ตอนที่111การโจมตีครั้งยิ่งใหญ่

ต๭นที่111การโจมตีครั้งยิ่งใหญ่ สำหรับองค์ชายองค์หนึ่งที่ไร้ซึ้งการโปรดปรานจากท่านพ่อและความรักใคร่ของเสด็จแม่โล่หวินหลานไม่เกรงกลัวจากศักดิ์และยศที่นางมีอยู่ตอนนี้คงไม่ต้องกลัวหลินอ๋องเขาใช้วิธีสกปรกนำทัพทหารมาแย่งจิ่นชื่อไปมิใช่ว่าอยากจะโจมตีพระราชทายาทหรือจิตใจของพระราชทายาทกำลังอ่อนแอเพราะเรื่องของเย่เซียวหลัวและยืมจิ่นชื่อรักษาบาดแผลมากโดนตลอดแค่เขาแย่งจิ่นชื่อไปพระราชทายาทต้องเป็นบ้าอย่างแน่นอน โล่หวินหลานกำลังมองจิ่นชื่อที่กำลังร้องหุ่มร้องไห้บนพื้นยื่นมือฉุดนางขึ้นมาผลักตัวเย่หวินที่อยู่ข้างหลังนางเย่หวินเลยจ้องหน้าแสดงความไม่พึงพอใจและพยุงหญิงสาวผู้นั้นขึ้นมานั่ง “ทำไมข้าไม่รู้ว่าหลินอ๋องท่านยังมีรักเก่าอย่างนี้ด้วยหรือ!ทำให้ข้ารู้สึกตกใจ!หลินอ๋องท่านเป็นถึงองค์ชายแต่กลับไปแย่งผู้หญิงต่อหน้าชาวบ้านถ้าเรื่องนี้เปล่าประกาศออกไปคงจะทำให้ฝ่าบาทอับอายและยังเป็นที่เรื่องตลกสำหรับชาวบ้านอีกท่านว่าฝ่ายาทจะรู้ในสิ่งที่ท่านทำแล้วยังจะให้อภัยท่านไหม?”น้ำเสียงของโล่หวินหลานเหมือนจะฟังแล้วโหดๆเจ็บๆสายตาของเธอจ้องมองไปยังเขาที่กำลังเปลี่ยนสีหน้า หลินอ๋องถอยหลังไปสองก้าวสีหน้าค่อยๆขาวซี้ดถ้าราชวงศ์นี้จะทอดทิ้งเขาแล้วไม่เอาเขาแล้ว...... เหมือนเขากำลังหัวเราะเยาะตัวเองทีแรกก็มักจะเป็นคนที่ถูกลืมอยู่แล้วจะโดนอีกนิดหน่อยจะเป็นอะไรไป?ถ้าท่านพ่อรู้ว่าองค์ชายมีความสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดกับหญิงสาวโสเภณีคิดว่าคงน่าจะโกรธมาก!เรื่องนี้ทำให้ราชทายาทไม่มีความสุขก็แค่ฆ่าตัวตายไปพร้อมกันทีแรกเขาก็ไม่ค่อยมีอะไรอยู่แล้วเขาคงไม่สนใจอะไรใดๆอีก “แล้วมันจะทำไมหรือ?ยังไงข้าเป็นเป็นพระโอรสของท่านพ่อจะทำยังไงท่านก็ไม่ยอมรับข้าหรอกถ้าเป็นเจ้าพระชายาของหมิงอ๋องถ้าเสด็จพี่ไม่เอาเจ้าแล้วเจ้าจะทำอย่างไร?ถ้าวันนี้เจ้ากล้าขวางข้าข้าจะกรีดหน้าเจ้าให้ลายเลยดูว่าเจ้าจะรักษาตัวเจ้ายังไง”หลิงอ๋องรีบเก็บเศษเจกันบนพื้นค่อยๆเดินเข้ามาใกล้โล่หวินหลานใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ดุร้ายปิดยังไงก็ปิดไม่มิด ในใจของโล่หวินหลานรู้สึกกลัวมากแล้วเหมือนเขาจะทำร้ายนางจริงๆ จิ่นชื่อที่นั่งอยู่ข้างหลังได้ยินคำว่าพระชายาหมิงอ๋องเลยเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจพระชายาโล่หวินหลานวันนี้นางได้เห็นใบหน้าจริงเป็นหญิงสาวที่งดงามและฉลาดจริงๆ เย่หวินเห็นหลินอ๋องกำลังจะถึงตัวของโล่หวินหลานรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาและรีบชักมีดออกมาจี้เขาไว้ทันใดนั้นหลินอ๋องยังเดินเดินหน้าต่อไปอย่างไม่เกรงกลัวเย่หวินจึงแขว่งมีดไปต่อหน้าเขาเหมือนดั่งลมที่อันตรายพัดผ่านทั้งสองกำลังจะฆ่ากันวิชาการต่อสู้ของทั้งสองซับซ้อนมากเหมือนพายุทอร์นาโดกำลังต่อสู้กันอยู่บนท้องฟ้าทันใดนั้นไม่รู้ว่าหลินอ๋องใช้วิชาอะไรทำให้เศษเจกันลอยขึ้นมาสู้ว่าพลังของเย่หวินและเศษนั้นลอยไปแทงโล่หวินหลาน ในสถานการณ์ที่น่าตื่นเต้น“ซิ้ว”เสียงลอยขึ้นของธนูทะลุผ่านประตูและแทงเข้าไปในตัวของหลินอ๋องผ่านเสื้อของเขาทำให้ทั้งตัวของเขาลงไปกองไว้กับพื้น ธนูดอกนี้มีแรงเยอะมากแล้วแทงเข้าไปในพื้นประมาณหลายเซ็นติเมตรหลินอ๋องตกใจจนพูดไม่ออกตั้งแต่แรกเขาสั่งไปทั้งตัวและมองคนที่อยู่ข้างนอก มีคนพังประตูเข้ามาคนๆนั้นเหาะแว้บเข้ามาอย่างกับผีจะหลอกคนจังหวะฝีเท้าการก้าวของเขาหนักหน่วงมากรองเท้าบูทสั้นที่ปักไปด้วยไหมทองปรากฏขึ้นในนัยน์ตาของหลินอ๋องและชุดสีดำยาวที่ทำให้กลิ่นอายของความเย็นชามาตามชุดที่เขาสวมใส่ทุกก้าวของเขาเผยความพิฆาตออกมาทำให้คนที่อยู่ในร้านทำตัวไม่ถูกจนต้องรอการมาถึงของเขาเขาเดินเข้าไปหาโล่หวินหลานและใช้กำลังมือเพียงข้างเดียวฉุดนางขึ้นมาเขากวาดสายตาที่เย็นชาไปตรงหน้านางจากนั้นก็ใช้หางตามองไปยังจิ่นชื่อที่ยืนอยู่ข้างๆ “น้องเจ็ดเจ้ากินอะไรเข้าไปถึงได้กล้าดีมาทำอย่างนี้กับพระชายาของข้า?”เสียงของโม่ฉีหมิงเฉยชาและน่ากลัวเหมือนผีค่อยๆส่งเข้าไปในหูของหลินอ๋องเขาไม่เคยได้สินเสียงที่น่ากลัวอย่างนี้เลย หลินอ๋องฉีกเสื้อที่ถูกธนูแทงและยืนขึ้นมาและหายใจอย่างเบาๆมองหน้าโม่ฉีหมิงนัยน์ตาของเขามีกระแสอะไรบางอย่างส่งออกมา“ท่านพี่สี่ข้าไม่ชอบคนที่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านที่สุดท่านดูพระชายาของท่านให้ดีๆวันนี้ข้าแค่จะเอาจิ่นชื่อ” โม่ฉีหมิงยิ้มมุมปากเบาๆ“พระชายาของข้าจะทำอะไรมันก็เรื่องของนางแค่นางมีความสุขหวินหลานอยากยุ่งเรื่องของเจ้ากับจิ่นชื่อข้าก็จะช่วยให้ถึงที่สุด