ตอนที่136 คิดหาวิธี

ต๭นที่136 คิดหาวิธี ฟ้าค่อยๆมืดลง ลมหิมะแรงขึ้นเรื่อยๆ นี่เป็นวันที่สองหลังจากที่เย่เซียวหลัวกินยาแกล้งตาย ในห้องหนังสือที่เงียบสงัด มีเพียงแสงไปจากเทียนสองเล่ม แสงเทียนที่ไม่สว่างมากนัก สะท้อนไปทั่วทั้งห้องหนังสือ ในมือของโล่หวินหลานมีกระเป๋าน้ำร้อนอยู่ มองดูเงาตัวเองที่อยู่บนพื้น ทำท่าทางต่างๆที่ทำให้เงานั้นดูใหญ่ขึ้น โม่ฉีหมิงหรี่ตาทั้งสองข้างลง มองดูท่าทางที่ดูเด็กๆนั้น ไม่รู้ว่าทำไม กลับรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด “ท่านชาย เย่กั๋วกงปิดกั้นเรือนเรียบร้อยแล้ว พวกเราสอดส่องเข้าไปไม่ได้ ตอนนี้ไม่รู้ว่าข้างในนั้นเกิดอะไรขึ้น” สวินโม่รีบวิ่งเข้ามา เสียงฝีเท้าของเขาทำลายความเงียบลง เมื่อครู่เขาออกมาจากในเรือน แล้วส่งคนไปสอดแนมแทน แต่ก็เข้าไปไม่ได้ ด้านในมีทหารเฝ้าอยู่ทั่วทุกมุม เข้าไปยากเสียยิ่งกว่าขึ้นสวรรค์ “คงเป็นเพราะเย่กั๋วกงไม่อยากให้ข่าวแพร่สะพัดออกไปแน่ๆ ถึงขนาดปิดเรือน ถ้าหากพวกเราเข้าไปแล้วบอกว่าช่วยเย่เซียวหลัวได้ คงจะทำให้คนเกิดความสงสัย” โล่หวินหลานวิเคราะห์ด้วยความนิ่งสงบ ใบหน้าของโม่ฉีหมิงเห็นได้ชัดว่าแอบซ่อนความกังวลเอาไว้อยู่ เม้มริมฝีปากแน่น มองอารมณ์ของเขาไม่ออก เย่เซียวหลัวเป็นอาวุธหลักที่เขาเอาไว้ปราบเวินอ๋อง ถ้าหากจากไปเช่นนี้ วันหลังเวินอ๋องก็ยิ่งกำเริบเสิบสาน “ท่านชาย พวกเราจะทำยังไงกันดี?” สวินโม่ถามด้วยความสงสัย “เย่อวิ๋นกว่างรู้แผนการครั้งนี้ ภายใจสามวัน เขาจะต้องมาหาพวกเราแน่นอน พวกเราแค่คอนเฝ้าดูสถานการณ์ก็พอ” โม่ฉีหมิงพูดเสียงเข้ม “ฮ่องเต้กับฮองเฮาเย่รู้เรื่องนี้แล้ว และได้ส่งหมอหลวงกว่าสิบคนไปช่วยรักษา ตอนนี้ได้ประกาศว่าเย่เซียวหลัวตายแล้ว ถ้าหากพวกเราช่วยให้เจ้าฟื้นขึ้นมาได้ จะมีคนสงสัยไหม?” โม่ฉีหมิงมองไปที่เจ้าครั้งหนึ่ง เขาไม่ได้คิดถึงขั้นนี้ด้วยซ้ำ ยาแกล้งตายนั้นพวกเราเป็นคนให้เย่เซียวหลัวเอง เหล่าหมอหลวงเช็คไม่ออกว่าในร่างกายเจ้ามียานี้อยู่ แต่ว่า นี่ก็เป็นโอกาสที่ดี… “วางใจเถอะ ไม่มีใครเช็คหรอก เพียงแค่เราช่วยให้เย่เซียวหลัวฟื้นขึ้นมาได้ เจ้าก็แค่พูดถึงตำราแพทย์โบราณก็พอ” โม่ฉีหมิงรีบสรุปแผนการอย่างเรียบร้อย เพียงแค่ให้เขาและสวินโม่ได้อยู่ตอนที่หมอกำลังรักษา แล้วรวมแรงกันช่วยเค้นยานั้นออกมา ตอนนั้นไม่เพียงแต่ลดความใหญ่โตของเวินอ๋องได้ โล่หวินหลานยังได้เป็นหมอเทวดาอันดับหนึ่งแห่งแคว้นโม่ฉีอีกด้วย ทำไมจะไม่ดีล่ะ? โม่ฉีหมิงกระตุกยิ้มที่มุมปากด้วยความได้ใจ ใต้แสงไฟมราไม่สว่างมากนัก