ตอนที่24 กับดัก

ต๭นที่24 กับดัก โล่วี่เสว่ผวาตกใจ จึงเดินออกไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ภายใจดังกลองที่ถูกตีเสียงดังตึกตัก นี่นางทำอะไรผิดอีกแล้ว ตอนแรกยังยิ้มแย้มแทบโอบนางเข้าไปในอ้อมกอด แต่นาทีต่อมาก็เปลี่ยนเป็นคนละคน ท่านอ๋องท่านนี้……เอาใจยากไม่ใช่น้อย เรื่องที่โล่วี่สวี่กับโม่ฉีมีก็คือ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ทุกอย่างอยู่ในสายตาของชายผู้หนึ่งทั้งหมด โล่วี่เสว่เดินกลับเข้าห้องตัวเองอย่างไม่พอใจแล้วนางก็เริ่มอาละวาดขว้างปาข้าวของลงพื้น ใบหน้าอันงดงามเริ่มเปลี่ยนเป็นน่ากลัว เบื้องล่างสาวใช้ทั้งหลายต่างคุกเข่าตัวสั่นเครือใบหน้ามีแต่ความหวาดกลัว เศษกระจกที่ตกลงพื้นทำให้พวกนางต่างตกใจอกสั่นขวัญแขวน หากจะโทษ ก็ต้องโทษที่มีเจ้านายอย่างนี้ รอจนของในห้องถูกพังจนไม่มีชิ้นดีโล่วี่เสว่ถึงสงบลง นางกำมือจนแน่น เล็บจิกเข้ามือจนเป็นรอยเขียวช้ำก็ยังคงไม่คลายดังคนไม่รู้จักเจ็บ นางยังจำได้ดี ว่าตอนเมื่อย้ายเข้ามาในจวนอ๋องใหม่ๆนางโดนดูถูกเช่นไร! เมื่อตอนที่จะแต่งเข้ามาในจวนท่านอ๋องโล่หวินหลานได้บอกนางว่าหลินอ๋องได้กลายป็นขันทีไปแล้ว ถึงคราที่ตระกูลโล่จะจบสิ้นแล้ว นางยังไม่ปักใจเชื่อ แต่วันที่ออกเรือนภายใต้แสงเทียนในนั้น…… “เจ้าเป็นลูกคนรองของตระกูลโล่ใช่หรือไม่?” หลินอ๋องก็ได้เลิกผ้าที่คลุมหน้าเจ้าสาวขึ้น น้ำเสียงไม่ค่อยเป็นมิตร นางชะงักไปเพียงครู่ จึงยิ้มน้อยพลางตอบ “เรียนท่านอ๋อง ข้าคือลูกสาวคนรองของตระกูลโล่ ชื่อโล่วี่เสว่เพคะ” โม่ฉีมู่ยิ้มเย็น นั่งอยู่ที่เก้าอี้ไม่ไกลนัก นัยน์ตาว่างเปล่า โล่วี่เสว่ขมวดคิ้ว นางเคยได้ยินว่าท่านอ๋องพวกนี้เอาใจยาก ฉะนั้นนางเตรียมใจมาแล้วบ้างว่าต้องพบเจอกับสถานการณ์อย่างนี้ ได้แต่นิ่งเงียบค่อยฟังโม่ฉีมู่พูดประโยคต่อไป “โล่หวินหลานเป็นอะไรกับเจ้า?” โล่วี่เสว่ฟังจบก็รู้สึกโกรธขึ้นมาทันที ตอนนางยังไม่ได้ยินโม่ฉีมู่พูดถึงโล่หวินหลานน้ำเสียงเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เพียงรู้ว่านางถูกวางไว้ระดับเดียวกับคนต่ำต้อยอย่างนั้น นางรู้สึกตะลึง ในหูเต็มไปด้วยความเกลียดชังอย่างมืด้ามัวดิน เหตุได้หลินอ๋องไม่รู้จักนางแต่กลับรู้จักคนต่ำต้อยคนนั้น! หลังจากที่โม่ฉีมู่ได้เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธของนาง ในใจว่างเปล่า หึ! ในลำคอ หญิงที่อยู่เบื้องหน้ามีแต่ความงาม เมื่อเปรียบกับโล่หวินหลานแล้ว เทียบไม่ติดกันเลยสักนิด “โล่หวินเป็นน้องสาวของหม่อมฉันเพคะ” เมื่อระงับความโกรธของตัวเองลง โล่วี่เสว่ก็เห็นโม่ฉีมู่กำลังรอคำตอบจากนาง นางจึงตอบเสียงต่ำ “หืม? น้องสาว? เจ้าคงไม่เหมือนกับนางใช่ไหม?