ตอนที่ 80 ปัญหาที่หลบไม่ได้

ต๭นที่ 80 ปัญหาที่หลบไม่ได้ “ นีรชา กินข้าวกัน ” สมภพเรียกอย่างดีใจ ได้อยู่กับนีรชาสองต่อสองหนึ่งวัน เป็นความฝันของเขามาโดยตลอด วันนี้เป็นจริงแล้ว นีรชารีบเช็ดน้ำตา เดินไปห้องอาหาร เห็นนีรชาแว๊บเดียว รอยยิ้มนุ่มนวลของสมภพค้างอยู่บนใบหน้า : “ เป็นอะไรไป ? เธอร้องไห้เหรอ ? ” ตาของนีรชาแดงๆ ดูก็รู้ว่าเพิ่งจะร้องไห้มา “ พี่สมภพ ภาพวาดผืนนั้น พี่วาดใช่ไหม ? ” นีรชาถอนหายใจ รอคอยใบหน้าพระเอกๆของสมภพ “ ใช่ เธอชอบไหม ? ” สมภพวางตะเกียบและชามที่อยู่ในมือ เดินไปข้างๆนีรชา สองมือประคองหลังเธอ ก้มหน้ามองตาเธอ ถามอย่างกล้าๆกลัวๆ นีรชามองสมภพ แล้วยิ้ม : “ ชอบมาก ” “ นีรชา ตอนนั้นผมหาตัวคุณไม่เจอเลย ผมกลัวว่าจะไม่ได้เจอคุณอีก ผมกลัวผมจะลืมว่าคุณหน้าตาเป็นยังไง ดังนั้น ก็เลยวาดภาพคุณออกมา แบบนี้ ทุกครั้งที่ผมกลับถึงบ้าน ก็จะเห็นหน้ายิ้มแย้มของคุณแล้ว เหมือนว่าคุณอยู่ข้างๆผมตลอดเวลา ” “ แล้วธวัลล่ะ ? เธอเคยมาที่นี่ไหม ? ” นีรชาอยากถามประโยคนี้ขึ้น แต่ว่าเธอก็เก็บประโยคนี้ไว้ในท้องไม่เอ่ยถาม วันนี้เป็นวันวันเดียวของพี่สมภพ และก็เป็นวันสุดท้ายแล้ว จะต้องผ่านไปอย่างมีความสุข ในหน้าของนีรชายิ้มอ่อนๆ ทำให้สมภพมองจนเหม่อแล้ว สามปีผ่านไปแล้ว ความไร้เดียงสาของนีรชาหายไปบ้าง แต่กลับมีเสน่ห์เพิ่มมากขึ้น แต่ไม่ว่าจะเปลี่ยนแปลงยังไง เธอก็ยังสวยเหมือนเดิม ขอแค่ได้เห็นเธอ สมภพก็รู้สึกพอใจแล้ว “ มา กินข้าวกันเถอะ ดูสิจะอร่อยถูกปากเธอหรือเปล่า ” สมภพจูงนีรชาเดินไปข้างโต๊ะอาหาร เลื่อนเก้าอี้ให้อย่างเอาอกเอาใจ บนโต๊ะมีกับข้าวสี่อย่างและซุปหนึ่งหม้อ สีของเนื้อตุ๋นมะเขือเทศสวยมาก ซุปต้มได้เข้มข้น ดูแล้วน่าอร่อยมาก มีปลานึ่งซีอิ๊ว เนื้อปลาสด ด้านบนราดด้วยซีอิ๊ว ส่งกลิ่นหอมเบาๆ อีกเมนูหนึ่งคือไก่ผัดพริกที่ดูแล้ววัตถุดิบได้มาตรฐาน เนื้อไก่มันวาวด้วยน้ำมัน ด้านข้างตกแต่งด้วยสะระแหน่สองสามต้น นอกจากนี้ยังมีบล็อกโคลี่ผัด อีกชามเป็นซุปครีมเห็ดสีขาวครีมหอมเตะจมูก เป็นอาหารที่นีรชาชอบกินทั้งหมด “ พี่สมภพ ฉันจำได้ว่าแต่ก่อนพี่ทำอาหารไม่เป็น ” นีรชาแปลกใจมากๆ ลูกชายคนโตของบ้าน ฐานะร่ำรวย จะต้องลงมือทำกับข้าวเองที่ไหนกัน ? แต่ว่าเขา ไม่น่าเชื่อว่าจะมีฝีมือดีขนาดนี้ สมภพยิ้มด้วยความเกรงใจ “ นีรชา เธอยังจำได้ไหม ? เธอเคยพูดว่า ถ้าหากจะหาแฟน