ตอนที่79ลักพาตัว

ต๭นที่79ลักพาตัว เสียงที่ดังจากทางโน่นค่อยๆเบาลงพวกเขารีบเรียกพนักงานมาเก็บเงินโล่หวินหลานก็ไม่ได้ฟังอีกต่อไปแค่นี้ก็เกินพอแล้วเวินอ๋องพูดเรื่องอะไรที่ใส่ร้ายนางแบบเสียๆหายๆต่อหน้าเย่เซียวหลัวพอแล้วนางไม่อยากทนฟังอีกแล้ว “เวินอ๋องตั้งใจพูดคำพูดพวกนี้ให้เย่เซียวหลัวได้ยินหรอ?”โล่หวินหลานมองหน้าโม่ฉีหมิงและถามขึ้น สายตาของเขาแหลมคมเหมือนดาบแล้วค่อยๆกวาดสายตาไปมองประตูไม้บานนั้นอารมณ์ของเขาจะดีกว่าโล่หวินหลานได้ยังไง?เรื่ององค์รัชทายาทชอบโล่หวินหลานถึงแม้เรื่องนี้เขาจะรู้ดีแต่พอมาฟังจากปากของคนอื่นก็รู้สึกไม่สบายใจ เขาพูดด้วยเสียงเย็นชาขึ้น“ไม่ฟังแค่ตั้งใจจะพูดเขาก็คืออยากจะทำให้เย่เซียวหลัวและชกุมารได้แตกแยกกันเมื่อสร้างความน่าเชื่อถือให้เย่เซียวหลัวและทำให้ความสัมพันธ์ของตระกูลเย่ดีมากยิ่งขึ้น เป็นตระกูลเย่อีกแล้วหรือทำไมตระกูลเย่ชอบทำให้เกิดแต่เรื่องลำบากอยู่เรื่อยความไม่สงบสุขของราชวังก็มีอยู่แล้วยิ่งพวกเขาชอบมาสร้างความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนขึ้นและยังทำให้นางมีส่วนเข้าไปพัวพันกับเรื่องแบบนี้อีก นางก็ยังกังวลอยู่เลยถ้าเย่เซียวหลัวเอาเรื่องที่องค์รัชทายาทชอบนางไปเปล่าประกาศให้คนอื่นรู้จะทำเยี่ยงไร? นางกำลังคิดในใจและพูดออกมา”ดูเหมือนว่าเย่เซียวหลัวเริ่มที่จะเชื่อใจเขาแล้วแต่เจ้าไม่ได้เคยบอกหรอว่าตระกูลจะไม่ไปเกี่ยวข้องกับเรื่องในราชวังอีกไม่ใช่หรือ?แล้วทำไมเวินอ๋องยังทำแบบนี้อยู่? แววตาของโม่ฉีหมิงดูสงบลงลูกตาอันคมดำของเขาที่เต็มไปด้วยความเย็นชาแล้วพูดถึง“เขาคิดว่าถ้าเขาสามารถทำให้ความสัมพันธ์ของมารทยาทและเย่เซียวหลัวแตกกันก็เหมือนนั่งตกปลาเฉยก็ได้ปลาถ้าเป็นอย่างนี้ตระกูลเย่ก็จะมีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีกับองค์รัชทายาทเขาสามารถพูดคำพูดดีๆความสัมพันธ์ก็จะเป็นได้แค่เท่านั้น” “เมื่อครู่เวินอ๋องตั้งใจจะใกล้ชิดเย่เซียวหลัวดูจากอย่างนี้แล้วความสัมพันธ์ของพวกเขาก็ไม่ธรรมดา”โล่หวินหลานจับแก้วเหล้าไว้บนมือแล้วหมุนแก้วไปเรือยๆ ฉินหยิ่นและเย่หวินอยู่ข้างๆกำลังฟังพวกเขาวิเคราะห์ความสัมพันธ์ต่างๆฟังแล้วเหมือนจะซับซ้อนมากๆแต่สุดท้ายก็อยากจะฟังต่ออยู่ดี โม่ฉีหมิงยิ้มแห้งและตอบกลับ“ตั้งแต่ที่เวินอ๋องพาเย่เซียวหลัวกลับจากเย่นเหมียวไปจิงเฉิงเขาก็ได้วางแผนไว้เรียบร้อยถ้าเย่เซียวหลัวฟังคำพูดของเวินอ๋องเชื่อว่าองค์รัชทายาทชอบนางเย่เซียวหลัวจะทำอย่างไร?“ สายตาของเขามองมาที่โล่หวินหลานเหมือนกำลังรอคำตอบจากนาง ตั้งแต่ที่องค์รัชทายาทและเย่เซียวหลัวยังอยู่ในท้องมารดาพวกเขาก็ถูกหมั้นหมายกันแต่องค์รัชทายาทกลับชอบหญิงอื่นเย่เซียวหลัวก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับองค์รัชทายาทเหมือนกันเวินอ๋องบางอย่างทำอะไรบางอย่างเพราะรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเย่เซียวหลัวจะทำอะไร และหลังจากที่วิเคราะห์เหตุผลต่างๆแล้วทำความเข้าใจความคิดของทุกคนโล่หวินหลานในใจมีเงื่อนงำอะไรบางอย่างอยู่แล้วและบวกกับเวินอ๋องพยายามตั้งใจทำดีกับเย่เซียวหลัวนางเดาออกอยู่แล้วเย่เซียวหลัวจะทำอะไร “ถ้าเป็นอย่างนี้พวกเราช่วยพวกเขาก่อนไม่ดีกว่าหรือ?”โล่หวินหลานลืมตาโตๆมุมปากนางกระตุกขึ้นเผยยิ้มเบาๆ “ได้”โม่ฉีหมิงพยักหน้า พอทำความเข้าใจกับเรื่องทั้งหมดแล้วทั้งสองรู้สึกหายเครียดเบาๆเมื่อรู้ว่าฝ่ายตรงข้ามต้องการทำอะไรก็ต้องรับมือกับมัน อาหารบนโต๊ะเย็นหมดพอดีมีแค่ของหวานยังหายเย็นไม่เป็นโล่หวินหลานเอาขนมถั่วเขียวขึ้นมากินอีกรอบและจับแก้วที่อยู่บนโต๊ะดื่มแค่คำเดียวก็หมดแล้ว ทันใดนั้นนางรู้สึกติดคอจนอยากไอขึ้นมาใบหน้าของนางเริ่มแดงโม่ฉีหมิงก็รีบไปช่วยนางทุบหลังใบหน้าอันเฉยชาของเขามองไปยังนางที่กระทำอะไรไม่ระวังแววตาของเขาดูค่อยๆใจเย็นลงและเทน้ำให้นางดื่มอีกรอบ “นี่เป็นเป็นเหล้าเอาเถอะ“โล่หวินหลานไอเสร็จคิ้วของนางขมวดขึ้น เย่หวินและฉินหยิ่นนึกว่าเกิดอะไรขึ้นสักทีที่แท้คือเอาผิดแก้วทั้งสองมองหน้ากันและยิ้มให้กัน โม่ฉีหมิงถอนหายใจไปหนักๆและยกแก้วน้ำให้นางนางดื่มน้ำให้หมดแล้วคามือเขาแต่คอยังรู้สึกขมและร้อนแรงจนไปถึงในกระเพาะในท้องเต็มไปด้วยความร้อนแรงนึกไม่ถึงเลยว่าเหล้านี้จะแรงได้ขนาดนี้ “ดีขึ้นหรือยัง?