ตอนที่134 ลูกไก่ในกำมือ

ต๭นที่134 ลูกไก่ในกำมือ สำหรับพวกเขาแล้ว เวินอ๋องก็เหมือนเนื้อที่อยู่บนเขียง ถูกผู้คนทำร้าย รอเพียงคำสั่งจากเบื้องบน เขาก็จะได้สิ่งที่ไม่ต้องการ และจำเป็นต้องรับมันมา เขาไม่มีทางเลือก โม่ฉีหมิงมาเจ้าเดินมาถึงห้องโถงกลาง เดินผ่านแสงไฟหลากสี วางมือไว้บนไหล่เจ้าไม่ปล่อยไปไหน ทำเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ฮ่องเต้ได้รับไปที่เรือนเย่แล้ว คาดว่าเย่กั๋วกงคงจะได้รับคำบัญชาการแล้ว” นี่เป็นสิ่งที่เขาวางแผนไว้ทั้งหมดไม่ใช่เหรอ? โล่หวินหลานขัดขืนออกมาจากอ้อมแขนเขา เดินถึงห้องโถงกลาง มีลมอุ่นพัดเฉันมา ในห้องโถงมีฮองเฮาเย่ที่รูปร่างสง่างามนั่งอยู่ ลวดลายบนชุดนั้นงดงามเทียบเท่ากับเจ้าสาว “ท่านรู้ไปเสียทุกอย่าง คนเป็นหูเป็นตาให้ท่านมากมาย ไม่มีใครลอดพ้นสายตาท่านไปได้” โล่หวินหลานกล่าวเสียงเรียบ ทำเป็นไม่ตั้งใจหยิบแก้วชาบนโต๊ะขึ้นมาดู แล้ววางกลับที่เดิม โม่ฉีหมิงตามอยู่ด้านหลังเจ้าติดๆ มองดูแผ่นหลังเจ้าแล้วยิ้มขึ้น “ดังนั้นเจ้าควรจะเชื่อฟัง เจ้าไม่สามารถหนีพ้นเงื้อมือฉันได้หรอก” โล่หวินหลานอึ้งไป นัยน์ตานั้นว่างเปล่า ได้ยินคำพูดของเขา เจ้าก็ตกตะลึงไปเล็กน้อย ในชีวิตนี้ ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากเขา เจ้าก็ไม่มีสิทธิ์จากไปงั้นเหรอ? “ในเมื่อเจ้ามีความสามารถในการควบคุมคนเช่นนี้ แล้วเจ้ายังกังวลอะไร? ฉันจะใกล้ชิดใคร พูดคุยกับใครก็ไม่เป็นไรไม่ใช่เหรอ?” โล่หวินหลานพูดด้วยเสียงเรียบ ราวกับกำลังพูดกับตัวเอง เจ้าเป็นเหมือนนกน้อยที่ถูกหักปีก “ใช่ แต่ตอนที่ฉันเห็นเจ้าอยู่กับคนอื่นก็รู้สึกไม่พอใจและโกรธมาก นี่มันไม่เกี่ยวกับการควบคุม เจ้าเป็นของฉัน ของฉันคนเดียวเท่านั้น” เขาก้มมองเจ้าด้วยสีหน้านิ่งเฉย คิ้วขมวดแน่นเช่นเดิม ราวกับกำลังตรวจสอบอารมณ์ทั้งหมดบนใบหน้าของเจ้า ตรวจมันออกมาอย่างละเอียดให้หมด “เจ้าอยากทำอะไรก็ทำ ที่ฉันอยากทำฉันยังคงทำแน่นอน” โล่หวินหลานอธิบาย แล้วหลุบตาต่ำลง มองตัวหลังสือมงคลที่แปะอยู่บนโต๊ะสีน้ำตาลนั้น รู้สึกรกหูรกตาเสียจริง สายตาของโม่ฉีหมิงมองอยู่ที่เจ้าไม่เปลี่ยนแปลง ริมฝีปากบางๆที่สวยงามนั้นเม้มแน่น นัยน์ตาเย็นเยือกนั้นแต่งเติมให้ทั้งใบหน้าดูเย็นชา เสียงเพลงจากด้านนอกดังขึ้น ท้องฟ้าค่อยๆสว่างขึ้นมา องค์ชายในชุดผ้าแพรสีแดง คาดด้วยเข็มขัดหยกสีทอง ทั้งตัวนั้นดูดีและมีความอ่อนโยนมาก ยืดตัวอยู่ด้านหน้าประตูไม้ เตรียมจะเข้ามาสู่ขอว่าที่ชายาในเรือน “รายงาน! องค์ชายเสด็จ จ้าวกงกงเป็นผู้ถ่ายทอดพระบัญชา!” คนรับใช้ขององค์ชายรีบวิ่งมาตรงหน้าองค์ชาย