หากเป็นเช่นนั้น ก็อย่าทำแกล้งโง่ต่อหน้าข้า” โม่ฉีมู่คิดว่าคนตระกูลโล่ทั้งหมดจะเป็นเหมือนโล่หวินหลาน ใจดำ ร้ายกาจ คิดไม่ถึง หญิงตรงหน้า ช่างโง่เง่าเบาปัญญานัก “ท่านอ๋อง ข้าไม่รู้ว่าท่านพูดเรื่องอะไร” โล่วี่เสวี่ลนลานขึ้นมาทันที นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าโล่หวินหลานกับเขามีเรื่องบาดหมางใจอะไรกัน ไม่ได้ตั้งรับตั้งแต่แรก ไม่รู้ว่าทำยังไรถึงจะทำให้ชายตรงหน้าชมชอบได้ คืนเข้าหอต่างจากที่นางคิดไว้ …… ไม่เหมือนเลยสักนิด! “อย่างงั้นรึ?” หลินอ๋องเดินไปหยุดข้างหน้าโล่วี่เสว่ มองนางจากด้านบน แล้วจับคางน้อยๆของนางบังคับให้นางจ้องตาเขา โล่วี่เสว่ตกใจสะดุ้งจนตัวสั่น จ้องเข้านัยน์ตาของหลินอ๋องรู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ หดคอด้วยความหวาดกลัว ทันใดนั้นก็ถูกหลินอ๋องตบหน้าเข้าให้ฉาดใหญ่ “ข้าจะบอกให้รู้ไว้ หากโล่หวินหลานเป็นน้องสาวของเจ้า นางทำอะไรกับข้าไว้ ข้าจะแก้แค้นตระกูลโล่ให้ถึงที่สุด แล้วเจ้า ก็อย่าหวังจะได้รับความรักจากข้าแม้แต่นิดเดียว สำหรับข้าแล้ว เจ้ายังไม่สามารถเทียบกับหญิงในโคมเขียวได้เลยสักนิด” ทันทีที่โม่ฉีมู่พูดจบใบหน้าของโล่วี่เสว่ก็ซีดลง โล่หวินหลานทำอะไรให้หลินอ๋องบาดหมางกันแน่ ถึงมีใจแค้นเคืองตระกูลโล่เพียงนี้ ไม่ได้การณ์ ข้าต้องถามให้กระจ่าง! “ท่านอ๋อง ได้โปรดบอกข้าเถิด โล่หวินหลานกญิงต่ำช้าผู้นั้นทำอะไรให้ท่านอย่างนั้นหรือ?” โล่วี่เสว่รับคว้าจับชายเสื้อของหลินอ๋องทันที น้ำเสียงดูลนลาน นางต้องรู้ ต้องรู้ให้ได้ โม่ฉีมู่เห็นท่าทางของนางแล้วยิ่งโมโห เหตุใดหญิงผู้ที่ถึงโง่เขลานัก ต่างจากโล่หวินหลานลิบลับ เข้าสูดอากาศหายใจเข้าเฮือกใหญ่ เพียงครู่เดียวโม่ฉีมู่ก็สะมือที่จับชายเสื้อเขาไว้อย่างแรง วันที่สอง ข่าวที่โล่วี่เสว่ถูกโม่ฉีมู่ดูถูกหยามเกียรติก็แผ่สะพัดไปทั้งจวนหลินอ๋อง เสียงหัวเราะเยาะเย้ยดังลอดเข้ามาในห้องเป็นระยะ เสียงพวกนี้ก็ทำให้นางเริ่มอาละวาดขว้างปาสิ่งของในห้องอีกครั้ง ไม่เว้นแม้แต่สินสอดทองมั่น ตอนที่โม่ฉีมู่เข้ามาในห้องนางก็ต้องพบกับร่องรอยความเสียหายจากน้ำมือนาง