已经是第一章了
ตอนที่ 40 ปวดท้อง
ตอนที่ 40 ปวดท้อง
เพราะว่าวิ่งมาไวมาก หน้าของเขาเลยแดง ทำให้เขาดูเป็นหนุ่มน้อยรูปงามที่เหมือนกับดอกบัว ไม่สนว่ารอบด้านจะมองเขาด้วยความสงสัยยังไง ในที่อล่างฉ่างแบบนี้ เขากระโดดขึ้นมาที่เวทีแต่งงาน ดึงเธอมาไว้ข้างตัว ก่อนจะโบกการ์ดในมือไปมา “เพ็ญนีติ์ พี่หาเงินพวกนั้นมาได้แล้วนะ พี่จะคืนเขามันตอนนี้เลย เพ็ญนีติ์เธอไม่ต้องแต่งกับเขาแล้ว เขาไม่ได้รักเธอ เขาให้ความสุขกับเธอไม่ได้”
เสียงของเขาไม่ดังไม่เบา แค่ว่าคนบนเวทีอย่างเธอและปุริมได้ยินอย่างชัดเจน
แต่ว่าคนข้างล่างยังคงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทันใดนั้นความโกลาหลก็เกิดขึ้น
“ขอถามหน่อยว่า คุณผู้ชายคนนี้คือ...”
อีกเพียงนิดเดียวพิธีก็จะสมบูรณ์ แต่กลับถูกหยุดไว้โดยผู้ชายคนนี้ พิธีกรเองก็ไม่จะดำเนินงานต่อไปอย่างไร
เพ็ญนีติ์นิ่งค้างไปชั่วขณะ ก่อนจะกลับมา “นภนต์ พี่ไปเอาเงินมาจากไหน”
“เธอไม่ต้องสนใจหรอก นี่เป็นเงินที่พี่หามาได้อย่างสุจริต ตอนนี้คืนมันให้เขาทั้งหมด พี่ไม่อยากให้เธอแต่งกับเขาเพราะตระกูลศาสตร์พงษ์”
“คุณนภนต์ คุณหาเงินมาได้นั่นก็เรื่องของคุณ แต่ตอนนี้จำนองสังหาริมทรัพย์ทั้งหมดของตระกูลศาสตร์พงษ์อยู่กับผมแล้ว ถ้าผมไม่อยากคืนให้คุณ เงินของคุณแม้แต่ครึ่งเดียวก็ไม่เกี่ยวกับผม นี่คืองานแต่งของผมกับเพ็ญนีติ์ ช่วยออกไปด้วย” ปุริมพูดด้วยท่าทีที่สงบ เพียงประโยคเดียว นภนต์หน้าเปลี่ยนสีและจนด้วยคำพูด
“แก... แกทำไม่ได้”
“ช่วยออกไปด้วย ไม่อย่างนั้นผมจะเรียกรปภ.”
“นภนต์ลงมา งานแต่งของน้องสาวลูกเป็นเรื่องใหญ่ก็จริง แต่รอพิธีเสร็จสิ้นแล้วค่อยไปอวยพรเขาก็ได้” ข้างล่างนั้น ชนรพร้องเรียกนภนต์อย่างรีบร้อน
นภนต์มือสั่น แต่ยังไงก็ยังไม่ปล่อยออกจากแขนของเพ็ญนีติ์ “เพ็ญนีติ์ พี่ฟังเธอ”
แค่ประโยคเดียว เธอก็จะไม่ต้องแต่ง เธอก็จะออกไปจากเกมส์นี่ได้
แต่ว่า เมื่อมองปุริม มองคุณปู่ ชั่วเวลานั้นเธอรู้สึกสับสน
มองหน้าเธอ ใบหน้าของนภนต์เริ่มซีดลง แต่ปุริมเพียงยืนอยู่ข้างเธออย่าเงียบๆโดยไม่พูดอะไร
ความจริง แค่เขาพูดประโยคเดียวเธอก็ไม่มีเหตุผลที่จะออกจากงานแต่งนี่แล้ว เพราะเธอเป็นคนเซ็นเอง แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรเหมือนกันว่าให้เธอมีอิสระในการเลือก
หรือไม่ก็ จิตใต้สำนึกของเขาก็กำลังขัดแย้งกับงานแต่งครั้งนี้เหมือนกัน เขาไม่ได้ชอบเธอ
แค่เพื่อคุณปู่ นั่นก็เป็นเหตุผลที่เพียงพอแล้ว
เธอก็ด้วยหรอ
หันมองคุณปู่ เธอรู้ ครึ่งหนึ่งใช่ อีกครึ่งนั้นไม่ใช่
“นภนต์ลงไปข้างล่างเถอะ”
“เพ็ญนีติ์...”
