ตอนที่17กลอุบาย

ต๭นที่17กลอุบาย สิ่งที่โม่ฉีหมิงคิดเหมือนกับที่โล่หวินหลานคิดตอนนี้เห็นรัชทายาทป่วยหนักหมอหลวงวินิจฉันว่าเขาน่าจะอยู่ไม่ถึงอายุยี่สิบสี่ปีแล้วตอนนี้รัชทายาทก็อายุยี่สิบสี่ปีแล้ว หากรัชทายาทจู่ๆหายป่วยขึ้นมาคนที่ร้อนใจก็จะเป็นพระสนมเอกตวนเฟยกับเวินอ๋องถ้าเป็นอย่างนั้นเขาก็จะมีเวลาวางแผน เห็นโม่ฉีหมิงไม่พูดไม่จาโล่หวินหลานคิดว่าโม่ฉีหมิงจะไม่เชื่อเขารู้สึกเหมือนไม่ค่อยพอใจแล้วถามเขาว่า:“ทำไมเจ้าไม่มั่นใจในตัวข้าเลยหรอ?เจ้าไม่มั่นใจวิชาแพทย์ของข้าเลยใช่ไหม?” “ไม่ใช่อย่างนั้น”โม่ฉีหมิงก้มหน้าเรื่องนี้หากสำเร็จแล้วมันจะมีประโยชน์หรือโทษเขาจำเป็นต้องทบทวนให้ดี โล่หวินหลานถามว่า:“เจ้ากังวลว่าหลังจากรักษารัชทายาทไปแล้วพวกเขาจะคิดเล่นงานเราก่อนใช่ไหม?” โม่ฉีหมิงมองโล่หวินหลานแล้วถอนหายใจแล้วพูดว่า:“เจ้าฉลาดมาก” ชิงอำนาจกันสามฝ่ายจะต้องตัดคนอ่อนแอออกไปเวินอ๋องมีพระสนมเอกตวนเฟยหนุนหลังรัชทายาทมีฮ่องเฮาหนุนหลังแต่ว่าหมิงอ๋องไม่มีใครเลย “เจ้าไม่ต้องกังวลข้าไม่มีทางให้รัชทายามกับเวินอ๋องมีโอกาสร่วมมือกันข้าบอกว่าจะรักษารัชทายาทแต่ไม่ได้บอกนี่นาว่าจะไม่ทิ้งทางเลือกเอาไว้ให้เราด้วย”โล่หวินหลานยิ้มนางคิดไม่ถึงเลยว่าพอนางมาที่นี่นางจะกลายมาเป็นคนเจ้าแผนการขนาดนี้ โม่ฉีหมิงมองนางครู่ใหญ่จากนั้นก็พูดว่า:“การชิงอำนาจพวกนี้จริงๆเจ้าไม่จำเป็นต้องเข้ามาเอี่ยวด้วยก็ได้เรื่องในราชวงศ์มันคาดเดาได้ยากหากไม่ระวังก็จะเป็นผลร้ายข้าไม่อยากเห็นเจ้ากลายมมาเป็นเครื่องมือชิงอำนาจของเราพี่น้อง” โล่หวินหลานฟังแล้วก็ขมวดคิ้วแล้วตอบว่า:“ไม่ใช่ว่าข้าอยากจะเข้าไปยุ่งแต่ที่ข้าลงมือตัดไอ้นั่นไปมันทำให้เดือดร้อนเวินอ๋องรู้แล้วว่าข้าเป็นคนทำเขาเจ้าเล่ห์มากไม่มีทางปล่อยข้าไปแน่ๆยังมีฮ่องเฮากับพระสนมเอกตวนเฟยอีกวันนั้นข้าเปิดเผยเรื่องของหลินอ๋องพวกนางเกลียดข้าเข้ากระดูกดำก็เหมือนที่เจ้าว่าพวกนางไม่มีทางปล่อยข้าไปแน่นอน” จริงๆโม่ฉีหมิงมีวิธีให้นางปลอดภัยเพียงแค่ใบหย่าใบเดียวแล้วส่งนางไปให้ไกลมากที่สุดนางจะสามารถมีชีวิตที่ดีได้แล้วก็จะไม่มีอันตรายใดๆ “ถ้าเจ้ายินดีข้าให้......”โม่ฉีหมิงไม่เคยลังเลขนาดนี้มาก่อนเขาไม่อยากให้นางมีอันตรายแต่ก็ไม่อยากให้นางไป โล่หวินหลานเห็นโม่ฉีหมิงไม่พูดไม่จาในใจก็นึกขึ้นมาได้“เจ้าอยากจะบอกว่าเจ้าเขียนใบหย่าให้ข้าไปท่องยุทธภพได้ใช่ไหม?