ตอนที่ 79 รักที่ลึกซึ้ง

ต๭นที่ 79 รักที่ลึกซึ้ง รถสปอร์ตสีขาวมูลค่ามหาศาลวิ่งด้วยความเร็วบนถนนที่เงียบสงัด มือภัสกรณ์ข้างหนึ่งวางอยู่บนพวงมาลัยรถ อีกข้างหนึ่งกำลังเปิดหน้าต่างรถ ลมพัดโชยด้วยความเร็วพัดผมสั้นสีดำหล่อๆ รูปทรงใบหน้าแบ่งแยกชัดเจน ใบหน้าหล่อเหลา ริมฝีปากบางๆเซ็กซี่ยกเล็กน้อย นีรชาผู้หยิงคนนั้นกลับไปเองแล้ว เขาคิดอยากจะระบายอารมณ์กับผู้หยิงที่จู่โจมเข้ามาหาเขา แต่ถึงเปลี่ยนผู้หญิงสองคนแล้ว ความรู้สึกก็ยังไม่ดี ในใจของเขายังคงไม่สบายใจ เหมือนมีอะไรคาใจ หายใจไม่ค่อยมีความสุข ช่างมันเถอะ กลับบ้านเถอะ ขึ้นเตียงกับผู้หญิงพวกนี้ ดูเหมือนว่ายังไม่มีความสุขเท่ากับการได้ทะเลาะกับนีรชา นีรชาไม่รักเขาไม่เป็นไร เขาจะคิดวิธีที่ทำให้เธอรักเขา แล้วสักวันหนึ่ง เขาจะได้ครอบครองนีรชาจริงๆซักที สิ่งที่เขาอยากได้ ไม่ใช่แต่ตัวของเธอ เขาอยากได้ใจของเธอมากกว่า เมื่อสายตาที่ลึกลับมองไปที่กล่องขนาดใหญ่บรรจุอย่างสวยงาม ภัสกรณ์ค่อยๆฉีกยิ้ม เมื่อสองวันก่อนนีรชาพูดว่าอยากจะซื้อเสื้อผ้าใช้ลูกในท้องของเธอ แต่ว่าไม่มีเวลาไปซื้อ เมื่อสักครู่เขาไปร้านขายของเด็กเล็กที่ดีที่สุดในเมืองรองนี้ ซื้อเสื้อผ้าเด็กสวยๆมาสองสามชุด คิดถึงตอนที่นีรชาดีใจที่ได้เห็นเสื้อผ้านี้ ภัสกรณ์ยิ่งยิ้มออกมาอย่างดีใจ โทรศัพท์บลูธูทดังขึ้น “ คุณภัสกรณ์ คุณ sulia ตามหาตัวคุณตั้งนาน เธอให้ฉันมาบอกคุณ เธอคิดถึงคุณมาก แต่ก่อนเธอยังไม่รู้เรื่อง ตอนนี้เธอสำนึกผิดแล้ว ขอร้องให้คุณภัสกรณ์ให้โอกาสเธอ ” ผู้ช่วยของภัสกรณ์แจ้งให้เขาทราบอย่างชัดเจน หยุดสักพัก น้ำเสียงของเธอดุกล้าๆกลัวๆ : “ คุณ sulia ยังพูดอีกว่า เธอเพิ่งจะไปศัลยกรรมมา เธอบอกว่าคุณจะต้องชอบแน่ๆ ” ภัสกรณ์โค้งมุมปากเยาะเย้ย วินาทีนี้ เขาแค่อยากจะรีบกลับไปกินข้าวต้มของเขา นีรชา เขายอมรับว่าเขาติดเธอ “ บอกเธอไปซะ ” ภัสกรณ์เหวี่ยงออกไป แล้ววางสาย โทรไปอีกเบอร์หนึ่ง “ น้าแข นีรชาหลับหรือยัง ? ” “ คุณนีรชา ? คุณนีรชายังไม่ถึงบ้านค่ะ เธอไม่ได้ไปร่วมงานเลี้ยงกับคุณเหรอคะ ? ” หัวใจถูกทุบอย่างแรง มือที่เรียวยาวสั่นอย่างรุนแรง เบรครถอย่างกระทันหัน รถสปอร์ตสุดหรูชนเข้ากับกล่องจดหมายข้างทางจนกล่องกระเด็นไปกลางอากาศ แล้วไปหยุดอยู่ที่กำแพง วางสายโทรศัพท์แล้วโทรไปที่มือถือของนีรชา ภัสกรณ์ขมวดคิ้ว กัดฟัน รีบรับโทรศัพท์ นีรชา “ ขอโทษค่ะ ไม่สามารถติดต่อเลขหมายปลายทางได้ในขณะนี้ ” เสียงผู้หญิงแจ้งเตือนภัสกรณ์ ครั้งนี้ นีรชา หายตัวไปจริงๆแล้ว นีรชาชกไปที่พวงมาลัยรถ นีรชา เธอไปอยู่ที่ไหนกันแน่ โทรศัพท์แบตหมดหรือว่าตั้งใจจะปิดเครื่อง เตะประตูรถ ภัสกรณ์เดินลงรถพร้อมทั้งโทรศัพท์ไปหาระพินทร์ “ นีรชาหายตัวไป ให้เครือข่ายของคนในเมืองรองทั้งหมดไปหาตัวเธอมาให้ได้ ถ้าหากหาไม่เจอ นายก็อย่าหวังว่าจะได้มีชีวิตอยู่ ” ในห้องที่เย็นสบายสดชื่น หลังจากที่นีรชาร้องไห้ฟูมฟายเสร็จ ในที่สุดก็สงบลง รู้สึกอายนิดหน่อยที่เห็นเสื้อคลุมของสมภพถูกคราบน้ำตาและน้ำมูกของเธอถูจนยับยู่ยี่ นีรชาสูดจมูก : “ พี่สมภพ ฉันอยากกลับบ้าน พี่ช่วยไปส่งฉันหน่อย ” “ ไม่ ” สายตาเหลืองอำพันของสมภพจ้องตานีรชา เสียงนุ่มนวลมาก แต่น้ำเสียงแน่วแน่ ในใจนีรชาเจ็บปวด ลืมตาขึ้น เธอมองหน้าสมภพ พูดอย่างลำบาก : “ พี่สมภพ ฉันจะต้องกลับบ้าน ” “ นีรชา เธอรักภัสกรณ์ไหม ? เธอรักเขาไหม ? ” สายตาสมภพสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวด เขาจ้องหน้านีรชา น้ำเสียงดูตั้งใจ หัวใจ ในชั่วครู่สั่นอย่างรุนแรง พี่สมภพ ฉันจะตอบคุณยังไง ? ถ้าหากฉันบอกว่าไม่รัก แล้วจะทำไม ? ถ้าหากบอกว่าไม่รัก คุณก็จะเลิกกับธวัลเหรอ ? ถ้าหากบอกว่าไม่รัก ฉันก็จะออกมาจากภัสกรณ์แล้วมาอยู่กับคุณเหรอ ? เป็นไปไม่ได้ เรื่องของเราเป็นอดีตไปแล้ว นีรชาในตอนนี้ ไม่ใช่สาวน้อยที่ใสซื่อบริสุทธิ์เมื่อสามปีก่อนคนนั้น เธอในตอนนี้ เป็นแค่ผู้หญิงสกปรกคนหนึ่ง นีรชากัดปากไว้ จะเอาคลื่นลูกใหญ่ที่อยู่ในใจยัดไว้ในมุมที่ลึกที่สุดในหัวใจ “ ใช่ค่ะ รักค่ะ ” น้ำเสียงเธอนิ่งมาก แต่สายตาที่เต็มไปด้วยหมอกคู่นั้น มีความเจ็บปวดที่ไม่สามารถซ่อนมันได้ สมภพเบิกตากว้าง เหมือนฝันไปและจะยื่นมือออกไปเบาๆ ปิดตาคู่นั้นของนีรชา เสียงที่อบอุ่น ต่ำเหมือนกระซิบ : “ นีรชา คุณกำลังโกหก ถ้าหากรักจริงๆ สายตาของคุณ ทำไมถึงดูเสียใจขนาดนี้ ? ” หัวใจของนีรชา เจ็บแปลบๆขึ้นมา ทำไมนะ เขาถึงได้มองทะลุเข้าถึงมุมที่ลึกที่สุดของหัวใจเธอ ? เธอก็พูดแล้วว่ารักภัสกรณ์ แล้วทำไมยังไม่ปล่อยเธอไปอีก ทำไมต้องดื้อรั้นแบบนี้ ? อย่าทำดีกับเขา อย่าทำดีกับเขาอีก คัดจมูกไม่หาย นีรชาผลักสมภพออก ห่างจากเขาหน่อย อ้อนวอนขอว่า : “ พี่สมภพ พี่ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันอยู่ที่นี่ไม่ได้จริงๆ ” สมภพขอร้องอย่างจริงใจกว่า : “ นีรชา ให้เวลาผมหนึ่งวันได้ไหม ? อยู่กับผมหนึ่งวัน ผมแค่อยากขอเวลาหนึ่งวัน ” นีรชาปฏิเสธสมภพที่เป็นแบบนี้ไม่ได้ ปฏิเสธสายตาที่อบอุ่นจริงใจและความเจ็บปวดที่ลึกซึ้งและคำอ้อนวอนไม่ได้ ตาห้อยลง ปากของเธอยิ้มด้วยความเสียใจ : “ ฉันตกลง ” ฉันตกลง เพราะว่านี่จะเป็นวันสุดท้ายของพวกเรา ฉันตกลง เพราะว่าต่อจากนี้ไป ฉันจะไม่มาเจอหน้าคุณอีก ฉันตกลง เพราะว่า ต่อจากนี้ไป ฉันจะลบคุณออกไปจากความทรงจำของฉัน สมภพ ฉันตกลง ไม่มีเวลาไปคิดว่าถ้าภัสกรณ์กลับไปแล้วไม่เจอตัวเธอจะคุ้มคลั่งขนาดไหน นีรชาแค่อยากจะคว้าความอบอุ่นที่เพียงปลายนิ้วนี้ มือของพี่สมภพ ขาว เรียวยาว สะอาด อบอุ่น เห็นว่าในที่สุดนีรชาก็ตกลงอยู่ต่อ สายตาที่อบอุ่นของสมภพเอ่อล้นไปด้วยความสุข “ หิวหรือยัง ? ” เอาใจใส่และช่วยเธอจัดทรงผม “ ผมต้มโจ๊กให้คุณกินดีไหม ? ” ควบคุมอารมณ์ของตัวเองอย่างสุดชีวิต นีรชาส่ายหน้า น้ำเสียงนิ่งๆ : “ ไม่ต้องค่ะ ฉันไม่หิว ” ได้ยินน้ำเสียงนิ่งๆของนีรชา มือของสมภพที่กำลังแบ่งผมนีรชาก็สั่น ถามอย่างอึดอัดใจ : “ ผมบังคับให้คุณอยู่ต่อแบบนี้ คุณ รังเกียจผมไหม ? ” นีรชากัดปาก ยิ้มอ่อนๆให้สมภพแล้วส่ายหน้า สายตาเจ็บปวดจนพรั่งพรูน้ำตาออกมา เธอจะรังเกียจเขาได้ยังไงล่ะ ? เธอคอยคิดถึงพี่สมภพมาโดยตลอด เธอจะเกียจลงได้ยังไง ? เธอยอมทำทุกอย่างเพื่อเขา แล้วจะเกียจเขาได้ยังไง ? เธอก็แค่ กลัวว่าเขาจะรังเกียจเธอก็เท่านั้น เธอไม่ได้ดีอย่างที่เขาคิด เธอไม่ใช่องค์หญิงที่ดีเลิศเหมือนเมื่อสามปีก่อน ชีวิตของเธอ ถูกทำลายจนพังไปตั้งนานแล้ว “ นีรชา ” ทันใดนั้นสมภพถอนหายใจเบาๆ พิงมาที่เธอ โอบไหล่เธอเบาๆ ก็แต่กอดเบาๆเท่านั้น ไม่ได้ทำไม่ดีไม่ร้ายอะไร ทั้งตัวของนีรชาก็รู้สึกแน่นขึ้นมา แข็งจนขยับไปไม่ได้ ระหว่างหายใจ ทั้งตัวของเขามีกลิ่นมินต์เย็นๆ ต้องควบคุมอารมณ์ชั่ววูบของตัวเองที่อยากจะเอาหน้าไปซบในอ้อมกอดเขา สายตากระพริบปริบๆของนีรชา เสียงขึ้นจมูกหน่อยๆ : “ สมภพ ฉัน ฉันรู้สึกหิวแล้ว ” “ ได้ ผมไปทำอะไรให้คุณกิน คุณอยากกินอะไร ? ผมจำได้ว่าแต่ก่อนคุณชอบกินเนื้อตุ๋นมะเขือเทศมากที่สุด ผมทำให้คุณกินดีไหม ? ” เสียงของสมภพเต็มไปด้วยความอบอุ่นเหมือนกับพระอาทิตย์ ใบหน้าที่หล่อเหลา แสดงรอยยิ้มที่มีความสุข “ อืม ค่ะ ” นีรชาหันกลับไป ก้มหัวลง ปล่อยให้น้ำตาร่วงจากเปลือกตาถึงพื้นโดยตรง นี่เป็นวันสุดท้ายของเธอกับพี่สมภพ เธอจะร้องไห้ไม่ได้ เธอจะต้องมีความสุข