ตอนที่91ฆาตกรรม

ห๥ายวันมานี้ในจวนหมิงอ๋องต่างสนุกสนานครื้นเครงลวดลายการตัดกระดาษถูกตัดเป็นดอกไม้สีสันต่างๆแขวนอยู่บนห้องของโม่ฉีหมิงในห้องถูกห้อมล้อมด้วยผ้าที่ผูกเป็นดอกไม้สีแดงทั่วห้องด้านนอกเต็มไปด้วยความหนาวเย็นแต่เข้าใกล้ห้องนี้กลับทำให้รู้สึกอบอุ่นอย่างน่าแปลกใจ “แม่หญิงเย่หวินโคมสองอันนี้จะให้แขวนที่หน้าประตูใช่ไหม?”มีเสียงหนึ่งดังขึ้นข้างๆหูเย่หวิน เย่หวินหันกลับอย่างรวดเร็วด้านหน้าคือหรูซูที่ใบหน้าจิ้มลิ้มมีเสียงที่คล้ายกับพระชายามีแค่นางเป็นหนึ่งเดียวในโลกใบหน้าของนางรู้สึกเบื่อหน่ายตอบเสียงแข็ง“แขวนไปสิ” หรูซี่อยู่ข้างหลังเห็นหน้าไม่สบอารมณ์ของเย่หวินแต่กลับไม่รู้สึกอะไรหน้าตาท่าทางร่าเริงเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้นแล้วพักชายเสื้อขึ้นแล้วจึงนำโคมไปแขวน เหยียบอยู่บนเก้าอี้ท่าทางเอนเอียงไปมาหรูซูถอนหายใจมองผลงานของตัวเองอย่างภูมิใจแล้วจึงค่อยปีนลงจากบันไดยิ้มตาหยีหันไปทางเย่หวินเข้าใกล้นางมากขึ้น“พี่เย่หวินทำไมห้องของท่านอ๋องต้องจัดเตรียมเหมือนจะมีงานมงคลเลยด้วย?” เย่หวินที่อยู่ไม่มีเวลามาใส่ใจคำถามของหรูซูหันไปชี้สั่งการสาวใช้คนอื่นๆต่อทั้งวันนั้นต้องจัดเตรียมห้องให้เสร็จ ตอนที่กลับมาหรูซูยังถามไม่หยุดเย่หวินเลยกรอกตาใส่นางไปทีหนึ่ง“เรื่องที่ไม่ควรยุ่งเจ้าก็อย่ายุ่งงานในห้องซักล้างเจ้าทำเสร็จแล้วรึไง?” ถูกเย่หวินมองด้วยสายแบบนี้หรูซูก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องหาบทสนทนาคุยต่อพอนางรู้ความเคลื่อนไหวของในจวนก็รีบวิ่งออกจากห้องซักล้างทันทีพออยากจะถามเรื่องอะไรก็ตามก็จะถูกเย่หวินเบะปากใส่แล้วเดินจากไป เย่หวินมองด้วยหางตามองหรูซูท่เดินออกไปจึงได้หมุนตัวมุ่งหน้าไปยังห้องหนังสือ เคาะประตูห้องหนังสือน้ำเสียงของโม่ฉีหมิงแฝงไปด้วยความรู้สึกเย็นชาห่างเหินตอนที่เย่ฟวินเดินเข้ามาในมือของเขากำลังถือปิ่นหยกหยกที่พระชายาขว้างทิ้งจนแตกละเอียดบนโต๊ะยังมีกาวหลากหลายชนิดวางไว้ เย่หวินรู้ดีว่าหยกชิ้นนี้มีความหมายกับเขาอย่างไรนางไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีผู้หญิงคนไหนกล้าขว้างทิ้งแล้วก็ไม่เคยคิดเคยฝันว่าหลังจากที่พระชายาขว้างทิ้งแล้วไม่เพียงแต่ท่านอ๋องยังไม่ทำอะไรพระชายาอีกทั้งยังใช้กาวซ่อมกลับมาเป็นเหมือนเดิมเห็นท่านอ๋องรักใคล้พระชายาจนถอนตัวไม่ขึ้น “ท่านอ๋องห้องหอเตรียมเสร็จแล้วท่านจะไปดูตรวจสักหน่อยไหม?”