ตอนที่67เรื่องตลก

ต๭นที่67เรื่องตลก บรรยากาศในห้องทรงพระอักษรเต็มไปด้วยความตึงเครียดเหล่าบรรดาองค์ชายนั่งอยู่กับที่ประจำตำแหน่งตัวเองที่เยียบเย็นหที่นั่งหินสละที่ถูกขัดจนแวววาวทำให้ทุกคนต่างเห็นแต่แสงไม่ชัด ขณะนั้นเองบนบัลลังก์ก็มีเสียงขว้างตำราลงกับพื้นฮ่องเต้โกรธจนตัวสั่นยื่นมือตบที่โต๊ะอย่างแรง“แม่น้ำหวงเห๋อที่กำลังมีปัญหาอยู่พวกเจ้าไม่มีใครแก้ปัญหาได้เลยรึ?ข้าเลี้ยงพวกเจ้าไว้มีประโยชน์อะไร?” หลังจากที่มีการเข้าพบเขาในพระตำหนักเฉินฮุยเสร็จเขาก็เรียกบรรดาองค์ชายเข้าห้องทรงพระอักษรถามถึงเรื่องที่เป็นปัญหาที่ใหญ่ที่สุดของบ้านเมืองในตอนนี้ เรื่องนี้จะไม่มีอะไรเลยแต่เงินทองที่หมดไปเป็นลังสองลังที่ถูกแจกจ่ายออกไปแต่เมื่อถึงหวงเห๋อกลับเหลือเพียงน้อยนิดเพราะปัญหาของประชาชนที่เจออยู่ยังไม่ถูกแก้ปัญหา “รัชทายาทเรื่องนี้พ่อให้เจ้าไปจัดการเจ้าพูดสิว่าควรต้องทำยังไง?”ฮ่องเต้ที่คิดได้ว่าด่าไปก็ไม่มีประโยชน์ก็เลยใช้วิธีที่เห็นว่าสมควรที่สุดกับการแก้ปัญหาในครั้งนี้ขึ้น รัชทายาทที่เห็นเรียกโดนชื่อตัวเองก็รีบก้าวเข้าไปหนึ่งก้าวรีบตอบ“ตอนนี้ลูกได้ส่งคนไปดูแลประชาชนพบว่ามีประชาชนที่เดือดร้อนเป็นจำนวนมากแล้วได้ให้คนจัดเตรียมเสบียงแบ่งแจกจ่ายประชาชนแล้วพะยะค่ะ” เสียงที่พึ่งพูดจบก็มีเสียงถอรหายใจของฮ่องเต้ดังขึ้นเสียงโกรธดังขึ้น“สิ่งที่ข้าต้องการคือแก้ปัญหาของหวงเห๋อไม่ใช่การเข้าช่วยเหลือประชาชนที่ประสบภัยพิบัติ” คนที่อยู่ด้านหลังเริ่มมองหน้ากันไปมาไม่มีใครกล้าช่วยรัชทายาทพูดองค์ชายที่อายุยังน้อยก็พยายามรีบหดตัวตัวเองทันทีให้ชางซิงเจียงมองไม่เห็นตัวเอง โม่ฉีกมิงแววตาเย็นชามองลงกับพื้นหินอ่อนด้านล่างสองมือกำล้อรถเข็นแน่นบนใบหน้าที่สวมใส่หน้ากากอยู่ทำให้ทุกคนไม่เห็นสีหน้าที่แท้จริงของเขา เวลาผ่านไปนานบรรยากาศในห้องทรงพระอักษรก็เหยือกเย็นขึ้นทันใดนั้นเวินอ่ฮงก็ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวพูดเสียงต่ำ“ท่านพ่อลูกมีวิธีปัญหาของหวงเห๋อที่เป็นอยู่ในตอนนี้เป็นเพราะพวกเราแก้ไขไม่ตรงจุดตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือแก้ปัญหาต้องขุดคันดินเพิ่มทำเป็นขั้นบันไดกำหนดเวลาการทำความสะอาดแม่น้ำการขุดลอกให้หวงเห๋อไหลสะดวกพอถึงหน้าฝนถึงจะช่วยแก้ปัญหาภัยแล้งได้” สีหน้าของฮ่องเต้ดีขึ้นใบหน้าเริ่มมีรอยยิ้มปรากฏขึ้น“ดีๆๆไม่เสียทีที่เกิดเป็นลูกชายข้างั้นเรื่องนี้ข้าก็จะให้องค์ชายหกเป็นคนจัดการแล้วกัน” พูดพลางยื่นป้ายรับราชโองการให้โม่ฉีหานโม่ฉีซิวที่มองป้ายราชโองการถูกชิงไปต่อหน้าต่อตารอยยิ้มบนใบหน้าไม่ได้ลดลงแต่มือที่อยู่ในแขนเสื้อกลับกำไว้แน่น พอแก้ปัญหาที่สำคัญที่สุดในตอนนี้เสร็จสีหน้าของฮ่องเต้ดีขึ้นไม่ใช่น้อยจึงกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ตอนที่ออกมาโม่ฉีหานตั้งใจเดินชนไล่โม่ฉีซิวแล้วอ้อมมาอยู่ด้านข้างโม่ฉีหมิง “พี่สี่ไม่คิดใช่ไหมว่าข้าจะกลับมาได้?”