ตอนที่108 หรูซูยี่ย่าง

ต๭นที่108 หรูซูยี่ย่าง ชีวิตของคนเรามันก็แย่แบบนี้นี่แหละ โชคชะตามักจะเล่นตลก นำพาให้คนที่เป็นเส้นขนานมารักกัน ให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องกันมาพบเจอ โล่หวินหลานยืนอยู่ด้านหน้าไม่พูดไม่จา ขณะที่นางกำลังจะเคาะประตูนั้น ก็ได้ยินบทสนทนาของทั้งสองดังออกมานางไม่รู้ว่าควรเข้าไปหรือเดินออกมา ด้านหลังมีมือใหญ่โอบเอาไว้ที่เอวของนาง ความเย็นไหลผ่านมาสู่หัวใจ โม่ฉีหมิงพานางออกไปจากที่นั่น "ท่านรู้แต่แรกแล้วหรอว่าสวินโม่มองหรูซูเป็นตัวแทนของยี่ย่าง?" โล่หวินหลานมองจากสีหน้าของโม่ฉีหมิง เพราะหากเขาไม่รู้ คงยืนฟังไปพร้อมกับนาง โมฉีหมิงพานางมายังสวนดอกลาเวนเดอร์ที่เขาปลูกเอาไว้ให้นาง ช่วงนี้พวกเขามักจะมาชื่นชมดอกไม้ที่นี่ เขาส่ายหน้า“ก่อนหน้านี้ข้าเองก็ไม่รู้เช่นเดียวกัน รอสวินโม่หายดี เราจะกระจ่างในทุกเรื่องเอง" ในเมื่อสวินโม่มองหรูซูเป็นตัวแทนของยี่ย่าง แสดงว่ายี่ย่างต้องสำคัญกับเขามากแน่ แต่สิ่งที่สำคัญกว่านั้นคือที่ผ่านมาตลอดหลายปีเขายังคงยอมหลอกตัวเองว่านางตายเพราะเขา ทุกคนล้วนมีความลับเป็นของตนเอง ยี่ย่างเป็นความลับของสวินโม่ แต่ความลับของตนเองนั้น พูดออกไปคงไม่มีใครเชื่อ โล่หวินหลานหยุดเดิน "หรูซูโชคดีมากนัก เสียงของนางคล้ายกับพระชายา หน้าตาละหม้ายคล้ายคลึงกับยี่ย่าง จึงทำให้สวินโม่อยากที่จะปกป้องดูแล" ฉินหยิ่นก็มาที่สวนนี้เช่นเดียวกัน ด้านหลังของเขาสะพายมีดด้ามใหญ่เอาไว้ แล้วพูดเรื่องนี้ขึ้น ตอนนี้ที่องค์รัชทายาทให้หรูซูมาสนิทสนมกับโม่ฉีหมิงเพราะเสียงของนาง อยากจะใช้เสียงของนางตรึงใจโม่ฉีหมิง แต่ว่าโม่ฉีหมิงนั้นรู้แต่แรกแล้วว่าเขาต้องการอะไร แต่ก็ไม่อาจที่จะฆ่านางได้ลงคอ แม้แต่เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ก็เพียงอยากจะใช้ก้อนหินทำลายเส้นเสียงของนาง ให้นางไม่ต้องพูดได้อีกก็เท่านั้น ใครจะไปคิดว่าสวินโม่จะออกตัวมาช่วยนางไว้ และปาดคอตนเองโดยไม่มีการยั้งคิดเลย ดูท่าแล้วฉินหยิ่นเองก็พอจะรู้อะไรมาบ้าง เขาจึงพูดแบบนั้นออกมา โล่หวินหลานแอบสุ่มมองเขา หรือว่าเขากับสวินโม่เองก็มีบางอย่างปิดบังเอาไว้? นางมองไปยังโม่ฉีหมิง เขารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าหรูซูเป็นหนอนบ่อนไส้ที่องค์รัชทายาทส่งมาก แต่กลับไม่ขับไล่นางไป หรือเป็นเพราะว่าเสียงของนางนั้นคล้ายกับของโล่หวินหลาน? "เรื่องระหว่างสวินโม่กับนางก็ปล่อยให้พวกเขาจัดการกันเองเถอะ หากหรูซูยังคงจะทำงานให้องค์รัชทายาท ข้าก็จะไม่มีวันเห็นใจนาง" โม่ฉีหมิงพูดเสียงเรียบ แววตามองไปไกล หากว่าหรูซูยังดันทุลันจะทำงานให้องค์รัชทายาท