ตอนที่56 หน้าตา

ต๭นที่56 หน้าตา เย่หวินเหล่ตามองฉินหยิ่น สายตาของเขาส่องประกายวิบวับ นางยื่นมือตีไปที่สมอง “สงสัยขนาดนี้ เจ้าไม่ไปแองล่ะ?” ไม่ค่อยเห็นนางท่าทางอย่างงี้ฉินหยิ่นจับหัวที่โดนตี สายตาสงสัย “เจ้าไม่พูดก็แล้วไป ถ้าอย่างงั้นเรามาแสดงฉากเมื่อกี้กันไหม?” ฉินหยิ่นยักคิ้วกวนประสาท แสดงบ้านเจ้าสิ เย่หวินกระพริบตาปริบๆ ในนั้นมีสายตาอันตรายเตือนอยู่เนืองๆ สวินโม่ดูสองคนมีความสนิทสนม เขารู้จักสองคนนี้มานาน พวกเขาช่วยงานโม่ฉีหมิงอยู่ตลอด มีบ้างที่ทักกันในบางครั้ง ฉินหยิ่นรู้สึกกับเย่หวิน เขาไม่ใช่ไม่ออก “วันนี้พระราชาสุดยอดมากเลย การหยิบมีด เข็มกับด้าย เหมือนกำลังเย็บผ้าเลย แล้วก็ช่วยท่านอ๋องเย็บเส้นเอ็นที่ขาดให้เชื่อมต่อกันได้ การแพทย์อย่างนี้ เห็นได้น้อยนัก!” เย่หวินค่อยๆนึกถึงภาพที่โล่หวินหลานกำลังผ่าตัด พลางชื่นชมไม่ขาดปาก “ใช่ ข้าวิจัยการแพทย์มานานแรมปี ไม่กล้าจะเอามีดกรีดเนื้อคน แล้วก็เย็บ แต่พระราชาสามารถทำได้”สวินโม่พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาบิดขี้เกียจ พยักหน้าอย่างหนักแน่น ในสายตาเขามีแต่ความชื่นชม อีกอย่างยังเส้นประสาทฉีกขาดที่เท้า ยังจะช่วยเชื่อมประสานให้ ฝีมือการแพทย์อย่างนี้นับว่าเห็นได้น้อยหนัก! “ความเก่งกาจของพระราชาพวกเจ้าก็เคยประจักษ์? รักษาโรคของรัชทายาท และยังตอนที่เป็นไข้ทรพิษ แค่นี้ก็สามารถพิสูจน์ได้แล้วว่าพระราชาการแพทย์เก่งขนาดไหน” ฉินหยิ่นกล่าว เขาไม่เคยสงสัยฝีมือการแพทย์ของโล่หวินหลานเลย และไม่รู้สึกว่าการรักษาแบบนี้จะแปลกสักเท่าไหร่ แค่พวกเขาไม่เคยสังเกตเห็น ว่ามีการแพทย์แบบนี้ด้วย “แต่ว่า หากท่านอ๋องเดินชึ้นมาได้จริงๆ ข้าเชื่อยิ่งหนักว่าเฉินเฟยที่อยู่บนสวรรค์จะต้องดีใจมากแน่ๆ” ฉินหยิ่นเงยหน้ามองขึ้นบนท้องฟ้า ดวงดาวส่องแสงประกายระยิบระยับ ทุกคนกำลังพูดคุยกัน พูดถึงเรื่องโม่ฉีหมิง พวกเขาต่างรู้สึกไม่ค่อยดี พวกเขาไม่เคยเจอเฉินเฟยแม่ของโมฉีหมิงมาก่อน แต่ได้ยินมาปากต่อปาก ได้ยินคราวข่าวจากผู้คนมาบ้าง และก็รู้ว่าอวี๋ฉือซู่น่าสงสารขนาดไหน “ชมพระจันทร์ก็เป็นความสุขของคนเราอีกแบบหนึ่ง! พวกเจ้าทุกคนช่างรู้จักเพลิดเพลินนัก!”