ต้องว่าเจ้ายังไงดี?”น้ำเสียงของโม่ฉีหมิงเหมือนไร้ความอททนเขาค่อยๆก้มหน้าลงและใช้สายตาที่อ่อนโยนมองนาง ใบหน้าของนางยังแดงอยู่ริมฝีปากบวมขึ้นเพราะจากการดื่มเหล้ามุมปากยังมีร่องรอยของเหล้าที่เมื่อกี้ดื่มหลงเหลืออยู่โม่ฉีหมิงจึงเอาผ้าเช็คหน้าของตัวเองค่อยๆเช็คมุมปากของนาง ผ่านไปสักพักหน้าของนางเริ่มแดงขึ้นอีกรอบนางกำลังจ้องมองการกระทำของโม่ฉีหมิงที่ดูอ่อนโยนรู้สึกเหมือนไม่อยากเชื่อเลยว่าเป็นเขา “ไปกันเถอะ”โม่ฉีหมิงจับจมูกของนาง เรื่องที่ได้ฟังก็ฟังจบแล้วเรื่องที่ต้องทำก็ทำแล้วการมาเที่ยวเมืองอูครั้งนี้ทำในเรื่องที่สำคัญที่สุดเสร็จก็ควรกลับจิงเฉิง โล่หวินหลานตามหลังเขาไปและถามขึ้นแบบค้างคาใจ“ฉีหมิงเจ้ารู้ได้ยังไงว่าเวินอ๋องกับเย่เซียวหลัวจะมาเมืองอู?” นางตามเขาเดินไปตามระเบียงทางเดินที่สุดซับซ้อนของภัตตาคารโม่ฉีหมิงตอบกลับ“เวินอ๋องอยากจะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเย่เซียวหลัวกว่านี้ถ้าอยู่ในจิงเฉิงคงทำแบบเมื่อไหร่ไม่ได้พอดีช่วงนี้ที่เมืองอูมีเทศกาลนี่น่าจะเป็นแผนที่วางไว้ที่จะพาเย่เซียวหลัวมาที่นี่ โล่หวินหลานตอบอื้มไปสั้นๆน่าจะเป็นเพราะแบบนี้แต่ว่าโม่ฉีหมิงไม่ได้บอกความจริงไปทั้งหมดจริงๆเขาส่งคนไปสะกดรอยตามและจับจ้องเขาไว้ตลอดเวลา พอกำลังจะถึงชั้นหนึ่งพนักงานที่ร้านเห็นพวกเขาลงมาและเดินไปต้อนรับพวกเขาและเอ่ยปากออกมาโอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ ฟ้าตรงข้างนอกกำลังมืดสนิทเองนี่ก็เป็นบรรยากาศใหม่ๆอีกแบบนึงโล่หวินหลานใช้มือจับหัวของตัวเองพอเห็นถึงพ่อค้าแม่ค้าในตลาดกำลังขายของอย่างวุ่นวะวุ่นวายพวกเขาเดินอ้อมตลาดนางเข็นโม่ฉีหมิงไปยังทางลัดที่กลับตำหนักซันสุ่ย “อยู่ที่นั่นรีบไล่ตามไป”มีหญิงสาวคนหนึ่งตะโกนเสียงดังมาจากด้านหลังของพวกเขา เสียงฝีเท้าของคนเป็นฝูงดังขึ้นจากข้างหลังเสียงฝูงคนที่กำลังวิ่งอย่างเร่งรีบเหมือนกำลังไล่ตามคนดังเข้ามาในซอยโม่ฉีหมิงหันไปมองและดันโล่หวินหลานไปอยู่ข้างหลังตนเพื่ออยู่ข้างหน้าปกป้องนาง