ตอนที่ 70 ล้อเล่นแบบไม่ตั้งใจ

ต๭นที่ 70 ล้อเล่นแบบไม่ตั้งใจ “นี่ ทำอะไรของคุณ เอามือออกไปนะ” ภัสกรณ์กอดเอวของน้ำไว้แน่น หัวของเขาแนบไปกับอกของเธอ เขาพูดเสียงไม่ชัด “ไม่ปล่อย”เหมือนเด็กที่เอาแต่ใจ นิรุตม์เบิกตากว้างอย่างชอบใจ ฮ่าๆ คิดไม่ถึงจริงๆ ภัสกรณ์ที่กล้าได้กล้าเสีย จะสามารทำตัวออดอ้อนปลิ้นปล้อนได้ ถึงแม้ไนท์บาร์จะถูกภัสกรณ์ทำเสียหาย แต่มันก็ไม่เสียเปล่า ความประหลาดใจของนิรุตน์ซ่อนไม่ได้ แฝงรอยยิ้มไว้ และคอยดูต่อไป นีรชาชำเลืองมองนิรุตน์ที่ยิ้มกรุ้มกริมอยู่ และใช้เสียงหลอกเด็กเรียกภัสกรณ์ “เอามือออกได้แล้ว ฉันพาคุณกลับบ้านดีไหม” ภัสกรณ์เงยหน้าขึ้นและยิ้มเจ้าเล่ห์ให้นีรชา “กลับบ้านทำไมหรอ กลับแล้วทำให้มีลูกไหมหรอ”ในตาของคนเมาคนนี้มีแสงของสายตาเด็กดื้อออกมา คุณพระ ถ้าหากข้างหน้ามีถ่ำอยู่ นีรชาจะต้องรีบหมุดเข้าไปแน่ นิรุตม์ซึ่งยืนอยู่ข้างๆ อดกั้นที่จะไม่หลุดขำออกมา เลยใช้กำปั้นปิดปากไว้ และคุยกับนีรชา “คุณน้ำค่อยๆคุยกันนะครับ ผมขอตัวก่อน”พูดจบก็หันหลังออกไป ในช่วงเวลาที่ประตูปิดลง นีรชาก็ได้ยินนิรุตม์หัวเราะออกมาเสียงดัง นีรชาหน้าแดง เขินอายจึงใช้มือบิดไปที่หูของภัสกรณ์ เธอรู้สึกตัวเองเป็นเหมือนแม่เลี้ยงใจร้าย ที่กำลังรังแกลูกเลี้ยงที่มีความบกพ่อง”คุณไม่อายหรอ ช่างหน้าหนาเสียจริง” ภัสกรณ์กลับไม่อาย จับมือของเธอเข้ามาที่อกเขา คนเมาทำไมถึงยังมีแรงเยอะ นีรชายืนไม่มั่นคง ถูกเขาดึงเขาไปในอ้อมกอดแน่น กลิ่นของเขาที่ผสมกับกลิ่นไวน์ ร้อนเข้าไปไปในจมูกของนีรชา นีรชาจึงคิดถึงกลิ่นมิ้นท์ที่ติดตัวของสมภพขึ้นมา เธอขมวดคิ้วและอยากผลักภัสกรณ์ออกไป ภัสกรณ์กลับไม่ยอมปล่อย และกอดแน่นขึ้นกว่าเดิม ริมฝีปากของเขาก็ตรงไปที่ริมฝีปากของนีรชา นีรชาพยายามหันหน้าหนีจูบของเขา แต่ภัสกรณ์ใช้มือกดหัวเธอไว้แน่น วินาทีต่อมา จูบก็ร้อนแรงขึ้น เหมือนเมฆฝนโปรยปราย ภัสกรณ์หมุนตัวและนำนีรชาเข้าไปในอ้อมกอดของตนเอง หลับตาลง และถอดหายใจอย่างพอใจ ถึงแม้ว่าจะเหนื่อยมาก แต่นีรชากลับไม่รู้สึกอยากนอนแม้แต่น้อย ลืมตาสลัวคู่นั้น จ้องมองลวดลายสวยงามบนโซฟา แบบนี้มันคืออะไรกันแน่ เธอไม่ได้รักภัสกรณ์ แต่กลับทำสิ่งที่คนรักทำกันกับเขา ภัสกรณ์รักเธอย่างนั้นหรือ เมื่อเกิดคำถามนี้ขึ้นในหัว นีรชาก็หัวเราะเสียงเบา หัวเราะให้กับความไร้เดียงสาของตนเอง มันจะเกิดขึ้นได้อย่างไรกัน ภัสกรณ์ไม่เคยรักเธอ เขาไม่เคยรักผู้หญิงคนไหน คนอย่างเขา จะเข้าใจความรักได้อย่างไร “กำลังคิดอะไรอยู่”ผู้ชายข้างๆเอ่ยถาม พร้อมฝ่ามืออุ่น “เออ..”