เสียงของโล่หวินหลานดังมาแต่ไกล ร่างบางเดินมาแต่ไกล สะโพกอ่อนแอ่นโยกตามจังหวะการก้าวเดิน อยู่ใต้ดวงจันทร์ยิ่งทำให้สวยงามยางขึ้น “พระราชา” ทุกคนไม่คิดว่านางจะมาได้ รีบทำความเคารพกันอย่างรวดเร็ว โล่หวินหลานปัดมือเบาๆ ให้พวกเขาลุกขึ้น “พระราชา ท่านอ๋องดีขึ้นบ้างรึยัง?” เขาคำนับโล่หวินหลาน แล้วจึงถาม “ฟื้นแล้วล่ะ ตอนนี้ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง และก็ไม่มีอาการติดเชื้อ สวินโม่ อีกสองข้าจะผ่าตัดแก้ไขศัลยกรรมใบหน้าของเขา เจ้าต้องอยู่ช่วยข้า”โล่หวินหลานบอกกับเขา เคยเห็นมือการแพทย์ของโล่หวินหลานแล้ว สวินโม่ไม่กล้าสงสัยอะไรอีก ได้ยินนางพูดอย่างนี้ ก็พยักหน้ารับคำ “พระราชาต้องการอะไรอีกไหม ข้าจะไปช่วยหา” ศัลยกรรมใบหน้าแน่นอนว่าต้องใช้ผิวหนังมาเปลี่ยนปลูกถ่าย นางเคยเห็นโม่ฉีหมิงถอดหน้ากาก พื้นที่โดนไฟไหม้เป็นไม่ค่อยมาก ส่วนมากจะเป็นแผลทางใบหน้าด้านหน้าผากจรดคาง แผลไฟไหม้บนตัวจะเยอะกว่า ถึงนางอยู่โลกอนาคตจะเป็นแพทย์เฉพาะทาง ไม่เคยศัลยกรรมมาก่อน แต่นางก็ไปเข้าเรียนการศัลยกรรมอยู่บ้าง ฟังอาจารย์พากษ์เรื่องศัลยกรรม สิ่งที่ได้เรียนเทียบไม่ได้กับผู้ชำนาญ แต่ก็เรียนรู้เข้าใจอยู่มากพอสมควร เพราะฉะนั้น ดังนั้นการศัลยกรรมโม่ฉีกมิงในครั้งนี้ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร บวกกับมีสวินโม่เป็นลูกมือช่วย ต้องสำเร็จแน่ๆ “ข้าอยากได้ผิวหนังของคน ดีที่สุดคือส่วนของก้นและตรงน่อง” โล่หวินหลานระลึกตอนอยู่ในชั้นเรียน ถึงแผลไหม้ระดับสองสามไม่ต้องใช้การปลูกถ่ายผิวหนังก็ได้ แผลไฟไหม้ของโม่ฉีหมิงยังไม่ถึงระดับสาม แต่ว่าเพื่อให้การศัลยกรรมฟื้นฟูได้รวดเร็วขึ้น ยังไงก็คงต้องเลือกใช้ผิวหนังปลูกถ่ายดีที่สุด แต่ว่า พูดออกไปอย่างนี้ ทำให้สวินโม่ตกใจอยู่ไม่น้อย เขากำลังดื่มน้ำ พึ่งดื่มเข้าไปแต่ก็ต้องพ่นออกมา ไออยู่ครู่ใหญ่ หน้าดำหน้าแดงถึงหยุดได้ เห็นโล่หวินหลานพูดอย่างตะกุกตะกัก “พระราชา อะไรนะ ผิวหนังอะไร? น่อง? ก้น? โล่หวินหลานรู้ดีว่าการผ่าตัดแบบนี้คนยุคโบราณยังไม่ยอมรับกัน แต่ว่าถ้าหากทำให้ใบหน้าของโม่ฉีหมิงดีขึ้น มันก็เป็นแค่ทางเดียวที่ทำได้ “ใช่แล้ว ผิวหนังตรงน่องและก้น เจ้าไปหาคนจัดการที” โล่หวินหลานพูด