ตอนที่106 แผนการล้มเหลว

ต๭นที่106 แผนการล้มเหลว "ได้ข่าวว่าท่านอ๋องกลับเมืองหลวงแล้ว? ฮ่องเต้ไม่ทรงรับสั่งสิ่งใดหรือ?" โล่หวินหลานได้ฟังเย่หวินบอกเมื่อเช้านี้ว่าเวินอ๋องกลับมาที่เมืองหลวงแล้วตรงไปยังวังหลวง โม่ฉีหมิงพยักหน้า ชุดสีดำลายมังกรของเขาทำให้เขาช่างดูมีเสน่ห์น่าค้นหายิ่งนัก เหมือนตอนนี้ทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาคิด "ไม่ได้กล่าวอันใด แต่ว่าเรื่องของเย่เซียวหลัวนั้นเขาหนีไม่พ้นแน่ ไม่ว่าระหว่างพวกเขาใครจะเกี่ยวข้องบ้าง พวกเราก็จะเป็นหนึ่งในคนที่ได้รับผลประโยชน์" ตอนในมองได้ชัดว่าในแววตาของโม่ฉีหมิงซ๋อนบางอย่างเอาไว้ การที่ได้รับงานจากฮ่องเต้นั้น สำหรับโม่ฉีหมิงถือเป็นเรื่องที่ดี อย่างน้อย เขาก็มีประโยชน์ในราชสำนักบ้าง ไม่ได้เป็นองค์ชายที่ไร้ประโยชน์คนเดิมอีกต่อไป โล่หวินหลานเข้าใจความตั้งใจเขา ขอเพียงตามหาตัวของเวินอ๋องพบ แล้วทำให้ตระกูลเย่วุ่นวานรวมถึงความสัมพันธ์ของเวินอ๋องและองค์รัชทายาท เรื่องนี้คนที่เกี่ยวข้องนั้นล้วนไม่ใช่เรื่องธรรมดา แต่พวกเขากับพยายามผลักหนีปัญหานี้ "ถ้าเป็นเช่นนี้ ก็ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว? ลดอำนาจของเวินอ๋องและองค์รัชทายาท?" โล่หวินหลานถามด้วยความเป็นห่วง พวกเขาทั้งสองทำงานให้กับทางพระราชสำนักมานานหลายปี มีเส้นสายที่แข็งแรงแล้ว แต่โม่ฉีหมิงนั้นพึ่งเข้ามา บวกกับการที่เขาไม่มีมารดาคอยสนับสนุน จึงต้องพยายามทำทุกอย่างด้วยตนเอง โม่ฉีหมิงพานางออกไปเดินเล่น ออกจากห้องหนังสือที่มีเพียงไฟสลัวจากแสงเทียน พวกเขาเดินออกไปชมพระจันทร์ จากนั้นเขาก็พูดขึ้น“เวินอ๋องเข้าหาเย่เซียวหลัวก็เพื่ออยากได้อำนาจของนางไม่ใช่หรือ? หากนางไม่มีอำนาจแล้ว เวินอ๋องอภิเษกกับนางไปก็ไม่ต่างกับอภิเษกกับสามัญชน แต่เพราะเรื่องนี้ทำให้ฮ่องเต้และตระกูลเย่ไม่พอใจ เมื่อเป็นเช่นนี้ เขาคงไม่อยู่นิ่งแน่" ใช้เรื่องเช่นนี้มาคอยกดเวินอ๋องนั้นดีที่สุดแล้ว โล่หวินหลานไม่คิดว่าความคิดของนางในตอนแรกจะมีประโยชน์ถึงเพียงนี้ เพียงแต่เย่เซียวหลัวนั้นไม่รู้เลยว่ากำลังมีความโชคร้ายมาเยือน ยังคงเข้าใจว่าตนเองจะเป็นคุณหนูสามแห่งตระกูลเย่ต่อไปได้ โล่หวินหลานพยักหน้า ในใจก็คิดถึงความเฉลียวฉลาดของโม่ฉีหมิง แต่น่าเสียดายที่ขาของเขาพึ่งหายดี มิเช่นนั้นเขาคงสามารถเปลี่ยนทุกอย่างในพระราชสำนักได้ตามต้องการแล้ว แต่ถึงอย่างไรตอนนี้ก็ไม่สายเกินไป เพียงขอแค่มีโอกาศ นางจะช่วยเขาอย่างสุดความสามารถ "คราวหน้าอย่าเข้าใกล้ด่องหย่าอีกเข้าใจไหม? ถึงแม้ว่าเราจะร่วมมือกับด่องห้วน แต่ว่าด่องหย่านั้นจิตใจของนางไม่บริสุทธิ์และนางต้องการที่จะทำร้ายเจ้า หากยังมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นอีกครั้ง