ตอนที่ 90 ความจริง

ต๭นที่ 90 ความจริง เมื่อมาถึงตำหนักของฮ่องเฮา ก็เห็นวี่จื่อยืนอยู่หน้าประตูคุมโถหินอยู่ โถหินถูกปิดด้วยผ้าสีขาว ไฟจากเตาลุกโชนขึ้นมาไม่หยุด มันทำให้ยาในโถเดือดไม่หยุด กลิ่นโชยออกมานอกโถ วี่จื่อใช้ผ้าเย็นยกโถออกมา แล้วเทยาใส่ชาม จากนั้นก็ยกมันขึ้นมาเมื่อหันมาก็เห็นเย่เซียวหลัวยืนอยู่ “คุณหนูเย่ ท่านมาทำไมไม่ส่งเสียงล่ะ? ฮ่องเฮาอยู่ด้านใน” วี่จื่อตกใจนิดหน่อย คิดไม่ถึงว่าคนที่มาจะเป็นเย่เซียวหลัว เย่เซียวหลัวยิ้ม ในอากาศมีแต่กลิ่นยา นางเลยถามว่า “วี่จื่อ ยานี่ต้มให้ใคร?” เมื่อพูดถึงยา วี่จื่อก็สีหน้าไม่ดี แล้วพูดว่า “เมื่อคือฮ่องเฮาตากลมจนล้มป่วย ยานี่ของฮ่องเฮา” ป่วย? เย่เซียวหลัวอึ้งไป ฮ่องเฮาร่างกายแข็งแรง ทำไมจู่ๆถึงได้ล้มป่วยได้? “วี่จื่อ เจ้าเอายาให้ข้าเถอะ เดี๋ยวข้ายกไปให้พระนางเอง” เย่เซียวหลัวยื่นมือไปรับยามา มือของนางไม่เคยทำงานหนัก ในสายตาของวี่จื่อ มันก็เหมือนของสด วี่จื่อมองไปที่มือคู่นั้น แล้วก้มหน้าดูมือของตัวเอง รู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมเลย นางเป็นคุณหนูสามตระกูลเย่ฐานะสูงส่ง ยังจะมาแย่งหน้าที่นางอีก วี่จื่อยิ้มแล้วพูดว่า “ได้ ถ้างั้นรบกวนคุณหนูเย่แล้ว” พูดจบนางก็ยื่นชามยาให้กับเย่เซียวหลัว เมื่อนางจับไปที่ก้นชาม ก็เก็บมือกลับมาทันที มันร้อนมาก ยาในชามหกออกมาถูกกระโปรงของนาง เปื้อนไปถึงรองเท้า “โอ้ย” เย่เซียวหลัวถูกลวก ก็รีบหลบ สายตาของนางโกรธ แล้วจ้องไปที่วี่จื่อ จากนั้นก็ตำหนินาง “เจ้าทำอะไร? ข้ายังไม่ได้ถือดีดีเลยเจ้าปล่อยทำไม? ตั้งใจจะให้ข้าถูกลวกใช่ไหม?” ใครจะคิดว่าวี่จื่อกลับร้องไห้ แล้วพูดว่า “คุณหนูสาม ข้าน้อยเอาชามให้ท่านแล้ว ท่านไม่ได้ถือให้ดีเอง หากท่านเป็นอะไรขึ้นมา ต่อให้ข้าน้อยมีเก้าชีวิตก็ไม่พอให้ชดใช้” เย่เซียวหลัวยื่นมือไปแช่น้ำเย็นแล้วก็รู้สึกดีขึ้น กลับมาได้ยินวี่จื่อพูดแบบนี้อีก นางคิดว่าก็มีเหตุผล ไม่มีใครกล้าทำให้นางไม่พอใจหรอก อีกทั้งวี่จื่อยังเป็นคนโปรดของฮ่องเฮาด้วย แค่จุดนี้ นางจะพาลใส่วี่จื่อไม่ได้ ดังนั้น นางทำได้แค่ทน “เอาล่ะ เจ้าไปเทยามาให้ฮ่องเฮาใหม่เถอะไป หากทำให้พระนางทานยาผิดเวลามันจะไม่ดี เจ้าจะมีโทษเอา” เย่เซียวหลัวเหลือบไปมองนาง