ตอนที่116ศัตรูลี้ลับ

ต๭นที่116ศัตรูลี้ลับ ในค่ำคืนที่แสนดึกโม่ฉีหมิงยังไม่กลับห้องโล่หวินหลานวางตะเกียบที่จับอยู่ในมือด้วยความไม่อยากอาหารและเรียกคนเข้ามาเก็บถ้วยชามและนั่งตะแขงข้างแล้วมองทิวทัศน์ที่มืดมัวของค่ำคืนนี้หัวสมองคิดแต่เรื่องที่ไม่ใช่เรื่อง “เย่หวินท่านอ๋องไปไหนแล้ว?”โล่หวินหลานคิดๆแล้วรู้สึกกังวลใจเรียกเย่หวินเข้ามาถามว่าโม่ฉีหมิงเกิดอะไรขึ้น “ท่านอ๋องยังอยู่ในห้องสมุดเจ้าค่ะ”เย่หวินตอบกลับทันทีคิดๆแล้วนางก็พูดเสริม“ท่านอ๋องอยู่ในห้องสมุดตั้งนานจนถึงตอนนี้ยังไม่ออกมาขนาดนี้อาหารค่ำยังไม่ได้รับประทานเจ้าค่ะ“ รู้ว่าโม่ฉีหมิงกำลังทำสงครามเย็นกับนางที่เกี่ยวกับเรื่องของขุนพลต้วนเย่หวินก็อยากให้ทั้งสองคืนดีกันมีแค่อย่างนี้ถึงจะทำให้พวกเชาใช้ชีวิตแบบไม่อึดอัดได้ถ้านายท่านมีความสุขพวกนางก็ดีใจด้วยเช่นกัน ไม่รับประทานอาหารค่ำและไม่ออกนอกห้องทุกครั้งที่โกรธก็มักจะทำลายสุขภาพของตนอยากใช้วิธีนี้ทำให้นางใจอ่อนเป็นวิธีที่เชยมากแต่นางก็มักจะยอมแพ้กับวิธีแบบนี้ ออกจากประตูห้องและเดินไปทางห้องสมุดฟ้าข้างนอกมืดมากแล้วเย่หวินถือตะเกียงไว้แล้วเดินอยู่ข้างหลังนางอย่างระมัดระวังกลัวว่านางจะมองไม่เห็นทางแต่พอเดินไปถึงครึ่งทางโล่หวินหลานเดินกลับมาอย่างกะทันหันยังดีที่เย่หวินเดินอย่างมีสติจึงไม่ได้ชนใส่กัน “เย่หวินเจ้าไปเอาตลับยาของข้ามา”โล่หวินหลานพูดด้วยอย่างรีบร้อน เมื่อครู่ออกมาลืมเอาตลับยามาด้วยมือของโม่ฉีหมิงได้รับบาดเจ็บณตอนนี้เขาคงไม่ให้ใครไปเข้าใกล้อย่างแน่นอนยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะมีใครทำแผลให้เขารอให้เย่หวินเอาตลับยามาถึงจะเดินหน้าตรงไปห้องสมุด แสงไฟของห้องสมุดระหว่างระยิบระยับแสงเทียนที่ส่องสว่างไปยังหน้าตาและสะท้อนเงาที่มัวและไม่ชัดเจนออกมามองจากข้างนอกก็สามารถเห็นเงาของผู้ที่อยู่ข้างในโล่หวินหลานผลักประตูเข้าไปเบาๆประตูเปิดออกมาอย่างง่ายดาย ข้างหน้ามีโต๊ะไม้ยาวเต็มไปด้วยของที่ยุ่งเหยิงกระดาษและเศษกระดาษที่ถูกขย่ำวางกระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะยังวางหยกรูปทรงม้าไว้เป็นวัตถุโบราณและโม่ฉีหมิงทำตัวเหมือนเด็กที่งีบหลับอยู่บนโต๊ะคิ้วของเขาขมวดขึ้น