ตอนที่ 5 สวรรค์ดีต่อเธอ

ต๭นที่ 5 สวรรค์ดีต่อเธอ ทั้งโม่ข่ายและกู้เหยาต่างสบสายตากัน เป็นอีกครั้งที่บรรยากาศช่างดูน่าอึดอัดใจเพราะไม่รู้จะคุยเรื่องอะไรดี “ถ้างั้นคุณไปทำงานต่อเถอะคะ ฉันมีเรื่องต้องไปจัดการต่อ” กู้เหยาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบง่ายแต่แฝงด้วยความร่าเริง แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไม เวลาที่เธออยู่กับโม่ข่ายบางครั้งรู้สึกอ้างว้างหน่อยๆ “ครับ” โม่ข่ายพยักหน้า ลุกขึ้นเดินไปทางห้องหนังสือ กู้เหยามองตามเขาไป แล้วจึงกลับไปยังห้องนอนของตนเพื่อเตรียมเอกสารที่ต้องใช้ในวันพรุ่งนี้ เธอใช้เวลาไปราว 2 ชั่วโมงจึงเสร็จ กู้เหยาปิดเครื่อง นวดหว่างคิ้วแก้เมื่อย เธอลุกขึ้นจะเดินออกไป ขณะที่ดึงประตูเปิดออกก็พลันเจอเข้ากับโม่ข่ายที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ เขาสวมชุดนอนสีขาว ผมสั้นดำขลับเปียกโชกไปด้วยน้ำ ใบหน้าแสดงอาการที่ทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลาย “ดึกมากแล้ว รีบอาบน้ำเข้านอนเถอะครับ” น้ำเสียงของเขายังคงเหมือนเดิม พูดจบ ก็ไม่ได้สนใจเธออีก หันกลับเข้าห้องไป กู้เหยารู้สึกใจหายหน่อยๆ ดูจากท่าทางของเขาแล้วแสดงว่าคืนนี้เขาจะนอนห้องเดียวกับเธอเป็นแน่ แต่ว่า แต่ว่าในใจของเธอยังไม่พร้อมที่จะยอมรับเขาสักเท่าไหร่ เมื่อนึกถึงตรงนี้ กู้เหยารู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงจนแทบจะหายใจไม่ทัน เธอใช้เวลาอาบน้ำอยู่นานราวครึ่งชั่วโมง กู้เหยาจึงออกมาจากห้องน้ำ เธอหาชุดนอนแขนยาว แต่งตัวอย่างรัดกุมที่สุด แล้วกลับเข้าห้องนอนไป เธอไม่เห็นแม้แต่เงาของโม่ข่าย เธอจึงหายใจออกมาอย่างโล่งอก แต่ยังไม่ทันหายใจออกได้สุด โม่ข่ายก็เดินเข้ามาในห้อง ที่ตัวเขามีกลิ่นควันบุหรี่อ่อนๆโชยมาด้วย เขาคงจะเพิ่งไปสูบบุหรี่ที่ระเบียงมา เขาไม่ได้ปิดบังเธอเรื่องสูบบุหรี่ เพียงแต่เขาระมัดระวังไม่ให้เธอสูดดมควันบุหรี่มากกว่า “นอนเถอะครับ” โม่ข่ายขึ้นเตียงไปก่อน เขานอนบนเตียงด้านขวามือ ปล่อยด้านซ้ายไว้ให้กู้เหยานอน “อ้อ คะ.....” กู้เหยาตื่นเต้นแทบบ้า มือของเธอมีเหงื่อออก เธอขึ้นเตียงคนละด้านกับเขา นอนลงด้านซ้ายของโม่ข่าย เตียงนั้นกว้างราว 2 เมตร ยังคงเหลือพื้นที่ว่างๆระหว่างเขาทั้งสองคน แต่กู้เหยารู้สึกว่ารอบๆตัวเธอยังคงอบอวนไปด้วยกลิ่นกายของเขาอยู่ “ฉันหลับก่อนนะคะ ราตรีสวัสดิ์!” เธอรีบหลับตาลง หวังว่าตนจะหลับลงได้ในไม่ช้า ยิ่งกู้เหยาพยายามบังคับตัวเองไม่ให้คิดฟุ้งซ่านมากเท่าไหร่ ในสมองกลับยิ่งคิดมากขึ้นไปอีก