ตอนที่62รักใคร่

ต๭นที่62รักใคร่ สัมผัสที่คุ้มเคยนี้ทำให้โล่หวินหลานรู้สึกอบอุ่นขึ้นนางบีบมือตอบกลับมือใหญ่ “เป็นอะไรหรอ?”น้ำเสียงเย็นเหยียบดังขึ้นใกล้หูนางสายตาของเขาตกลงที่ร่างของฉินหยิ่น ฉินหยิ่นยังคงเงียบครึมทำไมถึงซวยขนาดนี้? โล่หวินหลานใช้สองมือถูหน้าเขาไปมาใบหน้าเรียบเนียนไม่เหลือร่องรอยอะไรเลยเป็นหน้าที่สร้างความเดือดร้อนในตอนนี้เปผ้นอย่างมาก “ก็ไม่ใช่เพราะเจ้ารึไงเมื่อกี้สาวใช้ในจวนเห็นเจ้าติดสินบนฉินหยิ่นด้วยถุงหอมลายปักนกหยวนหยางเย่หวินเห็นแล้วก็เลยโมโหไง”โล่หวินหลานพูดอย่างเหนื่อยใจยังไม่ทันเก็บเรียวนิ้วสวยก็ถูกมือใหญ่เกาะกุม “พวกเขาสองคนก็อย่างนี้นั่นแหละชอบเถียงกันแค่สาวใช้ในจวนให้ข้าไล่พวกนางออกไหมแล้วเปลี่ยนชุดใหม่เข้ามา?”โม่ฉีหมิงถามอย่างไม่ใส่ใจแต่ไม่ใช่การถามแต่อย่างใดเหมือนจะลองใจโล่หวินหลานในที โล่หวินหลานฟังแล้วก็ส่ายหัวทันที“ไม่เป็นไรๆพวกนางแค่รู้สึกประหลาดใจเวลานานไปเดี๋ยวก็ไม่แปลกใจหรือตกตะลึงกันแล้วแหละ” สาวใช้ในจวนมีอย่างน้อยสิบหว่าคนอย่างมากสุดก็ร้อยกว่าคนหากจะไล่ทีเดียวหมดคนหลายคนตกงานพร้อมกันเยอะขนาดนี้คงไม่ดีเป็นแน่? แต่นางลืมไปเรื่องหนึ่งสาวใช้ในสมัยโบราณจะเซ็นชื่อขายร่างกายชั่วชีวิตนี้ไม่ว่าจะเกิดแก่เจ็บตายล้วนต้องอยู่แต่ในจวนอ๋องหากให้พวกนางออกไปก็คือมีอยู่เรื่องเดียวคือการแต่งออกไปมีเลือดเนื้อเชื้อไขของทาสถึงจะแต่งงานออกมาได้ยกระดับให้สูงขึ้นยังไม่สู้อยู่รอท่านอ๋องหาคู่ครองที่ดีให้ “หวินหลานเจ้าคิดว่าพวกเราควรปล่อยพวกนางไป?”น้ำเสียบเยียบเย็นของโม่ฉีหมิงดังขึ้นข้างหูมีความรู้สึกเย็นยะเยือก นางหัวเราะเสียงต่ำสายตามองไปที่โม่ฉีหมิงกล่าว“นี่ไม่ใช่การปล่อยแต่คือการใจกว้างพวกนางไม่ได้ทำผิดอะไร” โม่ฉีหมิงจ้องมองนางดวงตาเรียวยาวคู่นั้นสะท้อนให้เห็นแสงบางอย่างสายตาเย็นชาคู่นั้นมองลงไปที่ร่างบางเต็มไปด้วยความอบอุ่นพลันยกยิ้มขึ้นอย่างไม่ตั้งใจจับมือนางแน่นๆ ผ่านไปไม่กี่วันโล่หวินหลานก็รู้สึกถึงสาวใช้ในจวนเริ่มกลับมาเป็นปกติเริ่มเข้ากฎระเบียบทุกคราวที่โม่ฉีหมิงปรากฏตัวยิ่งก้มหน้าระมัดระวังเดินผ่าน โล่หวินหลานเดินออกมาจากสวนเดินไปไหนก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของโม่ฉีหมิงวันนี้เป็นวันตัดไหมตัดไหมเสร็จแล้วก็สามารถหัดเดินได้แล้ว “เห็นท่านอ๋องไหม?”