ตอนที่123ผูกมัดซึ่งกันและกัน

ต๭นที่123ผูกมัดซึ่งกันและกัน การคบค้าสมาคมระหว่างพวกเขาสามคนค่อยข้างแปลกประหลาดโล่หวินหลานจิตใจพะว้าพะวงไม่เป็นสุขโม่ฉีหมิงกดอากาศรอบตัวให้มืดครึ้มลงจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้แต่รัชทายาทกลับสงบเหมือนน้ำนิ่งในทะเลสาบ "น้องสี่วันนี้ข้ามาหาเจ้าเพราะว่ามีเรื่องสำคัญที่จะปรึกษาข้าไม่คิดที่จะปิดบังเจ้าก็รู้ว่าท่านพ่อได้เลือกฤกษ์งามยามดีให้คุณหนูสามตระกูลเย่แต่งงานกับข้าเรียบร้อยแล้วแต่ว่าในใจคูณหนูสามนั้นมีเพียงน้องหกตัวข้าก็ไม่อยากแต่งงานกับหญิงที่มีแค่ตัวแต่ใจอยู่กับผู้อื่นถึงแม้ว่านึ้จะเป็นกฎที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษก็ตาม"รัชทายาทพูดออกมาอย่างหมดเปลือกไม่มีการปิดบังเมื่อพูดมาถึงตรงนี้เขาตั้งใจที่จะหยุดชะงักเพื่อรอโม่ฉีหมิงต่อคำ โม่ฉีหมิงส่งเสียงฮึมอย่างเย็นชา"รัชทายาทท่านก็ทราบดีว่านี้คือกฎที่บรรพบุรุษบัญญัติขึ้นมาไม่มีใครสามารถเจ้า้ไขได้"อย่างที่เขาพูดกันว่าอยู่ไปก็จะรักกันเองคุณหนูเย่วจะต้องรับรู้ถึงความจริงใจของท่านอย่างแน่นอน รัชทายาทคิดไม่ถึงว่าโม่ฉีหมิงจะกล่าวเช่นนี้ก่อนจะมาที่นี้ตัวเขาคิดว่าแผนการของตัวเองนั้นโอกาสจะชนะนั้นมีสูงเป็นที่ทราบกันดีว่าเย่วเซียวหลัวนั้นชอบน้องหกเพียงแค่ตัดเรื่องกฏมณเฑียรบาลที่ว่าบุตรสาวตระกูลเย่วจะต้องแต่งงานกับรัชทายาทออกไปก็จะสามารถโจมตีเวินอ๋องได้อย่างเหี้ยมโหดโดยเรื่องนี้นั้นมีแต่ส่งผลดีต่อตัวเขาและโม่ฉีหมิง สีหน้าของเขาย่ำแย่ลงเล็กน้อยแต่ก็ยังคงรักษากิริยาท่าทางของตัวเองให้ปกติ"น้องสี่เจ้าก็รู้ดีว่าถ้าใจหญิงสาวไม่มีใจแต่งเข้ามาก็มิมีความหมาย"ตัวข้าอดจะอิจฉาความรักความผูกพันธ์ระหว่างเจ้าและน้องสะใภ้มิได้ที่ในใจของพวกเจ้านั้นมีกันและกัน โล่หวินหลานนมิได้เอ่ยวาจาอันใดออกมาแต่กลับถูกลากเข้ามาเกี่ยวข้องซะงั้นเมื่อตัวนางเห็นสีหน้าของโม่ฉีหมิงกลับมาอึมครึมอีกครั้งก็รีบเอ่ยขึ้นมาว่า"รัชทายาทท่านล้อเล่นแล้วข้ากับโม่ฉีหมิงแค่ทำตามหัวใจตัวเองเท่านั้นซึ่งปัจจัยภายนอกมิอาจจะสั่นคลอนความสัมพันธ์ของเราได้สามารถพูดได้ว่าไม่ว่าใครหรือเรื่องอันใดก็มิสามารถจะเปลี่ยนแปลงความรู้สึกของพวกข้าได้" คิ้วและตาของนางที่ถูกวาดอย่างประณีตมองไปที่โม่ฉีหมิงเสียงพูดอันอ่อนโยนของนางค่อยลอยเข้าสู่โสตประสาทของเขาแค่เพียงคำพูดนี้ของนางก็มีค่ามากกว่าอะไรทั้งนั้น แต่ไหนแต่ไรมาพวกสัมพันธ์ของพวกเขาไม่เคยถูกสั่นคลอนจากปัจจัยภายนอกไม่มีใครที่สามารถเปลี่ยนแปลงใจของพวกเขาได้ ความเย็นชาที่อยู่บนตัวโม่ฉีหมิงค่อยๆมลายหายไปแต่สีหน้าของรัชทายาทกลับมืดครึ้มลงกำมือสองข้างดึงแขนเสื้อจนขดเข้าด้วยกัน ความอึมครึมรอบตัวโม่ฉีหมิงค่อยๆมลายหายไปแต่สีหน้ารัชทายาทกลับมืดครึ้มลงมือทั้งสองข้างกำแน่นอยู่ภายใต้แขนเสื้อความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาพัฒนามาถึงขึ้นแล้วแล้วหรือ?