แล้วพูดว่า “เสียอารมณ์” แล้วเดินเข้าห้องไป นางเดินไปพร้อมกับการทนเจ็บ ขาด้านซ้ายของนางถูกลวก วี่จื่อมอง แล้วก็ยิ้ม รู้สึกเหมือนยังไม่พอใจ “ฮ่องเฮาเพคะ” เมื่อเข้ามาในห้อง เย่เซียวหลัวเรียกเย่ฮ่องเฮา แล้วก็นั่งลงที่ข้างเตียง แล้วยื่นมือที่แดงก่ำไปให้เย่ฮ่องเฮาดู เย่ฮ่องเฮากำลังเอนตัวนอนพักอยู่ เมื่อได้ยินเสียงอันน้อยอกน้อยใจของเย่เซียวหลัวเรียกนาง ก็ลืมตาขึ้นมา แล้วพูดว่า “เมื่อกี้ข้าได้ยินหมดแล้ว วี่จื่อล่วงเกินเจ้านายต้องทำโทษ เดี๋ยวข้าจะให้หมอหลวงหลี่มาทำแผลให้เจ้า” ที่แท้ฮ่องเฮายังคงเอ็นดูนางอยู่ เย่เซียวหลัวรู้สึกดีใจไม่น้อย ดูท่าวี่จื่อต่อให้เป็นคนโปรดก็ไม่ได้มีอะไร ขอเพียงฮ่องเฮายังเอ็นดูนาง เรื่องที่นางจะพูดก็ไม่ยาก วี่จื่อยกยาชามใหม่เข้ามาให้พอดี นางยกเข้ามาอย่างระมัดระวัง แล้ววางไว้ที่โต๊ะ “ฮ่องเฮาเพคะ ได้เวลาทานยาแล้วเพคะ ......” วี่จื่อยกช้อนขึนมา แล้วเป่า ลองพิษก่อนแล้วยื่นป้อนให้ฮ่องเฮา แต่ว่าฮ่องเฮาไม่ลืมตาขึ้นมามอง แล้วพูดว่า “วี่จื่อ เมื่อกี้เจ้าทำยาหก ทำให้หลัวเอ๋อบาดเจ็บ ออกไปตบปากตัวเองยี่สิบครั้ง” ช้อนในมือของวี่จื่อหล่นลงไปในชาม ร่างกายของนางสั่น ร้องขอให้อภัย หวังว่าเย่ฮ่องเฮาจะยอมละเว้นโทษให้นางสักครั้ง แต่ว่า มันไม่เป็นผล “ไปซะ อย่าให้ข้าต้องพูดเป็นครั้งที่สอง” เย่ฮ่องเฮาตะคอก วี่จื่อออกไปอยากถอดใจ ไม่นานนัก ก็ได้ยินเสียงตบหน้าดังขึ้น เสียงดังมาเข้าหูของเย่เซียวหลัว เย่ฮ่องเฮาเป็นคนเด็ดขาด แต่ว่าเย่เซียวหลัวไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไร สาวใช้ทำผิดลงโทษ ก็เป็นเรื่องปกติ “หลัวเอ๋อ เจ้ามาหาข้ามีเรื่องอะไรหรอ?” เย่ฮ่องเฮาเดาได้ว่าที่เย่เซียวหลัวเข้าวังมาจะต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ หากแค่มาถวายพระพรจะต้องลากพี่ชายสองคนของนางมาด้วย ความคิดของนางปิดเย่ฮ่องเฮาไม่ได้เลย เย่เซียวหลัวเองก็ไม่ได้คิดะจะปิดนาง พูดมันออกไปเลยตรงๆล่ะกัน นางหลับตาแล้วเริ่มร้องไห้ “ฮ่องเฮาเพคะ หลัวเอ๋อคงแต่งงานกับรัชทายาทไม่ได้แล้ว หลัวเอ๋อหลงรักเวินอ๋อง หลัวเอ๋อจะแต่งงานกับเวินอ๋อง” คำพูดตรงๆมันทิ่มแทงไปที่ใจของเย่ฮ่องเฮา บวกกับการแสดงนิดหน่อย