ตอนที่73กลอุบาย

ต๭นที่73กลอุบาย เย่ฮองเฮาพูดอ้อมๆ เหมือนวลีที่กล่าวไว้ว่าสนมมีลูกไว้เพื่อสร้างความมั่นคงให้ตัวเองสตรีผู้หนึ่งมีโชคลาภแค่ไหนขึ้นอยู่กับบุตรทำการใหญ่แค่ไหน?และพระโอรสทั้งสองของต้วนกุ้ยเฟยคนหนึ่งอยู่ภายใต้การเลี้ยงดูของเย่ฮองเฮาที่ไม่สามารถมีบุตรได้ส่วนอีกคนก็พึ่งกลับจากเยี่ยนเมินยศและตำแหน่งยังไม่มั่นคงเป็นอย่างนี้แล้วตำแหน่งของต้วนกุ้ยเฟยที่อยู่ในวังก็ดีไม่ถึงที่ไหน “พี่หญิงพูดเล่นเกินไปบุตรของน้องหญิงไม่ได้แกร่งกล้าและโดดเด่นเหมือนราชกุมารแค่บุตรีของเฉินเฟยหมิงอ๋องเป็นคนมากความสามารถและยังมีพระชายาที่ดีตอนนี้การแพทย์พัฒนาขึ้นรักษาใบหน้าของหมิงอ๋องจนหายตอนนี้ก็เหลือแค่ช่วงขาที่รอการฟื้นฟูถ้าหมิงอ่องกลับมาเดินได้ฝ่าบาทคงดีใจแน่นอน”ต้วนกุ้ยเฟยรีบทูลบอกเรื่องของโม่ฉีหมิงนี่เป็นจุดมุ่งหมายที่นางมาวันนี้ พอฟังที่นางพูดแล้วเย่ฮองเฮาจับถ้วยน้ำชาไว้ยิ่งแน่นขึ้นน้ำในถ้วยลอยด้วยใบชากำลังหมุนไปหมุนมานางเขม้นตามองต้วนกุ้ยเฟยจ้องหน้านางไปสักพักจึงเรียกวี่จือไปปิดประตูลง ในห้องสงบไปสักพักได้ยินแค่เสียงหาบใจของทั้งสองนางแสงอาทิตย์นอกสอดส่องเข้ามาตรงขาของโต๊ะผ่านหน้าต่างและสะท้อนแสงที่เจิดจ้า “น้องหญิงอยากพูดอะไรกันแน่?”เย่ฮองเฮาอดใจไม่ไหวจริงๆ ต้วนกุ้ยเฟยเห็นนางเป็นสภาพนี้ทีแรกนางอยากรีบพูดออกมาแต่ตอนนี้นางได้สงบลงนางรู้ว่าเย่ฮองเฮามีความหวาดกลัวต่ออำนาจของโม่ฉีหมิงตอนนี้นางแค่พูดอะไรนิดๆหน่อยๆก็พอ สีหน้าของนางดูหนักหน่วงและพูดอย่างจริงจัง“ฮองเฮาก็ทราบดีว่าหน้าของหมิงอ๋องที่ได้รับบาดเจ็บเกิดจากอะไรฝีมือการแพทย์ที่มากมีของโล่หวินหลานช่วงขาที่ได้รับบาดเจ็บของหมิงอ๋องจะฟื้นฟูก็เรื่องไม่ช้าก็จะเกิดขึ้นถ้าขาของหมิงอ๋องดีขึ้นเกรงว่าอำนาจของเขาจะนำมาซึ่งความเสี่ยง ความเสี่ยงหรอกหรอ?เย่ฮองเฮาคิดวิเคราะห์ในใจสักพักโล่หวินหมิงรักษาราชโอรสให้หายและยังรักษาเทียนหวาของหลินอ๋องณตอนนี้ยังออกหน้าออกตาช่วยเหลือหมิงอ๋องฝีมือการแพทย์ของนางคงกลายเป็นสิ่งที่น่าเกรงขามของเมืองจิงเฉิงในไม่ช้ายิ่งไปกว่านั้นสิ่งนี้แหละจะสร้างความน่าไว้ใจให้กับเสด็จพี่ ถ้าถึงวันนั้นจริงๆโม่ฉีหมิงอยากกลับมาคงไม่ยากใช่ไหม?