ตอนที่ 75 ไม่เคยเหิงหวง

ต๭นที่ 75 ไม่เคยเหิงหวง ท้องฟ้าค่อยๆมืดลง มองไม่เห็นว่าภัสกรณ์ทำอะไรอยู่ในสวนดอกไม้นั่น เห็นแค่เขาก้มลง ดูเหมือนว่าจะเด็ดดอกไม้ ทำอะไรหน่ะ นีรชาเอ่ยปาก คงไม่ใช่จะเด็ดดอกกุหลาบหรือว่าดอกอะไรให้ฉันนะ ? ไร้เดียงสา หัวโบราณจริงๆ นีรชาซุบซิบ สักพักเขากลับมาจะต้องล้อเลียนเขาซะหน่อย ภัสกรณ์เดินเข้ามา มือขวาซ่อนไว้ข้างหลัง “ นี่ ฉันไม่ชอบดอกกุหลาบนะ ” นีรชาเงยหน้าขึ้นด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง ตัดสินใจเข้าจู่โจมภัสกรณ์ “ จริงเหรอ ? แล้วดอกนี้ล่ะ ?” ภัสกรณ์ยื่นมือขวาออกมาจากข้างหลัง ท่าทางดูสง่างามมาก ดอกไอริสบานดอกหนึ่งวางอยู่บนมือเขา รูปทรงผีเสื้อที่งดงาม สีฟ้าเข้มๆ เข้ากับอัญมณีสีฟ้าบนตัวเธอมาก “ อือ ? ” นีรชาค่อนข้างแปลกใจ ให้ดอกไอริสดอกเดียวได้ด้วยเหรอ ? ภัสกรณ์ดึงนีรชา ตัวเข้าใกล้แทบจะติดตัวเธอ คางของนีรชาจะแนบกับหน้าอกของเขาแล้ว “ นี่ นี่ ทำอะไรน่ะ นี่เป็นสถานที่สาธารณะ อย่าทำอะไรเกินเลยนะ ” นีรชาตกใจ นึกว่าภัสกรณ์จะบุ่มบ่ามทำอะไรเกินเลย รีบเอามือยันหน้าอกของภัสกรณ์ไว้ “ คุณผู้หญิง คุณคิดทะลึ่งมากเกินไปหรือเปล่า ? คุณคิดไปไกลแล้ว ? ” ภัสกรณ์หยุดนีรชาที่กำลังจับไปทั่ว ก้มหัวลง เอาดอกไอริสเสียบไปที่ผมยาวๆที่ถูกรวบเก็บไว้ของนีรชาอย่างระมัดระวัง น่าประหลาดใจที่ถูกภัสกรณ์คนบ้ากามแบบนี้เหน็บแนมว่าเราว่าทะลึ่ง นีรชาอยากจะบ้าตาย ยุคนี้ถึงคราวที่คนเลวมาดูถูกคนดีแล้วเหรอ ? กำลังจะเอ่ยปากโต้เถียงกลับไป มองขึ้นมาเห็นคางแหลมๆของภัสกรณ์ คางโกนออกเกลี้ยง แต่ยังเห็นตอเคราสีเขียวๆใต้ชั้นผิวหนัง กลิ่นความเย็นอ่อนๆของโคโลญ สายตาที่มุ่งมั่นตั้งใจ ยังมีมือที่เรียวๆยาวๆแน่นๆนิ่มคู่นั้น นีรชาก็พบว่า ภัสกรณ์ก็เป็นผู้ชายที่เซ็กซี่คนหนึ่ง หน้าเริ่มรู้สึกร้อน นีรชาผลักภัสกรณ์ออกไป สายตาภัสกรณ์สำรวจไปทั้งตัวเธอ ยิ้มร้ายๆออกมา : “ ดูๆไปแล้ว คุณก็ไม่ได้น่าเกลียด ” “ อะไรไม่น่าเกลียด ? ก็เห็นชัดอยู่ว่าสวยเหมือนนางฟ้า โดยเฉพาะเวลายืนอยู่ข้างๆเงามืดอย่างคุณ ทำให้ฉันยิ่งสวยมากขึ้นไปอีก สวนเกินคนธรรมดา ” นีรชาโต้กลับอย่างไม่เกรงใจเลย ตาโตจ้องภัสกรณ์ด้วยความเกลียดชัง ดวงตาทั้งคู่สะท้อนแสงไฟ ดวงตาสดใสอ่อนนุ่ม ทำให้คนอดไม่ได้ที่จะลุ่มหลงอยู่ข้างใน กลุ่มเมฆดำมืดอยู่ใกล้ดอกไม้ที่เบ่งบานสวยงาม ทำให้สีผิวยิ่งดูขาวดุจหิมะ ภัสกรณ์อดไม่ได้ที่จะครอบครองเธอ โผเข้าไปจูบนีรชาที่ริมฝีปาก