ตอนที่118สงครามกลางผืนป่า

ต๭นที่118สงครามกลางผืนป่า พื้นที่ข้างในเห็นชัดเจนบนโต๊ะนอกจากวางแจกันโบราณไว้แล้วไม่มีอะไรอย่างอื่นเลยถ้าพวกเขาเดาไม่ผิดของต้องอยู่ที่นี่อย่างแน่นอน สวินโม่จับดาบไว้บนมือเดินไปข้างๆผนังหินและไล่ไปตามผนังหินที่ดำมืดแล้วผนังที่ใกล้โต๊ะนั้นที่สามารถขยับได้หน่อยและเหมือนมันกำลังสั่นๆเขาดีใจมากดูเหมือนว่าที่นี่จะเป็นห้องลับ “ท่านอ๋องที่นี่เหมือนมีอะไรบางอย่างขอรับ”เขาพูดขึ้นเสียงดังและเก็บดาบของตนสองมือของเขาถูผนังนั้น แค่ที่ๆมีห้องลับก็จะเป็นที่ๆมีเบาะแสสองมือของสวินโม่จับและถูผนังนั้นไปๆมาๆแต่ก็ไม่เห็นจะมีอะไรปลดล็อกได้เลยนอกจากจุดปลดล็อกไม่ได้อยู่ตรงผนังนี้ยังมีที่นี่ที่เขาจะติดตั้งไว้ด้วยหรอ?ตาอันเรียวยาวของเขาเปล่งประกายออกมาซึ่งความอันตรายของโม่ฉีหมิงถ้าที่นี่มีห้องลับนั่นก็แปลว่าการคาดเดาของเขาไม่ผิดสมุดนั้นก็เก็บไว้ในนี้ตำหนักของเขาคงไม่ปลอดภัยเท่าที่นี่ “สวินโม่จุดปลดล็อกอาจจะไม่อยู่ตรงผนังหลี่ซันเป็นคนที่ฉลาดเรื่องวางแผนชั่วยังไงภายใจห้องลับต้องมีห้องลับอีกอย่างแน่นอนจุดปลดล็อกนั้นไม่ได้ง่ายขนาดนั้นลองหาดูที่อื่น”โม่ฉีหมิงกดเสียงโทนต่ำ จริงๆที่นี่เป็นจุดที่สังเกตเห็นง่ายเป้าหมายก็คือจะสร้างห้องลับไว้ในนี่แต่ถึงแม้ที่นี่จะเป็นที่ๆสังเกตเห็นง่ายแต่ถ้าจะหาจุดปลดล็อกให้เจอก็ยากอยู่เหมือนกัน นอกจากโต๊ะหนึ่งตัวเก้าอี้หนึ่งตัวและแจกันโบราณที่อยู่บนโต๊ะที่นี่ไม่ได้วางอะไรใส่เลยทำไมต้องวางแจกันโบราณไว้ด้วยล่ะ? “สวินโม่ไปขยับแจกันนั้นดู”โม่ฉีหมิงพูดขึ้นด้วยเสียงเฉยชาคนก็เดินไปอยู่ต่อหน้าแจกันเรียบร้อย สวินโม่สังเกตเห็นว่าแจกันนี้เหมือนมีอะไรสักอย่างและรีบเดินไปข้างหน้าของมันยื่นมือออกไปจับแจกันไว้แน่นๆแจกันที่หนักหน่วงขนาดนี้หนักเหมือนภูเขาเป็นลูกยกยังไงก็ยกไม่ขึ้น นี่แหละใช่เลยเขามองหน้าโม่ฉีหมิงและพยักหน้ายื่นมือไปจับแจกันแล้วหมุนการขยับของแจกันผนังหินเปียกชื้นตรงกลางค่อยๆเปิดขึ้น “ท่านอ๋องขอรับมันใช่อันนี้จริงๆด้วย” จำนวนทหารเยอะเหมือนภูเขาได้โอบล้อมโล่หวินหลานไว้ทำให้นางไม่สามารถขยับไปไหนได้เลยหลี่ซันที่อยู่ต่อหน้านางจ้องมองนางด้วยสายตาที่เฉยชากำลังบนมือใหญ่ขึ้นและผลักเย่หวินล้มลงตรงหน้านาง