ถึงเวลาองค์รัชทายาทก็ตกเป็นของเขางั้นตำแหน่งฮองเฮา...... เย่ฮองเฮาแค่คิดก็น่ากลัวนางจะไม่ยอมทำให้เรื่องน่าเศร้าต้องเกิด “ข้ายังไม่เคยได้ยินว่าขาที่เส้นเอ็นขาดแล้วยังสามารถลุกขึ้นยืนได้ถึงแม้โล่หวินหลานจะมีฝีมือทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมแต่ก็ต้องดูว่าหมิงอ๋องจะมีโชคลาภอย่างนั้นไหม” ถึงแม้ว่าจะเป็นแบบนี้แต่ถ้าเกิดว่ามีใช่จริงล่ะต้วนกุ้ยเฟยรู้สึกกังวลขึ้นมานางวางถ้วยชาลงดูไปนอกหน้าต่างและเดินว่าใกล้เย่ฮองเฮา“พี่หญิงเจ้าคะลงมือก่อนจะได้เปรียบถ้าเกิดโม่ฉีหมิงเดินได้พวกข้าจะเสียดาย! พอพูดถึงอย่างนี้แล้วเย่ฮองเฮาก็คิดใคร่ครวญในใจและคิดไตร่ตรองคำพูดของต้วนกุ้ยเฟยรู้สึกว่ามีเหตุผลกลัวมันจะเกิดขึ้นจริง เย่ฮองเฮาขมวดคิ้วขึ้นดวงตาที่เรียวยาวสื่อให้เห็นความดุร้ายและพูดขึ้นด้วยเสียงต่ำ“นั้นควรทำเยี่ยงไร?” ต้วนกุ้ยเฟยขยับเข้าไปข้างหูนางใช้สายตาอันดุร้าย“โล่หวินหลานไม่ควรเก็บไว้” สายลมในฤดูใบไม้ล่วงพัดผ่านนำมาซึ่งความเย็นโล่หวินหลานสวมใส่เสื้อคลุมนั่งอยู่ตรงโต๊ะหินที่กำลังดูพวกบ่าวเตะลูกขนไก่อย่างสนุกสนานโม่ฉีหมิงก็อยู่ที่ห้องหนังสือคุยกับสวินโม่ไม่ออกมาทั้งวันอยากจะคุยเล่นกับเขาก็ต้องต่อคิวและจองล่วงหน้า “พระชายาเจ้าค่ะมาเตะด้วยกันไหมเจ้าค่ะ!”บ่าวคนหนึ่งเดินออกมาใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและชี้ไปที่ลูกขนไก่“สนุกสนานมากเจ้าค่ะ!” โล่หวินหลานส่ายหัวด้วยความอายนางไม่ได้เตะเล่นเลยดูพวกเขาเตะนี่แหละสนุกดีนางนั่งพิงอยู่ตรงเสาหินสีแดงตรงระเบียงมุมปากของนางกระตุกขึ้นและหัวเราะเบาๆ “ข้าเล่นเป็นเดี๋ยวข้าจะเล่นกับพวกเจ้า!”ทันใดนั้นหญิงที่เสียงคล้ายโล่หวินหลานดังขึ้นมา พึ่งพูดจบก็มีหญิงสาวสวมเสื้อผ้าสีเขียวหม่นเดินเข้ามาบนมือจับขนไก่หลากสีไว้ เมื่อเหล่าบรรดาบ่าวเห็นหรูซูที่ดูร่าเริงแจ่มใสกำลังกระโดดขึ้นๆลงๆทุกคนต่างก็ถอยให้นางมีช่องว่างในการเดินเสียงกรี๊ดร้องและเสียงตบมือดังขึ้น บ่าวบางคนยืนขึ้นเพราะนางโล่หวินหลานหันไปมองนางสักพักก็หันหลังเดินจากไป และหรูซูเห็นว่าโล่หวินหลานกำลังจะไปและนางก็เห็นบนพื้นมีหินนูนออกมานางจึงตั้งใจเหยียบโดนหินนั่นสะดุดแล้วล้มลงกับพื้น“โอ้ยเจ็บ!” โล่หวินหลานเขม้นตามองทันทีตอนที่นางหันหลังไปหรูซูล้มลงกับพื้นไปแล้วพวกบ่าวอื่นๆเลยล้อมรอบนางไว้ไม่มีใครกล้ายื่นมือไปช่วยนางเลย “พระชายาเจ้าค่ะดูสิเจ้าค่ะหรูซูเลือดไหลแล้วเจ้าค่ะ”บ่าวผู้หนึ่งตะโกนเสียงแหลมด้วยความตกใจทุกคนต่างก็มองหรูซู โล่หวินหลานเลยอยู่เฉยๆแบบไม่สนใจไม่ได้อีกแล้วและผ่าฟันกลุ่มคนเข้าไปมองหรูซูที่ล้มอยู่บนพื้นสีหน้าของนางขาวซี้ดหน้าผากเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อใต้สะโพกของนางเต็มไปด้วยเลือดทีแรกเหมือนจะเห็นเลือดไหลออกมาไม่เยอะแต่ตอนนี้เลือดเป็นราบประมาณฝ่ามือ โล่หวินหลานพลิกตัวหรูซูให้นอนตะแคงข้างอย่างมีสติสายตาของนางมองสะโพกที่ถูกก้อนหินบาดจนเป็นแผลลึกไม่ใช่เพียงแค่นี้หินที่แหลมคมแทงเข้าไปในเนื้อถ้ามองจากระดับสายตาน่าจะประมาณ1เซ็นติเมตร “พวกเจ้าไปหาแคร่หามมาแล้วนางกลับห้อง”โล่หวินหลานสั่งการอย่างมีสติ บ่าวที่ล้อมรอบรีบไปหาแคร่หาม หรูซูเข้าใจสักทีอะไรที่เรียกว่าหาเหาใส่หัวทีแรกแค่กะจะแกล้งล้มเพื่อเรียกร้องความเห็นใจของฌโล่หวินหลานและให้ตัวเองได้ใกล้ชิดนางใครจะไปคิดว่าจะล้มได้รุนแรงขนาดนี้ “พระชายาเจ้าค่ะบ่าวคงไม่ตายใช่ไหมเจ้าค่ะ?”เสียงสั่นขึ้นด้วยความอ่อนแอและความกลัวของหรูซู เย่หวินสั่งให้คนยกแคร่หามมาทุกคนต่างยกนางขึนบนแคร่โล่หวินหลานเดินตามแคร่ไป “ไม่หรอกอย่ากลัว”โล่หวินหลานพยายามปลอบนาง เข้าไปในห้องโล่หวินหลานสั่งเย่หวินยกตลับยามานางสั่งให้บ่าวต้มยายับยั้งเลือดมาก่อนให้หรูซูหยุดเลือดได้ก่อนค่อยว่ากัน นางฉีกกระโปรงช่วงล่างของหรูซูออกและตัดผ้าที่อยู่ตรงแผลออกแผลที่เต็มไปด้วยเลือดโผล่มาจากช่องโหว่แผลที่ดูน่ากลัวยังล้อมรอบไปด้วยเศษหินที่ดูแล้วยิ่งเจ็บปวด “พวกเจ้าไปต้มน้ำมาสัก2-3กระติกทำให้หายเย็นแล้วยกเข้ามา”โล่หวินหลานไม่เงยหน้าแล้วพูด “เจ้าเข้าไปในห้องหนังสือเรียกสวินโม่เอายาชามาด้วย”โล่หวินหลานสั่งบ่าวของนางและก้มหน้าทำแผน ตอนที่เย่หวินเข้ามามือของนางถือตลับยาไว้ตามมาด้วยโม่ฉีหมิงและสวินโม่ ตอนที่นางกำลังจะไปเอาตลับยาและนางก็เล่าเรื่องให้โม่ฉีหมิงฟังทพอพูดให้ชัดเจนเสร็จพวกเขาก็เดินมาด้วยกันตอนที่พวกเขามาเห็นบ่าวกำลังยกยาชาเข้ามาสวินโม่อยากเห็นฝีมือของโล่หวินหลานอีกรอบและยื่นมือที่แย่งยาชามาจากมือของบ่าว “พระชายาขอรับยาระงับเลือดต้มเสร็จแล้วขอรับ”สวินโม่พูดอยู่ข้างๆแต่ตัวเขาไปถึงตรงหน้าเตียงนอนแล้ว “เจ้าเข้ามาทำอะไรรีบออกไปเดี๋ยวนี้”นางเห็นเขาตาค้างปากค้างยืนอยู่กับที่เลยรีบเอาผ้ามาคุมหรูซูไว้และตะโกนว่าเขา สวินโม่กระพริบตาเบาๆหายใจแรงและรัวขึ้นหญิงสาวหน้าซี้ดที่นอนอยู่บนเตียงเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่พูดไม่ออกนัยน์ตาของนางสื่อถึงความอายแล้วมองหน้าเขาด้วยความเจ็บปวดเขาวางยาระงับเลือดลงแล้วเดินออกไป