ตอนที่ 38 ห้องพัก

ตอนที่ 38 ห้องพัก หากหันกลับมา ชายชรายืนยิ้มทะมึนอยู่กลางห้องรับแขก รอยยิ้มนั้นช่างขัดหูขัดตามากๆ แต่เพ็ญนีติ์ก็ไม่ทันได้หันกลับมามอง เธอโดนดึงมาที่ห้องหนึ่งที่ชั้นสอง “ปัง” ปุริมลากเธอมาล้มลงที่เตียง... “เพ็ญนีติ์ คุณคุยอะไรกับคุณปู่” ดวงไฟสลัวๆที่ติดอยู่บนกำแพงทำให้บรรยากาศดูโรมแมนติก แต่สภาพแวดล้อมแบบนี้ คำถามของปุริมและบรรยากาศโรแมนติกนั้นไม่ได้ไปแนวทางเดียวกันเลย “ไม่มีอะไร คุยเรื่องทั่วๆไปนั่นแหละ” สงบนิ่ง เธอไม่ได้ทำอะไรผิด เธอแค่เป็นเด็กที่ซื่อสัตย์ นี่เป็นคำที่คุณครูโรงเรียนอนุบาลสอนเธอมา “ไม่จริง เพ็ญนีติ์ คุณบอกความจริงมา คุณคุยอะไรกับคุณปู่กันแน่” “ก็เรื่องดินฟ้าอากาศ หนัง ออกกำลังกายต่างๆ ก็คุณบอกฉันไว้แบบนี้นี่”ดวงตาคู่โตนั้นดูใสซื่อบริสุทธิ์มาก ตาใสใสของเพ็ญนีติ์จดจ้องไปทีปุริม ไม่ได้มีท่าทีตกใจอยู่ในนั้น “ได้ ครั้งนี้ผมจะเชื่อคุณ คุณไปอาบน้ำก่อนเถอะ” ลุกขึ้นจากเตียงอย่างช้าๆ ปุริมยังคงมองลงที่เธอ “แล้วคุณล่ะ” เธอยังไม่ลุกขึ้น ยังคงจ้องเขาและนอนลงบนเตียงอย่างขี้เกียจ เธอไม่อยากนอนกับเขา “สาวน้อย ก็ต้องรอต่อจากคุณสิครับ” “ปุริม ฉันไม่อยากนอนเตียงเดียวกับคุณ” ถ้าไม่ใช่เพราะคุณปู่บอกให้อยู่ ให้ตายเธอก็ไม่อยู่ และยังมีเรื่องที่คุณปู่ย้ำกับปุริมนั่นอีก เธอว่าเธอบอกคุณปู่แล้วนะว่าเธอไม่ใช่แฟนของเขา ทำไมคุณปู่ถึงยังพูดเรื่องลูกขึ้นมาอีกกัน เป็นปัญหาที่ใหญ่มาก เธอเองไปถามกับคุณปู่ตรงๆก็ไม่ได้ด้วย ถ้าปุริมรู้เข้า เขาจะต้องบอกว่าเธอได้ละเมิดข้อตกลงอย่างแน่นอน เพราะเธอก็ละเมิดจริงๆ เธอบอกเรื่องข้อตกลงนี่กับคุณปู่เขาไปแล้ว “เพ็ญนีติ์ห้องนี้ไม่มีประตูเชื่อมหรอกนะ ไปห้องอื่นไม่ได้ และห้องนี้ก็มีแค่เตียงเดียว คุณไม่นอนกับผมนั่นก็เหลือแค่นอนที่พรมเท่านั้น” “คุณพูดว่าอะไรนะ” ปากกว้างจนเป็นตัวโอ เธอได้ยินไม่ผิดแน่ๆ เขาเป็นผู้ชายกล้าดียังไงให้เธอไปนอนพื้น “เพ็ญนีติ์ ผมรู้ว่าคุณจะต้องตกใจ อย่าให้ผมแสดงมันเลย ไม่อย่างนั้น...” “ไม่อย่างนั้นอะไร” เธอย่นจมูก เธอละเกลียดท่าทางและน้ำเสียงของเขาจริงๆ “คุณลองพูดดูสิ” เขากอดอก เขารู้จุดอ่อนของเพ็ญนีติ์ดี “ปุริม ไม่อย่างนั้นฉันจะบอกคุณปู่คุณ ว่าคุณจ้างฉันมานะ” เธอยิ้มจนตาหยี เธอไม่ยอมให้เขาคุกคามเธอเด็ดขาด เธอเชื่อว่าคุณปู่ไม่พูดแน่ คนอายุเจ็ดสิบกว่าๆ คงไม่มานั่งหลอกเธออยู่หรอก “คุณ...” “ปุริม คุณนอนที่พรมเนอะ” อ้อมจนพอแล้ว เธอก็กลับเข้าประเด็นต่อ ถอนหายใจอย่างหนักหน่วง เหมือนกับว่าเป็นการตัดสินใจเรื่องที่น่าลำบากใจมาก เขากล่าว “ได้ ผมทำเพราะคุณปู่หรอกนะเพ็ญนีติ์ ไม่อย่างนั้น ผมไม่ยอมให้หรอก” แลบลิ้นปลิ้นตา เธอเองก็ทำเพราะคุณปู่ถึงได้รับปากเขาออกไป คุณปู่น่ารัก เธอชอบคุณปู่แบบนี้จัง เมื่อตกลงเรื่องห้องได้แล้ว ก็เตรียมชุดนอน ขนาดกำลังดีเลย เมื่อใส่แล้วก็มีส่วนที่เปิดเผยอยู่เช่นกัน เมื่อออกมาจากห้องน้ำ เพ็ญนีติ์เอาผ้าเช็ดตัวมาคลุมอีกทีหนึ่ง เพราะชุดนอนมันน่าอายมากเกินไป ดึงผ้าห่มคลุมโปงอย่างมิดชิด เหมือนว่าที่อยู่ในห้องกับเธอนี้ไม่ใช่ปุริม แต่เป็นหมาป่า เพ็ญนีติ์หันหลังให้กับประตูห้องน้ำ ตอนแรกเป็นเสียงน้ำก่อน ตามด้วยเสียงย้ำเท้า แล้วตามด้วยเสียงผ้าห่มที่ถูกโยนลงบนพรม ปุริมลงไปนอนที่พรมจริงๆ ทั้งห้องเงียบไปหมด มันเงียบจนเธอข่มความตื่นเต้นไม่ได้ 1นาที 2นาที เวลาหนึ่งชั่วโมงผ่านไปอย่างรวดเร็ว เพ็ญนีติ์ได้ยินเสียงผู้ชายกรนในลำคอ นั่นทำให้เธอหลับตาข่มความตื่นเต้น แล้วหลับไปในที่สุด เช้าตรู่ นาฬิกาปลุกดังขึ้น เพ็ญนีติ์ค่อยๆลืมตาอย่างช้าๆ เธอนอนจนเต็มอิ่ม หลับสนิทมาก ร่างกายที่ลงนอนบนเตียงนี้รู้สึกสบายมาก ไม่ฝันเลยสักนิด ทำให้เธอหลับจนถึงฟ้าสว่าง มองไปรอบ จิตสำนึกของเพ็ญนีติ์ก็กลับมา และตามมาด้วยเสียงน่าสยองขวัญ “อา...” ทันใดนั้นเธอรีบดึงมือของเขาออกอย่างไว ปุริมผู้ชายน่าตาย เขาแก้ผ้านอนไม่พอ อย่างกล้าแอบขึ้นมาบนเตียงเธออีก เพ็ญนีติ์รู้สึกไม่คุ้นชินจนต้องนอนนิ่ง ผู้ชายข้างกายสอดมือกอดเอวของเธอ ดวงตาปิดอยู่ แต่ปากก็พูดออกมาเบาๆ “ที่รัก นิ่งๆ หลับต่อเถอะ อย่าเสียงดังนะ” เธอยื่นมือไปบิดหูเขา “ปุริม คุณปล่อยฉัน แล้วใครใช้ให้คุณมานอนข้างบนนี่” หูของปุริมโดนยืดจนจะยาน เขาถึงได้ตื่นเต็มตา มองตาของเธอ ก่อนจะกล่าวอย่างอ้อมแอ้ม “คุณนาย นี่มันเตียงของผม คุณนั่นแหละที่ปีนมาเตียงผม” “คุณ...” เพ็ญนีติ์อดทนอดกลั้น โชคดีที่เสื้อผ้าของเธอยังอยู่ครบ เธอก้าวลงจากเตียง เธอไม่อยากนอนร่วมเตียงกับเขาอีกแล้ว เขาห้องน้ำมา เพ็ญนีติ์รีบอาบน้ำ แล้วรีบออกมา ผู้ชายที่อยู่บนเตียงก็ลุกขึ้นมานั่งอย่างขี้เกียจ แล้วพูดอย่างสบายอารมณ์ “เพ็ญนีติ์ คุณต้องออกไปพร้อมผม” “ไม่เอา” นึกถึงมือเธอที่ที่สัมผัสไปแต่ละที่ นั่นทำให้เธอหน้าแดงอย่างห้ามไม่อยู่ “เพ็ญนีติ์ มันจำเป็น คุณลงไปข้างล่างเองไม่ได้ เพ็ญนีติ์ ผมไม่อยากให้คุณปู่ของผมอารมณ์ไม่ดี” เขาเดินมาที่ข้างหลังของเธอ ก่อนจะกอดรอบเอวเธออย่างอัตโนมัติ แล้ววางคางไว้ที่ผมของเธอเพื่อดม “หอมจริงๆ” “ปุริม ถ้าให้ฉันลงไปข้างล่างพร้อมคุณนั่นก็ได้ แต่คุณต้องให้เหตุผลกับฉันด้วย เหตุผลที่ฟังขึ้นน่ะ” ริมฝีปากยังไม่ผละออก การกระทำนั้นทำให้ทั่วทั้งร่างกายของเธอเหมือมีกระแสไฟแล่นผ่าน “สาวน้อย ผมอยากมีลูก” เสียงแหบของผู้ชายคนนี้ในยามเช้ามันช่างน่าดึงดูด บอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง แต่เมื่อกอดเธอไว้ ปุริมอยากให้เธอเป็นผู้หญิงของเขา อาจเป็นเพราะความเหงาในใจที่สั่งสมมานาน เขาชอบความรู้สึกตอนที่โอบกอดเธอไว้ ทุกอย่างมันเป็นไปตามธรรมชาติ ไม่จำเป็นต้องเอาอะไรมาตัดสิน ร่างกายเธอชะงัก ก่อนจะส่ายหัว เธอยังไม่อยากดำดิ่งลงไปมากกว่านี้ “ขอโทษ ฉันยังไม่พร้อม” “แต่ผมอยากมีคุณอยู่ข้างกายผม” เขาพูดอย่างเอาแต่ใจ “ตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่ข้างคุณหรือ” “แต่ใจคุณไม่ได้อยู่ตรงนี้” เขากระซิบ ริมฝีปากยังคงคลอเคลียที่ผมของเธอ มันหอมมากจริงๆ “ปุริม คุณลืมที่คุณเคยพูดเอาไว้หรือ” ผู้ชายคนนี้สูงส่งเกินไป เธอไม่ได้รักเขา แต่ใจของเธออยู่ที่เขา นี่มันขัดแย้งกันใช่ไหมนะ “ผมแค่อยากให้คุณใช้ใจของคุณมากขึ้น เพ็ญนีติ์ ผมไม่อยากให้คุณปู่ไม่สบายใจ” น้ำเสียงต่ำของเขา มันทำให้เธอใจสั่น และรู้สึกสับสน “อะไรกัน...” “คุณปู่เขาป่วย เขาคงอยู่ได้อีกไม่นาน...” เธอดึงมือของเขาที่เอวเธอออก ก่อนจะหันไปสบตากับเขา “คุณพูดว่าอะไรนะ” เธอไม่อยากเชื่อ คุณปู่ดูดีขนาดนั้น แค่เธอเจอครั้งแรกยังชอบท่านเลย ถ้าที่ปุริมพูดเป็นความจริง แล้วที่เธอพูดให้คุณปู่ฟังก่อนหน้านั้นไม่ใช่ว่าทำร้ายเขาไปแล้วหรือ ในใจมันยุ่งเหยิง คุณปู่ เธอชอบท่านจริงๆนะ “ผมไม่อยากโกหกคุณ ผมมีผลวินิจฉัยของเขาอยู่ ดังนั้นเพ็ญนีติ์ ผมอยากให้คุณตั้งใจกับเรื่องนี้ ผมไม่อยากให้คุณปู่ไม่สบายใจ” เธอยืนนิ่ง มองแววตาที่เรียบนิ่งของปุริม เธอไม่รู้จะทำยังไงกับเรื่องที่เพิ่งรับรู้นี่ เธอทำทุกอย่างฟังหมดแล้ว เธอขอโทษค่ะคุณปู่ เธอผิดไปแล้ว “เพ็ญนีติ์เป็นอะไร” ชายหนุ่มโบกมือไปมาตรงหน้าเธอที่ดูหลุดลอย “เพ็ญนีติ์ รู้สึกตัวหน่อย คุณเป็นอะไร” “อ่า...” จิตใต้สำนึกเธอตื่นตัวขึ้นมา เงยหน้ามองตาของปุริมทันใดนั้นเธอรู้สึกว่าตัวเองทำผิดต่อปุริม