ตอนที่ 86 เหลาะแหละ

ต๭นที่ 86 เหลาะแหละ บรรยากาศภายในห้องเคร่งเครียดมาก กลิ่นเหล้าโชยอยู่บนเตียง โล่หวินหลานพยายามทำให้ตัวเองผ่อนคลายที่สุด รัชทายาทรู้สึกหงุดหงิดมาก เขามองไปที่โล่หวินหลาน แล้วพูดว่า “หวินหลาน ข้าไม่รู้ว่าข้ามาที่นี่ได้ยังไง แต่ข้าอยากมามาก ข้าอยากมาเจอเจ้า อยากคุยกับเจ้า” เสียงลมหายใจที่หนักแน่นของเขาดังอยู่ในหูของโล่หวินหลาน นางรู้ว่าทำไมเขาถึงได้วู่ว่ามขนาดนี้ หากไม่ใช่เพราะนางกับโม่ฉีหมิง เขาก็คงไม่มีทางเห็นอะไรแบบนั้น สำหรับเขาแล้ว มันกระทบจิตใจมาก “รัชทายาท ชายหญิงไม่ควรใกล้ชิดกัน อีกทั้งข้าเองก็เป็นชายาของหมิงอ๋อง ท่านมีอะไร เราควรไปคุยกันที่ห้องโถง” โล่หวินหลานพยายามคุมสติ นางรู้ว่าตอนนี้สิ่งที่ทำได้คือการควบคมอารมณ์ของรัชทายาทให้ได้ ชายหญิงอยู่ในห้องนอนด้วยกันสองต่อสอง เดิมก็ทำให้คนนินทาได้แล้ว แต่โล่หวินหลานแต่งงานแล้ว หากโม่ฉีหมิงรู้เข้า เขาต้องโกรธมากแน่ๆ ดังนั้นนางจะต้องพยายามคุมสติรัชทยาทให้ได้ ให้เขาไปให้เร็วที่สุด แล้วทำทุกอย่างเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น รัชทายาทยิ้มแห้ง แสดงชัดว่าคำพูดของโล่หวินหลานไม่ได้เข้าหูเข้าเลย เขาพูดว่า “หวินหลาน ข้าแค่อยากคุยกับเจ้าสองคน สองวันมานี่ข้าเหนื่อยมาก ข้าเป็นรัชทายาทมาตั้งนาน หลายเรื่องข้าตัดสินใจเองไม่ได้เลย ต้องทำทุกอย่าง ก็เพื่อรักษาตำแหน่งรัชทายาทนี่เอาไว้ ข้าอยากได้คนที่จะอยู่ข้างๆข้าไปตลอดชีวิต แค่นั้นเอง แต่ว่า ...... แต่ว่าเพราะอะไร มันถึงได้ยากขนาดนี้?” เสียงของเขาดูเศร้า จนเงียบไป ท่ามกลางความมืด โล่หวินหลานมองไม่เห็นสีหน้าของเขา แต่ก็สัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดของเขา ตำแหน่งของเขามันก็เหมือนเป้าธนู ไม่ว่าองค์ชายแต่ละองค์จะทำอะไร มันก็พุ่งเป้ามาที่ตำแหน่งของเขาทั้งนั้น ตลอดเวลาที่ผ่านมมาเขาไม่เคยถามไถ่เรื่องของราชสำนักเลย แต่หลังจากที่เขาหายป่วย เขาถึงได้เข้ามายุ่งเรื่องการเมือง เมื่อคนๆหนึ่งเริ่มมีอำนาจ ก็จะทำให้มีศัตรูเพิ่มมากขึ้น นี่คือผลตอบแทนที่คนที่อยู่ในตำแหน่งที่สูงต้องยอมรับมัน โล่หวินหลานรู้สึกว่าตัวนางไม่อาจสู้หน้าเขาได้ เพราะเขากำลังตำหนินางอยู่ ส่วนนางก็คือคนหนึ่งที่ทำร้ายเขา