已经是第一章了
ตอนที่95เกี่ยวดอง
ตนที่95เกี่ยวดอง
“เย่หวินเจ้าพูดความจริงกับข้ามานี่มันเกิดอะไรขึ้น?”ลมเย็นยามค่ำคืนพัดโชยมารอบข้างมีเสียงใบไม้ใบหญ้ากระทบกันดังซู่ซ่า
เย่หวินก้มหน้ามองรองเท้าตัวเองทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ลมโชยพัดสบัดให้ผมของทั้งคู่พริ้วไปกับลม
“พระชายาข้าก็ไม่รู้ท่านไปดูเองดีกว่า!”เย่หวินเม้มปากทำหน้าทำตาน่าสงสาร
พอเห็นท่าทางไม่กล้าพูดของเย่หวินโล่หวินหลานก็ถอดใจไม่เอาคำตอบจากนางอีกเดินไปยังพรมแดงคนเดียวผ่านทางทอดยาวที่สองข้างทางเต็มไปด้วยกลิ่นหอมอบอวลของดอกไม้ไฟด้านในห้องถูกจุดขึ้นแสงสว่างจากเทียนไขสาดลอดผ่านบานประตูไม้ออกมาช่างเย้ายวนใจยิ่งนัก
พอนางเดินเข้าไปด้านในทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ด้านในห้องทำให้นางตกตะลึงไปเลยมุ้งสีแดงถูกแขวนไว้รอบเตียงถูกตะขอสีทองแบ่งระหว่างกลางไว้ผ้าปูสีแดงสดถูปูไว้บนเตียงอย่างสวยงามผลมากรากไม้ถูกจัดวางไว้บนพานสีทองสิ่งของทุกอย่างที่ใช้ในพิธีเข้าหอถูกจัดวางเรียงไว้บนโต๊ะไม่ขาดสักอย่างตรงกลางห้องด้านบนโต๊ะมีกาเหล้าเงินที่ถูกสลักไว้อย่างวิจิตรบรรจง
นี่มัน......เป็นพิธีเกี่ยวดองกันชัดๆหรือว่าจะ.....โล่หวินหลานมีแววตาสะท้อนออกมาถึงความตกตะลึงเขาบ้าไปแล้วรึไง?
ถึงว่าหลายวันมานี้ไม่เห็นแม้แต่เงาของเขาที่แท้ก็แอบมาทำเซอร์ไพรส์นางนี่เองเซอร์ไพรส์ครั้งนี้มารวดเร็วจนนางตั้งตัวไม่ทัน!
โล่หวินหลานค่อยๆก้าวเดินสำรวจภายในห้องบรรยากาศด้านในห้องช่างอบอุ่นเหลือเกินแต่ว่ามีเพียงนางคนเดียวที่รออยู่ในห้องเพียงลำพังกลับไม่เห็นเงาของโม่ฉีหมิง?
“พระชายาท่านได้โปรดเปลี่ยนชุดเจ้าสาว”ทันใดนั้นก็มีมาม่าสองคนเดินออกมาจากประตูด้านนอกมาพร้อมกับชุดเจ้าสาวสีแดงในมือ
โล่หวินหลานไม่เคยเจอพวกนางในจวนมาก่อนหรือจะเป็นใครที่ไหนไม่รู้ที่โม่ฉีหมิงเชิญมารูปร่างของทั้งสองคนต่างอ้วนกลมทั้งสองช่วยกันสวมเสื้อสีแดงสดบนตัวนางท่าทางของทั้งสองช่างคล่องแคล้วชำนิชำนาญเดินเข้ามาภายในห้องพลางปิดประตูดันนางเข้าไปตรงที่กั้นหลังม่าน
“นี่พวกเจ้าจะทำอะไรน่ะ?”นางมีคำถามมากมายผุดเต็มหัวไปหมด
มาม่าแก่ยิ้มขึ้นแต่ก็มีความไม่ประมาทอยู่ในที“วันเข้าหอต้องอาบน้ำแต่งตัวพระชายาท่านก็อดทนสักนิด”
ผ่านไปไม่นานเสื้อคลุมตัวนอกของโล่หวินหลานก็ถูกถอดออกผ้าคาดเอวก็ได้หายไปแล้วนางถามด้วยสายตาสงสัย“ท่านแองล่ะ?ท่านอ๋องให้พวกเจ้าเข้ามากันหรือ?”
