ตอนที่110 นางแสดง

ต๭นที่110 นางแสดง ทั้งสองเหมือนจะขยันออกเดินทสง ยังไม่ได้ออกมานาน เหมือนกำลังจะออกเดินทางไปเกือบครึ่งหนึ่งของเมืองจิงเฉิงแล้ว ซื้อของที่ไม่เคยซื้อและของที่ไม่ได้ใช้งาน สองมือของเย่หวินถือของเต็ม รู้อย่างนี้ตนเองน่าจะลากฉินหยิ่นมาใช้แรงงาน “เย่หวิน ลำบากเจ้าหน่อยนะ เดี๋ยวข้าจะพาเจ้าไปดื่มชา“ ·โล่หวินหลานลูบผมของเย่หวินเบาๆ เพื่อแสดงคำขอบคุณ และไปถึงโรงน้ำชาในเมืองจริงๆ เดินเข้าไปในโรงน้ำชานั้นเป็นที่เดียวกับที่วันนั้นเย่เซียวหลัวกับเวินอ๋องเคยมา พอเข้าไปถึงประตู เด็กที่ทำงานอยู่ข้างในทักทายอย่างมีมารยาท เขานำทางพวกนางเข้าไปในประตูและพูดไปด้วย “ท่านทั้งสองจะนั่งชั้นสองหรือทั้งหนึ่งขอรับ?” โล่หวินหลานพูดแบบไม่ได้คิด”ห้องส่วนตัวชั้นสอง” เด็กในร้านพาพวกนางเดินไปชั้นสองอย่างมีความสุข เหยียบพื้นที่ปูด้วยไม้อันสวยงาม มือจับราวบันไดไว้ ทุกอย่างเหมือนให้ความรู้สึกถึงความโบราณ ตอนที่จะถึงทางโค้งของชั้นสอง ข้างหูของนางได้มีเสียงที่ดุใหญ่ของชายดังขึ้น “ทำไมพวกเจ้ายังพูดแต่กับเรื่องนี้? เวินอ๋องกลับมาแล้ว ข้าว่านะลูกสาวคนที่สามของตระกูลเย่ต้องไปหาเขาแน่นอน ความสัมพันธ์ของทั้งสองก็อย่างนี้แหละ วันไหนที่ได้อยู่ด้วยกันก็ไม่แน่นอน “ ได้ยินชื่อของเวินอ๋องและเย่เซียวหลัว ฝีเท้าของโล่หวินหลานได้หยุดชะงัก ข้างหูส่งเสียงที่โต๊ะนั้นสนทนากัน “ไม่มีทาง ไม่มีทาง ท่านเย่สามก็คือพระชายา นี่เป็นการสืบทอดกันมายาวนานแล้ว เป็นไปได้ยังไงที่จะสมรสกับเวินอ๋อง?” เสียงชายผู้หนึ่งที่กำลังต่อต้าน คนที่ถูกต่อต้านเหมือนจะไม่มีความสุข และพูดด้วยเสียงในจมูก”เจ้ารู้อะไร ครั้งที่แล้ว ตอนที่อยู่ตรงโรงน้ำชาได้ยินเวินอ๋องและเย่สามมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันมาก แต่จู่ๆเวลานั้นองค์รัชทายาทก็มา และต่อยเวินอ๋องไปสักพัก พวกเจ้าว่าองค์รัชทายาทจะของเย่สามหรือไม่? ผู้หญิงอย่างนี้ ขอไปก็ดูไม่ไหวอยู่ดี ความสุขของราชวงศ์ ชาวบ้านธรรมดาอย่างพวกเราคงไม่มี คนรอบตัวที่อยู่ข้างๆพยักหน้ากันหมด คำพูดที่ไร้สาระแบบนี้ โล่หวินหลานนึกไม่ถึงว่าเรื่องของเย่เซียวหลัวและเวินอ๋องได้ลือกันทั่วทุกที่อย่างนี้ ทุกคนที่มาโรงน้ำชา สิ่งที่ทำกันแล้วดีใจบ่อยที่สุด ก็คือได้มีเวลาโม้แล้วนั่งอยู่กัน เรื่องนั้นไม่เพียงแต่ทำลายงานสมรสขององค์รัชทายาทและเย่เซียวหลัว และทำลายศักดิ์ศรีของเย่เซียวหลัว