มีตลับยาแล้วขั้นตอนต่อไปก็เป็นเรื่องที่สบายหรูซูดื่มยาระงับเลือดก่อนมองดูบาดแผลของนางเหมือนจะดีขึ้นแล้ว ให้เขาดื่มยาชาแล้วนางทนไม่ได้จนทต้องถามขึ้น”พระชายาเจ้าคะทำไมต้องดื่มยาชาด้วยล่ะเจ้าคะ?” นางตอบกลับ”ยาชาดื่มแล้วจะทำให้นางไม่รู้สึกเจ็บปวดข้าเห็นบาดแผลของนางใหญ่พอสมควรต้องการเย็บเลยต้องให้เจ้าดื่มยาชา” และหลังจากที่นางได้ยินใช้เข็มเย็บสองคำนี้นางลืมตาโตขึ้นใบหน้าที่ขาวซี้ดของนางยิ่งซี้ดขึ้นไปใหญ่ริมฝีปากของนางแตกแห้งสายตาของนางสื่อให้เห็นถึงความกลัว “เย็บเย็บเข็มเย็บงั้นหรอเจ้าคะ?” หรูซูมีความสามารถในการพูดโล่หวินหลานป้อนยาชาหนึ่งช้อนเข้าปากของนางถ้ารอให้นางพูดให้เข้าใจเลือดของนางคงไหลออกมาจนหมดตัว หรูซูนอนคว่ำอยู่ดังนั้นนางเลยปัดยาออกไม่ได้ปากที่ดื่มยาชาไปรู้สึกชาๆนางป้อนยาเข้าปากนางจนหมดหรูซูกจึงสลบไป “เย่หวินเจ้าเข้ามาช่วยข้า”โล่หวินหลานพูดถึง พูดความเป็นจริงเย่หวินเป็นบ่าวที่ฉลาดมากแค่พูดนิดเดียวนางก็ทำได้แล้วถ้าไม่ใช่เพราะว่าหรูซูบาดเจ็บครั้งนี้ไม่สามารถให้ชายผู้ใดเข้ามาช่วยได้เพราะนางรับไม่ได้กับสิ่งนี้ เย่หวินจดจำสิ่งที่โล่หวินหลานสอนนางไว้และยืนรอให้โล่หวินหลานสั่งการอยู่ข้างๆ “ข้าจะดึงก้อนหินออกมาเจ้ารอเอายาระงับเลือดมาให้ข้า”โล่หวินหลานพูดถึง โล่หวินหลานลองดูก่อนว่าจะเอาหินออกมาได้ไหมถ้าดึงออกมาไม่ได้ก็ต้องผ่าตัดบาดแผลเพื่อดึงก้อนหินออกมาแต่วิธีนี้จะทำให้ยิ่งบาดเจ็บถ้าสมมติว่าระงับเลือดไว้ไม่ได้ก็ยิ่งแย่ มือทั้งสองข้างของนางดึงก้อนหินที่โผ่ลออกมาอยู่ข้างนอกไว้นางหายใจลึกๆตาจ้องไปยังก่อนถึงก่อนนั้นเอาความตั้งใจทุกอย่างจับจองไว้กับสิ่งนี้จู่ๆก้อนหินก็ถึงถูกดินออกมาด้วยเสียงเบายังดีเพราะว่าแผลไม่ลึกเลือดก็เลยไหลได้ไม่รุนแรงนัก เมื่อนางทำเรื่องพวกนี้เสร็จเย้หวินรีบยื่นยาสมุนไพรระงับเลือดให้นางทและเอาผ้าให้นางเช็ดมือนางมองเย่หวินด้วยความประทับใจนางทำความสะอาดมือไปด้วยและมองเลือดที่ค่อยๆหยุดไหลแล้วนางก็ถอนหายใจเบาๆ “เอาน้ำที่หายร้อนเอามาแบ่งเป็นหลายๆถ้วยมาทุกถ้วยใส่เกลือไปสองช้อนพอคนให้เข้ากันแล้วเอาสำลีให้ข้า”โล่หวินหลานเอายาออกตอนนี้ดูๆแล้วเลือดหยุดแล้วและพูดได้ ขั้นตอนต่อไปก็เหลือแค่ทำแผลนางรอให้เย่หวินทำจนสำเร็จทุกอย่างแล้วช่วงเย็นหลังใช้น้ำเกลือในการชำระหนึ่งรอบหนึ่งครั้งสำลีที่เอาออกมาดูทำให้ตกใจมาก