ยิ่งข่มตานอนยิ่งไม่หลับ ในใจคิดอยู่ว่า โม่ข่ายจะถือโอกาสตอนที่เธอหลับทำอะไรเธอหรือเปล่านะ? แต่มาคิดๆดูแล้ว ถึงเขาจะทำอะไรเธอขึ้นมาจริงๆ ก็เป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่หรือ ก็เขาและเธอต่างก็เป็นคู่สมรสที่ถูกต้องตามกฎหมายแล้วนี่นา ยิ่งเธอคิดแบบนี้ ตัวเธอยิ่งเกร็งด้วยความหวาดกลัว จนเกือบจะแข็งไปทั้งร่าง เธอตื่นเต้นเสียจนโม่ข่ายจับสังเกตได้ เขายื่นมือมาลูบศีรษะของเธอทันที : “กู้เหยา ถึงแม้เราจะเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องกันแล้ว แต่ผมจะไม่บังคับให้คุณทำในสิ่งที่ไม่อยากทำหรอกครับ” น้ำเสียงของเขายังคงเรียบง่ายน่าฟังตามปกติ แต่ว่าเมื่อกู้เหยาที่แทบเป็นลมได้ฟังแล้วอดยิ้มไม่ได้นั้นหน้าแดงถึงใบหูเลย ผู้ชายคนนี้ทำไมช่างเป็นสุภาพบุรุษได้ถึงขนาดนี้นะ? ..... ด้วยการรับรองของโม่ข่าย จิตวิญญาณของกู้เหยาจึงค่อยๆผ่อนคลายลง ไม่นานนักเธอจึงหลับลงไปได้ เมื่อตื่นขึ้น ฟ้าก็สว่างมากแล้ว กู้เหยารีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา เธอร้องอุทานออกมาทันที : “แย่แล้ว!” ตั้งแต่วันจันทร์ถึงวันศุกร์ นาฬิกาของเธอจะต้องปลุกตรงเวลาทุกวัน 7 โมงเช้า วันนี้ทำไมถึงเกเรได้หรือว่าเธอหลับสนิทจนไม่ได้ยินเสียงนาฬิกาดังเลย? “ตื่นแล้วหรือครับ” น้ำเสียงเรียบเฉยของโม่ข่ายดังขึ้นมาในห้อง “ผมเห็นว่ายังเช้าอยู่ จึงปิดนาฬิกาปลุกของคุณไปก่อน ให้คุณได้พักผ่อนอีกหน่อย” ได้ยินเสียงของโม่ข่าย กู้เหยาถึงรู้ตัวว่าในห้องนี้ไม่ได้มีเธออยู่เพียงคนเดียว เธอเงยหน้าขึ้นมอง เห็นโม่ข่ายแต่งตัวเรีนบร้อยแล้วนั่งอยู่คนเดียวที่โซฟา นิ้วมือเรียวยาวของเขาพลิกอ่านหนังสือพิมพ์ในมืออย่างสบาย แสดงว่าเขารอเธออยู่นานแล้ว “ถ้าอย่างนั้น คุณรอฉันสักครู่นะคะ เดี๋ยวฉันรีบไปทำอาหารเช้าให้ทาน” กู้เหยาเกาหัวไปพลางกระโดดลงจากเตียง รีบเดินเข้าห้องน้ำไป “อาหารเช้าเตรียมเรียบร้อยแล้วครับ ผมรอคุณทานพร้อมกัน” เสียงของโม่ข่ายดังมาจากด้านหลัง กู้เหยาตอนนี้ไม่รู้จะตอบไปว่าอะไรดี เมื่อเห็นกู้เหยามีทีท่าตกใจดังกระต่ายน้อย ริมฝีปากของโม่ข่ายอมยิ้มพลางส่งสายตาให้เธอ ยัยกู้เหยาคนนี้ก็คือเด็กผู้หญิงปากจัดคนนั้นเมื่อสามปีก่อนที่กินเหล้าจนเมากร่นด่าเขาอยู่ราว 3 ชั่วโมงแถมยังอาเจียนใส่เขาด้วย ...... กู้เหยาล้างหน้าล้างตาแล้วจึงเดินมาที่ห้องอาหาร เธอเปลี่ยนชุดทำงานเรียบร้อยแล้ว เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและกระโปรงสั้นสีดำ สีของชุดเข้ากันได้ดีจนเน้นให้เห็นสัดส่วนโค้งว้าวของเธอได้ชัดเจน