โล่หวินหลานถามสาวใช้ที่เดินผ่านพลางจับไปที่แขนถาม สาวใช้คนนั้นได้ยินข่าวคราวของท่านอ๋องกับนางก็รีบก้มหน้าก้มตาส่ายหัวไปมา“หวังเฟยหม่อมฉันไม่รู้เพคะพักนี้ไม่เห็นท่านอ๋องเลย” โล่หวินหลานถอนหายใจเบาๆไปหาเองดีกว่าตั้งเยอะและไม่รู้ว่าโม่ฉีหมิงไปขู่อะไรพวกนางไว้แม้แต่พูดยังตะกุกตะกัก พอเดินไปถึงห้องโถงก็เห็นฉินฟยิ่นเดินออกมาจากด้านในพอดียังหม่ทันที่โล่หวินหลานจะเปิดปากเขาก็รีบพูดอย่างร้อนรน“หวังเฟยท่านรีบไปดูท่านอ๋องเถอะท่านอ๋องอยู่ในห้องลับเมื่อกี้ยังรีบไล่ข้าออกมา” “เกิดอะไรขึ้น?”โล่หวินหลานหรี่ตาลงใบหน้าเต็มไปด้วยคำถามคนก็เดินไปที่ห้องลับแล้ว ฉินหยิ่นรีบสาวเท้าตามนางไปพลางถาม“หวังเฟยท่านไปดูเองเถอะ” ห้องลับด้านนอกไม่มีสาวใช้เฝ้าอยู่สักคนโล่หวินหลานเดินเข้าไปในห้องลับเพียงลำพังข้างในเงียบมากเดินเข้าไปข้างในอีกด้านในมีเสียงลมหายใจแผ่วเบาดังลอดออกมานางรีบผลักประตูเข้าไปอย่างแรงโม่ฉีหมิงกำลังนั่งอยู่บนรถเข็นมือข้างนึงจับขาไว้ข้างนึงจับล้อรถเข็นบนใบหน้ามีความเจ็บปวดทรมานอย่างแสนสาหัส เหงื้อเม็ดใหญ่ผุดขึ้นบนหน้าผากเต็มไปหมดริมฝีปากซีดเผือดเพราะสีปากไม่มีความชุ่มชื่นทำให้ปากเริ่มลอกเป็นชั้นๆ หลับตาแน่นจนเป็นเส้นตรงขนตาบรรจบกันแน่นคนทั้งคนมีความเจ็บปวดทรมานอยู่ในความรู้สึกที่อยากที่จะบรรยาย “หมิงเจ้าเจ็บขาใช่ไหม?”โล่หวินหลานเห็นอย่างนั้นรีบไปพยุงเขาทันทีนางรู้ดีนี่เป็นแค่การเริ่มต้นความเจ็บปวดของหลังการผ่าตัดแต่คาดไม่ถึงว่าจะกินเวลานานขนาดนี้ “ออกไปอย่ามองนะข้าไม่เป็นไร.......”โม่ฉีหมิงกันฟันพูดออกมาอย่างทรมาน เขาไม่อยากให้นางเห็นตัวเองทุกข์ทนเจ็บปวดทรมานในสภาพแบบนี้และไม่อยากให้นางต้องเป็นห่วงแต่ไหนแต่ไรมาเขาให้นางเห็นด้านที่ดีที่สุดของเขาเขาไม่อยากให้ความเจ็บปวดร่างกายแค่นี้ต้องมาทำให้นางขมวดคิ้ว เขายื่นมือออกไปผลักนางอย่างเลือนรางแต่กลับถูกนางปัดมือออกน้ำเสียงเคร่งเครียดเอ่ยสูงขึ้น“นี่มันเวลาไหนแล้วนานขนาดแล้วเจ้ายังคิดจะปิดบังข้าอยู่อีกเจ้าคิดจะบอกข้าตอนสุดท้ายเลยใช่ไหม?