ตอนที่119ไม่อยากไม่ต้องการ

ต๭นที่119ไม่อยากไม่ต้องการ พูดง่ายๆคือขุนพลต้วนรู้ว่าเบื้องหลังคนที่ต้องการจะทำร้ายเขาคือใครไม่ใช่แค่จะระวังตัวให้มากขึ้นและยังทำเป็นใสซื่อบริสุทธิ์และยังจะกำจัดหลักฐานที่เขาทุจริต ถ้าเขากำจัดสมุดบันทึกการคลังจริงจะจับเขาก็น่าจะยาก “ท่านอ๋องพวกเราต้องลำบากแค่ไหนถึงจะได้หลักฐานนี้มาแต่กลับเป็นอะไรที่ไม่มีประโยชน์และก็ปล่อยให้ขุนพลต้วนลอยนวลต่อไป”ฉินหยิ่นพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ คิดถึงหลี่ซันทำร้ายเย่หวินเขาก็อยากจะใช้เท้าเหยียบหน้าหลี่ซันอย่างแรงๆเอาความทรมานที่เย่หวินได้รับให้เขาให้รู้สึก นี่เป็นปัญหาที่ยากจะแก้ไขแววตาของโม่ฉีหมิงมองไปยังที่ไกลๆมืออันเรียวยาวของเขาสวมแหวนยิงธนูไว้บนนิ้วชี้ของเขาทั้งเรือนร่างของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกเฉยชา หลี่ซันทำให้คนมากมายต้องรับบาดเจ็บขนาดนี้เขาต้องถูกจับกุมให้สาสมส่วนขุนพลต้วนเป็นเบื้องหลังที่คอยผลักดันเรื่องชั่วๆต้องหาหลักฐานจับกุมเขาให้ได้ “หลังจากที่ขุนพลต้วนได้ข่าวเรื่องของหลี่ซันเขาต้องลงมือทำอะไรสักอย่างแน่ๆฉินหยิ่นเจ้าส่งคนไปเฝ้าดูการเคลื่อนไหวของเขาต้องคอยจับตาไว้ตลอดเวลาอย่าให้คลาดสายตาแค่มีความคืนหน้าใดๆต้องรายงายข้าด่วน”โม่ฉีหมิงพูดด้วยความจริงจัง ฉินหยิ่นตอบกลับสั้นๆ “ฉีหมิงทีแรกเขาวางแผนไว้อย่างดีทำไมหลี่ซันถึงรู้ตัวตนจริงๆของข้า?ทำไมเขาต้องลอกล่อให้ข้าไปวัดร้างนั้นด้วย?”โล่หวินหลานถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ จากที่ใต้เท้าซิวชวนนางไปผืนป่าแห่งหนึ่งตรงนอกเมืองพวกเขาก็ถือว่ากำลังดำเนินไปตามแผนและหลังจากนั้นก็หลอกล่อพวกนางไปวัดร้างก็เป็นอีกแผนการหนึ่ง โม่ฉีหมิงมองนางสักพักและส่ายหัว“พวกเขาไม่ได้ตั้งใจจะหลอกล่อเจ้าไปวัดร้างแถวนั้นตอนนั้นข้ากับฉินหยิ่นบุกไปห้องลับของเขาแล้วและตั้งใจให้บ่าวของเขาส่งข่าวที่เราไปบุกรุกดังนั้นเขาถึงได้ถอยทัพไปถึงวัดร้างนั้น” เขาไม่สามารถแยกร่างไปช่วยโล่หวินหลานได้ดังนั้นถึงต้องทำให้ความอันตรายห่างไกลจากนาง โล่หวินหลานมองเขาด้วยความซาบซึ้งถ้าหลี่ซันไม่ได้ไปวัดร้างกลัวว่าตอนนั้นพวกเขาก็คงรู้ว่าหยกซงไป๋หนานจิ่นนานเป็นของปลอมถ้างั้นนางกับเย่หวินคงตกอยู่ในอันตรายแน่ๆ “แต่ตอนอยู่ในป่าพวกเขาก็คิดจะฆ่าพวกนางแล้วหรือว่าพวกเขารู้ตั้งนานแล้วว่าข้าปลอมตัว?”