เหมือนเมื่อสามปีก่อน เห็นสมภพใส่ผ้ากันเปื้อน ตั้งใจหั่นผักอยู่ในห้องครัว นีรชายิ้มออกมาจนดวงตาค่อยๆชุ่ม นี่แหละพี่สมภพ พี่สมภพของเธอ ตอนนี้ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ใกล้กับเธอมาก เธอแค่เอื้อมมือออกไป ก็จะกอดเขาได้แล้ว แต่ว่า เธอไม่สามารถเอื้อมมือไปได้ เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะเอื้อมมือออกไปตั้งนานแล้ว หันกลับไปอย่างเงียบๆ นีรชาพยายามบังคับให้เสียงของตัวเองดูปกติ : “ พี่สมภพ ฉันขอเดินดูบ้านนี้ได้ไหมคะ ? ” “ เดินดูได้ตามสบาย เหนื่อยแล้วก็พักหน่อยนะ กับข้าวใกล้จะเสร็จแล้ว ” ผมของสมภพย้อมเป็นสีน้ำตาลบลอนด์อ่อนๆ เข้ากับสีตาของเขามาก แสงอาทิตย์จากหน้าต่างส่องไปที่หน้าของเขา หล่อเหลาอย่างกับเจ้าชายในเทพนิยาย นีรชาไม่กล้ามองเขาต่อไป ก้าวขาเดินไปทางชั้นสอง บ้านหลังนี้ใหญ่มาก โทนสีหลักเป็นสีชมพูเหมือนในฝัน นีรชาแปลกใจเล็กน้อย สมภพทำไมตกแต่งห้องเหมือนสไตล์สาวน้อยในฝัน คนที่ไม่รู้จักเขา คงจะคิดว่าเจ้าของบ้านเป็นสาวน้อยอายุ18สินะ เดินขึ้นไปตามลูกกรงเหล็กดัดที่แกะสลักด้วยความประณีต นีรชาหยุดยืนอยู่ตรงช่องบันไดชั้นสอง สักพักสายตาก็เบิกกว้าง ตกใจจนพูดอะไรไม่ออก ยืนอยู่ต่อหน้าผนัง วาดภาพผู้หญิงวัยรุ่น สวมใส่กระโปรงสาว ผมยาวๆสีดำปล่อยสยายอยู่ด้านหลัง ยิ้มอย่างสดใสและมีความสุขกลางแดด ใบหน้าขาวๆ จมูกสวยๆ ปากสีแดง ดวงตาคู่นั้นชัดเจนจนมองทะลุไปถึงใจคน วินาทีนี้กำลังมองนีรชาอยู่ สายตาที่เหมือนกันทั้งสองคู่ คู่หนึ่งอยู่บนกำแพง อีกคู่หนึ่งอยู่ตรงหน้าบันได มองกันอย่างนี้ ระหว่างสองสายตาคู่นี้ ถึงแม้ว่าระยะเวลาจะห่างกันสามปี แต่ว่ายังไงก็เป็นนีรชา สมภพ วาดภาพเลียนแบบเมื่อตอนนีรชาอายุ 18ปี อยู่บนกำแพง ทุกเส้นละเอียดมาก ทุกจุดที่ใช้สีนั้นละเอียดลออมาก คนที่วาดภาพนี้ ต้องวาดด้วยความรักและความหลงใหล เพราะว่า ตอนนี้นีรชาซาบซึ้งใจจนน้ำตาไหลเต็มหน้า ควบคุมอารมณ์อยู่ตั้งนานในที่สุดก็ระเบิดออกมาอีกครั้ง นีรชานั่งอยู่มุมบันได ร้องไห้เงียบๆอย่างกับจะขาดใจ ไม่ได้ส่งเสียงออกมาแม้แต่น้อย ในใจของเธอเหมือนถูกคลื่นพายุพัดกระหน่ำ รุนแรงยิ่งกว่าสึนามิระดับ 10 พี่สมภพ ถ้าหากไม่ใช่เพราะถูกลักพาตัว ชีวิตนี้ฉันคงไม่มีโอกาสได้เห็นภาพวาดผืนนี้ใช่ไหม ? หากฉันดื้อรั้นจะไป ชีวิตนี้ฉันก็คงไม่มีทางรู้ แท้จริงแล้ว รักของพี่ฝังลึกขนาดนี้ ดุเดือดขนาดนี้ ?