已经是第一章了
ตอนที่18 พูดมากเกินไป
ตนที่18 พูดมากเกินไป
เมื่อคิดเช่นนี้ โม่ข่ายก็พยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นรบกวนคุณเตรียมให้ผมหน่อยครับ”
กู้เหยาหมุนตัวลุกขึ้นจากเตียง เธอหยิบเสื้อคลุมขึ้นมาสวม “คุณรอสักครู่นะคะ ฉันเตรียมครู่เดียวค่ะ”
โม่ข่ายตามมาที่ห้องครัว “คุณอยากให้ผมช่วยไหมครับ”
กู้เหยาหันกลับไปมองเขา “หิวมากใช่ไหมคะ”
เขาพยักหน้า “หิวนิดหน่อยครับ”
กู้เหยาหยิบผักที่เตรียมไว้ยื่นให้เขา “ถ้าอย่างนั้นคุณช่วยฉันล้างผักแล้วกันนะคะ”
โม่ข่ายรับคำด้วยความยินดี “ครับ”
ตอนที่เขาล้างผัก กู้เหยาก็แอบมองเขาเงียบๆ เขาล้างอย่างตั้งใจ ท่าทีที่จริงจังเช่นนี้ให้ไปเลยร้อยคะแนน ที่ไม่ให้เต็มร้อยเพราะกลัวว่าเขาจะเหลิง
พวกเขาแบ่งงานกันทำ ไม่นานบะหมี่ผัดก็ส่งกลิ่นหอมออกมาจากกระทะ กู้เหยาตักใส่ชามตรงหน้าเขา โม่ข่ายตั้งตารออย่างตื่นเต้น “ผัดหมี่จานนี้ก็เป็นหนึ่งในเมนูเด็ดของฉันนะคะ ลองทานดูนะฝีมือฉันเป็นอย่างไรบ้าง”
เมื่อเปรียบเทียบกับพ่อครัวรอบๆตัวของโม่ข่ายแล้ว ฝีมือทำอาหารของกู้เหยานั้นธรรมดามาก แต่ก็ไม่ได้จัดว่าน่าเกลียดจนเกินไป เขาพยักหน้า “รสชาติดีมาก”
เมื่อได้รับคำชมจากโม่ข่าย กู้เหยาก็ยิ้มขึ้นอย่างมีความสุข เธอหันหลังกลับไปที่ห้องครัว และยุ่งอยู่ในครัวอีกสักพัก
โม่ข่ายทานบะหมี่เสร็จก็เดินตามเข้ามา “คุณยุ่งอะไรอยู่ครับ”
กู้เหยาหันกลับมายิ้มให้เขา “คุณบอกว่าตอนเช้าต้องบินกลับไปที่เซียวซันไม่ใช่หรือคะ ฉันเตรียมขนมและข้าวห่อไว้ให้ ใส่ในกล่องที่อุ่นในไมโครเวฟได้ ให้คุณติดตัวไปด้วย เผื่อหิวจะได้ทานระหว่างทางค่ะ” กู้เหยารู้ว่าโม่ข่ายพยายามทำตัวเป็นสามีที่ดี เธอเองก็ต้องการที่จะเป็นภรรยาที่ดีเช่นกัน แต่เธอไม่รู้ว่าจะทำหน้าที่ของภรรยาได้อย่างไร
เธออยากจะไปส่งเขา เขามีทุกอย่างแล้ว สิ่งที่เธอคิดไม่ถึง เขาก็ยังมีแล้ว ดังนั้นกู้เหยาจึงใช้ความตั้งใจของตนเอง ทำอะไรสักอย่างให้กับเขา พยายามที่จะเป็นภรรยาที่ดีที่มีคุณธรรม
ดูเหมือนว่าเธอจะจริงจังมาก โม่ข่ายยกมือขึ้นลูบศีรษะเธอเบาๆ “ขอบคุณที่คิดเผื่อผมอย่างรอบคอบครับ”
“ก็คุณบอกว่าสามีภรรยาต้องดูแลซึ่งกันและกัน” กู้เหยายื่นมือไปจับมือเขาและยิ้มแย้มออกมา “อย่าโยกหัวฉันบ่อยนักสิคะ”
เขาลูบหัวเธอ ก็ให้ความรู้สึกเหมือนกับเขาโยกหัวเธอไปมา เธอเป็นภรรยาของเขาไม่ใช่สัตว์เลี้ยงตัวเล็กๆ
ริมฝีปากบางเบาของโม่ข่ายเผยอขึ้นเล็กน้อย เขาดึงเธอเข้าสู่อ้อมอก “แล้วอย่างนี้ล่ะ”
ใบหน้าของกู้เหยาแดงขึ้นในทันที เธอรีบผลักเขาออก แต่เขากลับยิ่งรัดเธอแน่นขึ้น เธอรู้สึกถึงการหัวเราะของเขาจากหน้าอกที่กระเพื่อมขึ้นลง
กู้เหยากัดริมฝีปาก เธอยกมือขึ้นและหยิกไปที่บริเวณเอวของเขา แต่เนื้อของเขาแข็งมาก ทำอะไรเขาไม่ได้ กลับทำให้แขนของตัวเองรู้สึกเจ็บขึ้นมา
กู้เหยารู้สึกหัวเสีย เธอยกแขนขึ้นตีเขาอีกครั้ง อยากให้เขาเจ็บบ้าง แต่เขากลับยื่นมือออกมาลูบหัวเธออีกครั้ง เหมือนกับสัตว์เลี้ยงตัวเล็กๆ และยังได้ยินเสียงต่ำและเซ็กซี่ของเขาพูดขึ้นว่า “เด็กดี อย่าดื้อสิ”
เอ่อ…
กู้เหยาค่อนข้างสับสน เธอดื้อรึ เธอดื้อรึเปล่า เธอเป็นคนที่ถูกรังแกอย่างร้ายกาจไม่ใช่รึ!