ทบทวนเรื่องที่ตัวเองได้ยินจากโล่หวินหลานอีกที สวินโม่ไม่อึ้งอีกต่อไป เขามีลูกน้องเยอะแยะ แค่ผิวหนังตรงน่องกับก้นมัสไม่ใช่เรื่องยากอะไร? เขาพยักหน้า แล้วรีบไปจัดการ ท้องฟ้าเริ่มสว่างขึ้น ไม่ทันรู้สึกตัวก็นอนอยู่ในห้องลับ คืนนี้ โม่ฉีหมิงเหมือนกลัวว่านางจะจากไปไหน กอดนางจนแน่น นางแค่พลิกตัวเบาๆก็สามารถทำให้เขาตกใจตื่นได้ จากนั้นเขาก็ลืมตาโตจ้องมองโล่หวินหลานนอน มีบางครั้งที่เขารู้สึกจริงๆว่า เขาเป็นเหมือนเด็กขาดความอบอุ่นคนหนึ่ง แต่ว่า คนภายนอกดูเขาเป็นเย็นชาแต่ก็ทำให้นางรู้สึกอบอุ่นได้อย่างน่าแปลก “วันนี้ ข้าจะช่วยเจ้ารักษาแผลที่หน้าเจ้า การผ่าตัดสองอย่างนี้สำเร็จ เจ้าก็จะสามารถใช้ชีวิตได้ตามปกติแล้ว” โล่หวินหลานมือหนึ่งใช่เสื้ออีกทางก็นั่ง สายตาเย็นชาดั่งลมพัดม้วนน้ำในหนองขึ้นมา ผัดโบกอย่างแผ่วเบา นัยน์ตาลึกดั่งน้ำตก ยากแท้หยั่งถึง โล่หวินหลานมองเข้าไปในตาเขาไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าเขาคิดอะไรอยู่ ดวงตาสีเทากลมในนั้นมีแต่ความเย็นชา หากรักษาแผลที่หน้าสำเร็จ ถอดหน้ากากออก ใบหน้าคมอันหล่อเหลากลัวว่าจะทำให้สาวเล็กสาวน้อยหลงรักกันนับไม่ถ้วน “ก็แค่ใบหน้า ขอแค่ได้หูได้ยิน ตามองเห็น ก็พอแล้วไม่ใช่หรือ?” น่ำเสียงของเขาหัวเราะเย็น หลายปีมานี้เขาอยู่รอดมาจนถึงทุกวันนี้ สายตาเย็นชาของเขาดังจะกลืนผู้คนเข้าไป มองดูแล้วเหมือนกับว่าจะไม่ค่อยสนใจอะไร หรี่ตามองออกไปที่นอกหน้าต่าง บานหน้าต่างข้างนอกมีต้นไม้สีเขียวดอกไม้สีแดงแต่งแต้มเข้ามาในดวงตาของเขา เหมือนกับว่าถ้าดูนานอีกหน่อยจะทำให้หัก แต่โล่หวินหลานเหมือนจะชินกับเขาที่เป็นอย่างนี้ ส่งเสียง หึ ไม่พอใจ “ใบหน้าหล่อเหลาขนาดนี้ถ้าไม่แก้ไขให้ดูดีให้ผู้คนได้เห็นบ้าง เป็นการเสียดาย” ได้ฟังที่นางพูดเสร็จ โม่ฉีหมิงรีบเก็บสายตา จ้องมองที่ดวงตาคู่สวยอย่างจดจ้อง มุมปากค่อยๆยิ้มร้ายๆออกมา เข้าชิดใกล้ใบหน้าสวย ลมหายใจอุ่นๆรินรดลงมา “หวินหลาน หากเจ้ารู้สึกว่าใบหน้าอันหล่อเหลาของข้าไม่ได้รีบการแก้ไขถือเป็นการเสียดาย งั้นเจ้าก็รักษาเถิด รักษาเสร็จแล้ว จะให้เจ้าดูคนเดียว” โม่ฉีหมิงยิ้มร้ายๆ ในรอยยิ้มนั้นมีความแตกต่างกับตอนที่เย็นชามาก โล่หวินหลานหันหลังกลับมายิ้มให้เขา