โล่หวินหลานเห็นสภาพแบบนี้ของเขาแล้วรู้สึกเจ็บปวดหัวใจและค่อยๆเดินอยู่หน้าเขาและก้มหน้ามองหน้าหลับของเขานอกจากคิ้วจะขมวดคิ้วเป็นปมดูแล้วเหมือนจะเป็นชายผู้หล่อเหลาที่ไม่มีพิษไม่มีภัยนางยื่นมือไปจัดคิ้วของเขาให้เรียบและจับมือของเขาไว้มีแต่เลือดแห้งๆที่ค้างอยู่บนมือ นางถอนหายใจออกมาแบบอยากถามแต่ถามไม่ได้ตอนที่จับมือเขาก็เหมือนมือตัวเองสั่นเบาๆและเอายาออกจากตลับยาและทาลงตรงฝ่ามือของเขาอย่างเบามือ สำลีที่ชุปด้วยน้ำเกลือแค่ค่อยๆทาลงตรงข้อต่อของนิ้วและสามารถล้างเลือดแห้งนั้นทิ้งกระดูกตรงมือของเขาชัดเจนมากสื่อให้เห็นถึงความผอมของเขาข้อต่อทั้งสิบนิ้วของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลโล่หวินหลานเช็ดแผลเสร็จแล้วลงยาให้เขาต่อแล้วพันแผลไว้ให้เขา พอจัดการกับแผลบนมือของเขาเสร็จตอนที่นางเงยหน้าขึ้นเห็นสายตาอันเย็นชาของเขากำลังจ้องมองนางอยู่ยังไม่ทันยังเอ่ยปากพูดเขาดึงนางเข้าไปในอ้อมกอดเป็นรุนแรง อ้อมกอดนี้มาแบบไม่ทันตั้งตัวโล่หวินหลานสัมผัสถึงมือใหญ่ๆของเขาค่อยๆโอบมาตรงเอวเหมือนกำลังจะรัดตัวนางแบบหายใจไม่ออก “ที่แท้เจ้าไม่ได้หลับมาตลอดเวลา”โล่หวินหลานพูดออกมาแบบไม่พอใจ โม่ฉีหมิงกอดนางไว้ไม่ยอมปล่อยคางของนางพิงไหล่เขาไว้และพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงโทนต่ำ“ตั้งแต่เจ้าเข้ามาข้าก็ตื่นแล้วแค่ไม่อยากหลับตาเท่านั้น” เขาหลับตาไว้ค่อยๆสัมผัสถึงความอ่อนโยนของนางตั้งแต่วินาทีนั้นเขาถึงจะสัมผัสได้ว่าในใจของนางมีแต่เขาเพียงคนเดียว โล่หวินหลานผลักอ้อมกอดเขาออกสายตาที่เปล่งประกายจับจ้องเขาไว้นางเลยนึกถึงคำพูดของสวินโม่ขึ้นทันทีถ้ามีใช้ได้ผลจริงพวกเขาอาจจะไม่ต้องทะเลาะกันเพราะว่าเรื่องที่จะเข้าไปแอบขอยศและตำแหน่ง “ฉีหมิงจริงๆข้าไม่ได้มีความคิดอย่างอื่นเลยข้าแค่หวังว่าจะช่วยเจ้าได้ข้าจะไม่ทำให้เขาต้องเป็นห่วง”โล่หวินหลานพูดขึ้นอย่างมั่นใจ รู้เลยว่านางนี่ก็เพราะสิ่งนี้โม่ฉีหมิงลูบผมนางอย่างทนไม่ได้และพูดขึ้นอย่างโปรดปรานรักใคร่“หวินหลานเจ้าอยากทำอะไรก็ทำข้าจะไม่ยิ่งกับความเป็นอิสระที่เจ้าเป็น” โล่หวินหลานตกใจไปสักพักความร่าเริงเบิกบานของใบหน้าเริ่มผลิบานนางไม่คิดเลยว่าโม่ฉีหมิงจะตอบตกลงได้รวดเร็วขนาดนี้นางนึกว่านางต้องพูดกล่อมเขาอีกสักพักซะอีก ดูสีหน้าของนางทั้งรู้สึกทึ่งและดีใจโม่ฉีหมิงรู้สึกการตัดสินใจครั้งนี้ของเขาเป็นเรื่องที่ถูกแค่นางดีใจจะทำอะไรก็ไม่เป็นไร “แต่ว่าจะดำเนินภารกิจยังไงต้องฟังข้าถ้าพบเจอกับความอันตรายก็รีบหยุดเข้าใจไหม?”