ตอนที่133 ทุกคนต่างเจ็บปวด

ต๭นที่133 ทุกคนต่างเจ็บปวด ในตอนกลางคืน อากาศยิ่งหนาวมากขึ้น ทุกคนต่างหลับกันอย่างสนิทแล้ว รอบตัวมีเพียงความเงียบสงัด เย่เซียวหลัวนั่งอยู่ในห้องมืด ในมือถือขวดสีแดงอยู่อยู่ในมือ กระจกเงินหน้าโต๊ะเครื่องแป้งของเจ้านั้นสะท้อนให้เห็นใบหน้าอันหมองคล้ำ ด้านฉันงกระจกมีกล่องสีน้ำตาลเข้มวางอยู่ ภายนอกดูสวยงาม ตัวล็อกที่ประณีตสวยงามนั้นมีแม่กุญแจเล็กแขวนอยู่ เจ้าถือขวดนั้นไว้แน่น สองมือสั่นไม่หยุด บนหน้าผากมีเม็ดเหงื่ออุ่นผุดขึ้นมาไม่หยุด ด้านหลังเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ “ทำไมยังไม่มาอีก ทำไมยังไม่มา...” เจ้าเอาแต่พูดวนไปมา เจ้ารีบเสียจนใจเต้นแรงราวกับมีมือมาบีบเอาไว้ ไม่นานนัก ด้านฉันงหน้าต่างก็มีเสียงสวบสาบดังขึ้น เย่เซียวหลัวก็สบายใจขึ้น แล้วก็ได้ยินเสียงของเย่อวิ๋นกว่างดังขึ้น “น้องหญิงสาม เจ้าอยู่ไหนกัน?” เย่เซียวหลัวคุ้นเคยกับห้องนี้มาก เหงื่อที่ชุ่มอยู่บนหลังเจ้าค่อยๆหายไป แล้วรีบเดินไปตรงหน้าแล้วจับมือเขาขึ้นมา “พี่สอง ทำไมเจ้ามาช้าอย่างนี้? ฉันรีบจะแย่แล้ว” เย่เซียวหลัวลากเขามานั่งที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง แล้วพูดขึ้นเสียงเบา เย่อวิ๋นกว่างยิ้มขึ้น ฟันขาวๆของเขาเห็นได้ชัดในห้องมืดเช่นนี้ “เมื่อกี้ท่านพ่อดีใจมาก แทบจะลากฉันกับพี่ใหญ่ไปดื่มเหล้า ฉันรอให้เขาเมาก่อนแล้วจึงออกมา” เมื่อนึกถึงเย่กั๋วกง ในใจของเย่เซียวหลัวทั้งโมโหทั้งไม่อยากจะทน ทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องการจัดงานแต่งที่เด็ดขาดของเจ้า ก็โกรธมาก แต่เมื่อถึงเวลานี้แล้ว เจ้ากลับคิดว่าที่ตัวเองทำนั้นผิด เห็นท่าทางขมวดคิ้วของเจ้า เย่อวิ๋นกว่างก็ลูบผมเจ้า แล้วพูดขึ้นเบาๆ “หากเจ้าไม่อยากเป็นเช่นนี้ ยิ่งดีเลย พี่สองยังกังวลอยู่ว่ายาปลิดชีพปลอมนี้จะมีผลอย่างไร... น้องสาม ถ้างั้นอย่ากินเลยดีกว่า ฉันไปที่เรือนเวินอ๋องเอามีดจี้คอบังคับให้เขาพาเจ้าหนีไปเสียดีกว่า ถ้าหากเขายังไม่ทำล่ะก็ ฉันก็จะทำให้เลือดเขาไหลออกจากคอเสียตรงนั้น!” “หรือไม่ พี่สอง ฉันตัดสินใจแล้ว ทำอย่างนี้ดีแล้ว ถ้าหากท่านแม่ร้องไห้ เสียใจมากๆ เจ้าต้องช่วยฉันปลอบ น้องสี่ยังเล็ก ไม่รู้เรื่อง เจ้าก็บอกเขาว่าฉันต้องกลับมาซักวัน” เมื่อพูดจนสุดท้าย เสียงของเย่เซียวหลัวก็ติดอยู่ที่ลำคอ เย่อวิ๋นกว่างจับมือของเจ้าแน่น “ได้สิ ฉันตกลงเจ้าทั้งหมด แต่ว่าน้องสาม เจ้าคิดดีแล้วใช่ไหม? ถ้าตอนนี้ ยังกลับตัวทันนะ” กลับตัว? เจ้ามีอำนาจนี้เหรอ? ตั้งแต่วันที่เจ้าเจอกับเวินอ๋อง เจ้าก็ไม่มีอำนาจที่จะกลับตัวอีกเลย “พี่สอง ฉันคิดดีแล้ว พวกเราเริ่มกันเถอะ” เย่เซียวหลัวยื่นขวดสีแดงนั้นให้เย่อวิ๋นกว่าง แล้วหยิบกล่องสีน้ำตาลเข้มนั้นขึ้นมา แล้หิบยาที่อยู่ด้านในขึ้นมาอย่างระมัดระวัง เดินไปนอนที่ฉันงเตียงอย่างเงียบๆ เจ้าค่อยๆหยิบยาเฉันปากตัวเอง กลืนลงไป รู้สึกเพียงแสบร้อนภายในลำคอ แล้วกระดูกและเส้นเลือดทั้งตัวก็ค่อยๆแข็งตัว “น้องสาม น้องสาม...” เย่อวิ๋นกว่างเรียกเจ้าไม่หยุด กุมมือของเจ้าไว้ เสียงร้องนั้นดังเฉันหูของเจ้าไม่หยุด แต่มันยิ่งเลือนลางลง... มือของเจ้าก็ตกลงในมือของเย่อวิ๋นกว่าง เย่อวิ๋นกว่างรู้สึกเจ็บปวด นัยน์ตาแดงก่ำ ถึงแม้ว่าเย่เซียวหลัวจะตายไม่จริง แต่ท่าทางของเจ้าเช่นนี้ ในสายตาของเย่อวิ๋นกว่าง ราวกับเสียชีวิตไปแล้วจริงๆ ถ้าหากต้องเห็นคนที่รักทุกคนตายไปต่อหน้าเช่นนี้ เขามองไม่เห็นตลอดชีวิตเสียดีกว่า เขานำขวดสีแดงนั้นยัดไว้ในมือของเย่เซียวหลัว น้ำตาเม็กใหญ่ล่วงเผาะลงบนมือของเจ้า จัดแจงให้ดูเหมือนเจ้าเสียชีวิตจริงๆ แล้วก็เดินจากไป เช้าตรู่ที่เต็มไปด้วยหิมะ แผงลอยฉันงทางถ้าหากพระอาทิตย์ไม่ขึ้นพวกเขาก็ยังไม่มาตั้งร้านกัน นอกเสียจากร้านที่มีหน้าร้านของตัวเอง จะเปิดต้อนรับวันใหม่แต่เช้าตรู่ บนถนนยาวด้านนอกนั้นเงียบมาก แต่ประตูวังถูกเปิดขึ้น ม้าเร็วตัวหนึ่งวิ่งอยู่บนพื้นหิมะราวกับสายลม สี่เท้าของม้าเหยียบย่ำลงบนพื้นด้วยความมั่นคง แต่ผู้ที่อยู่บนหลังม้านั้นยังรู้ว่าเร็วไม่พอ จึงฟาดแส้ลงไปที่ก้นม้า ในที่สุดก็ถึงที่หมาย เรือนตระกูลเย่ คนคนนั้นงจากหลังม้า ยืนอยู่หน้าทางเดินที่ประดับไปด้วยคำมงคล และสิ่งของตกแต่งสวยงาม แล้วพูดขึ้น “เย่กั๋วกงรับคำสั่ง” เด็กรับใช้หน้าประตูเห็นว่าเป็นจ้าวกงกงคนของฮ่องเต้เจียเฉิง จึงรีบพาเฉันมา เย่กั๋วกงไม่เฉันใจว่าฮ่องเต้เจียเฉิงต้องการจะทำอะไร จึงนำเฉันมาในห้องเก่าแก่ในเรือน แล้วคุกเข่าลงรับบัญชาการ เจ้ากงกงกวาดตาไปรอบๆ แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงแหบพน่า “คนมากันครบแล้วหรือ?” เย่กั๋วกงเงยหน้าขึ้น รู้ว่าเย่เซียวหลัวยังไม่มา จึงตอบ “เจ้าหลัวคงจะแต่งตัวอยู่ ฉันได้ส่งคนไปเรียกเจ้าแล้ว” “ถ้างั้นฉันก็เริ่มอ่านบัญชาการของฮ่องเต้เลยแล้วกัน” เจ้ากงกงพูดพลาง กางหนังสือคำสั่งในมืออก อ่านทุกตัวด้วยเสียงชัดถ้อยชัดคำ “สวรรค์ประทาน ฮ่องเต้มีรับสั่ง ฮ่องเต้องค์ก่อนซาบซึ้งในความพากเพียรอุทิศตนของตระกูล