นั่นก็แสดงว่านางไม่มีหัวใจ ไม่ควรค่าแก่การเสียสละของสวินโม่ ถึงแม้ว่าจะถูกคนมองเป็นแค่ตัวแทน แต่นั่นก็ต้องมีความรู้สึกเหมือนกัน ความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนนี้ ไม่อาจรู้ได้ว่าหรูซูสามารถยอมรับได้หรือไม่ที่ตนเองเป็นเพียงตัวแทนของใคร หรือนางสามารถที่จะเอาแต่เองออกมาจากเงาของยี่ย่างได้ แล้วเปิดใจกับความรักที่สวินโม่มีให้กับนาง แต่ความสัมพันธ์ที่ไม่มีความรักนั้นมันไม่ยื่นยาว หากลองเป็นตัวนางเอง ก็ไม่อาจที่จะยอมเป็นตัวแทนของใครเช่นกัน ฉินหยิ่นขมวดคิ้ว ระหว่างที่พูดอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงที่ต้นไผ่ เขาหยิบมีดด้ามใหญ่ข้างหลังออกมา สายตาจ้องมองไปทั่ว โม่ฉีหมิงยื่นมือออกไปตรงหน้าเขา ไม่นานก็มีชายชุดดำพุ่งตัวออกมาจากป่าไผ่ ซึ่งชายคนนั้นก็คือเย่เฟิง "ทำความเคารพท่านอ๋อง" เย่เฟิงพูดเสียงต่ำกว่าปกติ ฉินหยิ่นขมวดคิ้วแล้วเก็บมีดเอาไว้ด้านหลัง เย่เฟิงมักจะปรากฎกายเช่นนี้ทุกครั้ง "สืบได้อะไรมาบ้าง?" โม่ฉีหมิงถามเสียงเรียบ เย่เฟิงพยักหน้า เขาปิดหน้าเอาไว้จึงทำให้เห็นเพียงดวงตาเท่านั้น หรือเป็นเพราะเขาติดตามโม่ฉีหมิงมาานแล้ว แม้แต่ความรู้สึกที่เขาแสดงออกมายังเหมือนกับโม่ฉีหมิง เขาและฉินหยิ่นมีหน้าที่เหมือนกัน นั่นก็คือปกป้องโม่ฉีหมิง เพียงแต่ว่าเขาจะคอยช่วยโม่ฉีหมิงสืบเรื่องต่างๆในมุมลับก็เท่านั้น มือของหรูซูที่จับแก้วน้ำเอาไว้สั่นเทา นางมองสวินโม่อย่างนิ่งเฉย น่าเสียดายที่นางเรียนรู้หลายสิ่งมาจากองค์รัชทายาท แต่สิ่งเดียวที่นางไม่อาจทำได้นั่นก็คือใจอัมหิต ทั้งๆที่ตนเองก็เป็นเพียงตัวแทนของคนอื่น แต่ทำไมภาพที่สวินโม่ทำร้ายตนเองเพื่อรับผิดแทนนางยังคงติดตา นางไม่อาจที่จะทำร้ายเขาได้ นางอยากจะดูแลเขาให้ดี "หรูซู ข้ารู้ว่าเจ้าคือหรูซู ขอบใจเจ้ามากนะที่ช่วยดูแลข้า" สวินโม่รู้สึกว่าการพูดของตนเองนั้นต้องใช้แรงมาก เขาไม่สามารถพูดจาเสียงดับ และทุกครั้งที่เปร่งเสียงออกมานั้นคอของเขาก็เจ็บมาก น้ำเสียงก็แหบพล่าด้วย คงเป็นเพราะผลของการปาดคอหอยของตนเอง ไม่รู้ว่าจะมีวันหายหรือไม่ แต่อย่างไรเสียเขาก็ไม่ได้สนใจ "ไม่ต้องขอบใจข้า เมื่อคืนท่านช่วยชีวิตข้าเอาไว้ ข้าควรดูแลท่าน" ใบหน้าของหรูซูนิ่งเฉย ตอนนี้นางรู้สึกชาไปทั้งตัว ฟังจากที่โล่หวินหลานบอกนางเมื่อวานนั้น สวินโม่เสียเลือดมากจึงต้องทำร่างกายให้อบอุ่น นางต้องใช้หลังมือแตะที่หน้าผากของเขา ว่าร้อนหรือไม่ จากนั้นก็ใช้ผ้าชุบน้ำอุ่นเช็ดที่ใบหน้าของเขา แขน ขาและท้อง นางไม่กล้ามองหน้าเขา หลังจากที่เช็ดตัวเสร็จก็โยนผ้าลงไปในกะละมัง จากนั้นก็ออกไปยกซุปตับหมูมาป้อนให้เขา