ตอนที่ 78 ต้องการกอด

ต๭นที่ 78 ต้องการกอด ถนนเล็กๆสายนี้เดินยากไม่เหมือนถนนสายอื่น เป็นถนนดินลูกรังเป็นหลุมเป็นบ่อ ใส่รองเท้าส้นสูง นีรชาเดินลำบากมาก “ คนมีตังค์พวกนี้ทำไมขี้เหนียวจัง อย่างน้อยก็เอาปูนซีเมนต์มาปูก็ยังดี ก็จะได้เดินสะดวกหน่อย ” นีรชาซุบซิบในดงหญ้า ทันใดนั้น แขนอันทรงพลังข้างหนึ่งก็เข้ากอดเธอจากด้านหลัง นีรชาคิดว่าเป็นภัสกรณ์ “ คุณไม่ได้ไล่ฉันไปเหรอ ” พูดจบ มือใหญ่ๆข้างหนึ่งก็ปิดปากเธอไว้ ไม่ใช่ ไม่ใช่ภัสกรณ์ ตัวของภัสกรณ์จะมีกลิ่นโคโลญอ่อนๆ ผู้ชายที่อยู่ข้างหลังคนนี้เขามีกลิ่นเหงื่อเต็มตัว เป็นใครกันแน่นะ นีรชาตกใจกรีดร้องขึ้น แต่กลับถุกปิดปาดไว้แน่นขึ้น เสียงกรีดร้องของเธอถูกอุดไว้อยู่ในลำคอ กลายเป็นเสียง “ อือ อือ ” ทึบทึบ “ อย่าร้อง ถ้ายังร้องอีกผมจะกรีดหน้าของเธอ ” แท่งเหล็กเย็นๆจี้ที่คอของเธอ นีรชาไม่ทายก็เดาออก มันคือมีดสั้นที่แหลมคม หุบปากเอาไว้ซะ นีรชานึกถึงวิชาป้องกันตัวสมัยตอนที่เรียนมหาลัย ถ้าเจอโจรเรียกค่าไถ่ ไม่ต้องยั่วโมโหเขา ต้องใช้สติปัญญาต่อสู้ ในนี้เป็นป่าหญ้า ดูเหมือนว่าฝ่ายตรงข้ามจะไม่ได้มาคนเดียว เธอร้องจนคอแตกก็ไม่มีประโยชน์ ดูเหมือนว่าโจรเรียกค่าไถ่จะพอใจที่นีรชาร่วมมือ เก็บมีดสั้นลงไป แต่ในทันใดนั้นก้เอาเชือกป่านหนามัดไว้ที่ข้อมือของนีรชา ปากก็ถูกเทปปิดไว้อย่างแน่หนา นีรชาฉุดคิดขึ้นมาทันที นีรชาก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่มีอำนาจบารมี พวกเขาลักพาตัวเธอทำไม ? หรือว่าเพื่อขู่ภัสกรณ์เหรอ ? นีรชาส่ายหน้าด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น เป็นไปไม่ได้ นีรชาเธอไม่ได้เป็นคนสำคัญอะไร เอาเธอมาเพื่อขู่ภัสกรณ์ ภัสกรณ์เขาจะสนใจอะไร ? นีรชาถูกยัดเข้าไปในรถบ้านสีดำคันหนึ่ง ตามแนวป่ามีถนนสองสาย เส้นหนึ่งเป็นถนนเล็ก ทะลุไปยังถนนหลักด้านนอก อีกเส้นกว้างหน่อย ทะลุไปยังเขาสีเขียวที่อยู่หลังคฤหาสน์ นีรชาถูกทิ้งไว้ท้ายรถ มองไม่เห็นสถานการณ์ข้างนอกเลยแม้แต่นิดเดียว เธอพยายามเอียงหูฟัง หวังว่าจะได้ยินเสียงรถหรือเสียงคนบนถนน น่าเสียดายข้างหูนั้นมีแต่ความเงียบ มีแต่เสียงเครื่องยนต์ นีรชาหาหู่ใจ ดูท่าทางรถคันนี้จะเอาตัวเธอไปที่ภูเขาเขียวนั่น ภูเขาเขียวห่างไกลมาก คนพวกนี้คงจะไม่ใช่แค่ลักพาตัวธรรมดาแน่ สักพักน้ำตาก็ไหลออกมา ลูกรัก ลูกของเธอยังไม่ทันได้ลืมตาดูโลกนี้ จะต้องจากโลกนี้พร้อมแม่ไปอย่างไม่รู้อีโหน่อีเหน่แล้วเหรอ ? นีรชารู้สึกเศร้าใจขึ้นมา เจ็บปวดเหมือนใจจะขาด สมภพวิ่งอย่างรวดเร็วบนถนนสายเล็ก