ผละมือออกแล้วชี้นิ้วให้เขาลงไปข้างล่าง ก่อนจะหันตัวกลับ ส่งมือให้กับปุริม “ปุริม สวมแหวนให้ฉันเถอะค่ะ”
ทุกอย่างผ่านไปอย่างเชื่องช้า บรรยากาศในงานสงบลง เธอรู้สึกได้ว่าคุณปู่ถอนหายใจอย่างโล่งอก วันนี้สภาพของเขาก็ยังดูดี แต่เมื่อวานนั้นดูไม่ดีเลย กลับมาได้สิบวันแล้ว เธอไม่เคยได้เห็นท่าทางสุขภาพดีของคุณปู่อีกเลย
ในที่สุดนภนต์ก็หันหลังออกจากงานไป งานแต่งงานนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาอีก
พิธีทุกอย่างเสร็จลง เมื่อเธอและปุริมดื่มเหล้ามงคลด้วยกัน ไม่รู้ว่าปัทมาและชนรพออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่
ปุริมจนจบงานไม่ได้พุดถึงนภนต์อีก แต่เธอรู้ว่าเขาคงไม่ชอบเท่าไหร่ที่มีเรื่องในงานคราวนี้
“เพ็ญนีติ์ วันนี้เธอสวยมาก เหมือนเจ้าสาวที่มีความสุขคนหนึ่ง ปุริมหลังจากนี้ก็ดูแลกันดีๆ” คุณปู่วางมือของเธอลงบนมือของปุริม “ปุริม แกรู้ว่าปู่ต้องการอะไร อย่าทำให้ปู่ผิดหวัง”
“คุณปู่วางใจเถอะ ผมกับเพ็ญนีติ์จะพยายาม” เขาหัวเราะ ก่อนจะมองที่ใบหน้าของเธอ ทำให้เธอรู้สึกอายจนต้องก้มหน้าหลบ สุดท้ายเธอก็ไม่มีโอกาสที่จะหนีเขาไปอีกแล้ว
อาจเพราะรู้อาการป่วยของคุณปู่ ดังนั้น ตอนที่เย็นที่เธอและเขาตรงกับไปที่คฤหาสน์ตระกูลพลสังข์ ไม่มีใครมาสังสรรค์ที่นี่ แต่ทั่วคฤหาสน์ประดับไปด้วยคำอวยพรกระดาษสีแดง และเมื่อฟ้ามืดเธอกับเขาก็ถูกคุณปู่ดันให้เข้าห้องไป
แต่คืนนั้น ไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเขากับเธอ เธอนอนบเตียง เขานอนบนพรม ทั้งสองคนต่างคุณชินกับค่ำคืนแบบนี้เสียแล้ว
แต่เมื่อเวลาผ่านไปไม่นาน คุณปู่ถูกส่งตัวเข้าโรงพยาบาล ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ยินยอม แต่ตอนนี้เขาต้องใช้เครื่องช่วยหายใจเพื่อต่อลมหายใจต่อไป
มะเร็งปอดระยะสุดท้าย
เอาเสื้อผ้ามาโรงพยาบาลอย่างงงๆ ปัทมาเคยโทรมาให้เธอดูแลคุณปู่ดีดี เมื่อตัวถึงจะได้รู้สุขภาพที่ดีนั้นเป็นสิ่งของล้ำค่า
หนึ่งวันสามเวลา เธอป้อนข้าวให้กับคุณปู่ แต่เขาทานน้อยมาก แต่จิตใจยังดูดีอยู่ ทุกครั้งที่ปุริมมาหา ท่านจะวางมือเพ็ญนีติ์ลงบนมือของปุริมเสมอ
“คุณปู่ ทานเยอะๆนะคะ” ป้อนโจ๊กไข่เยี่ยวม้าให้อีกหนึ่งคำ เธอมองคุณปู่กินด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
แต่ทันใดนั้น ในอกเธอรู้สึกไม่ดี มองเนื้อหมูในจานแล้วรู้สึกไม่ดี รีบวางถ้วยลงอย่างรวดเร็ว “คุณปู่คะ ฉันไปห้องน้ำก่อนนะคะ”
เพียงเปิดประตูได้เท่านั้น “อุ๊ป” เธอก็อ้วกออกมาทันที
อ้วกเหมือนเอาออกมาจากทั่วร่างกาย ล้างมือล้างหน้า ตอนออกมา สีหน้าของเพ็ญนีติ์ดูไม่ดีสักนิด
หน้าเตียงนั้น ปุริมมาตอนไหนไม่รู้ พอดีกับที่เธอวางถ้วยโจ๊กที่ป้อนคุณปู่ลง
นึกภาพที่คุณปู่ยังคงมีสภาพที่ดีก่อนหน้านี้แล้ว แต่ตอนนี้...