สายตาของโม่ฉีหมิงจ้องมองนางไว้ ข้อจำกัดของเขาก็จะอยู่ประมาณนี้ให้นางทำในเรื่องที่อันตรายมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ววันนี้เขาตอบตกลงก็แค่อยากให้นางมีความสุขเขารู้ว่าคนพวกนั้นชั่วร้ายกันทุกคนถ้าให้พวกเขารู้ว่านางเป็นสายลับ……ผลที่เกิดขึ้นเขาคิดก็ยังไม่กล้าคิดเลย โล่หวินหลานพยักหน้าอย่างแรงแค่ขอให้เขาตกลงก็พอแค่ใจสองใจของพวกเขาเชื่อมโยงกันก็พอ สามวันหลังจากนี้ก็จะไปเข้าพอหลี่ซันแค่ได้รับความไว้วางใจของหลี่ซันก็จะสามารถเจอขุนพลต้วนได้แค่นางไม่รู้จริงๆว่าคนอย่างหลี่ซันชอบของอะไรนางถามที่มาของหยกซงไป๋หนานจิ่นกับสวินโม่และบอกเขาว่าต้องการอีกหนึ่งอันสวินโม่ดูท่าทางจะกดดันและส่ายหัวให้นาง “หยกซงไป๋หนานจิ่นเป็นสิ่งล้ำค่าที่ขุนนางทุกท่านต้องมีนี่เป็นหลังจากที่ตรวจสอบยึดทรัพย์สินถึงได้มาข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามีคู่ของมันหรือไม่แต่ถ้าใต้เท้าซิวเป็นคนชอบหยกพวกข้าสามารถมอบหยกที่ดีกว่านี้ให้กับเขาได้ขอรับ”สวินโม่พูดอย่างลำบากใจ โล่หวินหลานจับคางตัวเองคิดคำพูดของนางได้พูดออกไปแล้วหยกซงไป๋หนานจิ่นนี้ถ้าไม่มีอีกคู่ของมันจริงๆไม่รู้ว่าใต้เท้าซิวจะหาว่านางเป็นคนไม่น่าเชื่อถือไม่ว่าอย่างไรก็ตามต้องทำอีกอันของมันออกมาให้ได้ “สวินโม่เจ้าจะหาของปลอมของหยกนี้ภายในสามวันได้หรือไม่?”โล่หวินหลานถามถึงวิธีที่ดีที่สุดก็คือทำแบบนี้ ของปลอม?สวินโม่ก็ไม่เคยคิดถึงเหมือนกันแค่ว่าใต้เท้าซิวรู้เรื่องเกี่ยวกับหยกขนาดนี้จะดูไม่ออกได้เยี่ยงไรว่าอันไหนของจริงอันไหนของปลอม “พระชายาขอรับสามวันทำหยกปลอมออกมาได้แค่ว่าใต้เท้าซิวก็ไม่ได้โง่เขลาจะเป็นไปได้เยี่ยงไรที่เขาจะไม่รู้ว่าของที่พวกเราให้เป็นหยกปลอม?”