เย่หวินมองไปที่โม่ฉีหมิงสีหน้าของเขายังคงเรียบเฉยปกติดูไม่ออกว่าเขาคิดอะไรอยู่ โม่ฉีหมิงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ได้แต่จับจ้องมองแต่ปิ่นหยกหยกชิ้นนั้นไม่พูดอะไรสักคำใบหน้าของเขาเต้มล้นไปด้วยความตั้งใจเย่หวินไม่รู้ว่าต้องทำยังไงได้แต่ยืนอยู่ข้างหน้าไม่กล้าพูดอะไรไม่กล้าขยับแม้แต่นิดเดียว หน้าต่างด้านนอกมีลมอ่อนๆผัดปลิวมาทำให้บรรยากาศภายในห้องเย็นสบายขึ้นมากโม่ฉีหมิงชูคีมที่อยู่ในมือขึ้นในถ้วยที่เต็มไปด้วยกาวน้ำเขาค่อยๆแปะติดปิ่นหยกหยกด้วยความระมัดระวังท่าทางของเขาช่างอบอุ่นยิ่งนักตอนที่เขากำลังทำเรื่องนี้อยู่กวาดความเย็นชาของเข่ทิ้งเหลือเพียงความมุ่งมั่นตั้งใจ เย่หวินเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่างเขาจะใช้กาวติดปิ่นหยกหยกให้เสร็จแล้วมอบให้พระชายาใหม่ โม่ฉัหมิงที่โรแมนติกขนาดนี้เป็นบุญตาของนางที่ได้เห็นเป็นครั้งแรกเขาหวังในใจลึกๆว่าพระชายาจะยอมรับท่านอ๋องอีกครั้ง เวลาค่อยๆผ่านไปเรื่อยๆโม่ฉีหมิงได้หยุดเรื่องที่ทำอยู่ในมือแล้วค่อยๆหยิบปิ่นหยกหยกที่ผึ่งแห้งสนิทขึ้นมาบนปิ่นหยกหยกเห็นรอบแตกร้าวอย่างชัดเจนรอยแตกละเอียดยังคงอยู่บนปิ่นหยกหยกมองไกลๆปิ่นหยกหยกสีขาวนมยังคงเห็นชัดเจน “เย่หวินฉินหยิ่นไปกับข้าหน่อย”โม่ฉีกมิงหยิบกล่องที่มีปิ่นหยกหยกแล้วจึงนำกล่องใส่เข้าไปในแขนเสื้อตัวเองค่อยๆหมุนล้อรถเข็นออกไป เย่หวินมองโม่ฉีหมิงด้วยสายตาปลื้มปิติรีบตามกันออกไปทันทีหากครั้งนี้สามารถพาพระชายากลับมาได้ไม่ว่าจะเสียอะไรเขาก็ยอม ที่ตลาดมีผู้คนเดินกันขวักไขว่เย่หวินค่อยๆเข็นโม่ฉีกหมิงไปในที่คนน้อยแต่ก็หลีกไม่พ้นที่ผู้คนพลุ่งพล่าน “ถอยหน่อย!”