นีรชาคิดว่าภัสกรณ์หลับไปแล้ว เธอมองเห็นแววตาที่มืดมนของเขา ภายในมีแสงไฟกะพริบส่องสว่างอย่างผิดปกติ ถ้าไม่ใช่เพราะนีรชารู้ตัวเองดี ก็คงจะคิดว่าไฟที่ส่องสว่างที่ดวงตานั้นจะหมายถึงเรื่องราวความรัก นีรชาค่อยๆกลับตัว และพูดเสียงเบา “กำลังคิดเรื่องคุณพ่อค่ะ” นำไม่ได้พูดคำโกหกทั้งหมด เธอกำลังคิดว่าเมื่อไหร่พ่อของเธอจะผ่าตัดสำเร็จ และเมื่อไหร่เธอถึงจะไปจากภัสกรณ์ได้ ภัสกรณ์ดึงนีรชาเข้ามากอดกระชับ เขาวางคางไว้บนผมยาวของเธอ “อาทิตย์หน้าเถอะ อาทิตย์หน้าผมจะหาหมอมาเตรียมการผ่าตัดพ่อของเธอ” น้ำดีใจมาก “จริงหรอคะ ขอบคุณค่ะ” ภัสกรณ์ยิ้มเจ้าเล่ห์ “เธอเตรียมอะไรเพื่อเป็นการขอบคุณผมล่ะ” สายตาชั่วร้ายมองไปบนตัวของเธอ นีรชากระชับเสื้อผ้าตัวเองแน่นขึ้น สายตามองภัสกรณ์อย่างระมัดระวัง ภัสกรณ์ล้อเล่นกับอาการคล้ายเม่นน้อยที่กำลังตื่นตัวของเธอ โดยเข้าใช้มือลูบใบหน้าของเธอ “แม่สาวน้อย คุณช่างสวยจริงๆ แต่วันนี้ฉันไม่มีแรงแล้ว พรุ่งนี้แล้วกัน พรุ่งค่อยจัดการเธอ” พอได้ฟังคำพูดของเขาก็ทำให้นีรชาหน้าแดง และหมุนตัวกลับไป ไม่สนใจเขาอีก ภัสกรณ์ดึงหน้าของน้ำหันกลับมา หายใจข้างหูของเธอ พูดเสียงแผ่วเบา “ทำไมหรอ เจ้าเม่นน้อยอายหรอ เอาล่ะ ไม่แกล้งเธอละ คุยเรื่องจริงจังละ พรุ่งนี้เธอแต่งตัวให้สวยนะ ไปงานเลี้ยงกับผม” นีรชามองเขาอย่างไร้อารมณ์ “ฉันท้องอยู่นะ ยังจะต้องไปงานเลี้ยงอะไรอีกล่ะ ตอนนี้ท้องก็ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ใส่ชุดอะไรก็ไม่สวยแล้ว” ภัสกรณ์ยื่นมือออกมาลูบท้องน้อยๆของเธอ เสียงเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งและเอาแต่ใจ “เธอจะสวยหรือไม่สวย ผมเป็นคนตัดสินใจ เธอเชื่อฟังผม พรุ่งนี้เช้าผมจะพาเธอไปซื้อเสื้อผ้า” วันรุ่งขึ้น เมื่อนีรชาถูกภัสกรณ์ยัดเข้าไปในรถ อย่างไม่เต็มใจ เธอพึมพำ “ฉันไม่อยากไปงานเลี้ยงจริงๆ ฉันไม่ไปได้ไหม” ภัสกรณ์เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม มองไปที่นีรชา “น้ำ เธอคิดว่าเธอด้อยกว่าคนอื่นอย่างนั้นหรือรู้สึกว่าตัวเองต้อยต่ำ เธอก็ขี้ขลาดมากเกินไปแล้วนะ “เขารู้วิธีที่จะกระตุ้นนีรชา จริงๆเลยนะ นีรชาแบะปาก”งานเลี้ยงนี้หรอก ไปก็ได้” ภัสกรณ์ยิ้มมุมปาก นีรชามองเขา “ยิ้มอะไรนะ” ภัสกรณ์เลิกคิว ไม่พูดตอบ หมุนพวงมาลัย เลี้ยวรถเข้าไปในหัวมุมถนนที่เงียบสงบและจอดรถ “คุณอยากทำอะไร” ในใจของน้ำเต็มไปด้วยความกังวล ภัสกรณ์วางนิ้วชี้บนริมฝีปากของนีรชา “ชู่ว์” หลังจากนั้นเขาก้มลงไปจูบริมฝีปากของนีรชา ตาของน้ำเบิกโตอย่างตกใจ ใกล้ๆนั้นเธอได้มองแสงแดดสีทองยามเช้าสาดลาดไปบนใบหน้าของภัสกรณ์ ใบหน้าหล่อเหลา ราวกับประติมากรรมรูปปั้นเจ้าชาย “ตั้งใจหน่อย”มือใหญ่จับหัวของนีรชาไว้ ภัสกรณ์จูบเธออย่างดูดดื่ม ปลายลิ้นที่ปราดเปรี้ยวราวกับมีเวทย์มนต์ ทำให้นีรชาตกอยู่ในภวังค์ เป็นเวลานาน ภัสกรณ์เงยมองหน้าของนีรชา นีรชาไม่กล้ามองหน้าภัสกรณ์ จึงมองออกไปที่ถนน “คุณดูสิ รถตรงข้ามเราขับมาแล้ว” นีรชาเหมือนกับเห็นคนขอความช่วยเหลือ เธอชี้ไปที่ฝั่งถนนตรงข้าม ภัสกรณ์ยื่นหน้าออกไปมองด้านนอก ตรงข้ามนั้นแม้แต่ผีสักตัวก็ไม่มี เขาหันกลับมามองในรถพบว่านีรชาเปิดประตูลงรถไปแล้ว ดวงตาสีดำของภัสกรณ์หลี่ลง “น้ำ ขึ้นรถ” นีรชาไม่สนใจคำพูดของเขา เธอยืนอยู่ใต้แสงแดด สองมือท้าวเอว เสียงดูถูก “คุณแทน คุณคิดว่าฉันโง่มากใช่ไหม ที่จะขึ้นรถไปเพื่อให้คุณแกล้งฉันอีก” แสงแดดส่องผ่านลอดตัวเธอไป ลอดผ่านผมดำยาว ใบหน้าขาวนวล มีความดื้อรั้นของเด็กๆหนิดหน่อย สายตาแววใสราวคริสตัล เรียงรายไปด้วยท้องฟ้า เมฆขาวสวยตาม ราวกับภาพวาด จู่ๆภัสกรณ์ก็รู้สึกว่าหัวใจเต็นผิดจังหวะ เหมือนกับขาดอากาศหายใจ เขาจ้องมองไปที่นีรชาความคิดต่างๆในสมองก็หายวับไป ในตอนนี้เขาอยากถนอมรักผู้หญิงตัวเล็กๆที่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้ แม้ว่าเธออยากจะได้ดวงดาวบนท้องฟ้า เขาก็หามาให้ หลายปีต่อมา เมื่อภัสกรณ์คิดถึงฉากนั้นอีกครั้ง ถึงรู้ว่า เป็นความรู้สึกของใจสั่น “ขึ้นรถเถอะ ผมสัญญาจะไม่แกล้งเธออีก”ภัสกรณ์เปิดประตูรถ มองนีรชาที่ยืนอยู่นอกรถ ด้วยสายตาที่มีแต่รอยยิ้มและความรัก สายตาของภัสกรณ์ทำให้นีรชารู้สึกแปลกใจ นี่มันอะไรกัน ทำไมภัสกรณ์ถึงมองเธอด้วยความรู้สึกแบบนี้ ราวกับเธอเป็นลูกกวาดแสนอร่อย หรือสัตว์เลี้ยงแสนน่ารัก นีรชาคิดไม่ออก และก็ไม่อยากคิดแล้ว ยกนิ้วเรียวขาวงอขึ้น ยื่นไปที่หน้าของภัสกรณ์ “สัญญา” ภัสกรณ์ยิ้มอ่อนโยน ยื่นมือออกไป ค่อยๆเกี่ยวก้อยกับนีรชา”ตกลง สัญญา” ภายใต้คำสัญญาของภัสกรณ์ นีรชาจึงกลับไปขึ้นรถอย่างระมัดระวัง ภัสกรณ์เหลือบมองนีรชา สตาร์ทรถและพูดอย่างใจเย็น “เอามือออกจากอกของเธอได้ไหม” นีรชาใช้มือเล็กปิดเสื้อตรงหน้าอกของตัวเองแน่น เธอมองไปที่เขา”ฉันไม่ใช่กลัวว่าจะมีคนแปลกหน้าออกมาหรอกนะ” ภัสกรณ์ยิ้มอยากเยือกเย็น “น้ำ เธอรู้อะไรไหม มีผู้หญิงตั้งมากมายที่อยากจะขึ้นเตียงของผม” นีรชาไม่แสดงจุดอ่อนของตัวเองออกมา “ถ้าอย่างนั้นคุณก็ไปหาพวกเธอสิ มายุ่งกับฉันทำไม” ภัสกรณ์ยิ้มชั่วร้าย “ผมใช้เงินจำนวนมากเพื่อซื้อเธอมา ถ้าผมยังไม่เบื่อ ก็จะไม่ปล่อยเธอไปไหนทั้งนั้น” คำพูดที่ไม่ได้ใส่ใจของภัสกรณ์ กลับทำให้นีรชาตกอยู่ในความเงียบ มันก็เป็นจริงอย่างนั้น เธอเป็นเพียงทาสที่เข้าซื้อมาด้วยเงิน รอให้พ่อของเธอผ่าตัดสำเร็จแล้ว เธอก็จะสามารถหลุดพ้น ไม่มีอะไรติดค้างกันอีกต่อไป ดีที่สุดแล้ว นีรชาแถบจะรอไม่ไหวที่จะหายใจในอากาศที่เป็นของตัวเธอเองแล้ว เธออยากเรียนวาดภาพ เธออยากเดินทางไปรอบโลก อนาคตที่ไม่มีภัสกรณ์ ช่างเป็นอนาคตที่ดีเหลือเกิน นีรชาให้กำลังใจตัวเอง มองข้ามความขมขื่นภายในใจของตัวเอง.....