พร้อมบอกกับพ่อครัวให้ใส่พุทราจีนเข้าไปด้วย แต่ว่าเขาได้รับบาดเจ็บบริเวณคอทำให้ไม่สามารถกินของที่แข็งได้ นางจึงหยิบจานกลมเล็กๆมาด้วย แล้วค่อยๆฉีกพุทราออกมาเป็นคำเล็กๆ แช่ในน้ำร้อนจนเปื่อย แล้วป้อนให้เขา สวินโม่ไม่ค่อยเคยชินกับการที่มีคนมาคอยป้อนอาหารให้ ในระหว่างที่หรูซูป้อนซุปใกล้ปากของเขา เขาก็รีบหยิบช้อนแล้วทานด้วยตนเอง จากนั้นก็ดื่มซุปอีกนิดหน่อย "ที่แท้เจ้าก็เป็นคนขององค์รัชทายาท ทำไมเจ้าต้องทำงานให้องค์รัชทายาทด้วย?" สวินโม่ถามขึ้นก่อนที่นางจะเอาซุปตับหมูมาป้อนเขา หรูซูดูนิ่งมาก ใบหน้าของนางไม่แสดงอารมณ์ใดๆ“ทำงานให้ใครแล้วมันต่างกันอย่างไร เมื่อวานข้าไม่ได้ขอร้องให้เจ้าช่วยข้า ข้าก็เตรียมใจที่จะตายแล้ว แต่เจ้ากับมองข้าเป็นใครอีกคนในความคิดของเจ้าจนทำให้ทุกอย่างผิดพลาดไป ข้าจะบอกเจ้านะ ข้าไม่ใช่ใครคนนั้น คราวหน้าท่านได้โปรดแยกแยะให้ชัดเจน นางหันหลังบอกกับเขา ผมยาวสีดำสลวยยาวจนถึงเอวพริ้วไปตามแรงลม น้ำเสียงของนางช่างเด็ดขาด "ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ใช่ยี่ย่าง แต่เจ้าคล้ายกับนางมาก ไม่เพียงแต่หน้าตาที่คล้ายกัน แต่เจ้ากับนางต่างก็มีนิสัยที่น่ารัก" สวินโม่คล้ายกับกำลังหวนคิดถึงอดีต ตอนเขาพูดนั้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข "สวินโม่ ข้าต้องขอโทษด้วย คนที่น่ารักคนนั้นไม่ใช่ข้า" หรูซูพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา จากนั้นก็เดินออกไปทันที ตัวของสวินโม่สั่นเทาเล็กน้อย ตอนที่เขาเห็นหรูซูหันหลังให้นั้น อยากจะคว้ามือไปจับมาก แต่ก็คว้าไปจับไม่ถึง นางค่อยๆหายลับไป ท้องฟ้าด้านนอกเป็นสีฟ้าคราม หรูซูยืนอยู่ที่สวน แล้วม้วนกระดาษที่เขียนเอาไว้ตั้งนาน นางผิวปากไม่นานก็มีนกพิราบบินมาหยุดอยู่ตรงที่มือของนาง นางนำกระดาษนั้นมัดไว้ที่ขาของนกพิราบ แล้วปล่อยให้นกบินขึ้นฟ้า เจ้านกพิราบสองตัวนี้เป็นนกพิราบที่องค์รัชทายาทเลี้ยงเอาไว้ ตั้งแต่เกิดมาพวกเขาก็อยู่ด้วยกัน พวกมันถูกขังเอาไว้ในกรงเดียวกัน ได้รับการฝึกฝนแบบเดียวกัน จนพวกมันก็รักใคร่กัน แต่น่าเสียดายที่อีกตัวตายไปแล้ว เหมือนกับหรูซูในตอนนี้ นางมองตาหยีไปตามทางที่นกพิราบบิน พอหันกลับมาก็เห็นโล่หวินหลานอยู่ด้านหลัง ตัวของนางสะดุ้งเล็กน้อย แต่ไม่นานก็กลับมาเป็นปกติ นางหันไปยิ้มให้กับโล่หวินหลาน“ท่านเห็นทุกอย่างแล้ว?" นกพิราบตัวนั้นบินได้เร็วมาก ไม่นานก็มองไม่เห็นแล้ว ท้องฟ้าอันกว้างใหญ่นี้ดูว่างเปล่าทันที ไม่มีแม้แต่นกสักตัว "เห็นแล้ว แต่ข้ารู้ว่าเจ้าไม่มีวันบอกเรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่กับองค์รัชทายาทแน่" โล่หวินหลายเอ๋ยขึ้น