已经是第一章了
ตอนที่11ของขวัญ
ตนที่11ของขวัญ
สวินเทียนแทบไม่อยากจะเชื่อตอนแรกคิดว่าชัยชนะอยู่ในมือของเวินอ๋องแน่ๆแต่พริบตาเดียวกลับถูกโล่หวินหลานพลิกสถานการณ์กลับมาได้?มันยากที่จะเชื่อได้
โม่ฉีหานไม่รู้ว่าตัวเองถูกพิษอะไรทั้งตัวไร้เรี่ยวแรงไม่มีแรงแม้แต่จะพูดตอนนี้เขาน่าอนาถมาก
สวินเทียนไม่กล้าทำอะไรเพราะตอนนี้โม่ฉีหานอยู่ในกำมือโล่หวินหลาน“เย่หวินสกัดจุดเขา”โล่หวินหลานสั่ง
เย่หวินรับคำแล้วเดินไปที่ข้างตัวของสวินเทียนแล้วใช้นิ้วจี้ไปที่จุดถานจงสวินเทียนไร้เรี่ยวแรงแล้วล้มลง
โล่หวินหลานผลักโม่ฉีหานไปที่เก้าอี้ตัวหนึ่งจากนั้นก็ควักผ้าเช็ดหน้าออกมาแล้วเช็ดปากต่อหน้าโม่ฉีหานจากนั้นก็ทิ้งผ้าเช็ดหน้าไปโม่ฉีหานดูการกระทำของนางแล้วก็โกรธมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้
“เวินอ๋องบนโลกใบนี้คนที่เจ้าไม่ควรผิดใจมากที่สุดก็คือผู้หญิงโดยเฉพาะผู้หญิงร้ายกาจอย่างข้ารู้ไหมว่าทำไมเจ้าถึงได้ถูกพิษ?”โล่หวินหลานใช้นิ้วกระดกคางของโม่ฉีหานขึ้นมาเหมือนจะแหย่เขาเล่น
โม่ฉีหานตอนนี้เกลียดตัวเองมากเขาพูดว่า:“หากเจ้ามีปัญญาก็ฆ่าข้าเลยสิไม่งั้นข้าจะให้เจ้าไม่ได้ตายดี”
“เหอะเหอะ”โล่หวินหลานยิ้มอย่างยั่วยวนปากแดงๆโผเข้าไปที่ข้างหูของเขาแล้วพูดว่า:“ใครจะไม่ได้ตายดีเรื่องนี้ยังไม่มีใครรู้ในชีวิตข้าเกลียดผู้ชายอย่างเจ้าที่สุดเจ้านี่มันเลวกว่าน้องชายของเจ้าอีกนะ”
โล่หวินหลานหยิบขวดยาออกมาจากหน้าอกจากนั้นก็เทยาที่นางทำขึ้นมายัดใส่ปากเขา
“นี่เรียกว่าพิษดอกเตี๋ยเหลียนเมื่อเจ้ากินยาพิษชนิดนี้ไปแล้วต่อไปก็ต้องเชื่อฟังคำสั่งข้าไม่งั้นเจ้าก็จะตัวเน่าเปื่อยตายภายในหนึ่งร้อยวันหากเจ้าทำตัวดีๆข้าก็จะไว้ชีวิตเจ้าไม่งั้น......”โล่หวินหลานมองโม่ฉีหานกลืนยาลงไปสีหน้าของโม่ฉีหานแย่มากในตอนนี้
“โล่หวินหลานทางที่ดีเจ้าอย่าให้ข้ามีชีวิตรอดไปไม่งั้นข้าจะทำให้เจ้าทรมานมากกว่านี้พันเท่า”โม่ฉีหานกัดฟันพูดสายตาของเขาโกรธเคืองมาก
โล่หวินหลานลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า:“โม่ฉีหานข้าไม่อยากเป็นศัตรูกับเจ้าแต่ว่าเจ้าทำเรื่องแตะเส้นตายของข้าเจ้าคิดว่าเจ้าเป็นท่านอ๋องแล้วจะย่ำยีเกียรติของคนอื่นได้หรอ?ข้าบอกเจ้าไว้เลยนะหากข้ายังมีชีวิตอยู่จะไม่มีทางให้ใครทำร้ายตัวข้ากับโม่ฉีหมิงเด็ดขาดคำที่ข้าพูดเจ้าจำไว้ให้ดี”
“เจ้าคิดจะปกป้องโม่ฉีหมิงก็ต้องดูว่าเจ้ามีปัญญานั้นไหมเจ้าคิดว่าเจ้าวางยาข้าแค่นี้ก็จะควบคุมข้าได้หรอ?ฝันไปเถอะ”โม่ฉีหานไม่ยอมแพ้ต่อให้ถูกขู่ก็จะไม่ยอมเสียหน้าเด็ดขาด