ราวกับหายตัวมา บนใบหน้าองค์ชายเผยรอยยิ้มที่ยากจะสัมผัสได้ออกมา แต่ก็หายไปอย่างรวดเร็ว “องค์ชายรับบัญชา” จ้าวกงกงเปิดหนังสือคำสั่งออกมา แล้วอ่านคำที่ฮ่องเต้เจียเฉิงเขียนเองกับมือทีละคำอย่างชัดเจน เนื้อหาบนบัญชานั้นเป็นไปอย่างที่องค์ชายคิด คนรอบข้างยังคงตกตะลึงเพราะเรื่องนี้ช่างรวดเร็วเหลือเกิน และโม่ฉีหมิงก็ค่อยเอาบัญชาการฮ่องเต้เก็บเข้าสู่อ้อมอกตัวเอง “องค์ชาย พระบัญชานี้ท่านต้องเก็บไว้ในดีนะพะยะค่ะ ข้าน้อยขอพูดมากอีกเรื่องหนึ่ง คุณหนูสามของตระกูลเย่ถูกพบว่ากินยาฆ่าตัวตายนานแล้ว! อายุยังน้อยอยู่เลย โถ่!” จ้าวกงกงพูดด้วยความเสียดาย เมื่อพูดออกมาแล้ว ทำให้คนรอบข้างหายใจเข้าลึก เสียงตกตะลึงของผู้คนดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ฮองเฮาเย่ยืนค่อยๆยืนขึ้นบนพื้นหิมะ ดวงตากลมโตนั้นจ้องที่จ้าวกงกง ริมฝีปากสีแดงนั้นสั่นไหว แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา “จ้าวกงกง ของกินนั้นกินมั่วได้ แต่คำพูดนั้นพูดมั่วไม่ได้นะ คุณหนูที่สามยังดีๆอยู่เลย ทำไมถึงกินยาฆ่าตัวตายเสียหล่ะ?” สีหน้าองค์ชายนั้นโมโหมาก ขมวดคิ้วแน่น แต่ในใจก็รู้สึกสงสัย ทั้งทั้งที่เสด็จพ่อตกลงเรื่องงานอภิเษกของเจ้ากับเวินอ๋องแล้ว ทำไมถึงคิดค่าตัวตายอีก? แต่เมื่อคิดอีกแง่หนึ่ง พระบัญชาการของเสด็จพ่อเพิ่งจะมาถึงวันนี้ หรือว่านี่จะเป็นแผนการที่เย่เซียวหลัวคิดไว้แล้ว เจ้าคงยอมตายเสียดีกว่าแต่งงานกับเขา? “ข้าน้อยจะกล้าพูดเท็จได้อย่างไร? ข้าน้อยยังต้องรีบไปรายงานฮ่องเต้ในวังอีก ว่าจะส่งหมอมารักษาคุณหนูสามได้หรือไม่ ข้าน้อยขอตัวก่อน” จ้าวกงกงพูดจบ ก็รีบเดินออกจากสถานที่แสงสีนี้ไป เรืององค์ชายที่ประดับประดาเต็มไปด้วยของมงคล ไม่คิดว่าจะกลายเป็นเรื่องเศร้าได้เร็วขนาดนี้ “ซิว ซิว พวกเราจะทำยังไงกันดี? รีบไปดูหลัวกันดีกว่า ยังดีๆอยู่เลย ทำไมจากไปเสียแล้ว...” “ท่านแม่ ท่านอย่าเพิ่งรีบไป พวกเราไปดูกันก่อนดีกว่า ถ้าหากทันเวลา ก็น่าจะช่วยเจ้าทัน” องค์ชายประคองฮองเฮาเอาไว้ สายตานิ่งเฉยนั้นมองกวาดลงไป แล้วพูดเสียงเย็นเยือก “พวกเราได้ยินกันแล้ว ฮ่องเต้มีบัญชาแล้ว ขอเชิญพวกท่านกลับกันไปก่อน” ผู้ที่ถูกเชิญกลับนั้นมีแต่บรรดาขุนนางยศใหญ่ในวัง การได้ถูกเชิญมานั้นถือเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ต่อให้วันนี้ไม่ได้เห็นพิธีอภิเสกกับตา แต่ก็ได้รัยรู้ว่าตนเองนั้นได้รับความสำคัญจากองค์ชาย ดังนั้นที่วันนี้ได้มาก็ดีมากพอแล้ว พวกเขาจึงโค้งคำนับแล้วเดินจากไป “น้องสี่ น้องหก น้องเจ็ด