ทำให้ละครฉากนี้น่าดูขึ้น เย่ฮ่องเฮารู้สึกว่าสายตาของนางมืดดับ เดิมทีก็สีหน้าไม่ดีเพราะล้มป่วยอยู่แล้ว เสียงตบหน้าด้านนอกยังไม่หยุดลง นางค่อยลืมตาขึ้นมา นางมองไปที่เย่เซียวหลัวอย่างไม่อยากจะเชื่อ “เจ้าจะแต่งงานกับเวินอ๋อง? มันเป็นเรื่องตลกมากที่สุดในโลก หลัวเอ๋อ เจ้ารู้ไหมว่าราชโองการขัดไม่ได้ข้าไม่สนใจว่าเวินอ๋องจะใช้วิธีอะไรทำให้เจ้าหลง แต่ว่า เจ้าจะต้องแต่งงานกับรัชทายาท ทำยังไงก็หนีไม่พ้น” เย่ฮ่องเฮาใบหน้าแดงก่ำ เสียงของนางดุ เมื่อเย่เซียวหลัวได้ยิน มันเหมือนกับปีศาจเลย เย่เซียวหลัวคิดไม่ถึงว่าเย่ฮ่องเฮาจะปฏิเสธได้เด็ดขาดขนาดนี้ ตาของนางเริ่มแดง แล้วก็ลุกขึ้น “ฮ่องเฮาเพคะ หม่อมฉันแค่มาแจ้งให้พระนางทราบเท่านั้น เวินอ๋องไม่ได้หลอกอะไรหม่อมฉัน หม่อมฉันเต็มใจเอง หากไม่ให้หม่อมฉันแต่งงานกับเวินอ๋อง หม่อมฉันยอมตายดีกว่า” หากเย่เซียวหลัวไม่ใช่คนของตระกูลเย่ คิดว่าเย่ฮ่องเฮาคงสั่งประหารนางไปแล้ว คนที่กล้าพูดกับนางแบบนี้มีไม่กี่คน เย่เซียวหลัวแสดงเจตนาของตัวเองชัดเจน หากไม่แต่งกับเวินอ๋อง นางยอมตาย เย่ฮ่องเฮาจับไปที่หน้าอกของตัวเอง หากเย่เซียวหลัวไม่แต่งงานกับรัชทายาท แต้มต่อของตระกูลเย่ก็จะขาดลงทันที ก็จะไม่มีข้อต่อรองอีกแล้ว ตระกูลเย่ก็จะถึงจุดจบ เย่ฮ่องเฮาไม่มีทางเห็นเกียรติของตระกูลเย่จบลงแค่นี้ ไม่มีทาง พริบตาเดียว ด้วยความโกรธ ทำให้เย่ฮ่องเฮาเป็นลมหมดสติไป ในขณะที่ในวังหลวงเกิดเรื่อง ที่โรงเตี๊ยมห้องหนึ่งที่นอกวัง บรรยากาศที่โดดเดี่ยว พร้อมกับกลิ่นอ่อนของห้องที่ตกแต่งโบราณ กลางห้องมีโต๊ะกลมตัวหนึ่ง ริมหน้าต่างมีกล่องเครื่องแป้ง ทุกอย่างดูเรียบง่าย โล่หวินหลานนั่งทอดขาอยู่ที่ริมหน้าต่างแล้วมองลงมาจากโรงเตี๊ยม ตั้งแต่ออกมากจวนหมิงอ๋อง นางก็มาอยู่ที่โรงเตี๊ยมนี้สามวันแล้ว ในสามวันนี้ โม่ฉีหมิงไม่เพียงไม่เคยมาหาเลย แม้แต่เย่หวิน ฉินหยิ่นก็ไม่เคยมาสักครั้ง ยังดีที่นางพกหนังสือมาด้วย ไม่งั้นคงเบื่อตายไปแล้ว แต่ว่าทุกครั้งที่นางอ่านหนังสือ นางก็จะเห็นภาพของโม่ฉีหมิง ไม่รู้ว่าเขาฝึกเดินเป็นยังไงบ้างแล้ว ไม่รู้ว่าเขากินข้าวตรงเวลาไหม ในสมองของนางมีแต่เงาของเขา หลังจากที่นางทำปิ่นหยกลายดอกบัวแตกไปแล้ว นางไม่ได้เห็นสีหน้าของเขาเลย