ตอนที่ 33 ถูกพิษ

ต๭นที่ 33 ถูกพิษ โม่ฉีซิวสติหลุดทำให้โล่หวินหลานหลุดหัวเราะเบาๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร นางยังคงจัดการเครื่องมือฉีดยากับยาชิงเหมยของนางต่อไป “นี่มันอะไร? เจ้าคงไม่คิดจะเอามันมารักษาให้ข้าหรอกใช่ไหม?” โม่ฉีซิวเห็นหลอดเข็มปลายแหลมที่ด้านในมียาน้ำสีอ่อนๆ ก็เกิดความสงสัย ไม่รู้ว่าโม่หวินหลานกำลังคิดจะทำอะไร โล่หวินหลานเหลือบไปมองโม่ฉีซิว แล้วพูดว่า “นี่คือยาที่จะช่วยรักษาเจ้า เครื่องมือฉีดยากับยาชิงเหมย มีพวกมันสองอย่าง โรคของเจ้าก็จะหาย” “เครื่องฉีดยา? ยาชิงเหมย? มันคืออะไรกัน? ข้าเตือนเจ้าไว้ก่อนนะ ห้ามใช้ยามั่วซั่วกับข้าเด็ดขาด” โม่ฉีซิวเตือนนางด้วยน้ำเสียงดุดัน เขาไม่เชื่อว่ายาน้ำสีอ่อนหลอดเล็กๆนี่จะสามารถรักษาอาการของเขาได้ หากไม่ได้เห็นว่าโล่หวินหลายสีหน้ามั่นใจขนาดนี้ เขาจะกวาดของพวกนี้ทิ้งไปทันที โล่หวินหลานจนใจ พูดกับเขาด้วยความหงุดหงิดว่า “จะรักษาไหม ถ้าไม่ก็ไม่เป็นไร ยาที่ข้าปรุงขึ้นยังไม่มีใครสงสัยมันมาก่อน ท่านยังคิดอยากจะหายไหม?” โม่ฉีซิวขึ้นหลังเสือแล้วลงยาก เขาไม่วางใจของที่เขาไม่เคยเห็น แล้วก็กลัวว่าโล่หวินหลานจะหันหลังแล้วเดินออกไป ใบหน้าที่ซีดเซียวของเขาเหมือนจะแดงขึ้นมาเล็กน้อย ขณะที่โล่หวินหลานใช้เข็มดูดยาเข้าหลอด ท่าทางที่จริงจังของนางทำให้เขาอุ่นใจไม่น้อย “ถ้าอย่างนั้นข้าจะลองเชื่อใจเจ้าดูสักครั้ง” โม่ฉีซิวถอนหายใจ เมื่อเตรียมทุกอย่างพร้อมแล้ว โล่หวินหลานก็เรียกสาวใช้ให้เอาผ้าแห้งกับน้ำร้อนมากระถางหนึ่ง สาวใช้คนนั้นก็ก้มหน้า ตั้งใจเตรียมของอย่างคล่อง นางเงยหน้ามองสาวใช้คนนั้น ให้นางบิดผ้าให้แห้งแล้วออกไป “เอาล่ะ รัชทายาท ตอนนี้เราจะมาเริ่มการรักษากัน แต่ว่ามันจะเจ็บนิดหน่อย ท่านก็ทนเอาหน่อยล่ะกัน” โล่หวินหลานหยิบเข็มขึ้นมา แล้วเดินเข้าไปใกล้โม่ฉีซิว เอาจริงๆ นางเองก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน โม่ฉีซิวพยักหน้า เขาไม่รู้ว่าเข็มนี่มันใช้ยังไง เขาเองก็ไม่ได้ถาม เขานอนลงแล้วยื่นมือออกมาวางไว้ที่หมอนเล็ก เขาคิดว่าโล่หวินหลานจะตรวจชีพจรให้เขา โล่หวินหลานเห็นท่าทางของเขา ก็พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆว่า “รัชทายาท รบกวนท่านถอดกางเกงออกด้วย ข้าจะฉีดยาเข้าเข็มผ่านทางก้นของท่าน” อะไรนะ? โม่ฉีซิวจ้องไปที่โล่หวินหลานด้วยความตะลึง ให้เขาถอดกลางเกงหรอ? แล้วก็ฉีดยานั่นเข้าไปในตัวเขาอีก? ชายหญิงไม่ควรใกล้ชิดกันนางไม่รู้เลยหรอ? อีกทั้งคำพูดเหลวไหลแบบนี้กลับออกมาจากปากของโล่หวินหลาน เขาไม่เคยได้ยินว่ามีใครรักษาอาการกันแบบนี้มาก่อน เขาเป็นถึงรัชทายาทองค์ปัจจุบัน