ตอนที่ 39 ความคิด

ต๭นที่ 39 ความคิด หลังจากประชุมเช้าในวันถัดมา โม่ฉีสิงนั่งตรวจฎีกาอยู่ในห้องทรงอักษร ขันทีรับใช้คนสนิทที่อยู่ข้างๆก็คือหัวหน้าขันทีจ้าวเจิ้ง วันนี้เขาเห็นฮ่องเต้เหมือนจะใจไม่อยู่กับล่องกับลอย จ้าวเจิ้งก็แอบคิดว่า ฮ่องเต้จะต้องกำลังคิดเรื่องของเวินอ๋อง รัชทายาทแล้วก็พระชายาหมิงอ๋องแน่ๆ จ้าวเจิ้งมารับใช้โม่ฉีสิงตั้งแต่อายุ 14 เขารู้จักนิสัยใจคอของโม่ฉีสิงดี ยิ่งเป็นสีหน้าท่าทางแล้วยิ่งเข้าใจดี ตอนนี้โม่ฉีสิงนั่งอยู่ในห้องทรงอักษรมาราวหนึ่งชั่วยามแล้ว ปกติในเวลานี้ ต่อให้ตรวจฎีกาไม่หมดก็จะเลิกแล้ว แต่วันนี้ฮ่องเต้ไม่เพียงตรวจฎีกาไปไม่กี่ฉบับ แม้แต่น้ำชาก็กินไปไม่กี่คำ จ้าวเจิ้งส่ายหัว ชาเย็นไปสี่ถ้วยแล้ว เขาเปลี่ยนมาใหม่ครั้งที่ห้าแล้ว “ฝ่าบาท ท่านดื่มชาสักคำแล้วค่อยตรวจฎีกาต่อดีไหมพะยะค่ะ?” จ้าวเจิ้งเตือนด้วยความระมัดระวัง โม่ฉีสิงได้ยินจ้าวเจิ้งพูด ก็ได้สติกลับมา เขามองไปที่พู่กันในมือของเขา แล้วมองไปที่ฎีกาที่กำลังตรวจอยู่ ฎีกาฉบับนี้เป็นฎีกาที่เขาดูเหมือนครึ่งชั่วยามที่แล้ว เขาหยิบชาที่จ้าวเจิ้งยื่นมาให้ จิบไปหนึ่งคำแล้วพูดว่า “จ้าวเจิ้ง ข้าแก่มากแล้วใช่ไหม?” จ้าวเจิ้งเห็นฮ่องเต้ภายในไม่กี่วันก็ดูแก่ลงไปมาก “ฝ่าบาททรงไม่ได้แก่ลงไปเลย เพียงแต่เรื่องที่ทรงกังวลมีมากเกินไป ฝ่าบาททรงกังวลมากก็ต้องเหนื่อเป็นธรรมดา” โม่ฉีสิงเห็นว่าเขารับใช้ตนมาตั้งแต่ตัวเองยังเป็นแค่ชินอ๋องอยู่ เขารู้สึกอุ่นใจมาก “เจ้ายังเจ้าได้ไหมว่าฉือซู่หน้าตายังไง?” “ฝ่าบาท ......” จ้าวเจิ้งชะงักไป โม่ฉีสิงยิ้ม “ไม่ต้องห้ามข้าหรอก ตอนนั้นข้าไม่อาจปกป้องนางไว้ได้ ข้ารู้สึกเจ็บปวดใจแล้วก็รู้สึกผิดต่อนางจริงๆ” จ้าวเจิ้งรู้ว่าฮ่องเต้เสียใจแค่ไหน เขายืนอยู่ข้างๆ ไม่ได้พูดอะไร ตอนนี้ขันทีข้างนอกก็วิ่งเข้ามา จ้าวเจิ้งกลัวว่าจะรบกวนโม่ฉีสิง ก็เลยตำหนิเขาไป “เจ้าพวกไม่เอาไหน แตกตื่นอะไรกัน?” ขันทีน้อยพูดว่า “กงกง ไต้เท้าถิงเว่ยขอเข้าเฝ้า” จ้าวเจิ้งตำหนิขันทีนั้นไปอีก หลังจากนั้นก็ให้ขันทีน้อยนั่นออกไป จ้าวเจิ้งบอกกับโม่ฉีสิงว่า “ฝ่าบาท