เธอแต่งตัวแบบนี้แล้วดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ดูเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์มากคนหนึ่ง โม่ข่ายจ้องมองเธอตาไม่กระพริบ นั่งลงทานอาหารเช้าอย่างเงียบๆ ดังนั้นคำสั่งแรกที่โม่ข่ายผู้ซึ่งดำรงตำแหน่งท่านประธานก็คือเปลี่ยนชุดพนักงานหญิงของบริษัทเป็นกางเกงขายาวทั้งหมด อาหารเช้าที่วางอยู่บนโต๊ะค่อนข้างประณีตและน่าทาน กู้เหยายิ้มแล้วยิ้มอีก : “นี่คุณเป็นคนลงมือเองเลยหรือคะ?” เมื่อคืนยังบอกอยู่เลยว่าทำกับข้าวไม่เป็นไง เพียงชั่วข้ามคืนก็สามารถทำอาหารเช้าได้หน้าตาน่าทานขนาดนี้เลยหรือ ช่างมีพรสวรรค์ยิ่งนัก ขณะที่เขาเห็นว่ากู้เหยากำลังคิดอะไรอยู่ เขายื่นนมอุ่นๆให้เธอ พลางพูดว่า : “เป็นคุณน้าที่บ้านทำมาให้ครับ” โม่ข่ายคนนี้เป็นคนค่อนข้างอนามัยและช่างเลือกเป็นพิเศษ ปกติเขาไม่ค่อยทานข้าวนอกบ้าน ดังนั้นตั้งแต่เล็กคุณน้าที่ดูแลเรื่องอาหารการกินจะเตรียมไว้ให้เขาอยู่เสมอ “ท่าทางน่าอร่อยมากเลยนะคะ” กู้เหยานั่งลง หยิบขนมกัดเข้าปาก 1 คำ “อร่อยมากเลยคะ” เมื่อขนมเข้าปากไปแล้วยังส่งกลิ่นหอมไปทั่วทั้งปากด้วย อร่อยกว่าที่คิดไว้เสียอีก “อืม” โม่ข่ายส่งเสียงออกมาแค่นั้น ไม่ได้พูดอะไรอีก ดูเหมือนเป็นเรื่องปกติ เห็นโม่ข่ายไม่เอ่ยอะไรมาก กู้เหยาจึงไม่กล้าพูดต่อเช่นกัน ได้แต่หยิบขนมอีกชิ้นเข้าปากไป เมื่อทานขนมหมดไปอีกชิ้น กู้เหยาเหลือบมองโม่ข่ายทีหนึ่ง เห็นท่าทางการรับประทานที่ค่อนข้างสง่างาม ทำให้เธอนึกถึงผู้ดีชาวอังกฤษ เขาไม่ได้จงใจเสแสร้งแกล้งทำ แต่เป็นลักษณะท่าทางที่ดูดีมีชาติตระกูลเฉพาะตัวของเขา “บนหน้าผมมีอะไรติดอยู่หรือครับ?” โม่ข่ายเอ่ยขึ้นทันที สายตามองเธออย่างสงสัย “เปล่าคะ เปล่า” เป็นอีกครั้งที่เธอถูกจับได้ กู้เหยาหน้าแดงอีกครั้ง รีบก้มหน้าทานอาหารเช้าต่อ “อาหารเช้าพวกนี้ถ้าคุณชอบละก็ เอาไว้ผมจะให้คนเตรียมให้อีกนะครับ” โม่ข่ายเสริมขึ้นหลังจากที่เงียบไปพักหนึ่ง กู้เหยารู้สึกเกรงใจ : “ความจริง ไม่ต้องลำบากขนาดนั้นหรอกคะ” โม่ข่ายวางตะเกียบลง หยิบผ้าเช็ดปากขึ้นมาเช็ดปาก แล้วทิ้งท้ายไว้ว่า : “ก็คุณเป็นภรรยาของผมนี่ครับ” “อ้อ คะ” กู้เหยาไม่ได้พูดอะไรต่อ เธอใจอ่อนด้วยเหตุผลที่โม่ข่ายเอ่ยขึ้นมา เธอเป็นภรรยาของเขา เขาก็เป็นสามีของเธอ พวกเขาเป็นสามีภรรยาที่จะต้องใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันตลอดไป กู้เหยาได้ทานขนมที่อร่อย ได้ดื่มนมอุ่นๆ ในใจเธออดคิดไม่ได้ว่า สวรรค์ยังคงมีเมตตาต่อเธออยู่บ้าง ถึงแม้จะปิดตายประตูบานใหญ่แห่งความสุขของเธอ แต่ก็ยังคงทิ้งหน้าต่างบานหนึ่งเอาไว้ให้