ตอนที่125มุ่งหน้ามาขอยา

ต๭นที่125มุ่งหน้ามาขอยา โล่หวินหลานแอบเอาแนวคิดของการเตะฟุตบอลในสมัยปัจจุบันมาปรับเปลี่ยนเป็นศึกการปาหิมะแม้ว่าพวกสาวรับใช้ฟังแล้วยังมึนงงอยู่แต่ก็ยังพยักหน้ากระตือรือร้นที่จะอยากลอง แต่ว่าติดปัญหาอยู่ที่คู่แข่งของพวกเขาคือโล่หวินหลานทำให้ทุกคนมีความกลัวนิดหน่อยยังไม่ต้องพูดตอนที่ปาหิมะว่าจะปาไปถูกเขารึเปล่าแค่พูดถึงเรื่องแพ้ชนะก็แน่นอนแล้วว่าจะต้องดูออกมาอย่างไม่มีข้อพกพร่องและยิ่งไปกว่านั้นตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันยังไม่มีสาวใช้คนไหนเคยเล่นเกมส์ร่วมกับเจ้านายมาก่อนเลย “พระราชาพวกเราอย่าเล่นกันเลยดีกว่าเอาอย่างนี้ดีกว่าพวกเราไปนั่งดูพวกเขาเล่นที่ในศาลาถ้าเกิดเจ้าอยากจะเล่นก็ปั้นขึ้นมาแล้วปาเล่นๆใส่คนไปแต่อย่าลงไปเล่นด้วยตัวเองเด็ด……”ระหว่างพูดเย่หยุ่นเอามือเกยหน้ผากอย่างลำบากใจแต่เธอยังพูดไม่ทันเสร็จก็ถูกโล่หวินหลานพูดแทรกขึ้นมา. “เย่หวินเจ้าอยู่ทีมป้องกันนั้นในสนามมีสาวใช้ทั้งหมดหกคนรวมข้าและเจ้าแล้วก็เป็นแปดคนเจ้าสามารภเลือกไปสามคนได้ข้าเป็นประชาธิปไตยมากเจ้าเลือกก่อนเถอะ！” เป็นไปไม่ได้！เย่หวินเบิกตาโตแล้มองไปทางรูปครึ่งวงกลมที่ลานบ้านทั้งสองข้างหรือว่าจะเล่นเกมส์นี่จริงๆ?แต่เธอไม่เคยได้ยินมาก่อน “พระราชา……พูดกติกาการเล่นเกมส์นี้อีกรอบหน่อยได้ไหม?”เย่หวินทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เธอลงไปซุ่มเลือกคนมาสามคนมาที่ตรงครึ่งวงกลมอย่างไม่มีทางเลือกและคอยคิดที่ว่าจะแพ้ให้กับโล่หวินหลานยังไง. โล่หวินหลานฟังแล้วเกือบจะเป็นลมเธอรีบพูดกติกาใม่อีกรอบแม้ว่าเย่หวินจะฟังแล้วไม่เข้าใจหมือนเดิมแต่ถ้าเทียบกับครั้งที่แล้วนับว่าเข้าใจมากขึ้นเยอะแล้ว ทั้งสองทีมเริ่มแข็งขันกันเริ่มแรกเย่หยุ่นพะวงโล่หวินหลานมากจนไม่กล้าจะรักษาประตูให้ดีเกินไปแล้วก็ไม่กล้าจะปล่อยให้อ่อนจนเกินไปแม้แต่วิชาตัวเบาที่เธอถนัดที่สุดก็ไม่ได้ใช้ออกมาแต่เธอก็ยังคงสามารถรับบอลหิมะที่หลั่วหยุ่นล๋านปามาได้ทุกลูกเพราะว่าสำหรับเธอแล้วเรื่องไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย คนที่อยู่ในสนามจากเริ่มแรกที่เกร็งๆจนสุดท้ายปล่อยตัวออกมาอย่างเต็มที่ทุกคนเล่นกันอย่างลืมตัวตั้งรับและโจมตีกันอย่างเมามันส์ลืมการแบ่งชั้นระหว่างสาวใช้กับพระสนมไปอย่างสิ้นเชิง. นอกกำแพงของจวนหมิงอ๋องมีสองคนที่ทำตัวลับลับล่อล่ออยู่ใต้กำแพงอิฐเขียวที่กำลังแอบหามบันไดเล็กมาหนึ่งอันตอนวางบันไดไว้ที่กำแพงบันไดกลับมีขนาดสูงได้เพียงแค่ครึ่งหนึ่งของกำแพง！ “พี่รองโทษพี่เลยทำไมถึงได้เอาบันไดอันเล็กขนาดนี้มา?พี่ดูสิตอนนี้ปีนขึ้นไปไม่ได้ด้วยซ้ำ！”เย่เซียวหลัวกอดอกมองเย่อวิ๋นกว่างอย่างโมโห. บันไดนี้มันเล็กไปหน่อยจริงๆมองไปแล้วยังเหลือกำแพงอีกเกือบครึ่งนึงเย่อวิ๋นกว่างเอามือถูไปมาที่คางแล้วพูดว่า“ข้าพี่สองของเจ้าเนี่ยใช้วิชาตัวเบาได้แค่บินเข้าไปก็ไม่จบแล้ว！แต่เจ้านี่สิใครสั่งให้ตอนเด็กๆเจ้าไม่ตั้งใจเรียนละตอนนี้แย่เลยสิ！ เห็นเย่อวิ๋นกว่างยิ้มหน้าบานท่าทางไม่หยบเย่เซียวหลัวยกเท้าไปเตะเขาแรงๆแล้วกระทืบเท้าประทวง“ไม่รู้แหละพี่ต้องพาข้าบินเข้าไป” เห็นน้องสาวของตัวเองที่ทั้งโกรธทั้งโมโหเย่อวิ๋นกว่างก็เอามือเข้าไปลูกศีรษะอย่างเอ็นดูทุกครั้งที่เห็นเขาโมโหแล้วกระทืบเท้าเขาก็จะรู้สึกว่าโลกทั้งโลกดูอบอุ่นขึ้นมา “โอเคโอเคบินก็บิน！ไม่ว่าจะเป็นยังไงไม่ว่าเมื่อไรพี่รองเจ้าข้าเนี่ยจะเป็นหินรองเท้าให้เจ้าเสมอเจ้าอยากจะบินไปที่ไหนข้าก็จะอยู่ด้านล่างช่วยเจ้า”เย่อวิ๋นกว่างถอนหายใจ กำแพงด้านขวาของจวนหมิงอ๋องฝั่งนี้เป็นกำแพงฝั่งที่เตี้ยที่สุดถ้าเกิดอยากจะเข้าไปก็ต้องเข้าไปจากฝั่งนี้เจ้าน้นแต่พวกเขาก็ไม่สะดวกที่จะเอาบันไดที่สูงมามันดึงดูดความสนใจคนได้ง่ายเกินไปแค่เอาบรรไดอันเล็กๆนั้นมาได้ก็ไม่ง่ายแล้ว. ฟังคำพูดของเย่อวิ๋นกว่างแล้วเย่เซียวหลัวก็รู้สึกดีใจมีพี่รองคอยอยู่เขียงข้างตัวเองเขาอะไรก็ไม่กลัวทั้งนั้น. “พี่รองพี่นี่ดีจริงๆพี่เป็นพี่ชายที่ดีที่สุดในโลกเลย！อนาคตผู้หญิงบ้านไหนได้แต่งงานกกับพี่ต้องมีความสุขมากแน่ๆ！”เย่เซียวหลัวกระโดดขึ้นไปบนหลังเขาและจับไหล่เขาไว้แน่นพูดแนบหูเขา เย่เซียวหลัวยิ้มเห็นฟันแบบชั่วร้าย“กอดให้แน่นจะบินแล้ว！ เย่เซียวหลัวกอดคอเขาไว้แน่นเขาถอยหลังออกไปกี่ก้าวรวบรวมพลังหลังจากนั้นเอาเท้ากวาดไปรอบๆและใช้มุ่งหน้าไปทางบันไดด้วยปลายเท้าอย่างรวดเร็ว.