มีรถม้าคันหนึ่งแล่นจ่กข้างหลังมาอย่างเร็วมีชายคนหนึ่งชุดดำพรุ่งตัวมาตากผู้คนมากมายมีประชาชนเยอะมากที่หนีไม่พ้นทำให้โดนรถม้าชนจนบาดเจ็บ รถม้าผ่านไปอย่างรวดเร็วทำให้ฝุ่นตลบไปทั่วบริเวณสายตาโม่ฉีหมิงมองไปที่หลังรถม้าเหมือนเขาจะมองทะลุรถม้าเข้าไป “ท่านอ๋องท่านอ๋อง.......ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”เย่หวินจ้องโม่ฉีหมิง ใต้ฝ่าพระบาทยังมีรถม้าที่พยศแม้แต่หมิงอ๋องยังไม่อยู่ในสายตาแล้วบนรถม้าน่าจะมีผู้มีอิทธิพล จนกระทั่งรถม้าออกจากประตูเมืองโม่ฉีหมิงถึงได้เก็บสายตามือปัดไปข้างหน้าทีหนึ่งมองข้ามความไม่ดูตาม้าตาเรือเข็นรถเข็นมุ่งไปทางที่รถม้าแล่นผ่านเมื่อครู่ที่นั่งหินศิลาอันหนักอึ้งยังมีคราบเลือดที่ยังไม่แห้ง “ที่นี่รถม้าเมื่อกี้มีพิรุธ?ด้านในรถม้ามีคนบาดเจ็บ”ฉินหยิ่นจับพิรุธได้ โม่ฉีหมิงพยักหน้าเห็นด้วยสายตาเริ่มมีความสงสัยมากขึ้น ผู้คนในตลาดต่างพากันมองด้วยสายตาประหลาดใจไปกับรถม้าที่พึ่งแล่นผ่านเมื่อครู่มีเพียงไม่กี่คนที่กำลังวิเคราะห์รอบเลือดบนพื้น เย่หวินรู้สึกว่าไม่มีอะไรถามขึ้น“ท่านอ๋องหรืออาจมีคนบาดเจ็บอยู่บนรถม้ารีบไปรักษาพวกเรารีบไปตามพระชายาที่โรงเตี๊ยมเถอะ” คำพูดของนางก็ไม่ใช่ไม่มีเหตุผลทั้งสามรีบพากันไปโรงเตี๊ยมทันทีผู้คนด้านในเงียบสงบมากใช้ชีวิตกันตามปกติโม่ฉีหมิงถอนหายออกมาอย่างโล่งอกเหมือนไม่สนใจเสี่ยวเอ้อที่ตามอยู่ด้านหลังมาถึงห้องข้างๆติดกับทางเข้าชั้นสอง โม่ฉีหมิงยื่นมือเคาะประตูด้านในเงียบมากไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆเขาเหมือนจะพบความผิดปกติรีบดันประตูไม้เข้าไปอย่างแรง สภาพห้องด้านในปรากฏอยู่ในตาของแต่ละคนไม่มีแม้แต่เงาของโล่หวินหลานสภาพห้องด้านในทำให้ทุกคนรู้สึกกลัวลึกๆของที่ทุบปาได้ต่างถูกทุบปาจนพังหน้าต่างก็มีร่องรอยความเสียหายเหมือนมีคนจู่โจมเข้ามาบนพื้นยังคงมีคราบรอบเลือดที่ยังไม่แห้งเล็กๆน้อยๆหยดตามพื้นเต็มไปหมด ดูสภาพในห้องโม่ฉีหมิงเหมือนโดนตรึงไว้ทั้งตัวในใจมีความรู้สึกหวาดกลัวในรอบหลายปีที่ผ่านมาหลังจากท่านแม่เสียรู้สึกหวาดกลัวหลังจากเหตุการณ์นั้นในสมองของเขามีแต่ภาพของโล่หวินหลานวนซ้ำไปมา ทันใดนั้นก็รังสีอำมหิตแผ่ออกมาจากตัวของเขาบรรยากาศภายในห้องเต็มไปไอพิฆาตทั่วห้องผ่านไปนานเรื่องยิ่งอยู่ยิ่งซับซ้อนยุ่งยากขึ้นเรื่อยๆ ”ท่านอ๋อง.......”เย่หวินฉินหยิ่นขานรับพร้อมกัน “เย่หวินฉินหยิ่นพวกเจ้าไปถามคนในโรงเตี๊ยมว่าเคยเจอพระชายาหรือเปล่าต้องเอาคำตอบจากปากพวกเขาให้ได้”น้ำเสียงของโม่ฉีหมิงปิดความแข็งกร้าวไว้ไม่อยู่เสียงที่ทั้งสองได้ยินเปรียบดั่งน้ำแข็งที่ไม่ถูกหลอมละลายมานับพันปี พวกเขาต่างรีบตอบและรีบลงไปถามไถ่จากผู้คนที่ชั้นหนึ่งของโรงเตี๊ยมโม่ฉีหมิงใช้มืออันสั่นเทาหมุนรถเข็นรอบห้องไปสองรอบหน้าต่างข้างหน้ามีตำราแพทย์เล่มหนึ่งตกอยู่เขาก้มตัวลงเก็บขึ้นมาตำราหนักเล่มนั้นถูกโม่ฉีหมิงเปิดไปยังหน้าที่โล่หวินหลานเปิดทิ้งไว้ เขาจับตำรากำไว้แน่นรีบหมุนรถเข็นไปทางประตูทันที “ฉินหยิ่นเย้หวินไม่ต้องถามแล้วไปกับข้า”โม่ฉีหมิงรีบสั่งการทั้งสองที่อยู่ด้านหลังกำลังกดเสี่ยวเอ้อของที่โรงเตี๊ยมลงกับโต๊ะก็รีบคลายมือออกรีบตามเขาออกไปทันทีเพียงชั่วครู่ด้านหลังก็มีเสียงร้องโหยหวนดังขึ้น พอทุกคนมาถึงตลาดก็เห็นรอยหยดเลือดตามพื้นเริ่มแห้งแล้วโม่ฉีหมิงจ้องรอยคราบเลือดบนพื้นตไม่กระพริบ เขาประมาทเกินไปจริงๆบนรถม้าเมื่อครู่น่าจะมีโล่หวินหลานอยู่บนนั้นหลายวันมานี้รัชทายาทเวินอ๋องโดนลอบทำร้ายมาตลอดต้องมีคนสงสัยว่าเขาเป็นคนทำแน่ทำไมเขาถึงยอมให้โล่หวินหลานออกมาอยู่โรงเตี๊ยมอย่างนี้ได้ “ท่านอ๋องหรือว่าพระชายาจะอยู่บนรถม้านั่น?”ภายในใจของเย่หวินเริ่มปะติดปะต่อเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นแล้วจึงเห็นโม่ฉีหมิงติดตามีอยคราบเลือดออกมาเริ่มประมาณการณ์เค้าโครงของเรื่องออกแล้ว หากว่าอยู่บนรถม้านั่นจริงๆถ้าอย่างนั้นพระชายาก็ตกอยู่ในอันตรายน่ะสิ? “เย่หวินเจ้าไปตรวจดูว่าเช้านี้มีจวนไหนมีรถม้าเข้าออกแล้วไปที่ไหน”โม่ฉีหมิงพยายามทำใจของตัวเองให้สงบที่สุดสั่งคำสั่งลงไป แผนการและการคาดเดาของเขาณตอนนั้นการวางแผนของเขาหายไปจากสองของเขาจนหมดการหายตัวไปของโล่หวินหลานทำให้เขาขาดความหยังคิดทำลายสติฟางเส้นสุดท้ายของเขาจนขาดผึ่ง “ฉินหยิ่นไปนอกเมืองกัน”โม่ฉีหมิงเก็บสายตาความเกรี้ยวกราดลงหมุนรถเข็นไปทางนอกเมืองออกเดินทางทันที