ตอนที่ 30 เอ็นดู

ต๭นที่ 30 เอ็นดู โล่หวินหลานก้มหน้าหันข้างมองด้วยสายตาเจ็บปวด นางมาจากอนาคตและต้องย้อนเวลามาที่นี้ นี่คงเป็นโชคชะตาของนาง พอได้เจอโม่ฉีหมิงนางก็ไม่อยากกลับไปอนาคตอีกเลย ถ้ามีวันหนึ่งสามารถกลับไปได้ นางก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะไปไหม หรือนางอาจจะเคยชินกับที่นี้แล้ว ชินกับช่วงเวลาที่มีโม่ฉีหมิงอยู่ด้วย นางเปรียบโม่ฉีหมิงเสมือนเป็นครอบครัวของนางคนหนึ่ง เห็นโล่หวินหลานเหม่อมองแต่พื้นไม่พูดอะไร ไม่รู้ว่านางคิดอะไรอยู่ โม่ฉีหมิงก็รู้สึกเหมือนจะเสียนางไปเขารีบยื่นมือไปจับมือเรียวบางของนาง “ตอบฉันมาสิ”โม่ฉีหมิงก็มองสายตานาง ในสายตานั้นมีความกังวลและลังเล โล่หวินหลานรู้สึกตัว เห็นสายตาของโม่ฉีหมิงและเขาก็ส่งยิ้มหวานให้นาง“ท่านอ๋อง ไม่ว่าข้าจะอยู่ที่ใด ข้าจะไม่ไปจากท่านเด็ดขาด พวกเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป” พอได้ฟังโล่หวินหลานพูด โล่ฉีหมิงก็โล่งอก เขาแยกจากโล่หวินหลานไม่ได้แล้ว ไม่ว่าเขาจะเดาถูกหรือเปล่า จริงหรือเท็จเขาจะรักแค่หญิงที่อยู่ด้านหน้านี้เพียงผู้เดียว “ข้าได้ฟังคำนี้ก็พอใจแล้ว”เขาจับมือโล่หวินหลานไว้แน่น โล่ฉีหมิงพูดเสียงเบา ตั้งแต่สวินโม่เอาภาพวาดของโล่หวินหลานไปก็เอากลับไปดูว่ามันคือรูปอะไร เขาใช้ความสามารถในการเรียนหมอมาประสบการณ์ที่เขาสั่งสมมาก็คิดไม่ออกว่ามันคืออะไร ถึงแม้จะไม่รู้แต่เขาเคยเห็นความสามารถโล่หวินหลาน การแพทย์นางเก่งมาก ทันสมัยและแปลก คิดว่าการรักษาพวกนี้คงจะได้ผลดีมาก เขาเอาภาพวาดออกไปตามหาคนที่เก่งด้านงานไม้ ออกเมืองเดินไปทิศตะวันออกร้อยเมตรจะมีร้านขายชา เป็นร้านที่มีหญ้าฟางสร้างขึ้นดูแล้วธรรมดาด้านในมีโต๊ะสองตัวและคนขายหนึ่งคน สวินโม่สั่งชามาหนึ่งหม้อ นั่งลงรออย่างช้าๆใจเย็นๆ ช่างไม้คนนี้ชอบทำตัวลับๆ หาตัวยาก สวินโม่สนิทกับเขาและรู้จักนิสัยของเขาดี เขาจะเดินผ่านที่นี้ทุกครั้งที่ตะวันตกจากนั้นก็มาดื่มชาที่นี้ ผ่านไปไม่นาน พระอาทิตย์ตกลงเรื่อยๆและสาดส่องมาที่ร้านนี้มีแต่แสงสีแดงๆที่สาดส่องพื้นดิน ที่ไกลๆมีชายถือกล่องเครื่องมือมา ไว้หนวดเขลา อายุประมาณวัยทอง เขาเดินเข้ามาในร้านไม่พูดอะไร คนขายก็เอาชามาเสริฟเขาทันที “พี่กู่หวยช่วงนี้เป็นยังไงบ้างครับ!”