已经是第一章了
ตอนที่115ทำเรื่องโกหกเป็นเรื่องจริง
ตนที่115ทำเรื่องโกหกเป็นเรื่องจริง
ดูจากเมื่อครู่เขาน่าจะรู้เรื่องหยกจริงๆหยกนี้สวินโม่เป็นคนให้นางนี่พูดไปสวินโม่ก็คงจะรู้ว่าใต้เท้าซิวชอบหยกหยกนี้มีคู่หรือป่าวนางไม่รู้แต่ยังไงหยกดีๆทำให้เขาโปรดปรานได้ก็ควรฉุยโอกาสนีไว้ให้ใต้เท้าซิวเป็นคนแนะนำนางไปเจอหลี่ซัน?
โล่หวินหลานพับพัดบนมือของตนและเดินเข้าไปหาใต้เท้าซิวอย่างไม่เกรงกลัวชายอ้วนที่อยู่ข้างเขาเหมือนจะมาขัดขวางและกลับถูกเขาขวางไว้
“ใต้เท้าซิวขอรับหยกซงไป๋หนานจิ่นนี่เป็นของล้ำค่าที่สืบทอดตั้งแต่บรรพบุรุษถ้าจะถวายให้กับใต้เท้าซิวไม่ใช่ไม่ได้แค่ว่าข้าได้ยินมาว่าอีกสามวันพวกเราทั้งหมดที่นี่ต้องมีใครสักคนที่ต้องไปพบปะกับใต้เท้าหลี่ซันอย่างนี้อีกสามวันข้าจะถวายของล้ำค่าของข้าให้ใต้เท้าซิวดีหรือไม่ขอรับ?”โล่หวินหลานกดเสียงต่ำลงผ่านไปยังหูของใต้เท้าซิวผ่านม่านตาข่าย
เขากำลังลังเลอยู่จู่ๆก็กระตุกม่านขึ้นและมองโล่หวินหลานขึ้นๆลงๆหัวจรดเท้าและมองค์ชายอ้วนข้างๆไม่รู้ว่าใช้นัยน์ตาอะไรในการมองดีแต่ลูบหนวดยาวๆของเขาและกำลังคิดอะไรบางอย่างแล้วตบน่องของตนเบาๆ
“ดี”
ด่านใต้เท้าซิวถือว่าผ่านหลังจากนั้นก็ได้เจอหลี่ซันแล้วหลี่ซันเป็นบุคคลสำหรับที่ร่วมมือของขุนพลต้วนถ้าได้รับคำชมของหลี่ซันจะได้เจอขุนพลต้วนก็ไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป
นางเดินออกจากตำหนักซิวกับหัวหน้าบ่าวเย่หวินรอตรงหน้าสวนอย่างตื่นเต้นพอเห็นโล่หวินหลานเดินออกมาจากตำหนักนางถอนหายใจเบาๆและรีบเดินไปรับนางตอนที่กำลังจะเอ่ยปากพูดโล่หวินหลานทำสัญญาณบางอย่างให้นางผ่านนัยน์ตาสื่อให้เห็นว่าอย่าพูดระหว่างทางที่เดินออกจากตำหนักซิวพวกนางพูดกันแค่เรื่องธรรมดาเพียงไม่กี่คำ
ในห้องที่เต็มไปด้วยกลิ่นหอมฉุนใต้เท้าซิวกำลังจับหยกซงไป๋หนานจิ่นที่เมื่อครู่นี้โล่หวินหลานถวายให้ตรวจสอบความละเอียดอ่อนของเนื้อหยกและฝีมือในการทำอย่างละเอียดทุกจุดของหยกทำได้ประณีตมากความละเอียดอ่อนของเนื้อหยกดูๆแล้วเนื้อเนียนและงดงามมาก
มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากนอกประตูหลี่ซันมองใต้เท้าซิวที่กำลังจดจ่ออยู่กับสิ่งนั้นและยิ้มแป้นแล้วพูดขึ้น“ใต้เท้าซิวได้ของล้ำค่าอะไรมากอีกครั้งนี้?”