โล่หวินหลานนึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าตนทำอะไรให้เขาสงสัย โม่ฉีหมิงเอากล่องจากมือของนางในกล่องไม้บรรจุหยกซงไป๋หนานจิ่นปลอมเขายิ้มเบาๆ“ถ้าข้าเดาไม่ผิดเป็นเพราะหยกนี้มีปัญหาหยกอันนี้ถึงแม้จะเป็นหยกของคนชั้นสูงแต่ว่าที่มาของมันไม่ชัดเจนคนส่วนน้อยที่จะรู้ที่มาของมันคาดว่าพอใต้เท้าซิวได้มันมาแล้วหลังจากที่เอาไปมอบให้หลี่ซันพวกเขาถึงได้สงสัยว่าเข้าไม่บริสุทธ์ดังนั้นเลยอยากจะตรวจสอบเจ้า” ที่แท้ปัญหาก็เกิดจากหยกอันนี้นี่เองนางขมวดคิ้วขึ้นเป็นปม“หยกอันนี้สวินโม่เป็นคนให้ข้าเขารู้ที่มาของหยกหรือไม่?” “เขาน่าจะไม่รู้เพราะว่าหยกนี้จริงๆแล้วเป็นของล้ำค่าของตำหนักเราวันนั้นข้าเห็นว่าเขาชอบมากๆเลยยกให้เขาและสั่งให้เขาอย่าให้คนอื่นรู้นึกไม่ถึงว่าเขาจะเอาหยกนี้ให้เจ้าเป็นของต่อรองกับใต้เท้าซิว”นัยน์ตาของโม่ฉีหมิงค่อยๆจริงจังมากขึ้นหยกนี้ไม่ใช่ของดีจริงๆคาดว่าหลี่ซันเห็นมันแล้วคงไม่กล้าเก็บไว้ใกล้ตนเอง หยกนี้ทำให้เกิดปัญหามากมายขนาดนี้มีประโยชน์ไม่น้อยจริงๆดูๆแล้วหยกซงไป๋หนานจิ่นยังคงเป็นหยกที่ดี โล่หวินหลานเกยคางไว้บนมือและหันหน้าไปมองเย่ฟงเขาทำหน้าเคร่งเครียดอยู่บนเก้าอี้ตั้งแต่เมื่อครู่จนถึงตอนนี้ก็ไม่ได้เปลี่ยนสีหน้าใดๆ “หวินหลานนี่เป็นครั้วเดียวและครั้งสุดท้ายข้าไม่อนุญาตให้เจ้าไปเผชิญกับเรื่องอันตรายอีก”โม่ฉีหมิงทำเสียงเย็นชาตักเตือนนาง “ข้ารู้แล้วข้ารู้แล้ว！”โล่หวินหลานยืดตัวเองขึ้นฟังคำพูดคำนี้ของเขาจนหูจะออกหนอนแล้ว ตอนนี้เราเอาสมุดการคลังจากหลี่ซันมาได้สองเล่มในนั้นไม่ได้รายรับอะไรไว้ที่เกี่ยวกับการทุจริตของขุนพลต้วนเลยถ้าจะจับก็จับได้แค่หลี่ซันและใต้เท้าซิวเท่านั้น วันนั้นโม่ฉีหมิงก็เอาเรื่องนี้ไปทูลให้ฝ่าบาทยังไงหลี่ซันกับขุนพลต้วนมีความสัมพันธ์ที่สนิทกันหลังจากที่หลี่ซันถูกจับกุมอำนาจของขุนพลต้วนค่อยๆอ่อนและไร้ซึ่งอิทธิพลลงฝ่าบาทไม่ได้สั่งให้เขาไปเข้าเฝ้ามานานแสนนาน ถึงแม้ไม่ได้จับกุมขุนพลต้วนโดยตรงแต่คงอีกไม่นานหรอกฝ่าบาทไม่ได้พอพระทัยเขาแล้วคนในราชสำนักก็มีแต่คนที่คอยหลบเลี่ยงเขาทุกคนต่างกลัวว่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาแล้วทำให้ฝ่าบาทไม่พอพระทัย