จะต้องหาคนที่ทำกับข้าวเป็น ” ในใจของนีรชารู้สึกปราบปลื้ม เสียงสั่น : “ ดังนั้น พี่ก็เลยไปเรียนทำอาหาร ? ” “ ใช่ ตอนที่เพิ่งจะเรียนใหม่ๆยังทำมีดบาดมืออยู่เลย ” สมภพยิ้มแล้วมองหน้านีรชา ดูเหมือนว่าจะขอโทษกับความไม่ฉลาดของตัวเอง นีรชามองดูมือข้างซ้ายที่กำลังจัดจานของสมภพ นิ้วชี้มีรอบแผลเป็นจางๆอยู่จริงๆ ถ้าไม่ตั้งใจดูก็คงดูไม่ออก “ พี่สมภพ ” น้ำตาของนีรชาจะไหลออกมาอีกแล้ว สมภพยื่นมือออกมาลูบหัวนีรชา : “ เด็กโง่ บาดแผลเล็กๆเอง หายดีแล้ว มา ลองชิมดูว่าอร่อยไหม ” ช้อนส้อมสีสวยหรู เข้ากับอาหารบนโต๊ะอาหารอย่างมาก สมภพหยิบช้อนให้นีรชาตักซุปครีมเห็ด นิ้วชี้ทดสอบความร้อนจากนอกชาม สายตาก็โค้งเอียงดูน่ารัก เอาซุปส่งให้นีรชา : “ นีรชา กินซุปสักหน่อย ” นีรชาหยิบช้อนแล้วซดไปหนึ่งคำ เบิดตากว้างอย่างตกใจ ถึงแม้ว่าซุปนี้ดูน่ากิน แต่นีรชาไม่นึกเลยว่าจะอร่อยขนาดนี้ สดชื่นและรสชาติไม่อ่อนจนเกินไป ความสดของเห็ดและความหวานของครีมเข้ากันได้อย่างพอดี ซุปอุ่นๆคำหนึ่ง ไหลลงในหลอดอาหารเข้าไปในกระเพาะอาหาร ทำให้รู้สึกสบายขึ้น “ อร่อยมากๆ พี่สมภพ พี่เก่งมาก ” “ เธอชอบก็ดีแล้ว ” สมภพยิ้มแล้วมองหน้านีรชา ค่อนข้างเอาอกเอาใจยื่นนิ้วชี้ออกมา ช่วยนีรชาเช็ดคราบซุปที่อยู่มุมปาก “ อู๊ว ” นีรชาก้มหน้าลง ทันใดนั้นรู้สึกอึดอัดนิดหน่อย เพราะว่าเธอคิดถึงภัสกรณ์ขึ้นมา แต่ก่อนกินข้าว ภัสกรณ์ก็เคยเช็ดคราบซุปที่อยู่มุมปากให้เธอ แต่ท่าทางของภัสกรณ์ดูแข็งกร้าว และยังพูดเหน็บแนมในทันที : “ นีรชา เธอดูเธอกินข้าว น่าเกลียดมากจริงๆ เธอเป็นผีหิวโหยมาเกิดใหม่เหรอ ” เพราะว่าคำเหน็บแนมและสายตาเหยียดหยามของภัสกรณ์ ดังนั้นนีรชาเกือบจะไม่รู้สึกว่า ท่าทางที่เขาช่วยเช็ดซุปที่มุมปากนั้น มีความอ่อนโยนอะไร แต่ว่าตอนนี้ถูกสมภพทำให้ ธรรมชาติมากๆ อบอุ่นมากๆ นีรชาเพิ่งจะสังเกตได้ครั้งแรก กิริยาแบบนี้ ควรจะเป็นคู่รักถึงจะเกิดขึ้น สายตาที่เหลือเหลือบมองเห็นแหวนหมั้นบนนิ้วนางของสมภพ หัวใจที่เต้นแรงหดตัวลง นีรชาห้อยตาลง ก้มหน้าก้มตากินซุป สมภพไม่ทันได้สังเกตเห็นนีรชาท่าทางเปลี่ยนไป รอยยิ้มเหมือนกับความฝัน นีรชาก็ได้แต่แอบพูดอยู่ในใจ เธอไม่มีสิทธิ์จะพูดอะไรกับสมภพตั้งนานแล้ว สังเกตเห็นนีรชานิ่งเงียบ สายตายิ้มแย้มของสมภพมืดมนลง “ นีรชา เธอไม่ชอบอยู่กับผมเหรอ ? ” “ ไม่ใช่ค่ะ ฉันแค่ ” นีรชาไม่รู้ว่าจะต้องตอบคำถามยังไง “ โฮ่ง โฮ่ง ” ทันใดนั้นข้างนอกก็มีเสียงสุนัขร้องดังขึ้น นีรชาหันไปมองสมภพด้วยความสงสัย ทันใดนั้นสายตาของสมภพก็แวววาวขึ้น โบกมือไปมา เรียก : “ หิมะ มานี่ ” หมาปั๊กน้อยสีขาวทั้งตัววิ่งเตาะแตะเข้ามา ท่าทางน่ารักจริงๆ ทำให้นีรชายิ้มออกมาไม่หุบ “ หิมะ นี่คือนีรชา มา ทักทายเร็ว ” สมภพอุ้มหิมะขึ้น ยกอุ้งเท้าหน้าอ้วนๆทักทายกับนีรชา เป็นเจ้าหิมะ เมื่อสักครู่สมภพตะโกนเรียกหิมะเธอยังไม่ทันได้ยิน ที่แท้นี่ก็เป็นหมาของธวัลที่หายในโรงพยาบาลวันนั้น สายตาของนีรชาดูเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น หิมะ ธวัลเป็นแม่ของมัน และสมภพเป็นพ่อของมัน มันปรากฏตัวขึ้น เตือนสติให้นีรชาได้เรื่องหนึ่งก็คือ สมภพเป็นคู่หมั้นของธวัล นีรชาเธอตั้งแต่แรกเริ่มก็เป็นแค่คนนอก “ นีรชา ยังจำได้ไหม ? แต่ก่อนเธอพูดว่า ความฝันที่ยิ่งใหญ่ของเธอ ก็คือโตขึ้นอยากจะมีหมาตัวสีขาวๆ ” เสียงอบอุ่นของสมภพฟังดูแล้วเหมือนมีความเสียดาย “ ดังนั้น ฉันก็เลยแอบเลี้ยงเจ้าหิมะ เตรียมจะมอบให้เป็นของขวัญวันครบรอบอายุ 18ปีของเธอ แต่ว่ายังไม่ถึงวันนั้น เธอก็หายตัวไปแล้ว ฉันไปตามหาทุกที่ ก็หาไม่เจอ ” นีรชาตกใจตาโตจ้องหน้าสมภพ อะไร ? เธอไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม ? หิมะเป็นหมาที่สมภพซื้อมาให้เธอ ? นึกถึงวันนั้นที่อยู่ในโรงพยาบาล ธวัลบอกว่าหิมะเป็นลูกรักของสมภพ ที่จริงแล้วสมภพดูแลหิมะอย่างนี้ ก็เพราะว่าหิมะเป็นของขวัญที่เตรียมไว้ให้เธอ ในใจของนีรชาเหมือนถูกหยิกแรงๆ เจ็บปวดจนไม่อาจจะหายใจ น้ำตาไหลออกมาโดยไม่ทันตั้งตัว พยายามหักห้ามอารมณ์ในที่สุดก็ไม่สามารถควบคุมมันได้ นีรชาร้องไห้แล้วพูดว่า : “ คุณทำไมต้องทำดีกับฉันอย่างนี้ ? คุณก็รู้ว่าเรื่องของเราเป็นไปไม่ได้ คุณมีธวัลอยู่แล้ว คุณเป็นคู่หมั้นของเธอ พวกคุณกำลังจะแต่งงานกัน ” สมภพเจ็บปวดมองนีรชาที่ร้องไห้น้ำตาไหลพราก ยืนขึ้นแล้วเดินไปข้างๆเธอ ซับน้ำตาที่อยู่บนหน้าเธอ เสียงดูเจ็บปวด และพูดออกไปว่า : “ นีรชา ฉันเลิกกับธวัลก็ได้ ขอแค่เธอมีความสุข ฉันเต็มใจจะทำทุกอย่าง ” “ ไม่ ” นีรชาตะโกนเสียงแหบๆ เธอรู้ว่ากิจการของสมภพกำลังเติบโต เขาอยู่ในเมืองรองยังมีเครือข่ายน้อย ถ้าหากมีความช่วยเหลือจากนายกเทศมนตรีจิระเดช กิจการของเขาก็จะเจริญเติบโตขึ้น อีกทั้ง