เธอยื่นมือออกไปตีเขา คราวนี้เขาคว้าจับมืออันพัลวันของเธอไว้กำไว้ในฝ่ามือ “ผมจะเตรียมตัวออกเดินทางแล้ว คุณอยู่บ้านคนเดียวต้องดูแลตัวเองให้ดีนะ”
“รอสักครู่ค่ะ” กู้เหยากระโจนออกจากอ้อมแขนโม่ข่าย เธอนำเค้กนึ่งหนึ่งชิ้นและข้าวห่อใส่ลงในกล่องกันความร้อนและยังนำถุงมาใส่ให้เป็นอย่างดี “คุณเอาไปทานระหว่างทางนะคะ”
เมื่อโม่ข่ายรับถุงมา นัยน์ตาเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เสียงของเขาช่างอ่อนโยน “รอผมกลับมาที่บ้านนะครับ”
กู้เหยาพยักหน้าและหน้าแดง “อื้อ”
โม่ข่ายลูบหัวเธออีกครั้ง “อย่างนั้นผมไปแล้วนะ”
กู้เหยาส่งเขาออกจากประตูไป เธอยืนอยู่ที่ประตูแต่สายตาส่งเขาไปถึงลิฟต์ เมื่อประตูลิฟต์ปิดลง กู้เหยาก็ส่ายหัวและยกมือขึ้นแตะหน้าผากตัวเอง “ฉันไม่ได้เป็นไข้ นี่คือเรื่องจริงที่เกิดขึ้นตอนนี้ ฉันไม่ได้คิดจินตนาการไปเอง” เธอไม่ได้ป่วย มีโอกาสมากที่เธอจะป่วย น่าจะป่วยเพราะเขาพูดในสิ่งที่ปกติไม่พูด และทำในสิ่งที่เวลาปกติไม่ได้ทำ
หลังจากที่โม่ข่ายไปแล้ว กู้เหยาก็ไม่ได้อยากนอนต่อ เธอตั้งใจว่าจะออกไปจ๊อกกิ้งตอนเช้ามืด จากนั้นก็จะไปที่บริษัทแต่เช้า หลังจากที่กู้เหยายุ่งอยู่เป็นครึ่งชั่วโมงแล้ว หลินเม่ยเพิ่งจะมาถึงที่ทำงาน
เธอไม่ได้ไปที่ห้องทำงานของเธอ เธอกลับแวะไปที่ปรากฏตัวที่ข้างกายกู้เหยาและพูดขึ้นอย่างลึกลับ “กู้เหยา เธอรู้ไหมว่าหม่าตันน่าฝ่ายประชาสัมพันธ์ถูกไล่ออกแล้วนะ”
กู้เหยาถอนหายใจในใจ สีหน้าเธอไม่สู้ดีนัก หลินเม่ยยังพูดต่อไปอีก “ฉันได้ยินมาว่า หล่อนพยายามให้ท่าประธานโม่ข่ายหรืออะไรสักอย่าง ประธานโม่ข่ายไล่เธอออกด้วยตัวเองเลยนะ”
กู้เหยาเดา ต้องเป็นโม่ข่ายแน่ๆที่จงใจให้คนปล่อยข่าวนี้ออกไป เขาไม่ต้องการให้เธอมีส่วนกับเรื่องนี้ โม่ข่ายบอกว่าคนที่หนุนหลังเธออยู่ก็คือท่านประธาน เขาทำให้เธอเห็นด้วยการกระทำอย่างแท้จริง เธอรู้สึกประทับใจมาก
แต่อย่างไรก็ตาม เธอก็ไม่อาจมีความสุขได้ กู้เหยาไม่ได้คิดที่จะให้หม่าตันน่าออกจากบริษัท ไม่ได้อยากให้ออกไปเพราะความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับโม่ข่าย