หลินอ๋องหยุดชะงักไปด้วยคำพูดของเขาสีหน้าเริ่มเปลี่ยนมองโม่ฉีหมิงด้วยสายตาที่อาฆาตรกำลังทหารคงสู้เขาไม่ไหวช่วงนี้ท่านพ่อเรียกเขาไปเข้าเฝ้าบ่อยๆไม่ว่าจะประเมินมามุมไหนเขาย่อมชนะเกมส์นี้อยู่ดี “วันนี้เห็นแก่หน้าของท่านพี่สี่ข้าจะยอมปล่อยนางไป“หลินอ๋องพูดอย่างโมโหแล้วเดินไปเปิดประตูด้วยความรุนแรงเห็นผู้คนนอกประตูทำท่าทางตื่นตระหนกและเขาก็เดินจากไปอย่างโมโห ข้างนอกมีเสียงม้าเดินดังขึ้นเสียงความวุ่นวายค่อยๆซาลงองค์ชายได้เดินสวนหลินอ๋องสายตาของเขาเฉยชาสถานการณ์ด้านในเงียบสงบลงเขาเดินผ่านเศษเจกันอย่าระมัดระวังเขาค่อยๆเดินไปหาโล่หวินหลานทันใดนั้นนัยน์ตาของเขาดูซับซ้อนมือของเขาอยากเอื้อมไปจับไหล่ของเธออย่างควบคุมไม่ได้โม่หวินหลานฉุดนางขึ้นอย่างเฉยชา องค์ชายรู้สึกใจหายสายตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดเมื่อเห็นนางอยู่ในสภาพแบบนี้ เมื่อกี้บ่าวของเขามีซื้อยาที่ตลาดและตอนผ่านร้านขายผ้าเห็นข้างในกำลังมีเรื่องจึงได้กลับไปบอกเขาเขามานี่ไม่ใช่จิ่นชื่อแต่มาเพราะโล่หวินหลานเขาไม่ได้เจอนางนานแล้วครั้งนี้มาเพราะจะเจอหน้านางแต่นึกไม่ถึงว่าโม่ฉีหมิงมาอยู่ที่นี่ได้ “องค์ชายองค์ชายข้าน้อยกลัวมาก!เมื่อกี้ทำให้ข้าน้อยตกใจมาก!”จิ่นชื่อตาดีที่เห็นเขาและโม่ฉีหมิ่งกำลังจะเกิดเรื่องเลยรีบวิ่งมากอดเขาไว้ องค์ชายก็คาดคิดไม่ถึงเหมือนกันที่จิ่นชื่อวิ่งมาอยู่ในอ้อมกอดเขาสายตาเขาเต็มไปด้วยความมึนงงและมองไปยังโล่หวินหลานนางกำลังโดนโม่ฉีหมิงดึงเข้าไปกอดอย่างบ้าอำนาจสองมือของเขาค่อยๆผลักจิ่นชื่อออกแต่นางกลับยิ่งกอดยิ่งแน่นสายตาโล่หวินหลานค่อยๆเลื่อนออกจากตัวของเขา “กลับไปจะจัดการเจ้า”โม่ฉีหมิงกระซิบข้างหูนางด้วยโทนเสียงต่ำเสียงนี้เหมือนดังไปถึงหูขององค์ชายองค์ชายเลยกระดุ้งแล้วผลักจิ่นชื่อออก “พระชายาหมิงเจ้าค่ะข้าน้อยกราบขอบคุณเจ้าค่ะ”จิ่นชื่อยิ้มเบาๆให้โล่หวินหลานตาของนางดูหวานและเผยลักยิ้มอันมีเสน่ห์ออกมาคำๆพูดนี้ไม่ทำให้นางไม่รู้อึดอัดพอดี “ไม่ต้องขอบคุณถ้าเป็นคนอื่นข้าก็จะทำอย่างนี้เหมือนกัน”โล่หวินหลานตั้งใจทำให้ความสัมพันธ์ของนางและจิ่นชื่อห่างกัน บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความอึดอัดเจ้าของร้านอยู่เงียบๆไม่กล้าออกเสียงใดๆตรงมุมห้องร้านตัดเย็บของเขาบางครั้งยังถูกราชวังว่าจ้างตัดเย็บแต่ยังไม่เจอเห็นองค์ชายทั้งสามมาเยือนในร้านเขาที่คาดคิดไม่ถึงกว่านี้คือเหล่าบรรดาองค์ชายมานี่เพราะนางโสเภณี รอให้โล่หวินหลานพูดจบโม่ฉีหมโอบไหล่นางไว้เพื่อเปล่าประกาศความเป็นเจ้าของและพานางออกจากนั้น องค์ชายมองพวกเขาค่อยๆจากไปสายตาของเขาจ้องมองแต่โล่หวินหลาน “องค์ชายเจ้าคะ.......”จิ่นชื่อมองสีหน้าที่ดูเหมือนไร้สติของเขาและเรียกชื่อขึ้นอย่างเบาๆ “กลับไปเถอะ”องค์ชายสะบัดมือนางทิ้งและเดินไปทางประตูเดินกลับไปที่ตำหนักเหมือนคนไร้วิญญาณ นัยน์ตาของจิ่นชื่อที่อยู่หลังเขาดูเศร้าและมองไปทางเขาที่เดินจากไปไม่นาน “วันนี้ข้ากับเย่หวินออกมาข้างนอกจะมาตัดเย็บเสื้อผ้านึกไม่ถึงว่าหลินอ๋องจะทำอะไรที่ลวนลามนางจิ่นชื่อเขากำลังจะถูกจบชีวิตแล้วทำไมยังมาทำเรื่องแบบนี้อีก?นี่ต้องมีแผนการอะไรเบื้องหลังแน่นอนดังนี้ข้าเลยอยากจะออกหน้าเมื่อขัดขวางแผนการของเขาสุดท้ายเขาก็คลุ้มคลั่งไปเอง......”โล่หวินหลานอธิบายถึงเสียงล้อรถม้าที่เคลื่อนอยู่บนพื้นดังขึ้นอย่างชัดเจน โม่ฉีหมิงหลับตาลงตลอดทางเขาทำหน้าตาหลับลึกแต่ยังคงกลบความโกรธที่ออกมาจากตัวเขาไม่ได้ฟังโล่หวินหลานอธิบายไปเขาจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมามองเธอ“งั้นองค์ชายมาได้ยังไง?” “ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามาได้ยังไงเรื่องมีเกิดขึ้นอย่างกะทันหันไม่แน่อาจจะเป็นเพราะว่าส่งข่าวกันปากต่อปากเลยส่งไปถึงหูขององค์ชาย”โล่หวินหลานพูดด้วยเสียงอ่อน จิ่นชื่อเป็นคนขององค์ชายนางโดนคนอื่นลวนลามกลางแจ้งขนาดนี้องค์ชายไม่มาคงแปลกยังไงครั้งนี้นางไม่ได้มีอะไรกับองค์ชายจริงๆพวกเขาบริสุทธิ์และไม่กลัวโม่หวินหลานจะพูดอะไร “เจ้าหนะ!”โม่ฉีหมิงถอนหายใจออกมาแบบทนไม่ไหว“เสื้อเจ้าได้รับหรือยัง?” “ยังไม่ได้รับ!