โม่ฉีหานก้มตัวกระซิบข้างหูเขาเสียงเบาในน้ำเสียงมีความเย้ยหยันค่อยเน้นที่ละคำๆอย่างชัดเจน สายตาของโม่ฉีหมิงเยียบเย็นลงทันตานัยน์ตาดำสนิทดุจดั่งหินแกรนิตแก้วหลุบตาลงต่ำทั้งตัวรู้สึกมีพลังอำนาจบางอย่างแผ่กระจายออกมาใบหน้าที่ถูกหน้ากากครอบไว้เย็นลง น้ำเสียงเย็นชา“ในหัวของข้ามีเรื่องให้คิดมากเรื่องของน้องหกพี่ไม่มีเวลามานั่งคิดหรอก” เขานิ่งทำเหมือนไม่ใส่ใจโม่ฉีหานยิ่งรู้สึกให้ความสนใจ “พี่สี่เรื่องในหัวของท่านน่าจะไม่ได้คิดเรื่องของเจ้าเมืองหงเฉิงหรอกใช่ไหม?แล้วของหาเจอรึยัง?”โม่ฉีหานก้าวไปใกล้อีกก้าวประชิดข้างกายเขาน้ำเสียงต่ำทุ้มค่อยๆพูดทีละคำอย่างช้าๆชัดๆผ่านลอดเข้าไปในหูของเขา เป็นอย่างที่เขาคิดเรื่องของฉินเจี้ยนโม่ฉีหานเป็นคนทำหรือโม่ฉีหานจะรู้เรื่องที่เขาจะกลับเมืองหลวงจึงให้คนไปจัดการเป้าหมายเพื่อเตือนเขาในนัยแล้วก็จะดูปฏิกิริยาของเขาด้วยให้เขารู้ว่าความลับถูกเขาโม่ฉีหานกำไว้ โม่ฉีหมิงยิ้มเย็นในใจสายตาแลดูน่าสงสารมองไปที่เขาพูดอย่างถอนหายใจ“น้องหกไม่โสว่ของหงเฉิงฆ่าตัวตายเองเจ้าไม่ต้องคิดแทนข้าหรอกสำหรับเรื่องของที่พูดข้าไม่รู้ว่าเจ้าพูดอะไร” ท่าทางไม่เป็นเดือดเป็นร้อนของเขาทำให้โม่ฉีหานขมวดคิ้วขึ้นสายตาจ้องเขม็งไปที่เขาที่แท้เขาวางกำดักไว้เขาเป็นคนก้าวเข้ามาเอง แต่ว่าเขาต้องการให้โม่ฉีหมิงรู้อยู่แล้วว่าเรื่องนี้เป็นเขาที่ทำเองทำลายความห้าวหาญของเขา พอรู้สึกตัวอีกทีโม่ฉีหมิงก็หมุนล้อรถเข็นไปทางสวนดแกไม้ในวังเขาก็รีบก้าวเท้ายาวตามไป โม่ฉีหมิงที่พึ่งเข้าในสวนดอกไม้ก็เห็นศาลาที่เด่นอยู่ตรงกลางสวนมีร่างบางที่สวมชุดสีเขียวอ่อนอยู่กับผู้หญิงที่สวมชุดเป็นทาฃการสีม่วงกำลังรังควานนางอยู่ในใจเขารู้สึกโกรธเป็นไฟรีบหมุนล้อรถเข็นทางนั้นทันที โม่ฉีหานที่อยู่ข้างหลังเห็นอย่างนั้นก็ขมวดคิ้วขึ้นรีบตามไปทันที เห็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งดึงคอเสื้อของโล่หวินหลานอย่างแรงนางรู้แค่ว่าคอเสื้อนางนัดอยู่ที่คอแน่นกลัวว่าเดียวจะขาดอากาศหายใจตายก่อนขณะที่นางกำลังหายใจอ่อนอย่างรวยรินเสื้อก็ถูกคลายออกนางก็ค่อยตกลงสู่อ้อมกอดเย็น ควที่ก้าวเข้ามีอกใหญ่ผายกว้างนางสำผัสได้ถึงความโกรธของเขาเขาโกรธจนตัวสั่นเทาทำให้คนรอบกายรู้สึกขนลุก “เย่เซียวโหล!