เมื่อเย่หวินกองอยู่กับพื้นร่างกายของนางรับไม่ไหวแล้วจริงๆแค่รู้สึกลำคอของนางเต็มไปด้วยกลิ่นคาวและหลังจากนั้นเลือดก็พุ่งออกมาจากปากนางความเจ็บปวดและอวัยวะในตันและอวัยวะกลวงทำให้นางนอนหดตัวอยู่กับพื้นและไม่มีแรงจะยืนขึ้นอีกต่อไป “เย่หวิน”โล่หวินหลานยื่นมือไปพยุงนางเย่หวินดึงมือนางไว้และลุกขึ้นแบบเสไปเสมา “พระชายาเจ้าค่ะข้าไม่ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ” พึ่งพูดจบทางหลี่ซันจึงพูดขึ้น“ที่นี่เป็นหญิงสาวนี่เองกล้ามาปลอมตัวเป็นคนซื้อยศพวกเจ้ามีแผนการอะไรกันแน่” โล่หวินหลานพยุงเย่หวินไว้แน่นๆไม่ให้นางล้มลงร่างกายของตนก็แทบจะทนไม่ไหวนางกัดฟันตอบกลับ“ยังไงเจ้าก็รู้อยู่แล้วจะมาถามข้าอีกทำไม?เป้าหมายของข้าก็เพื่อจะเอาชีวิตเจ้าด้วยเช่นกัน คำพูดโหดเหี้ยมบวกกับนัยน์ตาที่เย็นชาไร้ความรู้สึกของนางเหมือนผู้ชำระแค้นที่มาจากขุมนรกหลี่ซันขมวดคิ้วเป็นปมแล้วมองนาง“ดีใครจะตายก่อนก็ต้องขึ้นอยู่กับความสามารถที่ตนมี” ตอนที่เขากำลังพูดมือใหญ่ๆของเขายกขึ้นสูงๆขึ้นฟ้าเหล่าทหารที่ล้อมรอบนางอยู่พุ่งเข้ามาเหมือนลมมรสุมที่กำลังจะพัดพาพวกนางไป เมื่อมองเหล่าทหารที่ดูร้ายกาจโล่หวินหลานจับปิ่นที่เสียบอยู่บนผมของนางถ้าเป็นไปได้นางหวังอย่างยิ่งว่าการปฏิบัติภารกิจครั้งนี้จะไม่ได้ใช้พลุนี่แต่ว่านางอ่อนแอเกินไปตกเป็นกับดักของผู้อื่นตลอดเวลา โม่ฉีหมิงพูดถูกนางไม่มีปัญญาไปต่อสู้กับขุนพลต้วนหรอกการมาทำภารกิจครั้งนี้ตัวคนเดียวถือว่ามาหาที่ตาย เหล่าทหารพวกนั้นยิ่งอยู่ยิ่งใกล้นางเย่หวินตัดสินใจสู้ครั้งสุดท้ายแต่ตอนที่ชีวิตกำลังแขวนอยู่บนเส้นด้ายจู่ๆข้างหลังนางก็มีมือใหญ่ๆมาโอบเอวนางไว้เขาใส่เคล็ดตัวเบามานางออกจากเหล่าทหาร ความรู้สึกที่คุ้ยเคยทำให้โล่หวินหลานเกิดอาการตกใจถึงแม้ตัวเองจะไม่ปล่อยพลุเขาก็รู้ว่าตอนที่นางกำลังอยู่ในสถานการณ์อันตรายทำไมเขาถึงต้องช่วยนางตลอดเวลาที่นางต้องการด้วย? ตอนที่พวกเขาค่อยๆลงบนพื้นดินโล่หวินหลานใช้หางตามองสีหน้าของหลี่ซันสีหน้าที่ดูหนักแน่นของเขากลายเป็นสีหน้าที่ทั้งขาวทั้งเขียวและท่าทางที่รู้สึกทึ่งและไม่คิดว่าโม่ฉีหมิงจะมาถึงที่นี่ “ใต้เท้าหลี่ทำยังไงดี?