โล่หวินหลานพูดว่า:“งั้นเรามารอดูกันหากเจ้ามีปัญญาถอนพิษได้เองเรามาลองกันว่าใครจะเก่งกว่าใครเย่หวินเราไปกันเถอะ”พูดจบก็ออกจากห้องไปพร้อมกับเย่หวินไม่หันกลับไปมองอีกเลย
เมื่อออกจากภัตตาคารโล่หวินหหลานสูดหายใจเข้าโชคดีที่นางทายาพิษป้องกันตัวไว้ที่ปากหลังจากที่เจอเรื่องโม่ฉีมู่ไปโล่หวินหลานคิดว่าผู้ชายสมัยโบราณนั้นน่ากลัวก็เลยทายาพิษไว้ที่ปากเพื่อป้องกันตัวเองตกอยู่ในอันตราย
ตอนนี้คิดๆดูแล้ววิธีนี้ของตัวเองก็ใช้ได้ผลดี“พระชายาท่านให้เวินอ๋องกินยาพิษจริงๆหรอ?”เย่หวินหันกลับมามองโล่หวินหลานใหม่อีกครั้งหลังจากที่ผ่านเรื่องนี้ไป
โล่หวินหลานพูดว่า:“ถูกต้องแต่ว่าพิษนี้จะมีอาการหลังจากนี้อีกหนึ่งร้อยวัน”
เย่หวินขมวดคิ้วแล้วพูดว่า:“เวินอ๋องไม่เหมือนกับท่านอ๋องคนอื่นเขามีใจแต่เดาได้ยากมีอุบายร้ายกาจหลายปีมานี่ก็มักจะวางแผนลงมือกับท่านอ๋องตลอดบีบให้ท่านอ๋องเผยความสามารถจริงๆออกมา”
โล่หวินหลานขมวดคิ้วช่วงชิงอำนาจไม่มีใครปราณีใครพี่น้องเข่นฆ่ากันเองทำให้คนหดหู่ใจ“ข้าก็ดูออกแต่ว่าข้าก็ทำให้ท่านอ๋องเดือดร้อนอยู่ดี”โล่หวินหลานยิ้ม
เย่หวินปลอบว่า:“พระชายาปกป้องตัวเองท่านอ๋องไม่โทษท่านหรอก”
โล่หวินหลานถอนหายใจเบาๆมองไปที่พระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดิน:“เย็นมากแล้วเรากลับกันเถอะ”
หลังจากที่กลับไปโล่หวินหลานนอนพักอยู่บนเตียงเผชิญหน้าของโม่ฉีหานทำให้นางเหนื่อยมากนางคิดในใจว่าอยู่สมัยโบราณเหนื่อยยจริงๆ
ภายในห้องหนังสือโม่ฉีหมิงฟังเย่หวินรายงานเรื่องที่เกิดขึ้นสีหน้าของเขานิ่ง“นางจูบเวินอ๋องเองเลยหรอ?”
เย่หวินก้มหน้าแล้วพูดว่า:“พระชายาทายาพิษไว้ที่ปากดังนั้นเวินอ๋องก็เลยตกหลุมพราง”เย่หวินอดไม่ได้ที่จะแก้ต่างให้กับโล่หวินหลาน
โม่ฉีหมิงไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงโกรธมากขนาดนี้เขาพยายามข่มใจแล้วถามว่า“วันนี้นางออกไปทำอะไร?”
เย่หวินคิดแล้วพูดว่า:“พระชายาไปที่ร้านไม้ที่ตัวเมืองด้านตะวันตกสั่งทำเก้าอี้ตัวหนึ่งขากลับมาเจอคุณหนูรองหลังจากนั้นก็ถูกเวินอ๋องเชิญไปพบ”
เย่หวินเล่าเรื่องราวทั้งหมดรวมถึงเรื่องที่โล่วี่เสว่เสียมารยาทโล่หวินหลานลงมือสั่งสอนนางเรื่องที่พวกนางเจอมาที่ภัตตาคารอย่างละเอียดให้โม่ฉีหมิงฟังมีเพียงเรื่องเดียวที่นางไม่ได้เล่าก็คือเรื่องที่เก้าอี้ตัวนั้นสั่งทำเพื่อเขาโดยเฉพาะ
已经是最新一章了
加载中