ตอนนี้เตรียมตัวไปเอาชุดก็กลับเห็นหลินอ๋องลวนลามจิ่นชื่อข้าเลยไปดู”โล่หวินหลานสังเกตเห็นว่าโม่ฉีหมิงชอบไม้อ่อนไม่ชอบไม้แข็งทุกครั้งที่เขาโมโหแค่นางพูดเสียงหวานใส่ความโกรธของเขาต้องจะเลือนหายไป โม่ฉีหมิงก้มลงมาเข้าใกล้ช่วงคอของนางริมฝีปากที่เร่าร้อนจูบลงบนลำคอของนางอย่างๆและทิ้งรอยบางๆไว้บนคอ“ช่างเถอะเอาไม่อยู่กับเจ้าจริงๆหลินอ๋องใช้ตราประทับของท่านอ๋องไปลวนลามหญิงโสเภณีในที่สาธารณะคงอยากจะให้ท่านพ่อรู้เรื่องนี้เพื่อที่จะให้เขากับองค์รัชทายาทต้องมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งตายแล้วฝ่ายหนึ่งรอดมันก็ไม่ได้ทำให้เราต้องเดือดร้อนปล่อยให้พวกเขาไปเถอะ!” ความรุ้สึกชื้นๆตรงคอกระจายไปทั่วร่างกายความสบายที่เขาเอาใจใส่ทำให้โล่หวินหลานเกร็งไปทั้งตัวนางฟังคำพูดของโม่ฉีหมิงที่แท้เขาเดาออกตั้งแต่แรกเลยว่าหลินอ๋องอยากทำอะไรกันแน่ แต่ว่าโล่หวินหลานสงสัยอย่างนึง“เจ้ารู้ได้ยังไงว่าข้าอยู่โน่น?ไม่ใช่เป็นบังเอิญที่เจ้าไปที่นั่นพอดี?” นึกถึงวันนี้ที่หลินอ๋องถูกธนูเสียดผ่านร่างกายของเขาโล่หวินหลานรู้สึกกลัวและตกใจถ้าไม่ได้ระยะให้ดีไม่มีทางที่จะเฉียดเฉียวผ่านร่างกายเขาโดยบังเอิญอย่างแน่นอน อย่าบอกว่าทักษะเขาไม่ดีทีแรกอยากยิงหลินอ๋องแต่กลับยิงไม่โดนทักษะการยิงธนูของเขาจะเก่งที่สุดในบรรดาเหล่าองค์ชายแค่ขาของเขาไม่ดีเองเลยได้แค่ยิงในระดับที่มือเลื่อนขึ้นลงได้ โม่ฉีหมิงมองโล่หวินหลานที่กำลังทำสายตาเหมือนเดาอะไรบางอย่างอยู่นัยน์ตาของนางเหมือนโกรธหน่อยๆเขาใช้มือแตะกระบาลของนางเบาๆ“นี่เป็นความลับคราวหลังอย่าสงสัยข้าอีกไม่ว่าข้าจะทำอะไรจะไม่ทำร้ายเจ้าโดยเด็ดขาด” โล่หวินหลานนวดกระบาลของตนเบาๆนางเม้มปากแล้วมองโม่ฉีหมิงนัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยเงาของเขา ความรู้สึกที่ควบคุมตัวเองไม่ได้เกิดขึ้นอีกแล้วทุกครั้งที่นางสายตาแบบนี้จ้องหน้าตนเขามักจะควบคุมตัวเองไม่ได้ที่อย่กจะเข้าใกล้นาง ยังไงตอนนี้นางเป็นของตนแล้วเขาเข้าไปโอบกอดนางไว้แน่นๆและรีบจูบปากอันอบอุ่นของนางด้วยความเร่าร้อนและดูดริมฝีมือบนล่างของนางไว้ไม่ปล่อยและค่อยๆหยอดลิ้นของเขาเข้าไปเสียดสีกับลิ้นเล็กๆของนางการจูบแบบดุเดือดแบบนี้พวกเขาลองมาหลายครั้งแต่ไม่มีครั้งไหนที่เร่าร้อนขนาดนี้มาก่อน โล่หวินหลานรู้สึกอากาศในปอดของนางกำลังถูกดูดไปหมดและเดี๋ยวๆนางก็ตบไหล่ของเขาเบาๆ “โอ้!”เสียงตกใจของเย่หวินดังเข้ามาในหูของทั้งสอง