ไต้เท้าถิงเว่ยจางหยีรอเข้าเฝ้าอยู่ข้างนอก” โม่ฉีสิงได้สติกลับมาจากการคิดถึงอวี๋ฉือซู่ เขาวางถ้วยชาลง จากนั้นก็คืนสภาพกลับมาจริงจังอีกครั้ง “ให้เขาเข้ามา” จางหยีถวายบังคมเสร็จแล้ว โม่ฉีสิงก็มองไปที่เขาแล้วถามว่า “ถิงเว่ยเจ้ามาในเวลานี้เพราะเรื่องของเวินอ๋องใช่ไหม?” “ฝ่าบาททรงพระปรีชา” จางหยีหยิบฎีกาออกมาจากชายเสื้อ แล้วยื่นออกไปสองมือ “นี่เป็นคำให้การของสวินเทียนพะยะค่ะ ทรงทอดพระเนตรด้วย” จ้าวเจิ้งเดินไปรับฎีกามาแล้วยื่นให้กับโม่ฉีสิง โม่ฉีสิงอ่านแล้วก็ขมวดคิ้ว เขาไม่พูดอะไรอยู่นาน จางหยีเห็นใบหน้าของโม่ฉีสิงไม่ค่อยดี แอบคิดในใจว่า แย่แน่ๆ ชีวิตเขานี่ลำบากจริงๆ รับตำแหน่งไม่นานก็ต้องมารับคดียากขนาดนี้ อาจารย์ ท่านจะลาออกตอนไหนก็ได้ แต่ดันมาลาออกช่วงนี้พอดี จางหยียิ้มแห้ง ขุนนางตงฉินยังยากที่จะตัดสินเรื่องในบ้าน แล้วนี่มันเรื่องในบ้านของเชื้อพระวงศ์ โม่ฉีสิงไม่พูดไม่จา เหลือเพียงไม่กี่คนไม่มีใครกล้าพูดอะไร บรรยากาศเงียบจนน่าตกใจ จางหยีรู้สึกว่าหากเขายังยืนอยู่อย่างนี้ จะต้องถูกฮ่องเต้ทำให้ตกใจตายแน่ คิดไม่ถึงเลยว่าการเป็นฮ่องเต้ก็ไม่ได้เป็นกันง่ายๆ ถึงแม้ในมือจะมีอำนาจสั่งการมากมาย แต่ว่าพอเจอเรื่องที่เกี่ยวข้องกับลูกชายตัวเองก็ปวดหัวเหมือนกัน หากเป็นบ้านคนธรรมดาทั่วไป พี่น้องทะเลาะกันแย่งทรัพย์สมบัติ อย่างมากก็แค่ไม่ติดต่อยุ่งเกี่ยวต่อกัน แต่ว่าในระหว่างเชื้อพระวงศ์นั้น การแย่งชิงมันคือชีวิต โม่ฉีสิงไม่รู้ความคิดของจางหยี ตอนนี้เขากำลังคิดว่าจะจัดการกับลูกชายคนที่หกเวินอ๋องของเขายังไงถึงจะดี โชคยังดีที่รัชทายาทรอดมาได้ หากรัชทายาทตายไปจริงๆ เขาจะเอาชีวิตลูกชายของเขามาชดใช้ให้ได้จริงๆหรอ? เขาคิดยังไงก็ไม่เข้าใจ ทำไมลูกชายของเขาต้องห่ำหั่นกันด้วย “เอาคำให้การพวกนี้เก็บเข้าทะเบียนเถอะ คนร้ายตัวจริงก็ตายไปแล้ว ข้อสงสัยของเวินอ๋องก็กระจ่างแล้ว” โม่ฉีสิงพูดแบบนี้ก็จริง แต่ในใจไม่ได้สบายใจเลย แถมยังรู้สึกว่ามันหนักอึ้งอีกด้วย เขากำลังคิดว่าทำแบบนี้มันจะถูกหรือผิด ไม่ว่าจะในฐานะพ่อหรือกษัตริย์ เขาก็ไม่มีทางเลือกเลย จางหยีรับฎีกาคำให้การจากจ้าวเจิ้งกลับมา เขาถามกลับไปด้วยความนอบน้อมว่า “ความหมายของฝ่าบาทคือเวินอ๋องไร้โทษให้ปล่อยตัวใช่ไหมพะยะค่ะ?” โม่ฉีสิงค่อยๆลุกขึ้นมา เห็นเขาเดินมายังหน้าโต๊ะที่วางกระถางต้นไม้ เขาหยิบกรรไกรขึ้นมาตัดกิ่ง “ขังเขาเอาไว้ก่อนสักระยะ สวินเทียนเป็นคนของเขาไม่ใช่หรอ? อบรมลูกน้องไม่ดีก็ถือเป็นความผิด ขุนพลหลี่ที่ชายแดนขอลาออกกลับบ้านแล้วใช่ไหม เดินหน้าวันที่เจ็ดก็ให้เขาไปเฝ้าชายแดนให้ข้าก็แล้วกัน” หลังจากจางหยีออกไปแล้ว โม่ฉีสิงก็นิ่งอยู่นาน “รัชทายาทเป็นยังไงบ้าง?” “หลังจากรัชทายาทฟื้นมาแล้ว ก็ได้พระชายาหมิงอ๋องอยู่ดูแล ได้ยินนางกำนัลในจวนว่า รัชทายาทดีขึ้นมากแล้วพะยะค่ะ” จ้าวเจิ้งตอบด้วยความเคารพ จวนรัชทายาท โล่หวินหลานฉีดยาให้โม่ฉีซิวเข็มสุดท้าย โม่ฉีซิวกัดฟันทนความเจ็บ หลังจากโล่หวินหลานฉีดยาให้เขาเสร็จแล้วก็ไม่ลืมที่จะตีไปที่แขนของเขา ทำให้โม่ฉีซิวต้องจ้องที่ดวงตาของนาง โล่หวินหลานไม่ได้เหลือบไปมองเขาเลย ด้านหนึ่งนางก็ค่อยๆเก็บของของนางอย่างระวัง แล้วก็พูดว่า “องค์ชาย วันนี้ท่านนอนพักให้เต็มที่ พรุ่งนี้ตื่นมาท่านก็จะกระโดดโลดเต้นได้แล้ว” แขนของโม่ฉีซิวรู้สึกเจ็บอยู่ ตอนนี้เขาพูดอะไรไม่ออกเลย ใจหนึ่งเขาก็นับถือผู้หญิงคนนี้ นางไม่ได้มีความเป็นหญิงเลย ไม่สิ นางเลือดเย็นมากไม่เหมือนผู้หญิง ไม่สิ ผู้ชายก็ไม่ได้เลือดเย็นเหมือนนาง เขาไม่สามารถบรรยายเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้ได้เลย ฉีดยาที่ก้นเพื่อลดความเจ็บปวด มันอะไรกัน นางไม่รู้เลยหรือไงว่าชายหญิงห้ามใกล้ชิดกัน? หลังจากโล่หวินหลานเก็บของเสร็จแล้ว ก็ยื่นของให้กับเย่หวิน นางคิดว่าต่อไปก็ไม่ต้องมาที่จวนรัชทายาททุกวันอีกแล้ว อาการของรัชทายาทหายดีแล้ว นางก็ถือว่าทำตามข้อตกลงที่ให้ไว้กับฮ่องเฮาแล้ว หวังว่าต่อไปฮ่องเฮาจะไม่มาหาเรื่องพวกเขาอีก นางมองไปที่รัชทายาท นึกถึงฮ่องเฮา แล้วก็นึกถึงโม่ฉีหมิง รัชทายาทป่วยติดเตียงมานานหลายปี แต่ยังดีที่มีฮ่องเฮาคอยห่วงใยเขา เวินอ๋องกับหลินอ๋องก็มีแม่คอยปกป้องอยู่ มีแต่โม่ฉีหมิงเท่านั้นที่ตัวคนเดียวไม่มีใครเลย พอโล่หวินหลานคิดแบบนี้ นางก็รู้สึกปวดใจ สายตาทีมองโม่ฉีซิวก็เย็นชาลง “รัชทายาททรงพักผ่อนเถอะ ตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว หวินหลานทูลลา” “ช้า ...... ช้าก่อน” “เพล้ง” “ปึ้ง” “ท่านเป็นอะไรหรือเปล่า” “ไม่ ไม่เป็นไร ไม่ต้องตกใจ ข้าก็แค่เจ็บ เจ็บมากเลย” พอโล่หวินหลานพูดจบ รัชทายาทก็อยากจะรั้งตัวนางไว้ เขาค่อยๆลุกขึ้นมาแล้วชนไปถูกโต๊ะที่วางถ้วยชาตกแตก เพื่อดึงดูดความสนใจ รัชทายาทบอกว่าเจ็บ? ตอนแรกโล่หวินหลานคิดว่าตัวนางฟังผิด แต่ว่าคนรับใช้ข้างๆแอบหัวเราะกันใหญ่ แม้แต่คนนิ่งๆอย่างเย่หวินยังก้มหน้าเลย โล่หวินหลานเห็นความเป็นเด็กในตัวของโม่ฉีซิว นางก็รู้สึกว่าจริงๆแล้วเขาก็ไม่ได้เลวร้ายเท่าไหร่ กำลังจะยกเท้าก้าวเดินไป นางก็ชะงัก เขาทำแบบนี้ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า ในใจแอบคิด ก็เลยถามออกไปว่า “องค์ชายยังมีเรื่องอะไรอีกหรือเปล่า?” โม่ฉีซิวถูกนางย้อนถามกลับมาแบบนี้ ทำให้พูดอะไรไม่อก เขาเห็นนางกำลังจะไป ก็แค่อยากจะรั้งนางเอาไว้เท่านั้น มันจะมีเรื่องอะไรได้อีก “เอ่อ” เขากำลังคิดหาเหตุผล โม่ฉีซิวอึ้งไปครู่หนึ่งแล้วก็พูดว่า “พระชายาช่วยชีวิตข้าเอาไว้ ข้าอยากจะตอบแทนเจ้า ไม่ทราบพระชายาอยากจะได้อะไรหรือไม่?” “องค์ชายไม่จำเป็นต้องตอบแทนอะไรหวินหลาน เพราะนี่เป็นข้อตกลงระหว่างฮ่องเฮากับหวินหลาน ที่หวินหลานช่วยองค์ชายก็ทำไปเพราะข้อตกลงที่ให้ไว้เท่านั้น อีกอย่าง หวินหลานรอดจากการถูกกล่าวหาเรื่องวางยาพิษพระองค์มาได้ ก็เพราะองค์ชายเช่นกัน ฉะนั้นองค์ชายไม่จำเป็นต้องตอบแทนอะไรข้า ถือซะว่าเราหักล้างกันไป” พูดมาตั้งมาตั้งมาย มันเหมือนการที่นางช่วยเขามันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขาเลยสักนิด โม่ฉีซิวฟังแล้ว รู้สึกปวดใจมาก มันเจ็บปวดยิ่งกว่าโดนเข็มทิ่มซะอีก เขาตกใจกับการเปลี่ยนแปลงของตัวเขา ทำไมฟังนางปฏิเสธความสัมพันธ์ แล้วในใจของเขาถึงได้ทรมานขนาดนี้ล่ะ? “เจ้ารักษาข้าจนหาย ข้าไม่ควรตอบแทนเจ้าหรอ?” โม่ฉีซิวรู้สึกไม่สบายใจ ก็เลยพูดด้วยน้ำเสียงรั้นหน่อยๆ โล่หวินหลานไม่อยากจะสนใจเขาเลย