ทำให้มองเห็นได้ไม่ชัด “หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น” โล่หวินหลานพูดเบาๆ ลมหิมะด้านนอกค่อยๆแรงขึ้น พัดจนเกิดเสียงอยู่ด้านนอกหน้าต่าง โล่หวินหลานมองสีท้องฟ้า ตอนนี้คงจะผ่านช่วงกลางดึกมาแล้ว! ด้านนอกมีเสียงเคาะบอกเวลาดังขึ้นพอดี สวินโม่ก็เข้าใจแล้วว่าควรทำอย่างไร ก็เดินหมุนตัวออกเรือนไป “ฉันไปนอนล่ะ” โล่หวินหลานไม่สามารถนั่งต่อไปได้อีก ในห้องเหลือเพียงสองคน โม่ฉีหมิงนั่งนิ่งอยู่ตรงตำแหน่งหลัก ไม่ได้กล่าวอะไร ใช้นิ้วนวดที่คิ้วและตาหลายครั้ง ด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้า โล่หวินหลานเห็นแล้วก็รู้สึกสงสาร อยากจะไปนวดให้ แต่เมื่อพูดออกไป เรื่องก็กลับกลายเป็นเช่นนี้ โม่ฉีหมิงวางมือลง เสียงของเขาดูเครียดๆ “ไปเถอะ รีบๆนอน” โล่หวินหลานยืนขึ้น ไม่ได้เติมฟืน ทำให้อากาศภายในห้องเย็นลง เจ้าหยิบถุงมือ แล้วรีบเดินออกจากห้องหนังสือไป และหลังจากที่เจ้าออกไปแล้วนั้น ฟืนในห้องก็มอดลงจนหมด โม่ฉีหมิงเป่าเทียนจนดับ เอนตัวพิงกับเก้าอี้อย่างหมดแรง กดจุดชีพจรตัวเองไว้อย่างอ่อนแรง แล้วค่อยๆหลับไป โล่หวินหลานที่อยู่ด้านนอกชะงักไปพักหนึ่ง หันไปก็พบว่าแสงเทียนในห้องหนังสือดับไปหมดแล้ว เจ้าลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ไม่ได้กลับไป ในห้องฟืนนั้นเงียนสงัด ยังดีว่าห้องฟืนของตระกูลเย่นั้นอุ่นกว่าที่ไหนๆ อย่างน้อยก็ไม่มีลมพัดเข้ามา คนรับใช่ข้างกายของเย่อวิ๋นกว่างก็แอบเอาผ้าห่มหนามาสอดให้ ถ้าไม่งั้นคงจะแข็งตายไม่ก็เจ็บด้วยความเย็นของพื้นน้ำแข็งนี้ ในวันนี้ มีคนใช้แอบนำน้ำและอาหารมาให้ไม่ขาด นอกจากพวกนี้แล้ว เย่กั๋วกงก็ไม่ได้ดูแลเขาเป็นพิเศษอะไร “เจ้าเป็นคนใช้ที่ไหน? ชื่ออะไร?” เย่อวิ๋นกว่างจับมือของเด็กรับใช้ที่นำอาหารมาให้เอาไว้ ถามด้วยเสียงแหบกร้าน เด็กรับใช้นั้นหน้าแดงขึ้นมา ตอบอย่างตะกุกตะกัก “ตอบ ตอบคุณชายรอง ข้าน้อยเป็นคนของจากห้องซักล้าง มีชื่อว่าชัวหมิง ช่วงนี้คนในเรือนยุ่งๆ จีง จีงให้ข้าน้อยมาส่งอาหาร” เย่อวิ๋นกว่างกลับความคิด กระแอมเบาๆสองที “ชัวหมิง! ข้าถูกขังมาสองวันแล้ว ที่นี่ไม่มีปล่องไฟไม่มีผ้าห่ม ข้ารู้สึกว่าตัวเองจะแข็งตายแล้ว เจ้า เจ้าช่วยปล่อยข้าออกไปหน่อยได้ไหม ข้าจะขอบคุณเจ้าเป็นอย่างสูง” ชัวหมิงที่ถูกเรียกถึงกับอึ้งไป ส่ายหัวรัวๆ อยากจะดึงมือตัวเองออกมา “ไม่ ไม่ได้ ถ้านายท่านรู้จะต้องลงโทษข้าน้อยแน่ๆ ตุณชายรอง อย่าบังคับข้าเลย” นอกจากคำสั่งของเย่กั๋วกงแล้ว ไม่มีใครกล้าปล่อยเย่อวิ๋นกว่างออกมา และเจ้าที่เป็นเพียงเด็กซักล้าง