โลกภายนอกไม่สามารถที่จะเขย่าความสัมพันธ์ของพวกเขาได้!ข้ามาช้าเกินไปถ้าข้ารู้จักนางก่อนโม่ฉีหมิงจะดีแค่ไหนกันนะแบบนั้นนางก็จะตกเป็นของเขาเขาหัวเราะแห้งๆพยายามทำจิตใจตัวเองให้สงบลงอย่างสุดความสามารถ"ก็คงจะจริงที่มิใช่ว่าใครจะมีความสัมพันธ์ที่เหมือนน้องสี่และน้องสะใภ้"มิมีใครรู้ว่าการพูดประโยคนี้ออกมานั้นช่างยากลำบากสำหรับเขายิ่งนักรัชทายาทยังคงพูดอย่างต่อเนื่อง"น้องสี่ถึงแม้ว่าการแต่งงานระหว่างข้าและคูณหนูสามตระกลูเย่วจะเป็นสิ่งที่สืบถอดกันมาตั้งแต่บรรพบุรุษแต่ว่ากฎเกณฑ์นี้ก็สืบทอดกันมาหลายปีแล้วสมควรเจ้า่เวลาที่จะยกเลิกเสีบให้สิ้นซากเจ้าลองคิดดูถ้าเรื่องนี้เกิดขึ้นกับตัวเจ้าเองเจ้าก็คงจะอยากทำเช่นนี้เหมือนกันใช่หรือไม่?"ในที่สุดเขาก้รู้แล้วว่าจุดอ่อนของโม่ฉีหมิงอยู่ที่ใด เป็นอย่างที่คาดไว้สายตาของโม่ฉีหมิงหดตัวลงเล็กน้อยและมองไปทางโล่หวินหลานอย่างไม่รู้ตัวรัชทายาทคิดจะใช้โล่หวินหลานมาทำให้ตัวเขานั้นสับสนรัชทายาทนั้นรู้ว่าโล่หวินหลานมีความสำคัญแต่เขารู้ดีว่าต้องทำยังไงถึงทำให้เขาอ่อนลง การรับรู้นี้เช่นน่ากลัวยิ่งนักแต่ว่านี้ก็คือเรื่องจริงเพียงแค่เป็นเรื่องเกี่ยวกับโล่หวินหลานเขาก็จะหลบหนีไปไหนมิได้"รัชทายาทท่านก็คงจะทราบดีว่าเรื่องแบบนี้ไม่มีทางที่จะเกิดขึ้นกับตัวข้า"สีหน้าของโม่ฉีหมิงเต็มไปด้วยความหยิ่งยโสยกมุกปากและเอ่ยต่อว่า"กฏเกณฑ์ที่ว่านี้สืบทอดกันมานานนั้นเป้นเรื่องจริงมิทราบว่ามีวิธีดีดีบ้างหรือไม่?" ในที่สุดประโยคที่ตัวเขารอคอยก็มาถึงจุดประสงค์ที่ตัวเขามาในวันนี้นับว่าบรรลุไปครึ่งหนึ่งแล้วรัชทายาทหัวเราะและเอ่ยว่า"แต่ก่อนนั้นท่านพ่อหวาดกลัวต่ออำนาจของแม่ทัพต้วนตอนนี้แม่ทัพต้วนถูกสั่งจองจำในคุก"ระหว่างรอการตัดสินโทษอำนาจในราชสำนักก็สมดุลชั่วคราวแต่ว่าอำนาจของตระกูลเย่วนับวันยิ่งแข็งเจ้าร่งมากขึ้นถึงแม้มิทราบว่าสมคบคิดกับขุนนางใดในราชสำนักแต่ท่านพ่อก็ทราบดีว่าเย่วอวิ๋นกว่างดับหลี่ซั่นนั้นมีความเกี่ยวข้องกันถึงแม้ภายนอกจะมิได้กล่าวอันใดแต่ในใจก็อดที่จะหวาดกลัวมิได้ถ้าหากว่าสามารถถือโอกาสครั้งนี้ตัดทอนอำนาจของตระกูลเย่วได้ทำไมถึงจะไม่ทำละ? เขาช่างวิเคราะห์ได้สมเหตุสมผลยิ่งนักโล่หวินหลานคบคิดพลางมองไปทางรัชทายาทก่อนหน้านี้เป็นนางที่ประเมินรัชทายาทต่ำไป