สายตาโหดเหี้ยมเหมือนตาเหยี่ยวมองไปตรงหน้าของผู้คนที่กำลังวิ่งมาฉินหยิ่นและเย่หวินปกป้องโล่หวินหลานอยู่ข้างๆที่ยืนอยู่ทั้งซ้ายและขวาทำให้บังนางไว้จากสายตาของคนพวกนั้น ตรงปากซอยทางโน่นมีฝูงคนที่สวมใส่เสื้อสีดำใบหน้าปกคลุมไปด้วยหน้ากากสีดำและถือดาบอยู่ตรงนั้นทันใดนั้นพวกเขากลับถอยให้พวกเขามีทางเดินหญิงคนหนึ่งที่สวมชุดสีดำและมัดรวมผมไว้เดินเข้ามาภายในแสงจันทร์อันน้อยนิดโล่หวินหลานก็ยังมองออกว่าเป็นหญิงสาวที่วันนั้นมาถวายผ้าให้โม่ฉีหมิงวันนั้น นึกไม่ถึงว่าตอนนั้นจะถูกปฎิเสธต่อหน้าผู้คนมากมายตอนนี้นางโกรธเคืองจนพาคนมากมายมาหาเรื่อง “โม่ฉีหมิงเหมือนนางจะหาเจ้า”โล่หวินหลานกระพริบตาจนขนตาเด้งขึ้นเด้งลงสาวที่ใครหาคนอื่นก็เป็นคนจัดการ นางกอดที่ตัวเขาจากนั้นก็ลากเย่หวินและฉินหยิ่นมาอยู่ข้างกายในเมื่อเขามาหาถึงที่แล้วจะไม่ไปกับเขาได้อย่างไร? โม่ฉีหมิงมองโล่หวินหลายอย่างเหลืออดสิ่งที่นางทำนั้นคล้ายคลึงกับเด็กน้อยแต่นั่นก็ทำให้เขารู้ว่านางรักและเป็นห่วงเขามาก "หลบไป"เสียงเรียบของเขาพูดขึ้นทำให้คนฟังกลัวโดยไม่รู้ตัว ชายตรงหน้าหันไปมองนายหญิงของตนหญิงสาวคนนั้นออกคำสั่ง：“คนที่นั่งรถเข็นนั้นเอาตัวไปที่เหลือไม่ต้อง" "ขอรับ"ชายหลายคนตรงหน้าพูดขึ้นพร้อมกันจากนั้นเดินถือดาบเข้ามา โม่ฉีหมิงยิ้มเย็นยะเยือกที่แท้ก็จะให้เขาไปกับนางจริงๆเขาจับรถเข็นแน่นไม่ขยับทางด้านฉินหยิ่นเองก็เริ่มชักดาบออกมาแล้ววาดลงบนพื้นการเสียดสีระหว่างอาวุธกับพื้นทำให้เกิดไฟลุกขึ้น "หลบไปให้หมดไม่อย่างนั้นข้าก็จะไม่เกรงใจ"ฉินหยิ่นเดินไปอยู่ตรงหน้าในมือของเขาถือดาบเาอไว้แน่น คำพูดพวกนี้เหมือนไม่สะท้กสะท้านอะไรแม่นางคนนั้นเลย：“จัดการมันจำเอาไว้จับเป็น" คนพวกนั้นพุ่งกรูเข้ามาฉินหยิ่นกระตุกยิ้มจากนั้นก็เริ่มฟันแทงกันเพียงชั่วครู่พวกเขาหยุดตรงหน้าซอย คนพวกนั้นไม่รับรู้ถึงการทำร้ายเลยเพียงแต่รู้ว่ากางเกงของตนนั้นหลวมและไม่ถึงสองวิกางเกงก็ย่นลงมา "อ๊าาา！"คนพวกนั้นทิ้งดาบในมือแล้วรีบสวมกางเกง "ร้องตะโกนทำไมพวกไร้ประโยชน์ข้าบอกให้จัดการ！"