ตอนที่19อันตราย

ต๭นที่19อันตราย เย่หวินเตรียมน้ำร้อยมาอย่างรวดเร็วโล่หวินหลานเพิ่มสมุนไพรฤทธิ์ร้อนลงไปในน้ำจากนั้นก็ให้คนหามโม่ฉีหมิงลงอ่างอาบไปหลังจากไอเย็นในร่างกายของโม่ฉีหมิงลดลงแล้วโล่หวินหลานก็ให้คนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขาใหม่แล้วจับเขานอนไปที่เตียงเหมือนเดิม ฝนหยุดตกแล้วฉินหยิ่นรีบวิ่งเข้ามาตัวเขาเต็มไปด้วยเหงื่อในมือมีสมุนไพรที่เปียกน้ำมากมาย“เตรียมครบแล้วหรือยัง?”โล่หวินหลานรับสมุนไพรมาแล้วถาม ฉินหยิ่นหน้าเคร่งเครียดแล้วตอบว่า:“ยังขาดตัวชิงตั้ยอีกหนึ่งอย่างข้าน้อยวิ่งหาทั่วเมืองหลวงแล้วไม่มีร้านยาที่ไหนมีเลยข้าน้อยไปสืบมาแล้วหลายวันก่อนมีคนมาเหมาชิงตั้ยไปหมดทุกร้าน” โล่หวินหลานตอึ้งไปลางสังหรณ์ไม่ดีก็เกิดขึ้น“ตรวจสอบหรือยังว่าใครเป็นคนซื้อไป?”โล่หวินหลานถาม “ยังขอรับแต่ว่าข้าน้อยได้ส่งคนไปสืบแล้ว”ฉินหยิ่นตอบ โล่หวินหลานสูดหายใจเข้าลึกๆแสดงว่ามีคนวางแผนเอาไว้ล่วงหน้าแล้วรู้ว่านางต้องใช้สมุนไพรชนิดนี้ดังนั้นก็เลยกว้านซื้อไปหมดจะเป็นใครไปได้ในหัวของนางมีชื่อของคนๆเดียวเท่านั้น กำลังคิดอยู่โล่หวินหลานเห็นพ่อบ้านวิ่งเข้ามาพร้อมกับจดหมายหนึ่งฉบับ:“พระชายาเมื่อครู่มีคนส่งจดหมายฉบับนี้มาบอกว่าให้มามอบให้ท่าน” โล่หวินหลานรับจดหมายมานางฉีกมันออกในจดหมายเขียนว่า:“ภัตตาคารถงซุ่นห้องหย่าเจียนชั้นสามลงชื่อชิงตั้ย” “โม่ฉีหาน”โล่หวินหลานกัดฟันกำจดหมายในมือแน่นจากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมา:“ฉินหยิ่นท่านอ๋องมีกำลังของตัวเองไหม?เจ้ารีบใช้กำลังพลของท่านอ๋องจากข้างนอกเราจะต้องได้ชิงตั้ยมาก่อนกลางวันนี้” โล่หวินหลานพูดจบเย่เฟิงก็โผล่ออกมาแล้วพูดว่า:“ไม่มีประโยชน์เมื่อครู่ข้าไปสืบมาแล้วรอบๆเมืองหลวงในร้อยเมตราชิงตั้ยถูกซื้อไปจนหมดหากนำมาจากที่อื่นต้องใช้เวลาสี่วัน” เมื่อกี้เย่เฟิงติดต่อกับหออู๋อินแล้วหออู๋อินทำอะไรรวดเร็วความสามารถของหออู๋อินเร็วสุดก็สี่วัน โล่หวินหลานก้มหน้ามองไปที่จดหมายในมือโม่ฉีหานคิดไว้แล้วเขากว้านซื้อยาชิงตั้ยที่อยู่ในกรอบระยะเวลาสามจนหมดเขาทำเพื่อแก้แค้นนางอย่างนั้นหรอ? “ข้าคิดวิธีเองพวกเจ้าดูแลท่านอ๋องให้ดีเย่หวินเจ้าไปกับข้า”โล่หวินหลานพูดพร้อมกับเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ภัตตาคารถงซุ่นห้องหย่าเจียนชั้นสามเป็นที่ที่นางเจอโม่ฉีหานครั้งแรกที่นี่มันมีร่องรอยความบัดซบของเขาเหลืออยู่ โม่ฉีหานยืนอยู่ที่ริมหน้าต่างเขามองไปที่ผ้าเช็ดหน้าวันนั้นผู้หญิงคนนั้นจูบเขาแล้วใช้ผ้าผืนนี้เช็ดปากออกอย่างรังเกียจแล้วทิ้งมันเขาเก็บผ้าผืนนี้เอาไว้เพื่อจดจำการถูกหยามเกียรติในวันนั้นเอาไว้ “โล่หวินหลานเจ้ารังเกียจที่จะเป็นผู้หญิงของข้าถ้าอย่างนั้นข้าก็จะทำให้เจ้าเป็นผู้หญิงของข้าให้ได้”โม่ฉีหวินกำผ้าเช็ดหน้าไว้แน่นจากนั้นก็มองไปที่ถนน โล่หวินหลานเงยหน้าขึ้นมองหน้าต่างชั้นสามมีเงาของคนที่สวมชุดขาวยืนอยู่ใบหน้านั้นน่าขยะแขยงทันที “โม่ฉีหานเจ้าคิดว่าข้าจะให้เจ้าสมหวังหรอ?”โล่หวินหลานเก็บสายตากลับมาแล้วเดินต่อไปแต่ไม่ได้ขึ้นไปที่ภัตตาคารแต่เดินทางไปยังจวนรัชทายาทที่อยู่ทางทิศใต้ของเมือง บนภัตตาคารโม่ฉีหานเห็นโล่หวินหลานหายไปท่ามกลางฝูงชนเขาก็ชกไปที่หน้าต่างสีหน้าของเขาโกรธเคืองมาก โล่หวินหลานไม่รู้ว่าสิ่งที่นางตัดสินใจมันจะถูกไหมนางรู้ว่าหากนางไปที่ภัตตาคารก็จะถูกโม่ฉีหานจูงจมูกไปโม่ฉีหานเป็นคนยังไงนางรู้ดีเขาคิดจะทำอะไรโล่หวินหลานก็รู้ดี แต่ว่าในตอนนี้มีเพียงสองทางเท่านั้นหากไม่ใช่ว่าไม่มีทางเลือกนางไม่มีเลือกทำแบบนี้แน่นอน พ่อบ้านของจวนรัชทายาทนำทางโล่หวินหลานเข้าไปในจวนภายในห้องโถงโล่หวินหลานเห็นสีหน้าของรัชทายาทดีขึ้นมากก็ยิ้มแล้วพูดว่า:“รัชทายาทท่านอยากจะหายจากอาการป่วยนี้ไหม?” โม่ฉีซิวเงยหน้าขึ้นมาแล้วมองไปที่นางแล้วยิ้ม:“ที่ชายาหมิงอ๋องมาหาข้าในวันนี้เพื่อมาแลกเปลี่ยนกับข้างั้นหรอ?” “ถูกต้องรัชทายาทอาการของท่านเกิดจากที่ท่านถูกพิษมันอันตรายมากแล้วหมอหลวงบอกว่าท่านน่าจะอยู่ไม่ถึงฤดูหนาวปีนี้แต่ว่าข้าสามารถทำให้ท่านหายขาดได้รัชทายาทท่านอยากจะเสี่ยงกับข้าดูสักครั้งไหม”โล่หวินหลานทำเสียงนิ่มนวล โม่ฉีซิวจ้องไปที่นางไม่ละสายตาเลย“แล้วเจ้าต้องการอะไร?”โม่ฉีซิวถามนาง “ชิงตั้ยในมือของเวินอ๋องฮ่องเฮาต้องทรงทางเอามันมาได้แน่ๆข้าต้องการชิงตั้ย”โล่หวินหลานตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำ โม่ฉีซิวจับถ้วยชาแล้วพูดว่า:“แล้วทำไมข้าต้องช่วยเจ้าด้วย?” โล่หวินหลานยิ้มแล้วพูดว่า“หากรัชทายาทไม่เชื่อใจข้างั้นท่านก็รอตายตอนฤดูหนาวได้เลยเมื่อหมิงอ๋องตายท่านเองก็ตายคนที่นั่งสบายก็คือเวินอ๋องข้าคิดว่ารัชทายาทไม่ใช่คนโง่ที่จะยกแผ่นดินที่เป็นของตัวเองให้คนอื่นหรอกจริงไหม?” โม่ฉีซิวหัวเราะเบาๆแล้วพูดว่า:“แล้วข้าจะรู้ได้ยังไงว่าข้าไม่ได้ทำเพื่อให้คนอื่นได้ไป?เมื่อข้าช่วยเจ้าเอาชิงตั้ยมาแล้วหากเจ้าไม่สามารถรักษาข้าให้หายได้งั้นข้าไม่เสียแรงเปล่าหรอ?”