สิ่งของส่วนมากก็ล้วนแต่ไม่มีราคถูกนางทำลายพังจนย่อยยับ ทันใดนั้นโม่ฉีมู่ก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่พื้น มันทำให้เขารู้เจ็บปวดใจ “ท่านอ๋อง ท่านเป็นอะไรเพคะ พวกเจ้าอยากตายใช่ไหม ท่านอ๋องมาทำไมไม่บอกข้าสักคำ” โล่วี่เสว่เบิกตาโพลงกล่าวโทษนางในที่กำลังก้มหน้าคุกเข่าอยู่ที่พื้น แล้วรีบวิ่งไปออเซาะควงแขนออเซาะท่านอ๋องทันที โชคดีท่านอ๋องมาทันเวลา ไม่งั้นข้ามีหวังพังข้าวของในห้องห้องจนหมดแน่ๆ” นางนึกว่าเป็นเพราะเมื่อวานนางเอ่ยถึงชื่อโล่หวินหลานเลยทำให้เขาไม่พอใจ วันนี้น่าจะหายโกรธแล้ว คิดถึงตอนนี้นางก็ยิ่งกระชับแขนที่ควงเขาไว้จนแน่น ใครจะไปคิดว่าโม่ฉีมู่จะสะบัดแขนออกด้วยความรังเกียจ. ล้วก้มลงเก็บกริชที่ตกอยู่ที่พื้น น้ำเสียงมืดมน “กริชเล่มนี้ ใครเป็นคนให้เจ้า” โล่วี่เสว่รู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิต มาอีกแล้ว ความรู้สึกนี้มาอีกแล้ว “คือ……โล่หวินหลานเป็นคนให้ข้ามาเพคะ” โล่วี่เสว่กล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ นางกำลังกลัว กลัวว่าหากเอ่ยถึงโล่หวินหลานจะทำให้เขาโกรธขึ้นมาอีก โม่ฉีมู่โกรธขึ้นมาจับใจ ยิ้มเย็น “ดี ดีมาก โล่วี่เสว่ โล่หวินหลาน พวกเจ้าทำดีมาก ข้าจะให้เจ้ารู้ ข้าจะไม่ยอมปล่อยตระกูลโล่ไปง่ายๆ” ทิ้งท้ายไว้ที่เท่านี้ โม่ฉีมู่ก็เดินจากไปอีกครั้ง ยังนำกริชเล่มนั้นติดมือไปด้วย หลังจากนั้นมา โล่วี่เสว่ทำอะไรก็ไม่เข้าตาถูกใจโม่ฉีมู่ มีเพียงในวันที่เขาอารมณ์จะคุยดีกับนางสักประโยคสองประโยค หากเป็นวันที่อารมณ์ไม่ดีแล้วล่ะก็……” พอหวนคิดถึงเรื่องราวทั้งหมดเสร็จโล่วี่เสว่ก็หลับตาลงค่อยๆสงบจิตสงบใจ นางจะทำให้หลินอ๋องหลงนางอย่างถอนตัวไม่ขึ้นให้ได้ และนางก็จะไม่ปล่อยโล่หวินหลานสงบสุขเป็นแน่ คอยดูเถอะ! โม่ฉีหานที่ได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดจบแล้วก็แสยมยิ้มมุมปาก โล่วี่เสว่ช่างเขลานัก รู้ทั้งรู้ว่าหลินอ๋องร่างกายอ่อนแอ ยังจะแต่งตัวยั่วยวนเขา นี่มันไม่ใช่การดูถูกเขาหรือ? ใบหน้าอันเย็นชาของโม่ฉีหาน ตระกูลโล่ ยังไงซะก็ต้องตกอยู่ในกำมือเขาอยู่ดี หลังจากที่ระบายอารมณ์ความโกรธทั้งหมดแล้วจากนั้นก็อยู่บนเก้าอี้ไม่ลุกไปไหนครู่ใหญ่ สาวใช้ทั้งหลายต่างก็คุกเข่าไม่กล้าลุกขึ้น นางก็ไม่ทีท่าว่าจะสั่งให้พวกนางลุก ปล่อยให้สาวใช้คุกเข่าต่อไป