สวินโม่พูดอย่างยิ้มๆ พูดจบ ก็ไปนั่งด้านหน้ากู่หวย กู่หวยเห็นสวินโม่ก็แปลกใจกำลังจะลุกขึ้นเคารพเขาแต่ยังไม่ทันลุกขึ้นก็โดนเขาลากลงมา “ไม่รู้ว่าหัวหน้ามีเรื่องอะไรถึงมารอข้าที่นี้?”กู่หวยนั่งลงแล้วถาม คนที่รู้เรื่องของเขาไม่เยอะ เขาพึ่งขึ้นเขาไปหาไม้มา ในวงการทุกคนจะเรียกเขาช่างไม้มือทองแต่พวกนั้นก็ไม่รู้ว่าเขาไปไหนบ้าง มีแต่คนที่สนิทกับเขาเช่นสวินโม่ ตอนนี้ก็มารอเขาถึงตรงนี้ต้องมีอะไรแน่ๆ สวินโม่เอาภาพวาดออกมาจากแขนเสื้อและพูดอย่างจริงจังว่า: “ถ้าข้าไม่รู้ความสามารถของเจ้า ข้าก็ไม่มาหาเจ้าหรอก เจ้าดูว่าของพวกนี้เจ้าพอจะทำออกมาได้ไหม ข้ารีบใช้” เขาไม่เคยได้รีบเกรียติเช่นนี้เลย กู่หวยก็ไม่กล้าพูดเยอะและรีบเอาภาพวาดมาดู เขาดูนานขึ้นขมวดคิ้วและสายหัวดูนานมากถึงจะเงยหน้าขึ้นมาและทำหน้าแปลกใจมาก “ข้าทำเครื่องมือไม้มานานมากแต่ยังไม่เคยเห็นขอลเช่นนี้ ด้านบนแหลมด้านล่างกลม ไม่รู้รูปร่าง ไม่ใช่ทั้งอาวุธไม่ใช่ทั้งเครื่องมือ ไม่รู้ว่าจะเอาไปทำอะไร?”กู่หวยพูดพรึมพร่ำคนเดียว “เป็นของอะไรเจ้าไม่ต้องสนใจหรอก เจ้าแค่ช่วยข้าประดิฐษ์ออกมาก็พอ ค่าใช้จ่ายข้าให้เจ้าสองเท่า”สวินโม่พูด สิ่งของนี้ขนาดกู่หวยยังไม่เคยเห็น โล่หวินหลานจะทำอะไรกันแน่ กู่หวยจับคางและครุ่นคิด ถ้าจะทำออกมาก็ได้แต่เกรงว่าจะใช้เวลาเยอะแต่ว่าค่าจ้างเขาก็ได้เยอะและถ้าสำเร็จก็อาจจะได้เพิ่มขึ้น ทำแล้วเหมือนยิงนัดเดียวได้นกสองตัว “ถ้าเป็นเรื่องของหัวหน้า ข้าจะตั้งใจทำเต็มที่ ต้องทำได้สำเร็จแต่ว่าสิ่งของนี้ต้องใช้เวลานานหน่อยประมาณสามวัน……”เขาพูดค้างไว้ เวลาช้าหน่อยถ้าสวินโม่รอได้เขาก็จะทำให้ “ได้ หลังจากสามวันข้าจะมารอที่นี้”สวินโม่พูด พอพูดเสร็จ กู่หวยก็เก็บภาพวาดและพับใส่แขนเสื้อตัวเอง ลุกขึ้นยืนและบอกลาสวินโม่ เขาก็ขี่ม้าและจากไปทันที และสวินโม่ก็เข้าเมืองไปไปทางจวนอ๋องหมิง พอเข้าไป บ่าวก็เดินเข้ามาต้อนรับทันที ในขณะที่ท่านอ๋องยังไม่ต้อนรับใคร มีแต่ท่านสวินที่เข้ามาได้ ขนาดบ่าวยังรู้ว่าเขาเป็นคนโปรดของท่านอ๋อง ไม่ น้าจะเป็นหวังเฟย