ข้าจะไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆแน่" โม่ฉีหมิงลูบบนหัวของโล่หวินหลานเบามือ ความรู้สึกแบบนี้ทำให้ใจของโล่หวินหลานเต้นแรง แต่ว่าด่องหย่านี่ก็เสียจริงไม่รู้จักบุณคุณคนเลย ทั้งๆที่นางพึ่งช่วยชีวิตไปแต่กลับกล้าที่จะเอาปิ่นมาทำร้าย โชคดีที่ได้ด่องห้วนมาช่วยเอาไว้ ไม่อย่างนั้นนางคงต้องผ่าตัดให้ตนเองแล้ว！ "หม่อมฉันรับทราบแล้วเพคะ หม่อมฉันจะไม่เข้าใกล้นางอีก ตั้งแต่อยู่ที่เมืองวูหม่อมฉันก็รู้แล้วว่านางไม่ใช่นดีอะไร แต่ว่าท่านจะให้คนไปช่วยด่องห้วนที่เมืองวูจริงๆหรอเพคะ?" โล่หวินหลานพยักหน้า ตั้งแต่ด่องห้วนมาในวันนั้น นางก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย "อื้ม ผู้ครองเมืองวูป่วยหนักมาก เบื้องล่างของเขาก็มีคนคิดไม่ดีมากมาย แต่ก็เป็นเพราะเขาไม่มีบุตรชาย ด่องห้วนเองก็เป็นเพียงลูกที่เก็บมาเลี้ยง เพียงใช้ข้ออ้างว่าไม่มีคนมาสืบทอดอำนาจทุกอย่างก็จบแล้ว" โม่ฉีหมิงพูดพร้อมโอบกอดโล่หวินหลานเข้าแนบชิดกาย เพื่อไม่ให้โดนไอหนาวของลมในตอนกลางคืน ถูกเขาโอบกอดแบบนี้ มันทำให้นางรู้สึกอบอุ่น โล่หวินหลานจึงกอดตอบเขา แล้วพูดเสียงค่อย“แล้วหากด่องห้วนได้รับความช่วยเหลือจากท่าน เขาก็จะสามารถชนะคนพวกนั้นได้จริงหรือ?" โม่ฉีหมิงไม่ได้พูดอะไร เพราะนี่ก็เป็นสิ่งที่เขาเป็นกังวล ทหารที่เขาขอยืมไปนั้นก็เป็นเพียงทหารทั่วไป ถ้าต้องการจะชนะก็คงต้องขึ้นอยู่กับการวางแผนของเขา แต่ว่าอย่างไรเขาก็เชื่อในสายตาของตนเอง เพราะด่องห้วนนั้นมีอุปนิสัยที่เข้มแข็งและไม่ยอมแพ้ง่ายๆ ลมหนาวพัดมา ขณะที่ทั้งสองกำลังจะกลับเข้าห้องนั้น ก็ได้ยินเสียงก้อนหินกระทบกับพื้น โม่ฉีหมิงหันไปมองตามเสียง เงานั้นก็หายไปในความมืดแล้ว โล่หวินหลานรีบวิ่งตามไป คนที่นางเห็นกลับเป็นหรูซู ที่กำลังทำหน้าตกใจจ้องมองมาที่พวกเขา ในมือกำลังอุ้มนกพิราบเอาไว้และเหมือนกำลังจะส่งข่าวไปให้ใครอย่างชัดเจน "ฉีหมิง นางเป็นหนอนบ่อนไส้จริงๆด้วย！” ขณะที่โล่หวินหลานกำลังพูดนั้น หรูซูก็ปล่อยนกพิราบบินไป "ใช่แล้วเป็นเยี่ยงไร? ข้าส่งข่าวไปแล้ว ไม่ทันแล้ว" หรูซูพูดขึ้นพร้อมเอามือเท้าเอว แววตาของนางเหมือนผู้ชนะ นกพิราบส่งจดหมายนั้นต้องเป็นนกที่นางกับองค์รัชทายาทใช้ส่งข่าวให้กันเป็นแน่ เมื่อสักครู่นางน่าจะได้ยินคำพูดของพวกเขา แล้วต้องการที่จะบอกข่าวนี้กับองค์รัชทายาท หากองค์รัชทายาทรู้เข้า ต้องไม่ยอมราวีง่ายๆแน่ โล่หวินหลานมองไปยังโม่ฉีหมิงอย่างกังวลใจ สายตาของเขามองไปยังนกพิราบนั้น ทันใดนั้นเองก็มีเสียง "พิ้ว" ของธนูดังขึ้น ซึ่งลูกดอกนั้นกำลังพุ่งเป้าไปที่นกพิราบ จากนั้นก็ได้ยินเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของนกพิราบในค่ำคืนที่เงียบสงบ สีหน้าของหรูซูเปลี่ยนไปทันที นางจึงรีบหันหลังจะวิ่งหนี แต่ก็พบวาดาบของสวินโม่มาอยู่ที่ต้นคอของนางแล้ว แววตาจริงจังนั้นช่างน่าเกรงขามเหลือเกิน เขาค่อยๆเดินไปยังนกพิราบที่ตกลงมา จากนั้นก็หยิบเอาจดหมายออกมายื่นให้กับโม่ฉีหมิง“ท่านอ๋องเชิญ" สีหน้าของโม่ฉีหมิงดูเป็นปกติ เหมือนไม่ได้มีเรื่องอันใดเกิดขึ้น เขารับจดหมายนั้นมา แล้วโยนทิ้ง แววตาของเขามองไปยังหรูซูอย่างเยือกเย็น "ในเมื่อเจ้าทำงานให้กับองค์รัชทายาท เจ้าก็ต้องเตรียมใจเอาไว้แล้วว่าต้องมีวันนี้ เจ้าอย่าคิดว่าเสียงของเจ้าคล้ายกับเสียงของหวินหลานแล้วจะสามารถทำให้ข้าไว้ใจเจ้าได้ เจ้าเลือกวิธีตายของเจ้าด้วยตนเองเถอะ" เสียงของเขาเหมือนเสียงที่มาจากนรก เหมือนยมทูตที่ต้องการเอาชีวิต เพียงแค่เขาเอ๋ยปากพูดก็ไม่สามารถมีชีวิตรอดไปได้ เหมือนกับการที่ให้นางเลือกวิธีตายด้วยตนเองนั้น คือการใจกว้างของเขา เคยได้ยินคนอื่นต่างก็พูดว่าหมิงอ๋องเลือดเย็น ไร้ความรู้สึก ที่ผ่านมานางไม่เคยคิดเช่นนั้นเลย จนกระทั่งตอนนี้นางเริ่มรู้สึกอย่างนั้น "ที่แท้พวกท่านก็รู้มาตั้งนางแล้ว ทุกอย่างที่พวกท่านทำนั้นคือจงใจใช่หรือไม่ ข้าช่างโง่เขลาที่มิอาจมองออก หลังจากที่องค์รัชทายาทช่วยชีวิตข้าเอาไว้ ข้าก็ได้ถวายชีวิตให้กับเขาแล้ว จะตายอย่างไรมันสำคัญด้วยหรือ?" หรูซูพูดด้วยเสียงเรียบ แล้วมองไปยังโม่ฉีหมิง "ลงมือเถอะ" นางมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หากองค์รัชทายาทรับรู้ว่ามีหญิงสาวยอมตายเพื่อเขานั้น เขาจะคิดอย่างไร โม่ฉีหมิงมองไปยังนาง ใบหน้าที่งดงามนั้นแสดงความกลัวออกมาเล็กน้อย บรรยากาศรอบๆก็ไม่เหมือนปกติแล้ว เขายกมือขึ้น แต่ทันใดนั้นเองสวินโม่ก็คุกเข่าลงแล้วพูดขึ้น“ท่านอ๋อง เป็นความผิดของหม่อมฉันเอง หรูซูเป็นลูกศิษย์ของหม่อมฉัน เพราะหม่อมฉันไม่เคร่งครัดพอ นางถึงทำเรื่องเช่นนี้ได้ โชคดีที่หยุดทุกอย่างไว้ได้ทันท่วงที หม่อมฉันขอรับผิดแทนนางเอง" พูดจบ เขาก็หยิบก้อนหินแหลมคมที่อยู่บนพื้น ขึ้นมาบาดที่คอของตนเอง จนเลือดไหลออกมาจำนวนมาก โชคดีที่บาดไปไม่ลึก เขาจับไปยังคอของตนเอง แล้วคุกเข่าลง จากนั้นก้อนหินที่เปื้อนเลือดนั้นก็หล่นลงไปบนพื้น "ฉีหมิง！" โล่หวินหลานจับที่ชายเสื้อของเขา นี่มันอะไรกัน? ทำไมสวินโม่ต้องยอมตายเพื่อหรูซูด้วย? โม่ฉีหมิงเองก็ไม่เข้าใจไม่ต่างจากนาง เขาขมวดคิ้วแล้วมองไปยังโล่หวินหลาน นางรีบพุ่งตัวเข้าไป แล้วฉีกผ้าจากชายกระโปรงของตนไปพันไว้ที่คอของเขา ไม่นานฉินหยิ่นก็มาช่วยพยุงเขาเข้าไป ด้านนอกเงียบลงทันที เหลือเพียงก้อนหินที่เปื้อนเลือดที่ทำให้รู้ว่าพึ่งเกิดเรื่องขึ้นเมื่อไม่นาน ตัวของหรูซูสั่นเทา