ตอนที่12เจ้าออกไป

ต๭นที่12เจ้าออกไป “ข้ารู้แล้วเจ้าออกไปก่อนเถอะ”น้ำเสียงของโม่ฉีหมิงปกติ เย่หวินพยักหน้าแล้วก็ออกไปในห้องหนังสือเงียบลงโม่ฉีหมิงหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านแต่ในใจของเขามันไม่สงบไม่รู้ทำไมถึงได้มีอารมณ์โกรธโม่ฉีหมิงควบคุมมันไม่ได้ เขาปัดหนังสือบนโต๊ะอย่างแรงแล้วใช้หมัดทุบลงไปที่โต๊ะหลังจากนั้นก็นั่งในห้องหนังสือมืดๆไม่นอนทั้งคืน งานของร้านไม้ไม่เลวเลยโล่หวินหลานสั่งทำเก้าอี้สองวันก็เสร็จแล้วส่งมาให้ที่จวน เย่หวินเห็นเก้าอี้ตัวนี้แปลกๆก็นึกสนใจเห็นโล่หวินหลานกำลังยุ่งอยู่กับการประกอบชิ้นส่วนก็ถามว่า:“พระชายาท่านกำลังทำอะไรอยู่?” โล่หวินหลานยิ้มแปลกๆตอนที่นางออกแบบรถเข็นคันนี้นางได้ออกแบบช่องใส่อาวุธลับด้วยตอนที่สั่งทำนางไม่ได้บอกกับช่างไม้แต่เผื่อพื้นที่เอาไว้ใส่อาวุธลับอยู่แล้ว เรื่องของพวกกลไกโล่หวินหลานพอชำนาญอยู่บ้างเวลาว่างนางมักจะฝึกเล่นบ่อยๆคิดไม่ถึงเลยว่าจะเอามาใช้ในสมัยโบราณได้ “เดี๋ยวเจ้าก็รู้แล้ว”โล่หวินหลานเอาอาวุธลับที่ตัวเองทำไว้มาอาบผงพิษเอาไว้จากนั้นก็ตรวจสอบอย่างละเอียดแล้วก็เข็นรถนี้ไปที่เรือนของโม่ฉีหมิงพร้อมกับเย่หวิน โม่ฉีหมิงกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้เขากำลังคุยอยู่กับฉินหยิ่นทั้งสองเห็นโล่หวินหลานเข็นรถเข้ามาก็รู้สึกตกใจ สายตาของโม่ฉีหมิงมองไปที่ใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มของโล่หวินหลานในใจก็รู้สึกหวั่นไหวสองวันมานี่เขาข่มใจไม่ไปหานางแต่ก็รู้ความเคลื่อนไหวของนางจากปากของเย่หวิน “เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”โม่ฉีหมิงหันหน้ากลับไปเหมือนไม่อยากจะสนิทด้วย โล่หวินหลานไม่ได้สนใจเขาเดินเข้าไปแล้วพูดว่า:“โม่ฉีหมิงข้าเอาของขวัญมาให้เจ้าเจ้าไปลองดูสิ”พูดจบก็มองไปที่ฉินหยิ่นแล้วพูดว่า:“เจ้าอุ้มท่านอ๋องไปนั่งที่เก้าอี้ตัวนั้น”นางเชื่อว่าของขวัญของนางจะต้องทำให้โม่ฉีหมิงตะลึง ฉินหยิ่นมองไปที่เย่หวินเห็นเย่หวินพยักหน้าเขามองไปที่โม่ฉีหมิงเห็นโม่ฉีหมิงไม่ได้ปฏิเสธฉินหยิ่นก็โค้งตัวลงไปอุ้มโม่ฉีหมิงมาที่เก้าอี้ โล่หวินหลานเดินไปบอกเขาว่า:“ตรงนี้สามารถควบคุมทิศทางของรถเข็นนได้จะเดินหน้าถอยหลังทำได้หมดยังมีตรงนี้ข้าซ่อนอาวุธลับไว้ให้เจ้าด้วยแค่เจ้าจับไปที่กลไกตรงนี้มันก็จะยิงเข็มพิษออกมา”โล่หวินหลานกดไปที่กลไกเข็มพิษเล่มหนึ่งพุ่งออกมา มีของโม่ฉีหมิงสัมผัสถูกกลไกเก้าอี้ตัวนี้เขาตะลึงกับมันมากเขาทำตามที่โล่หวินหลานบอกลองดูมันเดินไปทั่วได้จริงๆ โม่ฉีหมิงรู้สึกซาบซึ้งใจมากจนบอกไม่ถูกขาทั้งสองข้างของเขาพิการมาเป็นสิบปีไปไหนมาไหนก็ต้องพึ่งคนอื่นตลอดวันนี้ได้เก้าอี้ตัวนี้มาต่อไปเขาก็สามารถไปไหนมาไหนได้เอง “นี่เป็นยาถอนพิษของเข็มพิษในกลไก”โล่หวินหลานพูดแล้วก็ยื่นขวดยายัดไปในมือของเขา โม่ฉีหมิงจับขวดยาไว้ในมือเหมือนมีน้ำมาชโลมจิตใจ “เจ้าออกแบบเองหรอ?”