ปลายเท้าเขาแตะลงไปกดที่บันไดอย่างแรงและบินกระโดดขึ้นไปบนกำแพงอิฐเขียว กระโดดลงมาด้านล่างมีพื้หญ้าที่อ่อนนุ่มรองรับร่างเขาพวกเขาสองคนอยู่เย่หวินก่วงล้มลงไปบนหิมะก่อนแล้วค่อยไปรับเย่เซียวหลัวที่กลางอากาศลงมาที่บนพื้นหิมะอย่างมั่นคง. “พี่รองพี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” เย่อวิ๋นกว่างกระแอมออกมาสองครั้งและปัดหิมะที่อยู่บนผมออก“ไม่เป็นไรไม่เป็นไรหิมะตกร่างกายแข็งไปหน่อย…… เพิ่งพูดเสร็จปึงบอลหิมะก็ปามาโดนที่เจ้า้มของเขาพอดีรสชาติของหิมะทั้งหอมหวานและเย็น “ไอเด็กเวรตัวไหนปาใส่ฉัน?รีบออกมาเดี๋ยวนี้！แม้กระทั่งข้ายังปาใส่ได้ตาบอกแล้วรึไง？”เย่อวิ๋นกว่างโกรธจนควันออกมาและปัดหิมะที่อยู่บนเจ้า้มออกเจ้า้มของเขาเย็นจนแดงเหมือนดอกเหมยสีแดง. บรรดาสาวใช้ที่อยู่ข้างนอกประตูบานนั้นวิ่งรีบร้อนเข้ามาโดยที่ในมือยังคงถือบอลหิมะอยู่หลังจากได้ยินเสียงนั้นก็ตะลึงไปสักพักถึงกรีดร้องขึ้นมาว่า“มาทางนี้เร็ว！มีข้าศึก！” ในที่สุดเย่เซียวหลัวก็รู้สึกเสียใจที่ปีนกำแพงเข้ามา. บรรดาสาวใช้กรีดร้องกันเสร็จก็ได้ยินเสียงเอะอะวุ่นวายมาแต่ไกลน่าจะเป็นเสียงของทหารองค์รักษณ์ประจำจวนเดินมา. เย่อวิ๋นกว่างและเย่เซียวหลัวมองหน้ากันและลุกเด้งขึ้นมาเดินเข้าไปตรงหน้าสาวใช้ที่เป็นตัวนำและบีบคางเขามือที่เย็นยะเยือกทำให้สาวใช้ตัวสั่น. “มองดูให้ดีๆข้าคือคุณชายสองแห่งตระกูลเย่ไม่ใช่ข้าศึกข้ามาหาพระสนมของพวกเจ้ายังไม่รู้จักมารับรองดีๆอีก？”น้ำเสียงที่เย็นชาทำให้สาวใช้เกิดความกลัวขึ้นแต่ใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่หน้าตัวเองนั้นทำให้กลัวไม่ลง. สาวใช้คนนั้นสติแตกดูเหมือนกำลังจะร้องออกมาผู้หญิงที่ใส่ชุดขนปุยสีเขียวผ้าคลุมขนสีเดียวกับเสื้อเดินมาจากทางประตูบานนั้นมือของเธอกำลังปั้นบอลหิมะอยู่ขนตายาวๆของเธอเต็มไปด้วยเศษหิมะสีขาวดูเสมือนนางฟ้าหิมะ “ทั้งสองเจ้าบุกรุกเข้ามาในจวนอ๋องของข้าแล้วยังลงมือสั่งสอนสาวใช้ของข้าอีกพวกเจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่?ยังไม่รีบปล่อยมืออีก.”โล่หวินหลานพูดแฝงอารมณ์โกรธน้ำเสียงคมเฉียบและจริงจังทำให้เย่หวินก่วงสะดุ้ง เย่อวิ๋นกว่างปล่อยมืออกจากสาวใช้คนนั้นมองดูโล่หวินหลานไม่รู้จะพูดอะไรคิดวางแผนจะหลบสายตาจากคนอื่นแอบหนีออกมาจากจวกเย่แล้วยังไม่ต้องพูดถึงการปีนกำลังขึ้นมาอย่างลำบากเพื่อจะแอบมาพบกับโล่หวินหลานไม่คิดเลยว่าจะทำให้สถานการณ์กลายเป็นอย่างนี้. เย่เซียวหลัวปีนขึ้นมาจากกองหิมะและปัดหิมะออกจากตัวอย่างช้าๆแล้วเดินมาตรงหน้าโล่หวินหลานนัยตาสีนำตาลแฝงไปด้วยแววตาขอร้อง“พระสนมที่ข้ากับพี่สองถือวิสาสะปีนกำแพงเข้ามาในวันนี้ไม่ได้มีเจตนาอะไรแค่อยากจะมาขอยืมของสิ่งหนึ่งจากเจ้า” โล่หวินหลานฟังแล้วยิ้มอย่างไม่น่าเชื่อ“ตระกูลเย่เป็นถึงเชื้อพระราชวงค์ไม่ทราบว่าท่าหญิงเย่ยังมีของอะไรที่จำเป็นต้องมายืมจากข้าหรอ?” เย่เซียวหลัวกะจะพูดต่อแต่เย่อวิ๋นกว่างที่ยืนข้างตัวเขาอยู่เงียบๆมานานนั้นขัดเขาไว้แล้วพูดเสียงเบาว่า“พระสนมที่นี้ไม่เหมาะที่จะพูดกันสามารถเปลี่ยนสถานที่ได้รึเปล่า? หิมะก้อนโตลอยหล่นลงมาเย่เซียวหลัวโยนหิมะที่อยู่ในมือทิ้งมือทั้งสองข้างถูกความหนาวกัดจนแดงเทือกเขานวดมือที่เย็นเฉียบทั้งสองข้างดวงตาทั้งดวงข้างหลี่ลงมาเล็กน้อยดูท่าทางไม่ค่อยจะพอใจนานๆทีถึงจะได้เล่นอย่างสนุกอย่างนี้ก็ดันมาถูกคนขัดขวาง. สั่งใช้สาวใช้พวกนั้นเล่นกันต่อเสร็จก็เดินเข้าไปในห้องโถงกลางกับสองคนนั้นม่านประตูที่หนักอึ้งถูกผลักออกความอบอุ่นจากกองไฟข้างในห้องโจมตีมาละลายความหนาวเหน็บจากหิมะเมื่อสักครู่ของข้างนอก นั่งยนเก้าอี้ที่แสนอบอุ่นแล้วกำชับให้เย่หยุ่นสั่งให้คนเอาไปเอานมร้อนสองถ้วยกับชาหนึ่งถ้วยเสร็จถึงจะพูดถามออกมาอย่างช้าๆ“เจ้าหญิงเย่อยากจะยืมอะไร?” เย่เซียวหลัวมือทั้งสองจิกแขนเสื้อไว้แน่นเหมือนกำลังจะตัดสินใจทำเรื่องที่ยิ่งใหญ่“ยาเจ้าล้งตาย！ข้าต้องการยาเจ้าล้งตาย！ข้ารู้ว่าพระราชาจะต้องมีแน่นอน” ยาเจ้าล้งตาย?โล่หวินหลานเคยได้ยินสวิ้นม้อพูดว่าก่อนยาเจ้าล้งตายของอย่างนี้ในยุคปัจจุบันไม่มีแต่ในยุคนี้มีเขาทำออกมาไม่ได้แต่สวิ้นม้อมีวิธี. ยาเจ้าล้งตายนี่ความหมายตรงเหมือนชื่อนั้นก็คือเมื่อทานลงไปแล้วจะทำให้คนดูเสมือนได้จากโลกนี้ไปแล้วจะไม่หายใจสามวันใบหน้าเองก็จะดูเสมือนคนที่เสียชีวิตไปแล้วแต่คนที่ทานยานี้ลงไปจำเป็นต้องอยู่ที่ที่มีอากาศและความชื้นไม่ฉะนั้นก็จะกลายเป็นเสียชีวิตไปจริงๆ.และภายในระยะเวลาสามวันจะต้องให้คนที่ทานยานี้ลงไปทานยาเจ้า้ถึงจะสามารถทำให้เขาฟื้นกลับขึ้นมามีชีวิตอีกครั้งได้. “ของแบบนี้ข้าไม่มีเจ้ามาหาผิดคนแล้ว”โล่หวินหลานปฏิเสธอย่างชัดเจน. เย่เซียวหลัวโกรธตบโต๊ะแล้วยืนขึ้นมาเสียงแข็งนิดหน่อย“เจ้าเป็นถึงหมอเทวดาแค่ยาเจ้าล้งตายแค่นี้เจ้าจะไม่มี?