ใต้เท้าซิวเงยหน้าขึ้นจากหน้าที่จดจ่ออยู่กับหยกรีบกระตุกม่านขึ้นแล้วสวมรองเท้าอย่างเร็วและนั่งอยู่ข้างๆหลี่ซันเพื่ออวดของล้ำค่านั้นเขายื่นหยกไปให้เขาดู“ใต้เท้าหลี่ท่านดูสินี่เป็นหยกร้อยปีที่ดีที่สุดเมื่อครู่คนๆนั้นบอกว่ามีเป็นคู่แต่ข้ามองยังไงหยกตัวนี้ไม่น่ามีคู่ของมันดังนั้นข้าเลยมอบหมายให้เขามาพบเจ้าแล้วนำหยกอีกตัวหนึ่งมาด้วย”
หลี่ซันรับหยกจากมือเขามาและมองอย่างละเอียดและใช้มือค่อยๆลูบหยกไปว่ามีข้อต่อหรือรอยอะไรอยู่ไหมจับๆไปแล้วเหมือนมีตำหนิเล็กๆเขาเลยโยนหยกทิ้งและหยกนั้นแตกเป็นครึ่งโดนทันที
ดูหยกดีๆที่พึ่งถึงมือถูกหลี่ซันทำแตกเขาตรวจสอบวัตถุโบราณไม่ใช่แค่วันสองวันอันไหนก็ของจริงของปลอมเขาจะแยกไม่ออกได้เยี่ยงไร?นี่หลี่ซันเป็นอะไรไปเนี่ยอยู่ดีๆทำไมต้องบอกว่าหยกนี้เป็นของปลอมหรือ?
แต่เขาก็ไม่ได้เรียกร้องอะไรจากหลี่ซันยังไงเขาบอกว่าหยกนี้เป็นของปลอมแตกก็แตกไปแล้วก็เขาไม่มีทางออกอื่นกลับไปไม่รู้ว่าต่อไปเขาจะมาไม้ไหนอีก?
“ใต้เท้าหลี่งั้นท่านนจะทำเยี่ยงไร?”
“พรุ่งนี้เจ้าพาคนๆนั้นมาให้ข้าดูหน่อยข้าจะพูดคุยกับเขาเอง”หลี่ซันขยับคิ้วเบาๆและพูดขึ้นอย่างจริงจัง
สั่งให้คนเข้ามาทำความสะอาดพื้นให้สะอาดเขาเก็บเศษหยกซงไป๋หนานจิ่นขึ้นออกจากตำหนักซิว
เดินผ่านผู้คนแออัดเยอะแยะมากมายโล่หวินหลานกับเย่หวินเดินไปจุดนัดพบกับสวินโม่เป็นซอยที่เต็มไปด้วยเศษไม้ไปหมดไม่มีใครจะเข้ามาซอยนี้ดังนั้นที่นี่เป็นที่ปลอดภัยที่สุดแต่หลังจากที่เขาทั้งสองเข้าไปแต่กลับไม่ได้แม้แต่เงาของสวินโม่
“คงไม่ได้เกิดเรื่องอะไรใช่ไหม?”เย่หวินก้มหน้าแล้วคุยกับตัวเองอยู่และเงยหน้ามองไปรอบๆและพูดขึ้น“พระชายาเจ้าค่ะไม่งั้นเรากลับไปก่อนเถอะเจ้าค่ะ”
บรรยากาศของที่นี่แปลกจริงๆสวินโม่คงไม่ทิ้งเราสองคนแล้วหนีไปอย่างแน่นอนถ้าเขามีเรื่องด่วนอะไรที่ต้องจัดการเขาต้องจะทำสัญลักษณ์อะไรบางอย่างไว้เย่หวินรู้ว่าที่นี่ไม่ควรเป็นสถานที่ที่ควรอยู่นาน
โล่หวินหลานพยักหน้าทั้งสองเดินออกจากซอยนี้ไปแต่ตอนที่นางกำลังจะออกไปก็มีคนมาตบไหล่เบาๆนางใช้ศอกของนางอัดเข้าไปตรงแผ่นท้องของคนๆนั้นแต่คนๆนั้นเหมือนจะรู้ว่านางจะทำแบบนี้ร่างของเขาหลบศอกของนางไปและกลับโอบเอวของนางไว้