แต่ที่จริงแล้วก็ห่างกันไกลมาก สายตาเห็นนีรชาเลี้ยงตรงมุม แล้วหายไปในป่าด้านหลัง ป่าด้านหลังมีถนนสายเล็กทะลุไปถึงถนนใหญ่ด้านนอก นีรชาอาจจะไปนั่งรถแท็กซี่แล้ว สมภพวิ่งเร็วกว่าเดิม เสียงสมพัดหวีดหวิวอยู่ข้างหู ไม่รู้ว่าทำไม เขามีลางสังหรณ์ไม่ดี ถึงแม้ว่าที่นี่มีความสงบเรียบร้อยดี แต่เธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง เดินคนเดียวกลางดึก ก็ไม่ปลอดภัยอยู่ดี เลี้ยวผ่านป่าไปก็จะเห็นถนนใหญ่ด้านนอก สมภพอ้าปากอยากร้องเรียกชื่อนีรชา เสียงตะโกนก็หยุดชะงักอยู่ในปาก : ริมถนนที่ว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่เงาของนีรชา นีรชา นีรชา สมภพร้อนรนจนหน้าผากเริ่มมีเหงื่อซก นีรชาไปไหนนะ ทำไมไม่เห็นเงาของเธอเลย เสียงตะโกนของเขาดังสะท้อนในอากาศ ดูเย็นชายังไงก็ไม้รู้ สมภพเหลือบมองไปรอบๆด้าน หวังว่านี่คงเป็นเรื่องที่นีรชาล้อขาเล่น เธอกำลังหลบอยู่หลับต้นไม้ต้นไหนนะ อีกสักพัก เธอก็คงส่งเสียงยิ้มใสๆออกมา “ พี่สมภพ ฉันอยู่นี่ ” ก็เหมือนกับสามปีก่อน แต่ว่า ความปรารถนาของสมภพล้มเหลวแล้ว เสียงของเขาใกล้จะแหบแห้งแล้ว นีรชาก็ยังไม่ปรากฏตัว ทันใดนั้น สายตาของเขาถูกบางอย่างจับจ้องแล้ว ใต้โคมไฟข้างถนน บนถนนที่ทะลุไปภูเขาเขียวเส้นนั้น มีดอกไอริสสีฟ้าตกอยู่ สมภพก้มลง หยิบดอกไม้นั้นขึ้น บนพื้นมีรอยเท้าเต็มไปหมด รอยรองเท้าส้นสูง และยังมีรอยรองเท้าหนังของผู้ชายสองสามคน ไม่ใช่ ต้องเกิดอะไรขึ้นกับนีรชาแน่ๆ สมภพหันกลับวิ่งไปทางโรงรถอย่างบ้าคลั่ง ในภูเขาเขียว คนร้ายที่มีรอยแผลเป็นเต็มหน้าฉีกเทปที่ติดปากนีรชาออก ยิ้มอย่างน่ากลัว : “ สาวน้อย พูดอะไรสั่งเสียหน่อยสิ ไม่อย่างนั้นจะพูดไม่ได้อีกแล้วนะ ” นีรชาระงับความกลัวไว้ ทำให้น้ำเสียงของตัวเองฟังดูแล้วปกติหน่อย : “ ใครสั่งพวกนายมา ? ” ผู้ร้ายที่มีแผลเป็นยิ้มน่ากลัว : “ ใครสั่งมานั้นไม่สำคัญ เธอรู้ว่าวันนี้เป็นวันตายของเธอก็พอแล้ว ” ผู้ร้านอีกคนที่ผอมหน่อยจ้องมองนีรชาอย่างกับจะกลืนเธอ เอื้อมมือออกไปจับบนหน้าอกเธอ พูดกับผู้ร้ายที่มีแผลเป็นอย่างลามกว่า : “ พี่สอง อย่าดูว่าแม่สาวน้อยคนนี้ผอม สัดส่วนก็ดุใหญ่ใช้ได้ ผมว่านะ ฆ่าเธอตายง่ายๆน่าเสียดายมาก หรือไม่พวกเรา อิอิ ” นีรชารู้สึกขนลุกไปทั้งตัว ถ้าหากจะต้องถูกสองคนนี้ข่มเหงจริงๆ เธอก็คงยอมตายซะดีกว่า ผู้ร้ายที่มีแผลเป็นส่ายหน้า : “ ทำงานต้องเด็ดขาด ลูกค้าสั่งมาแล้วว่าต้องทำให้เรียบร้อย ไม่ให้มีร่องรอย ” ผู้ร้ายผอมส่ายหัวด้วยความเสียดาย : “ สาวน้อยขาวเนียนแบบนี้ ตายง่ายๆอย่างนี้ เสียดายจริงๆ ” นีรชายิ่งฟังยิ่งตกใจ ไม่ได้ เธอจะตายแบบไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างนี้ไม่ได้ เธอต้องยื้อเวลา ไม่แน่อาจจะมีโอกาสรอด “ พี่ชาย พวกพี่เห็นว่าฉันใส่อัญมณีอะไรไหม ? เครื่องประดับชุดนี้มูลค่ามหาศาล โดยเฉพาะแหวนบนมือฉันวงนี้ มูลค่าหลายสิบล้าน ของพวกนี้ฉันให้พี่ ดีไหม ? ” ผู้ร้ายหน้าบากหัวเราะดัง ฮ่าๆ : “ เธอตายแล้ว แน่นอนของพวกนี้ก็ต้องเป็นของเรา ” นีรชารู้สึกกลัว ดูแล้วผู้ร้ายพวกนี้ไม่ว่ายังไงพวกเขาก็ไม่ปล่อยเธอแน่ ไม่รู้จริงๆว่าเป็นใคร ถึงได้โหดเหี้ยมอย่างนี้ ตั้งใจจะเอาชีวิตของเธอ “ ลูกรัก แม่ขอโทษลูก แม่ไม่สามารถปกป้องลูกได้ ถ้าหากชาติหน้ามีจริง หวังว่าลูกจะเกิดมาเป็นลูกของแม่อีก แม่จะปกป้องลูกให้ดี ไม่ให้ใครมาทำร้ายลูกแน่นอน ” นีรชาพูดพึมพำกับลูกในท้องอยู่ในใจ ดูเหมือนว่ามีเสียงรถใกล้เข้ามา ผู้ร้ายผอมเดินดูรอบๆ พูดกับผู้ร้ายหน้าบากว่า : “ พี่สอง พวกเราลงมือเถอะ เหมือนว่าจะมีรถเข้ามาแล้ว ” ผู้ร้ายหน้าบากส่ายหน้าไม่เห็นด้วย : “ กลางดึกกลางดื่น ใครจะสนใจเรื่องแบบนี้ ให้สาวน้อยคนนี้สั่งเสียอะไรสักหน่อยเถอะ ไม่อย่างนั้นเธอจะไปไม่สงบ กลัวว่าจะเป็นผีตามมาหลอกหลอนพวกเรา ” นีรชาก็ตั้งใจฟังเสียงรถยนต์ ในใจก็คิดขึ้นได้ แกล้งทำท่ากลัวถึงขีดสุด พูดกับผู้ร้ายน่าบากอย่างน่าสงสารว่า : “ พี่ชาย ดูท่าว่าวันนี้ฉันจะต้องตายจริงๆ ตายก็ตายเถอะ ยังไงซะคนเราก็ต้องตาย แต่ว่าหลังจากที่ฉันตายพวกนายจะเอาร่างของฉันไปฝังให้ ” หนุ่มหน้าบากหัวเราะอย่างกำเริบเสิบสาน : “ เธอไม่มีสิทธิ์จะต่อรองกับพวกเรา ” นีรชาพยายามฝืนยิ้มออกมา : “ ฉันมีทรัพย์สมบัติเก็บไว้ในตู้เซฟของธนาคาร มานี่สิ ฉันจะบอกความลับให้ เงินจำนวนนี้ ถือว่าเป็นเงินค่าทำศพฉันก็แล้วกัน ” ผู้ร้ายผอมมองผู้ร้ายหน้าบากด้วยความอิจฉา ผู้ร้ายหน้าบากได้ยินว่ามีสมบัติ สายตาก็เป็นประกาย แล้วรีบเดินไปข้างๆนีรชา เหลือบมองผู้ร้ายผอม เร่งนีรชา : “ เธอบอกมา ” นีรชาพูดเสียงเบา : “ พี่ชาย ฉันดูพี่ใจดี อยากจะบอกแค่พี่คนเดียว พี่เอียงหูมา ” ผู้ร้ายหน้าบากเอียงหูไปใกล้ปากนีรชาด้วยความดีใจ สายตานีรชามีรังสีของความโกรธ “ ลูกรัก แม่แก้แค้นให้ลูกแล้ว ” อ้าปาก ใช้กำลังที่มีอยู่ทั้งหมด กัดเข้าไปที่หูของผู้ร้ายหน้าบากอย่างเต็มที่ “ อ๊าก ” ผู้ร้ายหน้าบากร้องออกมาด้วยความตกใจ เลือดไหลลงมาตามลำคอ แต่ว่านีรชายังคงกัดหูของเขาไม่ปล่อย ผู้ร้ายหน้าบากไม่กล้าขยับตัว กลัวว่าจะโดนกัดหุจนขาด “ เร็ว ฆ่าเธอเลย ” ผู้ร้ายหน้าบากสั่งผู้ร้ายผอม ผู้ร้ายผอมชักมีดสั้นวิ่งมาทางนีรชา