# ตอนที่ 83 ปะทะ

ต๭นที่ 83 ปะทะ เครื่องหอมโชยกลิ่นอยู่ในห้องๆหนึ่ง “ซิวเอ๋อ ช่วงนี้เจ้าเป็นอะไรไป? เจ้าก็รู้ว่าเซียวหลัวมา ทำไมถึงไม่ไปหานางล่ะ?” เย่ฮ่องเฮาอดถามไม่ได้ นางมองหน้ารัชทายาทอยู่นาน สุดท้ายเย่ฮ่องเฮาก็ตำหนิเขา ไม่ชอบแล้วจะให้ทำยังไง? จู่ๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่งโผล่มาเป็นชายาของเขา เป็นใคร ก็รับไม่ได้ทั้งนั้นจริงไหม? แต่ว่ามันก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ เขารู้สึกหดหู่มาก รัชทายาทโค้งคำนับแล้วพูดว่า “เสด็จแม่ ช่วงนี้ลูกเหนื่อยกับเรื่องของการเมืองมาก ไม่มีเวลาจริงๆ หากมีเวลา ลูกจะไปที่จวนตระกูลเย่เอง” คำพูดของรัชทายาท เย่ฮ่องเฮาเหมือนจะฟังจนเบื่อแล้ว นางขมวดคิ้ว นางเชื่อว่ารัชทายาทยุ่งเรื่องการเมืองจริง แต่ไม่เชื่อว่าเขาจะหาเวลาไม่ได้เลย “ซิวเอ๋อ จะให้แม่ต้องพูดกับเจ้าอีกกี่ครั้ง เซียวหลัวนางเป็นว่าที่ชายารัชทายาท เป็นว่าที่ฮ่องเฮา เรื่องนี้ไม่มีใครเปลี่ยนแปลงได้ เจ้าไม่อยากแต่งก็ต้องแต่ง” เย่ฮ่องเฮาพูดอย่างหนักแน่น นางไม่เชื่อว่ารัชทายาทจะไม่เข้าใจ เขาน่าจะรู้ว่าอะไรสำคัญไม่งั้นเขาจะดูแลบ้านเมืองนี้ได้ยังไง? คนทั่วแผ่นดินจะยอมรับเขาได้ยังไง? เพียงแต่ นางกลัวว่าเขาจะถูกคนหลอก นางมองทุกอย่างชัดเจน ลูกชายตัวเองคิดอะไรนางก็รู้ สิ่งที่นางทำได้ตอนนี้คือดึงสติเขากลับมาตอนที่เขายังไม่หลงไปมากกว่านี้ รัชทายาทแค่ยิ้ม เขามองไปที่ฮ่องเฮา เหมือนมองนางออก สายตาของเขาเย็นชาเหมือนคนแปลกหน้า เย่ฮ่องเฮาเห็นเขามองก็รู้สึกขนลุก สายตาของเขาเย็นชาจนน่ากลัว “เสด็จแม่ ลูกทราบแล้ว” รัชทายาทพยายามข่มความโกรธเอาไว้ ในเวลาที่เขาไม่มีทางเลือก คนอื่นยังเข้ามายุ่งวุ่นวายกับเขาอีก คนๆนั้นยังเป็นแม่ของเขาเอง ท่าทีของรัชทายาททำให้เย่ฮ่องเฮาพูดอะไรไม่ออกอีกก นางขมวดคิ้ว ในใจก็ร้อนใจมาก “รู้แล้วทำไมถึงไม่ไปทำ? พูดแล้วมันได้อะไร?” จู่ๆนางก็ตะคอกขึ้นมา เหมือนคนเป็นแม่ทั่วไปที่ตำหนิลูก ถึงแม้ภายในห้องจะมีแค่พวกเขาสองคน แต่ว่าเย่ฮ่องเฮาตำหนิแบบนี้ ในใจของรัชทายาทก็ไม่สบายใจอยู่ดี สายตาของเขาเย็นชาลง เหมือนกระบี่ที่แหลมคมกำลังจับจ้องมาที่เย่ฮ่องเฮา บรรยากาศภายในเงียบมาก พูดไม่ทันไร เย่ฮ่องเฮาก็รีบเรียกให้วี่จือเข้ามา นางกวาดสายตาไปที่รัชทายาท รัชทายาทไม่ได้คิดถึงเย่เซียวหลัว แต่เย่เซียวหลัวกลับคิดถึงรัชทายาทขึ้นมา มันทำให้นางแปลกใจมาก วี่จื่อถวายพระพรเย่ฮ่องเฮา เดิมจะให้เอาให้นางดู แต่ว่ายังไม่ทันให้ ก็ถูกรัชทายาทแย่งไป “เสด็จแม่ ท่านควรจะให้เกียรติเซียวหลัวมากกว่านี้” รัชทายาทกำมือแน่น แล้วก็จากไป ฮ่องเฮาโกรธและเรียกเขา นางขวางข้าวของที่อยู่ข้างๆออกไป นี่น่ะหรอลูกชายที่นางเลี้ยงมากับมือ คิดไม่ถึงว่าจะอกตัญญูขนาดนี้ มีอะไรก็คิดจะปิดนาง? วี่จื่อรีบเข้าไปห้าม