เราต้องถอยกำลังหรือไม่?”ใต้เท้าซิวเห็นโม่ฉีหมิงตัวของเขาสั่นไปทั้งตัว แต่ก่อนเขาก็เคยได้ยินมาว่าในราชสำนักมีองค์ชายองค์หนึ่งคือหมิงอ๋องเส้นเอ็นของขาขาดหน้าตาพังย่อยยับนิสัยเย็นชามีกองกำลังภายใต้เขาเยอะแยะมากมายถึงแม้จะไม่ยุ่งเรื่องในราชสำนักแต่สภาพร่างกายของเขาแข็งแรงมากขนาดเวินอ๋องและองค์รัชทายาทยังสู้เขาไม่ไหวแต่ว่าตอนนี้คนที่อยู่ต่อหน้าคือใครขาของเขาหายดีหน้าตาก็หล่อเหลาแต่ความโกรธแค้นที่ออกจากตัวเขาทำให้คนไม่กล้าเข้าใกล้ นี่นี่เขาจะเป็นท่านอ๋องที่พิการได้เยี่ยงไร? สีหน้าของหลี่ซันก็คงไม่ดีเขาแค่อยากจะจับโล่หวินหลานนึกไม่ถึงว่าจะมีเรื่องกับเขาแล้วพวกเขาทั้งสองเป็นอะไรกัน? หลี่ซันใช้สายตาดุร้ายมองใต้เท้าซิวและตบหัวเขาหนักๆพูดขึ้นด้วยเสียงดุ“ถอยอะไรล่ะพวกเขาคนน้อยขนาดนี้ถึงจะฝืนสู้ยังไงพวกเราก็มีโอกาสชนะเยอะกว่าอยู่ดีหมิงอ๋องดูแล้วเหมือนไม่ได้เก่งมาก แต่ว่าในใจลึกๆของใต้เท้าซิวรู้สึกกังวลหมิงอ๋องไม่ใช่คนธรรมดา…… โม่ฉีหมิงอุ้มโล่หวินหลานบินไปถึงที่ๆปลอดภัยและฉินหยิ่นได้ขี่ม้าพาเย่หวินที่ได้รับบาดเจ็บออกจากที่นั่นก่อนช่วยคนที่เหลือก็ได้ตามไปภายหลัง ในใจของโล่หวินหลานมักจะรู้สึกสบายใจขึ้นทุกครั้งที่เขาเจอโม่ฉีหมิงก็มักจะมีความรู้สึกเยี่ยงนี้ “หวินหลานไม่เป็นไรใช่หรือไม่?”คำพูดของโม่ฉีหมิงฟังแล้วเหมือนรีบร้อน โล่หวินหลานกุมมือเขาไว้และส่ายหัว“ข้าไม่เป็นไรแต่ว่าเย่หวินบาดเจ็บ·” โม่ฉีหมิงพยักหน้าอุ้มโล่หวินหลานอยู่หลังเขากองทัพพวกนั้นไม่ใช่แค่ไม่ถอยแต่กลับเดินหน้าเข้ามาใกล้เขากระดุกมุมปากและยิ้มแบบมีเล่ห์สนัยเบาๆหลี่ซันดูเหมือนเป็นคนที่ไม่มีโลงศพไม่หลั่งน้ำตาไม่ได้เขาลิ้มรสชาติความทรมานก็ไม่รู้ว่าอะไรคือบุกรุกก้าวก่าย “สวินโม่ข้าแค่จะเอาหลี่ซัน”โม่ฉีหมิงทำน้ำเสียงเฉยชาเหมือนกับว่าอย่างอื่นที่อยู่รอบตัวเขาไม่เกี่ยวข้องกับเขาเขาออกคำสั่งไปสวินโม่พุ่งเข้าไปหาหลี่ซันโดยตรงเหมือนลมมรสุม ใต้เท้าซิวเห็นสวินโม่ที่มาแบบน่ากลัวหน้าของเขาเริ่มขาวเขียวมากขึ้นและรีบไปหลบต้นใต้ต้นไม้แห่งหนึ่งแต่สังเกตเห็นว่าสวิมโม่เหมือนจะพุ่งไปยังหลี่ซันคนเดียวเขาถอนหายใจเบาๆเขาทั้งคลานและกลิ้งบนพื้นแล้วพากองเท้าของเขาออกจากผืนป่านั้น