ฟังจากการพูดของคนพวกนี้ฟังไม่ยากเลยว่าพวกเขากำลังว่าเย่เซียวหลัวเป็นผู้หญิงที่ไร้ศักดิ์ศรี ไม่รู้ว่าถ้าตระกูลเย่ได้ยินคำพูดพวกนี้แล้วจะเกิดอะไรขึ้น นางก็กำลังรอดูอยู่เหมือนกัน โล่หวินหลานหันกลับไป และเดินตามเด็กในร้านไปชั้นสองที่เป็นห้องส่วนตัว นางสั่งชาหอยทากมรกตฤดูใบไม้ผลิมา หลังจากนั้นก็ปิดประตูลง นางเรียกเย่หวินข้างหูอย่างเสียงเบา “วันนี้เรื่องที่ได้ยิน ข้าจะให้ตระกูลเย่ได้รู้” ยิ่งถ้าเป็นคนที่ตระกูลใหญ่ๆ สิ่งที่สนใจมากที่สุดก็คือหน้าตา เย่หวินกระตุกมุมปากและทำเป็นรูปโค้ง และมองนางและพยักหน้า ทั้งสองนั่งอยู่ในโรงน้ำชา พอดื่มเสร็จอะไรก็พุ่งหน้าไปยังร้านตัดเสื้อ แค่เงยหน้า ก็เห็นการตกแต่งภายในที่ดูสวยงามอลังการ โล่หวินหลานยืนอยู่ตรงหน้าร้าน มองป้ายร้านสีทองที่เขียนตัวใหญ่ "ร้านชุดโจวซื่อ" ตัวหนังสือพวกนี้แสดงถึงความหรูหราของร้าน ตรงหน้าร้านมีรูปปั้นสิงโตหินคู่หนึ่ง ด้านในสว่างสไว มีผ้าหลากสีแขวนเอาไว้ มองไปทางไหนก็จะเห็นผ้าที่ถูกแขวนเรียงราย สมแล้วที่เป็นร้านเสื้อผ้าที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวง โล่หวินหลานเดินเข้าไป ก็มีหญิงสาวมาทำความเคารพแล้วเชื้อชวนนางไป จากนั้นก็แนะนำชุดที่แขวนเอาไว้ แต่ว่าหญิงสาวผู้นั้นก็มีสายตาเฉียบคม ถึงแม้ว่าโล่หวินหลานจะแต่งตัวธรรมดา แต่ปิ่นปักผมของนางนั้นเป็นของมีค่า จึงแนะนำเนื้อผ้าระดับดีให้กับนาง "แม่นาง พวกเรามาเอาผ้าจากตำหนังหมิงอ๋อง" เย่หวินในที่สุดก็พูดแทรกขณะที่เขากำลังแนะนำผ้า จากนั้นก็หยิบตราหยกของตำหนักหมิงอ๋องออกมา หญิงสาวคนนั้นถึงจะเงียบลงได้ คนจากตำหนักหมิงอ๋องมาสั่งตัดชุดไว้จริงเมื่อหลายวันที่ผ่านมา "ฮูหยิน เชิญตามข้ามา" แม่นางคนนั้นก็ได้พาโล่หวินหลานมาที่ห้องห้องหนึ่ง แต่ขณะที่กำลังเปิดดูผ้านั้น ด้านนอกก็มีเสียงของหญิงสาวดังขึ้น“เจ้าอย่าเข้ามานะ กลางวันแสกๆ เจ้าต้องการจะทำสิ่งใด?" ไม่ต้องคิดก็รู้เลยว่ามีคนกำลังลวนลามสาวงามอยู่ แต่ไม่คิดว่าจะวิ่งหนีมาทางร้านนี้ โล่หวินหลานปรายตามองหญิงสาวคนนั้น มองจากด้านหลังนางก็ดูดี ผมของนางดำสนิทยาวสลวย รูปทรงองค์เอวก็ดีไม่ใช่น้อย อย่างน้อยมองจากด้านหลังก็เป็นสาวงามคนหนึ่งเลย เพียงแต่ ชายคนนั้นที่กำลังเดินมานั้นโล่หวินหลานรู้สึกคุ้นๆ มองเพียงด้านหลังไม่อาจเดาได้ว่าเป็นใคร เพียงแต่สองคนนั้นช่างดูคุ้นนักเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน "ฮูหยินเชิญตามข้ามา" หญิงสาวพูดขึ้นอีกครั้ง