ตอนที่61เริ่มสงคราม

ต๭นที่61เริ่มสงคราม วินาทีที่เดินออกจากห้องลับแสงแดดจากข้างนอกกำลังจ้าสาดแสงส่องโต๊ะเก้าอี้ศิลาในสวนหย่อมสะท้อนแสงอ่อนๆเป็นชั้นๆ ทุกคนต่างยืนรอกันอยู่ด้านนอกต่างจดจ้องจดจ่ออยู่กับโม่ฉีหมิงโดยเฉพาะเย่หวินกับฉินหยิ่น “ท่านอ๋องหน้าของท่านดีขึ้นแล้วดีขึ้นแล้วจริงๆ!เยี่ยมไปเลย!”เย่หวินเปิดปากพูดเป็นคนแรกในประโยคเต็มไปด้วยความตื่นเต้นตื้นตัน ใบหน้าของฉินหยิ่นก็เต็มไปด้วยความชื่นมื่นเช่นกันเสียงถามตะกุกตะกัก“ทะท่านท่านอ๋องหน้าของท่านกลับมาเหมือนเดิมแล้วหล่อเหล้เลยขอรับหวังเฟยเก่งกาจยอดเยี่ยมที่สุด” แสงแดดจ้าข้างนอกส่องสะท้อนมาที่ใบหน้าของโม่ฉีหมิงผิวพรรณละเอียดลออไม่มีแม้แต่รูขุมขนไม่แปลกใจเลยที่ใบหน้าหน้าอันหล่อเหลาเกิดมาจากแม่ของเขาใบหน้าขาวสะอาดหมดจดนี้ทำให้หลายคนต่างพากันอิจฉา ได้ยินเสียงชื่นชมจากพวกเขาสีหน้าของโม่ฉีหมิงยังคงเรียบเฉยสายตายังคงมองไปที่ทั้งสองคนเหมือนกับไม่ใส่คำชื่นชมจากพวกเขาเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา “ถ้าเสร็จแล้วก็รีบไปจัดการเรื่องของพวกเจ้าซะ”โม่ฉีหมิงกวาดสายตาเรียบเฉยไปที่ทั้งสองแล้วก็หมุนล้อรถเข็นจากไป เหลือแค่เย่หวินที่ยืนอยู่กับที่มองดูหลังของโม่ฉีหมิงจากไปต่างคนต่างมองหน้ากันไม่พูด “ข้าว่าแล้วว่าหวังเฟยเก่งกาจที่สุดใบหน้าที่โดนแผลไฟไหม้มานานหลายปียังสามารถรักษาให้หายได้หวังเฟยเป็นเทพธิดาเซียนอะไรกันแน่?”เยาหวินมองหลังของพวกเขาจากไปมีความตกตะลึงไปบ้าง ฉินหยิ่นเดินมาหยุดยืนข้างนางเสียงมีความลากยานยาวมากับเสียงเอ่ยอย่างสงสัย“ช่างสิว่านางจะเป็นเทพธิดาหรือเซียนอะไรฟ้ากำหนดโชคชะตาให้นางมาอยู่เคียงคู่กับท่านอ๋องก็ต้องไม่จากไปไหนแน่นอน” พวกเขาพึ่งรู้ว่าที่แท้โล่หวินหลานถึงเป็นความสุขใจของโม่ฉีหมิงนางทำให้ทั้งจวนตกตะลึงฝีมือการแพทย์ของนางไม่เคยมีใครทำมาก่อนได้ประจักษ์แก่สายตารักษาการป่วยที่ไม่มีแพทย์คนไหนสามารถรักษาให้หายได้ เย่หวินเหล่ตามองไปทางเขาใช้มือตีไปที่แขนของเขาน้ำเสียงตอบอย่างไม่สบอารมณ์“ข้าพูดเมื่อไหร่ว่าหวังเฟยจะจากไป?