ทีแรกพวกเขาเดาว่าหลังจากที่หลี่ซันถูกจับกุมขุนพลต้วนก็ต้องหายตัวและเงียบไปสักพักแต่สิ่งที่ทำให้คนอื่นคิดไม่ถึงคือไม่เพียงแต่เขาไม่ได้ไม่รู้ตัวว่าควรทำเกินพอดีและกลับกล้าทำชั่วแบบไม่อับอายมากยิ่งขึ้น แค่ว่าฮ่องเต้เจียเฉิงไม่มีหลักฐานมารัดกุมเขาได้แต่ให้เขาทำเรื่องชั่วๆมากขึ้นเรื่องราวภายในวังท่านยิ่งอยู่ยิ่งเฉยเมยต้วนกุ้ยเฟยและไม่ไปเยี่ยมเยือนนางเลยขนาดต้วนกุ้ยเฟยขอเข้าเฝ้าฮ่องเต้ด้วยตนเองยังถูกปฏิเสธ อาการของเย่หวินและสวินโม่ฟื้นฟูได้พอสมควรแต่ยังไงกำลังภายในของพวกเขาก็ได้รับบาดเจ็บหนักมากพลังดาบของหลี่ซันก็ไม่ได้หนักมากฟื้นฟูไม่กี่วันก็คงดีขึ้น “อากาศเริ่มหนาวขึ้นเมื่อไหร่ถึงจะได้เจอหิมะตก?”โล่หวินหลานอาบน้ำเสร็จแล้ววิ่งไปชมต้นไม้ที่ร่วงใบจนหมดและถอนหายใจเบาๆ เย่หวินเดินออกจากห้องแล้วรีบติดตามไปให้นางคุมเสื้อคุมและทูลกลับ“อีกไม่นานก็จะเข้าสู่ฤดูหนาวแล้วเจ้าค่ะถึงเวลาต้องหนาวจนแข็งตายน่เลยมันไม่สนุกเลยเจ้าค่ะนอกจากมีแต่หิมะตกหนักๆหนักแล้วหนักอีก” โล่หวินหลานใช้สายตาที่น่าทึ่งมองไปที่นางและแปลกใจว่าทำไมเย่หวินถึงได้พูดแบบนี้“เจ้าไม่ชอบวันหิมะตกหรือไง?” พึ่งพูดจบสีหน้าของเย่หวินก็ดูเศร้าๆไม่ใช่เพราะนางไม่ชอบฤดูหิมะตกแต่เป็นเพราะหิมะไม่ชอบนางก็คือแต่ก่อนตอนอยู่ในฤดูหิมะตกหนักๆหิมะที่ดูขาวๆงดงามนำพาความตายให้กับคนที่นางรักความทรงจำที่เกี่ยวกับ“ครอบครัว”ของนางเต็มไปด้วยความโศกเศร้า นางไม่ได้ตอบคำถามของโล่หวินหลานนางก็ไม่รู้ว่าควรตอบเยี่ยงไรบางอย่างเรื่องบางเรื่องก็ไม่สามารถพูดได้อย่างชัดเจน “พระชายาเจ้าค่ะพวกข้ากลับเข้าไปกันเถอะเจ้าค่ะอีกไม่นานท่านอ๋องก็จะกลับจากราชสำนักแล้วถ้าท่านให้ท่านอยู่ข้างนอกมาตากลมหนาวก็จะรู้สึกเจ็บปวดหัวใจ”เย่หวินเปลี่ยนเรื่องคุยพยุงโล่หวินหลานไปยังห้องโถง ถ้านางไม่อยากพูดโล่หวินหลานก็ไม่อยากถามมาก พึ่งนั่งลงไปก็เห็นโม่ฉีหมิงกำลังเดินเข้ามาจากหน้าประตูร่างอันสูงใหญ่ของเขาเดินเข้ามาเขาที่สวมใส่ชุดพระราชสำนักที่เป็นสีน้ำเงินทั้งตัวช่างดูมีสง่าและดูสูงส่งเขาเข้ามาถึงก็นั่งลงข้างๆโล่หวินหลาน “ท่านพ่อได้กำหยดวันสมรสของเย่เซียวหลัวและองค์รัชทายาทเรียบร้อยแล้วดูเหมือนว่าตระกูลเย่จะเร็วมากอยากอาศัยงานสมรสครั้งนี้ชำระล้างข่าวลือความสัมพันธ์ของเย่เซียวหลัวและเวินอ๋อง”พูดที่โม่ฉีหมิงกำลังพูดมุมปากของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ดูมั่นใจและดูภูมิใจ “ในใจของเจ้ากำลังวางแผนอะไรใช่หรือไม่?”