“ใช่เพคะท่านอ๋องให้พวกหม่อมฉันเข้ามา”มาม่าคนหนึ่งพูดขึ้นพลางช่วยโล่หวินหลานถอดเครื่องประดับหยกบนหัวออก
อีกด้านหนึ่งก็จัดเตรียมเครื่องหอมต่างๆลงในอ่างอาบน้ำแค่ในกะละมังที่เตรียมไว้ก็มีเครื่องหอมกว่าสิบชนิดไม่กี่นาทีต่อมาในอ่างน้ำก็ถูกเทด้วยดอกไม้นานาพันธุ์และเครื่องหอมต่างๆเต็มอ่างน้ำกลิ่นหอมจากในอ่างก็พลันลอยโชยกลิ่นเตะจมูกของทุกคนที่อยู่ในห้องมาม่าค่อยเอามือวนในน้ำวัดอุณหภูมิพอคู้สึกว่าน้ำในอ่างได้แล้วก็หันไปพยักหน้ากับมาม่าอีกคนหนึ่ง
โล่หวินหลานถูกพวกเขาทำจนมึนงงไปหมดบนร่างกายเหลือเพียงชุดซับในบางๆนางลองขัดขืนจนวินาทีสุดท้ายแต่สิ่งที่นางขัดขืนกับใช้อะไรไม่ได้กับมาม่าทั้งสองที่มากด้วยประสบการณ์มาม่าดันหลังนางไปหนึ่งทีนางก็ตกจ๋อมลงไปในอ่างน้ำเรียบร้อยแล้ว
กลิ่นหอมทั้งหมดก็พลันติดเต็มตัวนางไปหมดโล่หวินหลานนั่งอยู่ในอ่างน้ำตัวเปียกทั้งตัวมาม่าทั้งสองมองด้วยสีหน้าเรียบเฉยโล่หวินหลานที่ตะเกียกตะกายอยู่ในน้ำไม่พูดพร่ำทำเพลงก็จัดการน้ำผ้าเช็ดตัวช่วยกันขัดเช็ดถูทำความสะอาดเรือนร่างให้นาง
“เบาๆหน่อยสิ!”ขณะกำลังถูกทั้งสองจู่โจมด้วยความแรงโล่หวินหลานก็ร้องเสียงหลงดวงตากลมโตทั้งสองจ้องมองมาม่าที่ไม่แสดงสีหน้าอะไร
“พระชายาการอาบน้ำก็มีวิธีการอาบน้ำที่ถูกต้องการอาบน้ำเข้าพิธีร่วมหอก็มีธรรมเนียมของมันเช่นกันหม่อมฉันก็แค่ตั้งใจรักษาธรรมเนียมที่ปฏิบัติกันมาหวังเหยได้โปรดเห็นใจด้วยเถิด”มาม่ากล่าวเสียงต่ำในมือก็ยังยุ่งวุ่นวายอยู่กับการเช็ดถูทำความสะอาดร่างกายให้โล่หวินหลาน
รับเคราะห์จากพายุที่กำลังกระหน่ำบนร่างกายตัวเองหวังว่าพวกนางจะไม่ใช่หรงมาม่าเวอร์ชั่นหวั้นเย้หรอกนะ?ตั้งใจมาเพื่อทรมานนางโดยเฉพาะ!