ประทับตราของตัวเองให้กับเธอ น้ำเสียงดูขู่เข็ญ : “ รู้ว่าตัวเองสวยขนาดไหนก็ดีแล้ว อีกสักพักเข้าไปในงานเลี้ยงอย่าไปหว่านเสน่ห์ให้ใครเขา จำไว้ ไม่ได้รับอนุมัติจากผม ไม่อนุญาตให้ไปคุยกับผู้ชายคนอื่น ” “ คุณนี่ช่างน่ารำคาญจริงๆ เฮ้อ ” นีรชายังพูดไม่จบ ก็ถูกภัสกรณ์ลากเข้าไปในห้องโถงใหญ่แล้ว ในห้องงานมีคนมากมาย เมื่อภัสกรณ์ปรากฏตัวขึ้น ก็มีคนมาทักทายเขาอย่างไม่ขาดสาย “ ประธานภัสกรณ์ วันนี้คุณก็มาด้วยเหรอ ? เป็นเกียรติมากๆเลย ” “ ประธานภัสกรณ์ ได้ยินมาว่าบริษัทพวกคุณได้ซื้อบริษัทแห่งหนึ่ง ? ยินดีด้วยยินดีด้วย ” ประจบสอพลอหลากหลายรูปแบบ ถึงอย่างนั้นภัสกรณ์ก็ไม่ได้สนใจ อย่าพูดถึงพยักหน้าตอบกลับเลย แม้แต่ยังหายังไม่ชำเลืองมองคนพวกนี้เลย แต่ว่าคนพวกนี้ก็ไม่ได้เคอะเขินอะไร ความเยือกเย็นแข็งกร้าวของภัสกรณ์ ทุกคนบนโลกก็รู้ “ ภัสกรณ์ ” เสียงไพเราะน่าฟังของผู้ชายดังขึ้น ภัสกรณ์ได้ยินเสียงแล้วก็หยุดนิ่ง นีรชามองไป ที่แท้ก็นรุตม์เอง หน้าตาของนรุตม์ยังคงเหมือนเดิม มีรอยยิ้มที่สดใส ยื่นมือขวาออกไปทางนีรชา เตรียมจะจับมืออย่างเกรงใจ : “ คุณนีรชาวันนี้สวยมากๆครับ ” ภัสกรณ์ปัดมือนรุตม์ออกไป : “ มืออย่าจับไปทั่ว ” แล้วดึงนีรชาเข้าใกล้อ้อมแขนของตัวเอง นีรชาก้มหัว ไม่สนใจคำพูดของภัสกรณ์และการทักทายของนรุตม์ นรุตม์แปลกใจและมองนีรชา นีรชาในความประทับใจของเขาคือเป็นคนที่มีมารยาท เป็นผู้หญิงถูกปลูกฝังคุณธรรมมาเป็นอย่างดี ทำไมวันนี้ถึงเสียมารยาท ? ภัสกรณ์เลิกคิ้วขึ้น สับสนเล็กน้อยจับคางของนีรชาเงยขึ้น : “ ทำไมไม่พูด ? ไม่สบายหรือเปล่า ? ” นีรชาจ้องภัสกรณ์ : “ สบายดีมาก ” ภัสกรณ์ขมวดคิ้วหนาๆของเขา ดวงตาลึกลับค่อยๆเพ่งมอง : “ แล้วทำไมถึงไม่พูด ? ” นีรชายักไหล่ พูดตรงๆอย่างมั่นใจ : “ ไม่ได้รับอนุมัติจากคุณ ฉันไม่กล้าพูดกับผู้ชายอื่น ” ฟังที่นีรชาพูดเสร็จ สีหน้าของภัสกรณ์ ยอมจำนน ดูไม่จืด เลยทีเดียวเชียวแหละ ฮ่าๆๆ นรุตม์ที่ประหลาดใจอยู่ตั้งนาน หัวเราะดังลั่นออกมา ผู้หญิงของภัสกรณ์คนนี้ น่าสนใจจริงๆ ระบายความแค้นให้ผมได้ ในที่สุดก็มีคนควบคุมภัสกรณ์ได้แล้ว “ ยัยตัวแสบ ตอนเย็นกลับไปค่อยคิดบัญชีกับเธอ ” ภัสกรณ์คว้านตามองนีรชา กดเสียงต่ำขู่เข็ญเธอ นีรชารู้สึกเจ็บปวด ไม่พอใจจ้องมองภัสกรณ์ : “ คุณนี่เอาใจยากจริงๆ ” “ เอ๊ะ ใครกันนะ ช่างกล้าพูดว่าประธานภัสกรณ์ของพวกเราเอาใจยาก เอาความกล้าหาญมาจากไหน ? ” กลิ่นฉุนของน้ำหอมก็โชยมา หญิงสาวเซ็กซี่สวยหยาดเยิ้มก็ปรากฎตัวขึ้น