ตอนที่74ความมีน้ำใจ

ต๭นที่74ความมีน้ำใจ ท้องฟ้าค่อยๆมืดลงโล่หวินหลานล้างแผลเสร็จเรียบร้อยจริงๆเย่หวินที่อยู่ข้างๆเห็นคราบแล้วเยอะจนรู้สึกมึนๆถ้าไม่ใช่เพราะว่าหรูซูได้รับบาดเจ็บนายหญิงก็คงไม่ต้องลำบากรักษานางตอนที่เย่หวินไม่พอใจหรูซูขึ้นมาอีกแล้ว “เย่หวินไหมละลายและเข็ม”โล่หวินหลานยื่นมือมานานแต่ไม่มีการตอบสนองใดๆหันหลังกลับไปเห็นเย่หวินกำลังยืนเหม่อเมื่อครู่นางยังดีๆอยู่เลยทำไมตอนนี้เริ่มเหม่อล่ะ? โล่หวินหลานกดเสียงตัวเองต่ำลง“เย่หวินเจ้าเป็นอะไรไป?ตอนทำการผ่าตัดต้องตั้งสติมากๆอย่าไปแบ่งใจให้อย่างอื่น” พอพูดจบนางก็ยื่นมือไปหยิบเครื่องมือที่ตลับยาและเริ่มเย็บแผล ผู้ที่ถูกว่าตักเตือนอย่าเย่หวินรู้สึกอึดอัดเบาๆนางคิดในใจว่าโล่หวินหลานไม่ยุติธรรมพระชายาจิตใจอ่อนโยนช่วยรักษาหรูซูแต่นางกลับไม่คิดแบบนี้ ตอนที่เย็บแผลเสร็จหรูซูยังไม่ฟื้นโล่หวินหลานมองไปยังช่วงสะโพกที่ขาวเนียนของนางมีรอยแผลคล้ายรูปตะขาบนางส่ายหัวเบาๆยังดีจุดที่บาดเจ็บคือส่วนสะโพกถ้าเป็นจุดอื่นสำหรับสาวน้อยแล้วคงทำให้ผิวไม่สวย “พระชายาจะดื่มน้ำหน่อยเถอะเจ้าค่ะและล้างหน้าแต่งตัวอีกรอบ”เย่หวินเทน้ำเย็นและตามความน้ำร้อนให้นางล้างหน้า โล่หวินหลานเองก็รู้สึกกระเหยน้ำเหมือนกันพอดื่มน้ำเสร็จและล้างหน้าอีกรอบและออกไปข้างนอก พอเปิดประตูออกไปเห็นโม่ฉีหมิงและสวินโม่ยืนรอนางอยู่ตรงหน้าประตูโม่ฉีหมิงเหมือนภูเขาหินที่ไม่ขยับเขาใช้สายตาเย็นชาจ้องนางปากของเขาเม้มเป็นเส้นตรงไม่พูดไม่จาใดๆ นี่เขาโกรธอยู่ใช่ไหม?ตอนที่เขาโกรธเขามักจะเม้มปากให้แน่นๆรู้สึกแววตาของเขาเต็มไปด้วยความเฉยชาแค่นางเดาไม่ออกจริงๆว่าเขาโกรธอะไร?หรือเป็นเพราะนางช่วยหรูซู? โล่หวินหลานนั่งลงข้างๆเขาและถามขึ้น“เป็นอะไรไป?” แววตาของโม่ฉีหมิงยังคงเหมือนเดิมและจับแก้วบนมือหมุนไปหมุนมายังคงเฉยชายไปสักพักและพูดขึ้นด้วยเสียงนิ่งเฉย“ต่อไปอย่ายุ่งกับบ่าวนั้นเยอะไม่ใช่ทุกคนที่เจ้าสมควรต้องช่วย” พูดจบเขาไม่สนสีหน้าที่รู้สึกแปลกใจของโล่หวินหลานเข็นรถเข็นของตัวเองออกจากประตู สวินโม่ที่อยู่ข้างๆเห็นโม่ฉีหมิงจากไปทีแรกอยากจะถามเที่มาของเรื่องอย่างชัดเจนทีแรกอยากช่วยทั้งสองดีกันแต่ดูท่าทางของนางตอนนี้ถึงถามไปก็ไม่ได้คำตอบอะไร ออกจากที่นี่ก่อนดีกว่าไม้งั้นเดี๋ยวจะพลอยซวยไปด้วย “พระชายาข้าไปก่อนมีเรื่องอะไรก็ส่งคนมาบอกข้าได้”สวินโม่พูดจบและรีบเดินออกจากประตู ทั้งสองเดินจากไปอย่างติดๆอย่างนี้ทำให้นางรู้สึกพึ่งใครไม่ได้เลยนี่เป็นครั้งแรกที่นางรักษาคนแล้วเหมือนทำผิด นางพลาดมือข้างเดียวลงบนเก้าอี้และยิ้มแห้ง “พระชายาเจ้าคะพระชายาเจ้าค่ะ......”