พอการถูตัวนางอย่างพายุลูกใหญ่ทุกอย่างจบลงกลิ่นดอกไม้นานาพันธุ์และเครื่องหอมก็ติดร่างกายทุกอณูส่วนของร่างบางแล้วถึงแม้จะไม่ใช่เครื่องหอมพรมอีกกลิ่นก็ยังหอมอบอวลออกมาจากตัวนางอยู่ดี
ต่อมามาม่าทั้งสองก็รีบจับนางแน่วตัวด้วยชุดด้านในสามชั้นด้านนอกสามชั้นเต็มไปหมดสุดท้ายก็นำสายคาดเอวอันใหญ่มัดที่เอวบางเสื้อผ้าไหมสีแดงสดมีลักษณะใหญ่เป็นพิเศษไม่ได้ให้ความรู้สึกเด็กขโมยเสื้อผ้าผู้ใหญ่มาใส่เลยกลับกันเหมือนนกน้อยแสนสวยที่ห่มด้วยอาภรณ์แสนหวานนี่คือสิ่งที่โล่หวินหลานส่องกระจกเห็นตัวเองอยู่ตอนนี้
“พระชายานั่งลงก่อนหม่อมฉันจะช่วยท่านผัดหน้า!”มาม่ากดร่างของโล่หวินหลานนั่งลงนางเหมือนกับตุ๊กตาปั้นที่ถูกจับตรึงไว้กับเก้าอี้ทั้งสองต่างช่วยกันทำผมให้นางจนหัวกระเซอะกระเซิงไปหมด
โล่หวินหลานพึ่งเข้าใจว่าอะไรคือปีศาจกลางค่ำกลางคืนมาสวมใส่ชุดมงคลสีแดงยังช่วยกันแต่งหน้าแต่งตัวให้นางก็คือปีศาจดีๆนั่นเอง
ขณะที่มาม่าทั้งสองกำลังช่วยกันปัดแก้มนางอย่างกะก้นลิงนั้นนางก็ยังคงเรียกพวกนางหยุดการกระทำทุกสิ่งอย่างกับใบหน้านาง“หยุดเดี๋ยวนี้นะข้าไม่แต่งแล้วพวกเจ้าออกไปให้หมด”
เผชิญกับเจ้าสาวที่สั่งให้พวกนางหยุดงานในมือมาม่าทั้งสองไม่เคยเจอจริงๆทั้งสองสบตากันไปมาพักหนึ่งคนใดคนหนึ่งในนั้นจึงพูดขึ้น“พระชายานี่ไม่ดีมั้งเพคะ.......”
“ข้าบอกให้ออกไปก็คือออกไปกลางค่ำกลางคืนพวกเจ้ามาแต่งเนื้อแต่งตัวให้ข้าทำเหมือนข้าเป็นตุ๊กตาปั้นพอกันทีข้าจะพูดกับท่านอ๋องเอง”โล่หวินหลานตัวเย็นสั่นเทาด้วยความโกรธจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ดวงตาลุกเป็นไฟลุกโชนเป็นสัญญาณเตือน
มาม่าทั้งสองพึ่งรู้ว่าที่แท้แล้วหมิงพระชายาก็มีอารมณ์เหมือนกันท่าทางก่อนหน้านั้นเป็นเพียงเพราะนางยังไม่รู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้นกับนางมาม่าคนหนึ่งในนั้นรีบปัดถูมือที่ยังมีคราบของเครื่องสำอางในมือทิ้ง
พอพวกนางออกจากห้องแล้วโล่หวินหลานถึงถอนหายใจยาวหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาค่อยๆเช็ดเครื่องสำอางหนาเตอะบนหน้าในกระจกสะท้อนให้เห็นใบหน้าขาวสะอาดที่ปราศจากเครื่องสำอาง
ทำมาค่อนวันรู้สึกหิวขึ้นมานิดหน่อยพอดีกับบนโต๊ะมีเกี้ยวน้ำยังอยู่โล่หวินหลานค่อยๆย้ายร่างไปนั่งริมโต๊ะมีเสียงคุ้นเคยเสียงหนึ่งลอดมาจากประตูด้านนอก“หวินหลาน.....”