มือนุ่นละเอียดลูบไปที่หน้าอกเขา กดเขาลงบนเตียง พูดยิ้มๆ “รักษาเสร็จแล้ว หากเจ้าออกไปไหนข้าขอสั่งให้เจ้าใช้ผ้าปิดหน้า!” ผลักเขาลงบนเตียง นางตื่นแล้ว เย่หวินที่อยู่ข้างนอกได้ยินเสียงเคลื่อนไหวข้างใน รีบใช้ให้คนรับใช้ไปเอาน้ำอุ่นมา ให้นางล้างหน้าแต่งตัว หาสามารถฟังเสียงนกร้องอย่างสงบ ต้องรับแสงแรงของพระอาทิตย์ตอนเช้าตรู่ ข้างกายมีคนที่รักนอนเคียงข้าง จะดีขนาดไหนเชียว แต่น่าเสียดาย ในชีวิตคนเราไม่มีอะไรดั่งหวังตลอด ชีวิตเงียบสงบอย่างนี้ไม่ได้มีเพียงแค่ใครหลายคนเฝ้าตามหา นั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เย่หวินช่วยนางหวีผม เป็นเหมือนดั่งเช่นทุกวันเขาชอบแค่ทรงผมที่เรียบง่าย และไม่ค่อยเข้าใจเกี่ยวกับทรงผมของคนสมัยนี้ ได้แต่อะไรที่ง่ายที่สุดก็ทำอันนั้น มีบางครั้งที่นางอยากแค่มัดหางม้า แต่ว่าความคิดแบบนี้ก็ถูกเย่หวินจัดการย่างเรียบร้อย บอกว่าผู้หญิงที่นี้จำเป็นต้องหวีให้สวยงาม จะหวีก็หวีเลย ถึงยังไงก็ไม่ต้องทำเอง ดูเหมือนจะทำกันง่ายๆมีทั้งเปียทั้งกิ๊บ ขั้นตอนสุดท้ายคือให้โล่หวินหลานเม้มปากกับชาดทาปากสีแดงสด ในกระจกไม่เหมือนกับนางเลย ที่แท้ก็สามารถทำให้สวยขนาดนี้ได้นางลองสังเกตใหล้ๆดูอีกครั้ง ใบใบมีสีแดงอ่อนๆระเรื่อ ในความขาวยังมีเลือดฝาดอยู่บ้าง ดวงตายิ่งมีความสดใสเพิ่มขึ้น “สวินโม่ล่ะ?” พอทำเสร็จแล้วทุกอย่าง โล่หวินหลานก็ถามขึ้น เย่หวินพับเก็บกล่องเครื่องสำอาง พลางตอบ “คุณชายสวินออกจากจวนตั้งแต่เช้าตรู่ ตอนนี้อยู่ในสวน” โล่หวินหลานพยักหน้า “ให้เขามาพบข้าหน่อย” เมื่อวานเขาช่วยงานได้อย่างดีเยี่ยม สมกับที่เป็นหมอผีโบราณ ใช้อุปกรณ์ที่ไม่เคยได้สัมผัสเรียนรู้อย่างว่องไว เมื่อวานที่สั่งให้เขาหยิบอะไรไม่มีผิดเลยสักนิด เปรียบเทียบกับพยาบาลแล้วแทบไม่แตกต่างกันเลย ไม่นาน สวินโม่ก้าวเท้าเข้ามาอย่างเงียบๆเข้ามาในห้องลับ เขาใส่ชุดคลุมสีม่วงทั้งชุด ที่เอวมีผ้าคาดเอวสีดำขาดอยู่ ดูไปแล้วเหมือนดังลมหวน ในมือเขาถือกล่องใบหนางเข้ามา วางไว้บนโต๊ะ เขาจัดการเรื่องได้อย่างยอดเยี่ยม แค่เวลาสองวัน ก็สามารถหาผิวหนังที่จะใช้งานได้อย่างสมบูรณ์ โล่หวินหลานเปิดกล่องขึ้นมาดู พยักหน้าอย่างพึงพอใจ มีของพวกนี้แล้ว ก็สามารถรักษาบาดแผลที่ถูกไฟไหม้ได้แล้ว อีกทั้งให้เขาได้กลับไปใช้ชีวิตปกติที่ควรจะเป็น “ดี ทำได้ไม่เลว” โล่หวินหลานพยักหน้าอย่างพึงพอใจ สวินโม่ยิ้มอย่างเบื่อหน่าย มีเพียงแค่สวินโม่เท่านั้นที่รู้ เขาไปบังคับคนในหวูอินโหลวถอดกางเกงยังไง ไปกรีดผิวหนังของพวกเขาจากน่องมา ทำตามที่โล่หวินหลานเคยสอน ใช้มีดกรีดยาว กรีดให้บางที่สุด ใช้ไม้สองชิ้น ใช้ของพวกนี้เขาถึงกรีดผิวหนังลงมาได้ หวังว่าชิ้นส่วนพวกนี้จะสามารถใช้รักษาโม่ฉีหมิงได้ “พระราชา ขอแค่เพียงรักษาท่านอ๋องให้หายได้ ท่านจงบอกมาว่าต้องการสิ่งใดอีก” สวินโม่มองดูห้องที่ปิดเงียบสนิท หากรักษาใบหน้าของโม่ฉีหมิงให้หายได้จริงๆ น่าจะเป็นเรื่องมหัศจรรย์อีกเรื่องหนึ่งเลยก็ได้ “สิ่งที่ควรมีก็มีแล้ว เดี๋ยวก็เริ่มการผ่าตัดได้แล้วล่ะ” โล่หวินหลานยกกล่องเข้าไปข้างในห้อง นำไปวางข้างกล่องด้วยกัน โม่ฉีหมิงนอนอยู่บนเตียงค่อยๆขยับร่างกาย มีบ้างที่ค่อยๆฝึกใช้ขาที่พึ่งเชื่อมเส้นเอ็นเสร็จ แต่เพียงแค่ขยับนิดเดียวก็ปวดร้าวจนทนไม่ไหว เขาขมวดคิ้ว นัยน์ตาไม่มีแม้แต่ความเจ็บปวด นัยน์ตาเย็นชาไม่มีแม้แต่ความรู้สึกใดๆ เพียงแต่เหงื่อบนร่างกายเขาบ่งบอกทุกอย่างหมดแล้ว “เจ็บมากไหม?” โล่หวินหลานวางยาลงแล้วรีบวิ่งไปข้างหน้าเขา รีบดูแผลผ่าตัดของเขาทันที “ไม่เจ็บ” โม่ฉีหมิงพูดอย่างไม่เปลี่ยนสีหน้า เพื่อไม่ให้โล่หวินหลานเป็นห่วง อดกลั้นความรู้สึกเจ็บไม่ให้แสดงออกไป ทั้งๆที่รู้ว่าเจ็บ แต่ก็ไม่ยอมรับ โล่หวินหลานรู้ว่าเขาไม่อยากให้ตัวเองเป็นห่วง นัยน์ตาที่บ่งบอกถึงความเจ็บปวดนางดูออก นางค่อยๆกดรอบๆผ้าพันแผลเบาๆ ยิ้มชั่วร้ายมองเขา “ไม่เจ็บจริงๆหรอ?” ถึงแม้มือนางไม่ได้แตะโดนบาดแผลของเขา แต่นางได้แตะไปรอบๆกล้ามเนื้อที่ทำให้รู้สึกเจ็บปวดจนทนไม่ไหว ความเจ็บนี้มากะทันหันมาก ไม่มีแม้แต่เสียงเตือน เขาขมวดคิ้วขึ้น เขาลุกขึ้นแล้วรีบจับมือโล่หวินหลาน จูบหนักๆลวไปที่ริมฝีปากนาง ลมหายใจและริมฝีปากเย็นทำให้นางหายใจไม่ออกชั่วขณะ ผ่านไปครู่หนึ่ง บรรยากาศภายในห้องก็อบอวลไปด้วยความรัก ได้ยินแต่เสียงริมฝีปาก ฟันและเสียงลิ้นที่เกี่ยวพันกัน จูบของเขาลึกซึ้งมาก หนักมาก เหมือนกับจะหลอมเป็นร่างเดียวกับนาง