เจ้าทำอะไร?”ทันใดนั้นก็มีเสียงคำรามดังมาจากข้างหลังเสียงนี้ทุกคนต่างรู้สึกคุ้นชินเป็นเสียงของโม่ฉีหาน ที่แท้ผู้หญิงคนนี้คือเย่เซียวโหลคุณหนูสามตระกูเย่ถึงว่าทั้งหน้าจึงมีความหยิ่งยโสโอหังอาศัยอำนาจบารมีบรรพบุรุษยกตนข่มท่านผู้คนมานักต่อนัก โล่หวินหลานค่อยๆลุกขึ้นจากอ้อมอกของโม่ฉีหมิงเห็นสองมือของเขากดตรงไหล่ของตัวเองแน่นนางก็เลยยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน“ข้าไม่เป็นไรเจ้าไม่ต้องห่วงนะ” สีหน้าของโม่ฉีหมิงลึกเข้มขึ้นสายตาดุจดั่งน้ำแข็งจ้องไปที่เย่เซียวโหล โม่ฉีหานสาวเท้านาวก้าวไปข้างหน้าดึงไหล่ของเย่เซียวโหลผลักนางออกไปอีกข้างอย่างแรงใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธอย่างดุดันร่างของนางกระแทกกับกระดานไม้ที่ถูกเคลือบด้วยน้ำยาทาสีไม้กระแทกจนร่างบางบอบช้ำไปหมด สาวใช้ที่เห็นอย่างนั้นรีบไปพยุงนางลุกขึ้นเย่เซียวโหลไม่เคยโกรธขนาดนี้มาก่อนแค่ตอนที่นางหนีออกจากบ้านไปเหิงชางก็เป็นแค่นางที่คอยรังแกคนอื่นมาวันนี้มาโดนโม่ฉีหานผลักจนล้มทำเผื่อช่วยโล่หวินหลานอีกทำให้ใจของนางเดือดขึ้นเป็นไฟ “โม่ฉีหานเจ้ากล้าผลักข้า?เจ้ากินอะไรถึงกล้าขนาดนี้?ข้าจะไปฟ้องฮ่องเต้!”เย่เซียวโหลน้ำตาคลอตาแดงกร่ำมองไปที่โม่ฉีหานผู้หญิงตัวเล็กที่ถูกทำร้าย ทั้งๆที่โล่หวินหลานพูดจาไม่ดีกับนางก่อนนางแค่พลั้งมือไปจับเท่านั้นกลับถูกสายตาเย็นชาขององค์ชายจ้องมองนางจนนางแทบจะกลายเป็นน้ำแข็งยังถูกองค์ชายอีกคนผลักจนล้มอีก!นางเป็นคนที่ถูกทำร้ายต่างหาก! โม่ฉีหานที่ได้ยินเสียงตัดพ้อของเย่เซียวโหลถึงรู้สึกตัวจึ้นว่าเขาทำเกินไปดูตาแดงกร่ำน้ำตาคลอเบ้ทถึงได้รู้สึกตัวว่าเดื่อโล่หวินหลานเขาถึงกับลืมตัวสายตาแข็งกร้าวมองไปที่นาง“เจ้าก็ไปเถอะข้าเป็นคนผลักเจ้าข้ายอมรับโทษทุกอย่าง” พูดพลางใช้วิชาตัวเบาหายตัวไปอย่างไวจากสวนดอกไม้ เห็นร่างของโม่ฉีหานจากไปเย่เซียวโหลโกรธจนพูดอะไรไม่ออกน้ำตาก็พลันไหลออกมาอย่างช้าๆ โม่ฉีหมิงก้มลงมองที่คอของโล่หวินหลานแล้วจึงให้เย่หวินรีบไปหายาทามาจูงมือนางค่อยๆไปที่ศาลาด้านใน ขณะที่เดินผ่านเย่เซียวโหลโม่ฉีหมิงเหล่ตามองน้ำเสียงเยียบเย็นเอ่ยขึ้นอีกครั้ง“คุณหนูสามตระกูลเย่ถ้าหวังเฟยของบาดเจ็บตรงไหนแม้แต่นิดเดียวข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่” น้ำเสียงเย็นช้าทำให้คนที่ได้ฟังรู้สึกขนลุกซู่เยเซียวรู้สึกเพียงมีลมเย็นพัดผ่านร่างบางทำให้นางตัวแข็งทื่อ ได้ยินแค่คำเล่าขานว่าองค์ชายสี่มีนิสัยเย็นช้ามาวันนี้ได้เห็นกับตาถึงได้รู้ว่าอะไรคือเย็นชาเหมือนกับหิมะฤดูหนาวไม่มีผิด