ตอนที่ 15 หลังจากที่เธอดื่มเหล้า

ต๭นที่ 15 หลังจากที่เธอดื่มเหล้า ว่ากันว่าคืนที่พระจันทร์เต็มดวงหมายถึงค่ำคืนที่ทุกคนในครอบครัวอยู่พร้อมหน้ากัน แต่ในใจเธอกลับว่างเปล่า ตัวคนเดียวไร้ครอบครัว เหมือนกับต้นไม้ที่ขาดรากแก้ว เหมือนกับว่าวที่ไม่มีสายป่าน ไม่ว่าจะไปที่ไหน ในใจก็รู้สึกเป็นทุกข์ “พ่อคะ แม่คะ.....” กู้เหยาเอ่ยเรียกคนที่เธอคิดถึงอยู่ตลอดเวลา นัยน์ตาเริ่มแดง “3 ปีแล้ว พวกคุณคิดถึงเหยาเหยาบ้างไหมคะ?” เธอก็เป็นลูกแท้ๆของพ่อแม่เหมือนกัน แต่ว่าตั้งแต่เกิดเรื่องนั้นขึ้น พวกเขาก็ทิ้งเธอไว้คนเดียวในสถานที่อันห่างไกล ตลอด 3 ปีไม่มีใครคิดถึงเธอเลย เวลา 3 ปี บางครั้งกู้เหยาก็รู้สึกว่าผ่านไปในชั่วพริบตาเดียว แต่บางครั้งเธอก็รู้สึกว่ามันนานเหลือเกิน หลายปีมานี้เธอจงใจไม่สนใจข่าวคราวของพวกเขา เพราะกลัวว่าจะทำให้ตัวเองจมอยู่กับความทุกข์จนหาทางออกไม่ได้อีก แต่ว่า ไม่ได้สนใจแต่ก็ไม่ใช่ไม่รู้สึกอะไรเลย? เธอฝืนยิ้มพลางส่ายหน้า ที่จริงแผลเป็นที่ก้นบึ้งของหัวใจนั้นเหมือนกับก้อนเนื้อร้ายที่ทรมานจิตใจเธอเป็นครั้งคราว จนถึงวันนี้ แม้ว่าเธอจะแต่งงานกับผู้ชายคนหนึ่งที่ยอดเยี่ยมและมีน้ำใจกับเธอ แต่ว่าหัวใจที่ลอยเคว้งคว้างอยู่นั้น ยังคงไม่รู้สึกถึงความปลอดภัยและอบอุ่นเหมือนบ้าน บางทีอาจเป็นเพราะฤทธิ์ของเหล้านั้นแรงเกินไป แช่น้ำไป คิดไป กู้เหยารู้สึกว่าตัวเองยิ่งนานยิ่งง่วง จากนั้นจึงหมดสติไปแบบไม่รู้ตัว โม่ข่ายจัดการเอกสารในวันนี้เรียบร้อยแล้วจึงกลับเข้าห้องไป ในห้องเปิดไฟทิ้งไว้ แต่ไม่เห็นแม้แต่เงาของกู้เหยา เขารออยู่สักพักหนึ่ง เธอก็ยังไม่กลับมา จึงหยิบโทรศัพท์โทรหาเธอ เมื่อโทรติดโทรศัพท์ของเธอก็ดังอยู่ในห้องนั้นเอง โม่ข่ายฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าเธอน่าจะอยู่ที่บ่อน้ำร้อน ดื่มเหล้าแล้วยังจะไปแช่น้ำร้อนอีก จริงๆเลย........ เขารีบลงไปชั้นล่างวิ่งไปทางบ่อน้ำร้อนที่อยู่ด้านหลัง ตอนไปถึงเห็นกู้เหยาคอตกเหมือนไก่กินข้าวเปลือก ศรีษะค่อยๆทิ่มลงไปในบ่อน้ำร้อน โม่ข่ายรีบก้าวลงไปในบ่ออุ้มกู้เหยาขึ้นมา เขารู้สึกโกรธ โมโหที่เธอไม่ทันระวังตัวนอนหลับไปขณะแช่บ่อน้ำร้อน ถ้าเกิดเขามาเห็นไม่ทันเวลา เธอคงตายไปแล้ว เขาทำหน้าเซ็งๆ แต่กู้เหยาที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาไม่รับรู้เลยว่าเขาโกรธ แถมยังขยับตัวเข้ามาใกล้เพื่อหาที่อุ่นๆตามสัญชาตญาณ ศีรษะของเธอที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำ ทำเอาเสื้อเชิ้ตของโม่ข่ายบริเวณหน้าอกเปียกไปหมด โม่ข่ายก้มหน้าก้มตาอุ้มกู้เหยาเข้าห้องไป ปัญหาเกิดขึ้นแล้ว