มือใหญ่ๆที่คุ้นชินโอบเอวนางไว้โล่หวินหลานรู้ทันทีว่าชายข้างหลังคือใครนางกำลังจะโอบเขาด้วยความดีใจแต่เขากลับทำท่าทาง“ซูว”สื่อให้เห็นว่าให้เงียบ
“เจ้าออกไปก่อนข้าจะตามหลังเจ้าไปจำไว้กลับตำหนักตรงหลังประตู”โม่ฉีหมิงกดเสียงโทนต่ำและพูดข้างหูนาง
เพื่อที่จะหลบสายตาจากผู้อื่นไม่ทำแบบนี้ไม่ได้โล่หวินหลานพยักหน้าและเดินออกจากซอยกับเย่หวิน
นึกไม่ถึงว่าโม่ฉีหมิงจะสังเกตเห็นเร็วขนาดนี้ว่าเรื่องที่นางเข้าไปในตำหนักซิวจริงๆอยากจะปิดบังเขาอีกหลายวันรอให้ตนหาขุนพลต้วนเสร็จถึงจะบอกเขาอีกครั้งตอนนี้ดูเหมือนมันไม่จำเป็นแล้วไม่รู้ว่าเขาสังเกตเห็นข้าอย่างเยี่ยงไรหรือว่าสวินโม่เป็นคนบอกเขา?
ไม่ใช่สิก่อนที่นางจะเลือกภารกิจนี้นางกำชับอยู่บ่อยๆว่าห้ามให้โม่ฉีหมิงรู้แต่นางกลับลืมไปคนที่ฉลาดหลาดแหลมอย่างเขาจะไม่รู้เรื่องนี้ได้เยี่ยงไร
มีคนเข้าตำหนักหมิงอ๋องก่อนแล้วเข้าทีหลังเพื่อที่จะหลุดจากความรู้สึกที่กดดันจากตำหนักซิวโล่หวินหลายมีความอิสระเป็นของตัวเองสักที
แต่ว่านางยังไม่ทันได่มีความสุขมากพอเลยร่างที่เย็นชาที่อยู่ข้างหลังเดินเข้ามาใกล้จนติดตัวนางมือใหญ่ๆของนางโอบเอวนางไว้และพานางเข้าไปในห้องนอน
“ข้าบอกเจ้าแล้วไงว่าไม่อนุญาตให้เจ้าไป?ทำไมต้องให้สวินโม่พาเจ้าไปด้วย?”โม่ฉีหมิงพูดขึ้นมาอย่างเฉยชาและจ้องหน้าโล่หวินหลานไว้
โล่หวินหลานสัมผัสได้ถึงความโกรธเคืองที่อยู่ภายใต้จิตใจของเขาแต่ว่าเรื่องนี้ที่นางทำคืออยากช่วยเขาหรือว่าเขารู้สึกว่ากำลังที่เขามีใหญ่พอที่จะสู้กับสถานการณ์และเรื่องราวต่างๆได้และนางก็อยากใช้กำลังอันน้อยนิดที่ตนมีช่วยเขาถึงแม้ว่าจะไม่มีประโยชน์มากนัก
“ข้าอยากช่วยเจ้าข้าจะปกป้องตัวเองเป็นอย่างดีจะไม่ให้ตัวเองต้องเกิดเรื่อง”โล่หวินหลานพูดขึ้นด้วยโทนเสียงต่ำ
ความโกรธเคืองในตัวของโม่ฉีหมิงค่อยๆลดลงเมื่อได้ยินว่าโล่หวินหลานทำเพื่ออยากช่วยเขาความโมโหนั้นไม่มีอีกเลยในเวลานี้เขารู้ว่าใจของนางมีให้แค่เขาคนเดียว
“ข้าไม่สามารถให้เจ้าใช้ตัวเองเข้าแปลกกับความอันตรายข้าทำไม่ได้ดังนั้นตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปคุณอย่าไปได้ไหม?”โม่ฉีหมิงพูดขึ้นอย่างเสียงต่ำส่งเข้าข้างหูนาง