โรคร้ายนั้นเหมือนกับเขาที่พังทลายลงมา
“เพ็ญนีติ์ เมื่อกี้ไปอาเจียนมาหรือ” คุณปู่มองเธอด้วยแววตาเป็นประกาย แล้วถามเธอยิ้มๆ
“ค่ะ” ไม่ได้คิดอะไรเลย คิดแค่เพราะไม่ได้กินอะไรดีๆมาสองวันแล้ว แต่เวลานี้เธอนึกไม่ออกเลยว่ากินอะไรที่ผิดสำแดงมา
คุณปู่ฉีกยิ้มกว้าง “ปุริม พาเพ็ญนีติ์ไปตรวจสักหน่อยไหม เธอเพิ่งอาเจียนออกมา”
“ครับ ได้เลย” ปุริมรับคำเบาๆ
“ปุริม ทำไมแกแสดงท่าทางอย่างนี้ล่ะ เพ็ญนีติ์อาเจียนแล้ว เอาถ้วยมาให้ฉัน ฉันกินเอง แกพาเธอไปตรวจเถอะ”
เห็นได้ชัดว่าคุณปู่ดูฉุนเฉียว ปุริมจึงยืนขึ้นมา หันกลับมามองเพ็ญนีติ์ “กินอะไรไม่ดีมาหรือเปล่า”
“น่าจะใช่” เธอตอบเสียงเบา เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น “ปุริมเอาถ้วยมาให้ฉันเถอะ” เห็นคุณปู่ไม่ดีใจ เธอถอนหายใจทำให้ปุริมต้องเอาถ้วยมาให้เธอ “คุณปู่คะ ฉันไม่ได้เป็นอะไร ทานก่อนนะคะ ไม่อย่างนั้นมันจะเย็นจนไม่อร่อยเอา รอคุณกินเสร็จฉันค่อยไปตรวจก็ได้ค่ะ ไม่รีบ”
สีหน้าของคุณปู่ดูอ่อนลง รีบกินเหมือนเด็กๆ และมองดูปุริมพาเธอไปพบแพทย์
คนสองคนเดินหน้ากับเดินตามหลังพากันออกจากห้องผู้ป่วย “เพ็ญนีติ์ ขอบคุณมากๆนะ”
“ฉันชอบคุณปู่นะคะ” ไม่มีเหตุผลใดๆ แค่พบเจอครั้งแรกก็ชอบเลย นี่คือใจจริงของเธอ
“อยากให้คุณปู่มีชีวิตอยู่ต่อไปนานๆ แต่ว่า...”
“คุณปุริม มาหาผมสักครู่ครับ” ปุริมยังพูดไม่ทันจบ หมอที่รับผิดชอบคุณปู่ก็มาเรียกปุริมออกไป
“นี่...” สับสนอยู่ชั่วครู่ ปุริมที่ดูงุนงงพาเพ็ญนีติ์ไปยังห้องตรวจ
เห็นท่าทางที่สับสนของเขา เพ็ญนีติ์จึงกล่าว “คุณไปเถอะ ฉันไม่ได้เป็นอะไร ไม่ใช่วันแรกที่อยู่โรงพยาบาลสักหน่อย”
“ได้ อย่างนั้นผมไปก่อน เมื่อคุยกับหมดเสร็จผมจะมาหาคุณ เปิดโทรศัพท์ไว้ด้วย”
ปุริมสั่งไว้ก่อนจะเดินตามหมอออกไป เพ็ญนีติ์ไม่รู้สึกว่าเธอจะต้องตรวจอะไร แต่เพราะเป็นความต้องการของคุณปู่ เธอต้องไปกดบัตรคิวที่แผนกอายุรกรรม พอพ้นเที่ยงไป คนไข้ก็เริ่มน้อยลง รอเพียงประมาณสิบนาทีเท่านั้นก็ถึงคิวของเธอแล้ว “คุณผู้หญิงเป็นอะไรมาครับ”
“เมื่อตอนเช้าอาเจียนค่ะ น่าจะเพราะกินอะไรผิดสำแดงไป”
“แบบนั้นสั่งยาก็พอครับ แต่ว่าตรวจปัสสาวะสักหน่อยน่าจะดีกว่า ดูว่ามีอะไรที่ร้ายแรงหรือเปล่า”
“ไม่... ไม่ต้องหรอกค่ะ” แค่กินยาเพ็ญนีติ์ก็ว่าพอแล้ว การตรวจอะไรเพิ่มนั้นคือโรงพยาบาลต้องการสร้างรายได้เท่านั้น เธอได้ยินมาแบบนี้