โม่ฉีหมิงเงยหน้าไปมองโล่หวินหลาน นางรู้อยู่แล้วว่าโม่ฉีหมิงต้องตะลึง:“มันเรียกว่ารถเข็นมันมีไว้สำหรับคนที่เดินไม่สะดวกเจ้าชอบไหม?” โม่ฉีหมิงจับไปที่เก้าอี้แล้วถามว่า:“วันนั้นที่เจ้าออกจากจวนไปเป็นทำเก้าอี้ตัวนี้ให้ข้าหรอ?” โล่หวินหลานมองไปที่เย่หวินเห็นเย่หวินก้มหน้าในใจก็รู้ทันทีว่าที่แท้เย่หวินไม่ได้บอกเขา“เก้าอี้ตัวนี้ถือเป็นของขวัญขอบคุณที่ท่านอ๋องช่วยข้าเรื่องคัมภีร์ทานตะวันหวังว่าท่านอ๋องจะถูกใจ”โล่หวินหลานทำท่าทางเหมือนชาวยุทธ์ สิบปีแล้วนอกจากคนรอบตัวที่เขาไว้ใจไม่มีใครดีอย่างนี้กับเขามาก่อนแม้แต่พ่อของเขาเองก็ห่างเหินตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเขาก็เหมือนอยู่ตัวคนเดียวถูกคนดูถูกเยาะเย้ยหลายปีมานี้ในใจของเขาทรมานมากเขาโดดเดี่ยวมาตลอดตอนนี้ในใจของเขามันรู้สึดหวั่นไหวมากๆ ผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่เจอกันครั้งแรกวันนั้นเขาก็รู้สึกว่าชีวิตเขามันสว่างไสวขึ้น“ขอบคุณ”โม่ฉีหมิงไม่พูดขอบคุณใครมาสิบปีแล้ว วันนี้ได้ยินโม่ฉีหมิงพูดคำว่าขอบคุณทั้งเย่หวินทั้งฉินหยิ่นรวมถึงเย่เฟิงที่ซ่อนตัวอยู่ต่างก็รู้สึกตะลึงพวกเขารู้สึกว่าพระชายาคนนี้จะทำให้ท่านอ๋องของพวกเขาออกจากความทุกข์ทรมานได้ท่านอ๋องของพวกเขาจะกลับมามีความสุขอีกครั้ง โล่หวินหลานไม่ได้คิดว่าโม่ฉีหมิงจะพูดขอบคุณนางในสายตาของโล่หวินหลานโม่ฉีหมิงคือคนที่ฝันร้ายหนักมากจนทำให้นิสัยของเขาเปลี่ยนไปเขาเย็นชาไม่เข้าใกล้ใครแต่ว่าลึกๆแล้วทุกคนก็ต้องการความอบอุ่นความรู้สึกที่ได้รับการปกป้องด้วยกันทั้งนั้น คำขอบคุณของเขามันทำให้โล่หวินหลานรู้สึกเขินนางพูดว่า:“ถ้างั้นข้าไปก่อนนะเจ้าก็ลองฝึกใช้ดูนะ”พูดจบก็รีบเดินออกไป เย่หวินตามโล่หวินหลานออกไปฉินหยิ่นมองพวกนางเดินไปไกลแล้วก็เดินไปพูดว่า:“ท่านอ๋องดูท่าท่านได้พระชายาที่ดีมากขึ้นหนึ่งมาเลยแหละ” โม่ฉีหมิงมองดูที่ขวดยาในมือฐานะของโล่หวินหลานเขายืนยันแล้วนางไม่ใช่สายลับนางเป็นคนจิตใจที่ต้องการช่วยเขาจริงๆ จริงๆแล้วเขาไม่ได้สงสัยในตัวนางนานแล้วแต่ว่าเขาไม่รู้จริงๆว่าตัวเขาจะสามารถปกป้องนางได้ไหมจะสามารถมอบทุกสิ่งให้นางได้หรือเปล่ารวมถึงความสุขในอนาคตด้วย?สายตาของเขาดูกังวลมาก