นี่เป็นก้าวแรกที่นางทำสำเร็จมีเพียงทางเดียวที่จะได้รู้ถึงวิธีทุจริตที่พวกเขาใช้คือเจอหลี่ซันจึงจะสามารถรวบรวมหลักฐานความผิดแล้วจับตัวขุนพลต้วน
นางไม่อยากปล่อยโอกาสของวันนี้ที่มีไปไม่อยากให้โม่ฉีหมิงต้องมาเริ่มต้นแผนทุกอย่างใหม่แค่ทำตามวิธีนี้ของนางก็จะสำเร็จ
“ข้าจะใช้วิธีอื่นๆใหม่ยังไงก็ไม่ให้เจ้าไป”เสียงอันทรงอำนาจของโม่ฉีหมิงพูดขึ้นโดยไม่เปิดโอกาสให้ฝ่ายตรงข้ามพูดเลย
เป็นครั้งแรกที่โล่หวินหลานเจอเขาเป็นแบบนี้ที่ผ่านมาเขาดูแลนางอย่างดีเลยไม่เคยขัดขวางเรื่องที่นางอยากทำแต่ครั้งนี้ไม่ได้ถามความคิดเห็นของนางสักคำนี่จึงจะเป็นตัวตนของเขาจริงๆ
สายตาของนางไม่มองโม่ฉีหมิงอีกต่อไปนางก้มหน้าอยู่อย่างเงียบๆมีสวินโม่คอยช่วยเหลือนางนางจะได้เจอหลี่ซันแน่ๆ
“ตอบข้ามา”โม่ฉีหมิงจับแขนของนางไว้ให้นางสบตาของเขาสายตาที่เย็นชาของเขามองไปหาสายตาของนางโดยตรง
โล่หวินหลานส่ายหัวเรื่องอื่นอะไรก็ได้นางจะเชื่อฟังมีแค่เรื่องนี้ที่ไม่ได้
โม่ฉีหมิงค่อยๆปล่อยมือนางลงสายตาอันเย็นชาจ้องนางไว้เหมือนความโมโหทั้งหมดที่เขามีกำลังจะระเบิดออกมาเขาค่อยๆแอบซ่อนความรู้สึกของตัวเองไว้ฝีมือที่หนักหน่วงค่อยๆก้าวเดินในรอบห้องเขาหันหลังไปเจอตู้ที่วางอยู่ข้างเตียงเขาเลยตบตู้อย่างแรง
เสียงตบตู้ดังขึ้นข้างหูนางอย่างเสียงดังตู้ไม้นั้นโดนตบจนเป็นรูใจของนางเริ่มกลัวโม่ฉีหมิงเก็บมือตัวเองกลับฝ่ามือที่เป็นแผลจนเลือดหยดออกมาเขาค่อยๆเดินไปตรงประตู
โล่หวินหลานอยากจะรั้งเขาไว้แต่เหมือนขาของนางจะไม่อยากขยับและเคลื่อนไหวเงาของตัวเขาค่อยๆหายไปจากสายตาของนาง
ความเย็นชาของโม่ฉีหมิงที่ห่างจากนางไปทำให้นางรู้สึกใจไม่ดีพอตอนนี้เสียงฝีเท้าของเขาได้เงียบไปจริงๆร่างของนางยืนไม่ไหวจริงๆเลยซุดลงไปกองอยู่บนพื้น
โล่หวินหลานไม่เคยเป็นแบบนี้เลย
นางสูดลมหายใจเข้าลึกๆและเดินไปตรงประตูจริงๆโม่ฉีหมิงไม่ยอมให้นางทำแต่นางกลับไปทำถ้านางทำได้ดีจะทำให้เขาเห็นว่าถึงจะอันตรายยังไงนางก็สามารถช่วยเขาได้หมด
นางเรียกสวินโม่ไปเจอกันตรงประตูหลังโล่หวินหลานบอกเขาว่าตนรับปากใต้เท้าซิวว่าจะเอาหยกอีกอันนึงไปให้เขาอีก3วันข้างหน้าตอนที่ได้เจอหน้ากับหลี่ซันสีหน้าของสวินโม่แสดงถึงความลำบากใจ