นีรชาจำเธอได้ การแต่งหน้าที่ละเอียดลออ ผู้หญิงที่สวมชุดราตรีแหวกกว้างจนจะถึงสะดือ เป็นโมรีที่คลอเคลียกับภัสกรณ์คืนนั้นแบบไม่สนใจใคร เมื่อเร็วๆนี้ก็ถ่ายหนังเรื่องใหม่ กระแสกำลังแรง มีโฆษณาของเธอเต็มไปหมด นีรชาหันหน้าหนี ไม่อยากจะสนใจ คำพูดเหน็บแนมของโมรี ใครเขาก็ฟังออก ถ้าเธอยังพูดต่อไป ก็เหมือนกับว่าตบหน้าตัวเองแท้ๆ เห็นนีรชาไม่สนใจเธอเลย หน้างามๆของโมรีแดงด้วยความโกรธ สถานที่ที่โมรีเธอปรากฎตัว เป็นจุดสนใจของทุกคน ยิ่งตอนนี้ยืนอยู่กับประธานบริษัทที.เอสพร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ปจำกัดและนรุตม์หัวเรือใหญ่วงการบันเทิง สายตาของคนทั้งห้องโถงก็จ้องมองมาทางนี้ นีรชาไม่ตอบเธอ ไม่ใช่ไม่ให้เกียรติเธอต่อหน้าสาธารณะเหรอ ? กลบเกลื่อนสายตาที่แผ่รังสีความเกลียดชัง โมรีสบัดเอวเบาๆ เดินไปทางภัสกรณ์ วงแขนที่ขาวเนียนโอบไปที่เอวของภัสกรณ์ : “ ภัสกรณ์ ไม่เจอกันนานเลย คุณลืมฉันแล้วหรือยัง ? ” ภัสกรณ์ใช้หางตาแกล้งทำเป็นมองทิวทัศน์มองไปที่นีรชา แล้วค่อยดูโมรีที่จู่โจมเข้ามาหา ปล่อยมือนีรชา แล้วโอบเอวของโมรี : “ ทำไม คิดถึงผมเหรอคะ ? ” นีรชาสั่นไหล่ด้วยความขยะแขยง ไม่คิดว่าภัสกรณ์จะมีช่วงเวลาที่อ่อนโยนแบบนี้ ร้ายกาจมาก เหมือนว่าภัสกรณ์กับโมรีจะมีความในใจที่อยากเล่ามากขนาดนั้น ถ้าอย่างนั้นนีรชาออกไปปล่อยให้เขาคุยกันสองคนเถอะ กำลังจะก้าวขาเดินไปด้านหลัง ภัสกรณ์ก็ขยับตัวอย่างเงียบๆ ขวางทางนีรชาไว้ เรื่องสนุกกำลังเพิ่งจะเริ่มขึ้น เขาจะปล่อยนางเอกออกจากฉากได้ยังไง ? ไม่รู้ว่าทำไม เขาถึงชอบหยอกล้อนีรชา ชอบเห็นเธอหึงเมื่อเห็นฉันกับผู้หญิงคนอื่น แต่ว่า นีรชาเหมือนจะไม่เคยหึงเขาเลย คิดเรื่องนี้ทีไร ภัสกรณ์ก็ทำหน้าบูดหน้าบึ้งไม่ค่อยพอใจ นรุตม์ที่ยืนอยู่ข้างๆยิ้มกริ่ม เห็นสถานการณ์ทั้งหมด เห็นภัสกรณ์ขวางทางเดินของนีรชา นรุตม์เดินเข้ามาใกล้ๆ กระซิบข้างหูภัสกรณ์ : “ อย่าเล่นแรงเกินไปนะ ” พูดจบ ถือแก้วไวน์แล้วรีบเดินออกไป กลัวว่าถ้าขืนช้ากว่านี้ จะถูกสายตาที่แหลมคมของภัสกรณ์เฉือนเป็นชิ้นๆ โมรีเห็นภัสกรณ์ท่าทางไม่ปกติ และจำได้ว่านีรชาเป็นคนที่ดูเธอแสดงในคืนนั้น ทันทีนั้นในใจก็รู้สึกอึดอัดไม่สบายใจขึ้นมา คนรักของภัสกรณ์มากมาย แต่เห็นได้ชัดเลยว่าในใจของเขายัยคนนี้สถานะไม่เหมือนคนอื่น โมรีใช้สายตาจับผิดสำรวจนีรชา ใบหน้าดูใช้ได้ แต่รูปร่างก็ไม่อยากจะชม คนผอมขนาดนั้น แต่มีหน้าท้อง