ความเชื่อใจระหว่างเรามันหายไปไหนหมด?ยังไม่ปล่อยมืออีก?” นางรีบปัดมือเขาทิ้งเขาก็รีบจับขึ้นมาอีกครั้งเห็นได้ชัดว่าเขาใช้อรงเฮือกสุดท้ายในการผลักนางออกไป โล่หวินหลานไม่มีเวลาสนใจอะไรแล้วด้านหนึ่งก็คอยแกะมือที่เขาปิดบังออกด้านหนึ่งคอยแกะผ้าพันแผลออกแผลมีการฉีกขาดเลือดออกเยอะมากก่อนหน้านี้น่าจะมีอาการอย่างนี้เกิดขึ้นบนนั้นยังมีร่องรอยช้ำอยู่ นางกัดฟังจ้องเขาตาแทบทะโลนออกมาถึงจะอึดอัดใจขนาดไหนเขาก็ยังสามารถส่งมอบรอยยิ้มให้นางได้เสมอดูไปแล้วไม่ใช่คนที่เย็นชากับคนกับทุกเรื่อง เจอด้านนี้ของเขาในใจของโล่หวินหลานทั้งเจ็บทั้งไม่รู้จะทำยังไงพลางใส่ยาให้เขาพลางพูดขึ้น“นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว?” “ครั้งที่สอง”ครั้งนี้เขายอมพูดความจริง “ครั้งแรกเป็นตอนไหน?” “ประมาณ.......ข้าก็จำไม่ได้แล้ว”เสียงแหบพร่าของโม่ฉีหมิงตั้งใจแกล้งนางเขาพึ่งสังเกตเห็นนางตอนโมโหว่าน่ารักขนาดไหนนัยน์ตาส่องประกายแวววาว โล่หวินหลานก็เลิกตามองเขาตอนที่เปลี่ยนยาก็ตั้งใจกดไปที่แผลของเขาทำให้เขาร้องครางออกมาด้วยความเจ็บจากนั้นเสียงแหบพร่าก็กดเสียงต่ำลง“หวินหลานเจ้าจะฆ่าสามีของเจ้าใช่ไหม?” หลังจากพันผ้าพันแผลเสร็จขาซ้ายขวาของเขาก็ถูกผูกเป็นโบว์สวยนางยืดตัวลุกขึ้นมองลงไปที่เขาเรียนแบบเสียงเย็นของเขาพูดขึ้น“นี่ไม่ใช่การลอบสังหารแต่คือการฆ่าอย่างเปิดเผยหากวันนี้ข้าไม่มาเห็นก่อนคิดว่าคงไม่ต้องถึงมือข้าแน่” มือเย็นเฉียบของโม่ฉีหมิงจับไปที่มืออุ่นของนางดูหน้าโกรธโมโหของนางรู้สึกช่างน่ารักน่าชังยิ่งนักความเป็นห่วงของนางเขาประจักษ์เห็นเขาเข้าใจนางว่าแคร์เขามากขนาดไหนก็เลยยิ่งแกล้งนางหนักขึ้น“หวินหลานเจ้าที่เป็นแบบนี้ตีตนไปก่อนไข้” เจ็บขนาดนี้แล้วยังจะพูดว่าตีตนไปก่อนไข้?