ที่แท้ผู้หญิงคนนั้นคือโล่หวินหลานหวังเฟยแห่งจวนหมิงอ๋องฝีมือการแพทย์ของนางดังไปทั่วเมืองหลวงทุกคนต่างลือกล่าวขานกันให้ทั่วแต่ถึงจะเก่งกาจอย่างไรนางก็เป็นเพียงสตรีนางหนึ่งทำไมถึงแต่งกายเหมืองหญิงชางบ้านมาเดินในสวนหลวงได้ล่ะ? เย่เซียวโหลได้ยินแค่เสียงดังวึงๆไม่ได้ยินเสียงอะไรอีก พอเขาเดินจากไปเย่เซียวโหลต้องอ่อนล้มพับลงอย่างดินเหนียวไร้เรี่ยวแรงลงกับเก้าอี้หลังสวยกลับมีเหงื่อผุดขึ้นเต็มหลังไปหมด ทั้งๆที่เป็นความผิดของโล่หวินหลานทำไมทุกคนต้องเอาโทษทุกอย่างไว้ที่นางด้วยล่ะ? นางเตะไปที่เสาศิลาข้างๆอย่างแรงรองเท้าอ่อนนุ่มถูกเท้านางสัมผัสโดนเสาศิลาเย็นๆจึงทำให้นางรู้สึกกัดฟันจนเจ็บ สาวใช้รู้จักนิสัยนางดีต่างไม่กล้าเข้าไปปลอบนางไดแต่ยืนอยู่ข้างๆรอให้นางเดินจากไปถึงรีบตามหลังกันออกไป โม่ฉีหมิงก้มหน้ามองสำรวจไปทั่วคอของโล่หวินหลานบนคอมีแค่รอยแดงอ่อนๆหนึ่งเส้นหากไม่ตั้งใจดูดีๆก็ไม่เห็นแต่สายตาของเขากลับมองด้วยความเจ็บปวด โล่หวินหลานเห็นสีหน้าของเขาไม่ดีได้แต่มองรอยแดงรอบคอนางอย่างละเอียดนางก็เลยรีบดึงเสื้อตัวเองขึ้นปิดบังรอยช้ำพูดด้วยเสียงตัดพ้อ“ไม่ต้องดูแล้วรอยแค่นิดเดียว” น้ำเสียงของเขาเย็นจนไม่สามารถเย็นได้อีก“อะไรคือแค่รอยนิดเดียว?เจ้าบาดเจ็บนิดเดียวก็ไม่ได้ทำไมถึงฉุดกระชากกับนางได้?” “ไม่มีอะไรหรอกแค่ถกเถียงกันนิดหน่อยที่แท้นางก็คือคุณหนูสามตระกูลเย่ถึงว่าทำไมถึงหยิ่งยโสนัก”เห็นชัดว่าโล่หวินหลานไม่อยากพูดถึงอีกไม่อยากให้โม่ฉีหมิงลำบากไปมากกว่านี้ ถึงแม่นางจะทำให้เรื่องมันเล็กลงด้วยการให้เห็นว่าเป็นแค่เรื่องถกเถียงกันแต่โม่ฉีหมิงไม่ต้องเดาก็ดูออกว่าเรื่องมันเกิดอะไรขึ้นโล่หวินหลานเป็นคนที่ใครไม่ทำอะไรให้ไม่มีทางลงมือก่อนแน่มาวันนี้ฉุดกระฉากกับเย่เซียวโหลได้ต้องเป็นเรื่องที่นางเป็นฝ่ายเริ่มก่อนแน่ “ตระกูลเย่มีลักษณะนิสัยหยิ่งยโสย่อมมีที่มาที่ไปแต่พวกเราก็ไม่ต้องเป็นกังวลคราวหลังถ้าพบเจอเรื่องอย่างนี้อีกฉีกหน้านางไปเลยไม่ต้องไว้หน้า” โม่ฉีหมิงพูดอย่างไม่ใส่ใจแสงในดวงตายิ่งอยู่ยิ่งมืดลงจ้องหปที่ต้นไม้ต้นหนึ่งไม่วางตาไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่พอดีกับที่เย้หวินเดินหยิบยาเข้ามา “ทายาหน่อยจะได้หายเร็วขึ้น”โม่ฉีหมิงพูดเบาๆ ยื่นมือรับยาจากเย้หวินหวินแล้วก็ค่อยๆทาลงไปที่คออ่อนของโล่หวินหลานช้าๆเนื้อครีมเย็นๆซึมเข้าตรงลอยแดงที่คอนางแรงฉุดกระชากที่เจ็บแสบค่อยๆทุเลาลงด้วยเนื้อยาเย็นๆ พอทายาเสร็จทั้งสองก็พูดคุยหยอกล้อกันในสวนสักพักก็ไปรวมตัวกับทุกคนที่งานเลี้ยง