เย่หวินเปล่งเสียงเรียกไปสองครั้งแต้ไม่ได้ยินโล่หวินหลานตอบกลับยิ้มของนางเต็มไปความเย็นชานางเรียกแม่หญิงด้วยความเป็นห่วง “ข้าไม่เป็นไร”โล่หวินหลานลุกขึ้นและเข้าในตำหนักตัวเองเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเปลี่ยนเสื้อกราวของตัวเองลงและให้เย่หวินตักน้ำมาอาบน้ำ สมัยก่อนอะไรก็ดีไปหมดยื่นมือใส่เสื้ออ้าปากกินข้าวมีแค่ของใช้บางอย่างที่มีไม่ครบไม่ค่อยอำนวยความสะดวกเท่าสมัยนี้อย่างเช่นตอนอาบน้ำ นางนั่งอยู่ในห้องนอนรอให้บ่าวต้มน้ำร้อนและผสมน้ำเย็นเทเข้าไปในอ่างไม้นี่ใช้เวลาอาบน้ำจนธูปหนึ่งเล่มเกือบดับคนสมัยก่อนเน้นเวลาอาบน้ำมากโรบกลีบดอกกุหลาบดอกมะลิหยดน้ำหอมและมีการนวดเวลาตอนอาบน้ำหมอนวดฝีมือกว่าระดับโรงแรม5ดาว แต่ว่าโล่หวินหลานรู้สึกเหนื่อยตรงที่กลัวการเปลือยกายนี่ไม่ใช่แค่สูญเสียทรัพยากรมนุษย์และทรัพยากรน้ำร่างของนางต้องเปลือยเปล่าสำหรับหญิงที่รักนวลสงวนตัวคงไม่ชินยิ่งวันนี้นางรู้สึกแย่นางมองบ่าวผสมน้ำเสร็จก็ให้พวกนางออกไป นางอยากอยู่คนเดียวเพื่อผ่อนคลายๆหน่อยและพิงตัวลงตรงอ่างไม้อาบความเหน็ดเหนื่อยออกไปให้หมดน้ำอุ่นทำความสะอาดความคิดของนางวันนี้ให้หมด แค่แววตาอันเย็นชาของโม่ฉีหมิงยังคงติดตานางอยู่ โล่หวินหลานค่อยๆหลับตาลงนางคร่ำเคร่งอยู่ท่ามกลางความอบอุ่นและไอร้อนของน้ำบรรยากาศของห้องเต็มไปด้วยไอร้อนที่แสนอบอุ่นเหมือนนางกำลังหลุดไปในโลกที่ดุจดั่งสวรรค์ ทันใดนั้นข้างหูของนางมีเสียงแหบๆดังขึ้นเบาๆ“หวินหลานอาบได้สบายไหม?” คนที่กำลังผ่อนคลายท่ามกลางไอร้อนอย่างโล่หวินหลานสะดุ้งขึ้นทั้งตัวของนางถอยไปพิงอยู่ข้างหลังสุดน้ำที่อาบกระเด็นขึ้นทำให้โม่ฉีหมิงเปียกไปทั้งตัวนางมองเขาด้วยสายตาที่ตกใจ “เจ้าเจ้าเจ้าทำไมจู่ๆถึงเข้ามาที่นี่ได้?”โล่ฉีหมิงเริ่มหน้าแดงแบะจ้องหน้าเขาด้วยความเขินอายแล้วถามขึ้นอย่างติดๆขัดๆ โม่ฉีหมิงใช้ตาอันเหลียวยาวกวาดสายตามองตัวของนางแล้วขมวดคิ้วขึ้นเขาจ้องไปยังไหปลาร้าของนาง“ที่นี่เป็นที่ของข้ามีที่ไหนบ้างที่ข้าไปไม่ได้?” ไหปลาร้าอันผ่องใสของนางปรากฎต่อหน้าเขาแสงเทียนในห้องมืดมัวเพราะไอร้อนของน้ำระเหยขึ้นมาแววตาของเขายิ่งอยู่ยิ่งเปล่งประกายและจ้องนางแบบไม่กระพริบตาเลยเหมือนกำลังจะกลืนกินนางสดๆ สังเกตเห็นถึงแววตาของเขาโล่หวินหลานดึงผ้าที่อยู่ขอบอ่างไม้เพื่อติดช่วงล่างของคอและมองไปที่เขา“ท่านพี่หันหลังไปหน่อยได้ไหม?” ถึงแม้เขาสองคนจะเป็นคู่สามีภรรยาแต่เป็นแค่ในนามเท่านั้นจริงๆแล้วทั้งสองไม่ได้รักกันจริงนางถูกชายผู้หนึ่งมองตอนนางอาบน้ำเป็นเรื่องที่น่าอับอาย โม่ฉีหมิงจับรถเข็นของตัวเองให้แน่นขึ้นภายใต้แววตาของเขาสื่อให้เห็นว่าเขาต้องการอะไรบางอย่างโล่หวินหลานยิ่งมองแล้วยิ่งรู้สึกกลัวกลัวว่าเขาจะบุกและโจมตีเข้ามาอย่างสัตว์ป่านางไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงแต่นางรู้สึกว่าเขาอยู่ที่นี่ไม่ได้ “มาเอาให้ข้า”โม่ฉี่หมิงยับยั้งความต้องการของตนไว้และสงบอารมณ์เร่าร้อนลงควบคุมตัวเองและใช้น้ำเสียงอ่อนหวานคุยกับนาง เขายื่นมือไปจับผ้าบนมือของนางถือโอกาสตอนที่นางเผลอก็เอาผ้าไปชุบน้ำในอ่างแววตาของโม่ฉีหมิงยังคงเหมือนเดิม“หันหลังมา” เขาจะทำอะไร?โล่หวินหลานขมวดคิ้วขึ้นนางหันหลังไปผ้าที่เปียกและอุ่นกำลังเช็ดแผ่นหลังของนางไปๆมาๆ นึกไม่ถึงว่าโม่ฉีหมิงจะคล่องแคล่วเหมือนเคนฝึกฝนมา.......โล่หวินหลานทำความเข้าใจอะไรที่เรียกเคยฝึกมา? นางหันหน้าไปเห็นเพียงความหล่อเหลาของเขาและสายตาที่มีเสน่ห์ท่าทีที่เขาตั้งใจทำอะไรมันเป็นภาพความทรงจำที่มีค่ามาก “หวินหลานกำลังโกรธหรือ?”โม่ฉีหมิงใช้เสียงต่ำกระซิบข้างหูของนางทำให้นางรู้สึกคันและเสียวหูมากหัวใจของนางเต้นรัวๆ สิ่งที่โล่หวินหลานทนไม่ได้ที่สุดคือเขาใช้เสียงอันแหบเรียกชื่อของนางเบาๆอย่างนี้เหมือนตัวเองกำลังจะโดนเขาลากเข้าไปอยู่ในโลกของเขา “โกรธ?ทำไมน้องต้องโกรธด้วยเจ้าคะ?นางถามกลับถ้าเป็นเรื่องที่เมื่อครู่นางช่วยหรูซูนางหายโกรธไปแล้ว โม่ฉีหมิงนึกว่านางโกรธใช้สายตาอันหนักแน่นของเขาจ้องเส้นผมที่กึ่งเปียกกึ่งแห้งดุจดั่งสาหร่ายทะเลพากอยู่บนหลังอันขาวเนียนของนางสายตาของเขาจ้องมองจนสบอารมณ์เขาวางผ้าลงมือใหญ่หนาของเขาลูบหน้าของนางและเอาผมของนางรวบไปหลังหู จู่ๆเขาก็รู้สึกหน้าตาของนางตอนโกรธช่างน่าเกียจน่าชังเขากำลังตัวเองเก็บกดและกำเสียงต่ำลงเพื่อทำเสียงญาติดีกับนาง“หวินหลานทีหลังเจ้าอยากทำอะไรก็ตามอำเภอใจเลยนะแค่เจ้ามีความสุขก็พอดีไหม?” โล่หวินหลานไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรไปจู่ๆก็พูดคำพูดแบบนี้ที่ผ่านมาเขาไม่ได้เป็นคนที่อ่อนโยนและเห็นแก่ตวามรู้สึกของอีกฝ่ายนางหันไปมองเขาด้วยความประหลาดใจไอแห่งความร้อนของน้ำทำให้มองเขาไม่ชัดเจนตัวของนางค่อยๆไหลลงไปจมที่น้ำ “ฉีหมิงน้องจะลุกขึ้นแล้วเสด็จพี่หันไปหน่อยได้ไหม?”