แล้วจับผ้าในมือแน่น เหมือนเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นไม่เกี่ยวข้องกับนางเลย "แม่นาง เจ้าไม่เห็นรึว่ามีคนลวนลามหญิงสาว? ร้านของเจ้าไม่ออกหน้าไปจัดการสักเดี๋ยวหรือ?" เย่หวินถามด้วยความแปลกใจ จากเดิมที่ร้านก็มีคนเยอะมากพอแล้ว พอมีหญิงชายคู่นั้น ร้านก็ยิ่งดูวุ่นวายมากขึ้นกว่าเดิม แต่ไม่มีใครเข้าไปห้ามปรามหรือหยุดเรื่องนี้ มีแต่คนคอยมองว่าเกิดอะไรขึ้นก็เท่านั้นจากร้านเสื้อผ้าที่เงียบๆก็ดูคนเยอะขึ้นาทันที "แม่นางคนนี้เป็นแม่นางจิ่นชื่อนางเป็นอันดับหนึ่งของยองเชียงโหลว นางมีชื่อเสียงโด่งดังมาก คนกว่าครึ่งเมืองต่างก็รู้จักนาง นางมักจะมาซื้อชุดที่ร้านข้า ก่อนหน้านี้พวกเราเองก็เคยเข้าไปหยุดเหตุการณ์เช่นนี้ แต่ก็ไร้ประโยชน์ จึงทำได้เพียงปล่อยเลยไป " หญิงสาวคนนั้นพูดอย่างเหลืออด ที่ไหนมีหญิงงามที่นั่นย่อมมีอันธพาล โล่หวินหลานได้ฟังก็พยักหน้า ก็ว่าทำไมหญิงสาวผู้นั้นถึงดูคุ้นนัก ที่แท้ก็คือหญิงสาวที่องค์รัชทายาทพาเข้าไปในยองเชียงโหลวเมื่อครั้งนั้น ไม่คิดเลยว่านางจะเป็นอันดับหนึ่งของยองเชียงโหลว "พวกเจ้าออกไปให้หมด！มองอะไรกันนักหนา? ถ้ามองอีกข้าจะควักลูกตาของพวกเจ้าออกมา！ผู้หญิงที่ข้าต้องการไม่เคยไม่ได้มาก่อน" อันธพาลคนนั้นพูดเสียงดัง เสียงนี้ก็ช่างคุ้นหูของโล่หวินหลานนัก เสียงนี้คือเสียงของ......หลินอ๋อง！ นางตกใจเล็กน้อย ไม่คิดว่าคนที่มาทำตัวเป็นอันธพาลนั้นจะเป็นหลินอ๋อง ดูท่าการแทงไปหนึ่งทีของครั้งที่แล้วคงไม่พอ เขายังคงบ้ากามไม่เปลี่ยน นี่เรียกว่าสันดารเปลี่ยนยาก หลินอ๋องพูดต่อหน้าทุกคนเสียงดัง นี่ชักจะสนุกแล้วสิ！ โล่หวินหลานกระตุกยิ้ม แล้วเอาผ้ามาปิดที่ตนเอง เสียงจากฝั่งนั้นยังดังไม่หยุด ทหารที่หลินอ๋องพามานั้นล้อมรอบชาวย้าน ชาวบ้านเองก็เป็นเพียงคนธรรมดา ไม่มีวันที่จะมีเรื่องกับเชื้อพระวงค์เป็นแน่แท้ ทุกคนจึงถอยห่าง เรื่องนี้คนทั่วล้าน่าจะรับรู้กันหมดว่าหลินอ๋องพาทหารมาเพื่อแย่งผู้หญิงเพียงคนเดียว และแม่นางคนนี้ก็ไม่ได้เป็นแม่นางทั่วไป แต่เป็นผู้หญิงขององค์รัชทายาท หลินอ๋องคว้าไปที่มือของแม่นางจิ่นชื่อ มือหนาจับไปที่มือขาวๆของนาง ใบหน้ายิ้มอย่างน่ากลัว“แม่นางจิ่นชื่อ ข้าอยากให้เจ้าไปกับข้า หวังว่าเจ้าคงไม่รังเกียจ?" จิ่นชื่อเองก็รู้ว่าหลินอ๋องเป็นใคร นางไม่กล้าที่จะไม่ยอมไปด้วย มืออีกข้างของนางก็จับที่มือของหลินอ๋องแน่ แล้วยิ้ม“หลินอ๋อง