ตอนที่8เลิกคิดไปได้เลย

ต๭นที่8เลิกคิดไปได้เลย โล่หวินหลานหัวเราะเบาๆเห็นสีหน้าเขาจริงจังในเมื่อสวรรค์ส่งให้นางมาพบกับเขาก็ถือว่าเป็นพรหมลิขิตต่อให้นางต้องไปจริงๆก็ต้องรักษาเขาให้หายก่อนอย่างน้อยก็ต้องให้เขาร่างกายแข็งแรงไว้ต่อสู้กับศัตรูนี่ก็ถือว่านี่เป็นหน้าที่ในฐานะหมอ ในห้องของหลินอ๋องคุณชายสวมชุดขาวเดินเข้ามาในห้องของโม่ฉีมู่อย่างคุ้นเคยภายในห้องโม่ฉีมู่กินยาหลับไปแล้วคุณชายเสื้อขาวนั่นยืนอยู่ข้างเตียงแล้วมองไปที่ชายที่หน้าตาคล้ายคลึงเขาที่นอนอยู่บนเตียงสีหน้าของเขาค่อยๆเปลี่ยนไป “ถอดเสื้อผ้าของหลินอ๋องออกให้ข้าดูหน่อย”โม่ฉีหานกัดฟันสีหน้าของเขาเหมือนอากาศช่วงหน้าหนาวเลย องครักษ์ที่อยู่ข้างๆรีบเดินขึ้นมาถอดเสื้อของโม่ฉีมู่ออกจากนั้นก็เห็นเนื้อหนังของโม่ฉีมู่โม่ฉีหานเดินขึ้นไปมองร่างกายเขาอย่างละเอียดด้านหลังคอของเขามีรอยแดงเหมือนถูกอะไรแทงมา โม่ฉีหานจ้องไปที่รอยแผลนั่นอยู่นานสายตาของเขานิ่งไปหลังจากที่ให้คนสวมเสื้อให้กับโม่ฉีมู่แล้วก็ลุกขึ้นมานั่งที่ห้องโถง “เอาของออกมาสิ”โม่ฉีหานหลังจากดื่มชาก็พูดกับสวินเทียนองครักษ์คนสนิท สวินเทียนยื่นตำรากับมีดสั้นหนึ่งเล่มมาให้เขาโม่ฉีหานวางถ้วยชาลงแล้วรับของจากสวินเทียนมาโม่ฉีหานมองไปที่มีดสั้นจากนั้นก็หยิบคัมภีร์ทานตะวันขึ้นมา เมื่อเปิดดูด้านในโม่ฉีหานก็เห็นตัวอักษรที่อยู่ด้านใจโม่ฉีหานแตะไปที่ตัวอักษรจากนั้นก็ดมกลิ่นมันยังมีกลิ่นน้ำหมึกหลงเหลืออยู่ โม่ฉีหานยิ้มสายตาคมเหมือนมีดดาบแล้วพูดว่า:“น่าสนุกดีนี่”จากนั้นก็ยื่นคัมภีร์ทานตะวันกับมีดสั้นให้กับสวินเทียนแล้วพูดว่า:“จับตาดูโล่หวินหลานให้ดีมีความเคลื่อนไหวอะไรให้รีบมารายงานข้าทันที” สวินเทียนพยักหน้าโม่ฉีหานลุกขึ้นแล้วก็เดินออกไป ภายในจวนหมิงอ๋องโล่หวินหลานรอดมาจากนรกนางตัดสินใจว่าจะทำความเข้าใจกับตัวเองในยุคนี้อย่างละเอียดแล้วก็ค่อยๆนึกถึงความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมให้ได้มันทำให้โล่หวินหลานพบเรื่องราวน่าสนใจเข้า ในห้องลับของจวนอ๋องเมื่อได้รับรู้เรื่องราวของโล่หวินหลานสายตาของโม่ฉีหมิงก็เป็นประกายเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ “ท่านอ๋องได้เรื่องพวกนี้มันจะไม่เหมาะหรือเปล่า?”