ตอนที่ 69 ดื้อรัน

ต๭นที่ 69 ดื้อรัน เพื่อปกปิกความสับสนของตัวเอง นีรชาจึงพลิกข้อมือเพื่อดูเวลาจากนาฬิกาข้อมือ “พี่สมภพคะ น้ำเหนื่อยแล้ว น้ำอยากพักผ่อนค่ะ” สมภพผิดหวังมาก ผิดหวังนี้ก็เหมือนเหมือนมีดที่คม ทำให้แข็งแรงที่น้ำแกล้งทำทั้งหมดหายไป น้ำหันหลังกลับและพยายามเบิกตาให้กว้าง เพียงเบิกตาให้กว้าง น้ำตาก็จะไม่สามารถไหลออกมาง่ายๆ เพียงเบิกตาก็จะทำให้มองโลกนี้ชัดเจนขึ้น ทำให้รู้ว่าเมียเก็บไม่สามารถครอบครองผู้ชายที่เพรียบพร้อมอย่างพี่สมภพได้ ”น้ำ...”เอวที่เบาะบางถูกกอดอีกครั้ง สมภพโอบกอดนีรชาจากด้านหลัง อ้อมกอดที่อ่อนโยน เบาๆ แต่กลับทำให้นีรชาอดทนกลั้นน้ำตาอยู่นานมากแต่มันกลับไหลออกมาอย่างรวดเร็ว นีรชาแยกมือที่สั่นเทาออก ค่อยๆแยกแต่ละนิ้วของสมภพที่โอบรอบเอวของเธอออกอย่างช้าๆ แต่ดูเหมือนกับว่าสิ่งที่แยกออกนั้นใช่นิ้วของสมภพ แต่เป็นหัวใจที่ปวดร้าวของตัวเธอเอง นีรชาพยายามทำให้เสียงเปลี่ยนเป็นเย็นชา และพูดเป็นคำๆ”พี่สมภพรีบกลับไปเถอะค่ะ พี่ธวัลต้องรอพี่อยู่แน่ๆเลย” นีรชาพยายามอย่างมากที่จะควบรุมเสียงสะอื้นในลำคอของเธอ ”น้ำ พี่ขอโทษ เพราะพี่คิดว่าพี่จะหาน้ำไม่เจออีกแล้ว พี่เลยหมั้นกับธวัล พี่ขอโทษ”เสียงของสมภพเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เป็นเพราะตัวเขาเองที่ไม่ควรจะสิ้นหวังเร็วเกินไป และเขาไม่ควรประนีประนอมให้กับคุณปู่ เขาตามหาเธออย่างลำบากตลอดสามปี เขาไม่ยอมแพ้ ถ้าหากเขายอมแพ้ บางที เขาอาจจะต้องรอไปอีกสามปี ”พี่สมภพอย่าทำแบบนี้เลย”นีรชาไม่สามารถควบคุมเสียงสั่นเทาของตัวเองได้ พี่สมภพ ทำไมไม่ยอมแพ้สักที อย่ากอดฉันไว้อย่างนี้เลย จิตใจของฉันไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้น หากเพียงอีกหนึ่งนาที สิ่งที่ฉันแกล้งทำไว้อาจจะแสดงออกมาทั้งหมด นีรชากัดริมฝีปากตัวเองแน่น จนเลือดไหลออกมาจากมุมปาก เพียงความเจ็บปวดเท่านั้น ที่เป็นแรงกระตุ้นไม่ให้เธอหมุนตัวกลับไปกอดเขา และบังคับตัวเองที่จะไม่บอกเขาไปว่า ตลอดระยะเวลาสามปีที่ผ่านมา เธอนั้นคิดถึงเขาตลอดเวลา สมภพกอดนีรชาไว้แน่น เธอเป็นเพียงสิ่งเดียวในโลกนี้ที่เขาจะกอดไว้ และไม่ยอมปล่อยมือจากเธอ นีรชาก้มหน้าลง และไม่ทำให้น้ำตาหยดลงบนมือของเขา แต่แสงแหวนหมั้นกลับสะท้อนเข้าในตาของเธอ แหวนหมั้นเป็นสิ่งที่แสดงถึงความรักและคำสัญญา เช่นเดียวกับแสงที่สะท้อนเข้ามาในตาของเธอ เธอต้องควบคุมตัวเอง แม้ว่าจะเจ็บปวดและเสียดายเพียงใด เธอก็ต้องควบคุมตัวเองให้ได้ เพราะสุดท้ายแล้วพี่สมภพก็ไม่ใช่ของเธอ ”พี่สมภพ น้ำมีแฟนแล้วนะคะ”นีรชาพูดเสียงเย็นชาและสงบนิ่ง มีเพียงไหล่ที่สั่นไหวเท่านั้นที่จะเปิดเผยความลับของเธอได้ ร่างกายของสมภพสั่นเทา มือสองข้างค่อยๆคลายออก ยืนด้านหลังของเธอ จู่เสียงของสมภพที่อ่อนโยน ก็เปลี่ยนเสียงแหบแห้ง คล้ายกับว่าแสงไฟแห่งชีวิตได้ดับลง”ขอโทษ” นีรชายิ้ม “ไม่เป็นไรค่ะ” ไม่เป็นไรจริงๆ พี่สมภพไม่ต้องขอโทษ ทุกอย่างมั่นผ่านไปแล้ว สามปีที่ว่างเปล่าทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว น้ำไม่ใช่เด็กผู้หญิงที่น่ารัก ขาวสะอาดคมเดิมอีกต่อไปแล้ว ตัวเธอเอง มีความลับและสิ่งที่น่ารักเกลียดมากมาย เขาไม่สามารถรอเธอได้ และในสามปีเธอก็ไม่สามารถรักษาดูแลตัวเธอเองได้ พวกเขาต่างไม่มีอะไรติดค้างกัน พลาดไปแล้วก็คือพลาดไป ถ้าหากเป็นเช่นนี้ ลืมกันและกันไปก็ดีกว่า พี่สมภพลืมกันและกันไปแบบนี้จะดีกว่า นีรชาพยายามยิ้มอ่อนโยนให้กับสมภพ แต่เธอรู้สึกภายในใจของเธอนั้นเจ็บปวดมาก เป็นความรู้สึกที่ไม่เคยสัมผัส ราวกับถูกหินก้อนใหญ่บดขยี้ไปที่หัวใจ สายตาเหนื่อยล้าถึงขีดสุด โทรศัพท์มือถือของนีรชายังคงอยู่บนโซฟา สมภพเดินไปหยิบโทรศัพท์ และกดเบอร์ลงไป “น้ำนี่เป็นเบอร์โทรศัพท์สวนตัวของพี่ ไม่เกินสี่คนที่รู้เบอร์โทรศัพท์นี้ น้ำต้องจำให้ได้และโทรหาพี่นะ” มองสมภพตั้งใจกดเบอร์โทรศัพท์ สายตาของนีรชาก็รู้สึกเลือนราง เธอมองร่างสูง และ สง่างาม เพียงต้องการที่จะจำเขาไว้ ทุกอริยาบทของเขา เธอเพียงแค่อยากจดจำไว้นี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้พบกัน พวกเราล้วนมีเส้นทางของตัวเอง เขาไปตามทางของเขา เธอเองก็ไปตามทางของเธอ จากนี้เป็นต้นไป ควรจะลืมกันและกันไปเสีย เขากดเบอร์โทรศัพท์ทั้งสิบเอ็ดหลักอย่างช้าๆ เพียงเพื่อสามารถเพิ่มเวลาที่อยู่ร่วมกัน แต่งานเลี้ยงย้อมมีเวลาเลิกลา วินาทีสุดท้ายที่ประตูจะปิดลง สมภพใช้มือของเขาจับประตูไว้ และถามเสียงต่ำ “เขา ดูแลเธอดีไหม” นีรชากัดริมฝีปาก เธอพบว่าตัวเองไม่มีวิธีไหนที่จะตอบคำถามของสมภพได้ ภัสกรณ์ดูแลเธอดีไหม เขาดีกับเธอไหม เขาเป็นคนอารมณ์รุนแรงไม่มีเหตุผล เขาทำให้เธอเป็นเมียเก็บที่ดูแย่ เขามักจะใช้ความรุนแรง จนทำให้เธอเจ็บช้ำตามร่างกายบ่อยครั้ง เขาดูแลเธอไม่ดีหรือ เธอเป็นไข้ และทั้งคืนเขาก็อยู่กับเธอ เธออุ้มท้องลูกของคนอื่น และเขาก็ไม่ได้บังคับให้เอาเด็กออก ภัสกรณ์ เขาดูแลเธอดีไหม อย่างไรก็ตามตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะตอบคำถามนี้ ตอนนี้เธอควรจะให้สมภพรีบออกไปก่อน เขาอยู่ที่นานเกินไปแล้ว ถ้าหากภัสกรณ์กลับมาพบเขาเข้า จะเกิดปัญหาขี้นอีก เธอไม่อยากให้ภัสกรณ์เจอกับสมภพ ในเวลาเดียวกัน เธอก็ไม่อยากให้พี่สมภพรู้ว่าเธอเป็นเพียงลูกนกขมิ้นที่ถูกเลี้ยงดูไว้ ขนของเธอได้สิ้นแสงไปแล้วเมื่อสามปีก่อน ใบหน้าขาวนวลเงยขึ้น เผยร้อยยิ้มหวาน เสียงของนีรชาทั้งสดใสมีความสุข “เขาดีกับน้ำมาก!” ใบหน้าซีดเชียวของสมภพ แสดงรอยยิ้มที่จริงใจ เขาเอื้อมมือมาสัมผัสผมของเธอ “ ดูเหมือนน้ำจะมีความสุขนะ ถ้าเป็นแบบนี้พี่ก็วางใจ” เด็กผู้หญิงเมื่อสามปีที่แล้ว ส่งยิ้มหวานให้กับเขา “พี่สมภพช่างดีกับน้ำจริงๆ” แต่มาวันนี้เปลี่ยนเป็นคนอื่นที่มาดูแลเธอ หรือว่าเป็นแบบนี้ก็ดีแล้วน้ำมีความสุขก็ดีแล้ว ความสุขของน้ำก็เป็นความสุขที่สุดของเขาแล้ว สมภพยิ้มอีกครั้ง คงถึงเวลาที่ต้องจากกันแล้ว เขาเอื้อมมืออกไปจับมือเล็กๆที่เย็นเฉียบของน้ำ สายตาอ่อนโยนซ่อนความเจ็บปวดไว้ สมภพบอกลาน้ำอย่างอ่อนโยน “ลาก่อนนะน้ำ” น้ำจ้องมองสมภพอย่างเงียบๆ เสียงของเธอราบเรียบ “ลาก่อนค่ะพี่สมภพ” ประตูห้องค่อยๆปิดลง เมื่อเงาของสมภพลับตาไป น้ำตาของนีรชาเออล้นไหลออกมา เธอทรุดตัวลงนั่งหน้าประตู ราวกับว่าพลังทั้งหมดที่มีได้ใช้ไปหมดแล้ว ไม่มีแรงจะยืนอยู่ได้ การได้พบหน้าพี่สมภพ ทำไมถึงลำบากเช่นนี้ มันต้องใช้แรงทั้งหมดที่มี เพื่อสกัดกั้นน้ำตา และความต้องการที่จะกอดเขาไว้แน่นแน่น สองมือประสานปิดใบหน้าไว้ นีรชาร้องไห้เงียบๆแต่ทว่าใจนั้นเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น นีรชาปาดน้ำตา และรับโทรศัพท์ “สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าใช่คุณน้ำหรือเป่ลาครับ”เสียงจากโทรศัพท์ เป็นเสียงจากชายคนหนึ่ง ” ค่ะ ใช่ค่ะ คุณคือใครคะ” “คุณน้ำครับ ผมนิรุตม์ เป็นเพื่อนของแทนครับ คุณน้ำมาที่ไนท์บาร์ได้ไหมครับ แทนเขาเมามาก ถ้าหากคุณน้ำไม่มา ไนท์บาร์ของผมต้องถูกเขาพังแน่ครับ ” “เอ่อ จำเป็นต้องเป็นฉันไปไหมคะ ฉันให้คนขับรถไปรับเขากลับมาดีกว่าไหมคะ “อารมณ์ของน้ำตอนนี้ตกต่ำมาก เวลานี้เธอเพียงอยากจะอาบน้ำอุ่นและนอนหลับบนเตียง “ต้องเป็นคุณเท่านั้นจริงๆครับ เขาเอาแต่ตะโกนเรียกชื่อคุณ ผมเปิดดูโทรศัพท์เขาจึงหาเบอร์คุณเจอ คุณน้ำ โปรดช่วยด้วยนะครับ” อีกด้านหนึ่ง ของโทรศัพท์ นิรุตม์ เกิดความอยากรู้ว่าผู้หญิงที่เย็นชาคนนี้ แท้จริงแล้วเป็นผู้หญิงอย่างไรกันแน่ คาดไม่ถึงว่าจะทำให้ประธานใหญ่ที่แสนจะดื้อรั้นอย่างภัสกรณ์มาเมาที่ไนท์บาร์ของเขาได้” รู้จักกันมานาน ภัสกรณ์เป็นคนกินเหล้าเก่ง สามารถควบคุมการดื่มได้ นิรุตม์เพิ่งเห็นเป็นครั้งแรกที่เขาดื่มจนเมาขนาดนี้ ผู้หญิงคนนี้ ดูเหมือนว่าจะมีความสำคัญกับภัสกรณ์มาก นิรุตน์เต็มไปด้วยความประหลาดใจต่อนีรชา นีรชาล้างหน้า แปรงผมตัวเอง เธอมองตาตัวเองในกระจกทั้งบวมและแดงกร่ำจนเธอไม่อยากออกไปไหน ตอนนี้เธอไม่มีอารมณ์ที่จะไปจัดการเรื่องยุ่งๆของภัสกรณ์เลย บางทีในใจลึกๆแล้วยังมีความรู้สึกผิดต่อภัสกรณ์ ที่เธอได้เจอกับสมภพ เมื่อนีรชาปรากฏตัวต่อหน้านิรุตม์ ในที่สุดเขาก็รู้แล้วว่า เหตุใดภัสกรณ์ถึงเมาแล้วยังตะโกนเรียกแต่ชื่อของเธอ ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขานั้นไม่ใช่ผู้หญิงที่สวยที่สุด เสื้อผ้าตัวใหญ่ทำให้ไม่สามารถเห็นรูปร่างของเธอได้ แต่ตาที่อยู่ในใบหน้าขาวนวลนั้นทำให้คนที่พบเห็นลืมไม่ลง สายตาคู่นี้ใสจนสามารถมองลึกเข้าไปในจิตใจ คล้ายกับสายตาของสิงโตหนุ่ม ที่แม้ว่าจะมีความไร้เดียงสา ยังไม่รู้พลังที่มีอยู่ของตนเอง แต่กลับมีความดื้นรั้นและไม่ยอมใคร มีเพียงผู้หญิงแบบนี้ที่จะเอาภัสกรณ์อยู่อย่างนั้นหรือ เดิมทีเขาคิดว่าภัสกรณ์จะชอบผู้หญิงหน้าอกใหญ่ แต่มาดูตอนนี้รสนิยมของเขาน่าจะไม่ใช่แบบนั้นแล้ว นิรุตม์ยิ้มอ่อนก่อนเปิดประตูให้นีรชา บนโซฟากำมะยีตัวใหญ่ คอเสื้อของภัสกรณ์เปิดกว้างออก คิ้วหนาขมวดแน่น ดวงตาปิดสนิท ในมือของเขาถือขวดไวน์เปล่าไว้ นีรชาเดินเข้าไป และใช้นิ้วมือจิ้มไปที่หน้าของเขา “คุณ คนขี้เมา กลับบ้านได้แล้วค่ะ” วิธีการใช้มือจิ้มหน้านี้นีรชาเธอเรียนมาจากภัสกรณ์ ในที่สุดวันนี้ก็ได้ใช้มันแล้ว เธอแอบมีความสุขเล็กน้อย คุณรังแกฉัน วันนี้ฉันจะเอาคืนให้หมด ภัสกรณ์ลืมตาขึ้น หลังจากที่มองเงาที่อยู่ตรงหน้า แทบไม่เชื่อสายตา เขาหลับตาแน่นอีกรอบ ก่อนจะมองให้ชัดเจนอีกรอบ นิรุตม์เดินมาแล้วดึงภัสกรณ์ลุกขึ้น “นี่ คุณน้ำเธอมาแล้ว นายรีบกลับไปได้แล้ว อย่ามาก่อกวนร้านผมเลย” ในที่สุดภัสกรณ์ก็มองเงาที่อยู่ข้างหน้าชัดเจน เขาอ้าแขนกว้างและดึงนีรชาเข้าไปในอ้อมแขนของเขา