หม่อมฉันก็แค่ออกมาซื้อเสื้อฟ้า เดี๋ยวก็ต้องกลับไป วันนี้หม่อมฉันไม่มีเวลาจริงๆ ท่านค่อยมาหาหม่อมฉันใหม่ดีไหมเพคะ หม่อมฉันพร้อมจะปรนิบัติ" หลินอ๋องเองก็ตั้งใจแน่วแน่แล้วว่าวันนี้ต้องพาจิ่นชื่อไปด้วยให้ได้ เขามองมาที่จิ่นชื่อ เหตุใดหญิงสาวที่องค์รัชทายาทสามารถครอบครองเขากลับครอบครองไม่ได้? ต่อให้เขาไม่มีความสามารถของลูกผู้ชายแล้วอย่างไร อย่างไรวันนี้เขาก็ต้องได้แม่นางจิ่นชื่อ "หึ！พูดดีๆไม่ฟังใช่หรือไม่ วันนี้ข้าต้องการตัวเจ้า ไม่รอพรุ่งนี้แล้ว หากวันนี้เจ้าไม่ไปกับข้า ข้าก็จะให้คนไปทำลายยองเชียงโหลว！" หลินอ๋องขู่ด้วยความน่ากลัว แล้วโผเข้ากอดจิ่นชื่อ มือหนาจับที่เอวบางของนาง ส่วนอีกมือก็จับที่ผมของนางแล้วลากนางออกไป จิ่นชื่อเองด้วยความเจ็บปวด จึงตีไปที่มือหนาด้วยน้ำตา ส่วนสาวรับใช้ที่คอยติดตามนางก็ไปคว้ามือของหลินอ๋องเช่นกัน แต่กลับถูกแตะออกมาชนเข้ากับเสา พวกเขาไม่มีแรงมากพอ จึงทำได้เพียงมองดูหลินอ๋องลากจิ่นชื่อ ขณะที่เดินออกไปนั้น เท้าของนางแพลงจนตัวของนางล้มลงกับดต๊ะ แจกันที่วางไว้ตกลงที่พื้น เสียงแตกของแจกันดังขึ้นแล้วนางก็เก็บเศษที่แตกขึ้นมา จากนั้นก็บาดไปที่มือของหลินอ๋องอย่างไม่คิด จนได้ยินเสียงร้องดังขึ้น หลินอ๋องร้องเสียงดัง จากนั้นก็ตบไปที่ใบหน้าของจิ่นชื่อยองเชียงโหลว พร้อมพูดด้วยความโมโห“นางสารเลว กล้าทำร้ายข้างั้นรึ? ข้าจะให้เจ้าน่าดู！” พูดจบเขาก็ทำรุนแรงกับนาง จากนั้นก็มีเสียงปรบมือดังขึ้น โล่หวินหลานวางผ้าในมือ แล้วเดินเข้าไปตรงหน้าของหลินอ๋อง นางเท้าสะเอวแล้วมองหน้าเขา“ไม่คิดเลย ไม่คิดเลยจริงๆ หลินอ๋องยังชอบอะไรแบบนี้ ทำเรื่องแย่ๆต่อหน้าประชาชน ท่านว่าหากฮองเฮาและต้วนกุ้ยเฟยรู้เข้าจะเกิดอะไรขึ้น！” คำพูดไม่กี่ประโยคของนางแทงใจเขา หลังจากที่เกิดเรื่องนั้นขึ้น เขาไม่เพียงแต่ไม่ถูกฮ่องเต้รักเหมือนเคย องค์รัชทายาทก็แย่งหน้าแย่งตาเขา แล้วก็โดนวางยาจนเกือบตายอีก หากไม่ใช่เพราะโล่หวินหลานช่วยเขาเอาไว้ ตอนนี้เขาคงตายแล้ว สำหรับโล่หวินหลานนั้นเขาทั้งเกลียดทั้งขอบใจนาง แต่นางกลับมาห้ามเขาไม่ให้พาจิ่นชื่อไป ความโมโหในใจก็ยิ่งพลุ่งหลาน จึงผลักจิ่นชื่อออกแล้วเดินไปใกล้โล่หวินหลานแทน "โล่หวินหลาน เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า เจ้าอย่ายุ่งจะดีที่สุด ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าข้าไม่สำนึกในสิ่งที่เจ้าเคยช่วยข้าเอาไว้" หลินอ๋องออกคำสั่งกับนาง