พวกเจ้ากลับกันก่อน” องค์ชายเห็นทุกคนยังไม่ขยับตัว จึงเรียกชื่อทีละคน คนใช้ที่เก็ยของอยู่ด้านในออกมาแล้ว รถม้าด้านนอกก็เตรียมเรียบร้อยแล้ว องค์ชายและฮองเฮาก้าวขึ้นรถม้าที่อยู่ด้านนอกอย่างใจร้อน ไม่มีกระจิตกระใจจะสนเรื่องอื่น “ดูท่ายาแกล้งตายนี้จะได้ผล แต่ถ้าเย่เซียงหลัวใช้มันช้ากว่านี้หน่อย หรือไม่ใช้มัน เรื่องราวก็คงไม่เป็นแบบนี้” โล่หวินหลานมององค์ชายที่เดินจากไปอย่างตกตะลึง ถ้าหากเจ้ารู้เรื่องราวที่จะเกิดขึ้นก่อน เจ้าคงจะรู้สึกเห็นใจ “ความรักเป็นสิ่งที่เลือกไม่ได้ ทุกคนต่างทุ่มเทไปเพื่อมันอย่างไม่สนอะไร” เหมือนกับฉัน ถ้าเจ้านั้นสัมผัสถึงภายในใจ ความสัมพันธ์ลับทั้งสองโม่ฉีหมิงนั้นสั่นคลอน คำที่อยากจะพูดออกมา ก็ต้องกลืนลงไป เม้มปากบางๆนั้นแน่น โค้งตัวจนเป็นเส้นโต้ง ไม่ว่าจะมองเขายังไง เขาก็นยังเป็นคนที่สมบูรณ์แบบจริงๆ “ฉีมู่…” เจ้ารู้ความคิดของเขา รู้ว่าเขาต้องการความอบอุ่นนั้น ไม่ยอมให้คนอื่นมายุ่งของของเขา เขาต้องการสิ่งนี้มาก หรือมันอาจจะเป็นสิ่งที่เขาไม่มีในตอนเด็ก เสียงเบาลอยเข้าหูโม่ฉีหมิง เขารู้ว่าเจ้ากำลังอยากจะพูดอะไร เขากอดเจ้าอย่างแข็งขืนแล้วพาเจ้าเดินไปทางประตู “ถ้าตอนแรกเจ้ารู้ว่าฉันเป็นคนเผด็จการ ไม่มีเหตุผลแบบนี้ เจ้ายังจะคบกับฉันอยู่ไหม?” โม่ฉีหมิงถามคำถามที่อยากจะรู้มาตลอด ถึงแม้ว่าที่เจ้าตอบจะไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากฟัง แต่เขาก็ยังถาม ในหัวของโล่หวินหลานตีกันมั่วไปหมด เขาไม่เคยพูดเรื่องพวกนี้กับเจ้ามาก่อน แต่ว่าช่วงนี้ เจ้ารับรู้ได้ถึงความหวาดกลัวที่เขามี ความที่เขาระมัดระวัง เขาพยายามเพื่อทั้งสองคนจริงๆ แต่เขาควบคุมอารมณ์รุนแรงในใจตัวเองไม่ได้ “ถามพวกนี้ทำไม? ฉันเป็นชายามู่ ตอนนี้ฉันก็อยู่กับเจ้าแล้ว ฉันจะไม่กลับไปคิดถึงเมื่อก่อน” น้ำเสียงของโล่หวินหลานแข็งกระด้าง โม่ฉีหมิงไม่ได้พูดอะไรอีก ที่จริงเจ้าคงจะผิดหวังสินะ? ถ้าหากไม่มีเขา จากความฉลาดเฉลียวของเจ้า คงหาคนที่ดีได้มากกว่านี้ร้อยเท่าพันเท่า คนรักที่เชื่อฟังมากกว่านี้ แต่เขาไม่มีทางให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นแน่ๆ ไม่มีทาง ที่จริงใจของเจ้าไม่ได้อยู่ที่ตัวเขาแล้ว แต่ตัวของเจ้ายังต้องอยู่ข้างเขา! จับมือเจ้าแน่น ทั้งสองค่อยๆเดินไปที่ประตู ตอนที่เดินผ่านเวินอ๋อง เวินอ๋องจ้องมาที่เขาด้วยสายตาดุดัน ปากบางขมุมขมิบ “ท่านพ่อ ทำไมอยู่ๆถึงเปลี่ยนความคิดนะ?” ตอนนี้เขายังไม่รู้ว่าทำไมเรื่องราวถึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ แต่สองคนตรงหน้าเป็นคนที่เขาสงสัยมากที่สุด