พยุงนาง คิดอยากจะพูดอะไร แต่คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้นางจะผลักวี่จื่ออก แล้วนั่งลง “เจ้าออกไปเถอะ ข้าอยากอยู่คนเดียว” น้ำเสียงของฮ่องเฮาสั่นเครือ สถานการณ์แบบนี้ทำให้วี่จื่อพูดอะไรไม่ออก นางมองแล้วก็ออกไป ภายในส่วยซินเก๋อ เถ้าแก่รู้ว่ามีแขกสำคัญมาเยือน ก็เลยเอาของดีของร้านออกมา ให้เสี่ยวเอ้อเอาขึ้นไปให้ทั้งสองคน “บรรยากาศที่นี่ไม่เลวเลย ดีกว่าที่จวนอีก วันๆอยู่แต่ในจวน ข้าจะบ้าตายอยู่แล้ว” เย่เซียวหลัวยืนอยู่ริมหน้าต่าง บิดขี้เกียจ คำพูดแบบนี้ในสายตาของเวินอ๋อง กลับมีความหมายที่ต่างออกไป ทุกครั้งนางชอบออกมาเที่ยวกับเขา และเริ่มเชื่อในตัวเขา นี่ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี ขอแค่ตระกูลเย่ยังไงอยู่ ควบคุมเย่เซียวหลัวไว้ ทุกอย่างก็ง่ายขึ้น “แน่นอน ไต้เท้าเย่ไม่ควรให้เจ้าอยู่แต่ในจวน น่าจะให้เจ้าออกมาเรียนรู้อะไรข้างนอกบ้าง” เวินอ๋องพูดกับเย่เซียวหลัวด้วยท่าทีที่อ่อนโยนและมีรอยยิ้ม เย่เซียวหลัวหันหน้ากลับมา เห็นเขากำลังยิ้มอยู่พอดี สายตาของเขามันบริสุทธิ์ หน้าตาที่หล่อเหลามันมีความจริงใจแฝงอยู่ จู่ๆนางก็รู้สึกว่าหัวใจนางเต้นแรงมาก นางไม่สามารถควบคุมหัวใจให้หยุดเต้นได้ นางค่อยๆเดินมาที่เก้าอี้ กำลังจะพูดอะไร เสี่ยวเอ้อก็เคาะประตู “ลูกค้าทั้งสอง ชาของพวกท่านได้แล้ว” เสี่ยวเอ้อเดินเข้ามา สายตามองไปที่โต๊ะ ยิ้มแล้วก็วางชาลง แต่ว่าไม่ระวังทำผ้าตก เขายื่นมือไปรับ ขณะที่ยื่นมือไปจับผ้า ก็ได้ยินเสียงของตก กล่องสีน้ำตาลตกลงมาจากโต๊ะ “ขออภัย ขออภัย ขออภัยจริงๆ” เสี่ยวเอ้อรู้สึกว่าตัวเขาก่อเรื่องให้แล้ว รีบขอขมายกใหญ่ เขารีบยื่นมือไปเก็บกล่องบนพื้นขึ้นมา เมื่อเปิดกล่องออก ขวดด้านในสองขวดแตกหมดแล้ว กลิ่นหอมโชยออกมาทั่วห้อง กลิ่นของมันผสมกันเป็นหนึ่งเดียว เครื่องหอมนี้เป็นของที่เมื่อเช้าเย่เซียวหลัวซื้อมา แค่อยากให้เวินอ๋องทำอะไรให้นางบ้าง ไม่ได้ชอบมากขนาดนั้น ยังไงนางก็เป็นถึงคุณหนูสามของตระกูลเย่ เครื่องหอมมีอะไรบ้างที่ยังไม่มี แตกก็แตก แต่ว่ากลิ่นของมันโชยเข้าจมูกหนักมาก “ทำไมไม่ระวังแบบนี้? ยังไม่รีบเก็บอีก” เวินอ๋องอุดจมูก แต่ก็ไม่ได้พูดมาก “ได้ได้ได้ ข้าจะรีบไปเอาของมาทำความสะอาดให้” เสี่ยวเอ้อพยักหน้าแล้วก็ออกไป ประตูถูกปิด ภายในห้องเงียบมาก เย่เซียวหลัวมองดูที่พื้นแล้วก็ขมวดคิ้ว กลิ่นเครื่องหอมฉุนมาก กลิ่นลอยเข้าจมูกนางหนักมาก มันหอมมาก และทำให้ตัวของนางเร้าร้อน เวินอ๋องเองก็รู้สึกไม่ต่างกับเย่เซียวหลัว จู่ๆเขาก็มึนหัว เขาเห็นนางเป็นภาพซ้อน ภาพของโล่หวินหลานมันอยู่ในสายตาของเขา ภาพตอนที่นางกำลังยิ้ม ตัวของเขารุ่มร้อนจนทรมาน ทันใดนั้นเองก็มีร่างกายอันอ่อนนุ่มโผเข้าสู่อ้อมกอดของเขา เขารุ่มร้อนในตัวเขาถูกนางสะกิดขึ้นมา เขาอยากจะผลักตัวนางออก