ถึงหวังจากจะจากไปพวกเราก็ไม่ให้นางไปไหนหรอก ไม่ว่าจะเพื่อใครก็ตามก็ให้นางไปไหนไม่ได้ อากาศตอนยามบ่ายของฤดูใบไม้ร่วงมีความเย็นสบายโล่หวินหลานเข็นเก้าอี้ไปยืนอยู่ตรงสวนนานทีเดียวต้นแอปริคอทข้างๆกำลังออกผลบนต้นเต็มไปด้วยลูกแอปริคอทห้อยอยู่เต็มไปหมด “เมื่อก่อนใส่หน้ากากคุยกับคนอื่นคนอื่นคาดเดาความคิดเจ้าไม่ออกตอนนี้ถอดหน้ากากแล้วความเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าทุกคนเห็นได้ชัดเหมือนกับจะสามารถทำให้คนอื่นรู้สีหน้าที่แท้จริง”สายตาทอดยาวของโม่ฉีหมิงมองตรงไปที่กำแพงในสวนพึ่งพำเสียงค่อยกับตัวเอง ที่แท้ก็กลัวสิ่งนี้นี่เองโล่หวินหลานเข้าใจแล้วทุกสิ่งนับตั้งตาที่ถอดผ้าพันแผลออกใบหน้าของเขาทำให้ทุกคนต่างตกตะลึงกับความรูปงามของเขาทุกคนต่างสงสัยแต่เขากลับไม่ใส่ใจอะไรเลยสีหน้าไร้อารมณ์ความรู้สึกใดๆเกี่ยวกับคำชมของทุกคน โล่หวินหลานกลั้นยิ้มเห็นใบหน้าคร่ำเคร่งจึงตั้งใจถาม“คนอื่นสามารถรับรู้สัมผัสถึงความรู้สึกนึกคิดของเราไม่ใช่อาศัยลักษณะท่าทางภายนอกคาดเดาแต่ใช้ใจต่างหากทุกคนต่างรู้จักเสแสร้งแกล้งทำกันได้เพราะฉะนั้นถึงได้มีคำโกหกหลอกลวงมากมายจึงไม่ควรไปหลงเชื่อคนอื่นง่ายๆ” พอเห็นโม่ฉีหมิงค่อยๆมีความทำตัวไม่ถูกออกมานางจึงพูดต่อ“เจ้าที่เป็นอยู่ตอนนี้ดีมากเลยนะ” ไม่รู้ว่าคำปลอบของนางมีผลรึป่าวมือที่กำล้อรถเข็นแน่นของโม่ฉีหมิงค่อยๆคลายออกมาสายตาทอดยาวมองไปที่โล่หวินหลานที่ยืนยิ้นๆอยู่เขายื่นมือค่อยๆบีบมือนางเบาๆ ในฐานะที่เป็นหมอคนหนึ่งสิ่งโล่หวินหลานให้ความสำคัญที่สุดคือกำลังใจตอนที่นางอย่ในโลกอนาคตไม่เพียงแต่ต้องพบเจอกับผู้คนที่ต้องเกิดแก่เจ็บตายยังต้องพบกับญาติผู้ป่วยมันไม่ใช่การเจ็บปวดแค่ภายนอกนางไม่ชอบการที่ต้องมานั่งคอยให้กำลังใจยังต้องให้กำลังใจญาติผู้ป่วยอีกด้วยทำให้พวกเขาพึงพอใจกับความต้องการ “ลมแรงพวกเราเข้าไปกันเถอะ”โล่หวินหลานเตือนเสียงเบาดันรถเข็นของโม่ฉีหมิงกำลังเข้าไปก็มีเงาดำหนึ่งกระโดดข้ามกำแพงเข้ามานางได้สติกำลังจะเรียกคนแต่โม่ฉีหมิงก็แตะมือนางเบาๆ คนที่มาคือเย่เฟิงมักจะมาไม่บอกไม่กล่าวผลุบๆโผล่ๆเหมือนผีเขาชินแล้วกับการใช้วิธีกระโดดข้ามกำแพงเข้ามาจวนหมิงอ๋องคนรับใช้ในจวนตกใจไปก่อนหน้านั้นนานแล้วตะโกนเสียงดังเปลี่ยนเป็นไร้เสียงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คนที่เคยพบเห็นกับเย่เฟิงไม่มากเขาคือองครักษ์ลับที่มักจะซ่อนตัวคอยช่วยเหลือโม่ฉีหมิงอยู่ตลอดปรากฏตัวครั้งนี้ต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอย่างแน่นอน “ยินดีที่ได้พบหวังเฟยทะท่านอ๋อง.......”