หากใช้วิธีแบบนี้รักษาไปแล้ว เกิดตายขึ้นมาจะทำยังไง? แผ่นดินนี้ก็จะต้องตกไปอยู่ในมือของคนอื่นน่ะสิ? ในหัวของเขาตอนนี้คิดว่า เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นโม่ฉีหมิงต้องเป็นคนวางแผนไว้แน่นอน เขาคงวางแผนให้คนสวยๆอย่างโล่หวินหลานมารักษาอาการให้เขา ในความเป็นจริงคือแอบมาลอบสังหารเขา จากนั้นโม่ฉีหมิงก็สามารถค่อยๆยึดอำนาจ ให้แต่งตั้งเขาเป็นรัชทายาท “ไม่ได้ พระชายางหมิงอ๋อง เจ้าบอกข้ามาสิว่าวิธีการรักษานี่มันยังไงกัน ทำไมจะต้องฉียานั่นเข้าไปในร่างกายผ่านทางก้นด้วย?” โม่ฉีซิวกัดฟันจ้องไปที่โล่หวินหลาน เขาเน้นหนักไปที่ก้น เหมือนต้องการให้นางอธิบายอย่างละเอียด เห็นท่าทางของเขาดูตื่นตระหนก แต่โล่หวินหลานสีหน้ายังคงเดิม นางรู้ว่าคนโบราณไม่รู้จักของพวกนี้ไม่แปลกที่จะสงสัย ก็เลยพูดว่า “หากท่านไม่อยากฉีดผ่านทางก้นก็ฉีดที่แขนก็ได้ แต่ว่าฉีดที่ก้นมันจะเจ็บน้อยกว่าก็เท่านั้น” โม่ฉีซิวจ้องไปที่เข็มฉีดยาในมือของนาง เข็มแหลมๆนั่นก็อาจจะทำอะไรเขาไม่ได้ แต่ว่าเขาจะรู้ได้ยังไงว่ายาน้ำนั่นจะไม่ใช่ยาพิษ? “เจ้า ...... แน่ใจหรอว่ายาน้ำนั่นรักษาข้าได้?” โม่ฉีซิวถามซ้ำอีกรอบ เขาสงสัยมาก “ใช่ ข้ามั่นใจ ข้าจะอยู่ที่จวนรัชทายาทนี่จนกว่าท่านจะอาการดีขึ้นแล้วค่อยกลับไป หากระหว่างนั้นเกิดอะไรขึ้นกับท่าน ข้าจะตรวจสอบจนถึงที่สุด” โล่หวินหลานเหลืออดแล้ว หากโม่ฉีซิวยังจะสงสัยอีกแค่ครั้งเดียว นางอาจจะกลับออกไปทันที โม่ฉีซิวคิดๆดูแล้ว พวกเขามาที่จวนของเขานั้นทุกคนต่างรู้กันทั่ว หากว่าพวกเขากลับไปแล้วเกิดอะไรขึ้นกับเขา พวกเขาก็หนีไม่พ้นอยู่ดี อย่าว่าแต่เย่ฟังเสว่จะไม่ปล่อยพวกเขาไป แม้แต่โม่ฉีสิงก็อาจจะเป็นคนแรกที่จับตัวพวกเขาเอาไว้ ถึงเวลานั้นไม่เพียงพวกเขาจะต้องเข้าคุก อาจจะถูกตราหน้าว่าเป็นคนเข่นฆ่าพี่น้อง ถูกคนทั่วแผ่นดินด่าทอ เขาเงยหน้ามามองโล่หวินหลาน เขาถกแขนเสื้อด้วยตัวเอง แขนขาวๆของเขาโผล่ออกมา “ลงมือได้แล้ว” โม่ฉีซิวหลับตาไม่มองเข็มฉีดยาในมือของโล่หวินหลาน ท่าทางแน่วแน่ โล่หวินหลานหยิบผ้าที่สาวใช้บิดทิ้งไว้ขึ้นมา แล้วยัดไปที่ปากของโม่ฉีซิว แล้วพูดว่า “อีกเดี๋ยวถ้าเจ็บก็กัดมันเอาไว้” พูดจบ ก็คลำหาเส้นเลือดบนแขนของโม่ฉีซิว จากนั้นก็แทงเข็มเข้าไป ยาชิงเหมยค่อยๆเข้าไปในร่างกายของเขา ส่วนโม่ฉีซิวก็รู้สึกเจ็บ เขากัดผ้าไว้แน่น ใกล้จะเที่ยงแล้ว โม่ฉีหมิงเลื่อนรถเข็นมานั่งตากแดดอยู่ที่หน้าประตู แสงสีทองสาดมาที่เขา เขาจ้องไปที่ต้นไม้ต้นหนึ่งที่อยู่ในเรือน ภายในใจร้อนรนมาก นานขนาดนี้แล้ว ภายในห้องยังไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรอีก เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นได้ โล่หวินหลานจะทำสำเร็จไหม “ท่านอ๋อง อย่าอยู่ข้างนอกอีกเลย แดดแรงเดี๋ยวจะเป็นลมแดดเอา” ฉินหยิ่นมองเขาอยู่นาน สุดท้ายก็ทนไม่ไหวก็เลยมาเตือน หลังจากได้ยินเสียงของฉินหยิ่นแล้ว โม่ฉีหมิงเลื่อนรถเข็นไป เขาขมวดคิ้ว แล้วค่อยๆเลื่อนรถเข็นเข้าห้องไป นั่งนิ่งได้ไม่นาน ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของโล่หวินหลาน “รัชทายาท?” สีหน้าของโล่หวินหลานเปลี่ยนสี ใบหน้าของนางดูตื่นตระหนกกดไปที่หน้าอกของโม่ฉีซิว เมื่อกี้ตอนที่นางดึงเข็มกลับมา สีหน้าของโม่ฉีซิวดีขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่นานนัก ก็กลายเป็นแบบนี้ เขากระอักเลือดดำออกมาเรื่อยๆ เดิมทีหน้าของเขาก็ซีดอยู่แล้วแต่ในตอนนี้มันไม่มีเลือดฝาดเหลือเลย ใบหน้าของเขามันคล้ำ แขนของเขามีรอยเข็มเล็กๆอยู่ ซึ่งมีรอยเลือดเล็กน้อย ทุกคนวิ่งเข้ามาดูเห็นภาพทุกอย่าง โม่ฉีหมิงหน้านิ่ง เขาไม่เชื่อว่าโม่ฉีซิวกลายเป็นแบบนี้ เพราะการรักษาของโล่หวินหลาน เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา แล้วเอาไปห้ามเลือดที่แขนซ้ายของโม่ฉีซิว ไม่นานนัก เลือดก็หยุดไหล “รัชทายาทเป็นอะไรไป?” ไม่เสียงแรงที่เป็นหมิงอ๋องที่มีชื่อเสียงในยุทธภพ เห็นโม่ฉีซิวกระอักเลือดสีดำแล้วยังหน้าไม่เปลี่ยนสีเลย หลายปีก่อนมีคดีสังหารที่แปลกประหลาดเกิดขึ้นคดีหนึ่ง เจ้าหน้าหลายร้อยอำเภอถูกสังหารตายไปหมด กลุ่มคนพวกนั้นทำการอุกอาจมาก ราชสำนักส่งองครักษ์เสื้อแพรไปมากมายแต่ก็จับพวกเขาไม่ได้เลย สุดท้ายคนกลุ่มจู่ๆก็บุกเข้าไปสังหารหมิงอ๋อง แต่คิดไม่ถึงเลยว่าในคืนนั้น คนกลุ่มนั้นกลับถูกสังหารทิ้งทั้งหมด หัวหน้าของพวกเขาก็ถูกจับเข้าคุก แต่ไม่นานนักก็ฆ่าตัวตายในคุกไป บนกำแพงใช้เลือดเขียนคำว่า “หมิง” ทิ้งไว้ ทุกคนต่างเข้าใจว่าหมิงอ๋องเป็นคนทำ แต่ว่าหมิงอ๋องกลับปฏิเสธ เพราะตอนนั้นเขาเพิ่งจะอายุสิบสาม เขาแค่รู้สึกสงสัย ยาที่โล่หวินหลานปรุงขึ้นไม่มีปัญหาแน่นอน สภาพของโม่ฉีซิวที่เป็นในตอนนี้ จะต้องมีคนแอบทำอะไรแน่ๆ โล่หวินหลานมองไปที่รัชทายาท แล้วรีบตรวจชีพจรของเขา เหมือนเขาจะหยุดหายใจไปแล้ว สีหน้าของนางเปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก ขมวดคิ้วกันจนจะเป็นก้อน มีคนกล้าวางยาโม่ฉีซิวต่อหน้านาง แต่นางกลับไม่รู้เรื่องเลย “รัชทายาทถูกวางยา แต่ว่าไม่รู้ว่าใครร้ายกาจขนาดที่วางยารัชทายาทตอนที่ข้ารักษาเขาได้ แล้วข้าไม่รู้เรื่องเลย” โล่หวินหลานพูดเสียงเบาๆ สีหน้ารู้สึกกังวล นางไม่ได้บอกว่าอาการของรัชทายาทแย่มากแล้ว จริงๆแล้วยาชิงเหมยฉีดเข้าไป เขามีอาการดีขึ้นชัดเจน นางก็แค่ฉีดต่ออีกไม่กี่เข็มเขาก็จะหาย