ตอนที่ 72 ทำให้วุ่นวาย

ต๭นที่ 72 ทำให้วุ่นวาย นีรชารู้สึกว่าเป็นเรื่องที่น่าตลกเท่าที่เคยได้ยินมา : “ ฉันได้ลองชุดนั้น แล้วชุดก็หายไป แล้วฉันก็เป็นคนขโมยชุด ? ” พนักงานที่จับแขนนีรชา ผลักนีรชาออกไปอย่างรุนแรง : “ ฉันว่าแล้วว่าเธอเป็นคนขโมย ไม่อย่างนั้นทำไมถึงไม่กล้าเปิดกระเป๋าให้เราดู ? ” พื้นลื่นมาก นีรชาเลยไม่ได้ระวังตัว ถูกผลักลงไปกับพื้น สะโพกกระแทกกับพื้นอย่างแรง เจ็บปวดไปถึงหัวใจ นีรชาตกใจจนหน้าซีด ลูกรัก ลูกในท้องของเธอ ลูกต้องไม่มีอันตราย รีบใช้มือลูบไปที่ท้องของตัวเอง นีรชาเป็นห่วงมากจนน้ำตาไหลออกมา : “ ลูกรัก ลูกไม่เป็นอะไรนะ ลูกเจ็บหรือเปล่า ? แม่ไม่ระวังเอง ลูกรัก อย่าเป็นอะไรไปนะลูก ” นีรชาร้องไห้พร้อมทั้งพูดกับลูกที่อยู่ในท้อง พนักงานที่ดูเป็นมิตรที่อยู่ข้างๆคนนั้นก็ยืนตกใจ ตายแล้ว บาปกรรม ผู้หญิงคนนี้กำลังตั้งครรภ์ พนักงานคนที่ผลักนีรชายังคงไม่หยุดด่าเธอ : “ ไม่ต้องแกล้งทำเป็นตั้งครรภ์ รีบเอาชุดคืนมานะ ไม่อย่างนั้นวันนี้อย่าหวังว่าจะได้ก้าวขาออกไปจากที่นี่ ” นีรชาไม่สนใจคำพูดเธอเลย แค่ใช้มือลูบท้องตัวเอง ก้มมองดูท้องที่บวมออกมา ทั้งโทษตัวเองและหวาดกลัว ร้องไห้ไม่หยุด “ ที่นี่เสียงดังจังเลย สมภพ พวกเราไปดูเสื้อผ้าร้านอื่นเถอะ ” เสียงหวานๆของผู้หญิงดังขึ้น “ สมภพ ” ชื่อนี้เหมือนคาถาเวทมนตร์จัง นีรชาประหลาดใจและหันกลับไป สบสายตาเข้าพอดี และจ้องมองตาค้าง ทันใดนั้นสมภพก็ยีนอยู่หน้าประตูร้าน มือของธวัล ถูกเขาจับเอาไว้ ไม่นะ เธอไม่อยากให้พี่สมภพเห็นเธอในสภาพแบบนี้ ไม่อยากให้พี่สมภพรู้ว่าเธอกำลังท้อง นีรชารีบหันกลับมา ไม่อยากให้สมภพเห็นหน้าตัวเอง แต่ว่าไม่ทันเสียแล้ว สมภพปล่อยมือของธวัล แล้วเดินมุ่งหน้าเข้ามา แขนที่มีพละกำลังค่อยๆพยุงนีรชาลุกขึ้นมา น้ำเสียงเสียงแข็งๆนั้นเต็มไปด้วยความห่วงใยและเจ็บปวด : “ นีรชา คุณเป็นอะไร ? ใครรังแกคุณ ? ” นีรชารีบเช็ดน้ำตาที่ใบหน้าทันที แล้วส่ายหน้า : “ ไม่เป็นอะไรค่ะ ฉันโอเค ” ในใจของธวัลเริ่มคิดสงสัย ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ทำไมสมภพถึงรีบร้อนแบบนี้ ? เดินเข้าไปดูใกล้ๆ ดูเหมือนคุ้นหน้า แต่นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน ดึงแขนเสื้อของสมภพ แล้วไม่พูดไม่จาแยกสมภพกับนีรชาออกจากกัน “ สมภพ ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ? ” น้ำเสียงของธวัลยังคงนุ่มนวล แท้จริงแล้วถูกสอนมาอย่างดี ถึงแม้จะโกรธเพียงไหนก็ยังรักษาหน้าต่อทุกคน “ ธวัล เธอชื่อนีรชา นีรชา ธวัลเธอเป็นคู่หมั้นของผม ” สมภพแนะนำตัวให้ทั้งสองรู้จักกัน ว่าที่คู่หมั้นคำนี้ สมภพพูดอย่างอึกๆอักๆ นีรชา ? สักพักธวัลก็นึกขึ้นได้ วันนั้นที่โรงพยาบาล สมภพคุ้มคลั่งวิ่งออกไปหาคนรู้จัก ใช่ชื่อนี้แหละ หลังจากนั้นเธอไปสอบถามพยาบาล พยาบาลบอกว่าสมภพอยู่ในห้องรักษาตัวของผู้หญิงคนนี้หนึ่งชั่วโมง ผู้ชายผู้หญิงอยู่ด้วยกันตามลำพังหนึ่งชั่วโมง บอกว่าเป็นเพื่อนเก่านั่งคุยกันเฉยๆ เธอไม่เชื่อ ดูจากสายตาที่สมภพมองนีรชา ธวัลก็รู้ว่า คู่แข่งของเธอมาแล้ว ความรู้สึกของผู้หญิงบอกเธอ ระหว่างสมภพกับนีรชาต้องมีอะไรแน่ๆ ส่งยิ้มอ่อนๆ ธวัลหันหน้าไปหานีรชาแล้วยื่นมือออกไป : “ คุณนีรชา ยินดีที่ได้พบกันค่ะ ” ส่งสายตาเย็นชาตรวจสอบนีรชาตั้งแต่หัวจรดเท้า นีรชาส่งยิ้มให้ธวัลอย่างไม่เต็มใจ เธอเป็นห่วงลูกในท้องของเธอ ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรอื่น “ พี่สมภพ คุณธวัล ฉันขอตัวก่อนนะคะ พวกคุณเดินช้อปปิ้งกันต่อเถอะ ” นีรชาลูบท้องเบาๆ เตรียมจะเดินออกไป “ ไม่ให้ไป ถ้าไม่ชดใช้ค่าชุดเธอก็ไปไหนไม่ได้ ” พนักงานก้าวร้าวยืนขวางทางนีรชา “ เรื่องอะไรกัน ? ” เสียงนุ่มๆของสมภพเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงเข้มขึ้น เดินไปข้างๆนีรชา แล้วดึงตัวเธอมาอยู่ข้างหลัง “ เธอขโมยชุดของร้านเรา ” พนักงานก้าวร้าวชี้ไปที่จมูกของนีรชา ธวัลเดินเข้ามากระตุกแขนเสื้อของสมภพ : “ สมภพ นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของคนอื่น พวกเราอย่าเข้าไปยุ่งดีกว่า ? ” เธอไม่อยากจะช่วยนีรชาต่างหาก และอยากจะดูเรื่องขายหน้าของเธอ แต่ภายนอก กลับแสร้งทำเป็นว่าอย่าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของคนอื่น สมภพไม่สนใจสิ่งที่ธวัลพูด น้ำเสียงเข้มงวดมาก “ ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ขโมยเสื้อผ้าของพวกคุณ ถ้าพวกคุณยังมารบกวนเธอ ก็จะต้องโทรแจ้งความแล้วแหละ ” ท่าทางของสมภพทำให้พนักงานตกตะลึง ผู้ชายที่ดูอบอุ่น ถ้าโมโหขึ้นมา ก็น่ากลัวมากๆ แต่ว่าเธอก็ยังไม่ยอมจะปล่อยตัวนีรชาไป : “ ความจริงก็เห็นๆกันอยู่ ยังจะแจ้งความอีกเหรอ ? ให้เธอเปิดกระเป๋าสิ เสื้อผ้าอยู่ในนั่นแน่นอน ” สมภพกำลังจะเอ่ยปากพูด นีรชายกมือขึ้น ห้ามเขาไว้ นีรชารู้สึกเหนื่อย เหนื่อยมากๆ เหนื่อยไปทั้งกายและใจ และอยากจะหยุดเรื่องน่าขำขันนี้เร็วๆ ยกมือเปิดกระเป๋า นีรชายื่นกระเป๋าไปต่อหน้าพนักงาน : “ ตรวจสอบดู ” พนักงานมองข้างในกระเป๋าด้วยความคาดหวัง ตกใจทำตาโต ในกระเป๋ามีแค่โทรศัพท์มือถือ กุญแจ และกระเป๋าสตางค์ นอกนั้นไม่มีอะไรเลย สมภพมองหน้าที่อ่อนแรงของนีรชาด้วยความเจ็บปวด พูดนิ่งๆกับพนักงาน “ ตอนนี้สามารถให้คุณผู้หญิงไปได้แล้วใช่ไหม ? ” ดวงตาของพนักงานล่อกแล่ก ชุดนี้ตั้งหลายหมื่นหยวน ปล่อยเธอไปอย่างนี้ ค่าเสียหายก็ต้องรับผิดชอบเอง ไม่ได้ แม้ว่าเธอไม่ได้ขโมยเสื้อผ้าไป ก็ต้องยัดเยียดความผิดให้เธอ พนักงานเดินนำหน้า จับแขนนีรชาไว้ : “ อย่างไรก็ตามชุดหายหลังจากที่เธอลอง ชุดหายไปแล้ว ฉันก็มาเอาผิดกับคุณ ” นีรชาโกรธจนเบิกตาอ้าปากค้าง บนโลกนี้ยังมีคนที่ไร้ยางอายแบบนี้อยู่ ? เบิกวิสัยทัศน์จริงๆ สมภพดึงพนักงานที่อยู่ข้างๆนีรชาออก ทำสายตาโหดเหี้ยม กับผู้หญิงที่ไม่มีเหตุผลแบบนี้ เขาขี้เกียจจะพูดด้วยแล้ว ล้วงกระเป๋าสตางค์ออกมา เขียนตัวเลขลงในเช็ค โยนให้พนักงานด้วยความเย็นชา : “ เอาไปสิ เงินนี้พอที่จะจ่ายได้สองชุดเลย ” “ เพล้ง ” เสียงดังมาก เสียงแตกหักทำให้คนในร้านตกใจ หันกลับไปดู ผู้ชายคนหนึ่งหน้าตาหล่อเหลาไม่รู้ว่ามายืนอยู่ข้างหลังพวกเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ โยนแจกันดอกไม้ที่ประดับอยู่ในร้านลงบนพื้นอย่างรุนแรงราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ภัสกรณ์ เขามาได้ยังไง แค่นี้ก็วุ่นวายมากพอแล้ว นีรชามองหน้าสมภพ แล้วก็หันมองหน้าภัสกรณ์ มีความรู้สึกว่าพายุกับลังจะมา แตะเศษแก้วออกจากเท้า ภัสกรณ์เดินมาตรงพนักงาน หยิบเช็คในมือถือเธอแล้วค่อยๆฉีกเป็นชิ้นเล็กๆ พนักงานด้วยความที่ตกใจท่าทางที่เขาโหดเหี้ยมอำมหิต ก็ลืมโต้ตอบ แสดงความเป็นเจ้าของ ภัสกรณ์จึงโอบนีรชาเข้ามาในอ้อมกอด พูดนิ่งๆว่า “ ผู้หญิงของผม ไม่จำเป็นต้องให้คนอื่นมาออกเช็คให้ ” สายตาจ้องไปที่สมภพ เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น สมภพยิ้มอย่างมีมารยาทให้กับภัสกรณ์ น้ำเสียงอ่อนโยน : “ คุณคือ ? ” ภัสกรณ์ไม่สนใจสมภพเลย กวาดสายตาหยิ่งผยองจ้องมองทุกคนในร้าน ทันใดนั้นพนักงานทั้งสองคนก็ตกใจจนตัวสั่น ทีแรกก็คิดว่าผู้ชายคนนั้นน่ากลัวมากแล้ว ผู้ชานคนนี้น่ากลัวยิ่งกว่า พูดง่ายๆคือปีศาจสิงร่าง ภัสกรณ์ปล่อยนีรชา เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าพนักงานก้าวร้าวคนนั้น ยืน แล้วจ้องมองเธอ ใบหน้าไม่แสดงอารมณ์ใดๆ แต่ว่าเปลวไฟในดวงตาลุกวาว พนักงานถูกเขาจ้องจนขนลุก ก้าวถอยหลัง ตัวสั่นมองภัสกรณ์ : “ ฉัน ฉัน ฉันก็ไม่มีทางเลือก เธอ เธอขโมย ” คำว่า “ ขโมย ” เพิ่งออกจากปาก หมัดหนักราวกับเสียงฟ้าร้อง ก็ถูกต่อยเข้าที่หน้าของเธอ ทันใดนั้นพนักงานหญิงก็ล้มลงกับพื้น เธอพ่นอะไรออกมาจากปาก เธอจับดูที่ปากของตัวเอง เริ่มร้องไห้เสียงดังด้วยความเสียใจ : “ ช่วยด้วย ฉันถูกทำร้าย ฟันของฉัน ฟันของฉัน ” ภัสกรณ์รีบไปยืนอยู่ข้างเธอโดยเร็ว มือยกขึ้นมาเบา “ เพล้ง ” เสียงที่แตกราวกับฟ้าร้อง แผ่นกระที่ใช้กั้นวางเสื้อผ้าถูกเขาโยนลงพื้น แตกเป็นเสี่ยงๆ พนักงานตะโกนร้องหนึ่งที ภัสกรณ์ก็โยนของหนึ่งชิ้น ภายในร้านที่หรูหรางดงาม ถูกโยนของเรี่ยราดเต็มพื้น ธวัลมองดูของในร้านถูกโยนตามอำเภอใจ ภัสกรณ์ที่โกรธแทนนีรชา ในใจของธวัลก็เกิดความอิจฉา ผู้ชายคนนี้ถึงแม้ว่าจะเยือกเย็นป่าเถื่อน แต่ว่ายังสามารถปกป้องผู้หญิงของตัวเองได้ แต่ ผู้หญิงคนนั้น คือนีรชา ผู้หญิงที่เธอเกลียดชังมาก ภัสกรณ์ ประธานบริษัทที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ปจำกัด ผู้ชายที่หล่อและมีอำนาจมากที่สุดในเมืองCแห่งนี้ ไม่คิดเลยว่าที่จริงแล้วเป็นแฟนของนีรชา บางที เธอควรจะลองไปทำความรู้จักกับเขาดูสักหน่อย อย่างน้อยบริษัทที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ปจำกัดก็ร่ำรวยมีอำนาจ ถ้าหากได้ความช่วยเหลือจากเขา งานของพ่อคงจะราบรื่นขึ้น ธวัลเดินไปข้างๆภัสกรณ์ พูดด้วยน้ำเสียงอ่อน : “ ท่านประธานภัสกรณ์ พนักงานตัวเล็กๆคนนี้ก็เจ็บตัวมากพอแล้ว วันนี้ปล่อยเธอไปเถอะ ฉันขอเลี้ยงข้าวคุณกับคุณนีรชา เพื่อปลอบขวัญคุณนีรชา ” ภัสกรณ์หันกลับมา ดวงตาเฉียบแหลมทั้งคู่ทำเอาธวัลตัวสั่น “ ผมสั่งสอนพนักงาน คุณอย่าเข้ามาขัดจังหวะ ” น้ำเสียงของภัสกรณ์เยือกเย็นและเผด็จการเหมือนเช่นเคย ทันใดนั้นธวัลก็อับอายจนหน้าแดง ดูสายตาของนีรชาที่เยือกเย็นขึ้น เพื่อเด็กน้อยจนๆคนนี้ ภัสกรณ์ยังกล้าทำเธอขายหน้าต่อหน้าสมภพ “ คุณภัสกรณ์ คุณพูดอะไรเกรงใจกันบ้าง ” น้ำเสียงเย็นๆของสมภพ ใบหน้าที่หล่อเหลาซีดลงเล็กน้อย เขาเคยได้ยินชื่อเสียงของภัสกรณ์มาก่อน ในวงการธุรกิจเขาฉลาดและมีประสบการณ์มาก จัดการได้เด็ดขาด แน่วแน่จนเกือบจะโหดร้ายทารุณ ได้ยินว่าเขาเปลี่ยนผู้หญิงเหมือนเปลี่ยนเสื้อผ้า อยู่กับผู้หญิงทุกคนไม่เกินเจ็ดวัน นีรชาทำไมถึงอยู่กับผู้ชายเจ้าชู้แบบนี้ ? นีรชาดึงแขนเสื้อของภัสกรณ์ : “ ภัสกรณ์ ” นีรชาแต่อยากจะออกไปจากที่นี่โดยเร็ว เคอะเขินที่ทั้งสี่คนมาเจอกันในสถานการณ์แบบนี้ ทำให้เธอรู้สึกลำบากใจอย่างมาก เบิกตามองสมภพ เขากำลังดึงธวัลไว้ ให้กำลังใจโดยการตบไหล่เบาๆ ในใจเจ็บปวดทรมาน นีรชาดึงขนตายาวๆที่ย้อยลงมา วินาทีนี้ เธอได้สติขึ้นมาว่าสมภพเป็นคู่หมั้นของธวัล ไม่มีความสัมพันธ์อะไรเกี่ยวข้องกับนีรชา ระหว่างพี่สมภพเป็นแค่ความทรงจำ ความทรงจำที่ย้อนกลับไปไม่ได้อีก ภัสกรณ์โยนแจกันดอกไม้ออกไป ถูกกระจกบานสุดท้ายที่อยู่ไกลๆบานนั้น กระจกแตกกระจาย ภัสกรณ์โอบเอวของนีรชา แล้วก็เดินจากไปโดยฉับพลัน