เขาไม่สามารถเอาเธอที่เปียกปอนไปทั้งตัววางลงบนเตียง โม่ข่ายจึงอุ้มเธอเข้าไปในห้องน้ำ เตรียมจะล้างตัวให้เธอ ขณะที่กำลังอาบน้ำให้เธอ กู้เหยาที่หมดสติโอนอ่อนลงมาในอ้อมแขนของโม่ข่าย ร่างกายที่อ่อนไหวของผู้หญิง ผิวพรรณที่ขาวนวลของผู้หญิง ราวกับหว่านเสน่ห์โม่ข่ายแบบเงียบๆ สายตาของโม่ข่ายเริ่มขุ่นมัว อวัยวะบางอย่างถูกกระตุ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขารีบกลืนน้ำลายลงคอ ทำเหมือนไม่เห็นอะไรทั้งนั้น แต่ว่าร่างกายของกู้เหยาไม่อยู่ในสภาพปกติ บิดไปบิดมา แถมยังยื่นมือออกมาโอบเอวของเขาไว้ เอาศีรษะวบลงบนหน้าอกของเขา ถอนหายใจออกมาอย่างพอใจ โม่ข่ายก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งเหมือนกัน ขืนปล่อยให้กู้เหยาอยู่ในสภาพนี้ต่อไป เขาไม่รับประกันว่าจะสามารถยับยั้งความต้องการของร่างกายได้ ดังนั้นก่อนที่จะควบคุมตัวเองไว้ไม่ได้ เขาหายใจลึกๆ หยิบผ้าเช็ดตัวข้างๆขึ้นมาพันรอบกู้เหยาที่เปลือยเปล่าเอาไว้ แล้วอุ้มเธอกลับเข้าไปในห้อง โม่ข่ายวางกู้เหยาลงบนเตียง แล้วหยิบชุดคลุมนอนมาใส่ให้เธอ มองใบหน้าอมชมพูของกู้เหยา สายตาของเขายิ่งขุ่นมัวมากขึ้น ฮอร์โมนเพศชายพลุ่งพล่านไปทั่วทั้งร่าง โม่ข่ายถอนหายใจอีกครั้ง รีบหันตัวเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำเย็นรอบหนึ่ง เมื่ออาบน้ำเสร็จแล้ว โม่ข่ายจึงกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง กู้เหยาที่อยู่บนเตียงถีบผ้าห่มที่เขาห่มไว้ให้ตกเตียงลงไปแล้ว นอนงอก่องอขิงอยู่แบบนั้น เขาและกู้เหยาจดทะเบียนสมรสมาได้เกือบเดือนแล้ว เวลาที่เขาไม่ได้ไปต่างจังหวัด ทั้งสองก็นอนด้วยกันเสมอ คืนไหนที่กู้เหยาไม่ได้อยู่ในสภาพปกติ เช่นครั้งนี้ที่ดื่มเหล้ามาก็จะนอนดิ้นเป็นพิเศษ เขาเดินไปเก็บผ้าห่มที่พื้นขึ้นมา ห่มให้เธออีกครั้ง กู้เหยาพลิกตัวทันที เท้าเตะผ้าห่มออกไปอีก เมืองเจียงเป่ยตั้งอยู่ทางตอนใต้ ถึงแม้อากาศจะไม่ค่อยหนาวมาก แต่ว่าที่นี่อยู่ใกล้กับทะเล กลางคืนลมพัดแรง ขืนปล่อยให้เธอนอนดิ้นแบบนี้ทั้งคืนมีหวังตื่นมาได้เป็นหวัดแน่ๆ โม่ข่ายได้แต่ส่ายหน้า ตัวเองคงต้องนอนลงไปด้วยเพื่อกอดเธอเอาไว้ แล้วลากผ้าห่มขึ้นมาห่มให้เธออีกครั้ง กู้เหยาเข้าใกล้ที่อุ่นๆตามสัญชาตญาณ เอาศีรษะซุกเข้าไปในอ้อมแขนของโม่ข่าย สุดท้ายเธอก็นอนหลับอย่างเป็นปกติสุข ...... เมื่อกู้เหยาตื่นนอน ฟ้าก็สว่างมากแล้ว ตามสัญชาตญาณเมื่อเธอลืมตาขึ้นมาก็จะมองไปทางหน้าต่าง โดยบังเอิญ ครั้งนี้เธอไม่เห็นโม่ข่าย ปกติเวลานี้ เมื่อลืมตาขึ้นมาก็จะเห็นโม่ข่ายนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่ริมหน้าต่าง