“สวินโม่เจ้าไม่ได้เสียใจใช่ไหม?”โล่หวินหลานถามขึ้นแบบตรงๆ
สีหน้าของเขาดูลังเลตอนเช้าที่เขาส่งโม่หวินหลานเข้าไปตำหนักซิวไม่นานโม่ฉีหมิงก็มาหาเขาถามรายละเอียดทุกอย่างเกี่ยวกับแผนการของพวกเขาถึงแม้ตอนนั้นโม่ฉีหมิงไม่ได้พูดอะไรแต่ท่าทางของเขาชัดเจนมากก็คือไม่อยากให้นางไปยุ่งกับเรื่องนี้อีก
สีหน้าของสวินโม่ไม่ค่อยดี“พระชายาขอรับภารกิจครั้งนี้อันตรายเกินไปความเป็นห่วงของท่านอ๋องก็มีเหตุผลถ้าท่านเป็นอะไรขึ้นมาท่านอ๋องคงอยู่ไม่เป็นสุขตลอดชีวิต”
เป็นเพราะโม่ฉีหมิงไม่เห็นด้วยอีกแล้วหรอสายตาของนางจ้องสวินโม่ไว้แบบไม่กระพริบตาและพูดขึ้นอย่างน่าเชื่อถือ“สวินโม่แผนการของสามวันข้างหน้าต้องดำเนินการต่อไปข้าจะคุยกับท่านอ๋องให้รู้เรื่องเองเรื่องอื่นเจ้าอย่ากังวล”
ถ้าเป็นแบบนี้สวินโม่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อดีได้แต่ขมวดคิ้วขึ้นเป็นปมแล้วมองเงาของนางค่อยๆจากไปมองไปสักพักเวลาที่เกือบจะมองนางไม่เห็นแล้วพูดขึ้น“พระชายาขอรับท่านอ๋องใจอ่อนง่ายท่านต้องคุยกับท่านดีๆท่านต้องตอบตกลงอย่างแน่นอน”
โล่หวินหลานหยุดชะงักไปกะทันหันตอนนางหันหลังกลับสวินโม่ปิดประตูลงแล้วเดินจากไปแล้ว
นางขมวดคิ้วขึ้นเบาๆหรือว่าคำเตือนนี้ชองเขาคือ“กลยุทธ์ในการต่อสู้กับโม่ฉีหมิง?”
นางเดินอยู่บริเวณรอบๆสวนในตำหนักในหัวสมองมัวแต่คิดถึงคำพูดของสวินโม่จิตใจของท่านอ๋องอ่อนไหวง่ายคำๆนี้น่าจะเป็นคำพูดที่ผิดคำพูดข้างหลังถึงจะพูดถูกแค่นางพูดกับเขาดีๆก็จะทำให้เขาเปลี่ยนใจได้
นางเดินวกไปวนมาในตำหนักเดินข้ามสะพานข้ามลำธารเดินผ่านระเบียงกลับห้องและเดินไปนั่งอยู่ใต้ต้นหลิวสักพักสุดท้ายก็หยุดอยู่ตรงหน้าห้องทำงานของโม่ฉีหมิงตอนที่นางกำลังจะผลักประตูเข้าไปคิดๆดูแล้วตนยังไม่ทันได้คิดบทที่จะพูดแล้วเดินกลับห้องอีกครั้ง
ในหัวสมองมีแต่เรื่องวุ่นวายไปหมดที่สำคัญที่สุดคือมือของโม่ฉีหมิงที่บาดเจ็บไปถ้าไม่ทำการรักษาอยากจะติดเชื้อได้และเกาแล้วเกาหัวตัวเองเบาๆและเอาตลับยาเดินไปทางประตูแต่พอเดินถึงประตูแล้วเดินกลับมาต่อ
已经是最新一章了
加载中