พร้อมจ้องมองไปที่นัยน์ตาของหรูซู หรูซูขมวดคิ้ว ดวงตาเรียวของนางมองโล่หวินหลานอย่างไม่เข้าใจ แต่ไม่นานนางก็กลับมาทำหน้าเรียบเฉยดังเดิม จากนั้นก็ยิ้มเล็กน้อยๆ “พระชายา ท่านช่างเชื่อมั่นในตัวเองเหลือเกิน ถึงอย่างไรนกพิราบก็บินไปแล้ว ไม่ว่าข้าจะเขียนอะไรก็มีเพียงองค์รัชทายาทเท่านั้นที่รู็" โล่หวินหลานเอามือประสานกันไว้ด้านหลังแล้วเดินเข้ามาในส่วน จากนั้นก็วิเคราะห์ให้นางฟัง“เรื่องนี้ไม่สามารถปิดบังได้หรอก องค์รัชทายาทรู้แล้วว่าฉีหมิงรู้ว่าเจ้าเป็นใคร แต่เจ้ากลับไม่ยอมกลับไป เขาก็คงคิดว่าหากเจ้าไม่ตายก็คงทรยศเขาแล้ว ในเมื่อเจ้าปล่อยนกพิราบไปแล้ว นั่นแสดงว่าเขาก็ต้องรู้ว่าเจ้ายังมีชีวิตอยู่ ซึ่งก็หมายความได้ว่าเจ้ากำลังทรยศไม่ยอมกลับไป เจ้าคิดว่ายังสามารถกลับไปทำงานให้เขาได้งั้นหรือ?" ที่แท้เมื่อกี้นางตั้งใจให้ข้าปล่อยนกพิราบส่งจดหมายไป เพื่อที่ให้องค์รัชทายาทรู้ว่านางยังมีชีวิตอยู่แต่ไม่ได้กลับไป และเข้าใจผิดกับเรื่องนี้ คำพูดของนางเหมือนกับมีดที่แทงใจดำ ทำให้จิตใจของนางที่บอบช้ำนั้น บอบช้ำกว่าเดิม เหมือนมีมีดนับไม่ถ้วนกำลังกระหน่ำแทงเขามา ทั้งสวินโม่ ทั้งองค์รัชทายาท คนหนึ่งยอมตายเพื่อนาง แต่อีกคนก็เป็นคนช่วยชีวิตนาง นางไม่รู้จริงๆว่าควรจะติดสินใจอย่างไร หากวันนั้นนางตายไป ก็คงไม่ต้องมาเลือกตัดสินใจในสิ่งที่ยากเช่นนี้ หรูซูหัวเราะ เสียงหัวเราะของนางดังไปทั่วทั้งสวน“ในเมื่อพวกท่านก็คาดการณ์ทุกอย่างเอาไว้แล้ว ทุกอย่างก็อยู่ในมือของพวกท่าน เหตุใดต้องทรมานข้าด้วย?" โล่หวินหลานส่ายหน้า“สิ่งเดียวที่พวกข้าเดาไม่ได้คือความรู้สึกของสวินโม่ที่มีต่อเจ้า หากสวินโม่ยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะให้เจ้าอยู่เคียงข้างเขาหรือไม่ พวกเราจะไม่มีวันปล่อยเจ้าไป" พูดไปพูดมา ก็คือเป็นลูกไก่ในกำมืออยู่ดี นางเป็นเพียงนกน้อยที่ถูกเก็บมาเลี้ยง ถูกคนขังเอาไว้ในกรงไม่มีอิสระ หรือทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นเพราะใบหน้านี้ของนาง? หรูซูจับที่หน้าของตนเอง หากไม่ใช่เพราะหน้าใบนี้ เรื่องทุกอย่างคงจะดีกว่านี้ใช่หรือไม่? โล่หวินหลานมองสิ่งที่นางทำก็เดาได้เลยว่านางกำลังคิดอะไรอยู่“เจ้าจะกรีดหน้าของเจ้าหรือ แต่ข้าก็จะรักษาเจ้าจนหายและหากว่าเจ้ายังจะกรีดอีก ข้าจะก็รักษาเจ้าจนหายเรื่อยๆ เจ้าต้องเชื่อว่าข้ามีความสามารถในด้านนี้" ในสวนแห่งนี้มีเพียงเสียงพูดคุยของเขาทั้งสอง ใบหน้าของหรูซูซีดเสียว นางรู้สึกว่าโล่หวินหลานน่ากลัวเสียกว่าโม่ฉีหมิงอีก ไม่ถูกสิ พวกเขาทั้งสองน่ากลัวกันทั้งสองคน เป็นอสูรกายที่ฆ่าคนอย่างไม่มีเลือด หรูซูไม่พูดอะไรแล้วรีบวิ่งออกไป