ถ้าหากไม่ใช่พวกเขา ยังมีใตรที่มีอำนาจไปพูดกับท่านพ่อได้อีก? โม่ฉีหมิงหยุดเดินลง บนหน้าสวยๆนั้นมีไอความเคร่งเครียด “ไม่มีใครเดาใจท่านพ่อได้ หรือเป็นเพราะน้องหกชอบคุณหนูสาม ท่านพ่อจึงทำช่วยให้สมหวัง” “แต่ว่า ทำไมเย่เซียวหลัวถึงฆ่าตัวตาย?” สีหน้าเวินอ๋องเคร่งเครียด หน้าค่อยๆมุ่ยขึ้นมา “เวินอ๋อง คุณหนูเย่ที่สามมีความรู้สึกต่อท่านมาก วันนี้เจ้ายอมที่จะฆ่าตัวตายเสียดีกว่าแต่งงานกับองค์ชาย แต่เมื่อเห็นเจ้าอยากจะแต่งงานกับนายจริงๆ ถ้าหากมีโอกาส นายก็ไปดูเจ้าหน่อย! ไม่ว่าตอนนี้เจ้าจะเป็นยังไงก็ตาม”โล่หวินหลานเงยหน้าจากผ้าคลุมขึ้นมามองเวินอ๋อง เวินอ๋องเงียบไปครู่หนึ่ง ทั้งสองคนลืมเรื่องนี้ไปจนหมด เขากุมมือที่เจ้าในผ้าคลุมแน่น มองโล่หวินหลานด้วยสายตาเป็นจริงเป็นจัง “ท่านพ่อไม่มีทางเปลี่ยนใจง่ายๆ ฉันจะไปเช็คเรื่องนี้ ถ้าฉันเช็คเจอแล้ว จะไม่ปล่อยไปง่ายๆแน่ๆ” เสียงที่เย็นชานั้นเล็ดรอดออกมาจากซอกฟัน เขาค่อยๆพูดทีละคำ เพื่อให้ทั้งสองคนได้ยินชัดเจน โม่ฉีหมิงพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยเช่นเดิม “ต่อให้เจ้าตรวจเจอแล้วจะทำไม? เรื่องนี้ไม่มีใครเปลี่ยนแปลงมันได้” โม่ฉีหมิงพูดจบ จบมือโล่หวินหลานแล้วเดินผ่านเขาไป ทั้งสองคนค่อยๆเดิน อยู่บนทางเดินท่เต็มไปด้วยหิมะ กลัวจะก้าวพลาด แล้วจะพลาดทุกก้าว เมื่อออกมาจากเรือนองค์ชายแล้ว พ่อบ้านได้บังคับรถม้ามารับทั้งสอง โล่หวินหลานขึ้นไปก่อน แล้วโม่ฉีหมิงก็ขึ้นตามไป รถม้ามุ่งหน้าสู่เรือนมู่ โล่หวินหลานมองสีหน้าเรียบเฉยของโม่ฉีหมิง รู้สึกทึ่งในความมุ่งมั่นของเขา “พวกเรา จะไปดูที่เรือนเย่หน่อยมั้ย? ถึงแม้ว่าพวกเราจะรู้เรื่องราวของเย่เซียวหลัวแล้ว แต่เรื่องใหญ่ขนาดนี้ เราก็ควรจะไปดูเสียหน่อย” โล่หวินหลานออกความเห็น โม่ฉีหมิงส่ายหน้า แล้วค่อยๆลืมตาขึ้นมา “ไม่ต้องแล้ว เดี๋ยวก็มีคนเชิญพวกเราไปเอง หรือพูดอย่างมั่นใจได้ว่า ควรจะเป็นเจ้า” “นายหมายความว่า เย่กั๋วกงจะส่งคนมาเชิญพวกเรา? หรือว่าเพื่อให้รักษาเย่เซียวหลัว?” โล่หวินหลานชี้มาทางตัวเองอย่างตกใจ “แต่ว่ายาแกล้งตายนั่นต้องเป็นผู้มีกำลังภายในเท่านั้น ถึงเค้นมันออกมาได้ ฉันไม่มีวิชา” มองดูความกังวลบนหน้าเจ้า โม่ฉีหมิงก็ค่อยๆยิ้มขึ้น “ถึงตอนนั้น แนกับสวินโม่จะเข้าไปกับเจ้า อย่ากลัวไป” โล่หวินหลานพยักหน้า แค่นี้ก็โอเคแล้ว เจ้าเป็นเพียงแพทย์แผนปัจจุบัน ถ้าหากให้เจ้าใช้กำลังภายในรักษาคน เจ้าคงจะไม่สามารถ อย่างมากก็ทำได้แค่ล้างท้องให้เจ้า วันนี้ลมหิมะหนาวกว่าวันก่อนๆที่ผ่านมา พายุหิมะกำลังใกล้เข้ามา