โล่หวินหลานชี้ไปที่กั้นข้างนอกนางตัดสินใจลุกขึ้นเพราะถ้าแช่นานไปจะทำให้ผิวมีริ้วรอย โม่ฉีหมิงเห็นนางแล้วรู้สึกใจคอไม่ดีจริงๆเขาเลยค่อยๆหมุนล้อรถเข็นออกไปด้านหลังของเขามีเสียงหยดน้ำดังขึ้นในท่ามกลางห้องที่เงียบสงบยิ่งทำให้ได้ยินเสียงชัดเจนขึ้นเขาควบคุมความต้องการของตัวเองเขาคิดว่าทำแบบนี้ไม่ได้เขาไม่อยากทำร้ายนาง โชคดีที่เขายังมีความสามารถในการควบคุมตัวเองและเขากำลังหัวเราะเยาะตัวเองทำไมถึงได้ควบคุมตัวเองไม่ได้ง่ายๆอย่างนี้ล่ะ? เสียงในใจของเขาได้สงบลงโล่หวินหลานสวมใส่ชุดสีขาวและผูกโบว์ด้วยผ้าตะข่ายในโทนสีเดียวกันและผมของนางที่ยังแห้งไม่สนิทดุจดั่งสาหร่ายที่พากยาวไปถึงเอวหน้าที่ไม่ผ่านการแต่งใดๆของนางดูผุดผ่องและสวยงาม “ฉีหมิง.......”โล่ฉีหมิงเรียกเสียงเบาด้วยความเขินอาย ยังไม่ทันฟังนางพูดจบโม่ฉีหมิงรีบพูดแทรกขึ้นกดเสียงที่แหบลง“เดี๋ยวอีกไม่กี่วันพวกข้าไปเมืองอูด้วยกันถือว่าไปพักผ่อนหย่อนใจ” เมืองอู?จู่ๆไปที่โน่นทำอะไร?ถึงแม้โล่หวินหลานมาหลุดในโลกสมัยโบราณไม่นานแต่นางเคยทำความเข้าใจอาณาเขตนี้ทั้งอาณาเขตโม่ฉีมีเมืองอะไรบ้างนางรู้หมดและเมืองเมืองอูเป็นที่ๆเต็มไปด้วยธรรมชาติและอุดมสมบูรณ์และเป็นเมืองที่งดงามน่าประทับมากๆเหมือนแหล่งท่องเที่ยวของหางโจวตอนนี้ นี่เขาอยากนางไปพักผ่อนหย่อนใจจริงๆหรือ?ช่วงนี้ในวังเกิดเรื่องวุนวายมากมายแค่เรื่องของเวินอ๋องกับตระกูลเย่ก็ปวดหัวมากพอละพวกเขาไปเมืองอูไม่กี่วันเรื่องพวกนี้จะเกิดการเปลี่ยนแปลงไหม? “เป็นอะไรไป?เกิดอะไรขึ้นหรือไม่?”โล่หวินหลานขมวดคิ้วถามขึ้น โม่ฉีหมิงหัวเราะถึง“ข้าแค่เห็นว่าเจ้าช่วงนี้ดูเหนื่อยๆเลยพาเจ้าไปพักผ่อนหย่อนใจก็แค่นี้” “ดีพอดีช่วงนี้ในวังก็เกิดเรื่องมากมายออกไปข้างนอกเดินเล่นๆหน่อยก็ดี”อารมณ์ของโล่หวินหลานจู่ๆก็ร่าเริงขึ้นมา อากาศของสมัยก่อนสดชื่นมากๆวิวสวยถ้าไม่ได้ไปเที่ยวแบบธรรมชาติคงจะเป็นเรื่องที่น่าเสียดายมาก โม่ฉีหมิงพูดจบแล้วจากไปแสงอาทิตย์อันเจิดจ้าสอดส่องลงบนพื้นนางจับประตูที่ทำจากไม้ไว้ โล่หวินหลานเอายาในตลับที่มีประโยชน์ต่อหรูซูขึ้นมาและให้พวกบ่าวที่อยู่ในห้องให้ไปช่วยทายา ไหนๆโม่ฉีหมิงไม่อยากให้นางเข้าใกล้หรูซูนางก็จะไม่ไปอีกทั้งสองต้องใช้ชีวิตคู่เรื่องที่นางสามารถทำได้ก็คือไม่ทำให้โม่ฉีหมิงโกรธ ถ้าเพื่อบ่าวที่ช่วยมากลางทางมาทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาต้องแตกแยกก็จะไม่ดี โล่หวินหลานจับพู่กันที่โม่ฉีหมิงให้นางจุ่มหมึกเบาๆมองกระดาษที่วางอยู่ต่อหน้าใช้พู่กันเขียนลง “พระชายาเจ้าค่ะหรูซูมาแล้วเจ้าค่ะ”เย่หวินเข้ามาจากประตูเพื่อมารายงานนาง