ด้วยความดีงาม จึงได้ประทานให้บุตรสาวของตระกูลเย่อภิเษกกับองค์ชาย วิถีบรรพบุรุษนับร้อยปี ไม่มีการเปลี่ยนแปลง แต่ตอนนี้ฉันได้เปลี่ยนวิถีบรรพบุรุษ ให้บุตรสาวของตระกูลเย่อภิเษกเป็นฝั่งฝา บุตรสาวคนที่สามของเย่กั๋วกง เย่เซียวหลัวเป็นผู้มีความเป็นกุลสตรี จิตใจดี อ่อนโยน และสวยงามกว่าผู้ใด ฉันได้ข่าวมาเช่นนี้ เป็นคำที่เหมาะกับแม่นางเย่เซียวหลัวจริงๆ และเหมาะสมกับองค์ชายที่หกราวกับฟ้าดินลิขิต เป็นคนดีและมีแมหน้าอันงดงาม จึงรับสั่งให้อภิเษกกับองค์ชายที่หก ส่วนพิธีกรรมทั้งหมดนั้นมอบให้ฝ่ายพิธีกรรมและโหราจารย์เป็นผู้ดำเนินร่วมกัน เมื่อเสร็จสิ้นพิธีทั้งหมดแล้ว จะประกาศให้ทราบโดยทั่วกัน” ขณะที่รออ่านจบ เย่กั๋วกงอึ้งไป ตรงหน้าเป็นภาพเลือนรางไม่ชัดเจน ถ้าหากไม่ได้เย่อวิ๋นกว่างประคองไว้ คงจะล้มลงบนพื้นหิมะไปแล้ว เป็นไปได้อย่างไร ฮ่องเต้ทำไมอยู่ๆถึงเป็นความคิด ให้เย่เซียวหลัวอภิเษกกับเวินอ๋อง? แล้วยังยกเลิกประเพณีบรรพบุรุษดั้งเดิม นี่หมายความว่า หลังจากนี้ ตระกูลเย่จะไม่มีสิทธิพิเศษแล้ว? เย่กั๋วกงมืดแปดด้าน จนจะเป็นลม เย่อวิ๋นกว่างที่อยู่ฉันงๆก็เช่นเดียวกัน สีหน้าดูแย่ลงมาก สายตาเหม่อลอยไปบนพื้นหิมะ เบลอไปหมด “ท่านชายเย่ รีบรับบัญชาการเถอะ!” เจ้ากงกงยื่นหนังสือคำสั่งนั้นให้เย่กั๋วกง มือของเขาค่อยๆรับมันมา แล้วกำไว้ในมือแน่น “นี่! แย่แล้วๆ นายท่านแย่แล้ว คุณหนูสาม คุณหนูสาม เจ้า... ฮือ ฮือ...” คนใช้คนหนึ่งรีบวิ่งมา จนหกล้มก็รีบลุกแล้ววิ่งต่อ ทั้งร้องไห้และวิ่งมา “เป็นอะไร มีอะไรค่อยๆพูด!” เย่กั๋วกงกล่าวเตือนด้วยความโมโห เดิมทีไม่ชอบใจตั้งแต่เรื่องบัญชาการแล้ว แต่ท่าทางของคนใช้นี้ ยิ่งทำให้รู้สึกหงุดหงิด จนกระทั่งเด็กใช้คนนั้นปรับลมหายใจกลับมาปกติ แต่น้ำตายังคงไหลอยู่ พูดด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น “คุณหนูสาม คุณหนูสามกินยาฆ่าตัวตาย นายท่าน ท่านรีบไปดูเถอะ!” หิมะตกหนักมาก เย่กั๋วกงคุกเข่าอยู่บนพื้นหิมะอยู่นาน ทำไมสวรรค์ต้องกลั่นแกล้งเขา? ทำไมกัน? และภรรยาที่คุกเข่าอยู่ฉันงๆเขาก็นั่งเอามือปิดหน้าร้องไห้อยู่ แม่ของเย่เซียวหลัวสลบไปแล้ว วุ่นวายไปหมด แต่ที่ยังนิ่งเฉยก็มีแต่เย่อวิ๋นกว่าง บนหน้าของเขาไร้ซึ่งอารมณ์ ถ้าหากเขาเตือนเย่เซียวหลัวได้ ถ้าหากให้เจ้ากินยานั้นช้าลงกว้านี้ ทุกอย่างคงไม่เป็นเช่นนี้ “เรียกหมอ เรียกหมอเร็ว...