แต่ว่าร่างกายของรัชทายาทมียาอะไรไม่รู้เต็มไปหมด อีกทั้งถูกพิษเข้าไปอีก ร่างกายทนไม่ไหวแน่นอน สีหน้าของโม่ฉีหมิงนิ่ง สายตามองไปที่ใบหน้าของโม่ฉีซิว เห็นเขาจะตายก็ไม่ตายจะรอดก็ไม่ใช่ จริงๆเขาก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก แต่เพราะว่าเขาถูกพิษ มันเชื่อมโยงมาถึงโล่หวินหลาน ซึ่งเขาปล่อยให้เป็นแบบนี้ไม่ได้ “เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของเจ้า คนที่วางยาวางแผนมาอย่างดี รู้ว่าเราจะต้องมารักษารัชทายาในเวลานี้ ก็เลยฉวยโอกาสวางยาเขา” โม่ฉีซิวโอบไหล่ของโล่หวินหลานอย่างรักและทนุถนอม ลำบากนางจริงๆ จะมารักษารัชทายาทแท้ๆ แต่รัชทายาทกลับมาถูกพิษซะได้ คนที่วางยาโยนความผิดมาที่โล่หวินหลาน ถึงเวลานั้นนางเองก็แก้ตัวอะไรไม่ออก โล่หวินหลานยิ้มแห้งๆ นางตัวเย็นไปหมด คนวางยาวางแผนแยบยลมาก เลือกเวลาดีสุดๆ เตรียมคนเอาไว้อย่างดี สามารถวางยาได้โดยไม่มีใครรู้ “รัชทายาทถูกพิษอะไร?” โม่ฉีหมิงถาม สายตาของเขาคมกริบ “หากข้าเดาไม่ผิด น่าจะเป็นพิษที่เรียกว่า ‘เหิน’ พิษชนิดนี้ไร้สีไร่กลิ่น มีฤทธิ์ร้ายแรง ต่อให้คนที่มีกำลังภายในร้ายกาจแค่ไหนกว่าจะรู้ตัวก็เลยครึ่งก้านธูปไปแล้วเท่านั้น ไม่แปลกที่ตอนข้ารักษารัชทายาท ถึงดูไม่ออกเลย” โล่หวินหลานพูด “เหิน” โม่ฉีหมิงเหมือนจะคิดอะไรออก “ยาชนิดนี้มีพิษร้ายแรง มันแบ่งออกเป็นสองประเภทคือมีเหินกับอู๋เหิน หากจะปรุงยาถอนพิษนี้ขึ้นมาจะต้องปรุงตามสูตรยาพิษตามพิษเหินที่ต่างกันออกไปเท่านั้น” เขาวิเคราะห์ได้ตรงจุดมาก โล่หวินหลานเองก็รู้ว่าพิษเหินเป็นแบบนี้ แต่ปัญหาก็อยู่ตรงนี้นี่แหละ พวกเขาไม่รู้ว่าโม่ฉีซิวถูกพิษประเภทมีเหินหรืออู๋เหินกันแน่ ทั้งสองมองหน้ากัน ตอนนี้ต้องรู้ให้ได้ก่อนว่าโม่ฉีซิวถูกพิษชนิดไหนกันแน่ ถึงจะได้ถอนพิษถูก โล่หวินหลานสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเริ่มตรวจหารอยแผลตามร่างกายของโม่ฉีซิว นอกจากรอยเข็มที่แขนซ้ายของเขาแล้ว ที่อื่นก็ไม่มีร่องรอยอะไรอีกเลย “ก่อนหน้านี้ รัชทายาทยังปกติอยู่ ไม่ได้ถูกพิษ หลังจากข้าฉีดยาให้เขาเสร็จได้ไม่นาน เขาก็กระอักเลือดออกมา” โล่หวินหลานลูบคาง แล้วเดินไปเดินมาในห้อง ก้มหน้าวิเคราะห์ โม่ฉีหมิงพูดต่อจากนางว่า “ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่านอกจากเจ้าที่ทำการรักษาอยู่ในนี้ กับเราที่รออยู่นอกห้อง ก็มีเพียงสาวใช้ที่ยกน้ำร้อนเข้ามา ......” พอพูดถึงตรงนี้ โม่ฉีหมิงก็ไม่ได้พูดต่อ ทั้งสองมองหน้ากัน แล้วหันไปมองที่กะละมังน้ำร้อน ภายในมีผ้าสีขาวผืนหนึ่ง ที่โล่หวินหลานกลัวว่าโม่ฉีซิวจะเจ็บ ก็เลยให้เขากัดเอาไว้ น้ำกับผ้าผืนนี้มีปัญหาแน่นอน