นางไม่อาจจะมีเมตตาในขณะที่เห็นเขาเป็นศัตรู นางทำไม่ได้ “รัชทายาท หากท่านมาที่นี่เพื่อพูดเรื่องนี้กับข้า งั้นท่านก็กลับไปเถอะ ข้าไม่อยากฟัง” น้ำเสียงของโล่หวินหลานดูห่างเหินมาก แทบไม่มีความรู้สึกใดๆเลย คิดไม่ถึงเลยว่าคำพูดแบบห่างเหินของนาง ในสายตาของเขากลับมีความหมายเป็นอย่างอื่นได้ เขาเหมือนจะดีใจมาก “หวินหลาน ข้าจะคิดว่าเจ้ากำลังเป็นห่วงข้าใช่ไหม? เจ้ากลัวว่าหมิงอ๋องจะมาเห็น? ใช่ไหม?” โล่หวินหลานรู้สึกจนปัญญามาก นางกลัวว่าโม่ฉีหมิงจะเข้าใจผิด นางแค่คิดจะให้เขาออกไปไวไว นางพูดด้วยความห่างเหินและเย็นชาว่า “ไม่ใช่ ข้าไม่ได้เป็นห่วงอะไรท่านเลย ต่อให้ฉีหมิงเข้ามา เขาก็เชื่อใจข้าอยู่ดี ส่วนท่าน ก็จะทำให้ความสัมพันธ์ของพี่น้องต้องแตกแยก” รัชทายาทมองไปที่นางโดยไม่พูดอะไร สายตาของเขาเป็นประกาย นางสัมผัสความรู้สึกที่ออกมาจากตัวเขาได้ ความรู้สึกแปลกๆนี่มันวนเวียนอยู่นานมาก จากนั้นรัชทายาทก็หัวเราะเบาๆทำลายมัน เสียงหัวเราะของเขามันดังอยู่ในหูของนาง ฟังแล้วมันแสลงหูมาก เสียงหัวเราะนี้มันมีทั้งความโดดเดี่ยว ความเจ็บปวด ความประชดประชัน จากนั้นเขาก็หยุด แล้วเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง โล่หวินหลานคิด่าคำพูดของนางมีผล แต่เขากลับพุ่งเข้ากอดนาง เขากอดแน่นจนนางไม่อาจหายใจออกได้ เขากอดโล่หวินหลานแน่นมาก นางหายใจไม่ออก นี่มัน ...... นี่มันอะไรกัน? นางก็เลยกัดไปที่ไหล่ของเขา หลังจากที่เขาสูดหายใจเข้า ก็ยังคงกอดนางไว้อยู่ แล้วเขาก็พูดว่า “หวินหลาน หวินหลาน ข้าดีใจมาก ที่เขาไม่ได้นอนห้องเดียวกับเจ้า พวกเจ้าไม่ได้มีความรู้สึกอะไรต่อกันใช่ไหม?” คำพูดดีใจของเขาที่คิดไปเองเข้าหูของนาง นางผลักเขาออกอย่างแรง “เพลี๊ยะ” นางตบหน้าเขาอย่างแรง หน้าของรัชทายาทหันไปอีกด้านหนึ่ง รอยนิ้วมือประทับอยู่บนหน้าเขา สายตาเหลือบมองไปที่โล่หวินหลาน “ออกไป” โล่หวินหลานกัดฟันพูดอย่างโมโห บรรยากาศอันเยือกเย็น มีกลิ่นคาวเลือดโชยมา โล่หวินหลานกัดฟัน แล้วจ้องไปที่รัชทายาท บรรยากาศที่ไม่ปกติแบบนี้ รัชทายาทพลิกตัวลงจากเตียง แสงจันทร์ส่องเข้ามาในห้อง ผ้าม่านขยับตามการเคลื่อนไหวที่เขาลงจากเตียงไป จนกระทั่งเสียงหน้าต่างเปิดออก แสดงว่าเขาออกไปจากห้องแล้ว โล่หวินหลานรู้สึกโล่งใจ นางรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก นางกำผ้าห่มไว้แน่น นางสวมชุดที่บางมาก แต่ทำไมเหงื่อของนางถึงได้ออกมามากขนาดนี้ นางเอนตัวนอนลง แต่นอนไม่หลับเลยทั้งคืน ค่ำคืนดึกดื่น บ้านช่องต่างๆปิดประตูดับไฟหมดแล้ว มีเพียงขี้เหล้าสองสามคน โผล่มาตามถนนกำแพงบ้างเท่านั้น รัชทายาทเดินโซซัดโซเซไปตามถนน ดวงตาของเขาเปล่งประกายเหมือนดวงดาว แต่ว่ามันกลับแดงก่ำ ตามทางเดินมีขี้เหล้าสองคนเดินไม่ดูทางมาชนถูกเขา ขี้เหล้ามองเขาแล้วก็หัวเราะ เขาผลักพวกเขาออก ร่างของพวกเขากลิ้งไปกับพื้นไกลมาก รัชทายาทเย็นชามาก ตอนนี้เขาเหมือนภูเขาน้ำแข็งก้อนใหญ่ เขายังคิดจะลงไม้ลงมือกับพวกขี้เหล้าอีก แต่ทันใดนั้นเองก็มีเสียงตีฆ้องดังมาจากด้านหน้า มันดึงดูดให้เขามองไป เขาเดินไปตามเสียงที่ได้ยิน “คุณชาย ลองเข้าดูข้างในได้ คืนนี้เรามีสาวงามมาประมูลขายเป็นครั้งแรก ใครออกราคาสูงสุดก็จะได้ไปเลยนะ” แม่เล้าแต่งหน้าทาปากยืนเรียกลูกค้าอยู่หน้าร้าน คุณชายที่เดินผ่านหน้าร้าน ก็จะถูกพวกนางดึงเข้าไปในอีกโลกหนึ่ง ขณะที่รัชทายาทเดินผ่านหน้าร้านของนาง ก็เงยหน้าขึ้นไปมอง ด้านบนมีป้ายชื่อเขียนไว้ว่า “ยองเชียงโหลว” ยองเชียง ยองเชียง ...... เมื่อกี้เขาก็ทำไปแล้วนี่นา? ร่างกายที่บอบบางนั้น ทำให้เขาอาวรณ์เหลือเกิน เขาส่ายหน้า คิดจะเดินไป แต่ว่ามีมือคู่หนึ่งมาจับเขาเอาไว้ “คุณชายท่านนี้อย่าเพิ่งไปสิ คืนนี้แม่นางจิ่นชื่อออกรับแขกครั้งแรก หากคุณชายสนใจเข้าไปดูได้นะ” เสียงอ่อนหวานของแม่เล้าเข้าหูของรัชทายาท กลิ่นหอมของนางมันโชยเข้าจมูกอย่างแรง รัชทายาทตัวแข็งไป เขาถูกคนรั้งเอาไว้จนตัวแข็งทื่อ สายตาของเขามองไปที่แม่เล้า สายตานั่นทำให้นางต้องปล่อยมือออกจากตัวเขา แม่เล้าปล่อยมือออกจากเขา แต่ว่านางยังคงมองไปที่ตัวเขา เห็นเสื้อผ้าของใช้ด้ายทองปักลายเสื้อผ้า มีแขวนทั้งป้ายหยกและหมวก ตั้งแต่หัวจรดเท้าเป็นขุนนางใหญ่ชัดๆ แล้วนางจะปล่อยไปคุณชายฐานะดีอย่างนี้ไปได้อย่างไร? นางส่งสัญญาณไปให้แม่เล้าที่กำลังเรียกแขกคนอื่น ให้มาช่วยล่อรัชทายาทเข้าไปในร้านยองเชียงโหลว รัชทายาทผู้ซึ่งบริสุทธิ์ ในเวลานี้เขาไม่มีทางเลือก อีกทั้งวันนี้เขาก็อารมณ์ไม่ดีด้วย