น่ากลัวมาก นีรชาหลงตายอมรับชะตากรรม “ ปั๊ง ” เสียงปื้นดังขึ้น ผู้ร้ายผอมล้มตึงไปกับพื้น ผู้ร้ายหน้ายากยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก็มีเสียงปืนดังขึ้น ร่างของเขาก็พุ่งไปข้างหน้าอย่างรุนแรง ล้มลงกับพื้น นีรชาลืมตาด้วยความมึนงง น้ำตาคลอเต็มสองตา มองผู้ชายที่วิ่งเข้ามาอย่างเร่งรีบด้วยความคาดไม่ถึง เป็นสมภพ พี่สมภพของเธอ ในที่สุดสมองที่ตึงเครียดก็ผ่อนคลายลง นีรชาขาอ่อน เป็มลมล้มไป ถูกผู้ชายที่ตามมาสุดชีวิตรับไว้ โอบไว้ในอ้อมกอดอย่างแน่น เมื่อลืมตาขึ้มาอีกครั้ง นีรชาพบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องของใครก็ไม่รู้ เป็นห้องที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆกระจายอยู่ อากาศเย็นสดชื่น ระยะสิบเมตรด้านหน้าเตียง มีโต๊ะทำงาน สมภพนั่งหันหลังให้เธออยู่ กำลังจัดการธุระในคอมพิวเตอร์ นีรชาอยากจะพูด อ้าปาก แต่ก็ออกเสียงอย่างกับคนเป็นใบ้ : “ อื้อ ” เสียงที่อ่อนแรงของเธอทำให้สมภพตกใจ เขายืนขึ้นและเดินมาทางนีรชา เสื้อเชิ้ตที่สะอาด กระดุมสองเม็ดปลดอย่างเป็นธรรมชาติ เสื้อคลุมสีกาแฟอ่อน ท่าทางดูอบอุ่น ดวงตาสีน้ำตาลคู่หนึ่งในแววตามีความประหลาดใจ ปากชมพูอ่อนๆยิ้ม : “ นีรชา คุณฟื้นแล้ว ” ทันใดนั้นน้ำตาของนีรชาก็ไหลออกมา เกือบจะในเวลาเดียวกันกับที่สมภพยื่นแขนออกไป เธอเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของสมภพ ความรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรม หวาดกลัว และยังรู้สึกผิดต่อลูกและโทษตัวเอง ทำให้น้ำตาของเธอไหลออกมาอย่างโหมกระหน่ำ หยุดไม่ได้เลย ไม่ว่าเป็นสัญญา ภัสกรณ์ ชู้รัก นั้นตายไปหมดแล้ว วินาทีนี้ เธอต้องการอ้อมกอด ที่ทำให้เธอร้องไห้ออกมาอย่างเต็มที่ ปลดปล่อยความทุกข์และความกลัวของเธอ อ้อมกอดของพี่สมภพ อบอุ่นจังเลย เหมือนกับที่เธอคิดไว้เลย นีรชาเอาหน้าไปซบบนไหล่ของสมภพ ร้องไห้ออกมาไม่หยุด เหมือนจะขาดใจตาย สมภพตบหลังเธอเบาๆ : “ พอแล้ว ไม่ต้องกลัวนะ ไม้ต้องกลัว มีพี่สมภพอยู่ ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งสิ้น ” ถูกสมภพปลอบด้วยน้ำเสียงที่เหมือนปลอบเด็กเล็ก ความหวาดกลัวของนีรชาก็ค่อยๆหายไป เสียงร้องที่สนั่นหวั่นไหวก็ค่อยๆเบาลง สุดท้ายก็สะอึกสะอื้นแทน “ พี่สมภพ สภาพฉันตอนนี้ทำให้ลำบากใจมากไหม ? ” นีรชาเอาหัวซบไหล่ของสมภพ สำนึกผิดที่ตัวเองร้องไห้ฟูมฟายเมื่อสักครู่ “ ไม่เลย นีรชาของพี่สวยเสมอ ” เสียงของสมภพดังขึ้นข้างหูเธอ อบอุ่น นุ่มลึก เต็มไปด้วยพลังที่ปลอยโยน