หากปล่อยไว้ในการรักษาในอนาคตอาจจะถูกหมอคิดว่าตั้งใจปิดบังอาการหลังจากนั้นก็จะต้องถูกโรงพยาบาลปรับค่าใช้จ่าย โล่หวินหลานขี้เกียจเถียงกับคนอย่างเขาถึงยังไงตอนนี้แผลของเขาก็จัดการเวร็จแล้วโชคดีที่ร่างกายเขาแข็งแรงแผลก็ไม่ค่อหนักมากบวกกับเขามีกำลังภายในที่เขามักพูดถึงน่าจะฟื้นตัวได้เร็ว “ข้าไม่มีความสามารถขนาดนั้นหรอกดูแลเจ้าคนเดียวก็เหนื่อยมากพอแล้ว”โล่หวินหลานกอดอกหันหลังให้เขาอดไม่ได้ที่จะเติมไปหนึ่งประโยค“ถึงจะเจอหมอที่เก่งขนาดไหนเจอคนไข้ดื้อขนาดนี้ถึงโรคที่รักษาจะง่ายขนาดไหนมันเปลี่ยนเป็นยากได้” “อย่างนั้นหรอ?”โม่ฉีหมิงยิ้มชั่วร้ายหมุนล้อรถเข็นวนไปด้านหน้าของนางตากลมดำดุจดั่งอีกามองทะลุลงไปสะท้อนให้เห็นความสดใจสว่างแวววาว“ถ้าอย่างนั้นหลังจากนี้ข้าจะเชื่อฟังเจ้าคนเดียวเจ้าให้ข้าไปทิศตะวันออกข้าก็จะไปให้ข้าไปทิศตะวันตกข้าก็จะไป” ประโยคนี้ทำให้นางหัวเราะอย่างสำเร็จคิดไม่ถึงว่าใบหน้าอันเย็นชาของโม่ฉีหมิงจะพูดอะไรแบบนี้เป็นด้วยสายตาทั้งคู่เหมือนพระจันทร์บนท้องฟ้าสว่างไสวเป็นเสี้ยวพระจันทร์ดั่งเรือ นางเท้าคางคิดถามเขา“ถ้าเป็นอย่างนี้แล้วงั้นเจ้าก็บอกข้าเจ้าไปทำยังไงสาวใช้มนจวนถึงไม่กล้าแอบไปตามดูเจ้าอีก?” “ง่ายมาก”ใบหน้าอันหล่อเหลาของโม่ฉีหมิงยิ้มขึ้นอย่างกะทันหันดวงตาเรียวยาวเก็บซ่อนความรู้สึกเอาไว้เห็นท่าทางนางอยากรู้“ข้าก็บอกให้พวกนางว่าหวังเหยมีคำสั่งหากพวกเจ้ายังไม่ตั้งใจทำงานจะยึดเงินที่พวกเจ้าสะสมมาหลายปีนี้กลับคืนแล้วก็ไล่ออกจากจวนข้าให้หมด” รอยยิ้มบนหน้าของโล่หวินหลานหายไปทันทีมองโม่ฉีหมิงอย่างตะลึงนานทีเดียวกว่าจะตอบกลับถึงว่าล่ะวันนี้สาวใช้ถึงเห็นนางแล้วพูดจาตะกุกตะกักที่แท้ก็กลัวว่าจะถูกนางไล่ออกจากจวนนี่เอง นางก้มหน้ามองไปที่โม่ฉีหมิงสายตาของเขาดูไม่โกหกแม้แต่น้อยเหมือนหอนมิดไนท์ก็ไม่ปานดูยังไงเขาก็ดูเหมือนหล่อจนยากจะบรรยายมองไปที่ตัวเองอย่างตั้งใจ “เจ้าพูดอย่างนี้จริงหรอ?ไม่ใช่แล้ว.......”หลอกข้ารึป่าว!