เริ่มจากเรื่องเย่เซียวหลัวกับเวินอ๋อง ต่อมาก็บุกเข้าไปในห้องนอนของโล่หวินหลานที่จวนหมิงอ๋องอีก แถมยังถูกนางตบหน้ามา ไม่เพียงไม่ได้รับการปลอบโยน แต่ยังทำให้เขาโมโหมากขึ้นไปอีก “ช่างเถอะ พวกเจ้าปล่อยมือเถอะ ข้าเดินเข้าไปเอง” รัชทายาทสะบัดมือ แล้วเดินขึ้นไปยังชั้นสอง มันเหมือนคนละโลกเลย เวทีที่เต็มไปด้วยการร้องเล่นเต้นรำ มีหญิงสาวมากมายกำลังเริงรำบำอยู่กลางเวที นี่น่าจะเป็นการเรียกน้ำย่อย แสดงว่าแม่นางจิ่นซื่อยังไม่ออกมา เมื่อที่นั่งเต็มเมื่อไหร่ แม่นางจิ่นซื่อก็จะออกมา รัชทายาทไม่ได้มาเพราะแม่นางจิ่นซื่อ เขามาเพื่อดื่มเหล้าเท่านั้น เพื่อระบายความโกรธ เหล่าแม่เล้าฉลาดมา สำหรับพวกนางแล้ว คนที่แต่งตัวอย่างรัชทายาทก็เหมือนเทพเจ้าการเงิน ต้องดูแลเขาอย่างดีเลย พวกนางรีบสั่งให้เสี่ยวเอ้อพารัชทายาทขึ้นไปที่ชั้นสอง แล้วเลือกที่นั่งที่ดีที่สุดให้กับเขา “คุณชาย ท่านนั่งตรงนี้นะ นี่เป็นที่นั่งที่ดีที่สุดของที่นี่ ไม่เพียงเห็นได้ชัดเจน ที่สำคัญที่สุดก็คือมันเป็นที่เห็นแม่นางจิ่นซื่อชัดเจนที่สุดด้วย” เสี่ยวเอ้อยิ้ม อธิบายตำแหน่งที่นั่งอย่างเป็นกันเอง รัชทายาทพยักหน้า ตำแหน่งนี้ไม่เลวเลย เขาหยิบเศษเงินออกมาจากเอวให้เสี่ยวเอ้อไป เขาเลยยอมจากไป ในหูของเขาเต็มไปด้วยเสียงดนตรีแล้วก็เสียงของผู้ชายที่กำลังพูดคุยกันอยู่ ในที่สุดที่นั่งก็เต็ม ทุกคนมาเพื่อแม่นางจิ่นซื่อ เมื่อที่นั่งเต็มแล้ว ก็มีเสียงตะโกนเรียกร้องหาแม่นางจิ่นซื่อ “ทุกคนเงียบก่อน แม่นางจิ่นซื่อเตรียมตัวพร้อมแล้ว อีกเดี๋ยวก็จะออกมาพบกับทุกคน ทุกคนไม่ต้องรีบร้อน” แม่เล้าสวมชุดสีแดงยืนพูดอยู่บนเวที ทำมือให้ทุกคนเงียบ รัชทายาทขมวดคิ้ว มองไปที่นางว่ากำลังจะเล่นลูกไม้อะไรอีก หลังจากแม่เล้าพูดจบ ก็ออกไป แสงไฟโดยรอบไม่รู้ถูกดับลงเมื่อไหร่ เหลือเพียงไฟที่เวทีเท่านั้นที่ยังส่องอยู่ สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่เวที พริบตาเดียวเท่านั้น ก็มีผู้หญิงนางหนึ่งลอยลงมา พร้อมกับเสียงบรรเลงพิณ เสียงพิณอันไพเราะพร้อมกับท่วงท่าที่งดงาม ทำให้ทุกคนตะลึง นางสร้างบรรยากาศที่งดงามแบบนี้ขึ้นมา นางเหมือนนางฟ้านางสวรรค์ที่ลงมายังโลกมนุษย์ ไม่รู้ว่านางขโมยหัวใจของใครไปบ้างแล้ว รัชทายาทเองก็ตะลึงไปเหมือนกัน