กระแสคลื่นพัดกระพือฮือโหมทันทีหลี่ซันกำลังมองสวินโม่พุ่งเข้ามาหาตนเขากระตุกมุมปากขึ้นแล้วยิ้มเบาๆช่วงนี้เขาฝึกซ้อมวิชามาอย่างหนักถึงจะเป็นโม่ฉีหมิงมาเองก็ไม่ใช่คู่แข่งของเขา กองทัพที่อยู่ในผืนป่าแห่งนี้ค่อยๆถอยไปก้าวสองก้าวแล้วกำลังดูสวินโม่และหลี่ซันต่อสู้กันอย่างดุเดือดทหารแต่ละคนไม่กล้าขึ้นหน้าแต่ก็ไม่กล้าถอยทัพยังคงเตรียมความพร้อมในการรบตลอดเวลา คอของสวินโม่ได้รับบาดเจ็บแต่ไม่มีต่อเขาใดๆสู้กับหลี่ซันอย่างรุนแรงหลี่ซันถูกเขาโจมตีจนล้มแล้วลุกและใช้กำลังอย่างแกร่งกล้าในการต่อต้านการโจมตีของเขาเขาเห็นว่าตนกำลังจะชนต้นไม้ด้านหลังจึงรีบออกแรงต้านทานกำลังทั้งหมดที่มีถูกรวบรวมไว้ในมือที่ถือดาบอยู่และชี้ดาบขึ้นบนฟ้าแล้วปล่อยพลังออกมาจนสวินโม่กระเด็กออกห่วงไปสิบกว่าเมตร เลือดคาวๆในปากพุ่งออกมาเขาพยุงตัวเองไว้ด้วยดาบดูเหมือนการใช้ดาบครั้งนี้จะผิดจนทำให้เขารับมือไว้ไม่ทันนึกไม่ถึงหลี่ซันคนที่อยู่ต่อหน้าจะมีฝีมือการต่อสู้ดีเยี่ยมดูจากตอนนี้คงต้องใช้ท่าไม้ตายสุดท้ายที่ในการโจมตี หลี่ซันค่อยๆบินลงมาจากต้นไม้ถือดาบไว้แน่นๆแล้วทำหน้าเย็นชามองสวินโม่และหัวเราะเยาะ “เจ้ายังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมคิดจะมาปะทะกับข้างั้นหรือ?ไม่วัดกำลังของตนเอง”เสียงหัวเราะเยาะเขาดังเข้าหูทุกคนที่อยู่ที่นี่ “อย่าพึ่งดีใจไปหน่อยเลย” สวินโม่ค่อยๆลุกขึ้นเช็คคราบเลือดตรงริมฝีปากจะยังคงเดินหน้าเพื่อต่อสู้แต่กลับโดยโม่ฉีหมิงดักไว้ สายตาเหมือนนกเหยี่ยวของโม่ฉีหมิงมองไปยังหลี่ซันสายตาที่ดุร้ายและเย็นชาเหมือนกำลังจะฆ่าเขาให้ตาย “คนที่มันเคยโดนโจมตีมีอะไรน่าพูดถึง”หลี่ซันถุยออกมาเป็นเสียง พึ่งพูดจบจู่ๆต้นไม้ที่อยู่ข้างหลังเขามีคนๆลอยลงมามือของเขาจับดาบยาวไว้แทบยังไม่มีเสียงออกมาใดๆจู่ๆเขาก็ลอยไปอยู่บนหัวของหลี่ซันตอนที่เขาหัวเราะเสียงดังมีเสียงร้องอย่างทุกข์ทรมานดังลั่นทั่วผืนป่า เสียงดังนั้นแค่ระยะเวลาหนึ่งเย่ฟงถือดาบยืนอยู่หน้าเขาและใช้ดาบแทงลงบนไหล่เขา