ใบหน้าเย็นชาของเย่เฟิงยังมีความตกตะลึงและทำตัวไม่ถูกมองอย่างเหลือเชื่อไปที่โม่ฉีหมิง “ทะท่านหวังท่านคือหมิงอ๋อง?”เย่เฟิงพูดอะไรไม่ถูก ถ้าไม่ใช่ว่าเขาคุ้นชินกับสายเย็นชาแหลมคมดั่งใบมีดของโม่ฉีหมิงเขาคงไม่กล้าเชื่อว่านี่คือโม่ฉีหมิงไม่เห็นมาหลายวันรอยแผลบนหน้าดีขึ้นแล้ว? “มีเรื่องอะไรไปคุยในห้องหนังสือ”โม่ฉีหมิงกวาดตามองไปที่เย่เฟิงตามคมเรียวยาวสองคู่ไม่มีแม้แต่ความรู้สึกเข็นรถเข็นเข้าไปในห้องหนังสือ “ขอรับ”เย่เฟิงได้ยินคำสั่งจากเขาถึงรู้สึกตัวขึ้นมารีบตามเงาเขาไปทันที การแพทย์เก่งกล้าสามารถขนาดไหนเชียวสามารถรักษาแผลไฟไหม้มานานนับสิบปีให้หายได้?หมอคนนี้เป็นหมอเทวดาจากแห่งหนใดกันแน่ เย่เฟิงยังคงไม่อยากเชื่อสายตาสวินโม่ที่ฝีมือการแพทย์เก่งกาจขนาดนั้นยังไม่สามารถรักษาได้เลยมาวันนี้กลับดีขึ้นอย่างกะทันหัน! พอเข้ามาในห้องหนังสือเย่หวินเก็บความอยากรู้เอาไว้รีบรายงานเรื่องด่วนทันที“ท่านอ๋องข้าน้อยได้ให้คนไปจัดการเรื่องจัดฉากใต้เท้าฉินเจี้ยนฆ่าตัวตายฮ่องเต้ก็รับรู้ไม่ได้ให้คนไปสืบหาเบาะแสแต่ข้าน้อยขณะที่ข้าน้อยกำลังตรวจสอบหาเบาะแสอยู่กลับหาอะไรไม่พบเลยแม้แต่ร่างยังหาไม่เจอ”เย่เฟิงรู้ความเป็นมาทั้งหมด ยังมีเรื่องที่เย่เฟิงสืบไม่ได้อีกหรอโม่ฉีหมิงนัยน์ตาเย็นขึ้นสายตามีความเย็นยะเยือกดุจดั่งหิมะท่ามกลางฤดูหนาวหากหลักฐานจ้อมูลถูกขโมยออกไปก็เท่ากับกุมความลับเขาอยู่หากใช้จุดนี้มาขู่เขาขึ้นมาถ้าอย่างงั้นแม้แต่ทางเลือกก็จะไม่เหลือให้เขา “ที่เกิดเหตุเหลือร่องลอยอะไรไว้รึป่าว?”โม่ฉีฟมิงเอ่ยอย่างน้ำเสียงเย็นยะเยือก “มีข้าน้อยหาลูกธนูพบหนึ่งก้านท่านอ๋องโปรดดู”เย่เฟิงรีบหยิบลูกธนูที่หักเป็นสองท่อนออกมาจากอกเสื้อตัวเองยื่นให้เขา ลูกธนูอันนี้ก็เหมือนกับลูกธนูทั่วไปมีเพียงด้านหน้าของลูกธนูมีลักษณะเล็กแหลมยื่นออกมาแต่ลูกธนูทั่วไปจะมีลักษณะทั่วไปคือหัวธนูแหลมเหมือนรูปทรงเพชร โม่ฉีกมองรับลูกธนูขึ้นมาดูอย่างละเอียดข้างหน้าตัวเองแสงแดดจากนอกหน้าต่างส่องสะท้อนมาโดนตัวของโม่ฉีหมิงเสี้ยวหน้าด้านข้างอันหล่อเหลาของเขาอยู่ตรงข้ามของเย่เฟิงลูกธนูในมือส่องแสงสีทองออกมา ทันใดนั้นเขาก็ขมวดคิ้วแน่นเหมือนจะคิดอะไรออกนัยน์ตาส่อแววความอันตรายออกมา “ลูกธนูอันนี้.......