นางไม่อยากจะเชื่อกับทุกอย่างที่เกิดขึ้น นางแค่เพียงเคยถูกคนช่วยชีวิตเอาไว้ แต่ไม่เคยมีใครยอมตายเพื่อนาง วันนี้ สวินโม่ทำแบบนี้เพื่ออะไร? "ทางที่ดีที่สุดเจ้าควรอธิฐานขอให้เขาปลอดภัย มิเช่นนั้นข้าจะทำให้เจ้าตายทั้งเป็น" โม่ฉีหมิงพูดเสียงต่ำ เสียงของเขาดังก้องอยู่ในหูของหรูซูที่ตอนนี้ว่างเปล่า หรูซูพยายามจะกัดปากตนเอง เพื่อให้ตนเองมีสติ แต่กลับกันยิ่งนางพยายามควบคุมสติตนเองเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผล เลือดไหลไม่หยุด ยังเดินไปไม่ถึงบนเตียง เลือดก็ไหลเปื้อนเสื้อผ้าของเขาจนหมด นี่เป็นครั้งแรกที่โล่หวินหลานเห็นเลือดมากมายขนาดนี้ แม้แต่ในยุคปัจจุบันนางก็ไม่เคยเห็นมากมายขนาดนี้มาก่อน ตอนนี้นางเริ่มรู้สึกเวียนหัว นี่เป็นครั้งแรกที่นางรู้สึกแขนขาอ่อนแรง การที่เขาปาดคอตนเองนั้น ไม่ใช่แผลธรรมดาทั่วไป เลือดสามารถไหลเรื่อยๆจนสุดท้ายก็หมดตัวแล้วตายได้ อีกอย่างที่นี่ก็ไม่มีอุปกรณ์ทางการแพทย์ นางเองก็ไม่แน่ใจว่าจะทำการผ่าตัดสำเร็จหรือไม่ "สวินโม่ เจ้าอย่านอน ลืมตามองข้าสิ" เพื่อที่จะไม่ให้สวินโม่หมดสติ โล่หวินหลานคุยกับเขาไม่หยุด ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะไม่มีแรงตอบกลับแล้ว แต่สายตาของเขาก็จ้องมาที่โล่หวินหลาน หลังจากที่พยุงสวินโม่ไปถึงบนเตียงแล้วนั้น โล่หวินหลานก็ตรวจดูบาดแผลของเขาก่อน นางตัดเสื้อผ้าของเขาออก ทำให้เห็นเลือดที่ไหลออกมาเลอะตัวเขาจำนวนมาก นางล้างมือแล้วล้างมืออีก ถึงจะกล้าค่อยๆทำแผลให้เขา ตแนนี้เลือดของเขาเปื้อนไปทั้งเนื้อตัวและบนผ้า นางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วใช้กรรไกรตัดผ้านั้น เหลือเพียงผ้าหนึ่งชิ้นที่อยู่บริเวณบาดแผล หากไม่ใช้แรงในการดึงออก ก็ต้องใช้น้ำเกลือในการชำระล้าง "เย่หวิน เตรียมน้ำเกลือ ยาชาและยาห้ามเลือดให้ข้าที" โล่หวินหลานพูดขึ้นตอนนี้ปากของนางเองก็ซีดมาก เย่หวินรีบวิ่งออกไป นางไม่เคยรักษาการถูกปาดคอเช่นนี้มาก่อน หนึ่งเพราะเคสแบบนี้มีน้อยมาก สองเพราะหากแผลใหญ่เกินไปทางโรงพยาบาลจะไม่รับทำการรักษา ต่อให้โรงพยาบาลรับก็ไม่มีหมอคนไหนกล้าที่จะผ่าตัดให้ และสามหากเป็นแผลเล็กน้อยก็ไม่จำเป็นต้องมาหาหมอเฉพาะทาง นางสูดลมหายใจเข้าเพื่อเรียกสติตนเองกลับมา นางต้องรักษาสวินโม่ให้ได้ ประตูถูกเปิดออก เย่หวินถือของเข้ามา โล่หวินหลานเอายาห้ามเลือดให้สวินโม่กินก่อน "สวินโม่ หากว่าเจ้าเจ็บก็ไม่ต้องกลืนน้ำลาย ให้ยานี้ค่อยๆไหลไปก็พอแล้ว" โล่หวินหลานพูดขึ้น แล้วป้อนยาให้เขา สวินโม่เองก็เข้มแข็งมาก เขาสามารถดื่มยาได้กว่าครึ่งถ้วย ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ดีขึ้นมากมาย แต่นี่ก็ทำให้นางสบายใจขึ้นเยอะมากแล้ว