และทำผิดต่อคุณปู่มาก จิตใจที่กตัญญูของปุริม เธอไม่ควรทายมัน แต่ตอนนี้ เธอพูดออกไปหมดแล้ว สายน้ำที่ไหลไปแล้วไม่มีวันย้อนกลับ เธอย้อนกลับไปไม่ได้แล้ว “เป็นอะไร คุณดูกลัวๆนะ” เพ็ญนีติ์ร้องไห้ เธอรับไม่ได้ คุณปู่ที่แสนดีแบบนั้น ตัวเธออยู่ในอ้อมกอดของปุริม น้ำตาเธอไหลไม่หยุด เธอรับไม่ได้ เธอชอบคุณปู่ ตั้งแต่เด็กเธอไม่ค่อยได้พูดคุยกับผู้อาวุโสมาก เธอชอบที่จะคุยเล่นกับเพื่อนวัยเดียวกันมากกว่า ถ้าเธอรู้ก่อนหน้านี้ เธอจะไม่พูดมันออกไปเด็ดขาด แต่ทั้งหมดมันสายไปแล้ว... ปุริมตบไหลเธอเบาๆ “เพ็ญนีติ์ ผมอยากให้เวลาที่เหลืออยู่ของคุณปู่นั้นมีแต่ความสุข เพ็ญนีติ์ ผมแค่อยากให้คุณมาอยู่กับผมที่นี่ มาเป็นผู้หญิงของผม” คำพูดของปุริมทำให้เพ็ญนีติ์ต้องเงยหน้าขึ้น เช็ดน้ำตาแล้วมองหน้าเขาดี “ปุริม ฉันจะทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี แต่ ฉันจะไม่เป็นผู้หญิงของคุณ” ปฏิเสธอย่างไม่มีลังเล เขาจะให้เธอเป็นอะไร สัตว์เลี้ยงหรือ “เพ็ญนีติ์...” ยิ้มอ่อน ปุริมไม่คิดว่าจะโดนปฏิเสธเร็วขนาดนี้ “คุณมีผู้หญิงตั้งมากมายไม่ใช่หรือ ถ้าคุณต้องการจริง คุณไปตกลงกับพวกเธอเลย ฉันไม่เอาด้วยหรอก” อันที่จริง เขาไม่ได้มีแค่ผู้หญิง ยังมีผู้ชายด้วยอีกนี่ ที่เธอได้ยินมา “เฮ้อ...” ถอนหายใจเบาๆ ปุริมไม่อยากพูดอะไรอีก “ไปเถอะ พวกเราลงไปข้างล่างกัน” เพ็ญนีติ์เช็ดน้ำตาอีกครั้ง ช่วงนี้เธอร้องไห้บ่อยจัง ก่อนจะคล้องแขนกับปุริมด้วยความเคยชิน โอเค เธอจะลองแก้ไขมันอีกครั้ง ทำให้คุณปู่มีความสุขก็พอแล้ว เปิดประตูออก ทั้งสองคนก็เดินลงไปด้วยกัน “ปุริม เพ็ญนีติ์มาทานข้าวเช้าเร็ว ไม่อย่างนั้นจะไปสายนะ” เพิ่งจะถึงชั้นหนึ่งเท่านั้น แต่คุณปู่ได้มารอที่ห้องอาหารก่อนแล้ว เขาแค่ไม่อยากเปิดโปงเธอเท่านั้น เพ็ญนีติ์เดินลงบันไดอย่างเจ็บปวดข้างใน ก่อนจะนั่งทานข้าวอย่างเงียบๆ เธอเงียบจนเหมือนว่าตัวเธอไม่ได้อยู่ตรงนั้น “สาวน้อย เมื่อคืนปุริมมันแกล้งเธอหรือ” เมื่อทานข้าวเสร็จ ชายชราก็ออกปากถามทันที “ไม่... ไม่ได้แกล้งค่ะ” “แล้วทำไมถึงดูไม่สบายใจเลย ดูเหมือนเธอจะเพิ่งร้องไห้มาด้วย ปุริม ถ้าฉันเห็นแกรังแกเพ็ญนีติ์อีกครั้ง ฉันจะไม่ให้อภัยแกแน่” ปุริมหน้าเหวอ “คุณปู่ ผมไม่ได้ทำจริงๆ” แค่ว่าเขาอยากให้เธอมาเป็นผู้หญิงของเขา แต่คนโดนปฏิเสธมันก็คือเขา คนที่เสียใจที่สุดมันต้องเป็นเขาสิ