ข้ารู้แล้วเย่เฟิงเจ้าไปเถอะไม่ต้องสืบหาเบาะแสแล้วล่ะ”โม่ฉีหมิงไม่เงยหน้าโบกมือปัดให้เจาถอยออกไป เขาลูกจับลูกธนูอย่างละเอียดไม่มีใครรู้ที่มาของมันแต่เขากลับจำได้อย่างขึ้นใจการถูกสังหารของฉินเจี้ยนเป็นที่เลื่องลือในเมืองจิงเฉิงอย่างหนาหูความหวาดกลัวพิสูจน์ถึงเงื่อนงำของเรื่องนี้ ข้อมูลความลับพวกนั้นยังอยู่ในจวนของฉินเจี้ยนเพียวแต่เปลี่ยนที่เท่านั้นเอง แสดงได้สมบทบาทจริงๆแต่พวกเขากลับเป็นตัวละครที่แสดงได้สำเร็จที่สุดในเรื่องนี้ต่างถูกคนอื่นสวมบท มือของเขาลูบลูกธนูหักอันนี้ไปมามุมปากยกแสยะยิ้มอย่างเยือกเย็น สุดท้ายก็โยนลูกธนูอันนี้เขาไปกองไฟด้านข้างใช้ไฟในนั้นหลอมละลายให้สะอาดไม่เหลือแม้แต่ซาก คนในทั้งจวนต่างรู้กันหมดแล้วว่าโล่หวินหลานรักษาแผลไฟไหม้บนหน้าของโม่ฉีหมิงหายแล้วขอเพียงแค่ที่ใดมีโม่ฉีหมิงปรากฏข้างหลังก็จะมีคนรับใช้กลุ่มใหญ่ตามตลอดหลบตามเสาหรือทำตัวเป็นภูเขา โม่ฉีหมิงก้าวไปที่ใดก็จะมีเสียงซุบซิบตามหลังตลอดแค่คนรับใช้ในจวนยังหลงเสน่ห์เขาขนาดนี้ที่แท้ใบหน้าของเขาจะหล่อเหลาขนาดนี้ แค่เพียงพริบตาเดียวท่านอ๋องของพวกนางก็หายไปจากสายตาของพวกนางวันๆพวกนางเฝ้าแต่มองไปที่ห้องโถงใหญ่อย่างเศร้าใจ วันๆไม่เห็นแม้แต่เงาของโม่ฉีหมิงได้แต่ยืนอยู่ไกลๆมองด้านหลังของเขาพวกนางจึงเปลี่ยนมามองฉินหยิ่นเป็นสายตาเดียววันๆห้อมล้อมฉินหยิ่นเฝ้าแต่ถามหาท่านอ๋อง “หวังเฟยหากท่านยังไม่จัดการเจ้าพวกสาวใช้พวกนางจะล้อมหน้าล้อมหลังท่านอ๋องจริงๆแล้วนะท่านไม่เป็นกังวลหรือ?”เย่หวินขมวดคิ้วแน่นใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ โล่หวินหลานเงยหน้าจากตำราแพทย์สายตาคู่สวยยิ้มตาหยีมองไปที่เย่หวินหน้าของนางจะขมวดไหลมารวมกันได้อยู่แล้วอดไม่ได้ที่จะกวนประสาทนาง“ทำไมล่ะ?