ตอนที่ 12 เล่นเกมอย่างครึกครื้น

ต๭นที่ 12 เล่นเกมอย่างครึกครื้น เมื่อผลักประตูไม้บานใหญ่ออกแล้วเดินเข้าไปก็เป็นสนามหญ้าขนาดใหญ่ เดินต่อไปอีกมีต้นไม้ ภูเขาจำลอง น้ำพุ ดอกไม้ทะเล...... กู้เหยาเดินตามเหลียงฮุ่ยอี๋เข้าไปสักพักก็เห็นอาคาร 3 ชั้นรูปแบบฝรั่งเศสหลังหนึ่ง ภายในอาคารหลังนั้นตกแต่งไว้อย่างเรียบง่าย ประดับด้วยวัสดุที่ใกล้ชิดธรรมชาติ เหมือนสไตล์ของโม่ข่ายเท่าที่เธอรู้มา เดินมาได้พักหนึ่ง กู้เหยาอดถอนหายใจไม่ได้ ในนี้ช่างสวยงามราวกับทุ่งต้นพีชในอีกโลกหนึ่ง ถ้าเกิดว่าได้มาที่นี่บ่อยๆ คงจะอายุยืนไปอีกหลายปี เหลียงฮุ่ยอี๋ไม่ได้เข้าไปในห้อง ยืนอยู่ที่ปากประตูพลางกล่าวว่า : “ท่านประธานคงจะมาถึงแล้ว เขาไม่อยากให้คุณอยู่ห้องธรรมดาๆแบบนั้น” กู้เหยาได้ยินดังนั้นในใจรำพึงรำพันว่า ห้องพวกนั้นก็แพงเหมือนกันไม่ใช่หรือ? ธรรมดาๆที่ไหนกันเล่า? แต่ว่าเมื่อเปรียบเทียบห้องเหล่านั้นกับวิลล่าส่วนตัวหลังนี้แล้ว ก็ดูแตกต่างกันมาก เหลียงฮุ่ยอี๋บอกอีกว่า : “คุณนายโม่ พื้นที่นี้อยู่ในเขตส่วนตัวคะ คนนอกเข้ามาไม่ได้ คุณสบายใจได้เลยนะคะ” คุณนายโม่? เป็นครั้งแรกที่มีคนเรียกเธอแบบนี้ กู้เหยาได้ยินแล้วหน้าแดงตื่นเต้นขึ้นมาทันที : “ผู้ช่วยเหลียง คุณเรียกฉันว่ากู้เหยาแบบเดิมเถอะคะ” เหลียงฮุ่ยอี๋ยิ้มยิ้ม : “คุณเป็นภรรยาของท่านประธาน ดิฉันหาคำที่เหมาะสมไปกว่า “คุณนายโม่” สามคำนี้มาเรียกคุณไม่เจอหรอกคะ” คำอธิบายของเหลียงฮุ่ยอี๋ช่างมีเหตุผล จนถึงวันนี้กู้เหยายังไม่เคยจับมือกับโม่ข่ายเลยแม้แต่ครั้งเดียว หน้าของเธอร้อนผ่าวขึ้นมาทันที “คุณเข้าไปพักผ่อนเถอะคะ ฉันขอเดินเล่นอีกหน่อย” เหลียงฮุ่ยอี๋อมยิ้ม ถอยออกไปอย่างสุภาพ กู้เหยายืนอยู่ในห้องรับแขกอันโอ่โถง พินิจพิจารณามองไปรอบๆห้อง ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี ทันใดนั้นโม่ข่ายก็เดินเข้ามา เขาหยิบกระเป๋าเป้ที่หลังของเธอออก พาเธอเดินขึ้นชั้นบนไปพลางแนะนำว่า : “ห้องนอนอยู่ชั้น 2 ครับ” ขาของเขาค่อนข้างยาว แต่เขาตั้งใจก้าวช้าลงเพื่อให้เธอเดินตามได้ทัน กู้เหยาเดินตามหลังเขาไป พลางกล่าวว่า : “โม่ข่าย ฉันขอปรึกษาเรื่องหนึ่งกับคุณหน่อยได้ไหมคะ?” โม่ข่ายเปิดประตูเข้าห้องไป เอาเป้ของกู้เหยาวางลงที่เคาน์เตอร์วางสัมภาระ แล้วจึงตอบว่า : “เรื่องห้องพักผู้ช่วยเหลียงเป็นคนจัดการครับ” กู้เหยา : “......” เอาเถอะ ไหนๆก็มาถึงขั้นนี้แล้ว โม่ข่ายเดินไปเปิดผ้าม่านที่หน้าต่างออก จากบานหน้าต่างที่กว้างใหญ่จนถึงพื้นมองเห็นทะเลอันกว้างใหญ่สุดสายตา ท้องทะเลไกลแสนไกลราวกับเชื่อมต่อกับท้องฟ้า