เธอเองก็ไม่สามารถอยู่กับได้ ภัสกรณ์ไม่ปล่อยเธอไปแน่ๆ “ นีรชา ที่รัก แล้วจะเธอจะให้ฉันทำยังไงเหรอ ? ” เสียงของสมภพดูหมดหนทาง “ ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้ อย่ามากดดันฉันอีก ” นีรชาร้องไห้จนเสียงแหบแห้ง แต่ก่อนทำงานหนัก ถูกรังแก ดูถูก เธอไม่เคยร้องไห้เลย ถูกบังคับให้เป็นผู้หญิงของภัสกรณ์ ถูกเขาอิจฉาและเยาะเย้ย เธอก็ไม่เคยร้องไห้ แต่ว่าอยู่ต่อหน้าสมภพ ดูเหมือนว่าเธอจะร้องให้น้ำตาทั้งหมดในชีวิตนี้หมดไป “ พอแล้ว พอแล้ว ไม่พูดแล้ว ไม่ร้องนะ พี่สมภพผิดเอง ทำให้เธอร้องไห้ ” สมภพเดินเข้ามา โอบเข้าไปที่ไหล่สั่นๆของนีรชาอย่างเบาๆ น้ำตาของนีรชา ร้องไห้จนเขารู้สึกเจ็บปวด หิมะอยู่ข้างๆพวกเขา “ โฮ่งโฮ่ง ” ร้องเรียก สมภพอุ้มหิมะขึ้น เอามันเข้าใกล้หน้านีรชา : “ นีรชา ถ้ายังร้องไห้อีก หิมะจะหัวเราะเยาะเธอแล้วนะ อายอาย ” นีรชาลืมตาที่คลอไปด้วยน้ำตา เห็นหิมะเอียงคอไปด้านข้างมองเธอ แก้วตาดำๆกระพริบตาอย่างสงสัย ท่าทางใสซื่อ สักพักหยอกล้อนีรชาจนหัวเราะออกมาเสียงดัง เห็นนีรชายิ้มแล้ว จิตใจที่ร้อนรนของสมภพก็โล่งขึ้น นีรชาอุ้มหิมะจากมือองสมภพมาอยู่ในอ้อมกอดตัวเอง ใช้นิ้วแหย่หน้าเล็กๆของมัน : “ หิมะ เธอกล้าหัวเราะฉัน ฉันจะบีบหน้าเธอนะ ” พูดจบ นีรชาก็ไม่รีรอ เอามือแหย่ไปที่หน้าของคนอื่น นี่ไม่ใช่ท่าทางที่ภัสกรณ์ชอบทำหรอกเหรอ ? เขาชอบแหย่หน้าของนีรชามาก แล้วก็จะพูดขู่หรือเหน็บแนม ทันใดนั้นนีรชาก็พบว่า ท่าทางและน้ำเสียงของเธอเมื่อสักครู่ เหมือนกับภัสกรณ์เอามากๆ บางครั้งกัดปากด้วยความโมโหเคียดแค้น เธอทำไมถึงคิดถึงปีศาจคนนั้นนะ ? ตอนนี้อยู่กับพี่สมภพ แล้วยังมีเจ้าหิมะที่น่ารัก เธอทำไมจะต้องคิดถึงผู้ชายบ้าๆสมควรตาย แต่ว่า นีรชาก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า ภัสกรณ์ เป็นปัญหาที่ไม่มีทางหลักเลี่ยงได้ เธอหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยตั้งนาน ภัสกรณ์จะต้องพลิกฟ้าพลิกดินหาตัวเธอแน่ ? คิดแล้ว นีรชาก็ยิ้มออกมา ภัสกรณ์ตามหาเธอ ก็อาจจะเป็นเพราะรู้สึกว่าทรัพย์สินส่วนตัวหายไป ? เพียงเพราะเธอนีรชากล้าท้าทายอำนาจของเขา ไม่ผ่านการอนุมัติจากเขาก็หายไปโดยที่ไม่ได้รับอนุญาต ถูกลักพาตัวโดยไม่ได้รับอนุญาต เขาคงจะไม่สบายใจอยู่แน่ ถ้าภัสกรณ์รู้ว่าเธออยู่กับสมภพ จะเป็นยังไงนะ ? นีรชาหนาวสั่นขึ้นทันที