โล่หวินหลานเทน้ำชาร้อนๆและยกแก้วไปวางไว้บรมือของเขา ช่วงเวลาที่ผ่านมาพวกเขามัวแต่คิดจะไปจัดการกับขุนพลต้วนจนไม่มีเวลาไปสนใจเรื่องของเย่เซียวหลัวแล้วเวินอ๋องไม่น่าเชื่อว่าเรื่องมันจะกำหนดได้เร็วขนาดนี้ โม่ฉีหมิงยิ้มแฉ่งเบาๆ“ไม่จำเป็นต้องให้ข้าทำอะไรการสมรสครั้งนี้คงเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน” โล่หวินหลานหัวเราะเบาๆและเห็นด้วยกับความคิดของเขาไม่ต้องบอกก็รู้ระหว่างพวกเขาสามคนเย่เซียวหลัวเป็นคนที่ไม่เห็ยด้วยกับงานสมรสนี้ที่สุดรองมาก็คือองค์รัชทายาทแต่คนที่โปรดปรานที่สุดคือตระกูลเย่เรื่องนี้สำหรับพวกเขาแล้วเหมือนเนื้อชิ้นที่เป็นมันชิ้นใหญ่และเป็นกำไรที่ยาวนานที่สุด ดังนั้นแค่เย่เซียวหลัวไม่เห็นด้วยงานสมรสครั้งนี้ก็จะไม่เกิดขึ้น “สิ่งที่น่าเกลียดที่สุดบนโลกนี้ก็คือรักสามเศร้ายังดีที่ไม่ได้เกิดขึ้นกับตัวข้า”โล่หวินหลานรู้สึกดีใจ โม่ฉีหมิงมองนางอย่างกับมีข้อสงสัยสีหน้าที่ดูเฉยเมยกลับค่อยๆทำหน้าหนักหน่วงขึ้นมาดวงตาจ้องมองไปที่เขาโดยตรงเหมือนกำลังจะมองนางออกว่านางคิดอะไรอยู่ น้ำเสียงของเขาเหมือนกำลังกัดฟันพูดและพูดขึ้นด้วยเสียงต่ำ“รักสามเศร้า?เรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นกับพวกข้าอย่างแน่นอนข้าจะไม่มีทางหญิงอื่นใดนอกจากเจ้า” นี่เป็นครั้งแรกที่โล่หวินหลานได้ยินคำพูดหวานๆแบบนี้จากโม่ฉีหมิงแต่ยังไงคนสมัยก่อนไม่มีใครที่ไม่มีพระชายาหลายคนหรอกยิ่งไม่พูดถึงเขาเพื่อจะสืบทอดทายาทจนเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีพระชายาใหม่ถ้ามีวันนั้นจริงๆนางจะทำเยี่ยงไร? “ถ้าฮ่องเต้บังคับให้เจ้าเอาหญิงอื่นใดลูกสาวบ้านใครจะทำเยี่ยงไร?