โม่ฉีมู่ไม่เคยเรียกนางเข้าพบอีกเลยตั้งแต่วันนั้นมา มันทำให้นางรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก ตกดึก โล่วี่เสว่พลิกตัวไปมานอนไม่หลับ ในใจได้แต่คิดหาวิธีให้หลินอ๋องหลงนางให้ได้ เหตุใดนางทำอะไรจึงถูกใจหลินอ๋องสักอย่าง “พระชายาขอรับ ท่านอ๋องเรียกท่านไปพบขอรับ” มีเสียงของคนแปลกหน้าลอดเข้ามาจากข้างนอก โล่วี่เสว่รีบลุกขึ้นนั่งบนเตียง ถึงแม้ว่าจะแปลกที่ท่านอ๋องเรียกนางไปพบตอนดึดๆดื่นๆ แต่โล่วี่เสว่ก็ไม่มีเวลาคิดมาก รีบตอบขานรับทันที “อืม ข้าจะรีบไป” โล่วี่เสว่รีบใส่เสื้อผ้าอย่างเร็วรี่เปิดประตูอย่างไว แต่ถึงจะมีความรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ปนความสงสัย หากแต่เมื่อรู้ว่าเป็นคนของภายในจวนอ๋องที่เดินเข้าออกให้พอผ่านเห็นหน้าอยู่ครั้งก็รู้สึกโล่งใจขึ้น “ทำไมท่านอ๋องจึงเรียกข้าไปพบเวลานี้?” โล่วี่เสว่เดินตามหลังคนข้างหน้า ทางที่เดินไม่ใช่ทางไปห้องของท่านอ๋องนิหนาทำให้นางขมวดคิ้ว พลางถามเสียงเย็น คนด้านหน้าตอบอย่างไม่รีบไม่ร้อน เท้าก็ไม่คิดจะหยุดก้าว ”เรียนพระชายา ท่านก็ทราบดี ว่าแต่ไหนแต่ไรมาท่านอ๋องก็เป็นคนแบบนี้ เรื่องที่ขึ้นทั้งหมดในวันนี้ หากจะให้ท่านอ๋องเรียกพบท่านต่อหน้าคนมากๆคงเป็นไปไม่ได้ จึงให้ข้ามาเรียกท่านในเวลานี้ขอรับ” พอได้ฟังจนจบแล้วความกังวลสงสัยก็มลายให้ไปจนสิ้น ยิ้มเย็นปรากฏขึ้น อย่างนั้นหรือ ชายผู้เดินนำข้างหน้าถอนหายใจเฮือกใหญ่ จากนั้นจึงรีบสาวเท้าไปข้างหน้าไวขึ้น พลางไม่หยุดพูดว่าอย่าให้ท่านอ๋องรอนาน 。 โล่วี่เสว่ไม่มีความสงสัยเลยสักนิด รีบสาวเท้าก้าวตามไวขึ้น โล่วี่เสว่ยิ้มอย่างตื่นเต้นดีใจเมื่อมาถึงจุดหมาย นางถึงขั้นเริ่มวาดฝันถึงอนาคตนางกับหลินอ๋อง ชายที่นำทางเมื่อครู่หายไปเมาอไหร่ไม่รู้ นางก็ไม่คิดอะไรมาก มือบางเอื้อมมือเปิดประตู…… ทันทีที่โล่วี่เสว่เอื้อมมือเปิดประตูนั้นก็มีมือปริศนาดึงมือนางเข้ามาในห้องอย่างรุนแรง นางตกใจเป็นอย่างมาก หากแต่เพื่อให้ท่านอ๋องดีใจนางจึงฝืนยิ้มร่าเริง โล่วี่เสว่มีสติรู้ดีว่าภายในห้องมีกลิ่นธูปฟุ้งกระจายเต็มหอม นางเริ่มรู้สึกเวียนหัว ภายในห้องไม่ได้ดับเทียน จึงทำให้เห็นใบหน้าชัดเจนว่าคนที่ดึงมือนางเข้ามาในห้องไม่ใช่โม่ฉีมู่! โล่วี่เสว่เบิกตาโพลงด้วยความหวาดกลัว แต่เพียงครู่เดียวนางก็สลบไป…… วันรุ่งขึ้น นางตื่นขึ้นมาพร้อมร่างกายที่เปลือยเปล่าพลันทำให้นึกถึงเรื่องเมื่อคืน