ถ้าเกิดพวกเขาทั้งสองคนประลองฝีมือกันคงยากที่จะตัดสินแพ้ชนะรัชทายาทเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง"เพราะเหตุนี้ตัวข้าและท่านแม่ได้ตกลงกันว่าจะยื่นฎีกาต่อท่านพ่อเพื่อที่จะยกเลิกกฎเกณฑ์นั้นให้สิ้นซากแต่ว่าแค่ข้าและท่านแม่สองคนท่านพ่อคงจะไม่เห็นด้วยถึงต้องการที่จะให้น้องสี่ช่วยถวายฎีกาอีกแรง" โม่ฉีหมิงยกน้ำชาตรงหน้าขึ้นจิบหางตามองไปที่รัชทายาทอย่างดุดันเหมือนกับจะมองเขาให้ทะลุปรุโปร่งรัชทายาทกับตัวข้านั้นมีความเห็นตรงกันเรื่องที่จะกำจัดตระกูลเย่วถึงแม้จุดประสงค์ของพวกเราสองคนจะไม่เหมือนกันแต่ขั้นตอนที่ต้องดำเนินการนั้นเหมือนกัน แต่ว่าทำไมต้องรัชทายาทถึงมั่นใจว่าข้าจะร่วมมือกับเขาในราขสำนักมีองคืชายตั้งมากมายทำไมถึงเป็นตัวเขาได้?"ตกลงข้าจะถวายฎีกาต่อท่านพ่อที่ประสบผลสำเร็จหรือไม่นั้นก็ขึ้นอยู่กับเสด็จพ่อแล้วตอนนี้เริ่มมืดแล้วตอนกลางคืนถนนหนทางเดินทางลำบากท่านรีบเสด็จกลับเถอะ"หลังจากโม่ฉีหลิงตกลงร่วมมือกับไท่จือก็เอ่ยวาจาเอ่ยแขกอย่างเย็นชา ในเมื่อบรรลุจุดประสงค์แล้วองค์รัชทายาทก็ไม่คิดที่จะอยู่ต่อเพียงแค่มองเห็นสายตาที่โม่ฉีหมิงและโล่หวินหลานส่งให้เจ้า่กันก็ทำให้ภายในใจของเขาเจ็บปวดยิ่งนัก เมื่อออกจากจวนหมิงอ๋องถนนตอนกลางคืนช่างเงียบสงบแต่เขากลับไม่รู้สึกดีใจสักนิดภายในใจนั้นสับสนวุ่นวายวันนี้ที่เขามาที่จวนหมิงอ๋องก็เพื่อที่จะพบหน้านางรองลงมาถึงจะเป็นการร่วมมือที่ช่างน่าตายนั้น "ท่านอ๋องทางกลับจวนอยู่ทางซ้ายพะยะค่ะ"องครักษ์ข้างกายของเขาเอ่ยเตือนเมื่อเห็นตัวเขานั้นก้าวเดินไปทางขวารัชทายาทไม่แม้แต่ที่จะหันกลับไปมองและเดินมุ่งหน้าไปตามถนนทางด้านขวาต่อไปองครักษ์เป็นท่าทีไม่พูดไม่จาของเขาด้วยความคุ้นเคยกับรัชทายาททำให้รู้ว่าจะต้องมีเรื่องอะไรสักอย่างเกิดขึ้นอย่างแน่นอนหรือว่ารัชทายาทจะไปยองเชียงโหลว?อ่าช่วงนี้รัชทายาทไปที่นั้นทุกวันที่พูดกันว่าหญิงงามนำมาซึ่งปัญหาก็คงจะมิผิดนักซึ่งเฉพาะสตรีในยองเชียงโหลวเป็นอย่างที่คาดเดาทั้งสองคนยังเดินไม่ถึงประตูยองเชียงโหลวมาม่าก็รีบร้อนออกมาต้อนรับ"วันนี้ข้ามาดื่มจัดห้องส่วนตัวให้ข้าหนึ่งห้องไม่ว่าใครก็ห้ามเข้ามา"รัชทายาทเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาและรีบร้อนเดินขึ้นไปบนชั้นสอง มาม่ามองตามแผ่นหลังของรัชทายาทในใจเต็มไปด้วยความสงสัยจะต้องมีเรื่องอันใดเกิดขึ้นแน่นอน?