คำสั่งของฝ่าบาทขัดขืนไม่ได้หรือว่าเจ้าจะขัดขืนคำสั่ง?” นางตั้งใจพูดแบบนี้ออกมาก็เพราะอยากจะดูว่าโม่ฉีหมิงจะมีปฏิกิริยาใดนางรู้อยู่แก่ใจว่าเขาไม่มีทางไปเอาหญิงอื่นใดแต่ว่าถ้าเป็นคำสั่งจากเบื้องบนเขาจะทำเยี่ยงใด? ดูเหมือนสีหน้าของโม่ฉีหมิงจะไม่ค่อยดีเขาไม่ยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับพวกเขาสองคนเขาเคาะหน้าผากหน้าเบาๆอย่างโกรธพูดขึ้น“เจ้ามัวแต่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่?” คิดเรื่อยเปื่อย?ทำไมนางถึงไม่ได้คิดแบบนี้เห็นว่ากับจากตัวอย่างของเย่เซียวหลัวและเวินอ๋องโม่ฉีหมิงดีเด่นขนาดนี้ตอนนี้ยังถูกฝ่าบาทเรียกใช้บ่อยๆยังไงก็จะทำให้ขุนนางในราชสำนักอยากยัดเยียดใลูกสาวของตัวเองให้เขาอย่างแน่นอน สีหน้าของโล่หวินหลานดูเศร้าๆคิ้วยาวๆของนางกระตุกลงโม่ฉีหมิงถอนหายใจออกมาเบาๆและกอดตัวนางไว้แล้วกระซิบข้างหูนางอย่างทรงอำนาจ“เรื่องที่ข้าไม่อยากทำไม่มีใครบังคับข้าได้”มือของเขาค่อยๆลูบลงไปข้างล่างและค่อยๆขยับไปหน้าท้องนางและลูบไล่บนรูปวงกลมบนหน้าท้องนาง ลมหายใจที่แสนอุ่นเป่าลงข้างหูนางบรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยอารมณ์อยากและความเร่าร้อน“ถ้าที่นี่ของเจ้ามีบุตรจของพวกเราเจ้าคงจะไม่คิดมากขนาดนี้ใช่หรือไม่?” คำพูดของเขาทำให้โล่หวินหลานหน้าเริ่มแดงและนางก็ผลัดมือใหญ่ๆเขาออก“พูดอะไรไม่ใช่เรื่อง?” นางหันหลังกำลังจะเดินจากมาโม่ฉีหมิงจับมือนางไว้อย่างแน่นๆและดึงนางเข้าไปในอ้อมกอดฝีมือปากอันเบาบางประทับลงบนแก้มของนางและพูดด้วยเสียงเบา“ไม่ใช่ข้าพูดเรื่อยเปื่อยแต่ข้าอยากจะให้เจ้ามีลูกของข้าจริงๆอยากมาๆๆ” ในคำพูดของเขาแอบแฝงด้วยการขอร้องหลายปีที่อยู่อย่างคนเหงาๆแต่หลังจากที่นางปรากฏทุกอย่างก็หายไปชีวิตที่มีนางทำให้เขารู้สึกดีใจตั้งแต่หลังจากที่เสด็จแม่ของเขาจากไปนี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกมีความหวัง โล่หวินหลานอยากจะหลุดพ้นจากอ้อมกอดของเขาเสียงขอร้องของเขาดังอยู่ข้างหูนางเบาๆ“พูดออกมสิดีหรือไม่ดี?” ณตอนนี้นางอยากจะพยักหน้ามาแต่นางไม่ใช่คนในยุคสมัยนี้ต้องมีสักวันที่นางจะจากไปกลับไปสู่โลกใบเดิมของนางนางเห็นแก่ตัวอย่างนั้นไม่ได้ทำให้บุตรเกิดมาแต่ไม่มีแม่ค่อยเลี้ยงดู ผ่านไปสักพักนางถึงจะกัดริมฝีปากส่ายหัว “มันเร็วเกินไป” นางสัมผัสได้ถึงร่างที่อยู่ข้างหลังกำลังสะดุ้งและรีบปล่อยนางออกสีหน้าของคนๆนั้นยากที่จะเชื่อได้ดูเหมือนเขาจะผิดหวังมาก “ทำไม?เจ้าคิดอะไรอยู่?ตอบข้ามา！”