ข้าต้องการมันมากจริงๆไม่อย่างนั้นก็คงไม่มาหาเจ้าเจ้าบกมาสิว่าเจ้าต้องการอะไรหรือต้องการผลประโยชน์อะไรจากตัวข้าข้าจะให้เจ้าทุกอย่าง” ถ้าไม่ใช่ว่าเขากับเย่หวินก่วงหาทั่วเมืองแล้วก็ไม่เจอหาจะมีใครมีของสิ่งนี้ละก็เขาก็ไม่มีทางจะยอมลดตัวมาหาโล่หวินหลาน.รู้ทั้งรู้ว่าจะต้องถูกปฏิเสธหรือไม่ก็โดนดูถูกเขาก็ยังต้องมา. โล่หวินหลานยิ้มเหยียดหยาม“ท่านหญิงเย่เจ้าพูดผิดแล้วบนตัวเจ้าจะมีอะไรที่จะทำให้ข้าอยากได้?แล้วข้าจำเป็นต้องหาผลประโยชน์อะไรจากตัวเจ้าด้วยหรอ? “เจ้า！”เย่เซียวหลัวโกรธจนจะเดินเข้าไปข้างหน้าโล่หวินหลานแต่ยังไม่ทันเดินไปถึงเขาก็ถูกคนขวางเขาไว้. ใบหน้าที่งดงามของเย่หวินก่วงขวางอยู่ข้างหน้าเขาและส่งสายตาบอกให้เขาอย่าวู่วาม“ข้าคิดออกมาวิธีหนึ่งที่ไม่จำเป็นต้องใช้ยาเจ้าล้งตายสรุปคือข้าจะไม่ยอมให้เจ้าแต่งงานกับองค์รชทาทแน่นอน” เป็นเพราะเรื่องขององค์รัชทายาทอีกแล้วโล่หวินหลานขมวดคิวเล็กน้อยคงไม่ใช่ว่าเย่เซียวหลัวจะทานยานี้ลงไปพื่อที่จะให้ทุกคนเข้าใจว่านางได้ตายไปแล้วเพื่อหลบการแต่งงานครั้งนี้หรอกนะ? ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆงั้นก็น่าสนุกแล้วละซิ. เขาพูดออกมาเนิบๆว่า“ท่านหญิงเย่ยาเจ้าล้งข้าจะให้เจ้าก็ได้เพียงแต่เจ้าต้องพูดเหตุผลที่แท้จริงออกมาเพราะยาเจ้าล้งตายนี้ถือว่าเป็นผลกระทบที่ร้ายแรงมากชนิดหนึ่งสำหรับมิตรที่ไม่รู้เรื่องความจริง” เรื่องมีโอกาสผลิกล็อคได้แล้วหรอ เย่เซียวหลัวสีหน้าดีใจมากไม่แม้แต่จะคิดเลยว่าโล่หวินหลานอยู่ดีดีทำไมถึงยอมให้ยาพวกเขามาเลยด้วยซ้ำในสมองรีบแต่เรื่องมาโน้มน้าวโล่หวินหลานทันที ทั้งๆที่รู้ว่าคือเรื่องปลอมแต่โล่หวินหลานก็ไม่ได้แฉออกมาเขาพยักหน้าเสร็จแล้วเย่หยุ่นก็เดินมาเสริ์ฟเครื่องดืมพอดีเขาสั่งให้เย่หยุ่นไปเอายาเจ้าล้งตายที่สวินโม่มาหนึ่งเม็ด ถึงแม้เย่หวินจะสงสัยว่าโล่หวินหลานจะต้องการยาเจ้าล้งตายไปทำอะไรแต่ก็ยังคงไปเอามาตามคำสั่ง. “ท่านหญิงเย่ดื่มนมสักถ้วยเถอะอากาศหนาวดื่มแล้วอุ่นกระเพาะ” เย่เซียวหลัวมือดูถ้วยชาลายดอกที่อยู่บนโต๊ะนั้นด้านในเต็มไปด้วยนมสีขาวแล้วมองดูโล่หวินหลานด้วยควมสงสัยแต่ก็ยังคงดื่มลงไป เย่หยุ่นเดินออกไปเสร็จทั้งสองคนก็ไม่ได้ออกไปไหนรออยู่ให้องโถงโล่หวินหลานคิดว่าทั้งสองคนรีบร้อนเกินไปจำเป็นต้องให้ได้ยาในวันนี้ให้ได้แต่เขาไปมีอารมณ์จะมานั่งรอเป็นเป็นพวกเขาจึงเข้าไปพักผ่อนข้างใน รอจนกระทั่งได้ยามาเสร็จทั้งสองคนถึงจะปีนกำแพงออกไปอีกครั้ง.