โล่หวินหลานก่นร้องในใจหรือตอนนี้นางจะเปลี่ยนจากผู้หญิงอ่อนโยนเป็นเหมือนกับลักษณะของแม่เลี้ยงแล้ว นางมองค้อนโม่ฉีหมิงยื่นมือไปบีบคอเขาแต่ขาที่ไม่รักดีกลับไปแตะโดนล้อรถเข็นโดนขัดไปหนึ่งทีดูเหมือนเขาจะได้จูบพื้นแทนแล้วล่ะนางหลับตาแน่นแต่ก็มีอ้อมกอดอะนอบอุ่นรอรับอยู่ด้านล่าง “หวินหลานไม่ว่าอะไรก็ตามที่มีผลต่อความรู้สึกของเจ้าข้าจะไม่ปล่อยให้มันมีชีวิตอยู่”ไอร้อนจากเสียงแหบแห้งแผ่ซ่านไปทั่วข้างหูของนางรู้สึกจั๊กกะจี้เล็กหน่อย พอเงยหน้าขึ้นก็ต้องพบกับสายตาดุจดังน้ำแข็งของเขานัยน์ตาใสดุจดั่งลำธารน้ำใสที่ไหลผ่านโล่หวินหลานเหมือนกับจะเห็นตัวเองสะท้อนอยู่นดวงตาของเขาทำให้คนซาบซึ้งตรึงใจ แต่ดวงตาคู้นั้นกลับทำให้นางร้อนเป็นไฟขึ้นยิ่งอยู่ยิ่งเข้าใกล้เหมือนกับภูเขาไฟที่รอกันประทุขึ้นเหมือนจะแตกภายในชั่วพริบตาตรงหน้านางนางทนไม่ไหวอีกต่อไปไขว่คว้าดิ้นเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุมของโม่ฉีหมิงแต่เขากลับกดหัวนางไว้ริมฝีปากเย็นเฉียบกดทับริมฝีปากบางจนแน่น ขณะที่ริมฝีปากทั้งคู่แตะกันแล้วโล่หวินหลานรู้สึกไฟดูดทั้งตัวเขาจูบริมฝีปางบางอวบอิ่มอย่างดูดดื่มเหมือนไฟที่จะหลอมละลายเข้าเป็นร่างเดียวกับนาง ขณะที่โล่หวินหลานเหมือนจะขาดหายใจเขาถึงได้ปล่อยนางไป “หวินหลานหลานครั้งแล้วนะเจ้าก็ยังตื่นเต้นอยู่อีก!”เสียงแหบพร่าของโม่ฉีดังอยู่ข้างหูของนางมากับน้ำเสียงขี้เล่นและมีเสน่ห์ นิ้วของเขาค่อยๆเกลี่ยริมฝีปากที่ถูกจูบจนบวมเจ่อบวมๆแดงๆช่างเย้ายวนใจยิ่งนัก โล่หวินหลานปัดมือเขาทิ้งอย่างแรงทั้งๆที่เขาเป็นคนช่วยโอกาสนางหัวเราะพลางตอบ“ใครพูด?เจ้าไม่มีน้ำยาต่างหาก!” พึ่งพูดจบโม่ฉีหมิงก็โถมใบหน้าลงมาใกล้ผู้หญิงคนนี้กล้าว่าเขาไม่มีน้ำยา? โล่หวินหลานที่ถูกเขาจ้องอยู่รู้สึกขนลุกทั้งตัวเหมือนกับจะรู้ว่านางจะพูดอะไรผิด “จริงหรอ?”โม่ฉีหมิงยิ้มออกมาอย่างเย็นๆยื่นมือจับคางนางไว้ ยังไม่ทันฟังโล่หวินหลานแก้ตัวเขาก็จูบลงไปที่ริมฝีปากบางอย่างดุเดือดดั่งลมพายุมรสุมก็ไม่ปานครอบครองพื้นที่อาณาเขตในปางนางจนทั้งหมดดูดกลืนความรู้นึกคิดในตอนนั้นของนางไปจนหมด ถูกเขาจูบอย่างรุนแรงไม่มีแรงแม้แต่จะขัดขืนโล่หวินหลานพึ่งรู้ที่มาของปลาหมอตายเพราะปาก นางไม่กล้าสงสัยความสามารถและแรงของโม่ฉีหมิงอีกแล้ว