เธอไม่ต้องการที่จะเปิดเผยความสัมพันธ์ระหว่างเธอและโม่ข่าย เธอไม่อยากได้รับอภิสิทธิ์ใดในบริษัท เธอจะต้องปีนสูงขึ้นไปด้วยตัวของเธอเอง แต่ตอนนี้ เรื่องราวต่างๆกำลังเป็นไปในทิศทางที่เธอไม่ต้องการ
หลินเม่ยพูดต่อไป “คนแบบหม่าตันน่าก็สมควรแล้วล่ะ คนในบริษัทไม่รู้กี่คนรอคอยให้ถึงวันที่เธอออกไป คราวนี้นับว่าประธานโม่ข่ายช่วยทุกคนกำจัดสิ่งที่ไม่น่ามองให้ออกไปเสียที”
กู้เหยาหัวเราะขึ้นมา “หลินเม่ย หม่าตันน่าจะอยู่หรือจะไปฉันก็ไม่สนใจหรอก ตอนนี้ฉันสนแต่แผนโครงการที่ฉันต้องส่งพรุ่งนี้ต่างหาก”
กู้เหยาไม่ชอบพูดคุยสุงสิงกับผู้คน เธอรู้ว่าสถานที่ทำงานไม่ง่ายอย่างที่มองเห็น ทุกที่ล้วนมีหลุมพราง บอกไม่ได้ว่าจะก้าวขาไปตกหลุมเข้าตอนไหน พูดมากไปก็มีแต่จะเสีย เรื่องนี้กู้เหยาเข้าใจดี
สามปีมานี้ ความสัมพันธ์ระหว่างเธอและเพื่อนร่วมงานก็นับว่าไม่เลว แต่เป็นเพียงความสัมพันธ์ที่ฉาบฉวยเท่านั้น ไม่ได้ลึกซึ้งถึงกับกินใจอะไร
จ้าวจูนฉิงรีบวิ่งมาหน้าตาตื่น “กู้เหยา แผนที่เธอเตรียมไว้ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง”
กู้เหยาพูด “ฉันกำลังเร่งอยู่ พรุ่งนี้ออกได้แน่นอน”
จ้าวจูนฉิงกล่าว “ไม่มีเวลามากเท่านั้นแล้วล่ะ ประธานหลิวเฉิงคุนของบริษัทซิงฮุยจะไปโตเกียวคืนนี้ ถ้าหากเขาไม่เห็นแผนงานของเธอก่อนออกเดินทาง โครงการนี้ก็หมดหวังแล้วล่ะ”
กู้เหยากัดริมฝีปากและพูด “ผู้จัดการคะ ฉันจะพยายามเร่งอย่างสุดความสามารถเพื่อที่จะส่งแผนงานให้เขาได้ทันก่อนเลิกงานค่ะ”
จ้าวจูนฉิงเหลือบมองดูเวลา “ต้องการความช่วยเหลือตรงไหน ให้หลินเม่ยและหวางเว่ยหมิงช่วยคุณได้เลยนะ ไฟล์ของประธานหลิวเฉิงคุนออกตอนสามทุ่ม เขาต้องออกจากบริษัทเพื่อไปที่สนามบินก่อนหนึ่งทุ่ม เธอรีบส่งมอบแผนงานให้เขาด้วยตัวเองก่อนที่เขาจะออกไปนะ”
กู้เหยาพยักหน้า “ค่ะ สามวันที่จริงก็เป็นระยะเวลาที่สั้นมาก ตอนนี้หดเหลือแค่วันครึ่ง ที่เท่ากับว่าความกดดันยิ่งเพิ่มมากขึ้นอีก แต่กู้เหยาก็ไม่ท้อถอย ไม่มีงานอะไรที่ไม่สามารถทำให้บรรลุผลได้ มีแค่จะมุ่งมั่นหรือไม่ ครั้งนี้ประธานหลิวเฉิงคุนแห่งบริษัทซิงฮุยให้โอกาสเธอได้รับผิดชอบแผนงานของโครงการนี้ เธอยิ่งไม่มีเหตุผลที่จะท้อถอย”
已经是最新一章了
加载中