ทำไมโม่ฉีหมิงตอนนี้เจ้าเปลี่ยนใจแล้วหรอ?” รู้ว่าเขาจะพูดอะไรโล่หวินหลานชิงพูดก่อนเชอะนางเป็นคนที่กลัวอันตรายหรือไงกัน? โม่ฉีหมิงหน้าเสียมากภายใต้หน้ากากผู้หญิงคนนี้ฉลาดมากเขาคิดอะไรนางเดาถูกทุกครั้ง:“อย่าฝันไปเลยข้าไม่มีทางหย่ากับเจ้าชาตินี้ทั้งชาติเจ้าจะเป็นผู้หญิงของข้าเจ้าอย่าคิดหนีไปไหน” โล่หวินหลานยิ้มพูดกับคนที่ปากกับใจไม่ตรงกันนี่มันสนุกจริง“ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้วเรื่องนี้ก็ถือว่าตกลงตามนี้ดึกมากแล้วท่านอ๋องเชิญกลับเรือนได้แล้ว”โล่หวินหลานลุกขึ้นบิดขี้เกียจจากนั้นขึ้นเตียงไป โม่ฉีหมิงหน้านิ่งไปแล้วหมุนรถเข็นไปแล้วพูดว่า:“เว้นที่ให้ข้าด้วยต่อไปข้าจะนอนที่นี่” โล่หวินหลานลุกขึ้นมานั่งแล้วมองไปที่โม่ฉีหมิงที่กำลังพยุงตัวเองขึ้นมาบนเตียงจากนั้นก็นอนลงโดยไม่สนใจโล่หวินหลานเลย โล่หวินหลานมองเขาอยู่นานบ่นอะไรเล็กน้อยแล้วก็นอนลงข้างเขาจากนั้นนางก็ได้ยินเสียงกรนดังมาโล่หวินนหลานแอบมองไปที่เขาภายใต้หน้ากากมันมีริมฝีปากที่ดูเซ็กซี่หากใบหน้าของเขาไม่มีรอยแผลไฟไหม้เขาก็น่าจะเป็นผู้ชายที่หน้าตาหล่อเหลาเอาการเลย สิบปีก่อนเกิดอะไรขึ้นกับเขานะ?แล้วสิบปีมานี่เขาใช้ชีวิตผ่านมาได้ยังไง?โล่หวินหลานนอนตะแคงมองไปที่เขาที่กำลังหลับอยู่ความลับบนตัวเขาวันหนี่งนางจะต้องรู้ให้ได้ โล่หวินหลานหลับตาลงใช้เวลาไม่นานก็หลับไปหลังจากที่โล่หวินหลานหลับไปแล้วโม่ฉีหมิงก็ลืมตาขึ้นมาเขาถอดหน้ากากออกแล้วปิดหน้าทางด้านซ้ายดวงตาของเขามันเป็นประกาย เขาหันหน้าไปมองโล่หวินหลานที่อยู่ข้างๆนางสวยมากฉลาดนางจะชอบคนอัปลักษณ์อย่างเขาหรอ?นางจะชอบเขาไหม? โม่ฉีหมิงสวมหน้ากากแล้วปิดตาลงแต่ก็นอนไม่หลับในตาของเขามันมีแต่ภาพความโหดร้ายมันมีแต่ภาพไฟไหมกับเสียงร่ำไห้ของแม่ของเขาวนไปเรื่อยๆ วันต่อมาโม่ฉีหมิงตื่นตั้งแต่เช้าแล้วออกไปวันนี้เป็นวันครบรอบวันตายของแม่ของเขาวันนี้ของทุกปีเขาจะต้องไปอยู่เฝ้าหลุมศพแม่ของเขาเป็นเวลาหนึ่งวันหนึ่งคืนที่หลุมศพนอกเมือง ฉินหยิ่นเตรียมสัมภาระมองไปที่คนที่จะเดินทางไปด้วยแล้วถามว่า:“ท่านอ๋องไม่พาพระชายาไปกับท่านด้วยหรอ?”ฉินหยิ่นสังเกตมาหลายวันแล้วเขารู้สึกว่าท่านอ๋องรู้สกกับพระชายาไม่เหมือนคนอื่น เมื่อคืนโม่ฉีหมิงก็คิดจะให้โล่หวินหลานไปกับเขาด้วยแต่ว่าเขาไม่อยากให้โล่หวินหลานเห็นเขาอ่อนแอเมื่อถึงวันครบรอบของทุกปีเขาจะรู้สึกว่าเขานั้นไม่เอาไหนไม่สามารถแก้แค้นให้แม่ของตัวเองได้