เพื่อเย่ฟงดึงดาบออกเลือดสดๆพุ่งไปยังต้นไม้หลี่ซันล้มลงบนพื้นอย่างตัวตรง “เจ้าใช้วิธีสกปรกเอาชนะศัตรู...” ใต้เท้าหลี่หวังว่าท่านจะไม่เป็นไรแต่สามารถเข้าใจคำๆนี้อย่างแท้จริง”โม่ฉีหมิงทำน้ำเสียงเย็นชาจนเหมือนไม่ใช่เขา ผืนป่านี้ก็ได้สงบลงมีแค่เสียงลงพัดใบไม้ดอกหญ้าเย่ฟงพากองกำลังมาด้วยโม่ฉีหมิงพอสวินโม่กลับตำหนักโดยเร็วก่อนแค่ต้องต่อสู้กับหลี่ซันก็ทำให้ทั้งสองบาดเจ็บได้ดูจากอย่างนี้ขุนพลต้วนต้องเก่งกว่านี้อย่างแน่นอน “สวินโม่เจ้าเป็นยังไงบ้าง?เจ็บที่ไหยบ้าง?”โล่หวินหลานมองเลือดสดๆของสวินโม่ดูแล้วหายใจเบาๆ สวินโม่โบกมือเบาๆแค่รู้สึกว่าทั้งตัวของเขาใกล้จะไม่ไหวแล้วกำลังและลมหายใจของเขาไม่ปกติเมื่อครู่ที่หลี่ซันใช้พลังดาบมาโจมตีถึงแม้มันไม่ถึงกับตายแต่ก็ทำให้กำลังภายในของเขาสูญเสียไปไม่น้อย “พระชายาขอรับข้าไม่เป็นไรแค่กำลังภายในของข้าหมดไปเยอะหน่อย”สวินโม่หายใจแบบไม่เป็นจังหวะ พอกลับถึงตำหนักโล่หวินหลานรู้สึกตัวเองไม่สมควรไปยุ่งเรื่องนี้เพราะว่าทั้งสองได้รับบาดเจ็บภายในพวกเขาต้องฝึกฝนกำลังภายในตั้งแต่เด็กถึงจะหมดกำลังภายในไปก็เป็นกำลังภายในจากตัวเอง ฉินหยิ่นและเย่ฟงผลักกันส่งกำลังภายในให้เย่หวินและสวินโม่พลังของพวกเราทั้งสี่ไม่ต่างกันมากสามารถถ่ายโอนกันได้บ่ายของทั้งวันนี้พวกเขาอยู่แต่ในห้อง โล่หวินหลานก็ไม่ได้ทำตัวว่างเช่นกันนางเขียนสูตรปรุงยาให้พวกบ่าวไปหาสมุนไพรและนางตุ๋นยากับมือให้พวกเขาดื่ม หลังจากที่ฉินหยิ่นและเย่ฟงส่งพลังภายในเสร็จร่างกายก็อ่อนแอลงหน่อยๆหน้าดูขาวซี้ดแต่ยังรีบไปห้องสมุดโม่ฉีหมิงกำลังดูสมุดการคลังการคลังที่บันทึกไว้ในนี้คือที่มาของหลี่ซันและผู้ที่ซื้อยศ “ท่านอ๋องสมุดการคลังเล่มนี้มีประโยชน์ต่อพวกข้าไหมขอครับ?”ฉินหยิ่นดูโม่ฉีหมิงทำสีหน้าหนักใจแล้วถามถึง โม่ฉีหมิงพยักหน้าและเลื่อนสมุดลงจากหน้า “หลักฐานในนี้เพียงพอกับการยืนยันความทุจริตของหลี่ซันแต่มันก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับขุนพลต้วน” ขุนพลเป็นคนหัวสูงแค่สมุดการคลังแค่นี้จะทำอะไรเขาได้เขาคงไม่เอาอะไรที่ทำร้ายเขามาไว้ที่หลี่ซันหรอกยังไงตอนนี้พวกเขาจะจับหลี่ซันไว้ก็ไม่มีประโยชน์