รูปร่างอย่างนี้ยังมีหน้ามาเข้าใกล้ภัสกรณ์ พูดตรงๆคือไร้ยางอาย ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง รู้สึกว่าตัวเองชนะเห็นๆ เสียงของโมรีก็ยิ่งหวานขึ้นราวกับน้ำผึ้ง : “ ประธานภัสกรณ์ คุณพาฉันไปชมพระจันทร์บนดาดฟ้าได้ไหมคะ ? วันนี้แสงจันทร์สวยมากเลย ” ภัสกรณ์หันไป เห็นนีรชากำลังดูภาพวาดที่แขวนอยู่บนผนังด้านข้าง ไม่ได้สนใจฟังคำพูดที่โมรีคุยกับเขาตั้งแต่ทีแรก สายตาเยือกเย็น พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ภัสกรณ์ตั้งใจพูดเสียงดัง : “ โมรี ไปกันเถอะ ผมจะพาคุณไปชมพระจันทร์ตรงนั้น ” หางตาชำเลืองมองปฏิกิริยาของสาวน้อย นีรชาไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ใดๆ ตาโตๆทั้งคู่ยังคงจ้องมองภาพวาดน้ำมันที่แขวนอยู่บนผนัง ดูเหมือนว่าดูอย่างตั้งใจ ในสายตาของภัสกรณ์โกรธมาก โอบกอดโมรี ตั้งใจเดินผ่านหน้านีรชาไป ในดวงตาโกรธแค้น ใบหน้ายังคงอมยิ้งก้มมองโมรี เหมือนว่าเขาดีใจมากที่ได้เจอโมรี บนผนังแขวนภาพเหมือนของเปียโตรแอนจีนิกิจากอิตาลี่ผู้เชี่ยวชาญด้านจิตรกรรมสีน้ำมันที่วาดให้เจ้าหญิงมาร์กาเรต ภาพวาดนี้ เธอเคยเห็นในงานชื่นชมศิลปะโลก นั่งอยู่ใต้ต้นซากุระในมหาวิทยาลัยกับสมภพ ไหล่ชนไหล่ ชมภาพด้วยกัน เมื่อสามปีก่อน ลมเบาๆพัดมา กลีบดอกซากุระตกลงมาบทหนังสือ ตกลงบนพื้น บนศรีษะเธอ สมภพช่วยเอากลีบซากุระออกจากผมเธอย่างนุ่มนวล ส่งยิ้มให้เธอ ดวงตาของเขา สว่างไสวกว่าดวงดาวซะอีก ทันใดนั้นนีรชารู้สึกว่าแสบตามาก บวมมาก “ คุณนีรชาทำไมอยู่ตรงนี้คนเดียวล่ะคะ ? ” อ้อ ใช่สิ เมื่อสักครู่ฉันเห็นภัสกรณ์แฟนของคุณอยู่กับโมรีบนดาดฟ้านั่น เสียงนุ่มนวลแต่เต็มไปถ้อยคำกัดแซะทำให้นีรชาได้สติขึ้นมา เป็นธวัล นีรชารู้สึกตกใจ ตั้งใจมองไปข้างๆเธอ ข้างเธอไม่มีใคร สมภพไม่ได้ปรากฎตัว ใจลอยๆก็ถูกดึงกลับมาในทันใด นีรชายิ้มและพยักหน้าให้ธวัล เตรียมที่จะเดินทางไปทางอื่น “ คุณนีรชา ได้ยินมาว่าคุณเป็นรุ่นน้องของสมภพ ? ” ธวัลยังคงไม่ถอดใจ ใช้ช่วงเวลาที่สมภพไปหยิบของบนรถให้เธอ เธอจะต้องถามให้รู้เรื่อง “ ใช่ ” นีรชาตอบสั้นๆ เธอไม่อยากเจอหน้าสมภพในสถานการณ์แบบนี้ ไม่อยากให้สมภพรู้ว่าที่จริงแล้วเธอไม่ใช่แฟนของภัสกรณ์ เป็นแค่ผู้หญิงที่เขาเลี้ยงดูเท่านั้น “ คุณนีรชา คิดว่าคุณน่าจะรู้ว่าฉันกับสมภพหมั้นกันแล้ว ถ้าคุณคิดอะไรเกินเลยกับสมภพ ฉันขอให้คุณรีบตัดใจซะ แม้ว่าประธานภัสกรณ์ไม่ได้จริงจังกับคุณ คุณก็ไม่ควรคิดถึงคู่หมั้นคนอื่น ”