“ตรวจสักหน่อยเถอะครับ แค่ไม่กี่บาทเท่านั้น ตรวจแล้วก็วางใจได้เลยครับ” แพทย์พูดพลางเขียนลงใบสั่งว่าให้ไปตรวจปัสสาวะด้วย
แบบนั้นก็ต้องตรวจแล้วแหละ ใบสั่งก็ออกแล้ว ก็ต้องไปตรวจ เพ็ญนีติ์เอาในสั่งตรวจปัสสาวะไปที่แผนกตรวจ ต่อแถว รอผลตรวจไม่ได้ไปไหน เพียงแค่ไปนั่งที่เก้าอี้โรงพยาบาลและดูทีวีที่ฉายละครอยู่อย่างเบื่อๆ ปุริมไม่ได้โทรมา คงยังคุยกับหมอไม่เสร็จล่ะมั้ง
ดูมาหนึ่งชั่วโมง ถึงได้ผลตรวจมา เอาไปให้แพทย์ เธอรู้สึกว่ายังไงก็แค่จ่ายยา ไม่ก็แค่อาเจียนไปเท่านั้น รายการพวกนี้มันยุ่งยากจริงๆ
แพทย์หญิงเอาไปมองผ่านๆ ก่อนจะยิ้มออกมา “คุณผู้หญิง ดีใจด้วยนะคะ คุณไม่ได้ป่วย ไม่ได้กินอะไรผิดสำแดงค่ะ”
“อา...” เธองง ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
“คุณท้องค่ะ”
เหมือนฟ้าถล่มดินทลายลงมา เพ็ญนีติ์คิดว่าตัวเองฟังผิด ”หมอคะ ช่วยพูดอีกรอบได้ไหมคะ”
“คุณท้องค่ะ”
“อ๋อ... ขอบคุณ... ค่ะ...” มือเธอสั่นตอนรับใบตรวจมาจากแพทย์ ในใจรู้สึกยุ่งเหยิง เป็นไปไม่ได้ เธอมีอะไรกับปุริมแค่ครั้งเดียวเอง เป็นไปได้ยังไง แต่ทันใดนั้นเธอก็นึกขึ้นได้ ประจำเดือนของเธอไม่มา ช่วงนี้ยุ่งอยู่กับการดูแลคุณปู่ เธอลืมเรื่องนี้ไปเลย เธอเลยไม่ได้คิดถึงเลยว่าเธอจะมีเด็ก ถ้ารู้แบบนั้นเธอคงจะกินยาหลังจากที่เกิดเรื่องนั้น แต่ตอนนี้ ผลตรวจปัสสาวะนี่บอกแล้วว่าเธอท้องจริงๆ
เพ็ญนีติ์ไม่รู้ว่าตัวเองออกมาจากห้องตรวจอย่างไร เธอเดินออกจากโรพยาบาลอย่างเหม่อลอย ความคิดที่ว่าจะต้องรีบกลับไปหาคุณปู่ก็หายไป
นี่มันกะทันหันมาก เธออยากบอกปุริม แต่ว่าถ้าบอกออกไปจริงๆ แบบนั้นในอนาคตเด็กก็จะไม่ได้อยู่กับเธอน่ะสิ ไม่เอา เธอรับไม่ได้
แต่ถ้าไม่บอก เธอจะจัดการเรื่องเด็กอย่างไรล่ะ
เอาออกหรือจะเก็บไว้
มือแตะที่ท้อง เหมือนจะรู้สึกถึงเด็กที่อยู่ภายในนั้นได้
แต่เมื่อนึกถึงใบหน้าหล่อของปุริม เธอก็อยากเก็บลูกของเขาไว้
เอาออกไม่ได้ เธอจะเก็บเด็กที่ฟ้าประทานมาให้เธอนี้ไว้
คืนนั้นที่เมา เขาเองก็จำไม่ได้ว่ามีอะไรกับเธอด้วยหนึ่งครั้ง ดังนั้น เขาคิดไม่ถึงหรอกว่าเด็กคนนี้จะเป็นลูกของเขา
นึกถึงตอนที่เธอปิดบังมันไว้ตอนแรก เธอไม่รู้จริงๆว่าที่ทำอยู่นั้นถูกหรือผิด บางทีคงเป็นเรื่องที่ถูกกำหนดมาให้เธอมีเด็กคนนี้
已经是最新一章了
加载中