แต่ว่ามือของเขามันไม่ทำตามที่สมองสั่ง ริมฝีปากของนางกำลังรอให้เขาเข้าไปหา เขาเลียปาก แล้วก็จูบเข้าไป ริมฝีปากทั้งคู่ประกบกันอย่างดูดดื่ม เหมือนจูบยังไงก็ไม่พอสักที เขาแนบตัวชิดกับนาง “อืมอืม ......” เย่เซียวหลัวคราง นางรู้สึกว่าเหมือนนางหัวใจของนางแทบจะหลุดออกมา เหมือนตัวเองกำลังจมน้ำ หายใจไม่ออก ทรมานมาก นางโอบเอวของเวินอ๋องไว้แน่น เหมือนไม่อยากให้ตัวเองหล่นลงไป แต่ว่าตัวนางคุมไม่ได้ไถลลงไปอยู่ดี ทันใดนั้นเอง ก็มีมือขนาดใหญ่โอบมาที่เอวของนาง นางถูกอุ้มแล้วมาวางที่เตียงข้างๆ เขาทับอยู่บนตัวนาง เหมือนอยากจะได้มากกว่านี้ จู่ๆประตูก็เปิดขึ้นมา ขัดจังหวะพวกเขาพลอดรักกัน เวินอ๋องไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้ เขาเอาปากออกจากปากของเย่เซียวหลัว แล้วลุกออกจากตัวนาง แต่ว่าเขายืนไม่นิ่ง เขามองเห็นคนที่เขามาชัดเจนมาก เขาถูกคนๆนั้นชก รัชทายาทยืนอยู่ตรงหน้าเขา เขาโกรธมาก “เวินอ๋อง เจ้ารู้ไหมว่าเจ้าทำอะไรอยู่?” เสียงของรัชทายาทโกรธมาก เขาพยายามข่มอารมณ์เอาไว้ ไม่ให้เห็นว่าตัวเขาสั่น ความโกรธของเขามันไม่ได้ธรรมดาเลย หากไม่ใช่ว่าเขาควบคุมตัวเองเอาไว้ เขาไม่รู้ว่าตัวเองจะทำอะไรอีก ถึงแม้เขาจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับเย่เซียวหลัว แต่ว่านางเป็นคู่หมั่นเขามาตั้งแต่เล็ก พูดง่ายๆ ต่อให้ตอนนี้นางจะเหมือนคนแปลกหน้า เขาก็รู้สึกว่านางถูกหยาบเกียรติ อีกทั้งคนที่ทำนั้นเป็นคนใน หากเรื่องนี้แพร่ออกไป พวกเขาจะมีหน้าไปพบใครได้อีก? ยังดีที่เขามาคนเดียว ไม่มีใครรู้เห็นด้วย เวินอ๋องถูกตีจนถอยไปที่มุมกำแพง ของบนโต๊ะแตกกระจาย เขาขมวดคิ้ว เขาเหมือนได้สติกลับมา เช็ดเลือดที่ปาก เขายกหมัดขึ้นมาจะชกไปที่หน้าของรัชทายาท ทั่งคู่ทะเลาะกันรุนแรงแบบไม่มีใครยอมใคร ยังเห็นไม่ชัดว่าเกิดอะไรขึ้นเย่เซียนหลัวก็ได้สติคืนม นางรู้สึกอายรีบดึงเสื้อมาปิด หลังจากแต่งตัวแล้ว ก็รีบลุกออกมา “เลิกสู้กันได้แล้ว อย่าตีกัน หยุดนะ” เย่เซียวหลัวตะโกน นางมองเงาของเวินอ๋องโฉบไปโฉบมา ใบหน้าของเขามีแต่รอยเลือดเต็มไปหมด เสียงตะโกนของนางไม่เป็นผลเลย พวกเขาแทบไม่ได้ยินที่นางพูด ยังคงสู้กันต่อไป นางร้อนใจมาก ก็เลยลุกขึ้นไปยืนขวางพวกเขาสองคนเอาไว้ หมัดของทั้งคู่กำลังจะซัดใส่หน้าของอีกฝ่าย แต่พวกเขาเห็นเย่เซียวหลัวมาขวางก็เลยหยุดมือ รัชทายาทจ้องไปที่เวินอ๋องอย่างโหด เขาเช็ดรอยเลือด แล้วก็ค่อยเดินมาที่โต๊ะ แต่ว่าเขาเห็นเย่เซียนหลัวร้องไห้พยุงเวินอ๋อง ในใจของเขารู้สึกแย่มาก ที่แท้ คนที่เป็นตัวตลกก็คือเขาเอง เขาไม่สนใจอะไรทะเลาะกับน้องชายตัวเองเพื่อเย่เซียนหลัว แต่สุดท้ายเขากลับเป็นคนที่ยุ่งมากไปเอง สิ่งที่เขาเห็นมันทำให้เขาเจ็บปวดมาก เขาสงบใจได้บ้างแล้ว ตัวเขาตอนนี้เหมือนนั่งเรือเข้าฝั่งเพียงลำพัง