ชายคนหนึ่งยืนอยู่ในข้างๆโม่ฉีหมิงในห้องลับเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องหอเขารู้เรื่องอย่างชัดเจนเพราะตอนนั้นเขาซ่อนตัวอยู่ในห้องหอนั้น โม่ฉีหมิงวางสารลับลงสีหน้าของเขาตอนนี้มันอธิบายไม่ถูกแต่ว่าเสียงที่แหบแห้งนั้นมันกลายเป็นเสียงที่อ่อนโยนนุ่มลึกน่าฟังมาก “ที่แท้แม่ของโล่หวินหลานคือเทเพแห่งพิษหวินซีหานแต่น่าเสียดายที่นางถูกโล่ห่ายเฟิงหลอกลวงจนต้องตายไป”โม่ฉีหมิงหัวเราะเบาๆตอนนั้นเทพแห่งการถอนพิษโล่ห่ายเฟิงพ่ายแพ้ให้กับหวินซีหานเพื่อให้ได้คัมภีร์ห้าพิษมาเขาจึงหลอกใช้ความรู้สึกของนาง “งั้นฐานะของพระชายาไม่มีอะไรน่าสงสัยใช่ไหม?”เย่เฟิงถาม โม่ฉีหมิงอ่านสารลับในสารลับระบุว่าโล่หวินหลานกำพร้าแม่แต่เล็กถูกปล่อยทิ้งที่เรือนด้านหลังไม่มีใครสนใจเกิดมาร่างกายอ่อนแอวันที่ออกเรือนวันนั้นยังถูดพี่สาวแท้ๆของตัวเองข่มขู่มีดสั้นเล่มนั้นก็เป็นของที่พี่สาวคนรองของนางโล่วี่เสว่มอบให้ ในสารลับระบุว่าโล่หวินหลานไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆกับทางเชื้อพระวงศ์แต่ว่าคำว่าอ่อนแอมันเหมือนจะไม่ได้เหมือนกับโล่หวินหลานเลย “ข่าวที่ได้มาจากหออู๋อินไม่มีพลาดฐานะของโล่หวินหลานเชื่อได้ส่วนที่นางบอกว่ารู้เรื่องแพทย์คิดว่าตอนเด็กๆแม่ของนางน่าจะเป็นคนสอนส่วนนิสัยของนางอาจจะเป็นเพราะนางเก็บซ่อนเหมือนกับที่ข้าเป็นก็ได้”โม่ฉีหมิงปิดสารลับแล้วเผาไฟทิ้งไปวินาทีนั้นสายตาของโม่ฉีหมิงก็มีเปลวไฟลุกโชนเหมือนกับไฟที่อยู่ตรงหน้า “ท่านอ๋อง”เย่เฟิงมองโม่ฉีหมิงด้วยความเป็นห่วงคิดอยากจะดับไฟตรงนั้นลง โม่ฉีหมิงยกมือห้ามเย่เฟิงเอาไว้แล้วพูดว่า:“คนเราจะมีจุดอ่อนไม่ได้ไม่งั้นก็จะต้องตายให้มันเผาต่อไปข้าไม่กลัว” โม่ฉีหมิงกำหมัดแน่นเห็นไฟที่ลุกโชนหน้าของเขาเหี้ยมโหดอยู่ภายใต้หน้ากากสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความแค้นของโม่ฉีหมิงค่อยๆจางไป “คัมภีร์ห้าพิษ”โล่หวินหลานพบเรื่องประหลาดในตัวเอง ในความทรงจำในวัยเด็กแม่ของตัวเองบังคับให้นางท่องจำคัมภีร์เล่มหนึ่งนางเห็นแม่ของนางเผาคัมภีร์นี้ทิ้งไปต่อหน้าต่อตาแล้วบอกนางว่าอย่าบอกเรื่องนี้กับพ่อของนางเด็ดขาด ในความทรงจำอันเลือนรางนั้นมีภาพที่นางทะเลาะกับพ่อแม่ของตัวเองด้วยจากนั้นไม่นานแม่ของนางก็ป่วยหนักจนตาย เมื่อนึกย้อนกลับไปโล่หวินหลานถึงได้เข้าใจว่าที่พ่อของนางแต่งงานกับแม่ของนางก็เพื่อให้ได้มาคัมภีร์เท่านั้น แต่ว่ายังดีที่คัมภีร์เล่มนั้นมันอยู่ในความทรงจำของโล่หวินหลานเนื่องจากเนื้อหาในคัมภีร์นั้นน่าสนใจมันมีวิชาพิษมากมายทางการแพทย์หากเรียนรู้มันได้โล่หวินหลานก็จะกลายเป็นหมอเทวดากลับชาติมาเกิดเลย