นี่คือท่าทีของคนที่ต้องการขอบคุณหรอ? นางไม่ได้อยากได้อะไรเลย นางไม่ตอบโม่ฉีซิว จากนั้นก็คำนับเขา “องค์ชายไม่ต้องส่ง หวินหลานทูลลา” ในคืนนั้น โม่ฉีซิวนอนดึกมาก ในหัวของเขามีแต่เสียงและรอยยิ้มของคนๆนั้น ไม่สิ เขาแทบจะไม่เคยเห็นนางยิ้มเลย แต่ว่า คนๆนั้นกับมาอยู่ในหัวของเขาโดยไม่ไปไหนเลย ประชุมเช้าวันต่อมา รัชทายาทไม่ได้มาร่วมประชุมนานมากแล้ว เขาป่วยมานาน ขุนนางทุกคนต่างยินดีกับรัชทายาท ตอนที่โม่ฉีสิงมาถึง ทุกคนต่างยืนเข้าที่ เสนาบดีได้แจ้งกับโม่ฉีสิงเรื่องขุนพลหลี่ลาออกอีกครั้ง “ฝ่าบาท ขุนพลหลี่อายุมากแล้ว เกรงว่าไม่อาจจะอยู่ถวายงานได้อีก ขุนพลหลี่ได้ถวายฎีกา ขอลาออก” โม่ฉีสิงกำลังคิดจะให้เวินอ๋องไปชายแดนพอดี คิดไม่ถึงว่าตอนนี้มีข้ออ้างให้เขาพอดี ขุนพลหลี่คิดอยากจะลาออกมาสักพักแล้ว เขาไม่คิดอยากจะให้เขาออกเลย แต่ตอนนี้เพราะลูกชายไม่เอาไหนของเขา ทำให้เขาต้องยอมเสียขุนนางดีๆไป แต่พอคิดๆดูแล้ว เขาประจำการณ์อยู่ชายแดนมานานหลายปี ก็ถึงแก่เวลาที่จะให้เขากลับไปสุขสบายที่บ้านได้แล้ว “อนุญาต ให้ขุนพลหลี่กลับมาได้ แต่ยังไม่ให้กลับไปบ้านเกิด” โม่ฉีสิงตัดสินใจแล้ว “ออกคำสั่งข้าออกไป ให้ขุนพลหลี่กลับพักผ่อนในเมืองหลวง ตบรางวัลให้เขาอีกหนึ่งหมื่นตำลึง” เสนาบดีพูดต่ออีกว่า “ฝ่าบาท แล้วทางชายแดน?” โม่ฉีสิงมองไปที่เสนาบดี มองไปที่ขุนนาง สุดท้ายสายตาไปหยุดอยู่ที่โม่ฉีซิว แล้วพูดว่า “เวินอ๋องเองก็น่าจะถึงเวลาที่จะได้รับที่ดินศักดินาแล้วสินะ เดิมทีข้าคิดจะประทานที่ดินศักดินาที่เจียงหนานให้เขา ตอนนี้สถานการณ์เปลี่ยนแปลงไป ก็ให้เขาไปที่ชายแดนก็แล้วกัน” “เอ่อ ......” เสนาบดีรู้สึกว่าแปลกๆ ใครก็รู้ว่าชายแดนนั้นมันลำบากแค่ไหน ทำไมฮ่องเต้ถึงได้ ...... โม่ฉีสิงไม่ได้ให้โอกาสพวกเขาได้พูดอะไร เขาพูดอย่างแน่วแน่ออกไปว่า “แต่งตั้งให้เวินอ๋องโม่ฉีหานเป็นหย่าเหมินไท่โสว ออกเดินทางไปประจำการณ์ชายแดน” เรื่องของเวินอ๋องกับขุนพลหลี่ก็ถือได้ว่ามีผลออกมาแล้ว การประชุมเช้าใกล้เสร็จสิ้นแล้ว ทันใดนั้นเองโม่ฉีซิวก็เดินออกมาพูดว่า “ทูลเสด็จพ่อ หม่อมฉันมีเรื่องจะทูล”