ที่เรียกกันว่าฟ้าและทะเลเป็นสีเดียวกัน อีกทั้งยังได้ยินเสียงคลื่นกระทบก้อนหินดังมาเป็นระยะ ราวกับเสียงเพลงอันไพเราะดังลอยมาเรื่อยๆ กู้เหยาอุทานขึ้นมาจากใจจริง : “สวยจังเลยคะ!” โม่ข่ายพูดว่า : “ถ้าคุณชอบ ต่อไปผมจะพามาบ่อยๆ” กู้เหยาส่ายหน้า : “ฉันไม่ได้ชอบขนาดนั้นหรอกคะ” ไม่ใช่ว่าไม่ชอบ แต่กู้เหยาทนไม่ได้ที่จะต้องเอาเงินที่หามาอย่างยากลำบากมาใช้กับสถานที่แบบนี้ ส่วนเงินของโม่ข่ายเธอยิ่งไม่อยากใช้ขึ้นไปอีก ถึงแม้โม่ข่ายจะให้บัตรเอทีเอ็มของเขาไว้นานแล้ว แต่เธอไม่เคยคิดจะใช้มันเลย ถ้าเกิดวันหนึ่งทั้งสองคนต้องเลิกกันขึ้นมา เธอจะได้จากไปแบบอิสระ โม่ข่ายไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่ากู้เหยากำลังคิดอะไรอยู่ แต่เขาไม่อยากถามอะไรมาก จึงบอกว่า : “เราไปทานข้าวกันเถอะครับ เสร็จแล้วจะได้พักผ่อนสักครู่ ตอนบ่ายคุณยังต้องไปร่วมกิจกรรมของบริษัทอีกนะครับ” กู้เหยาพยักหน้ารับ : “คะ” เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง โม่ข่ายรู้สึกอึกอัดเล็กน้อยพลางพูดว่า : “กู้เหยา ถ้าเกิดตอนเย็นคุณอยากแช่น้ำร้อน คุณมาใช้บ่อน้ำร้อนส่วนตัวที่นี่ได้นะครับ” กู้เหยาส่ายหน้าปฏิเสธทันควัน : “ฉันไปแช่กับเพื่อนๆก็ได้คะ” โม่ข่ายบอกออกไปตามตรงว่า : “ไม่มีผู้ชายคนไหนอยากเห็นภรรยาของตัวเองใส่ชุดนุ่งน้อยห่มน้อยออกไปให้ผู้ชายคนอื่นดูหรอกนะครับ” เอ่อ...... กู้เหยารู้สึกได้ทันทีว่าหลักการของโม่ข่ายผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดา ไหนว่าเขาไม่ได้มีความรู้สึกใดๆกับเธอเลยไง แค่คนอื่นจะมองเธอหน่อย เขาก็รู้สึกไม่พอใจเสียแล้ว หลังจากงีบตอนกลางวันแล้ว กู้เหยาจึงไปร่วมกิจกรรมกับเพื่อนๆในบริษัท หลินเม่ยอิจฉาพลางพูดว่า : “นี่กู้เหยา ได้พักที่วิลล่าส่วนตัวหรูหราขนาดนั้น เธอนี่ช่างโชคดีจริงๆเลยนะ” กู้เหยาตอบกลับไปว่า : “อยู่กับหัวหน้า ไม่ได้สบายอย่างที่เธอคิดหรอกจ้ะ” หัวหน้าที่เธอพูดหมายถึงโม่ข่าย แต่หลินเม่ยกลับคิดว่าเป็นเหลียงฮุ่ยอี๋ หล่อนพยักหน้าอย่างเข้าใจ : “จริงของเธอ อยู่กับคนรู้จักน่าจะสนุกกว่าเป็นไหนๆ ไม่งั้น กลางคืนเธอมานอนเบียดๆกับพวกเราไหมล่ะ” “ช่างมันเถอะ” กู้เหยาจะไปกล้ารับปากได้ยังไง ถ้าเกิดตกดึกโม่ข่ายออกตามหาเธอด้วยตัวเองละก็? เพื่อให้ทุกคนสนุกสนานกันอย่างเต็มที่ ฝ่ายบุคคลจัดเตรียมกิจกรรมรื่นเริงมาหลายอย่าง พวกเขาแบ่งกลุ่มตามแผนกออกเป็น 4 กลุ่ม มีสีแดง สีน้ำเงิน สีเหลือง และสีเขียว กิจกรรมแรกคือแข่งดื่มเบียร์ แก้วขนาด 2 ลิตร 1 ใบเทเบียร์ไว้เต็ม ผู้ชาย 1 ผู้หญิง 1ใช้หลอดคนละ 1 อัน ใครหมดก่อนเป็นผู้ชนะ กลุ่มไหนหมดเป็นกลุ่มสุดท้ายจะถูกทำโทษด้วยเกมส์จริงหรือหลอก แต่ละกลุ่มส่งผู้จัดการแผนกออกมาร่วมแข่งขัน นัดแรก กู้เหยาที่อยู่กลุ่มสีแดงชนะการแข่งขันที่หนึ่ง กลุ่มสีเหลืองดื่มหมดเป็นกลุ่มสุดท้าย สมาชิกในกลุ่มต่างถูกลงโทษ ขณะที่กลุ่มสีเหลืองกำลังถูกทำโทษ ท่านประธานก็มาถึง เขากลายเป็นจุดสนใจของทุกคน โม่ข่ายส่งสัญญาณบอกว่าให้ทุกคนเล่นต่อตามสบาย เขานั่งลงข้างๆ มองดูการแข่งขันอย่างเงียบๆ ท่านประธานมาแล้ว พฤติกรรมของทุกคนต่างค่อนข้างเกรงใจ แต่ว่าเมื่อพิธีกรประกาศเกมส์ที่สอง ทุกคนต่างก็กลับมาครึกครื้นได้อีกครั้ง เกมส์ที่ 2 คือเกมส์แทะแอ๊ปเปิ้ล เอาแอ๊ปเปิ้ลแขวนไว้ 1 ผล ทุกกลุ่มให้ส่งตัวแทน ชาย 1 หญิง 1ออกมา เริ่มกัดแอ๊ปเปิ้ลจากคนละด้าน กลุ่มไหนกัดแอ๊ปเปิ้ลหมดเป็นคนสุดท้ายจะถูกลงโทษด้วยการเทน้ำแข็งใส่ กู้เหยาเป็นฮีโร่ของรายการนี้ สมาชิกในกลุ่มจึงพร้อมใจกันผลักเธอออกไปเป็นตัวแทนกลุ่มลงแข่ง กู้เหยาที่ถูกผลักออกมาหนีไม่พ้นสายตาของโม่ข่าย มีเพียงท่าทีของเขาที่ดูเปลี่ยนไป เธอรวบรวมความกล้า เดินเข้าไป หวางเว่ยหมิงในกลุ่มเดียวกันจึงก้าวออกมา เขาอยากเล่นเกมส์นี้กับเธอ ณ เวลานี้ เหลียงฮุ่ยอี๋มองไปทางโม่ข่ายทีหนึ่ง แต่สายตาที่เธอมองไปกับที่กู้เหยามองไปแตกต่างกัน เธอตบมือขึ้นทันที พลางกล่าวว่า : “มีใครอยากให้ท่านประธานร่วมเล่นเกมส์ด้วยไหมคะ?” ทุกคนต่างอยากเห็น แต่ไม่มีใครกล้าออกหน้า เมื่อผู้ช่วยเหลียงเอ่ยขึ้น ทุกคนต่างพร้อมใจกันเชียร์ เสียงตะโกนของทุกคนร้องขึ้นว่า : “ประธานโม่! ประธานโม่! ประธานโม่!” ท่ามกลางเสียงเรียกร้องของทุกคน โม่ข่ายค่อยๆลุกขึ้นแสดงตัวอย่างช้าๆ ด้วยทีท่าเรียบเฉย ราวกับถูกบังคับให้ร่วมการแข่งขัน เมื่อเห็นเขาลงสนาม ในใจกู้เหยาได้แต่ภาวนา อย่าให้เขาเลือกคู่เธอเลย อย่าเลือกเธอเลย แต่ในที่สุดโม่ข่ายก็เดินมาอยู่ตรงหน้าเธอจนได้ “โอ้ ว้าววว!” ทุกคนส่งเสียงร้องอย่างตื่นเต้น บรรดาผู้หญิงคนอื่นต่างรู้สึกผิดหวัง ถ้ารู้ว่าประธานโม่จะมาเล่นตั้งแต่แรกนะ ไม่กลัวหรอกไอ้ที่ต้องเปียกเป็นลูกหมาตกน้ำน่ะ หล่อนจะพยายามสุดความสามารถในการแข่งขันครั้งนี้เลย ต่างคนต่างตื่นเต้นกันไปคนละอย่าง กู้เหยาเองเอาแต่ก้มหน้าก้มตาไม่กล้าสบสายตาโม่ข่าย ถ้ารู้ว่าโม่ข่ายจะมาเล่นด้วย เธอจะอ้างว่ามีประจำเดือนดีกว่า พิธีกรร้องบอก : “เตรียมตัว!” สมาชิกของอีก 3 กลุ่มต่างรีบเข้าไปใกล้ ทั้งสองคนตั้งอกตั้งใจจ้องไปที่แอ๊ปเปิ้ลที่อยู่ระหว่างพวกเขา กู้เหยายังคงก้มหน้าอยู่ ในใจคิดว่าตัวเองยอมแพ้ตั้งแต่แรกเลยดีกว่า โม่ข่ายพูดเบาๆว่า : “จะยอมแพ้จริงๆหรือครับ?”