เร็วๆๆๆ” เย่กั๋วกงตะโกน วิ่งล้มลุกคุกคลานไปที่ห้องของเย่เซียวหลัว แต่อีกฝั่งหนึ่งบรรยากาศเงียบสงบมาก ไม่รู้ว่าในเรือนเกิดเรื่องอะไรขึ้น โล่หวินหลานกับโม่ฉีหมิงเดินมาด้วยกัน แต่พวกเขาไม่คุยกันซักคำ บนทางเดินยาวๆนั้น มีคนใช้วิ่งไปมากันวุ่นวาย บางคนแทบจะเดินชนเจ้าแล้ว ถ้าหากไม่ใช่โม่ฉีหมิงดึงเจ้าเฉันไว้ในอ้อมกอดเสียก่อน แผงอกกว้างๆของเขาปกป้องเจ้าไว้ กอดเจ้าไว้ในอ้อมกอดของเขา โล่หวินหลานขัดขืนเบาๆ โม่ฉีหมิงยิ่งกระชับแขนแน่นขึ้น “อย่าขยับ ระวัง” โม่ฉีหมิงพูดเบาๆด้วยเสียงแหบพร่านั้น โล่หวินหลานกำลังอยากจะพูดขึ้น แต่ด้านหลังก็มีเสียงดังขึ้น “พีสี่นี่น่าอิจฉาเสียจริง ฉันก็ว่าทำไมหาท่านไม่เจอ ที่แท้กำลังพาพระชายามาเดินเล่นอยู่นี่เอง” เวินอ๋องเดินมาที่ด้านฉันงทั้งสอง ในทางเดินแคบๆนี้ ทำให้รู้สึกเบียด “น้องหก เจ้ามาได้อย่างไรกัน? ไม่ไปดื่มเหล้ากับพวกองค์ชายเหรอ?” โม่ฉีหมิงพูดขึ้นอย่างเรียบๆ “ท่านแม่เพิ่งออกมาจากวัง พวกเขาอยู่ในห้องรับแขก ฉันก็ไม่อยากจะเฉันไปวุ่นวายอีก แต่ก็ไม่คิดว่าออกมาจะเจอท่านทั้งสอง” เวินอ๋องพูดบรรยาย พลางใช้สายตามองไปทางโล่หวินหลาน “หวินหลาน ครั้งก่อนที่เจ้าบอกว่าอยากเรียนสเก็ตน้ำแข้ง ฉันเพิ่งพบว่าใกล้ๆนี้มีลานน้ำแข็งที่เยี่ยมยอด อีกซักพักพวกเราไปเรียนกันไหม?” เขาพูดพลางมองเจ้าที่ถูกโม่ฉีหมิงกอดไว้อยู่ โม่ฉีหมิงจ้องเวินอ๋องด้วยสายตาเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง แล้วกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ก่อนที่โล่หวินหลานจะตอบ เขาก็รีบพูดขึ้นก่อน “น้องหก หวินหลานเป็นชายาของฉัน เจ้าไม่ต้องกังวลไป” เวินอ๋องยิ้มขึ้นด้วยรอยยิ้มเย็นเยือก “พวกเราล้วนเป็นพี่น้องกัน พี่สี่ไม่ต้องเกรงใจฉันหรอก สเก็ตน้ำแข็งเป็นประเพณีดั้งเดิมของอาณาจักรว่านเย่ ถ้าหากหวินหลานสเก็ตไม่เป็นก็คงจะไม่ดี ท่านก็ไม่ค่อยสะดวก ไม่ใช่หรือ?” เขาถามขึ้นแฝงความเหยียดหยายในขาที่บาดเจ็บของโม่ฉีหมิง ถึงแม้ว่าจะยืนขึ้นมาได้แล้วนั้น แต่ยังคงสเก็ตน้ำแข็งไม่ได้แน่นอน คิดว่าโม่ฉีหมิงฟังแล้วจะโมโห แต่เขากลับหัวเราะขึ้น “น้องหก ฉันรู้สึกว่า เจ้าห่วงตัวเองก่อนดีกว่า” ยังไม่ทันรอให้เวินอ๋องตอบโม่ฉีหมิงก็เดินโอบโล่หวินหลานจากไป อะไรคือห่วงตัวเอง? เวินอ๋องยืนงงอยู่ที่เดิม เมื่อได้สติคืนมา ก็เห็นแผ่นหลังของคู่รักนั้นเดินจากไปเสียแล้ว เขาผสานมือสองฉันงแน่น สายตาดุดัน “ฉีมู่ เจ้าพูดชัดเจนเช่นนั้น เขาคงจะไม่รู้สึกถึงอะไรหรอกใช่ไหม?” โล่หวินหลานเงยหน้า เห็นเพียงแค่ริมฝีปากและเคราของเขา โม่ฉีหมิงตอบอบ่างไม่ใส่ใจ “รู้แล้วจะทำไม”