ตอนที่18เกลียดชัง

ต๭นที่18เกลียดชัง เขาเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้ดังนั้นก็เลยล้มเลิกความคิดที่จะให้โล่หวินหลานตามไปด้วย“ไม่ล่ะเราไปกันเถอะ”โม่ฉีหมิงปล่อยผ้าม่านรถม้าลงแล้วนั่งพิงหลังรถไป รถม้าค่อยๆวิ่งไปทางสุสานหลวงที่ห่างออกไปจากเมืองหลวงประมาณห้าลี้ด้านในนี้ไม่ได้ฝังกระดูกของพระสนมเฉินเฟยวันนี้ศพของพระสนมเฉินเฟยถูกเผาจนไม่เหลือแม้แต่กระดูกในนี้ได้ฝังเสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้ของพระสนมเฉินเฟยเท่านั้น เมื่อมาถึงสุสานหลวงโม่ฉีหมิงสั่งให้คนเตรียมของเส้นไหว้แล้วให้ถอยไปรอห่างออกไปประมาณสิบจ่างส่วนตัวเองก็เข็นรถเข็นไปที่หน้าป้ายหลุมศพ สิบสองปีก่อนเขาเป็นองค์ชายที่ฮ่องเต้โปรดปรานที่สุดแม่ของเขาพระสนมเฉินเฟยเป็นสนมที่ฮ่องเต้ทรงโปรดปรานมากในวันเกิดวัยสิบสองปีของเขาทุกอย่างก็สิ้นสุดลงในวันนั้น มีชายสวมชุดดำบุกเข้ามาตัดเอ็นขาของเขาฆ่าคนในตำหนักของแม่เขาย่ำยี่แม่ของเขาแล้วจุดไฟเผาตำหนักทิ้ง เขาได้ยินเสียงร่ำไห้ของแม่เขาเขาอยู่ข้างห้องแต่ทำยังไงก็ไปไม่ถึงไฟแรงมากมันเผาใบหน้าของเขามันทำให้เขาจำไม่มีวันลืม โม่ฉีหมิงหลับตาลงแล้วพิงไปที่ป้ายหลุมศพความทรงจำที่เจ็บปวดมันเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานทุกวินาทีมันฝังลึกอยู่ในใจเขามันเจ็บปวดมาก ไม่ไกลนักฉินหยิ่นกับเย่เฟิงยืนอยู่ด้วยกันพวกเขาเห็นโม่ฉีหมิงเจ็บปวดพวกเขาก็เจ็บปวดไปด้วยทุกๆปีโม่ฉีหมิงจะอยู่ที่นี่นานมากหลังจากกลับไปที่จวนก็จะเงียบไปอีกหลายวัน เวลาผ่านไปฉินหยิ่นเงยหน้ามองท้องฟ้าเหมือนกำลังจะมีฝน ไม่ผิดจากที่คิดเมฆดำลอยมาฝนเริ่มหยดลงมามันตกหนักมากด้วยฉินหยิ่นมองไปที่โม่ฉีหมิงแล้วพูดว่า:“ท่านอ๋องฝนตกแล้วเรากลับกันเถอะ” แต่โม่ฉีหมิงกลับไม่ขยับเลยฉินหยิ่นเห็นโม่ฉีหมิงมีปฏิกิริยาผิดปกติก็รู้สึกว่าต้องมีอะไรแน่ๆเลยเดินเข้าไปพยุงโม่ฉีหมิงแต่โม่ฉีหมิงกลับสลบไปแถมหายใจรวยรินอีกด้วย “เย่เฟิงแย่แล้วเกิดเรื่องกับท่านอ๋อง”ฉินหยิ่นรีบอุ้นโม่ฉีหมิงขึ้นเย่เฟิงรีบพุ่งเข้ามาเห็นโม่ฉีหมิงไม่มีปฏิกิริยาแล้วก็ตกใจ “รีบกลับกันเถอะ”เย่เฟิงพูดแล้วก็สั่งให้องครักษ์ที่เหลือเก็บของจากนั้นเขากับฉินหยิ่นก็รีบใช้วิชาตัวเบาฝ่าสายฝนกลับไป