มิเช่นั้นทำไมวันนี้ไม่แม้แต่ที่จะเรียกจิ่นชื่อมาคอยปรนนิบัติกลับต้องการที่จะดื่มเหล้าเจ้า้กลุ้มคนเดียว กลุ่มหญิงงามสวมเสื้อผ้าโปร่งบางสีสันสดใสเห็นแผ่นหลังรัชทายาทมุ่งหน้าไปบนขั้นสองทั้งหมดก็ทยอยแสดงความยินดีกับหญิงงามรูปลักษณ์หน้าตาโด่นเด่นนางหนึ่ง"จิ่นชื่อเจี่ยเจี่ยท่านช่างเสน่ห์แรงยิ่งนักดูซืองค์ชายโม่เสด็จมาอีกแล้วพวกเราไม่รู่ว่าเมื่อไหร่จะโชคดีอย่างท่านบ้าง จิ่นชื่อจัดการเสื้อผ้าให้เรียบร้อยเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา"สักวันพวกเจ้าก็จะมีวันนั้นเมื่อผ่านประสบการณ์มากมายก็จะรู้เองว่าจะต้องทำยังไงถึงจะทำให้ผู้ชายนั้นอยู่ในกำมือ"และมุ่งหน้าไปทางห้องของรัชทายาทมือยังไม่ทันจับที่เปิดประตูแขนก็ถูกใครบางคนจับเอาไว้เมื่อหันกลับมาดูถึงจะรู้ว่าเป็นมามา"จิ่นชื่อวันนี้รัชทายาทดูเหมือนจะอารมณ์ไม่ดีมาเพื่อดื่มเหล้าเจ้า้ความกลัดกลุ้มเจ้าอย่าพึ่งเข้าไปรอดูสถานการณ์อีกที"มามาส่งแววตาให้นางถอยออกมาและให้คนที่ยกอาหารที่เดินตามมาข้างหลังเดินเข้าไป เมื่อมองตามคนยกอาหารเที่เดินเข้าไปข้างในจากรอยต่อวงกบประตูทำให้จิ่นชื่อมองเห็นเงาของรัชทายาทที่โดดเดี่ยวเดียวดายกำลังนั่งดื่มเพียงลำพังหน้าตาแสดงถึงความโศกเศร้า เพียงไม่นานคนยกอาหารก็เดินออกมาพร้อมปิดประตูมามาส่งสายตาให้จิ่นชื่อและลากนางออกมาด้านข้างกระซิบที่ข้างหูเอ่ยใม่กี่ประโยคก็เดินจากไปเหล้านี้ฤทธิ์รุนแรงนักรสชาติร้อนแรงทุกถ้วยที่ดื่มลงไปลำคอจะรู้สึกแสบร้อนรัชทายาทกุมถ้วยเหล้าเหมือนกับกอมกุมความเศร้าไว้ในมือด้วยดื่มลงไปด้วยความรู้สึกเศร้าสร้อย "ทำไมจะต้องเป็นมัน!ทำไมจะต้องเป็นมัน!ทำไมจะต้องเป็นมัน……"รัชทายาทพูดพรึมพรำด้วยสติเลอะเลือน องค์ชายโม่กำลังพูดถึงผู้ใดกันเพคะ?ข้าน้อยจิ่นชื่อ!จิ่นชื่อผลักประตูออกอย่างแผ่วเบาและเดินเข้าไปในห้องก็ได้ยินองค์ชายกำลังพูดพรึมพรัมกับตัวเอง สองมือของนางกดลงบนมือที่กำลังประคองถ้วยเหล้าของรัชทายาทและลูบคลำไปที่หน้าผากของเขาบีบนวดให้ด้วยความรู้ใจรัชทายาทจับมือจิ่นชื่ออย่างรวดเร็วเงาสองเงาทับซ้อนกันอยู่ตรงหน้าเขาคล้ายมากช่างคล้ายเหลือเกิน "ในที่สุดเจ้าก็มาหาข้าแล้วทุกครั้งที่เจ้าอยู่ข้างกายมันตัวข้าแทบที่จะหระชากให้พวกเจ้าแยกจากกันแต่ตัวข้านั้นไม่มีสิทธิ์ฉันมิได้เป็นของของข้า……"รัชทายาทเอ่ยด้วยน้ำเสียงงึมงำไม่ชัดเจน จิ่นชื่อได้ฟังก็มีท่าทีมึนงงไม่เข้าใจ"ข้าคือจิ่นชื่อตัวข้านั้นเป็นของท่าน""จริงหรือ?เจ้าเต็มใจที่จะทอดทิ้งมันเมาเป็นพระราชาของข้าใช่หรือไม่?ข้าไม่ต้องการสิ่งใดขอเพียงแค่เจ้าเท่านั้นพวกเราหลีกหนีไปให้ไกลดีไหม?มันเป็นแต่คนพิกลพิการถึงจะรักษาให้หายก็เป็นเพียงชายพอการข้าข้าจะมอบสิ่งที่ดีให้เจ้า้เจ้า"