เห็นโล่หวินหลานอยู่ในห้องยา นางใส่ผ้ากันเปื้อนสีเขียวอ่อนไว้มัดผมธรรมดเผยเห็นถึงหน้าผาก นางยืนดูยานานๆและโล่ฉีหมิงก็ดูนางข้างๆ สายตาที่มองนางนั้นลึกซึ้งมาก ในความทรงจำของสวินโม่นั้นโล่ฉีหมิงเป็นคนไม่ชอบหญิง เมื่อก่อนเขาคิดว่าโล่ฉีหมิงไม่มีหัวใจ ตอนนี้เห็นทั้งสองคนดูรักไคร่กันดี เขาถึงจะรู้ว่าเขายังไม่เจอคนที่ใช่ สวินโม่วอมเสียงและพูดขึ้นมาว่า: “ท่านอ๋อง หวังเฟย ข้าเอาภาพวาดไปให้กู่หวยเพื่อนข้าแล้ว สามวันก็น่าจะเสร็จ” สามวัน?โล่หวินหลานวางยาในมือนางลง ครุ่นคิดนางอยู่ในจวนอ๋องนี้และรักษาคนทั้งภายในภายนอก ภายนอกเป็นเพราะตระกูลตัวเองป่วยหนัก ถ้ามีคนตรวจหาขึ้นมาก็จะรู้ว่านางกำลังแกล้งทำเป็นผสมยา และทางรัชทายาท เขาก็มาหานาและให้นางรักษาเขาตลอด แลกกัน มีข้อตกลงกับเขาไว้ก็ต้องทำให้ได้ ถ้าลากไว้เดี๋ยวเขาจะมาทวงเอา โล่ฉีหมิงมองดูสีหน้าของโล่หวินหลาน ขมวดคิ้วหน่อย เขายิ่นมือไปจะปลอบใจแต่กลับลุกขึ้นมาไม่ได้ “หวินหลาน ข้ารู้ว่าเจ้ากังวลอะไร วางใจเถอะ เรื่องพวกนั้นข้าจัดการเอง เจ้าทำยาเจ้าไปเถอะ”โล่ฉีหมิงพูดขึ้น นางถึงค่อยทำสีหน้าโล่งใจ เขาเป็นถึงหมิงอ๋องเรื่องเล็กแค่นี้เอง?ถ้าเขาไม่อยากให้คนอื่นรู้ถึงแม้จะเป็นใครหน้าไหนเขาก็ไม่พูดทั้งนั้น “ได้ งั้นก็รอไปสามวันแล้วกัน”โล่หวินหลานพูดขึ้นและคลี่ยิ้มออกมา นางรอส้มขึ้นราและเอามันมาผสมกับยา ก็สามารถรักษารัชทายาทได้แล้ว ยาของสมัยก่อนแค่สามารถทำให้มีปฏิกิริยาตอบสนองถ้าเป็นจริงๆอยากจะรักษาเร็วๆก็ต้องมีอุปการณ์จากอนาคตด้วย นางแอบยิ้มในใจ รอสามวันนางจะทำให้ทุกคนแปลกใจ จะทำให้คนที่นี้ทันสมัยขึ้นมา ให้สวินโม่มาทานข้าวเย็นด้วยกันและคุยเรื่องการรักษาของอดีตและยา โล่หวินหลานถึงจะรู้ว่ายาของสมัยก่อนพอกินเข้าไปยาไม่แรงแต่ก็ไม่ส่งผลร้ายต่อคนมาก ถึงว่าคนสมัยก่อนแค่ป่วยหน่อยครึ่งเดือนก็ยังไม่หาย ตอนที่พูดกับเขาเกี่ยวกับการรักษาในอนาคตเขาก็ตกใจมาก ทฤษฎีของโล่หวินหลาน“แปลกมาก”ความจริงแล้วเป็นเพราะความสามารถพวกเขายังไม่ถึงจุดนั้น ถ้าหากเขียนตำรายาของนางแล้วก็อาจจะขายดี สวินโม่ดูโล่หวินหลานแล้วก็ยิ่งนับถือ รู้สึกว่าที่นางพูดมาไม่เหมือนใครเลย ตอนที่พูดถึงตำราเก่านั้นเขาก็ลองไปหาดู