สวินโม่พูดอะไรที่ค้างคาใจออกมา สิ่งที่เขากังวลก็ไม่ใช่ว่าไม่สมเหตุสมผลแค่นอกจากวิธีนี้ก็ไม่มีอย่างอื่นที่ดีกว่านี้แล้วโล่หวินหลานลองสังเกตใต้เท้าซิวมาดีๆแล้วคนอย่างเขาแค่รู้ว่ารสนิยมของเขาเป็นเยี่ยงไรหยกปลอมก็สามารถทำเป็นเป็นหยกจริงได้ สวินโม่มองหน้าโม่ฉีหมิงสายตาของเขาเย็นชาและดูว่างเปล่าวิธีนี้ถึงจะอันตรายแต่ก็คงต้องมีแค่วิธีอย่างเดียวที่สามารถทำได้ “สวินโม่เจ้าไปทำหยกปลอมขึ้นมาและไปสืบดูว่าหลี่ซันชอบอะไรเป็นพิเศษถึงแม้เขาจะเป็นคนหน้าเงินแต่ถ้ารู้ว่ารสนิยมของเขาเป็นเยี่ยงไรโอกาสที่จะสำเร็จมีมากกว่าปกติ”โม่ฉีหมิงสั่งการ มีการเห็นด้วยจากโม่ฉีหมิงสวินโม่จึงรีบไปจัดการ ตอนที่นางไปตำหนักซิวสวินโม่เอาพลุแท่งให้โล่หวินหลานแต่ยังไงก่อนจะไปเจอหลี่ซันก็ถูกค้นตัวอยู่ดีจึงเอาของพวกนี้ทิ้งไว้ข้างนอก แต่ว่าโล่หวินหลานคิดอะไรบางอย่างออกเอาพลุทำให้ขนาดเล็กแล้วเคลือบด้วยเงินลักษณะการออกแบบเหมือนปิ่นเสียบไว้บนหัวถ้าทำเยี่ยงนี้ก็คงไม่ผิดสังเกต ถ้าเจอเรื่องอันตรายนางก็จะจุดพลุโม่ฉีหมิงที่ติดตามพวกนางมาตลอดเห็นว่านางมีเรื่องไม่ว่าจะยังไงก็จะพุ่งเข้ามาช่วยอยู่ดี โล่หวินหลานจับปิ่นหยกที่อยู่บนหัวนางจะไม่ใช้ของสิ่งนี้เด็ดขาด เวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็วมากเพื่อที่จะไม่ให้คนอื่นสงสัยก่อนที่จะไปทำภารกิจนี้หนึ่งวันนางก็ได้ออกไปพักโรงแรมข้างนอกจนถึงเช้าวันรุ่งขึ้นของวันที่สามนางได้รับจดหมายที่คนของใต้เท้าซิวส่งมาข้างบนเขียนไว้ง่ายและชัดเจนบอกแค่เวลาสถานที่ไม่ใช่อะไรอย่างอื่น นางดูเวลาดูแล้วดูอีกเวลาที่นัดพบจากเวลาหนึ่งชั่วโมงก่อนเที่ยงคืนและสถานที่คือผืนป่าแห่งหนึ่งที่อยู่ตรงทิศตะวันออกของนอกเมือง ไม่ว่าพวกเขาจะทำอะไรโม่หวินหลานก็จะตอบตกลงอย่างตรงต่อเวลา แต่งตัวเป็นชายเยี่ยงนี้บนหัวมีแค่ปิ่นหยกที่เสียบเอาไว้โล่หวินหลานและเย่หวินออกไปนอกเมือง ดวงอาทิตย์ได้ส่องแสงอ่อนและมืดลงมีแค่ทิศตะวันตกที่ยังหลงเหลือแสงสีแดงที่เต็มไปทั่วท้องฟ้าทำให้ดูสวยงามจริงๆ ออกจากเมืองโล่หวินหลานไปยังผืนป่าที่อยู่ทิศทางตะวันออกยิ่งเดินลึกเข้าไปยิ่งเงียบในผืนป่านอกจากมีเสียงนกเรียกก็ไม่มีอะไรสักอย่าง พอเดินไปไม่กี่ก้าวของทุกๆระยะนางก็จะโปรยแป้งลงมาจากเสื้อนี่เป็นสัญลักษณ์ที่นางทำไว้ให้โม่ฉีหมิงแค่เห็นอันนี้ก็จะรู้ทิศทางว่าพวกนางเดินไปฝั่งไหน ค่อยๆเดินเข้าไปถึงศูนย์กลางของผืนป่านี้ฟ้าค่อยๆมืดลงสุดขอบฟ้ามีก้อนเมฆสีส้มแดงก็เริ่มจางหายไปบรรยากาศความเงียบสงบของป่าไม้เหมือนจะไม่ปกติ เย่หวินก้มหน้าไปคุยกับนาง“พระชายาเจ้าค่ะระวังตัวหน่อยนะเจ้าค่ะป่าไม้ที่นี่เหมือนไม่ค่อยปกติเจ้าค่ะ” ต้นไม้ใหญ่ตรงหน้าพวกนางบังระดับสายตาของทั้งสองความอ่อนของใบไม้ทำให้ต้นไม้ดูรกไปหมดการห้อยหย่อนลงมาของพวกกิ่งไม้ดูเหมือนกำลังเต้นรำอยู่และเหมือนมันอ้าปากใหญ่ๆเพื่อจะกลืนกินคนอื่นไป ทั้งสองตกใจเบาๆและตั้งสติได้ทันทีทำไมต้องให้เขาทั้งสองมาถึงผืนป่าที่น่ากลัวตามลำพังที่นี่ไม่ใช่ไม่ใช่แค่ที่ๆคุยเรื่องธุรกิจและที่นี่แสงไฟอ่อนและมืดที่นี่ต้องมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่แน่เลย ตอนนี้ข้างหลังของนางเหมือนได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นเหยียบโดนกิ่งไม้แต่ยังคงเดินตามไปอย่างชัดเจนเย่หวินต้องตั้งสติเป็นอย่างมากต้องเตรียมเผชิญกับความอันตรายที่จะเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา ทันใดนั้นเสียงหัวเราะส่งมาอย่างเสียงดัง“องค์ชายเชียวมาเร็วจริงๆของล้ำค่าได้เอามาด้วยใช่หรือไม่?” เสียงนี้เป็นเสียงของใต้เท้าซิวโล่หวินหลานฟังออกอย่างชัดเจนและเดินตามเสียงไปและชายผู้ใส่เสื้อดำหลายๆคนปรากฏขึ้นไม่ไกลชายที่เริ่มเฒ่าก็คือใต้เท้าซิวและข้างหลังที่ตามเขามาเป็นชายอายุประมาณ30กว่าๆ โล่หวินหลานสงบสติอารมณ์และพยายามทำให้น้ำเสียงของตนนิ่งที่สุด“ข้าทำตามข้อตกลงใต้เท้าซิวของล้ำค่าที่ท่านจะเอาข้าเอามาแล้วขอถามหน่อยว่าข้าสามารถเจอใต้เท้าหลี่ได้หรือยัง?” เมื่อพูดคำๆนี้ออกมาใต้เท้าซิวหัวเราะเสียงดังอีกครั้งเสียงของเขาช่างไม่สบายหูและเสียงฝีเท้ายิ่งอยู่ยิ่งใกล้เข้ามาทุกทีไม่นานเงานั้นเดินมาอยู่ต่อหน้าเขาทั้งสอง ครั้งก่อนมองใต้เท้าซิวผ่านม่านตะข่ายเลยไม่ได้เห็นหน้าเขาอย่างชัดๆตอนนี้เห็นเขาเป็นคนวัยที่กำลังเข้าสู้วัยทองแล้วแต่คนที่อยู่ข้างหลังเขากลับเป็นชายที่ยังหนุ่มแน่นดูเย็นชาและมีอำนาจคิดว่าชายหนุ่มนี้น่าจะเป็นหลี่ซัน ขุนพลต้วนถือว่าเลือกคนเป็นมองจากนัยน์ตาของหลี่ซันสื่อว่าเขามีอะไรที่ซ่อนอยู่ในใจและดุร้ายเขาต้องเป็นชายหนุ่มที่เจ้าคิดเจ้าแค้นอย่างแน่นอน “องค์ชายเชียวท่านนี้ก็คือใต้เท้าหลี่หลี่ซันถ้าอะไรจะคุยก็คุยกับท่านแต่เอาหยกซงไป๋หนานจิ่นอีกอันหนึ่งให้ข้าก่อน”นิสัยใต้เท้าซิวเป็นคนใจร้อนไม่ชอบรีรอ