ตะเกียบที่โล่หสินหลานถืออยู่ในมือยังไม่มีโอกาสแตะลงบนเกี้ยวน้ำก็เงยหน้าขึ้นไปทางต้นเสียงนั้นตะเกียบที่นางถือไว้ก็พลันตกลงบนพื้น
เงาของโม่ฉีหมิงค่อยๆออกมาจากประตูด้านนอกอย่างช้าๆเขาสวมชุดคลุมสีแดงทั้งชุดบนหัวยังมีปิ่นหยกปักอยู่ด้านบนร่างสูงโปร่งใบหน้าที่มีรอยยิ้มอบอุ่นปรากฏอยู่บนใบหน้าของเขาแต่ขนตายาวเรียงสวยก็ยังคงมีรอยยิ้มมีแต่มือขวาที่ยังคงจับไม้ค้ำอยู่นอกจากขาที่ไม่สามารถเดินได้เร็วนอกนั้นก็ดูไม่ออกเลยว่าเขาคือเดินไม่ได้มาก่อน
โล่หวินหลานยิ่งดูดวงตายิ่งรื้นด้วยน้ำตาด้วยความตื้นตันผ่านไปไม่นานคนที่อยู่ประตูด้านนอกก็เดินมาถึงข้างหน้าตัวเองแล้วมือซ้ายค่อยๆยื่นมือช้อนตัวนางมาโอบไว้ตรงอก
อ้อมกอดแบบนี้โม่ฉีหมิงไม่รู้ว่ากอดนางนานเพียงใดแล้วก็รู้สึกว่าไม่ได้สัมผัสมานานแล้ว
“ฉีหมิงเจ้าเดินได้แล้ว.....”หน้ารูปไข่ของโล่หวินหลานแนบอยู่ตรงอกของเขาแน่นนางพึ่งรู้ว่าที่แท้แล้วอ้อมกอดของเขาอบอุ่นที่สุด
“เด็กโง่นี่เป็นเพราะเจ้าต่างหากเป็นเจ้าที่ทำให้ข้าลุกขึ้นมากอดเจ้าได้ในที่สุด”โม่ฉีหมิงไม่เคยพูดอะไรหวานเลี่ยนแบบนี้มาก่อนแต่คำพูดพวกนี้เขากลับพูดมันออกมาโดยไม่รู้ตัว
ทั้งสองยังคงจู๋จี๋กันอย่างเงียบๆผ่านไปสักพักโม่ฉีหมิงถึงคลายอ้อมกอดอันแสนหวานนี้อย่างเสียดายจับมือโล่หวินหลานสำรวจรอบห้อง
“เมื่อก่อนการแต่งงานของเราจะต้องมีครอบครัวของทั้งสองฝ่ายร่วมด้วยแต่มาวันนี้ที่ข้าอยากแต่งงานกับเจ้าเพราะพวกเราต่างรักใคร่ชอบพอกันพวกเรามาไหว้บรรพบุรุษยกน้ำชาใหม่กันเถอะนับตั้งแต่นี้ไปเราจะเป็นสามีภรรยากันอย่างสมบูรณ์ดีไหม?”โม่ฉีหมิงกุมมือโล่หวินหลานแน่นขนตายาวเรียงสวยจ้องไปที่ดวงตากลมโตสวยของนางนัยน์มีความตื่นเต้นอยู่เล็กน้อย
ที่จริงแล้วโล่หวินหลานก็รู้สึกตื่นเต้นอยู่ไม่น้อยหรืออาจเป็นเพราะว่าสายตาของโม่ฉีหมิงทำให้นางผ่อนคลายความกังวลลงใบหน้าของนางปรากฏรอยยิ้มขึ้นยังไม่ทันได้พูดอะไรเขาคนนั้นก็พูดขึ้นอย่างเอาแต่ใจ
“จะพูดไม่ปฏิเสธข้าไม่ได้เด็ดขาด”
โล่หวินหลานหัวเราะขึ้น“ข้าไม่ได้พูดว่าไม่ดีเจ้าจะกังวลอะไร?”