สาวใช้พวกนั้นก็ไม่ได้ห้อมล้อมท่านอ๋องซะหน่อยข้าจะกังวลอะไรล่ะ?” ทันใดนั้นเย่หวินก็หน้าแดงขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดพูดอย่างตะกุกตะกัก“ถึงพวกนางจะไม่ได้ล้อมท่านอ๋องแต่ฉินหยิ่นเป็นองครักษ์ของท่านอ๋องหากรบกวนการอารักขาดูแลของฉินหยิ่นถึงเวลานั้นจะไม่ดีนะ!” “อย่างนั้นหรอ?”โล่หวินหลานยกคิ้วถาม เย่หวินก้มหน้ามองแต่พื้นท่าทางกริยานางทุกอย่างอยู่ในสายตาโล่หวินหลานหมด โล่หวินปิดตำราแพทย์ลงพยักหน้าเบาๆ“เอาล่ะ” หมุนตัวเดินหันหลังกลับห้องนางลุกยืนที่สวนสาวใช้รีบวิ่งหนีกันกระเจิดกระเจิงเหลือเพียงแค่ฉินหยิ่นที่อยู่ท่ามกลางความวุนวายในมือเหลือเพียงแค่ถุงหอมลายปักสวยงาม “ฉินหยิ่นมานี่สิ”โล่หวินหลานกวักมือเรียกเขาเขาเดินเข้าไปอย่างไม่ลังเล นางแย่งถุงในมือจากมือเขาขึ้นมาดูตรงหน้าอย่างละเอียดพยักหน้าเบาๆแล้วยื่นให้เย่หวินดูอาศัยตอนที่นางกำลังดูพลางพูดอธิบายให้นาง“เย่หวินเอ้ยเจ้าดูฝีมือคนตอนนี้ช่างดียิ่งนักปักได้สวยงามมากจริงๆเจ้าต้องไปฝึกแล้วนะขาของนกหยวนหยางช่างร่าเริงดูมีชีวิตชีวายิ่งนักเจ้าดูด้านหลังยังมีกลอนหนึ่งบทให้ข้าอ่าน......” หน้าของเย่หวินชาจนไม่รู้จะชายังไงแล้วเหมือนจะไม่ได้ยินโล่หวินหลานพูดอะไรสายตายังคงจ้องมองแต่ฉินหยิ่นเหมือนจะอยากฉีกเขาให้เป็นชิ้นๆ “หวังเฟยหวังเฟย.......หยุดอ่านเถอะขะข้าจะโยนทิ้งแล้ว!”ฉินหยิ่นรีบหลบสายตาของเย่หวินพูดพลางแย่งถุงหอมในมือของโล่หวินหลานโยนทิ้งไปด้านข้าง ท่าทางรวดเร็วขนาดนั้นทำให้โล่หวินหลานเห็นไม่ชัดยังแกล้งทั้งสองไม่พอเลยทำไมของที่สำคัญต่อความรู้สึกถึงถูกโยนออกไปอย่างนั้นล่ะ? เย่หวินเห็นฉากนี้แล้วดูต่อไปไม่ไหวแล้วเดินออกไปอย่างไม่สบอารมณ์ นี่ก็ไม่ใช่นั่นก็ไม่ใช่ฉินหยิ่นมองเยาหวินเดินออกไปอย่างช่วยอะไรไม่ได้ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงดี “ยังไม่รีบตามไปอีก?”โล่หวินหลานเตือนขึ้น ฉินหยิ่นที่กำลังยืนอึ้งอยู่กับที่หันหน้าไปมองนางสายตาเต็มไปด้วยความรู้สึกไม่รู้จะทำอะไรก่อนดียุ่งวุ่นวายไปหมดยังมีความร้อนใจอยู่นิดหน่อยแล้วรีบสาวเท้าก้าวตามนางออกไปอย่างรวดเร็ว สองคนนี้จริงๆเลยโล่หวินหลานยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ ทันใดนั้นมือบางก็รู้สึกร้อนขึ้นมามีมือใหญ่มือหนึ่งกุมมือนางไว้