ไม่กล้าทำความผิดอะไร และไม่อยากจะทำผิดในเรื่องนี้ เย่อวิ๋นกว่างสีหน้านิ่งไป ขมวดคิ้วต่ำ อยากออกไปมาก ไม่อยากจะอยู่ต่อซักวินาทีเดียว เมื่อนึกถึงเย่เซียวหลัวที่ถูกคนเข้าใจผิดว่าตายแล้ว และใกล้จะถูกฝัง ในใจเขายิ่งรีบร้อน “เจ้าไม่กลัวข้า? ข้าเป็นถึงคุณชายรอง ถ้าข้าได้ออกไปเมื่อไหร่จะลงโทษเจ้าอย่างสาสม เหตุผลก็ตามใจข้า โยนลงไปในหลุมฝังศพไร้ญาติทั้งๆยังมีลมหายใจอยู่ เจ้าก็รู้หลุมศพไร้ญาตินั้นเป็นอย่างไร ไปที่นั่นไม่ถูกหมาป่ากิน ก็คงตายทั้งเป็น…” เย่อวิ๋นกว่างตั้งใจลากเสียงตัวเองให้ทุ้มต่ำ ในวันหิมะตกที่มือครึ้มนี้ ทำให้คนใช้คนนั้นตกใจจนแทบไม่มีสติ “อ้ะ เลิกพูดได้แล้ว คุณชายรองเลิกพูดได้แล้ว!” คนใช้รีบร้องขึ้นมา ปัดมือจนมั่วไปหมด นี่เป็นผลลัพธ์ที่เขาต้องการ เย่อวิ๋นกว่างยกมุมปากขึ้นอย่างได้ใจ แล้วพูดต่อด้วยเสียงต่ำ “ตอนนี้จะช่วยฉันเปิดประตูได้หรือยัง?” คนใช้พยักหน้ารัวๆ ร้องไห้อยู่ซักพัก ก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ “แต่ว่า แต่ว่าข้าน้อยไม่มีกุญแจ” เย่อวิ๋นกว่างหมดหนทาง แทบจะเป็นลมไป กุญแจห้องฟืนนี้ไม่มีทางอยู่กับคนใช้ห้องซักล้างได้ นอกเสียจากทุกครั้งที่มาส่งอาหารนั้นส่งทางช่องแอบเล็กๆนี้ ไม่มีทางเปิดประตูนี้ได้ ค่อยๆปล่อยมือคนใช้นั้นออก เย่อวิ๋นกว่างนั่งพิงกองฟืนอย่างเหนื่อยล้า ในใจนั้นร้อนรนมาก แต่ไม่มีวิธี คนใช้นี้ก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลย คนใช้นั้นเรียกอยู่ด้านนอกสองครั้ง ก็ไม่ได้ยินเสียงด้านใน ปาดน้ำตาเรียบร้อยเตรียมตัวจะจากไป ก็มีเสียงดังขึ้ยมาจากข้างในอีกครั้ง “ชัวหมิง เจ้ารู้เหตุการณ์ด้านนอกไหม ว่าเป็นอย่างไรบ้าง? น้องหญิง เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?” ชัวหมิงเดินกลับมาอีกครั้ง ได้ยินคำถามจากเย่อวิ๋นกว่าง เจ้าจึงตอบอย่างตั้งใจ “พวกนายท่านได้นำคุณหนูสามไปใส่ในโลงแล้ว และได้เชิญพระมาสวด อีกสองวันก็จะนำลงฝังแล้ว คุณชายรองอยากจะออกมาส่งคุณหนูสามเหรอคะ? ท่านมีความสัมพันธ์ที่ดีกับคุณหนูสาม ถ้าท่านขอร้องกับนายท่าน นายท่านอาจจะยอมให้ท่านออกมา” เขาอยากจะขอร้อง อยากจะออกไป แต่ตอนนี้แม้แต่หน้าของเย่กั๋วกงยังไม่ได้พบ ถ้าหากช้ากว่านี้ ก็จะยิ่งเป็นความผิดมหัน สีหน้าเย่อวิ๋นกว่างเคร่งเครียด รีบจนแอบมองลอดช่องนี้ออกไปด้านนอก แต่ก็เห็นเพียงรองเท้าผ้าสีเทาหยาบๆ อยู่บนพื้นหิมะสีขาว สะท้อนกับพื้นหิมะพอดี “เจ้าก็รู้ว่าฉันในตอนนี้ จะเจอท่านพ่อได้อย่างไร? ฉันอยากจะเจอหน้าน้องหญิงเป็นครั้งสุดท้าย เจ้าช่วนฉันหน่อยสิ!” เย่อวิ๋นกว่างพยายามหลอกล่อชัวหมิงยืนอยู่ด้านนอก ถือกล่องข้าวที่นำมาส่งอยู่ในมือ ในใจของชัวหมิงนั้นเต้นแรงมาก ใบหน้าเล็กๆนั้นบ่งบอกถึงความลำบากใจ เจ้าเป็นเพียงคนซักล้าง ไม่มีสิทธิ์เสียงอะไร แต่ว่าถ้าไม่ช่วยเย่อวิ๋นกว่าง เขาก็จะไม่ได้เจอเย่เซียวหลัวเป็นครั้งสุดท้าย… เจ้าขบคิดว่าตัวเองควรทำอย่างไรดีอยู่นาน จึงตัดสินใจ พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด “คุณชายรอง ท่านบอกข้า ว่าข้าควรช่วยท่านอย่างไร?” ในห้องทั้งหวานเลี่ยนทั้งเงียบสงบ มีเพียงเสียงฟืนจากเตาผิง ความร้อนระอุออกมาจากด้านในนั้น โล่หวินหลานนั่งอ่านหนังสือแพทย์อยู่บนเก้าอี้ แต่ไม่ว่าจะตั้งใจยังไงเจ้าก็ไม่มีสมาธิ รู้สึกเหนื่อยใจ จนเป็นกังวล “พระชายา กินสาลี่ลอยแก้วไหมคะ? กระหม่อมจะไปตักจากในห้องครัวมาให้” เย่อวิ๋นเปิดประตูเข้ามาจากด้านนอก ถือกาน้ำชาลายดอกไม้เข้ามา “ไม่…” โล่หวินหลานอยากจะปฏิเสธ แต่ในหัวมีภาพของโม่ฉีหมิงโผล่ขึ้นมา ช่วงนี้เขาไปบ่อยๆ ท่าทางดูเหมือนเหนื่อยล้า ทำสาลี่ลอยแก้วนี้ไปให้เขาทานชุ่มคอแก้ไอเสียหน่อย “เย่อวิ๋น พวกเราไปดูในห้องครัวกัน ฉันอยากจะลงมือทำสาลี่ลอยแก้วในท่านชาย” โล่หวินหลานปิดหนังสือในมือลง แล้วก้มลงไปใส่รองเท้า นัยน์ตาเย่อวิ๋นนั้นเผยความชอบใจออกมา พระชายายังคงเป็นห่วงท่านชายเสมอ ถึงแม้ว่าช่วงนี้ทั้งสองจะแปลกๆไป แต่ใจของพระชายายังคงอยู่ที่ท่านชาย ความขัดแย้งก็เหมือนไม่ได้เกิดขึ้น ทั้งสองคนมาถึงห้องครัว คนใช้ที่อยู่ในห้องครัวถึงกับตกใจ รีบคุกเข่าลง โล่หวินหลานรีบฉุดให้ลุกขึ้น “ใม่ต้องเป็นพิธีอะไร พวกเจ้าออกไปก่อนนะ ให้เย่อวิ๋นช่วยฉันก็พอแล้ว” “ค่ะ พระชายา” เหล่าคนใช้ตอบรับแล้ว ก็ทยอยกันออกไป ได้ยินมานานแล้วว่าชายาคนนี้ต่างจากคนอื่น พอมาวันนี้ เจ้าเป็นมิตรมากกว่าที่คิดเสียอีก ห้องครัวกว้างๆเหลือเพียงสองคน มีกลิ่นอาหารคละคลุ้งไปทั่ว ข้างบนแขวนเต็มไปด้วยพริกกระเทียมแห้ง บนเขียงยังมีแครอทที่หันเหลือเพียงครึ่งหนึ่งอยู่ ที่แท้เตรียมแครอทเอาไว้แล้วนี้เอง เตรียมอาหารไว้ให้เจ้าเป็นพิเศษ โล่หวินหลานทำเป็นไม่ตั้งใจทิ้งแครอทลงถังขยะไป ในใจค่อยรู้สึกสบายขึ้นหน่อย เย่อวิ๋นเก็บทุกรายละเอียดของเจ้าไว้ในสายตา ยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ ในใจของเจ้าชายาเป็นคนที่ฉลาดและเก่งกาจ ที่สามารถควบคุมสถานการณ์ใหญ่แบบนี้ได้ ทุกคนต่างเชื่อมั่นในตัวเจ้า แถมยังเป็นหมอที่ฝีมือดีอีก ถึงแม้ว่าบางทีจะดูน่ารักและงงๆ แต่เมื่อรวมกับความเย็นชาของท่านชายแล้วนั้น กลับดูเฉิดฉาย