วันนี้กลับไม่เห็นเขา กู้เหยารู้สึกแปลกๆ เธอพลิกตัวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เมื่อเห็นโทรศัพท์ถูกปรับเป็นโหมดอยู่บนเครื่องบิน เวลาที่แสดงอยู่คือ 12 นาฬิกา 23 นาที หรือจะพูดว่า เธอนอนหลับจนถึงเที่ยง พลาดกิจกรรมของบริษัทในช่วงเช้า กู้เหยารีบลุกขึ้นนั่ง แล้วกระโดดลงจากเตียง รีบร้อนจะไปห้องน้ำอาบน้ำล้างหน้าล้างตา แต่ว่า เมื่อก้าวเท้าไปได้เพียง 1 ก้าว กู้เหยาก็หยุดยืนนิ่ง ความทรงจำของเธอยังหยุดอยู่ที่ตอนแช่น้ำร้อนอยู่เมื่อคืน แต่ตอนนี้เธอกลับอยู่ในชุดคลุมนอน ในชุดนั้นเธอไม่ได้ใส่อะไรเลย ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่า เมื่อคืนเธอหลับไปตอนแช่น้ำร้อน โม่ข่ายเป็นคนอุ้มเธอขึ้นมาบนห้อง แล้วใส่ชุดนอนให้เธอ กู้เหยารีบดึงคอเสื้อดูแล้วดูอีก เห็นว่าร่างกายเธอดูปกติดี จึงถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่ยังไม่ทันจะถอนหายใจจนสุด เธอเพิ่งจะรู้ตัวว่ากำลังถูกจับตามองโดยโม่ข่าย เธอรู้สึกไม่ค่อยดี เธอกลับขึ้นเตียงไป รู้สึกอายมาก : “อาอาอา..........” “เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?” เสียงของโม่ข่ายเรียบเฉยตามปกติดังขึ้นมาในห้อง กู้เหยาตกใจ เธอยิ่งรู้สึกไม่เป็นสุขมากขึ้น กู้เหยาค่อยๆเงยหน้าขึ้นมอง โม่ข่ายนั่งอยู่บนโซฟาอีกมุมหนึ่งของห้อง ในมือกำลังถือเอกสาร กำลังเหลือบตามองมาทางเธอ ที่แท้เขาอยู่ในห้องมาตลอด เพียงแต่ไม่ได้ส่งเสียง ถ้าอย่างนั้นอากัปกิริยาทั้งหมดที่เธอทำเมื่อกี้อยู่ในสายตาเขาโดยตลอด กู้เหยาแกล้งทำเป็นกลบเกลื่อนโดยจ้องมองรอยต่อของพื้นแทบจะแทรกแผ่นดินหนี เห็นเธอไม่ตอบ โม่ข่ายวางเอกสารลงเดินเข้าไปหา พลางถามว่า : “คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ?” “ฉันสบายดีคะ” กู้เหยาหยิบหมอนขึ้นมาปิดบังตัวเองไว้ เธอไม่กล้าสู้หน้าเขา พฤติกรรมของเธอเมื่อครู่นี้ โม่ข่ายเห็นตั้งนานแล้ว แต่เขาไม่ได้ส่งเสียงใดๆออกมา : “ลุกขึ้นแล้วเก็บของเถอะครับ ทานข้าวเสร็จแล้วจะได้กลับพร้อมผมเลย” กู้เหยาตอบเบาๆว่า : “ตอนบ่ายฉันมีกิจกรรมที่ต้องไปร่วมอีกนะคะ” กู้เหยาบอกว่า : “ผมให้ผู้ช่วยเหลียงขอลาให้คุณแล้วครับ” กู้เหยา : “......” รถที่เธอนั่งในครั้งนี้ไม่ใช่รถ Land Rover ที่โม่ข่ายขับไปทำงานคันนั้น แต่เป็นรถที่เทาเงินคันหนึ่งที่มีคนขับรถ ทะเบียนรถหมายเลข A1688 สัญลักษณ์ที่อยู่บนพวงมาลัยทำให้เธอต้องอึ้ง เพราะว่าเดิมคนใกล้ชิดของเธอชอบศึกษาเรื่องรถมาก กู้เหยาจึงพลอยได้ความรู้ติดตัวมาบ้าง เธอรู้ว่านี่คือรถยนต์ยี่ห้อ Bentley มูลค่าหลายสิบล้าน