ตอนที่17 แต่งงานแล้วอย่างชัดเจน

ต๭นที่17 แต่งงานแล้วอย่างชัดเจน โม่ข่ายนั่งตัวตรง ยังคงนั่งทานอาหารอย่างปกติด้วยท่าทางที่สง่างาม เขาไม่ได้พูดอะไรมาก และไม่ได้บอกว่าอร่อยหรือไม่ เมื่ออยู่ร่วมกันมาสักพัก กู้เหยารู้ว่าเขาเป็นคนพูดน้อย ถ้าเขาไม่บ่นขึ้นมาก็นับว่าดีแล้ว ทั้งคู่ทานไปไม่น้อยแล้ว กู้เหยาสังเกตเห็นว่าใบหน้าของโม่ข่ายแดงจนดูผิดปกติ เธอรู้สึกกังวล “โม่ข่ายคะ หน้าของคุณเป็นอะไรไปคะ” “ไม่เป็นไร” โม่ข่ายลุกขึ้น “ผมจะออกไปข้างนอกหน่อย คืนนี้อาจจะไม่กลับมานะ” กู้เหยามองเขาและพูดอย่างเศร้าสร้อย “ถ้าอย่างนั้นคุณระวังตัวด้วยนะคะ!” โม่ข่ายกลับไปที่ห้องและหยิบเสื้อคลุม และออกไปอย่างรวดเร็วโดยไม่พูดอะไรสักคำ เขาลงไปที่ชั้นล่าง และหยิบโทรศัพท์มือถือออกมากดหมายเลขโทรออก “รีบพาผมไปโรงพยาบาลที” …. ในวันจันทร์ คืนนั้นโม่ข่ายโทรมาบอกกู้เหยาว่าเขาออกไปทำธุระ กู้เหยาก็มีโครงการใหม่ที่ต้องเตรียมตัวเช่นกัน ตามที่จ้าวจูนฉิงบอก ผู้บริหารของบริษัทซิงฮุยเห็นแผนงานของกู้เหยาแล้วก็รู้สึกชื่นชอบเป็นอย่างมาก โครงการนี้จึงได้มอบหมายให้กู้เหยาเป็นคนรับผิดชอบและให้เธอส่งแผนงานคร่าวภายในสามวัน มีเวลาสั้นๆแค่สามวัน แน่นอนว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะส่งแผนงานที่จะทำให้อีกฝ่ายพึงพอใจ กู้เหยาเป็นคนที่จริงจังกับงานของเธอมาก ถ้างานไม่เรียบร้อยก็จะไม่ส่งออกไปอย่างเด็ดขาด เธอยุ่งจนไม่มีแม้เวลาทานข้าว เมื่อถึงตอนเที่ยง หวางเว่ยหมิงก็มาหา เขามองกู้เหยาด้วยใบหน้าที่เป็นทุกข์ “กู้เหยาะ ออกไปทานข้าวกลางวันด้วยกันเถอะนะ” กู้เหยาไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นพูด “พวกคุณไปกันเถอะ ฉันทำยุ่งกับเรื่องนี้อยู่ทำเสร็จแล้วถึงจะไป” เขาทำงานกับกู้เหยามาเป็นเวลาสามปีแล้ว ทำไมจะไม่รู้ว่านี่คือคำพูดบอกปัดของกู้เหยา ดังนั้นเขาจึงยื่นมือออกมาจับเมาส์ของกู้เหยาเอาไว้ “กู้เหยา ไปทานข้าวกันก่อน ทานเสร็จค่อยกลับมาปั่นงานต่อนะ” กู้เหยาดึงมือกลับ ด้วยเหตุนี้เธอจึงเงยหน้าขึ้นมองหวางเว่ยหมิง เมื่อเห็นกู้เหยาก็รู้สึกว่าผิดปกติ ราวกับว่าสายตาของหวางเว่ยหมิงมองเห็นอารมณ์บางอย่างในแววตาของกู้เหยา ราวกับว่าเธอถอนหายใจออกมาในใจ เหมือนกับต้องการบอกให้หวางเว่ยหมิงรู้ ว่าไม่สามารถทำให้เข้าใจผิดได้อีกต่อไป เธอกดปุ่มแสตนบายและลุกขึ้นยืน “ไปกัน” นี่เป็นครั้งแรกที่กู้เหยารับปากทานข้าวกับเขา หวางเว่ยหมิงแอบดีใจมาก เขาเลือกร้านที่ค่อนข้างเงียบสงบ เขาต้องการใช้โอกาสนี้เพื่อพูดคุยกับกู้เหยา หลังจากนั่งลง