หลังจากเวลาหนึ่งก้านธูปฉินหยิ่นกับเย่เฟิงอุ้มดม่ฉีหมิงกลับมาถึงเรือนเย่เฟิงรีบสั่งให้คนไปตามหมอหลวงมาฉินหยิ่นนึกขึ้นมาได้ว่าโล่หวินหลานตรวจรักษาอาการรัชทายาทเมื่อคืนนี้ได้ก็เลยพูดขึ้นมาว่า:“ไปตามพระชายามาเร็วพระชายารู้เรื่องการแพทย์” เย่เฟิงรีบไปที่เรือนเฟิงเห๋อเขาเห็นโล่หวินหลานนั่งมองฝนตกอยู่นอกหน้าต่างนางตกใจที่เห็นเงาโผล่มาเมื่อมองชัดๆโล่หวินหลานก็ตกใจหน้าตาของเขาเหมือนกับเย่เฟิงเลย “พระชายาท่านอ๋องเกิดเรื่องแล้วท่านรีบตามข้าน้อยไปดูเร็ว”เย่เฟิงรีบพูด โล่หวินหลานได้ยินเย่เฟิงบอกว่าโม่ฉีหมิงเกิดเรื่องนางก็รีบลุกขึ้นมาแล้วพูดว่า:“ท่านอ๋องเป็นอะไร?” เย่เฟิงตอบว่า:“ข้าน้อยไม่ทราบพระชายาท่านรีบไปดูเถอะ” โล่หวินหลานรู้สึกร้อนใจมากรีบฝ่าสายรไปที่เรือนของเขาทันทีเย่หวินกับเย่เฟิงก็ตามไปด้วย เมื่อมาถึงห้องของโม่ฉีหมิงโล่หวินหลานก็เดินมาที่เตียงทันทีนางเห็นโม่ฉีหมิงนอนอยู่บนเตียงโล่หวินหลานรีบตรวจชีพจรของเขา หลังจากตรวจพบว่าชีพจรของเขาอ่อนมากโล่หวินหลานก็ตกใจแล้วพูดว่า:“ท่านอ๋องไปกินอะไรมา?” ฉินหยิ่นยืนอยู่ข้างหลังแล้วตอบว่า:“วันนี้ท่านอ๋องไปไหว้พระสนมเฉินเฟยก่อนไปก็ไม่ได้กินอะไร” โล่หวินหลานหยิบเข็มขึ้นมาแล้วทิ่มไปยังจุดชีพจรใหญ่ของโม่ฉีหมิงหลายจบจากนั้นก็ถามว่า:“แล้วท่านอ๋องถูกพิษได้ยังไง?” ฉินหยิ่นได้ยินว่าโม่ฉีหมิงถูกพิษก็หายใจหายคอแทบไม่ทัน“ปกติท่านอ๋องจะคุกเข่าอยู่ที่หน้าหลุมศพพวกเราจะเฝ้าอยู่ข้างนอกไม่ไกลนักไม่มีใครเข้าใกล้ท่านอ๋องเลย” “คิดให้ดีๆ”โล่หวินหลานตำหนิ ฉินหยิ่นทบทวนอีกรอบโล่หวินหลานฟังจากที่เขาเล่าแล้วก็นึกขึ้นมาได้:“ป้ายหลุมศพมีคนวางยาไว้ที่ป้ายหลุมศพแสดงว่าจะต้องเป็นคนที่รู้ว่าท่านอ๋องจะไปสักการะหลุมศพท่านแม่วันนี้แล้วก็รู้ด้วยว่าท่านอ๋องจะต้องลูบไปที่ป้ายหลุมศพวางแผนได้แยบยลมาก” โล่หวินหลานกัดฟันโม่ฉีหมิงก็แค่ไปไหว้หลุมศพแม่เท่านั้นกลับถูกลอบทำร้ายหรือว่าพวกเขาจะไม่ยอมปล่อยเขาไปหรอ? “พิษที่ท่านอ๋องได้รับคือพิษสามวันตายภายในสามวันจะต้องทำยาแก้พิษให้ได้”โล่หวินหลานเดินไปที่โต๊ะเขียนหนังสอแล้วเขียนสูตรยาแล้วพูดว่า:“รีบไปหาตัวยาพวกนี้มาให้ข้าต้องให้เร็วที่สุด” ฉินหยิ่นรับเทียบยาไปแล้วรีบไปดำเนินการทันทีโล่หวินหลานเห็นโม่ฉีหมิงเปียกไปทั้งตัวก็พูดขึ้นมาอีกว่า:“เย่หวินไปเตรียมน้ำร้อนกับเสื้อผ้าแห้งมาตอนนี้ท่านอ๋องจะป่วยเพิ่มอีกไม่ได้ไม่งั้นจะอยู่ไม่ถึงสามวัน”