ตอนที่ 87 ค่ำคืนหนึ่ง

ต๭นที่ 87 ค่ำคืนหนึ่ง ผู้หญิงคนนั้นสวมชุดบางๆสีแดง ด้านในใส่ชุดชั้นในสีแดงเพลิง ที่เอวคาดสายคาดเองบนตัวไม่มีเครื่องประดับใดๆ ใบหน้ามีผ้าปิดสีแดง เห็นแต่ดวงตาที่น่าหลงใหลหนึ่งคู่ ดวงตาของนางแทบจะให้คนที่มองควักหัวใจมากมอบให้นาง เสียงเพลงบรรเลงไม่หยุด นางปลดปล่อยความงามของมาอย่างเต็มที่ ไม่เสียแรงที่เป็นผู้หญิงอันดับหนึ่งของยองเซียงโหลว นางถือได้ว่าเป็นหญิงงามในหนึ่งพันปีเลย ราชินีดอกไม้จิ่นซื่อชื่อนี้ไม่ได้มีแค่ชื่อจริงๆ ค่ำคืนแบบนี้ การเริงระบำของจิ่นซื่อ แทบจะได้ใจผู้ชายของเมืองหลวงแล้ว เมื่อนางเต้นจบ แม่เล้าก็ออกมายืนข้างๆแม่นางจิ่นซื่อ เหมือนจะสั่งให้นางถอดผ้าปิดหน้าออก แม่เล้ายิ้มให้แขกทุกคน แล้วพูดว่า “คุณชายทุกท่าน ข้าเชื่อว่าที่พวกท่านมาที่ยองเชียงโหลวเพราะอยากจะได้สาวงามไปเคียงคู่ แม่นางจิ่นซื่อเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งของเรา พวกท่านก็ได้เห็นความงามของนางไปแล้ว ดังนั้น ใครจะได้นางไปขึ้นอยู่กับการออกราคาของพวกท่านแล้ว” แม่เล้าพูดจบ ทุกคนก็ปรบมือ จากนั้นจิ่นซื่อก็พูดว่า “ข้าน้อยจิ่นซื่อ” แค่ประโยคสั่นๆ ทุกคนก็แทบละลาย เริ่มมีคนตะโกนราคาออกมา รัชทายาทมองมาที่นาง ยิ้มแห้งๆ ขณะที่ยกเหล้าขึ้นดื่มก็บังเอิญสบไปที่ตาของเขาพอดี เขายกเหล้าดื่มจนหมด ในสายตาของจิ่นซื่อเหมือนจะมีรอยยิ้ม “คุณชายต้วนเสนอห้าร้อยห้าสิบตำลึง ยังมีใครให้มากกว่านี้ไหม?” แม่เล้ายิ้ม ห้าร้อยห้าสิบตำลึง มากกว่ารายได้ของหอนางโลมของนางทั้งเดือนอีก อีกทั้งมากกว่าคืนแรกของราชินีดอกไม้อีกนะ สถิติใหม่ คุณชายต้วนเป็นคุณชายเศรษฐีในเมืองหลวง ในจวนของเขามีภรรยามากถึงสิบคน สิ่งที่เขาชอบทำคือการชิงผู้หญิงของคนอื่นมาเป็นน้อยของตัวเอง หน้าตาก็อ้วนๆหูใหญ่ๆพุงใหญ่ๆ ตอนนี้เขามองไปที่จิ่นอีมองทะลุไปถึงเนื้อหนังด้านในแล้ว จิ่นอีสะกิดแม่เล้า นางเห็นคุณชายต้วนก็รู้สึกแปลก ยิ่งไม่ต้องบอกว่าต้องไปดูแลเขาหนึ่งคืนเลย แต่ว่าแม่เล้าเห็นแก่เงินมากกว่า เลยไม่ได้สนใจนาง รัชทายาทนั่งดูละครมาพักหนึ่งแล้ว พอดีสบตาไปที่จิ่นซื่อพอดี สายตาที่เย็นชาของเขามองไปที่นาง