หวางเว่ยหมิงก็เริ่มต้นคิดเองเออเองสั่งอาหารแพงๆมาโดยไม่ถามเลยสักคำว่ากู้เหยาชอบหรือไม่ หลังจากนั้นเขาก็มองไปที่กู้เหยาด้วยรอยยิ้ม กู้เหยาเข้าใจแต่เธอแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจ ในใจเธอคิดว่าถ้าหากโม่ข่ายโทรมาหาเธอตอนนี้ก็น่าจะดี เพิ่งจะคิดขึ้น ทันใดนั้นโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นจริงๆ กู้เหยายิ้มเป็นการขอโทษหวางเว่ยหมิงและรับสายโทรศัพท์ “สามีคะ ฉันกำลังออกมาทานข้าวกับเพื่อนร่วมงานค่ะ คุณไม่ต้องเป็นห่วงฉันนะคะ” “กู้เหยา คุณกำลังอวดคนอื่นอยู่ใช่หรือเปล่า” หลินเช่นเช่นซึ่งอยู่ในสายพูดขึ้นด้วยความไม่พอใจ กู้เหยายิ้มอย่างอ่อนโยนยิ่งขึ้น “อื้อ ฉันรู้ค่ะ ฉันจะทำตามที่คุณบอก จะไม่อดข้าว ถ้าหากคุณไม่เชื่อ เดี๋ยวกับข้าวมาแล้ว ฉันจะส่งรูปให้คุณดูนะคะ” หลินเช่นเช่นเป็นเพื่อนกับกู้เหยามานาน ทั้งคู่เก่งกาจพอๆกัน ถ้าหากว่าตอนนี้ฟังไม่ออกแล้วล่ะก็ ก็ไม่ใช่หลินเช่นเช่นอย่างแน่นอน ดังนั้น หลินเช่นเช่นจึงให้ความร่วมมือกับกู้เหยา “ถ้าอย่างนั้นที่รักเย็นนี้กลับมาบ้านเร็วหน่อยนะ สามีจะรอให้ความอบอุ่นกับคุณอยู่” กู้เหยายิ้มอย่างเขินอาย “อย่าพูดจาน่าเกลียดอย่างนั้นสิคะ” เมื่อพูดจบ กู้เหยาก็วางสายไป เมื่อวางสายไปกลับมีสายหนึ่งโทรเข้ามา ครั้งนี้เป็นสายจากสามีที่แท้จริงของเธอ --- โม่ข่าย กู้เหยารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เธอมองไปที่หวังเว่ยหมิง เธอยิ้มและรับสาย “ฮัลโหล” เสียงทุ้มและเซ็กซี่ของโม่ข่ายดังมาจากโทรศัพท์ “ผมให้คนเตรียมอาหารกลางวันเอาไว้ให้ ทำไมคุณไม่ไปล่ะ” กู้ไม่สามารถตอบเขาได้ว่าเธอกำลังทานอยู่ หากพูดอะไรออกไปต่อหน้าหวางเว่ยหมิง ที่แสดงเมื่อสักครู่ก็จะถูกจับได้ เธอได้แต่กัดฟันและพูดด้วยน้ำเสียงไพเราะ “สามีคะ ฉันจะดูแลตัวเองให้ดีค่ะ คุณไม่ต้องเป็นห่วงแล้วนะคะ” เมื่อกู้เหยาพูดออกไปเช่นนั้น ที่ปลายสายนิ่งเงียบไปเป็นเวลานาน เงียบจนกู้เหยาคิดว่าโม่ข่ายวางสายไปแล้ว ระหว่างนั้นไม่ได้ยินเสียงโม่ข่ายพูดอะไร ใจคอของกู้เหยาก็รู้สึกไม่ค่อยดี ไม่รู้ว่าตอนนี้โม่ข่ายมองเธอเป็นคนเช่นไร หลังจากผ่านไปนาน เธอก็ได้ยินโม่ข่ายพูดขึ้นเบาๆว่า “วันพฤหัสผมถึงจะกลับไป ดูแลตัวเองด้วยนะ” “ค่ะ” กู้เหยาถอนหายใจอย่างโล่งอก โชคดีที่อีกสองสามวันกว่าเขาจะกลับมา เมื่อถึงเวลาที่กลับมาเขาก็น่าจะลืมเรื่องนี้ไปแล้ว สีหน้าของหวางเว่ยหมิงแสดงให้เห็นถึงความเจ็บปวดตั้งแต่ได้ยินเธอเรียกสามีตั้งแต่ครั้งแรก เขารอกให้เธอวางสายจึงพูดขึ้นว่า “กู้เหยา คุณแต่งงานแล้วหรือครับ” กู้เหยาพยักหน้า “ฉันอายุปูนนี้แล้วแต่งงานก็ไม่ใช่เรื่องแปลกใช่ไหมคะ” คำพูดมายมายที่หวางเว่ยหมิงตระเตรียมเอาไว้ก็ไม่สามารถพูดออกมาได้แล้ว เขาได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ “ขอให้คุณมีความสุขครับ” แม้ว่าเขาจะสนใจในตัวกู้เหยา แต่ใจก็รู้ว่าตัวเองไม่เหมาะสมกับเธอ มันเป็นเรื่องที่ดีสำหรับเขาที่จะปลอบใจตัวเองว่าอย่างน้อยกู้เหยาก็มีคู่ครองที่ดี กู้เหยากล่าวขอบคุณด้วยรอยยิ้ม เธอรู้สึกชอบใจกับไหวพริบของตัวเอง เธอสามารถทำให้หวังเว่ยหมิงได้รู้เรื่องแต่งงานก่อนที่เขาจะเอ่ยคำนั้นออกมา ต่อไปเธอจะได้ทำงานได้ตามปกติเช่นเคย ไม่ต้องรู้สึกกระอักกระอวลเวลาที่เจอหน้ากัน แต่อย่างไรก็ตาม ในเย็นวันนั้นกู้เหยาก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ฉลาดเท่าไร กลางคืนเธอนอนพลิกตัวไปมา เธอรู้สึกเหมือนมีใครอยู่ข้างๆเธอ เธอยังรู้สึกง่วงมาก แต่ทันทีที่สูดได้กลิ่นลมหายใจของผู้ชายที่คุ้นเคย เธอตกใจกลัวจนตื่นลุกขึ้นมา เธอลุกขึ้นมานั่งและขยี้ตา เธอรู้สึกประหลาดใจมากที่เห็นชายคนนั้นนั่งอยู่ที่ข้างเตียง “คุณ คุณบอกว่าจะกลับมาวันพฤหัสไม่ใช่หรอคะ” โม่ข่ายตอบอย่างไม่แยแส “มีบางอย่างที่ผมต้องกลับมาจัดการชั่วคราว ผมจะบินไปเซียวซานอีกครั้งตอนเช้า” แผนการทำงานเดิมของเขาจะเสร็จในวันพฤหัส แต่ว่ากู้เหยาพูดเป็นนัยว่าคิดถึงเขา ในฐานะสามี เขาทำเป็นเหมือนไม่ได้ยินไม่ได้ หลังจากที่คุยกับกู้เหยาตอนกลางวัน เขาก็สั่งให้ผู้ช่วยเขาจองตั๋วให้ในคืนนั้นเลย และพรุ่งนี้เช้าเขาก็ค่อยบินกลับไปทำงาน เมื่อคิดถึงเรื่องโทรศัพท์เมื่อตอนกลางวัน กู้เหยาก็หน้าแดงขึ้นมา “คุณทานข้าวเย็นมารึยังคะ ให้ฉันทำอาหารค่ำให้ทานไหมคะ” ตอนที่พูดกับโม่ข่ายอยู่นั้นเป็นเวลาสองทุ่มแล้ว อีกสักครู่เมื่อถึงสี่ทุ่มเขาก็ต้องนั่งรถไปที่เจียงเป่ยเพื่อนขึ้นเครื่องบินกลับไปทำงาน จากเซียวซันบินไปที่เจียงเป่ยใช้เวลาสองชั่วโมงกว่า เมื่อถึงสนามบินเจียงเป่ยก็ใกล้จะเช้าตรู่ และกว่าจะถึงบ้านก็เป็นเวลาตีสองแล้ว มีการประชุมที่เขาจะต้องเข้าร่วมเป็นเจ้าภาพในเวลาเก้าโมงเช้า เลขาจองไฟล์รอบตีห้าจากเจียงเป่ยไปเซียวซันให้กับโม่ข่าย อีกหนึ่งชั่วโมงเขาต้องออกไปเพื่อที่จะไปที่สนามบิน เวลาไม่ทันแล้ว โม่ข่ายไม่ทานอาหารที่เสิร์ฟบนเครื่องบิน ดังนั้นตั้งแต่เมื่อวานกลางวันจนถึงตอนนี้เขายังไม่ได้ทานอะไรเลย เขารีบกลับมาจนแม้กระทั่งข้าวปลาก็ไม่ได้ทานอะไรเลย แค่เพียงกู้เหยาบอกเป็นนัยๆว่าต้องการเขา ตอนนี้กู้เหยาต้องการหาอะไรให้เขาทานเล็กน้อย แน่นอนว่าเธอต้องการมีเวลาอยู่กับเขาสักพัก