จะมีตำราเก่าเช่นนี้ได้ยังไง มันเป็นเรื่องที่โล่หวินหลานสร้างขึ้นมาหมดเลย นางต้องใช้เวลามากที่จะพูดให้เขาไม่หา โล่ฉีหมิงเห็นสองคนคุยกันจนดึก บวกกับสายตานับถือของสวินโม่ที่มองโล่หวินหลาน เขาหึ่งมากแต่เขากลับไม่เข้าใจด้านการแพทย์เลย สุดท้ายเขาทนไม่ไหวและไปหาพวกเขาและไปพูดว่าให้เขาหลังจากสามวันค่อยมา รอจนสวินโม่เดินจากไป โล่หวินหลานก็เห็นสีหน้าที่ไม่พอใจของโล่ฉีหมิงก็เข้าใจทันที นางมองเขาและยิ้ม “ไม่คิดว่าท่านอ๋องจะขี้หึงเช่นนี้ ยังหึ่งลูกน้องอีก!”โล่หวินหลานพูดล้อและหัวเราะขึ้นมา โล่ฉีหมิงทำหน้าไม่พอใจและมองดูโล่หวินหลาน เขาเป็นถึงท่านอ๋องของแคว้นโม่ฉีแต่กลับโดนหญิงคนนี้หัวเราะเยาะ ใช่ เขาหึ่งจริง เขาจับรถเข็นไว้และกระโจนใส่โล่หวินหลานและจับไล่นางเอาไว้ “นอกจากข้าแล้วไม่อนุญาติให้เจ้าใกล้ชายอื่นไม่เช่นนั้นเจ้าจะโดนมากกว่านี้ ข้ากลัวว่าจะควบคุมตัวเองไม่ได้และทำเรื่องอะไรออกมา”เขาพูดเตือนนางที่ข้างหูเบาๆ โล่หวินหลานโดนเขาจับจนเจ็บ นางทนเอาไว้และพูดว่า: “ข้าไม่ทำแล้วหวังว่าเจ้าจะไม่ทำเหมือนกัน” ได้ยินนางพูดเช่นนี้ สีหน้าของโล่ฉีหมิงถึงจะสบายใจขึ้นมา เขาปล่อยมือและมองนางนานมาก โล่หวินหลานจับไหล่ตัวเองและนวด นางเจ็บจนพูดไม่ออกนางขมวดคิ้วไว้แน่น โล่ฉีหมิงเห็นสีหน้านางก็ทำตัวไม่ถูก “ข้าทำเจ้าเจ็บเหรอ?ขอโทษนะ ข้าควบคุมตัวเองไม่ได้น่ะ......”โล่ฉีหมิงพูดถึงสุดท้ายก็พูดไม่ออก เขาก้มดูมือของตัวเอง อยากจะตัดถึงไปเลยเพราะว่าเขาไม่ควบคุมตัวเองเลยทำให้นางเจ็บปวด โล่หวินหลานจับมือเขาไว้ยิ้มกว้างและพูดว่า: “ไม่เป็นไร ข้าเข้าใจ ข้าไม่เจ็บหรอก” นางเข้าใจและไม่เจ็บทำให้เขารู้สึกผิดมาก เขาสูดหายใจเข้าและกอดนางไว้แน่น “ให้ข้าดูหน่อยว่าเป็นอย่างไรบ้าง?”โล่ฉีหมิงลากเสื้อนางลงมาและดูไหล่นาง ผิวขาวที่ไหล่มีรอยแดลขึ้นมา เขาคิดว่าตัวเองมือหนักมาก คิดว่าตัวเองไม่รู้ตัวเขาไม่รู้ตัวว่าใช้แรงไปมากเท่าไหร่ คิดแล้วคนที่ทำให้เขาไม่ได้สติคงมีแต่โล่หวินหลาน ไหล่โล่หวินหลานทั้งสองข้างแดงกล้ำ โล่ฉีหมิงเป็นเพราะเขาเคยซ้อมมวยซ้อมดาบมือทั้งสองข้างขึ้นตุ้มและไหล่เขาขยับตลอด แขนทั้งสองข้างมีกล้ามโต