จากนั้นก็เก็บสายตากลับมา ขณะที่แม่เล้ากำลังจะเคาะราคาสุดท้าย ก็มีเสียงนิ่งๆเสียงหนึ่งดังขึ้นมา “หนึ่งพันตำลึง” ทุกคนมองไปตามเสียงทั้งหมด อยากรู้ว่าใครใจป้ำขนาดนี้ จิ่นซื่อถอนหายใจ แล้วมองไปที่รัชทายาทที่อยู่ชั้นสอง หนึ่งพันตำลึง ในยองเชียงโหลวนอกจากคืนแรกของราชินีดอกไม้เมื่อสิบปีที่แล้ว ก็ไม่มีใครได้ราคานี้อีก หลังจากนั้นมาสิบปีจิ่นซื่อคือคนแรก แม่เล้ารีบถามว่ามีใครให้ราคาสูงกว่านี้ไหม ทุกคนเงียบ ไม่มีใครกล้าออกเงินมากกว่านี้อีกแล้ว “คุณชายท่านนี้ แม่นางจิ่นซื่อคืนนี้เป็นของท่านแล้ว” แม่เล้ายกมือของจิ่นซื่อขึ้นมา แล้วส่งนางไปให้รัชทายาท รัชทายาทมองแต่แก้วเหล้า แล้วดื่มอย่างเดียว หลังจากนั้นก็ควักตั๋วเงินออกมาให้แม่เล้าไป แม่เล้ารับเงินมาอย่างดีใจ แล้วรีบดันตัวจิ่นซื่อไปให้รัชทายาท กลิ่นหอมบนตัวนางโชยเข้าจมูกของเขา กลิ่นหอมนี้ต่างจากโล่หวินหลาน กลิ่นเมื่อกี้มันยังคงติดอยู่กับเขา ไม่จางไปไหน คนเริ่มสลายไป บรรยากาศในคืนนี้ในยองเชียวโหลวต่างกับคืนนี้ จิ่นซื่อถอดผ้าปิดหน้าออก ใบหน้าอันงดงามของนางปรากฏตรงหน้าของรัชทายาท พริบตาเดียวมันทำให้เขาต้องอึ้งไป “ไม่ทราบให้เรียกคุณชายว่าอะไร?” เสียงอันอ่อนหวานของจิ่นซื่อดังเข้าหูของรัชทายาท มืออันอ่อนนุ่มของนางจับมือของเขาเอาไว้ “ข้าแซ่ ...... มู่ ในเมื่องานจบแล้ว เจ้าก็รีบกลับไปอาบน้ำนอนเถอะ ข้าเองก็ควรกลับบ้านแล้ว” รัชทายาทดึงมือออก แล้วคิดจะเดินลงจากร้านไป จิ่นซื่อคิดไม่ถึงว่าตัวเองจะไม่มีเสน่ห์ขนาดนี้ ผู้ชายในเมืองอยากได้ตัวนางกันทุกคน แต่ผู้ชายคนนี้กลับไม่อยาก เหมือนเขาไม่มีอารมณ์หรือความต้องการเลย จ่ายเงินหนึ่งพันตำลึง แต่ไม่มองนางแม้แต่นิดเดียว มันทำให้นางรู้สึกว่านางไม่มีเสน่ห์ “คุณชายมู่ ในเมื่อคืนนี้ท่านซื้อตัวข้ามาแล้ว ก็ถือว่าข้าเป็นคนของท่านในคืนนี้ ท่านจะไปไหน ข้าก็จะไปกับท่านด้วย” จิ่นซื่อก็เหมือนกับงูตัวน้อยที่พันอยู่กับเขาตลอดเวลา นางขยับตัวเข้ามาที่หูของเขา ความร้อนจากลมหายใจของนางโชยเขาหูของเขา เขากลืนน้ำลาย เขาเองก็ไม่ใช่คนที่ไม่รู้จักเรื่องของชายหญิง เจอการยั่วยวนขนาดนี้ เขาเองก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูน นางค่อยๆจูบเขา รัชทายาทได้สติคืนมา ก็เปลี่ยนฝ่ายรับเป็นรุกทันที เขาจับจิ่นซื่อจูบอย่างดูดดื่ม “คุณชายมู่ เราไปที่ห้องกันเถอะ ......” จิ่นซื่อเตือนเขา รัชทายาทนิ่งไป แล้วก็อุ้มนางขึ้นมา จากนั้นก็เดินไปที่ห้อง เช้าวันต่อมาแสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้อง โล่หวินหลานพลิกตัว แล้วลืมตาขึ้นมา เรื่องน่ากลัวเมื่อคืนยังไม่หายไปจากหัวของนาง นางรู้สึกหนาวเหน็บมาก “พระชายา วันนี้ลมแรงมาก ท่านเปิดหน้าต่างไว้ทำไม?” เสียงของเย่หวินดังขึ้น นางพูดพรางเปิดผ้าม่านออก สีหน้าของโล่หวินหลานไม่ดีเลย หน้าต่างนี่รัชทายาทเปิดตอนที่เขาปีนออกไป นางพูดว่า “เมื่อคืนรู้สึกอึดอัด ก็เลยเปิด” พูดจบนางก็ลุกขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ล้างหน้า เย่หวินเปลื่อนชุกให้นาง ดูแล้วสบายตามาก ตอนที่ทำผมต้องใช้โต๊ะเครื่องแป้งที่อยู่ตรงหน้าต่าง บนโต๊ะนอกจากกระจก เครื่องสำอาง กับปิ่นปักผมแล้ว ยังมีรอยเท้าอีกด้วย หากไม่สังเกตดีดี น่าจะมองไม่เห็น แต่ว่าโล่หวินหลานรู้สึกกลัว นางเงยหน้ามองเย่หวิน นางกำลังก้มหน้าทำผมอยู่ เหมือนไม่รู้เรื่องอะไรเลย “รู้สึกอึดอัดจัง เย่หวินเจ้าไปเปิดประตูหน้าต่างให้ข้าที” โล่หวินหลานพัดหน้าตัวเอง ทำเหมือนว่าร้อนมาก เย่หวินเดินไปทำให้ นางรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดรอยออก แล้วนั่งลงก่อนที่เย่หวินจะกลับมา เมื่อทำผมเสร็จแล้ว ทั้งสองก็ออกจากห้องไป โม่ฉีหมิงเลือนเก้าอี้รถเข็นมาถึงพอดี “หวินหวาน เมื่อคืนเจ้าหลับสบายดีไหม?” โม่ฉีหมิงเห็นใต้ตาของโล่หวินหลานคล้ำ ก็ไม่มีรอยยิ้ม ทำไมใครๆถึงได้ถามถึงเรื่องเมื่อคืนในขณะที่นางกำลังกลัวด้วย นางอยากจะบอกว่าเมื่อคืนนางไม่ได้หลับเลย แต่ว่าทำได้แค่ยิ้ม “ก็ดี แค่รู้สึกอึดอัดนิดหน่อย” โล่หวินหลานเหลือบไปมองเย่หวิน นางยืนอยู่ข้างๆ ไม่ได้มีท่าทีอะไร โม่ฉีหมิงขมวดคิ้ว แล้วพูดว่า “ถ้างั้นข้าให้สาวใช้ไปพัดให้เจ้าตอนนอนดีไหม ......” เขายังพูดไม่ทันจบ โล่หวินหลานก็พูดว่า “ไม่ต้องหรอก เปิดหน้าต่างไว้ก็ได้แล้ว” โม่ฉีหมิงก็ยังรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ ถึงแม้เขาจะไม่ได้พูดอะไร แต่หลังจากอาหารเช้าแล้ว เขาก็ยังไปสั่งให้สาวใช้ค่อยดูแลเรื่องอากาศในห้องของพระชายาให้ดี ในห้องหนังสือ ฉินหยิ่นเปิดประตูเข้ามา เห็นโม่ฉีหมิงกำลังนั่งอยู่ที่ริมหน้าต่าง แสงแดดส่องมาที่เขา ใบหน้าของเขาดูสบายใจ “ท่านอ๋อง ......” เสียงของฉินหยิ่นดังขึ้น โม่ฉีหมิงส่งเสียงตอบรับนิ่งๆ “คนที่ส่งไปเมื่อคืนกลับมากันหมดแล้ว หรูซูไปที่จวนรัชทายาทจริง แต่ว่าตอนที่ถามหารัชทายาท องครักษ์ของจวนบอกว่ารัชทายาทไม่อยู่ในจวน หลังจากนั้นหรูซูก็กลับมา” ฉินหยิ่นรายงานอย่างละเอียด โม่ฉีหมิงพยักหน้า แล้วพูดว่า “แล้วสืบมาหรือเปล่าว่ารัชทายาทไปไหน?” เมื่อคืนเกิดเรื่องแบบใหญ่แบบนั้น รัชทายาทจะอยู่ในจวนได้ยังไง คงไม่ที่ไหนสักที่ ฉินหยิ่นไม่ได้พูดอะไร เอาแต่ก้มหน้า แล้วพูดว่า “รัชทายาท รัชทายาท เขาเข้ามาที่จวนของเรา แต่ไม่ถึงครึ่งก้านธูปก็ออกไปแล้ว จากนั้นเขาก็ไปที่หอยองเชียงโหลว ซื้อแม่นางจิ่นซื่อให้อยู่ด้วยทั้งคืน” โม่ฉีหมิงจ้องไปที่ฉินหยิ่นด้วยสายตาเหมือนดาบ “อะไรคือรัชทายาทเข้ามาในจวนของเรา” โม่ฉีหมิงถามย้ำ ฉินหยิ่นรู้ แต่ว่าเขาไม่กล้าพูด เขาได้แต่ก้มหน้า สุดท้ายเขาก็พูดว่า “ข้าน้อยก็ไม่ทราบ คนที่ไปสืบรออยู่ข้างนอก พวกเขาไม่กล้าจะบุกเข้ามา” ดีจริง แค่คำว่าไม่เป็นไรคิดว่าจะทำให้เรื่องรัชายาทเข้ามาในจวนผ่านไปได้หรอ โม่ฉีหมิงจ้องไปที่ฉินหยิ่น มันทำให้เขาขนลุก “ฉินหยิ่น เจ้าติดตามข้ามานาน เจ้าน่าจะรู้นิสัยข้าดี หากเจ้าอธิบายเรื่องนี้ไม่ได้ ถ้างั้นเจ้าก็ไปที่อู๋อินโหลว สวินโม่จะบอกเจ้าเองว่าเจ้าต้องทำยังไง” น้ำเสียงของโม่ฉีหมิงเย็นชามาก ฉินหยิ่นรู้แล้วว่าเขาทำให้โม่ฉีหมิงโกรธ แล้วก็รู้ว่าหากเขาไปที่อู๋อินโหลวแล้วจะเป็นยังไง ระหว่างสองคนนี้ เขาไม่รู้ว่าเขาควรเลือกอะไร เขากำลังคิดหาวิธีตลอดเวลา ทันใดนั้นเอง ประตูห้องหนังสือก็เปิดออก เย่หวินเดินเข้ามา หลังจากคำนับโม่ฉีหมิงแล้ว ก็พูดว่า “ข้าน้อยรู้ว่ารัชทายาทเข้ามาที่จวนแล้วไปไหน เขาไปที่ห้องของพระชายา” เมื่อพูดจบ สายตาของโม่ฉีหมิงยิ่งเย็นระเยือกเข้าไปอีก เหมือนกับว่าจะฆ่าเขาสองคนให้ตาย