ร้องกรี๊ดตระโกนตกใจด้วยความกลัว หากแต่เสียงนั้นทำให้คนทั้งจวนอ๋องรีบวิ่งเข้ามาดูต้นเสียง พอร้องตระโกนเสร็จนางนึกขึ้นได้ว่านางพลาดไปแล้ว แต่มันไม่ทันเสียแล้ว ประตูถูกเปิดด้วยคนรับใช้…… โล่วี่เสว่ที่อยู่ในเสื้อผ้าผมเผ้าไม่เรียบร้อยรีบคุกเข่ากับพื้น โม่ฉีมู่ทีอยู่กลางห้องหัวเราะเย้ยพลางกล่าว “โล่วี่เสว่เจ้าทำดีมาก ข้าดูไม่รู้จริงๆว่าเจ้าจะเล่นแบบนี้” โม่ฉีมู่ไม่เคยโกรธถึงเพียงนี้มาก่อน โล่วี่เสว่เหมือนจะรู้ชะตากรรมของตัวเองหดคอลงอย่างหวาดกลัว เรื่องเมื่อคืนนางยังพอจำได้อยู่หน่อย จำได้เรือนราง นางกับชายแปลกหน้า…… “ท่านอ๋อง โปรดเชื่อข้าเถิด ข้าโดนคนใส่ร้ายวางกับดัก ท่านอ๋อง” โล่วี่เสว่คว้าชายกางเกงของโม่ฉีมู่ น้ำตาไหลเปรอะทั่วใบหน้า หากแต่โม่ฉีมู่ที่นั่งอยู่กลับไม่มีท่าทีเคลื่อนไหวใดๆ ถึงขั้นเตะมือนางออกไปอย่างรุนแรง พลางกล่าวเสียงเย็น “ถูกใส่ร้าย? ถึงแม้เจ้าจะถูกคนใส่ร้าย แล้วเรื่องที่เกิดขึ้น เจ้าจะเอาหน้าวางไว้ที่ไหน? ทหาร มาจับนางไปไว้ที่คุกหลวง” โม่ฉีมู่ไม่แม้แต่จะมองโล่วี่เสว่สักนิด เมื่อก่อนที่ยังพอรู้สึกดีกับนางอยู่บ้างก็เพราะว่านางยังบริสุทธิ์ หากแต่เวลานี้ เขาชายตามองยังรู้ถึงมลทิน” ชายผู้นั่งคุกเข่าข้างโล่วี่เสว่ตกใจจนหน้าซีดเผือดนานแล้ว ไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไง ทั้งสองถูกนำไปขังพร้อมกัน ถึงแม้ว่าโม่ฉีมู่จะไม่รู้สึกอะไรกับโล่วี่เสว่แม้เพียงนิด แต่ไม่ว่าใครถูกสวมเขาก็ไม่สบายใจทั้งนั้นแหละ เมื่อโกรธเป็นฟืนเป็นไฟจนเส้นเลือดที่หัวปูดเขาก็ไม่ได้คิดถึงจุดที่น่าสงสัยในเรื่องนี้ “ข้าขอสั่งให้พวกเจ้า ใครกล้าเปิดปากพูดออกไป ข้าจะไม่ไว้ชีวิตสักคน!” ภายในห้องโถงมีคนใช้อยู่ไม่มาก แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีเลย โม่ฉีมู่พูดเสียงเย็น ทุกคนรับคำสั่ง ก็ไม่มีใครกล้าปริปากอีก ทางด้านโม่ฉีหานเมื่อได้ฟังรายงานที่น่าพอใจ แต่หากเข้านำเรื่องนี้ไปป่าวประกาศ หลินอ๋องจะไม่ไว้ชีวิตเขา? “ทหาร ประกาศลงไป โล่วี่เสว่มีสัมพันธ์กับชายอื่นในจวนหลินอ๋อง ภายในวันเดียว เรื่องก็ดังไปทั่วทั้งเมือง” องครักษ์ข้างกายของโม่ฉีหานเมื่อได้รับคำสั่งก็รีบออกจากห้องสมุดทันที “หึๆๆ หากหลินอ๋องรู้ว่าเรื่องที่สนมของตัวเองลักลอบมีสัมพัยธ์กับชายอื่นดังทั่วเมืองแล้ว จะทำหน้ายังไงกันแน่ แต่ถึงยังไง เขาก็ไม่ใช่ชายชาตรีแล้ว ต่อไป ก็ถึงคราวตระกูลโล่……