นางยิ้มหัวเราะขึ้นอย่างสดใสโม่ฉีหมิงได้แต่ยืนนิ่งตะลึงอยู่กับที่ต่อจากนั้นก็จูงมือนางไปทางบริเวณสวน
ด้านนอกมีโต๊ะหนึ่งวางอยู่โดยที่นางไม่รู้ว่าถูกวางตั้งแต่เมื่อไหร่ด้านบนโต๊ะมีของประดับและเทียนไขหนึ่งวางอยู่
โม่ฉีหมิงพานางไปที่ตรงกลางสวนมือของเขามีเหงื่อผุดขึ้นจนชุ่ม
มาม่าเมื่อครู่ยืนอยู่สองข้างใบหน้าเต็มไปด้วยความตื้นตันยินดี“คำนับที่หนึ่งคำนับฟ้าดิน”
เขาจับมือโล่หวินหลานค่อยโค้งคำนับฟ้าดินหนึ่งครั้งแล้วจึงได้ยินประโยคที่สอง“คำนับที่สองคำนับพ่อแม่”
โล่หวินหลานก็หันไปด้านโต๊ะตามเขาคำนับหนึ่งครั้งพอถึงคราวสามีภรรยาต้องคำนับซึ่งกันและกันโม่ฉีหมิงก็ค่อยๆคลายมือของนางออกทั้งสองสบตากันโม่ฉีหมิงค่อยๆก้มหัวลงก่อนนางรู้สึกในสมองว่างเปล่าไปหมดร่างกายก็โคงคำนับตามเขาอย่างไม่รู้ตัว
“ท่านอ๋องเราทั้งสองจัดการเรื่องทั้งหมดเสร็จแล้วพวกหม่อมฉันกลับวังก่อนนะเพคะ”มาม่าพูดอย่างยิ้มๆ
ที่แท้ก็เป็นมาม่าที่มาจากในวังนั่นเองถึงว่าไม่เคยเห็นหน้าค่าตามาก่อนได้ยินแค่เสียงโม่ฉีหมิงมอบสินน้ำใจให้พวกนางถึงออกไปด้วยสีหน้าดีใจ
ที่นี้บริเวณทั้งสวนก็เหลือแยวพวกเขาสองคน
“พวกเราเข้าไปกันเถอะ”โม่ฉีหมิงกุมมือโล่หวินหลานเดินไปทางห้องหอเทียนไขคู่หนึ่งสว่างขึ้นพวกเขานั่งลงบนเตียงใหญ่พอก้นนั่งลงก็นั่งทับบนตัวดอกไม้และตามังกรนางรู้สึกแปลกๆขึ้นมา
ทั้งสองนั่งอยู่บนเตียงไม่พูดไม่จากันทั้งคู่ใบหน้าของโม่ฉีหมิงรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเขาหมุนตัวหันไปทางโล่หวินหลานที่นั่งอยู่ข้างไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดอะไรก่อนดี
“เจ้าร้อนไหม?”
โล่หวินหลานหันหน้าไปทางหน้าต่าง“ร้อนนิดหน่อยหน้าต่างก็ไม่ได้เปิด”
“หน้าต่างเปิดไม่ได้เจ้าสวมเสื้อหลายชั้นไม่อย่างนั้นข้าช่วยเจ้าถอดออกสักชั้นสองชั้นนะ”โม่ฉีหมิงพูดพลางยื่นมือไปจับตรงที่คาดเอวของนางโล่หวินหลานตัวนิ่งเหมือนหินให้เขาถอดออกอย่างไม่ขัดขืน
จนกระทั่งเหลือแค่เสื้อซับในโม่ฉีหมิงถึงค่อยๆหันไปถอดของตัวเองบ้างถอดไปด้วยพูดไปด้วย“ข้าก็รู้สึกร้อนเหมือนกัน”
“ตอนนี้ดีขึ้นรึยัง?”
รู้สึกเย็นสบายขึ้นมาหน่อยโล่หวินหลานพยักหน้าเบาๆ“ก็ดีนะ”
แล้วบรรยากาศก็กลับไปเงียบเหมือนเดิม“เทียนสว่างไปหน่อยข้าไปเป่าดับดีกว่า”
เขาค่อยๆเป่าเทียนในห้องดับที่ละเล่มจนบรรยากาศในห้องมืดลงเขาค่อยๆคลำหาทางไปที่เตียงยังไม่ทันรอโล่หวินหลานพูดเขาก็กอดรัดเอวนางไว้แน่นจูบไปที่ริมฝีปากบางอย่างแนบแน่น
ค่ำคืนนี้บนท้องฟ้าเต็มไปด้วยพลุไฟร่างหน่ของโม่ฉีหมิงทับอยู่บนร่างบอบบางของโล่หวินหลานน้ำเสียงแหบพร่าดังขึ้นอยู่ข้างๆหูของนาง“หวินหลานหากข้าทำอะไรผิดขอให้เจ้าพูดมันออกมา”
โล่หวินหลานตบหลังเขาอย่างเขินอายริมฝีปากยังคงถูกเขาครอบครองอยู่จะพูดอะไรได้?”
นอกห้องมีโคมไฟที่ยังคงให้ความสว่างอยู่เปลวไฟลุกขึ้นเหมือนต้องการส่องแสงให้ค่ำคืนนี้สว่างไสว
已经是最新一章了
加载中