เสียงของหญิงสาวยังคงร้องตะโกนไม่หยุดนางไม่รู้ตัวเลยว่าโม่ฉีหมิงกำลังให้โอกาสนางอยู่ คนพวกนั้นมือหนึ่งจับกางเกงมือหนึ่งถือดาบแล้วพุ่งไปทางโม่ฉีหมิงทันใดนั้นเองก็มีฝุ่นตลบอบอวลฉินหยิ่นถือดาบในมือแล้วจัดการคนพวกนั้นรอบนี้เสื้อตัวบนของพวกเขาขาดไปหมด "เจ้าพวกเจ้าหยาบคาย......"แม่นางคนนั้นพูดขึ้น "พวกข้าหยาบคายหรือแม่นางกันแน่ที่หยาบคลาย?"โม่ฉีหมิงกระตุกยิ้มที่มุมปากเขามองหญิงสาวตรงหน้าอย่างเจ้าเล่ห์ ฉินหยิ่นกลับเข้ามาพร้อมบอกว่าทางซอยเล็กนั่นมีคนมาอีกกลุ่มหนึ่ง "อาหย่าหยุดเดี๋ยวนี้"เสียงของชายหนุ่มพูดดังขึ้นเสียงวิ่งของม้าก็ดังมาพร้อมกันใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ร่างหนาสวมชุดสีครามในมือถือธนูเอาไว้แล้วจับที่ไหล่ของด้วนหย่าลากนางมาที่ข้างกายเขา "พี่ใหญ่?ท่านมาได้อย่างไร?ปล่อยข้า！"ด้วนหย่าพูดและพยายามสะบัดมือเขาออก ด่องห้วนทำหน้าตาจริงจังและหยุดไม่ให้นางได้ดิ้นไมาเขาหันหลังไปบอกกับทหาร：“พวกเจ้ามัดนางเอาไว้อย่าให้นางขยับได้เด็ดขาด" กลุ่มคนจำนวนหนึ่งเดินเข้ามาและนำผ้ายาวออกมามัดที่ตัวของด่องหย่าพวกเขาแค่ทำตามคำสั่งเพียงเท่านั้น "หมิงอ๋องข้าขอประทานอภัยอาหย่าอายุยังน้อยจึงได้มีความคิดที่ผิดๆขอให้ท่านได้โปรดเมตตา"ด่องห้วนยืนตรงหน้าโม่ฉีหมิงแล้วพูดขอร้อง หากเขาไม่รู้ตัวตนของโม่ฉีหมิงทันเวลานั้นน้องสาวของเขาคงทำเรื่องร้ายแรงขึ้นแล้ว เมื่อคืนหลังจากที่กลับมาจากงานเต้นรำภูตผีด่องหย่าก็โมโหมากนางเกรี้ยวกราดกับสาวใช้ทำร้ายข้าวของให้ห้องไม่ว่าใครจะพูดยังไงนางก็ไม่ฟังสุดท้ายด่องห้วนจึงสั่งคนไปสืบมาเขาถึงได้รู้ว่าน้องสาวถูกชายท่านหนึ่งสั่งสอน จากนั้นเขาจึงให้คนไปสืบประวัติของชายผู้นั้นไม่คิดว่าเขาจะเป็นหมิงอ๋องที่เลื่องชื่อ ในคืนนั้นเองเขาก็อยากบอกความจริงกับด่องหย่าจึงได้รู้ว่าตราประทับของเขาหายไปแล้วถามจากสาวใช้จึงได้รู้ว่านางแอบเอาตราประทับของเขาไปจึงได้รีบพาคนออกมาตามหาหางกลัวว่านางจะทำความผิดลงไปไม่คิดเลยว่าสุดท้ายเขาก็มาช้าไปก้าวหนึ่ง ตอนนี้ตัวเขาเองก็เต็มไปด้วยเหงื่อเพราะเบื้องหน้าของเขาคือหมิงอ๋องที่เลื่องชื่อจึงมีความกลัวอยู่บ้าง ไม่รู้ว่าเขาจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไรหวังเพียงแต่ว่าเขาจะยอมปล่อยพวกตน