พอทั้งสองออกนอกประตูเมืองตามรอยคราบเลือดบนรถม้าไปทางตงซานตงซานเป็นยอดเขาที่สูงที่สุดของจิงเฉิงแทบจะไปมีคนมาที่นี่รอบรถม้าสิ้นสุดลงที่นี่ ยอดเขาสูงเสียดฟ้าต้นไม้นาๆพันธุ์สูงเสียบก้อนเมฆบนท้องฟ้าเมื่อเงยหน้ามองจากบนพื้นดินยอดผากรีดเรียงตรงแสงอาทิตย์สาดส่องให้ความรู้สึกองอาจผึ่งผายหรือกล้าหาญชาญชัย “ท่านอ๋องข้าไปสำรวจเส้นทางก่อน”ฉินหยิ่นทำตามความเคยชินของตัวเองได้มุ่งเดินไปทางเล็กๆของตงซานไป หากอยากเข้าไปทางตงซานก็ต้องมุดเข้าช่องปากถ้ำเข้าไปอุโมงค์ถ้ำมีลักษณะมืดและลึกมองเข้าไปเหมือนใต้ท้องสมุทรที่มองไปเห็นพื้นดินด้านในมีเสียงน้ำไหลหยดดังออกมาต่อเนื่องฉินหยิ่นเดินเข้าไปไม่นานโม่ฉีหมิงก็หมุนล้อรถเข็นตามเข้าไป ภายในถ้ำไม่มีสิ่งใดเลยด้านล่างเท้าก็คือน้ำที่เจิ่งนองเต็มพื้นอากาศหนาวเย็นแทรกลึกเข้าไปตามผิวหนัง “ท่านอ๋องมาดูเร็ว!”ฉินหยิ่นที่เดินนำหน้าอยู่เหมือนสังเกตเห็นอะไรบางอย่างโม่ฉีหมิงที่หมุนล้อเข็นรีบตามมาดูทันที พอออกจากบริเวณภายในถ้ำออกมาได้ก็จะเห็นจอดรถม้าทิ้งไว้อย่างระเกะระกะรถม้าด้านล่างถูกเลือดแดงสดย้อมแดงเต็มไปหมดตามไปดูบริเวณที่รถม้าจอดอยู่ด้านล่างเต็มไปด้วยหยดเลือดเต็มไปหมด จากสถานการณ์นี้ค่ดเดาได้ไม่อยากเลยว่าต้องมีคนบาดเจ็บอยู่บนรถม้าโม่ฉีหมิงปิดตาเบาๆหวังว่าคนที่บาดเจ็บจะไม่ใช่โล่หวินหลานไม่อย่างนั้นเขาจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองเด็ดขาด เป็นใครกันแน่ถึงใช้วิธีนี้จับตัวโล่หวินหลานไป? “ฉันหยิ่งสะกดตามรอยเลือดไป”โม่ฉีหมิงรีบรวบรวมตั้งสติชักจูงฉินหยิ่นกลับมาทั้งสองแกะรอยตามคราบเลือดตามพื้นมาถึงบริเวณที่เก่าพังแห่งหนึ่ง “ท่านอ๋องด้านในน่าจะมีร่างของพระชายาให้ข้าเข้าไปจัดการพวกมันไหม?”ฉินหยิ่นกล่าวอย่างหน้าตาโกรธเกรี้ยวมือขวากำดาบด้านหลังแน่น “อย่าวู่วาม”โม่ฉีหมิงรีบห้ามปรามฉินหยิ่นแล้วจึงหมุนล้อรถเข็นเข้าไปด้านใน วินาทีที่เข้าไปถึงในถ้ำไฟทุกดวงสว่างขึ้นรอบๆของกำแพงหินของถ้ำมีชายฉกรรจ์สวมชุดดำยืนเรียงเป็นแถวใบหน้าถูกปิดด้วยผ้าสีดำไม่สามารถมองเห็นหน้าตาของพวกเขาได้พวกเขาชักดาบหันมาทางโม้ฉีหมิงหมายจะฆ่าโม่ฉีหมิง