คิดว่าเขาคงเจ็บปวดมาก นางไม่รู้ว่าปิ่นหยกลายดอกบัวนั่นมีที่มายังไง แต่ว่าน่าจะมีค่ามาก โล่หวินหลานรู้สึกหงุดหงิดมาก ทำไมคนที่นางคิดถึงตลอดเวลาถึงไม่เชื่อใจนาง? วันนั้น ถ้านางพูดความจริงกับเขา ผลจะต่างกับวันนี้ไหม? โล่หวินหลานถอนหายใจ ไม่รู้ว่าต่อจากนี้นางจะใช้ชีวิตต่อไปยังไง นางลงจากหน้าต่างแล้วเดินไปดื่มชา ด้านล่างโรงเตี๊ยมที่ตรอกเล็กๆมุมหนึ่ง มีชายคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้รถเข็นกำลังเงยหน้ามองขึ้นไปอยู่ สายตาของเขามองไปที่หน้าต่างชั้นสอง สายตาของเขานิ่งมาก เขาเลื่อนเก้าอี้จากไปอย่างไร้ความรู้สึก ตั้งแต่วันที่พระชายาออกจากจวนไปวันนั้น ท่านอ๋องก็ไม่มีความสุขเลย ขังตัวเองอยู่แต่ในห้องหนังสือ ข้าวก็ไม่กิน แขกมาก็ไม่พบ เมื่อฉินหยิ่นมีโอกาสเข้าไปดูในห้อง เห็นเขาเอาแต่นั่งมองปิ่นหยกลายดอกบัวที่แตก บนโต๊ะมีแต่รูปของพระชายาเต็มไปหมด หลังจากนั้น เขากับเย่หวินก็ไปตามหานางตามโรงเตี๊ยมต่างๆ ในที่สุดก็รู้ว่าพระชายาอยู่ที่ไหน ก็เลยรีบไปบอกท่านอ๋อง ท่านอ๋องมาที่โรงเตี๊ยม แต่ไม่ขึ้นไปหานาง เขาจะมาที่นี่นั่งมองห้องของพระชายาวันละสองสามชั่วยาม เมื่อทั้งสามคนกลับมาถึงจวนอ๋อง โม่ฉีหมิงจู่จู่ก็พูดขึ้นมาว่า “ฉินหยิ่น เจ้าไปทำความสะอาดห้องข้า แล้วตกแต่งให้มันเป็นห้องหอ” ฉินหยิ่นคิดว่าตัวเขาฟังผิด เขาร้องแล้วถามซ้ำอีกรอบ “ท่านอ๋อง ตกแต่งเป็น อะไรนะ?” โม่ฉีหมิงเลื่อนเก้าอี้รถเข็นไป แล้วพูดใส่หูฉินหยิ่นว่า “ห้องหอ” ทั้งสองคนอึ้งไป มองหน้ากัน พวกเขาคิดไม่ถึงว่าท่านอ๋องจะแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นอีก แต่ว่าพระชายาทำสงครามเย็นกับท่านอ๋องอยู่ หรือว่าจะไปบังคับนางกลับมาแต่งงาน? แต่ว่าพระชายาก็แต่งงานกับท่านอ๋องไปแล้ว หรือว่าจะตกแต่งห้องหอเพื่อง้อพระชายา? “เรารีบไปทำเถอะ ขอแค่ท่านอ๋องกับพระชายาดีกันก็พอแล้ว” เย่หวินดึงมือของเขา สีหน้าของนางจริงจังมาก ที่ทั้งคู่ทะเลาะกันก็เพราะพวกเขา หากตอนนั้นไม่เพราะฉินหยิ่นไม่ยอมพูด เย่หวินก็คงไม่พูดเพื่อช่วยฉินหยิ่นให้ไม่ต้องถูกลงโทษ อีกทั้งก็ไม่ทำให้ท่านอ๋องกับพระชายาต้องผิดใจกัน ฉินหยิ่นรู้ว่าเย่หวินคิดอะไร เขาก้มหน้ามองนาง แล้วจับมือของนางเอาไว้